Wat Phra Phai Luang (Thai: วัดพระพา

Wat Phra Phai Luang (Thai: วัดพระพายหลวง) was the ritual center of Sukhothai and the biggest temple in the city area. Built in the late 12th century during the reign of Jayavarman VII when the city was still under control of Khmer-Lawo. After the liberation and the construction of Wat Mahathat, Wat Phra Phai Luang lost it main ceremonial role and become Theravada Buddhist temple. Similar to Wat Si Sawai, the temple has three laterite prang, but only one still preserved in good condition. Archaeologists suspect that the three prangs originally stood on a common laterite base. All three prangs were open to the east, with doors flanked by columns which carry a richly decorated tympanum depicting scenes from the life of Buddha. The doors on the other three sides were so-called "false doors". The tympanum The complex is enclosed by double moat. The outer moat is 600 meters length and is fed by the Lam-Pan River. In the north-west of prang complex are the remains of late 14th century vihara, mandapa and a small ordination hall with eight Bai Sema. The temple is an importance place to study the transition of Khmer art to Thai art. since in 14th century the prang has been renovated by adding elaborate stucco in leaves and frames patterns which become the basic pattern of Thai art; however, most of stucco arts are now kept at Ramkhamhaeng National Museum.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัดพระพายหลวง (ไทย: วัดพระพายหลวง) เป็นศูนย์กลางพิธีกรรมสุโขทัยและวัดที่ใหญ่ที่สุดในพื้นที่เมือง สร้างขึ้นในปลายศตวรรษที่ 12 ในสมัย​​พระเจ้าชัยวรมันปกเกล้าเจ้าอยู่หัวเมื่อเมืองที่ยังอยู่ภายใต้การควบคุมของเขมร Lawo หลังจากการปลดปล่อยและการก่อสร้างของวัดมหาธาตุที่วัดพระพายหลวงมันหายไปบทบาทของพระราชพิธีที่สำคัญและกลายเป็นวัดในพุทธศาสนาเถรวาท คล้ายกับวัดศรีไสววัดมีพระปรางค์สามศิลาแลง แต่เพียงอย่างใดอย่างหนึ่งที่เก็บรักษาไว้ยังคงอยู่ในสภาพดี นักโบราณคดีสงสัยว่าสามองค์เดิมยืนอยู่บนฐานศิลาแลงที่พบบ่อย ทั้งสามองค์เปิดไปทางทิศตะวันออกมีประตูขนาบข้างด้วยคอลัมน์ที่ดำเนินการแก้วหูตกแต่งอย่างหรูหราภาพวาดฉากจากชีวิตของพระพุทธเจ้า ประตูในอีกสามด้านที่ถูกเรียกว่า "ประตูที่ผิดพลาด" เยื่อแก้วหูที่ซับซ้อนล้อมรอบด้วยคูน้ำสองครั้ง คูเมืองด้านนอกมีความยาว 600 เมตรและมีการเลี้ยงโดยลำปันแม่น้ำ ในทางตะวันตกเฉียงเหนือของอาคารที่มีพระปรางค์ที่เหลือในช่วงปลายศตวรรษที่ 14 วิหาร, mandapa และอุโบสถขนาดเล็กที่มีแปดใบเสมา วัดเป็นสถานที่ให้ความสำคัญกับการศึกษาการเปลี่ยนแปลงของศิลปะเขมรศิลปะไทย ตั้งแต่ศตวรรษที่ 14 พระปรางค์ได้รับการปรับปรุงโดยการเพิ่มปูนปั้นที่ซับซ้อนในรูปแบบใบและเฟรมที่กลายเป็นรูปแบบพื้นฐานของศิลปะไทย แต่ส่วนใหญ่ของศิลปะปูนปั้นจะถูกเก็บไว้ในขณะนี้ที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติรามคำแหง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัดพระไผ่หลวง ( ไทย : วัดพระพายหลวง ) คือพิธีกรรมที่ศูนย์ของสุโขทัย และวัดที่ใหญ่ที่สุดในพื้นที่เมือง สร้างขึ้นในศตวรรษที่ 12 สาย ในช่วงรัชสมัยของพระเจ้าชัยวรมันที่ 7 เมื่อเมืองยังอยู่ภายใต้การควบคุมของเขมรเลอโว . หลังจากการปลดปล่อยให้เป็นอิสระและสร้างวัดมหาธาตุ , วัดพระไผ่หลวงเสียหลักพิธีการบทบาทและเป็นเถรวาทพุทธวิหารคล้ายกับวัดศรีไสว วัดได้สามศิลาแลงปรางค์ แต่หนึ่งยังคงเก็บรักษาไว้ในสภาพดี นักโบราณคดีเชื่อว่าสามองค์เดิมที่ยืนอยู่บนฐานศิลาแลง ทั่วไป ทั้งสามองค์ เปิดไปทางทิศตะวันออก มีประตูขนาบด้วยเสาซึ่งถือเป็นรุ่นตกแต่งเยื่อแก้วหูภาพวาดฉากจากชีวิตของพระพุทธเจ้าประตูในอีกสามด้านที่ถูกเรียกว่า " ประตูเท็จ " โพรงหูส่วนกลางที่ซับซ้อนเป็นคู่ล้อมรอบด้วยคูเมือง คูเมืองรอบนอก 600 เมตร ยาวและถูกเลี้ยงโดยลำแพนแม่น้ำ ในทิศตะวันตกเฉียงเหนือ - ตะวันตกของปรางค์ที่เป็นซากของศตวรรษที่ 14 สาย วิหาร มณฑปและศาลาบวชขนาดเล็กที่มีแปดใบเสมา .วัดเป็นสถานที่สำคัญเพื่อศึกษาการเปลี่ยนแปลงของศิลปะขอม ภาษาไทย ศิลปะ ตั้งแต่ในศตวรรษที่ 14 มีพระปรางค์ที่ได้รับการปรับปรุงใหม่ โดยเพิ่มความละเอียดในใบ และเฟรมลวดลายปูนปั้นซึ่งเป็นรูปแบบพื้นฐานของศิลปไทย อย่างไรก็ตาม ส่วนใหญ่ของปูนปั้นศิลปะขณะนี้เก็บไว้ที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติรามคําแหง