(1) Phan Hung was 31 years old when

(1) Phan Hung was 31 years old when he walked into a classroom for the very first time. Then, eleven years later, he was ready to receive his master’s degree in Mechanical Engineering. Phan Hung is a lesson in determination for all people. His life is a remarkable story.
(2) Hung was raised by his grandparents in a small village in Thailand. For many years, they lived in poor circumstances in a rural community in the northern mountains.His grandfather did not want him to go to school.Instead, his grandfather taught him carpentry,the family business, so he cloud help earn money for the family. From a young age, Hung made a living with his hands. Nevertheless, somewhere and somehow, Hung taught himself to read from comic books and old Buddhist prayer books. He then began to look for something to read outside his home, and that is when he found the most wonderful thing: a library. The Thai king had built a library in a nearby village a decade before, and Hung was shocked to see all these books in one place.
(3) Back then, few people in Hung’s community knew about his love of reading and learning. In fact, most people thought he was predominately just a carpenter, and his future held nothing but making furniture because he was not smart. He always dressed in old, worn-out clothes. He spoke to almost no one, and he lived with just his grandparents, separate from the rest of the village. However, one person did realize Hung’s capacity for learning-the librarian, LalanaDao. She talked to Hung when he came to the library and saw what a dynamic person he actually was. For instance, whenever he learned something new, his face lit up and he could talk about it for hours. Ms. Dao said that Hung devoted all his time to reading, and he actually read every book in the library.
(4) Ms.Dao also suggested to Hung that he needed a formal education. She encouraged him to take the test so he could get a high school diploma. He studied all aspects of the test—namely, Math, Science and even English. Although it was a challenge, Hung passed the test with flying colors. He showed his result to his grandfather and told him that he had applied to Bangkok University. His grandfather was very reluctant to let Hung leave the family and the business, but he family agreed that Hung’s education was important. A year later, the new pupil entered Bangkok University.
(5) The professors at the university “adopted” Hung. They sent him to the dentist, bought him clothes and helped him understand the machines and technology around him. Hung had never used an elevator, operated a cell phone or gotten coffee from a machine in the school cafeteria. Hung felt quite uncomfortable at first, but with the help of his teachers and classmates, he soon felt right at home. Not only was Hung successful at making many new friends, but he also graduated number one in his class
(6) The teachers at Bangkok University urged Hung to continue his education, and helped him enroll in extra language classes so he could study abroad. One year after graduating in Thailand, Hung received a scholarship and enrolled in the graduate program in Mechanical Engineering at MIT in Massachusetts in the United States. This was definitely the furthest he had ever been from home. Three years later, when Hung was ready to graduate with his master’s degree, he thought about his futures. The first thing he was going to do, he said, was go back to his village and teach his grandfather how to use some more modern machines to help in the business. He was/also going to thank the librarian.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

(1) พันฮังได้ 31 ปีเมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องเรียนเป็นครั้งแรก แล้ว 11 ปี เขาพร้อมที่จะรับปริญญาโทสาขาวิศวกรรมเครื่องกล ฮังฟานเป็นบทเรียนในเรื่องสำหรับทุกคน ชีวิตเป็นเรื่องน่าทึ่ง(2) ฮังขึ้น โดยปู่ย่าตายายของเขาในหมู่บ้านเล็ก ๆ ในประเทศไทย หลายปี พวกเขาอาศัยอยู่ในสถานการณ์ที่ยากจนในชุมชนชนบทในภาคเหนือ คุณปู่ของเขาไม่ได้ก็เขาไปโรงเรียน แทน คุณปู่ของเขาสอนเขาช่างไม้ ธุรกิจของครอบครัว เพื่อเขาเมฆ ได้รายได้สำหรับครอบครัว จากเด็ก ฮังได้กิน ด้วยมือของเขา อย่างไรก็ตาม บาง และอย่าง ใด ฮังสอนตัวเองอ่านจากหนังสือการ์ตูนและหนังสือสวดมนต์พุทธเก่า เขาแล้วเริ่มมองหาให้อ่านนอกบ้าน และเมื่อเขาพบสิ่งดีที่สุด: ไลบรารี พระมหากษัตริย์ไทยได้สร้างขึ้นไลบรารีในหมู่บ้านใกล้เคียงเป็นทศวรรษก่อน และฮังตกใจหาหนังสือเหล่านี้ทั้งหมดในเดียว(3) กลับมาแล้ว บางคนในชุมชนของฮังรู้ว่าเขารักการอ่าน และการเรียนรู้ ในความเป็นจริง คนส่วนใหญ่คิดว่า เป็นเพียงช่างไม้ predominately และเฟอร์นิเจอร์จัดขึ้นไม่มีอะไร แต่ทำของเขาในอนาคตเนื่องจากเขาไม่สมาร์ท เขามักจะแต่งตัวในเสื้อผ้าเก่า เชื้อ เขาพูดถึงเกือบไม่มี และเขาอาศัยอยู่ มีเพียงเขาปู่ย่าตายาย แยกต่างหากจากส่วนเหลือของหมู่บ้าน อย่างไรก็ตาม คนไม่ได้ตระหนักถึงกำลังการผลิตของฮังการเรียนรู้ที่บรรณารักษ์ LalanaDao เธอพูดไปฮังเมื่อเขามาในไลบรารี และเห็นอะไรแบบคนจริงคือ เช่น เมื่อใดก็ ตามที่เขาได้เรียนรู้สิ่งใหม่ หน้าสว่างขึ้นและเขาสามารถพูดคุยเกี่ยวกับชั่วโมงการ นางสาวดาวกล่าวว่า ฮังทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้อ่าน และเขาจะอ่านหนังสือทุกเล่มในห้องสมุด(4) Ms.Dao ยังแนะนำให้ฮังว่า เขาต้องการศึกษาอย่างเป็นทางการ เขาสนับสนุนให้เขาไปทดสอบเพื่อเขาได้รับประกาศนียบัตรมัธยม เขาศึกษาทุกด้านของการทดสอบซึ่งได้แก่ คณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และภาษาอังกฤษได้ ถึงแม้ว่ามันเป็นความท้าทาย ฮังที่ผ่านการทดสอบด้วย flying colors เขาแสดงให้เห็นผลของเขากับคุณปู่ของเขา และบอกเขาว่า เขาได้ใช้กับมหาวิทยาลัยกรุงเทพ คุณปู่ของเขาถูกต่อต้านมากให้ฮังครอบครัวและธุรกิจ แต่เขาครอบครัวตกลงกันว่า การศึกษาของฮังเป็นสำคัญ ปีต่อมา ม่านใหม่ป้อนมหาวิทยาลัยกรุงเทพ(5)อาจารย์ในมหาวิทยาลัย "นำ" ฮึ พวกเขาส่งเขาไปหาหมอฟัน ซื้อเสื้อผ้าของเขา และช่วยเขาเข้าใจเครื่องจักรและเทคโนโลยีรอบเขา ฮังมีไม่ใช้ลิฟท์ ดำเนินการโทรศัพท์ หรือรับกาแฟจากเครื่องจักรในโรงอาหารที่โรงเรียน หยุดรู้สึกค่อนข้างอึดอัดที่แรก แต่ ด้วยความช่วยเหลือครูและเพื่อนร่วมชั้นของเขา เขาเร็ว ๆ นี้รู้สึกขวาที่บ้าน ถูกแขวนไม่เพียง ประสบความสำเร็จในการทำหลายเพื่อนใหม่ แต่เขายังศึกษาหนึ่งในชั้นเรียนของเขา(6)อาจารย์ที่มหาวิทยาลัยกรุงเทพกระตุ้นให้ฮังการศึกษา และช่วยเขาลงทะเบียนเรียนในชั้นเรียนเสริมภาษาเพื่อให้เขาสามารถศึกษาต่อต่างประเทศ หนึ่งปีหลังจากจบการศึกษาในประเทศไทย ฮังได้รับทุน และลงทะเบียนระดับบัณฑิตศึกษาวิศวกรรมเครื่องกลที่ MIT ในแมสซาชูเซตส์ในสหรัฐอเมริกา นี้ไม่แน่นอนอยู่ไกลสุดเขาเคยได้รับจากที่บ้าน สามปีต่อมา เมื่อฮังไม่พร้อมที่จะศึกษา ด้วยปริญญา เขาคิดแต่ว่า ในอนาคตของเขา สิ่งแรกที่เขากำลังทำ พูด ได้กลับไปยังหมู่บ้านของเขา และสอนวิธีใช้บางเครื่องจักรที่ทันสมัยมากขึ้นเพื่อช่วยให้ธุรกิจคุณปู่ของเขา เขา ถูก/also จะขอบคุณที่บรรณารักษ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

(1) ฟานฮุงเป็น 31 ปีเมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องเรียนเป็นครั้งแรก จากนั้นสิบเอ็ดปีต่อมาเขาก็พร้อมที่จะได้รับปริญญาโทของเขาในวิศวกรรมเครื่องกล พานแขวนเป็นบทเรียนในการกำหนดสำหรับทุกคน ชีวิตของเขาเป็นเรื่องที่น่าทึ่ง.
(2) Hung ถูกเลี้ยงดูมาโดยปู่ย่าตายายของเขาในหมู่บ้านเล็ก ๆ ในประเทศไทย หลายปีที่ผ่านพวกเขาอาศัยอยู่ในสถานการณ์ที่ยากจนในชุมชนชนบทในภาคเหนือของปู่ mountains.His ไม่อยากให้เขาไป school.Instead, คุณปู่ของเขาสอนเขาไม้ธุรกิจของครอบครัวเขาจึงเมฆช่วยให้ได้รับเงินสำหรับครอบครัว . จากวัยเด็ก, ฮุทำชีวิตด้วยมือของเขา แต่อย่างใดและที่ใดที่หนึ่ง, ฮุสอนตัวเองที่จะอ่านจากหนังสือการ์ตูนเก่าและหนังสือสวดมนต์พุทธ จากนั้นเขาก็เริ่มที่จะมองหาสิ่งที่จะอ่านนอกบ้านของเขาและนั่นคือเมื่อเขาพบว่าสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุด: ห้องสมุด พระมหากษัตริย์ไทยได้สร้างห้องสมุดในหมู่บ้านใกล้เคียงมาเป็นสิบปีก่อนและฮุงก็ตกใจที่จะเห็นหนังสือเหล่านี้ทั้งหมดในที่เดียว.
(3) กลับมาแล้วไม่กี่คนในชุมชนฮังส์รู้เกี่ยวกับความรักของเขาในการอ่านและการเรียนรู้ ในความเป็นจริงคนส่วนใหญ่คิดว่าเขามีอำนาจเหนือกว่าเพียงช่างไม้และอนาคตของเขาที่จัดขึ้นไม่มีอะไร แต่การทำเฟอร์นิเจอร์เพราะเขาไม่ได้สมาร์ท เขาแต่งตัวเสมอในเก่า, เสื้อผ้าสวมใส่ออก เขาพูดกับเกือบจะไม่มีใครและเขาอาศัยอยู่กับปู่ย่าตายายของเขาเพียงแค่แยกออกจากส่วนที่เหลือของหมู่บ้าน แต่คนคนหนึ่งที่ไม่ได้ตระหนักถึงความสามารถในการแขวนสำหรับการเรียนรู้บรรณารักษ์, LalanaDao เธอได้พูดคุยกับฮุเมื่อเขามาถึงห้องสมุดและเห็นสิ่งที่คนแบบไดนามิกจริง ๆ แล้วเขาเป็น ยกตัวอย่างเช่นเมื่อใดก็ตามที่เขาได้เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ใบหน้าของเขาสว่างขึ้นและเขาสามารถพูดคุยเกี่ยวกับมันเป็นเวลาหลายชั่วโมง นางสาวดาวกล่าวว่าฮุอุทิศเวลาทั้งหมดของเขาที่จะอ่านและจริง ๆ แล้วเขาอ่านหนังสือในห้องสมุดทุก.
(4) Ms.Dao ยังแนะนำให้แขวนว่าเขาจำเป็นต้องมีการศึกษาอย่างเป็นทางการ เธอสนับสนุนให้เขาใช้การทดสอบเพื่อที่เขาจะได้รับประกาศนียบัตรมัธยมศึกษาตอนปลาย เขาศึกษาทุกด้านของการทดสอบคือคณิตศาสตร์วิทยาศาสตร์ภาษาอังกฤษและแม้กระทั่ง แม้ว่ามันจะเป็นความท้าทายฮุผ่านการทดสอบด้วยการบินสี เขาแสดงให้เห็นผลของเขาเพื่อคุณปู่ของเขาและบอกเขาว่าเขาได้นำไปใช้กับมหาวิทยาลัยกรุงเทพ ปู่ของเขาเป็นอย่างไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้ฮุออกจากครอบครัวและธุรกิจครอบครัว แต่เขาเห็นว่าการศึกษาฮังส์เป็นสิ่งที่สำคัญ หนึ่งปีต่อมานักเรียนใหม่เข้ามาในมหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
(5) อาจารย์ที่มหาวิทยาลัย "ลูกบุญธรรม" ฮุง พวกเขาถูกส่งตัวไปหาหมอฟันที่เขาซื้อเสื้อผ้าและช่วยให้เขาเข้าใจเครื่องจักรและเทคโนโลยีที่อยู่รอบตัวเขา ฮุงไม่เคยใช้ลิฟท์ดำเนินการโทรศัพท์มือถือหรืออากาศกาแฟจากเครื่องในโรงอาหารของโรงเรียน ฮุรู้สึกค่อนข้างอึดอัดในตอนแรก แต่ด้วยความช่วยเหลือของครูและเพื่อนร่วมชั้นของเขาไม่ช้าเขาก็รู้สึกขวาที่บ้าน ไม่เพียง แต่ฮุงประสบความสำเร็จในการทำเพื่อนใหม่ ๆ แต่เขาก็ยังจบการศึกษาหนึ่งในชั้นเรียนของเขา
(6) ครูผู้สอนที่มหาวิทยาลัยกรุงเทพกระตุ้นฮุเพื่อดำเนินการต่อการศึกษาของเขาและช่วยให้เขาลงทะเบียนเรียนในชั้นเรียนภาษาเป็นพิเศษเพื่อที่เขาจะศึกษาในต่างประเทศ หนึ่งปีหลังจากจบการศึกษาในประเทศไทยฮุงได้รับทุนการศึกษาและลงทะเบียนเรียนในหลักสูตรบัณฑิตศึกษาวิศวกรรมเครื่องกลที่ MIT ในแมสซาชูเซตในประเทศสหรัฐอเมริกา นี้เป็นมั่นเหมาะไกลเขาเคยได้รับจากที่บ้าน สามปีต่อมาเมื่อฮุงก็พร้อมที่จะจบการศึกษาระดับปริญญาโทของเขาเขาคิดเกี่ยวกับฟิวเจอร์สของเขา สิ่งแรกที่เขากำลังจะทำอะไรเขากล่าวว่าได้กลับไปที่หมู่บ้านของเขาและสอนคุณปู่ของเขาวิธีการที่จะใช้บางส่วนเครื่องจักรที่ทันสมัยมากขึ้นเพื่อช่วยในการดำเนินธุรกิจ เขาได้รับการ / ยังจะขอขอบคุณบรรณารักษ์