She looked at her finger for countl

She looked at her finger for countless times. She couldn't stop herself to act like a teenager got the first kiss from her crush. Her magenta eyes focused on the diamond ring which made her more confident as a woman, because 2 months later she would become a wife. A wife from Aomine Daiki, her childhood friend—oh, now he was her fiancé. She still remembered everything last night—dinner, watched movie, until when he asked her for her hand. Yeah, she knew him more than anyone, but it was rarely for her to see him did something romantic like that.

Her mom was as happy as herself—she had waited for this moment obviously. So did her father, but he didn't really show it like her mom. What a man, she thought with a little giggle. And then her mother's words made her blushing; "I can't believe this, but it's real. After you both get married and then you're going to be pregnant, after that I will be a granny. You have to prepare the name too, Sat-chan."

Her palm covered her face when she heard that while Mr. Momoi just giggled. Well, she did know that her mom really wanted a grandchild just because her mother's friends had one. And after she told Daiki about her mom when they had a lunch together today, he acted like her father. But he made her shy by saying: "I hope we will get the gift for your mom after we come back from our 3 weeks honeymoon."

And then she came back to her reality when she arrived in front of her house. She opened the door while her eyes were searching for her parents. The house seemed empty like nobody was here. As she took a step closer to their room on the second floor, she could hear her parents talked about something in whisper, fortunately she still could hear them clearly.

"We can't let this," she heard her father's voice, "No, we can't. They will come after me, maybe we should go somewhere. A far place from here."

What does he mean? I don't understand, she thought. Suddenly she heard her mother voice and it seemed like she was sobbing over something. But Satsuki still couldn't understand what they were talking about and it should be a big problem even her mom—the most strong-minded woman she ever had—couldn't hold her tears anymore.

"Where are we going? I know it's such a big problem for our family, but we have to talk about this with Sat-chan. She must know about this one. Besides, we have to do something with her marriage with Daiki-kun 2 months later. If we leave, so does Sat-chan, right?" Mrs. Momoi said as she erased her tears.

Satsuki gasped. What was that? Really, she couldn't understand what they were talking about now! Please, someone told her what happened until her parents talked like they were going to leave this place. And if it was true, they were right. She should go with them too. And she should leave Daiki—her childhood friend. Her fiancé and the love of her life.

"I know, we have to talk about this to Satsuki. But, I don't know how to say it. Maybe now it's not this time. Her marriage with Daiki is the happiness of her life and I can't ruin it for my business. I don't want to be selfish."

"So, what's your plan? I can't let you go by yourself alone. I don't want. I don't care about the debt or else, I just can't let you bear all of this by yourself. To have and to hold, for better, for worse, for richer, for poorer, in sickness or in health, to love and to cherish 'till death do us part, do you remember our vow, right?"

"Of course," he said sadly, "Maybe…, we both have to leave Satsuki here. So, she still has her happiness with Daiki."

"Yes, you're right."

She covered her mouth as her tears were streaming down on her face. So, they had hid everything from her during this time? They lied to her and acted like everything was okay. No, she couldn't! Of course her happiness was to be with Daiki. But, what was the meaning of that if her parents had to leave their only daughter for escaped from her father's debt?

She would really angry to herself if she was happy over their agony.

"Mom … Dad…," she said softly as she opened the door. Her parents gasped because her coming. Her mother tried to erase her tears with tissue while her father acted like normal. Even they acted like everything was really fine after she found out about her family's debt?

"Satsuki, you're already home—"

"Why do you lie to me during this time?" she interrupted him by asking her father to the point question. He was looked like confused and surprised at the same time. Her mom's hands over his shoulder as she smiled. She tried to tell him that it was the right time to tell everything to their daughter. She had to know it.

"I'm sorry, Satsuki. We're going to leave."

"No, you're not! Any of you," she shook her head, "You can't just leave everything because the debt. Please, stay here with me so I will help you to pay off the debt."

"No! Save your money for your own sake, Satsuki. It's my debt, not yours. You don't have responsibility to do that. I do!" he snapped to her. But then he felt guilty of his act to his daughter. Suddenly he came to her and gave her his hug. Satsuki couldn't hold it anymore, she was crying over his shoulder while her hands hugged him back.

"I'm sorry."

"I know," she replied him in sobbed, "Please, stay here. I need you both. It's true my happiness is to be with Dai-chan. But it's meaningless if you leave me, I'm nothing without you. I don't want it, seriously. But if you really have to leave, just take me with you."

"No, we can't, Sat-chan," her mother came to her as she placed her left hand over her shoulder, "We can't ruin your marriage with Daiki-kun. We don't want to be the reason if you cancel the plan. You have the right to live with happiness. And I'm sure that Daiki-kun will be sad if you do something like that."

"At least, we have to tell him the reason. He will understand—"

"No, Satsuki. It's our family's problem, not anyone's. I keep it by myself so Daiki's parents won't know about it. They're so kind to us and we don't want to bear them again for this one."

Her tears were dropping again on her cheeks.

"I know I didn't participate to say the vow at the altar with you, but we're family. It means we have to bear all of it together, right?" she asked them, "So, I decide that I will talk to Dai-chan—not about the problem. I'm not going to cancel it, but I think that will be okay to postpone it until a month after the date."

Her parents were in silent. They couldn't say so much now, but it didn't decrease their proud of her. It was rarely to find a daughter like herself. They knew it was so hard for herself, but they couldn't do anything unless believed in her choice.

.

.

.

He was like lost his mood since he opened his eyes this morning. It was weird. Everything was fine after he took a bath, brushed his teeth, and wore his expensive clothes until he sat on the chair in the large dining room with his own father. Really, everything was okay. He didn't find anything wrong with his day now. But he felt uncomfortable when he found out the reason.

He starred sharply—maybe it was cold—from his corner gaze to a man who sat beside his father. He was Kawamura Shigure, his father's assistant. He was 2 or 3 years older than himself, but Seijurou couldn't deal with him seriously. He didn't know why, it seemed there was something strange with Shigure. And now, what on earth he should face him this early morning?

Seriously, he really wanted to vomit his breakfast on his face when Shigure gave him a challenge smirk.

Suddenly a woman came to his father. She laid a small bowl on the table and said something to his father politely. After she went, his father took some of his medicine into his mouth and then drank the water in his glass.

"So, how is the office? Is everything okay?" Mr. Akashi asked Shigure who nodded.

"Of course, there's nothing you have to be worried, Sir. I thought it would be difficult to control everything while you were in hospital. You know, I'm not their boss because I'm not like yourself. I'm not that wise to make them believe in me that easily. But I'm relieved enough when everything is working. Anyway, it's good to see you again, Sir."

"Thank you. I really appreciate for your work during my absence. Moreover, there's nothing I have to regret for hired you as my assistant, Kawamura," he said and then turned to his only son, "What about the company's relation with Mr. Smith's? Is it going well?"

"Of course," he answered him. Somehow, he didn't like how his father asked him about that. It seemed like he underestimated him from the way he asked it.

"Good for you because it's going to be difficult if you can't take it easily for a small part of my company, Seijurou. I want you to show me the proof that you are really good enough to take a place as the CEO of my biggest company. Well, but I'm still thinking about that. You know, Seijurou, you're still too young to take this part. Besides, you really need collateral that you have successor for the company."

"So, what do you mean about it?" Seijurou couldn't hold himself to not to ask his father. It sounded silly. He did know what his father's words meant. But, it wasn't wrong to make sure, right?

"So far, I think it's good to put Kawamura stead as the CEO of my biggest company. He's established enough to take my place and he's married anyway. You don't have to be worried. You can take the role of chief executive as well in my other company."

He grasped his chopsticks tightly. He really wanted to skip this part, seriously. He was bored to talk about this one for countless times for each day. He just wanted to be considered as his son for once, not only the heir of Akashi. He wanted a normal relationship between them, like his friends and their own father. He didn't remember the moment they talked like a son to his father. Ironically, he felt as he was more like his colleague in work than his son.

But he couldn't deny that he was really disappointed of his father's decision

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอมองที่นิ้วของเธอนับไม่ถ้วนครั้ง เธอไม่สามารถหยุดตัวเองทำเหมือนวัยรุ่นได้จูบแรกจากความสนใจของเธอ ตาม่วงของเธอเน้นในแหวนเพชรซึ่งเธอมั่นใจมากขึ้นเป็นผู้หญิง เนื่องจาก 2 เดือนเธอจะเป็นภรรยา ภรรยาจากไดกิ Aomine เพื่อนวัยเด็กของเธอ — โอ้ ตอนนี้กำลัง fiancé ของเธอ เธอยังจดจำทุกสิ่งทุกอย่างคืน – อาหาร ดูภาพยนตร์ จนเมื่อเขาขอเธอมือของเธอ ใช่ เธอรู้เขามากกว่าใคร แต่ก็ไม่ค่อยเธอเห็นเขา ทำสิ่งที่โรแมนติกชอบที่

แม่ของเธอมีความสุขว่าเป็นตัวเองซึ่งเธอมารอก่อนหน้านี้อย่างชัดเจน ก็พ่อของเธอ แต่เขาจริง ๆ ไม่ได้แสดงเช่นแม่ของเธอ อะไรคน เธอคิดคิกคักน้อย แล้ว คำที่แม่ของเธอทำเธอ blushing "ผมไม่เชื่อว่านี้ แต่มันเป็นจริง หลังจากที่คุณ ทั้งสองได้แต่งงานแล้ว คุณกำลังจะตั้งครรภ์ หลังจากนั้น ฉันจะเป็นยาย คุณต้องจัดเตรียมชื่อมากเกินไป เสาร์จันทร์. "

ปาล์มของเธอครอบคลุมใบหน้าของเธอเมื่อเธอได้ยินว่าขณะนายโมะโมะอิกระดี๊กระด๊าไปเพียงนั้น ดี เธอไม่รู้ว่า แม่ของเธออยากมีหลานเพียง เพราะเพื่อนของแม่ของเธอมีหนึ่ง และหลังจากที่เธอบอกไดกิเกี่ยวกับแม่ของเธอเมื่อพวกเขามีอาหารกลางวันร่วมกันวันนี้ เขาได้ปฏิบัติเช่นบิดา แต่เขาทำให้เธออาย ด้วยการพูด: "ฉันหวังว่า เราจะได้รับของขวัญสำหรับคุณแม่หลังจากที่เรามาจากฮันนีมูนของเรา 3 สัปดาห์"

แล้ว เธอมากับความเป็นจริงของเธอเมื่อเธอมาถึงหน้าบ้าน เธอเปิดประตูในขณะที่ตาของเธอถูกค้นหาพ่อแม่ บ้านดูเหมือนว่างเปล่าเหมือนไม่มีใครอยู่ที่นี่ เธอเอาขั้นตอนเข้าไปห้องพักชั้นสอง เธออาจได้ยินพ่อแม่พูดคุยเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่างใน whisper โชคดีเธอยังสามารถฟังได้ชัดเจนได้

"เราไม่สามารถให้นี้ เธอได้ยินพ่อของเสียง เราไม่ได้มี พวกเขาจะมาหลังฉัน บางทีเราจะไปไหน ถึงที่นี่"

เขาอย่างไร ฉันไม่เข้าใจ เธอคิดว่า พลันเธอได้ยินเสียงแม่ของเธอ และดูเหมือนเธอมี sobbing กว่า บางสิ่งบางอย่าง ซัตสึกิยังไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่พวกเขาถูกพูดถึง และมันควรจะเป็นปัญหาใหญ่แม้แต่แม่ของเธอ — ผู้หญิงใจเพชรมากที่สุดที่เธอเคยมี — ไม่สามารถเก็บน้ำตาของเธออีกต่อไป

"เราไปไหน ฉันรู้ว่า มันเป็นเช่นนี้เป็นปัญหาใหญ่สำหรับครอบครัวของเรา แต่เราต้องคุยเรื่องนี้กับเสาร์จันทร์ เธอต้องรู้นี้ นอก เราต้องทำอะไรกับเธอแต่งงานกับไดกิ-kun 2 เดือน ถ้าเราปล่อย ไม่เสาร์จันทร์ ขวา" โมะโมะอินางว่า เป็นเธอลบน้ำตาของเธอ

ซัตสึกิ gasped อะไรนะ จริง ๆ เธอไม่สามารถเข้าใจพวกเขาได้พูดถึงตอนนี้ กรุณา มีคนบอกเธอว่าเกิดอะไรขึ้นจนกระทั่งพูดคุยของพ่อแม่เช่นพวกเขาจะออกจากสถานที่แห่งนี้ และถ้ามันเป็นจริง พวกเขาขวา เธอจะไปกับพวกเขาเกินไป และเธอควรปล่อยให้ไดกิ — เพื่อนวัยเด็กของเธอ Fiancé ของเธอและความรักของชีวิตของเธอ

"ฉันรู้ เรามีการพูดคุยเรื่องนี้กับซัตสึกิ แต่ ฉันไม่ทราบวิธีการกล่าว บางทีตอนนี้มันไม่ได้ขณะนี้ เธอแต่งงานกับไดกิเป็นความสุขของชีวิตของเธอ และฉันไม่สามารถทำลายธุรกิจของฉัน ไม่อยากให้เห็นแก่ตัว"

ดังนั้น คืออะไรแผนของคุณ ฉันไม่ให้ไป ด้วยตัวเองคนเดียว ไม่ต้องการ ฉันไม่สนใจเกี่ยวกับหนี้สินหรือ อื่น ๆ ฉันเพียงแค่ไม่ให้คุณหมีทั้งหมดนี้ ด้วยตัวเอง มี และค้าง ไว้ ดีกว่า การแย่ลง ขึ้น สำหรับย่อม เจ็บป่วย หรือ สุขภาพ รัก และหวงแหน 'till ตายเราทำส่วน คุณจำเราสาบาน ขวา"

"แน่นอน เขากล่าวว่า เศร้า, " บางที..., เราทั้งสองต้องปล่อยซัตสึกินี่ ดังนั้น เธอยังได้ความสุขของเธอกับไดกิ"

"ใช่ คุณก็ถูกต้อง"

เธอครอบคลุมปากเธอเป็นน้ำตาของเธอส่งกระแสข้อมูลลงบนใบหน้าของเธอ ดังนั้น พวกเขามีซ่อนทุกอย่างจากเธอในช่วงเวลานี้ พวกเขาโกหกเธอ และดำเนินเหมือนทุกสิ่งถูกไร ไม่ ไม่สามารถ แน่นอนความสุขของเธอคือการ อยู่กับไดกิ แต่ สิ่งที่เป็นความหมายว่าถ้าพ่อแม่มีให้ลูกสาวของพวกเขาเท่านั้นสำหรับหลบหนีออกจากหนี้ของพ่อเธอ?

เธอจะโกรธจริง ๆ เพื่อตัวเองถ้าเธอมีความสุขมากกว่าความทุกข์ทรมาน

"คุณแม่... พ่อ...,"เธอกล่าวเบา ๆ ขณะที่เธอเปิดประตู Gasped พ่อแม่ของเธอเนื่องจากเธอมา แม่ของเธอพยายามลบน้ำตาของเธอ มีเนื้อเยื่อในขณะที่พ่อของเธอได้ปฏิบัติเหมือนปกติ แม้จะได้ปฏิบัติเหมือนไม่แพงจริง ๆ หลังจากที่เธอได้พบข้อมูลเกี่ยวกับหนี้ของครอบครัวเธอ?

"ซัตสึกิ คุณแล้วบ้าน — "

"ทำไมทำคุณนอนกับผมในช่วงเวลานี้" เธอหยุดเขาจากการถามพ่อถามจุด เขาที่ดูเหมือนสับสน และประหลาดใจในเวลาเดียวกัน แม่ของเธอมือบ่าของเขา ตามเธอยิ้ม เธอพยายามบอกว่า มันเป็นเวลาที่เหมาะสมจะบอกทุกอย่างเพื่อลูกสาวของพวกเขา เธอได้รู้มัน

"ขอ ซัตสึกิ เรากำลังจะไป"

"ไม่ คุณไม่ ใด ๆ ของคุณ เธอจับหัวของเธอ, "คุณไม่สามารถปล่อยให้ทุกอย่างเนื่องจากหนี้ได้ กรุณา พักที่นี่กับฉันเพื่อจะช่วยคุณในการชำระหนี้"

"ไม่มี ประหยัดเงินของคุณสำหรับของสาเก ซัตสึกิ ไม่หนี้ของฉัน คุณ คุณไม่มีความรับผิดชอบที่ เขาทำ "จัดชิดกับเธอ แต่แล้ว เขารู้สึกว่าความผิดของการกระทำของเขากับลูกสาวของเขา ทันใดนั้นเขามาถึงเธอ และให้เธอฮักเขา ซัตสึกิไม่ถือมันอีกต่อไป เธอได้ร้องไห้บ่าของเขาในขณะที่มือของเขา hugged เขากลับ

"ขอโทษ"

"ฉันรู้ว่า เธอตอบเขาใน sobbed "กรุณา ภายในห้องพัก ฉันต้องการคุณทั้งสอง มันเป็นความจริงความสุขของฉันจะอยู่กับไดจัง แต่ถ้าคุณปล่อยฉัน ฉันไม่มีอะไร โดยที่คุณไม่ ไม่ต้องการ อย่างจริงจัง แต่ถ้าคุณจำเป็นต้องปล่อยจริง ๆ เพียงพาฉันกับคุณ"

"ไม่ เราไม่ เสาร์จันทร์, " แม่ของเธอมาถึงเธอขณะที่เธอวางมือซ้ายของเธอไหล่ของเธอ "เราไม่สามารถ ทำลายการแต่งงานกับไดกิ-kun เราไม่ต้องการให้เหตุผลถ้าคุณยกเลิกแผนการ คุณมีสิทธิที่จะอยู่กับความสุข และฉันแน่ใจว่า ไดกิ-kun จะเศร้าถ้าคุณทำเช่นนั้น"

"น้อย เราได้บอกเหตุผล เขาจะเข้าใจกัน "

" No ซัตสึกิ ครอบครัวของเราปัญหา ใครไม่ได้ ผมให้มัน ด้วยตัวเองเพื่อพ่อแม่ของไดกิไม่ทราบ เป็นสิ่งที่เรา และเราไม่ต้องการหมีพวกเขาอีกครั้งสำหรับคนนี้"

น้ำตาของเธอถูกปล่อยอีกครั้งบนแก้มของเธอ

"ฉันรู้ว่า ฉันไม่ได้มีส่วนร่วมว่าสาบานที่แท่นบูชากับคุณ แต่เราครอบครัว หมายความว่า เรามี ต้องแบกทั้งหมดเข้าด้วยกัน ขวา "เธอถามพวกเขา, " ดังนั้น ฉันตัดสินใจที่ จะมาพูดคุยกับจันไดซึ่งไม่เกี่ยวกับปัญหา ฉันไม่จะยกเลิก แต่คิดว่าที่ก็เลื่อนออกไปจนถึงหนึ่งเดือนหลังจากวันได้ "

ถูกมารดาในเงียบ พวกเขาไม่พูดมากเดี๋ยวนี้ แต่มันไม่ได้ลดความภูมิใจของเธอ ก็ไม่ค่อยหาลูกสาวตัวเองเช่นกัน พวกเขารู้มันจึงยากสำหรับตัวเอง แต่พวกเขาไม่สามารถทำอะไรนอกจากความเชื่อในทางเลือกของเธอ

.

.

.

เขาก็หายไปอารมณ์ของเขาต้องการเนื่องจากเขาเปิดตาเช้านี้ ก็แปลก ทุกอย่างได้ดีหลังจากที่เขาได้อาบน้ำ ขัดเงาฟันของเขา และสวมเสื้อผ้าราคาแพงของเขาจนเขานั่งบนเก้าอี้ในห้องรับประทานอาหารกับพ่อของเขาเอง จริง ๆ ทุกอย่างเป็นไร เขาไม่พบอะไรผิดปกติกับวันของเขาตอนนี้ แต่เขารู้สึกอึดอัดเมื่อเขาพบเหตุผล

เขา starred อย่างรวดเร็วซึ่งบางทีก็เย็น — จากมุมของเขามองถึงชายที่นั่งอยู่ข้างพ่อของเขา เขา Kawamura Shigure ผู้ช่วยพ่อของเขา เป็น 2 หรือ 3 ปีอายุมากกว่าตัวเอง แต่ Seijurou ไม่สามารถจัดการกับเขาอย่างจริงจัง ไม่ทราบทำไม เหมือนมีอะไรแปลก ๆ ด้วย Shigure และตอนนี้ สิ่งบนโลกเขาควรเขาเช้านี้?

อย่างจริงจัง เขาอยากจะอาเจียนอาหารเช้าหน้าเมื่อ Shigure ให้เขาเกเรความท้าทายการ

ก็ผู้หญิงมาพ่อ เธอวางชามขนาดเล็กบนโต๊ะ และกล่าวว่า สิ่งที่พ่อสุภาพ หลังจากเธอไป พ่อเอาของยาของเขาเข้าไปในปากของเขา และดื่มน้ำในแก้วของเขาแล้ว กัน

"ดังนั้น ว่าสำนักงาน คือทุกอย่างล่ะ นาย Akashi ถาม Shigure ที่พยักหน้า

"แน่นอน ไม่มีสิ่งใดคุณจะต้องกังวล ที่รัก ฉันคิดว่า มันจะยากที่จะควบคุมทุกอย่างในขณะที่คุณอยู่ในโรงพยาบาล คุณรู้ว่า ฉันไม่เจ้านายของพวกเขา เพราะฉันไม่เหมือนตัวเอง ผมไม่ฉลาดที่ให้เชื่อในฉันที่ง่าย แต่พอเบาเมื่อทุกอย่างทำงาน อย่างไรก็ตาม ได้เห็นคุณอีก รักดี"

"ขอบคุณ ฉันจริง ๆ ขอบคุณสำหรับการทำงานของคุณในระหว่างการขาดงานของฉัน นอกจากนี้ ไม่มีอะไรต้องเสียใจสำหรับจ้างคุณเป็นผู้ช่วยของฉัน Kawamura เขากล่าวว่า และกลายเป็นลูกชายของเขาเท่านั้น แล้ว "อะไรเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของบริษัทกับนายสมิธ มันจะดีหรือไม่"

"แน่นอน เขาตอบเขา อย่างใด เขาไม่ชอบวิธีพ่อถามเขาว่า ดูเหมือนเขา underestimated เขาจากวิธีเขาถามมัน

"ดีสำหรับคุณ เพราะมันเป็นไปได้ยากถ้าคุณไม่สามารถใช้มันได้อย่างง่ายดายในส่วนเล็ก ๆ ของบริษัทของฉัน Seijurou ต้องการให้แสดงหลักฐานว่า คุณมีดีพอจะทำเป็นซีอีโอของบริษัทใหญ่ที่สุดของฉัน ดี แต่ก็ยังคิดว่า คุณทราบ Seijurou คุณยังเด็กเกินไปจะมีส่วนนี้ นอกจาก คุณจริง ๆ ได้ว่า คุณมีสืบสำหรับบริษัทหลักทรัพย์"

"ดังนั้น ทำคุณหมายถึงอะไรเกี่ยวกับมัน" Seijurou ไม่ถือตนเองไม่ต้องถามพ่อของเขาได้ ได้แต่เพียงแห่งโง่ เขาไม่รู้ว่าพ่อคำหมาย แต่ ไม่ผิดพลาดเพื่อให้แน่ใจ ขวา?

"ฉะนี้ ฉันคิดว่า ดีให้ Kawamura นี้เป็นซีอีโอของบริษัทใหญ่ที่สุดของฉัน เขาได้ก่อตั้งขึ้นเพียงพอที่จะทำของฉัน และเขาจะแต่งงาน คุณไม่ต้องเป็นห่วง คุณสามารถใช้บทบาทของผู้บริหารระดับสูงเช่นในบริษัทของฉัน"

เขา grasped ตะเกียบเขาแน่นขึ้น เขาอยากจะข้ามส่วนนี้ อย่างจริงจัง เขาเบื่อที่จะพูดถึงนี้หนึ่งครั้งนับไม่ถ้วนในแต่ละวัน เขาต้องถือว่าเป็นบุตรครั้งเดียว ไม่เฉพาะทายาทของ Akashi เขาต้องการความสัมพันธ์ปกติระหว่างพวกเขา เช่นเพื่อนของเขาและพ่อของตนเอง เขาไม่ได้จำในขณะที่พูดเช่นลูกพ่อ แดกดัน เขารู้สึกกับเขามากกว่าเพื่อนร่วมงานของเขาในการทำงานเช่นลูกชายของเขา

แต่เขาไม่สามารถปฏิเสธว่า เขาไม่ผิดหวังจริง ๆ ของพ่อของเขาตัดสินใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอมองที่นิ้วเธอมานับครั้งไม่ถ้วน เธอไม่สามารถหยุดตัวเอง ทำตัวเป็นวัยรุ่นได้จูบแรกจากคนที่เขาชอบ ดวงตาสีม่วงของเธอเน้นแหวนเพชรซึ่งทำให้เธอมั่นใจมากขึ้นเป็นผู้หญิง เพราะ 2 เดือนต่อมาเธอจะกลายเป็นภรรยา ภรรยาจากโอะมิเนะ ไดกิ เพื่อนวัยเด็กของเธอแล้วเขาคือคู่หมั้นของเธอใหม่ เธอยังคงจำทุกอย่างเมื่อคืนค่ำดูหนัง จนเมื่อเขาถามเธอในมือเธอ ใช่ เธอเคยรู้จักเขามากกว่าใคร แต่ก็ไม่พบเธอเขาทำอะไรโรแมนติกแบบนี้

แม่มีความสุขเหมือนตัวเอง เธอรอเวลานี้อยู่แล้ว แล้วพ่อของเธอ แต่เขาก็ไม่ได้แสดงมันเหมือนแม่ของเธอ ผู้ชายอะไร หล่อนคิดว่าขำน้อย แล้วคำพูดของแม่ทำให้เธอหน้าแดง ;" ผมไม่อยากจะเชื่อ แต่มันเป็นเรื่องจริง หลังจากที่ทั้งคู่แต่งงานกัน แล้วคุณก็จะตั้งท้อง หลังจากนั้นก็จะเป็นคุณยาย คุณได้เตรียมชื่อเหมือนกัน นั่งอยู่ชาน "

ฝ่ามือของเธอปิดบังใบหน้าของเธอเมื่อเธอได้ยินว่า ขณะที่ นายโมโมอิ ก็หัวเราะคิกคัก . อืม เธอรู้ว่าแม่ของเธอก็อยากได้หลาน เพราะเพื่อนของแม่คนหนึ่งและหลังจากนั้น เธอก็บอกไดกิเกี่ยวกับแม่ของเธอเมื่อพวกเขารับประทานอาหารกลางวันร่วมกันวันนี้ เขาทำตัวเหมือนพ่อของเธอ แต่เขาทำให้เธออาย โดยกล่าวว่า " ผมหวังว่า เราจะได้รับของขวัญสำหรับแม่ของเธอ หลังจากที่เรากลับมาจากฮันนีมูน 3 สัปดาห์ของเรา . "

แล้วเธอกลับมาสู่ความเป็นจริงของเธอ เมื่อเธอมาถึงหน้าบ้านของเธอ เธอเปิดประตู ในขณะที่สายตาของเธอกำลังตามหาพ่อแม่ของเธอบ้านดูว่างเปล่าเหมือนไม่มีใครอยู่ที่นี่ ขณะที่เธอก้าวเข้าใกล้ห้องของชั้นสอง เธอได้ยินพ่อแม่คุยกันเรื่องบางอย่างกระซิบ โชคดีที่เธอยังสามารถได้ยินมันอย่างชัดเจน .

" เราก็ไม่ปล่อย " เธอได้ยินเสียงของพ่อของเธอ " ไม่ เราทำไม่ได้ พวกเขาจะมาตามล่าฉัน บางทีเราอาจจะ ควรจะไปที่ไหน ไกลจากที่นี่ "

เขาหมายถึงอะไร ?ฉันไม่เข้าใจ เธอคิด ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงแม่ของเธอ และดูเหมือนเธอจะร้องไห้มากกว่าบางอย่าง แต่ ซัตสึกิยังไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่พวกเขากำลังพูดถึงและควรเป็นปัญหาใหญ่ที่แม้แต่แม่ของเธอที่แข็งแกร่งที่สุดใจผู้หญิงที่เธอเคยไม่สามารถเก็บน้ำตาของเธออีกเลย

" เรากำลังจะไปที่ไหน ? ฉันรู้ว่ามันเป็นปัญหาใหญ่สำหรับครอบครัวแต่เราต้องคุยเรื่องนี้กับนั่งอยู่ชาน เธอต้องรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างใดอย่างหนึ่ง นอกจากนี้ เราต้องทำอะไรบางอย่างกับการแต่งงานของเธอกับไดกิคุง 2 เดือนต่อมา ถ้าเราออกไป แล้วนั่ง ชาน ใช่ไหม ? " คุณโมโมอิ บอกว่า เธอลบน้ำตาของเธอ

ซัตสึกิอ้าปากค้าง . นั่นอะไร ? เธอไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่พวกเขากำลังพูดถึงในขณะนี้ ! ได้โปรดใครบอกเธอว่าเกิดอะไรขึ้น จนพ่อแม่ของเธอพูดคุยเหมือนพวกเขากำลังจะออกไปจากที่นี่ และถ้ามันเป็นความจริง พวกเขาจะถูก เธอควรจะไปกับพวกเขาด้วย เธอควรจะปล่อยให้ไดกิเพื่อนวัยเด็กของเธอ . . . . คู่หมั้นของเธอ และความรักในชีวิตของเธอ

" ผมรู้ว่า เราต้องคุยเรื่องนี้กับซาสุกิ แต่ไม่รู้จะพูดมันอย่างไร บางทีตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลานี้การแต่งงานของเธอกับไดกิ ความสุขในชีวิตของเธอ และฉันไม่สามารถทำลายมันสำหรับธุรกิจของฉัน ผมไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว "

" งั้นเจ้ามีแผนอะไรล่ะ ผมจะไม่ปล่อยให้พี่ไปคนเดียวตามลำพัง ฉันไม่ต้องการ ฉันไม่สนใจเกี่ยวกับหนี้หรือไม่ ฉันก็จะไม่ปล่อยให้คุณหมีทั้งหมดนี้ด้วยตัวเอง ให้มีและที่จะถือ ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ไม่ว่าจะจนจะรวยในการเจ็บป่วยหรือสุขภาพรัก และ หวงแหน จนกว่าความตายจะพรากเราจากกัน คุณจำสัญญาของเรา ใช่ไหม ?

" แน่นอน " เขาพูดอย่างเศร้าสร้อย " บางที . . . เราต้องไปรับตำแหน่งที่นี่ ดังนั้น เธอยังมีความสุขของเธอกับไดกิ "

" ใช่แล้วค่ะ "

เธอคลุมปากของเธอ น้ำตาของเธอไหลลงบนใบหน้าของเธอ ดังนั้นพวกเขาได้ซ่อนทุกอย่างจากเธอในช่วงเวลานี้ พวกเขาโกหกเธอ และทำเหมือนกับว่าทุกอย่างมันโอเคไม่ เธอทำไม่ได้ แน่นอนความสุขของเธอคือการได้อยู่กับ ไดกิ แต่อะไรคือความหมายว่า ถ้าพ่อแม่ของเธอได้ทิ้งลูกสาวคนเดียวของตนเพื่อหลบหนีจากหนี้ของพ่อ ?

เธอจะโกรธตัวเอง ถ้าเธอมีความสุขมากกว่าความทุกข์ของพวกเขา

" แม่ . . . . . . . พ่อ . . . . . . . " เธอพูดเบาๆ ขณะที่เธอเปิดประตู พ่อแม่เธออ้าปากค้างเพราะว่าเธอมาแม่ของเธอพยายามที่จะลบคราบน้ำตากับเนื้อเยื่อ ขณะที่พ่อของเธอทำเหมือนปกติ ก็ทำเหมือนทุกอย่างปกติดี จริงๆ หลังจากที่เธอพบว่าหนี้ของครอบครัวเธอ

" ซัตสึกิ อยู่บ้าน - - "

" ทำไมคุณถึงโกหกฉันในช่วงเวลานี้ ? เธอขัดจังหวะเขาถามพ่อของเธอกับประเด็นคำถาม เขาดูเหมือนสับสนและประหลาดใจในคราวเดียวกันแม่เธอมือผ่านไหล่ของเขาในขณะที่เธอยิ้ม เธอพยายามจะบอกเค้าว่า มันใช่เวลาที่จะบอกทุกอย่างกับลูกสาวของพวกเขา เธอต้องรู้

" ขอโทษนะ ซาสุกิ เรากำลังจะไปแล้ว "

" ไม่ ไม่ ไม่ ! ใด ๆของคุณ " เธอส่ายหน้า " คุณไม่สามารถทิ้งทุกอย่างเพราะหนี้ ได้โปรดอยู่ที่นี่กับผม ดังนั้นผมจะช่วยให้คุณสามารถจ่ายปิดหนี้ "

" ไม่ !บันทึกเงินของคุณเพื่อประโยชน์ของคุณเอง ซาสุกิ มันหนี้ของฉันไม่ใช่ของคุณ คุณไม่มีความรับผิดชอบในการทำ ฉันทำ ! " เขาตะคอกใส่เธอ แต่แล้วเขาก็รู้สึกของการกระทำของเขากับลูกสาวของเขา อยู่ดีๆเขาก็มาหาเธอและให้เธอกอดเขา ซัตสึกิ คงทนอยู่ไม่ได้ เธอร้องไห้บนไหล่ของเขาในขณะที่มือของเธอกอดเขากลับมา

" ฉันขอโทษ . . . "

" รู้ " เธอตอบเขาสะอื้น , ได้โปรดอยู่ที่นี่ ฉันต้องการให้คุณทั้งสอง มันคือความสุขที่แท้จริงของฉันให้กับไดจัง แต่มันก็ไร้ความหมาย ถ้าคุณทิ้งผม ผมไม่มีอะไรเลย ถ้าไม่มีคุณ ฉันไม่ต้องการมันจริงๆ แต่ถ้าเธอต้องไปจริงๆ ก็พาฉันกับคุณ "

" ไม่ เราไม่สามารถนั่งอยู่ชาน " แม่เธอมาเธอขณะที่เธอวางมือซ้ายของเธอบนไหล่ของเธอ " เราไม่สามารถทำลายชีวิตคู่ของคุณกับไดกิคุงเราไม่อยากเป็นเหตุผลถ้าคุณยกเลิกแผน คุณมีสิทธิที่จะมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข และฉันแน่ใจว่าไดกิคุงจะเสียใจ ถ้าคุณทำแบบนั้น . . . "

" อย่างน้อย เราต้องบอกเหตุผล เขาจะเข้าใจ - - "

" ไม่ ซาสุกิ มันเป็นปัญหาของครอบครัวเรา ไม่ใช่ใคร ฉันเก็บเองได้ ดังนั้นผู้ปกครอง ไดกิ ก็ไม่ได้รู้เกี่ยวกับมันเค้าใจดีกับเรา และเราไม่ต้องการที่จะแบกมันอีกหนึ่งนี้ "

เธอน้ำตาตกอีกแล้วเธอแก้ม

" ผมรู้ว่าผมไม่ได้เข้าร่วมกล่าวปฏิญาณที่แท่นบูชากับคุณ แต่เราก็เป็นครอบครัว มันหมายความว่า เราต้องอดทนมันทั้งหมดเข้าด้วยกัน , ใช่ไหม ? เธอถามเขาว่า " ดังนั้นฉันตัดสินใจที่ผมจะพูดกับไดจังไม่ได้เกี่ยวกับปัญหา ผมจะยกเลิกมันแต่ ผม คิด ว่า จะ โอเค เลื่อนจนหนึ่งเดือนหลังจากวันที่ "

พ่อแม่เธออยู่เงียบๆ พวกเขาพูดไม่ได้มาก แต่ตอนนี้มันไม่ลดลงของพวกเขาภูมิใจในตัวเธอ มันแทบจะหาลูกสาวตัวเอง พวกเขารู้ว่ามันเป็นดังนั้นยากสำหรับตัวเอง แต่พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากเชื่อในทางเลือกของเธอ







เขาเหมือนสูญเสียอารมณ์ของเขาตั้งแต่เขาเปิดตาของเขาเมื่อเช้านี้ มันแปลก ๆ ทุกอย่างปกติดี หลังจากที่เขาอาบน้ำแปรงฟันของเขา และสวมเสื้อผ้าราคาแพงจนเขานั่งบนเก้าอี้ในห้องอาหารขนาดใหญ่กับพ่อตัวเอง จริงๆ ทุกอย่างก็โอเค เขาไม่พบอะไรผิดปกติกับวันของเขาในตอนนี้ แต่เขาก็รู้สึกอึดอัด เมื่อเขาพบว่าเหตุผล

เขาแสดงอย่างรวดเร็วบางทีมันหนาวจากมุมมองไปยังคนที่นั่งข้างๆพ่อของเขา เขาคือ คาวามูระ ชิงุเระ ผู้ช่วยของบิดาของเขา เขาแก่กว่าเขา 2 หรือ 3 ปี แต่ seijurou ไม่สามารถจัดการกับเขาจริงๆ เขาไม่รู้ว่าทำไมมันดูเหมือนมีบางอย่างแปลกๆกับชิงุเระ . และตอนนี้ อะไรที่เขาควรจะเผชิญหน้ากับเขาเช้าอย่างนี้

จริงๆนะเขาอยากจะอ้วกอาหารเช้าของเขาบนใบหน้าของเขาเมื่อชิงุเระให้เขาท้าทายเยาะเย้ย

มีผู้หญิงมาหาพ่อ เธอวางชามบนโต๊ะ และพูดกับพ่อของเขาอย่างสุภาพ หลังจากที่เธอไป พ่อของเขา เอายาเข้าปาก แล้วดื่มน้ำในแก้วของเขา . . . . . .

" แล้วอยู่ที่สำนักงาน ทุกอย่างโอเคมั้ย ? " คุณคาชิ บอกให้ชิงุเระที่พยักหน้า

" แน่นอน ไม่มีอะไรที่คุณต้องกังวลครับ ฉันคิดว่ามันคงยากที่จะควบคุมทุกอย่าง ในขณะที่คุณอยู่ในโรงพยาบาล คุณรู้มั้ย ฉันไม่ใช่เจ้านายของพวกเขา เพราะผมไม่เหมือนตัวเอง ผมไม่ฉลาดที่จะทำให้พวกเขาเชื่อมั่นในตัวฉันได้อย่างง่ายดาย แต่ผมก็โล่งใจ พอเมื่อทุกอย่างทำงาน อย่างไรก็ตาม ดีใจที่ได้เจอคุณอีกครั้งครับ "

" ขอบคุณผมขอขอบคุณสำหรับการทำงานในช่วงที่ข้าไม่อยู่ และไม่มีอะไรที่ผมต้องรู้สึกเสียใจที่จ้างคุณมาเป็นผู้ช่วยฉัน คาวามูระ " เขาพูดแล้วหันหลังให้ลูกชายคนเดียวของเขา " สิ่งที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของบริษัทกับคุณสมิธ เป็นไงบ้าง ? "

" แน่นอน " เขาตอบเขา เขาไม่เหมือนพ่อเขาถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนั้นดูเหมือนว่าเขาจะประเมินเขาต่ำเกินไปจากที่เขาถามเลย

" ที่ดีสำหรับคุณเพราะมันเป็นไปได้ยาก ถ้าคุณไม่สามารถใช้มันได้อย่างง่ายดายสำหรับส่วนเล็ก ๆของ บริษัท ของฉัน seijurou . ฉันอยากให้เธอแสดงให้ฉันได้เห็นหลักฐานที่คุณดีมากพอที่จะใช้ที่เป็น CEO ของ บริษัท ที่ใหญ่ที่สุดของฉัน อืม แต่ฉันยังคิดเรื่องนั้นอยู่ คุณรู้ seijurou , ,คุณยังเด็กเกินไปที่จะใช้ส่วนนี้ นอกจากนี้คุณต้องการหลักประกันว่าคุณจะประสบความสำเร็จกับ บริษัท . "

" แล้วหมายความว่าไงล่ะ ? " seijurou ไม่สามารถรั้งตัวเองไม่ให้ถามพ่อของเขา มันฟังดูงี่เง่า เขารู้ดีว่าคำพูดของพ่อหมายถึง แต่ , มันไม่ได้ผิดปกติเพื่อให้แน่ใจว่า ใช่มั้ย

" ดังนั้นไกล ฉันคิดว่ามันจะดีที่จะใส่ คาวามูระ แทนเป็น CEO ของ บริษัท ที่ใหญ่ที่สุดของฉันเขาก่อตั้งขึ้นพอที่จะใช้สถานที่ของฉันและเขาแต่งงานอยู่ดี คุณไม่ต้องเป็นกังวล คุณสามารถใช้บทบาทของผู้บริหารระดับสูงเป็นอย่างดีใน บริษัท อื่น ๆของฉัน "

เขาจับตะเกียบของเขาไว้แน่น เขาต้องการที่จะข้ามส่วนนี้อย่างจริงจัง เขาเบื่อที่จะคุยเรื่องนี้หนึ่งครั้งนับไม่ถ้วนในแต่ละวัน เขาแค่ต้องการจะถือว่าเป็นลูกชายของเขาสักครั้งไม่เพียง แต่ทายาทของอาคาชิ . เขาต้องการความสัมพันธ์ปกติระหว่างพวกเขา เหมือนเพื่อนและพ่อของตนเอง เขาจำไม่ได้ว่าตอนที่พวกเขาคุยกันเหมือนเป็นลูกชายของพ่อของเขา แดกดัน เขารู้สึกว่าเขาชอบเพื่อนร่วมงานของเขาในการทำงานมากกว่าลูกชายของเขา . . . . . .

แต่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขาก็ผิดหวังการตัดสินใจของบิดาของเขา