“Yes!” Liang Xiaole nodded in embar

“Yes!” Liang Xiaole nodded in embarrassment, and delicately said, “I haven’t eaten all day.” The corner of her eyes could not help but light up as she glanced at the bonfire, where the finely cooked, golden magical beast meat was currently dripping with rich oils. She greedily inhaled its aroma, but the more she did this, the louder her stomach grumbled. Eventually, both Jian Chen and Tie Ta could only hear rumbling sounds in their ears.

Jian Chen smiled. He picked up the skewer with the magical meat on it, and unafraid of the heat, directly used his hand to tear off a large chunk of the meat. Handing it over to Liang Xiaole, he said, “Go on and eat this. Be careful it’s hot though.”

Liang Xiaole twisted her hands, and ripped the corners of her clothes to wipe clean the dirt on her hands. Tenderly, she reached over to receive the magical beast meat. Once it had cooled down, she directly ate it with large mouthfuls, not caring to keep up her appearance in the least.

Liang Xiaole was probably starving, because after she quickly finished that large piece of meat, she still gazed at the remaining piece with a wistful look in her eyes.

Jian Chen smiled, and ripped off another large chunk of magical beast meat. He handed it over to Liang Xiaole and said, “Go ahead and eat this.”

Seeing the piece of magical beast meat that had placed in front of her, Liang Xiaole hesitated for a bit, and in the end, still didn’t reach out to receive it. Instead, she gazed at Jian Chen and Tie Ta and softly asked, “If I finish it, what will you guys eat?”

Tie Ta laughed, “Don’t worry, we still have another one left. Look under that tree.” As he said this, Tie Ta extended a finger to point in the direction.

Liang Xiaole looked at where Tie Ta was pointing, and sure enough, she noticed that underneath a large tree nearby, an unknown magical beast had fallen to the ground. One of its legs had already disappeared, and the ground was covered with fresh blood marks.

Staring at the magical beast’s corpse, Liang Xiaole swallowed hard and said, “You guys are really formidable. To think that the two of you alone could kill a Class 1 Magical Beast.”

“Che….What does that mean?” Tie Ta said, completely unperturbed.

The time stealthily flew by. Jian Chen and Tie Ta had finished eating, and were now preparing to rest.

“Hey, where should i sleep?” Liang Xiaole asked with difficulty.

Jian Chen pointed at a large tree not too far away and said, “Go rest on top of that tree. That way, even if magical beasts try to attack in the middle of the night, you won’t be harmed.”

“Ah, magical beasts still attack during the night?” Liang Xiaole’s face turned ashen at these words. Her eyes were filled with fear, and her whole body began to tremble.

“Then what about you guys? Where would you guys go? You can’t just leave me behind alone, otherwise I’ll definitely be eaten by some savage magical beast,” Liang Xiaole asked in a panicked tone. She nervously glanced at Jian Chen and Tie Ta, as if afraid for her life if they ran away and abandoned her.

Jian Chen internally sighed. He really couldn’t do anything about the cowardly Liang Xiaole. People like her who had been born and raised in noble families as a precious little girl had never experienced the stormy sea. From birth, she had grown up into a sheltered environment, so encountering any danger drove her heart and mind into disarray.

“Don’t worry, we won’t go far. We’re just going to rest in the other tree over there,” Jian Chen said.

Liang Xiaole felt slightly comforted after hearing these words. However, traces of fear still remained in her heart, refusing to go away.

“That damned school, that damned headmaster! Why do they have to force everyone to attend this type of event for no reason at all? Isn’t this just deliberately trying to send us to our deaths?” Whenever she thought about how she had gotten into her current situation, Liang Xiaole could not help but start cursing in anger. Eventually her words gradually began to turn into sobs.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใช่ครับ" Xiaole เหลียงเลยต้องในความลำบากใจ และประณีต กล่าว "ฉันยังไม่ได้กินทุกวัน" มุมของดวงตาของเธอไม่สามารถช่วยแต่สว่างขึ้น ตามเธอ glanced ที่ก่อกองไฟ เนื้อปรุงสุกอย่างประณีต โกลเด้นสัตว์วิเศษที่ไหนกำลังหยดน้ำมันที่อุดมไปด้วย เธอตะกละตะกลามสูดดมกลิ่นหอม แต่ยิ่งเธอทำอย่างนี้ ยิ่งท้องของเธอ grumbled ในที่สุด เฉินเจียนและผูกตาอาจเพียงได้ยินเสียงดังก้องเสียงในหูของพวกเขาเฉินเจียนยิ้ม เขาหยิบสะเต๊ะเนื้อขลังมัน และไม่ร้อน โดยตรงใช้มือทึ้งก้อนมีขนาดใหญ่ของเนื้อสัตว์ มอบมันให้ Xiaole เหลียง เขากล่าว "ไป และกิน ระวังมีแต่"Xiaole เหลียงบิดมือของเธอ และฉีกมุมของเสื้อผ้าของเธอสะอาดสิ่งสกปรกบนมือของเธอ ละม่อม เธอถึงกว่าจะได้รับเนื้อสัตว์วิเศษ เมื่อมันได้เย็นลง เธอโดยตรงกินมัน ด้วยตะเกียบขนาดใหญ่ ดูแลติดตามลักษณะของเธออย่างไม่Xiaole เหลียงคงโหย เพราะหลังจากที่เธอเสร็จชิ้นส่วนขนาดใหญ่ของเนื้อได้อย่างรวดเร็ว เธอยังคงจ้องชิ้นเหลือแบบ wistful ในดวงตาของเธอเฉินเจียนยิ้ม และฉีกอีกก้อนขนาดใหญ่ของเนื้อสัตว์วิเศษ เขามอบให้ Xiaole เหลียง และกล่าว ว่า "ไปข้างหน้า และกิน"เห็นชิ้นเนื้อสัตว์วิเศษที่มีวางอยู่ด้านหน้าเธอ Xiaole เหลียงลังเลสำหรับ บิต และ ใน สุด ยังไม่ได้เข้าถึงได้รับ แทน เธอจ้องเฉินเจียนและผูกตา และเบา ถาม "ถ้าจบ อะไรพวกคุณกิน"ผูกตาหัวเราะ "ไม่ต้องกังวล เรายังคงมีหนึ่งซ้าย ดูภายใต้ต้นไม้ต้นนั้น" เมื่อเขากล่าวว่า ผูกตาขยายนิ้วชี้ในทิศทางXiaole เหลียงมองที่ผูกตาถูกชี้ และพอแน่ใจว่า เธอสังเกตเห็นว่า ใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ใกล้เคียง สัตว์วิเศษที่รู้จักได้ลดลงไปพื้น ขาอย่างใดอย่างหนึ่งแล้วหายไป และพื้นดินถูกปกคลุม ด้วยรอยเลือดสดจ้องมองที่ศพของสัตว์วิเศษ เหลียง Xiaole กลืนกินยาก และกล่าว ว่า "พวกคุณจะน่ากลัวจริง ๆ การคิดว่า คุณสองคนสามารถฆ่าสัตว์วิเศษ 1 ชั้น" Che...อะไรที่หมายถึง? " ผูกตากล่าวว่า มอบหมายอย่างสมบูรณ์เวลาลอบบินโดย เฉินเจียนและผูกตาจบกิน และได้เตรียมที่เหลือ"เฮ้ ที่ควรฉันนอน" Xiaole เหลียงถาม ด้วยความยากลำบากเฉินเจียนชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลเกินไป และกล่าว ว่า "ไปพักผ่อนอยู่บนต้นไม้ที่ วิธี แม้ว่าสัตว์วิเศษพยายามโจมตีในตอนกลางคืน คุณจะไม่ถูกทำลาย""Ah สัตว์วิเศษยังโจมตีในตอนกลางคืนหรือไม่" เปิดหน้าเหลียง Xiaole มณโฑหน้าขาวที่คำเหล่านี้ ดวงตาของเธอเต็มไป ด้วยความกลัว และร่างกายของเธอเริ่มสั่น"แล้วสิ่งที่เกี่ยวกับคุณผู้ชาย พวกคุณจะไปไหน คุณไม่สามารถเพียงแค่ทิ้งฉันอยู่คนเดียว มิฉะนั้น ฉันจะแน่นอนถูกกิน โดยสัตว์บางขลังอำมหิต เหลียง Xiaole ถามในโทนสีที่ panicked เธอเป็น glanced เฉินเจียนและผูกตา เช่นถ้ากลัวสำหรับชีวิตของเธอถ้าพวกเขาวิ่งหนีไป และทิ้งเธอเฉินเจียนถอนหายใจภายใน เขาจริง ๆ ไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับ Xiaole เหลียงขี้ขลาด คนชอบเธอที่ได้เกิด และโตในครอบครัวขุนนางเป็นสาวน้อยมีค่าไม่เคยมีประสบการณ์ให้พายุสงบ ตั้งแต่เกิด เธอเติบโตขึ้นในสภาพแวดล้อมที่กำบัง เพื่อพบอันตรายใด ๆ ขับหัวใจและจิตใจของเธอลงใน disarray"ไม่ต้องกังวล เราจะไม่ไปไกล เราแค่กำลังส่วนที่เหลือในแผนภูมิการโน้น เจี้ยนเฉินกล่าวว่าXiaole เหลียงรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อยหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ อย่างไรก็ตาม ร่องรอยของความกลัวยังคงอยู่ในหัวใจของเธอ ปฏิเสธที่จะหายไป"ที่เคราะห์ร้าย โรงเรียนที่เคราะห์ร้ายครูใหญ่ เพราะเหตุใดพวกเขาจึงต้องบังคับให้ทุกคนเข้าร่วมเหตุการณ์ชนิดนี้ไม่มีเหตุผลเลย ไม่นี้เพียงตั้งใจพยายามส่งจะตายของเรา" เมื่อใดก็ ตามที่เธอคิดว่า เธอมีอากาศเข้าไปในสถานการณ์ปัจจุบันของเธอ เหลียง Xiaole สามารถช่วยแต่เริ่มสาปแช่งในความโกรธ ในที่สุดคำของเธอค่อย ๆ เริ่มกลายเป็นเสียงสะอื้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ใช่!" เหลียง Xiaole พยักหน้าในความลำบากใจและประณีตกล่าวว่า "ผมยังไม่ได้กินทุกวัน." มุมของดวงตาของเธอไม่สามารถช่วย แต่สว่างขึ้นขณะที่เธอเหลือบมองไปที่กองไฟที่ปรุงสุกอย่างประณีต, โกลเด้นสัตว์ที่มีมนต์ขลัง เนื้อขณะหยดกับน้ำมันที่อุดมไปด้วย เธอละโมบสูดดมกลิ่นหอมของมัน แต่ยิ่งเธอทำอย่างนี้ดังท้องของเธอบ่น ในที่สุดทั้งสองเจี้ยนเฉินและผูกตาเท่านั้นที่สามารถได้ยินเสียงดังก้องเสียงที่อยู่ในหูของพวกเขา.

เจี้ยนเฉินยิ้ม เขาหยิบขึ้นมาเสียบกับเนื้อสัตว์ที่มีมนต์ขลังในนั้นและไม่กลัวความร้อนที่ใช้มือของเขาโดยตรงกับฉีกก้อนขนาดใหญ่ของเนื้อ ยื่นมันเหลียง Xiaole เขากล่าวว่า "ไปกินนี้ โปรดใช้ความระมัดระวังมันร้อนแม้ว่า. "

เหลียง Xiaole บิดมือของเธอและฉีกมุมของเสื้อผ้าของเธอเพื่อเช็ดทำความสะอาดสิ่งสกปรกบนมือของเธอ ละม่อมเธอถึงกว่าที่จะได้รับเนื้อสัตว์ที่มีมนต์ขลัง เมื่อมันได้เย็นลงเธอโดยตรงกินมันด้วยอมขนาดใหญ่ไม่สนใจที่จะให้ทันการปรากฏตัวของเธอในอย่างน้อย.

เหลียง Xiaole อาจจะหิวเพราะหลังจากที่เธอได้อย่างรวดเร็วเสร็จว่าชิ้นส่วนขนาดใหญ่ของเนื้อเธอยังคงจ้องไปที่ชิ้นส่วนที่เหลือด้วย ดูโหยหาในดวงตาของเธอ.

เจี้ยนเฉินยิ้มและฉีกออกไปอีกก้อนขนาดใหญ่ของเนื้อสัตว์ที่มีมนต์ขลัง เขาส่งมันไปยังเหลียง Xiaole และกล่าวว่า "ไปข้างหน้าและกินนี้."

เห็นชิ้นส่วนของเนื้อสัตว์ที่มีมนต์ขลังที่ได้วางไว้ในด้านหน้าของเธอ, เหลียง Xiaole ลังเลเล็กน้อยและในท้ายที่สุดยังคงไม่ถึง ออกไปรับมัน แต่เธอจ้องมองเจี้ยนเฉินและผูกตาและถามเบา ๆ "ถ้าฉันจบมันสิ่งที่พวกคุณจะกิน?"

ผูกตาหัวเราะ "ไม่ต้องกังวลเรายังมีอีกคนหนึ่งซ้าย ดูใต้ต้นไม้ที่. "ในขณะที่เขากล่าวว่านี้ผูกตาขยายนิ้วมือที่จะชี้ไปในทิศทางที่.

เหลียง Xiaole มองที่ที่ผูกตาชี้และแน่ใจว่าพอเธอสังเกตเห็นว่าใต้ต้นไม้ใหญ่ในบริเวณใกล้เคียงสัตว์วิเศษที่ไม่รู้จักได้ ลดลงไปที่พื้น ขาข้างหนึ่งของมันได้หายไปแล้วและพื้นดินที่ถูกปกคลุมด้วยรอยเลือดสด.

จ้องมองที่ศพสัตว์ที่มีมนต์ขลังของเหลียง Xiaole กลืนกินอย่างหนักและกล่าวว่า "พวกคุณน่ากลัวจริงๆ ที่จะคิดว่าคุณสองคนคนเดียวที่สามารถฆ่าสัตว์วิเศษชั้น 1. "

" เจ๊ ... งั้นหมายความว่า? "ผูกตากล่าวว่าใจเย็น ๆ สมบูรณ์.

และเวลาในลอบบินโดย เจี้ยนเฉินและผูกตาได้เสร็จสิ้นการรับประทานอาหารและตอนนี้กำลังเตรียมที่จะพักผ่อน.

"เฮ้ฉันควรนอนหลับ?" เหลียง Xiaole ถามด้วยความยากลำบาก.

เจี้ยนเฉินชี้ไปที่ต้นไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ห่างไกลไม่มากเกินไปและกล่าวว่า "ไปส่วนที่เหลืออยู่ด้านบน ของต้นไม้ที่ วิธีการที่แม้ว่าสัตว์วิเศษพยายามที่จะโจมตีในช่วงกลางของคืนที่คุณจะไม่ได้รับอันตราย. "ใน

" อาสัตว์ที่มีมนต์ขลังยังคงโจมตีในช่วงเวลากลางคืน? "ใบหน้าของเหลียง Xiaole หันซีดที่คำเหล่านี้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและร่างกายทั้งหมดของเธอเริ่มสั่น.

"แล้วสิ่งที่เกี่ยวกับพวกคุณ? พวกคุณจะไปที่ไหน? คุณไม่สามารถเพียงแค่ปล่อยให้ฉันคนเดียวที่อยู่เบื้องหลังมิฉะนั้นผมจะมั่นเหมาะจะกินโดยบางขลังสัตว์ดุร้าย "เหลียง Xiaole ถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก เธอประหม่าเหลือบมองไปที่เจี้ยนเฉินและผูกตาเช่นถ้ากลัวสำหรับชีวิตของเธอถ้าพวกเขาวิ่งหนีออกมาและถูกทอดทิ้งเธอ.

เจี้ยนเฉินถอนหายใจภายใน เขาจริงๆไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับคนขี้ขลาดเหลียง Xiaole คนอย่างเธอที่ได้รับการเกิดและเติบโตในครอบครัวขุนนางเป็นสาวน้อยที่มีค่าไม่เคยมีประสบการณ์ทะเลพายุ ตั้งแต่แรกเกิดเธอเติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมที่กำบังเพื่อเผชิญหน้ากับอันตรายใด ๆ ที่ขับรถหัวใจและจิตใจของเธอเข้าไปในความระส่ำระสาย.

"ไม่ต้องกังวลเราจะไม่ไปไกล เรากำลังจะไปพักผ่อนในต้นไม้อื่น ๆ มากกว่ามี "เจี้ยนเฉินกล่าว.

เหลียง Xiaole รู้สึกปลอบโยนเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ แต่ร่องรอยของความกลัวยังคงอยู่ในหัวใจของเธอปฏิเสธที่จะหายไป.

"นั่นไอ้โรงเรียนที่ครูใหญ่พิลึก! ทำไมพวกเขาจะต้องบังคับให้ทุกคนที่จะเข้าร่วมประเภทของเหตุการณ์นี้ด้วยเหตุผลที่ทุกคนไม่? ไม่ได้มีเพียงแค่นี้จงใจพยายามที่จะส่งเราไปสู่ความตายของเราหรือไม่ "เมื่อใดก็ตามที่เธอคิดว่าเธอมีอากาศเข้าไปในสถานการณ์ปัจจุบันของเธอเหลียง Xiaole ไม่สามารถช่วย แต่เริ่มแช่งด้วยความโกรธ ในที่สุดคำพูดของเธอค่อย ๆ เริ่มที่จะกลายเป็นเสียงสะอื้น