For the monetary valuation, we use

For the monetary valuation, we use the hedonic housing market method, which is the
most widely used method for the valuation of the social costs of noise. The basic idea
underlying this technique is that the value of a house not only depends on its intrinsic
characteristics, but is also a function of a number of environmental attributes, such as
accessibility, proximity to schools, shops and parks and pollution. If the value of a house
is, amongst other factors, a function of noise, this means that when individuals buy or
rent a house, within their price range, they have the possibility of buying a property in a
quiet location rather than a similar property in a noisy location. It is reasonable to
expect that, ceteris paribus, houses located in noisy areas are of less value than those
located in quiet areas. Therefore, the housing market constitutes a surrogate market for
noise (Pearce & Markandya, 1989). For a detailed description of the method and its
strengths and weaknesses, we refer to Pearce and Markandya (1989).
Nelson (1982) and Pearce and Markandya (1989) summarize the results of North
American hedonic price studies on traffic noise. The majority of the findings correspond
with a house value depreciation in the range of 0.4-0.5% per dB(A), giving a mean of
0.4%. The results refer to a standardized house value. This way one tries to eliminate the
possibility that higher priced properties may have a greater depreciation than lower
priced ones. Traffic noise is expressed in L,, units. According to Alexandre and Barde
(1987), as a rule of thumb, a 0.5% house value depreciation per dB(A) constitutes a
reasonable guide and is based upon a substantial number of studies. However, they point
to the fact that it is probable that this depreciation rate is valid only above a certain
noise threshold, say 50 dB(A) L,,, since most surveys show a very low level of annoyance
below this level. Furthermore, they mention the possibility that the unit percentage of
depreciation increases both with the noise level and with the value of the house.
From the literature, we use the average house depreciation rule of 0.5%. We assume a
standardized value of 70,600 ECU per house. Thus, for an increase of 1 dB, which
would continue for 50 years, the value of one exposed house decreases with 355 ECU.
However, we need to know the value of a short increase of the noise level. We assume an
expected house lifetime of 50 years and a discount factor of 5%. This gives a value of
0.003 ECU(90) per dB(A) for one house. Assuming an average of 200 exposed houses
per km, we obtain 0.6 ECU per dB per street of 1 km.
We assume that real housing prices remain constant between 1991 and 2005, and
the valuation of 1 dB is also supposed to remain the same in the future reference situa-
tion.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สำหรับการประเมินมูลค่าทางการเงินที่เราจะใช้วิธีการที่อยู่อาศัยความชอบตลาดซึ่งเป็น
วิธีการใช้กันอย่างแพร่หลายสำหรับการประเมินมูลค่าของต้นทุนทางสังคมของเสียง แนวคิดพื้นฐาน
พื้นฐานเทคนิคนี้คือค่าของบ้านไม่เพียง แต่ขึ้นอยู่กับลักษณะ
เนื้อแท้ของมัน แต่ยังเป็นหน้าที่ของจำนวนของคุณลักษณะด้านสิ่งแวดล้อมเช่นการเข้าถึง
ใกล้กับโรงเรียน,ร้านค้าและสวนสาธารณะและมลพิษ ถ้าค่าของ
บ้านคือท่ามกลางปัจจัยอื่น ๆ ฟังก์ชั่นของเสียงนี้หมายความว่าเมื่อบุคคลที่ซื้อหรือเช่าบ้าน
อยู่ในช่วงราคาของพวกเขาที่พวกเขามีความเป็นไปได้ของการซื้อทรัพย์สินในสถานที่เงียบสงบมากกว่า
สถานที่ให้บริการที่คล้ายกันในสถานที่ที่มีเสียงดัง มันมีเหตุผลที่จะคาดหวังว่า
, ceteris paribus,บ้านที่ตั้งอยู่ในพื้นที่ที่มีเสียงดังมีค่าน้อยกว่า
ตั้งอยู่ในพื้นที่ที่เงียบสงบเหล่านั้น ดังนั้นตลาดที่อยู่อาศัยถือว่าเป็นตลาดตัวแทน
เสียง (Pearce & markandya, 1989) สำหรับคำอธิบายรายละเอียดของวิธีการและจุดแข็ง
และจุดอ่อนของเราหมายถึง Pearce และ markandya (1989)
เนลสัน (1982) และ Pearce และ markandya (1989) สรุปผลของภาคเหนือ
อเมริกันศึกษาราคาความชอบเมื่อเสียงจากการจราจร ส่วนใหญ่ของผลการวิจัยสอดคล้อง
ด้วยค่าเสื่อมราคาค่าบ้านในช่วง 0.4-0.5% ต่อ dB (A) ให้เฉลี่ยของ
0.4% ผลการอ้างถึงค่าบ้านที่เป็นมาตรฐาน หนึ่งในวิธีนี้พยายามที่จะขจัดความเป็นไป
ที่สูงกว่าคุณสมบัติของราคาอาจจะมีค่าเสื่อมราคาที่ลดลงมากกว่าคนที่มีราคาแพง
เสียงจากการจราจรจะแสดงใน l,หน่วย ตาม alexandre และ Barde
(1987) เป็นกฎของหัวแม่มือ, บ้านค่าเสื่อมราคา 0.5% มูลค่าต่อ dB (A) ถือว่า
คู่มือที่เหมาะสมและจะขึ้นอยู่กับจำนวนมากของการศึกษา อย่างไรก็ตามพวกเขาชี้ให้
ข้อเท็จจริงที่ว่ามันอาจเป็นไปได้ว่าอัตราค่าเสื่อมราคานี้สามารถใช้งานได้ไม่เกินกว่าเสียง
บางพูด 50 dB (A) l,,,, ตั้งแต่การสำรวจส่วนใหญ่แสดงในระดับที่ต่ำมากจากความน่ารำคาญ
ต่ำกว่าระดับนี้ นอกจากนี้พวกเขาพูดถึงความเป็นไปได้ที่อัตราร้อยละต่อหน่วยของค่าเสื่อมราคาเพิ่มขึ้น
ทั้งกับระดับเสียงและมีมูลค่าของบ้าน
จากวรรณกรรมที่เราใช้กฎบ้านเฉลี่ยค่าเสื่อมราคาของ 0.5% เราสมมติ
ค่ามาตรฐานของกล่อง ECU 70,600 ต่อบ้าน จึงเพิ่มขึ้น 1 ฐานข้อมูลซึ่งจะยังคง
50 ปีมูลค่าของบ้านสัมผัสหนึ่งลดลงด้วย 355 กล่อง ECU
แต่เราจำเป็นต้องรู้ค่าของการเพิ่มขึ้นในระยะสั้นของระดับเสียง เราสมมติอายุการใช้งานที่บ้าน
คาดว่า 50 ปีและปัจจัยส่วนลด 5% นี้จะช่วยให้มูลค่าของ
.003 กล่อง ECU (90) ต่อ dB (A) สำหรับบ้านหลังหนึ่ง สมมติเฉลี่ย 200 บ้านสัมผัส
กิโลเมตรต่อเราได้รับ 0.6 กล่อง ECU ต่อฐานข้อมูลต่อถนน 1 กิโลเมตร
เราคิดว่าราคาที่อยู่อาศัยที่แท้จริงคงที่ระหว่างปี 1991 และปี 2005 และมูลค่าของ
1 DB ควรยังคงเหมือนเดิมในการอ้างอิงในอนาคต situa-
tion

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สำหรับค่าเงิน เราใช้แบบ hedonic ตลาดวิธี ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัย
สุดใช้วิธีการประเมินค่าต้นทุนทางสังคมของเสียง ความคิดพื้นฐาน
ต้นนี้เทคนิคที่ค่าของบ้านไม่เพียงแต่ขึ้นอยู่กับของ intrinsic
ลักษณะ แต่เป็นฟังก์ชันจำนวนคุณลักษณะสิ่งแวดล้อม เช่น
ถึง ไปโรงเรียน ร้านค้า และสวนสาธารณะ และมลพิษ ถ้าค่าของบ้าน
คือ ท่ามกลางปัจจัยอื่น ฟังก์ชันของเสียง ซึ่งหมายความ ว่า เมื่อบุคคลซื้อ หรือ
เช่าบ้าน ภายในช่วงราคา มีความเป็นไปได้ของการซื้อคุณสมบัติในการ
เงียบสถานมากกว่าคุณสมบัติคล้ายคลึงกันในสถานที่ จึงเหมาะสมที่จะ
คาดว่า ceteris paribus บ้านที่ตั้งอยู่ในพื้นที่เสียงดังมีค่าน้อยกว่า
อยู่ในพื้นที่เงียบสงบ ดังนั้น ตลาดที่อยู่อาศัยถือเป็นตลาดตัวแทน
เสียง (Pearce & Markandya, 1989) สำหรับรายละเอียดของวิธีและ
จุดแข็งและจุดอ่อน เราอ้างอิงถึง Pearce และ Markandya (1989)
เนลสัน (1982) และ Pearce และ Markandya (1989) สรุปผลเหนือ
ศึกษาราคาอเมริกัน hedonic ในเสียงจราจร ส่วนใหญ่ที่พบตรง
กับค่าเสื่อมราคาค่าบ้านในช่วง 0.4-0.5% ต่อ dB(A) ให้ค่าเฉลี่ยของ
0.4% ผลลัพธ์หมายถึงค่ามาตรฐานบ้าน วิธีนี้หนึ่งพยายามที่จะกำจัดการ
ความเป็นไปได้ว่า คุณสมบัติราคาสูงอาจมีค่าเสื่อมราคาสูงกว่าต่ำกว่า
ราคาคน เสียงการจราจรจะแสดงเป็น Lหน่วย ตามภัณฑ์อเล็กซานเดอร์และ Barde
(1987), เป็นนิ้วหัวแม่แบบกฎของมือ เสื่อมค่าบ้าน 0.5% ต่อ dB(A) ถือเป็น
แนะนำที่เหมาะสม และตามจำนวนที่พบของการศึกษา อย่างไรก็ตาม พวกเขาชี้
ในความเป็นจริงที่ว่า ก็น่าเป็นที่อัตราค่าเสื่อมราคานี้มีผลบังคับใช้เฉพาะข้างบาง
noise จำกัด พูด 50 dB(A) L เนื่องจากที่สำรวจส่วนใหญ่แสดงความรำคาญในระดับต่ำมาก
ต่ำกว่าระดับนี้ นอกจากนี้ พวกเขาพูดถึงโอกาสที่หน่วยเปอร์เซ็นต์ของ
ค่าเสื่อมราคาเพิ่มด้วยเสียงระดับ และ มีค่าของบ้าน
จากวรรณคดี เราใช้กฎค่าเสื่อมราคาบ้านเฉลี่ย 0.5% เราสมมติเป็น
มาตรฐานค่าของ ECU 70,600 ต่อบ้าน สำหรับการเพิ่มขึ้นของ 1 dB จึง ซึ่ง
จะต่อปี 50 ลดค่าบ้านหนึ่งสัมผัสกับ ECU 355
ไร เราจำเป็นต้องทราบค่าของเพิ่มโดยย่อของระดับเสียง เราสมมติการ
คาดว่าบ้านอายุ 50 ปีและตัวคูณส่วนลด 5% ซึ่งทำให้ค่า
ECU(90) 0.003 ต่อ dB(A) บ้านหนึ่ง สมมติว่าโดยเฉลี่ย 200 บ้านสัมผัส
ต่อ km เรารับ ECU 0.6 ต่อ dB ต่อถนน 1 กม.
เราสมมติที่จริงราคาที่อยู่อาศัยคงระหว่าง 1991 และ 2005 และ
ยังควรประเมินค่า 1 dB จะยังคงเหมือนเดิมในการอ้างอิงในอนาคต situa
สเตรชัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สำหรับราคาประเมินการเงินที่เราใช้วิธีการตลาดที่อยู่อาศัย hedonic ซึ่งเป็นวิธีการ
ใช้อย่างกว้างขวางมากที่สุดสำหรับราคาประเมินของต้นทุนทางสังคมที่มีเสียงดัง แนวความคิดแบบเรียบง่ายที่
พื้นฐานเทคนิคนี้คือมูลค่าของบ้านที่ไม่ได้มีแค่จะขึ้นอยู่กับตัวบุคคล
ลักษณะของพื้นที่แต่ยังมีฟังก์ชันของหมายเลขของแอตทริบิวต์ด้านสิ่งแวดล้อมเช่นอยู่ใกล้
ความสามารถในการเข้าถึงยังโรงเรียนมลพิษและสวนสนุกและร้านค้าต่างๆ. หากมูลค่าของบ้านที่
อยู่ท่ามกลางปัจจัยอื่นๆทำหน้าที่ของเสียงรบกวนซึ่งหมายความว่าเมื่อผู้ใช้บริการแบบเฉพาะรายซื้อหรือ
ค่าเช่าบ้านที่อยู่ในช่วงราคาก็มีความเป็นไปได้ของการซื้อที่พักในที่ตั้งที่
อันเงียบสงบที่มากกว่าที่พักในที่ตั้งที่มีเสียงดัง โรงแรมมีเหตุผลที่จะ
คาดว่า ceteris paribusตั้งอยู่ในบริเวณบ้านมีเสียงดังมีมูลค่าไม่น้อยกว่าผู้ที่
ตั้งอยู่ในพื้นที่อันเงียบสงบ ดังนั้นตลาดที่อยู่อาศัยที่ถือเป็นตลาดตัวแทนของ
เสียงรบกวน( pearce & markandya 1989 ) สำหรับคำอธิบายโดยละเอียดของวิธีการที่และจุดอ่อนและ
จุดแข็งของเราดูจะ pearce และ markandya ( 1989 )
เนลสัน(ปี 1982 แล้ว)และ pearce และ markandya ( 1989 )สรุปผลการทางด้านทิศเหนือ
การศึกษาราคา hedonic ชาวอเมริกันกับเสียงการจราจร. โดยส่วนใหญ่จะเป็นการค้นพบที่สอดคล้อง
พร้อมด้วยค่าเสื่อมราคาค่าบ้านอยู่ในช่วงของ 0.4-0.5% ต่อ dB ( A )การให้หมายถึงการ
0.4% . ผลที่ได้ดูไปที่ค่ามาตรฐานที่บ้าน หนึ่งวิธีนี้จะพยายามที่จะขจัด
ความเป็นไปได้ว่าทรัพย์สินราคาเพิ่มขึ้นอาจจะอ่อนค่าลงมากกว่าราคาต่ำกว่า
เสียงรบกวนการจราจรคือการแสดงใน Lชุด. ตามอเล็กซานเดรและ barde
( 1987 )เป็นกฎของนิ้วหัวแม่มืออ่อนค่าลงค่าบ้าน 0.5% ต่อ dB ( A )เป็นคู่มือที่เหมาะสม
และขึ้นอยู่กับจำนวนหนึ่งของการศึกษา แต่ถึงอย่างไรก็ตามห้องพักจุด
ความเป็นจริงที่น่าจะเป็นไปได้ว่าอัตราค่าเสื่อมราคานี้มีผลบังคับใช้เฉพาะสูงกว่าเกณฑ์ขั้นต่ำ
เสียงบางอย่างที่บอกว่า 50 dB ( A ) L "มากที่สุดนับตั้งแต่การสำรวจแสดงระดับที่ต่ำมากการก่อกวน
ด้านล่างระดับนี้. ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขากล่าวถึงความเป็นไปได้ว่าเป็นเปอร์เซ็นต์ชุดของ
ค่าเสื่อมราคาเพิ่มขึ้นทั้งสองแห่งพร้อมด้วยระดับเสียงรบกวนได้และพร้อมด้วยมูลค่าของบ้านที่
จากวรรณกรรมที่เราใช้กฎข้อที่อ่อนค่าลงบ้านโดยเฉลี่ยที่ 0.5% เราจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบค่ามาตรฐานที่
ของ 70,600 ecu ต่อบ้าน ดังนั้นสำหรับการเพิ่มขึ้นของ 1 dB ที่
จะดำเนินการต่อสำหรับ 50 ปีมูลค่าของบ้านถูกเปิดเผยจะลดลงพร้อมด้วย 355 ecu
อย่างไรก็ตามเราต้องรู้ว่าคุณค่าของการเพิ่มขึ้นของระดับเสียงรบกวนได้ เราจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบคาดว่าตลอดอายุการใช้งาน
บ้าน 50 ปีและปัจจัยส่วนลด 5% โรงแรมแห่งนี้มอบความคุ้มค่าของ
oil 0.003 ecu ( 90 )ต่อ dB ( A )ในบ้าน สมมติว่าโดยเฉลี่ยอยู่ที่ 200 บ้านเผย
ต่อกิโลเมตรเราได้ 0.6 ecu ต่อ DB ต่อถนนใน 1 กม.
เราคาดว่าราคาที่อยู่อาศัยจริงยังอยู่คงที่ระหว่างปี 1991 และ 2005 และ
ประเมินราคาของ 1 dB คือว่าควรจะยังคงเป็นแบบเดิมในอนาคตการอ้างอิง situa -
การที่ยัง