สุนักจิ้งจอกกับเงา เย็นวันหนึ่งเวลา

สุนักจิ้งจอกกับเงา เย็นวันหนึ่งเวลาใกล้พลบค่ำ ดวงอาทิตย์เป็นสีแดงเลือดหมูกำลังจะลับขอบฟ้า
ได้มีสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่ง…เดินมาตามถนน
ซึ่งมันเดินหันหลังให้กับดวงตะวันที่กำลังจะตกดิน
ทันใดนั้นเมื่อมันรู้สึกประหลาดใจมาก

เมื่อเห็นเงาของตัวเองบนพื้น… เงาดำทึบ ยาวและใหญ่
อันเนื่องจากแสงอาทิตย์ปรากฏบนถนน และเคลื่อนที่ไปพร้อมกับตัวของสุนัขจิ้งจอก
มันแปลกใจกับเงาของตัวมันเองเป็นอย่างมาก
และเงานั้นก็ดูเหมือนกับว่าได้เดินนำหน้ามันไปตลอดเสียด้วยสิ
”ว้าว…มันชั่งเป็นเงาที่ใหญ่โตมากเลยนะเนี่ย“



”หากเงาของข้าใหญ่ขนาดนี้ ก็หมายความว่า ตัวของข้าเองนั้น
ก็จะต้องใหญ่เหมือนกันด้วยน่ะสิ” มันเกิดความคิดที่หยิ่งผยองขึ้นมา
และเริ่มออกเดินต่อไปเรื่อย ๆ
ต่อมามีเสือตัวใหญ่มากตัวหนึ่ง ออกมาปรากฏตัวขึ้นที่ตรงหน้าของสุนัขจิ้งจอก
และได้หยุดยืนนิ่งอยู่ที่ตรงเงามันพอดี



เจ้าสุนัขจิ้งจอกเมื่อเห็นเช่นนั้นจึงเปรียบเทียบขนาดของเงาตัวเองกับเสือตัวนั้น
พร้อมเอ๋ยขึ้นว่า
“จากที่ข้าดูแล้วนะ..เจ้าตัวเล็กกว่าข้ามาก ฉะนั้นข้าจึงไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรทั้งสิ้น”
สุนัขจิ้งจอกยังพูดแบบหยิ่งยโสต่ออีกด้วยว่า
”เฮ้…เจ้าเสือน้อย…คุกเข่าลงต้อนรับข้าเดี๋ยวนี้นะ…จนกว่าข้าจะเดินผ่านไป”



”ก้าววว! อัายสุนัขจิ้งจอกผอมแห้ง ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนนี้
ข้าจะเคยคิดว่าหากกินเอ็งเข้าไปคงจะไม่อร่อย
แต่ตอนนี้ข้าไม่อาจที่จะยกโทษให้เอ็งได้เสียแล้วสิ ก้าววว”
สุนัขจิ้งจอกจึงต้องพบกับจุดจบคือถูกเสือกินเป็นอาหาร
ที่เกิดจากมันสำคัญผิด…คิดหลงไปกับเงาของตัวมันเอง

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“การหลงตัวเองคิดว่ายิ่งใหญ่เหนือใครๆนั้น…อาจนำมาซึ่งความล้มเหลวในภายหลังได้”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สุนักจิ้งจอกกับเงาเย็นวันหนึ่งเวลาใกล้พลบค่ำดวงอาทิตย์เป็นสีแดงเลือดหมูกำลังจะลับขอบฟ้าได้มีสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่ง... เดินมาตามถนนซึ่งมันเดินหันหลังให้กับดวงตะวันที่กำลังจะตกดินทันใดนั้นเมื่อมันรู้สึกประหลาดใจมากเมื่อเห็นเงาของตัวเองบนพื้น... เงาดำทึบยาวและใหญ่อันเนื่องจากแสงอาทิตย์ปรากฏบนถนนและเคลื่อนที่ไปพร้อมกับตัวของสุนัขจิ้งจอกมันแปลกใจกับเงาของตัวมันเองเป็นอย่างมากและเงานั้นก็ดูเหมือนกับว่าได้เดินนำหน้ามันไปตลอดเสียด้วยสิ"ว้าว... มันชั่งเป็นเงาที่ใหญ่โตมากเลยนะเนี่ย""หากเงาของข้าใหญ่ขนาดนี้ก็หมายความว่าตัวของข้าเองนั้นมันเกิดความคิดที่หยิ่งผยองขึ้นมาก็จะต้องใหญ่เหมือนกันด้วยน่ะสิ"และเริ่มออกเดินต่อไปเรื่อยๆต่อมามีเสือตัวใหญ่มากตัวหนึ่งออกมาปรากฏตัวขึ้นที่ตรงหน้าของสุนัขจิ้งจอกและได้หยุดยืนนิ่งอยู่ที่ตรงเงามันพอดีเจ้าสุนัขจิ้งจอกเมื่อเห็นเช่นนั้นจึงเปรียบเทียบขนาดของเงาตัวเองกับเสือตัวนั้นพร้อมเอ๋ยขึ้นว่า"จากที่ข้าดูแล้วนะ... เจ้าตัวเล็กกว่าข้ามากฉะนั้นข้าจึงไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรทั้งสิ้น"สุนัขจิ้งจอกยังพูดแบบหยิ่งยโสต่ออีกด้วยว่า"เฮ้... เจ้าเสือน้อย... คุกเข่าลงต้อนรับข้าเดี๋ยวนี้นะ... จนกว่าข้าจะเดินผ่านไป""ก้าววว อัายสุนัขจิ้งจอกผอมแห้งถึงแม้ว่าเมื่อก่อนนี้ข้าจะเคยคิดว่าหากกินเอ็งเข้าไปคงจะไม่อร่อยแต่ตอนนี้ข้าไม่อาจที่จะยกโทษให้เอ็งได้เสียแล้วสิก้าววว"สุนัขจิ้งจอกจึงต้องพบกับจุดจบคือถูกเสือกินเป็นอาหารที่เกิดจากมันสำคัญผิด... คิดหลงไปกับเงาของตัวมันเองนิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า"การหลงตัวเองคิดว่ายิ่งใหญ่เหนือใครๆนั้น... อาจนำมาซึ่งความล้มเหลวในภายหลังได้"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สุนักจิ้งจอกกับเงาเย็นวันหนึ่งเวลาใกล้พลบค่ำ เงาดำทึบ ก็หมายความว่า ๆต่อมามีเสือตัวใหญ่มากตัวหนึ่ง อัายสุนัขจิ้งจอกผอมแห้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สุนักจิ้งจอกกับเงาเย็นวันหนึ่งเวลาใกล้พลบค่ำดวงอาทิตย์เป็นสีแดงเลือดหมูกำลังจะลับขอบฟ้าได้มีสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งเดินมาตามถนนซึ่งมันเดินหันหลังให้กับดวงตะวันที่กำลังจะตกดิน


. . . . . . .ทันใดนั้นเมื่อมันรู้สึกประหลาดใจมากเมื่อเห็นเงาของตัวเองบนพื้นยาวและใหญ่


. . . . . . . เงาดำทึบอันเนื่องจากแสงอาทิตย์ปรากฏบนถนนและเคลื่อนที่ไปพร้อมกับตัวของสุนัขจิ้งจอก

มันแปลกใจกับเงาของตัวมันเองเป็นอย่างมากและเงานั้นก็ดูเหมือนกับว่าได้เดินนำหน้ามันไปตลอดเสียด้วยสิ
" ว้าว . . . . . . . มันชั่งเป็นเงาที่ใหญ่โตมากเลยนะเนี่ย "



" หากเงาของข้าใหญ่ขนาดนี้ก็หมายความว่าตัวของข้าเองนั้น
ก็จะต้องใหญ่เหมือนกันด้วยน่ะสิ " มันเกิดความคิดที่หยิ่งผยองขึ้นมา
และเริ่มออกเดินต่อไปเรื่อยจะออกมาปรากฏตัวขึ้นที่ตรงหน้าของสุนัขจิ้งจอก

ต่อมามีเสือตัวใหญ่มากตัวหนึ่งและได้หยุดยืนนิ่งอยู่ที่ตรงเงามันพอดี





" เจ้าสุนัขจิ้งจอกเมื่อเห็นเช่นนั้นจึงเปรียบเทียบขนาดของเงาตัวเองกับเสือตัวนั้นพร้อมเอ๋ยขึ้นว่าจากที่ข้าดูแล้วนะ . . . . . . .เจ้าตัวเล็กกว่าข้ามากฉะนั้นข้าจึงไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรทั้งสิ้น " สุนัขจิ้งจอกยังพูดแบบหยิ่งยโสต่ออีกด้วยว่า

" เฮ้เจ้าเสือน้อยคุกเข่าลงต้อนรับข้าเดี๋ยวนี้นะจนกว่าข้าจะเดินผ่านไป " . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .



" ก้าววว !อัายสุนัขจิ้งจอกผอมแห้งถึงแม้ว่าเมื่อก่อนนี้

แต่ตอนนี้ข้าไม่อาจที่จะยกโทษให้เอ็งได้เสียแล้วสิข้าจะเคยคิดว่าหากกินเอ็งเข้าไปคงจะไม่อร่อยก้าววว "

สุนัขจิ้งจอกจึงต้องพบกับจุดจบคือถูกเสือกินเป็นอาหารที่เกิดจากมันสำคัญผิด

" . . . . . . . คิดหลงไปกับเงาของตัวมันเองนิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าการหลงตัวเองคิดว่ายิ่งใหญ่เหนือใครๆนั้น . . . . . . . อาจนำมาซึ่งความล้มเหลวในภายหลังได้ "