Her letters seduce me as she reveal

Her letters seduce me as she reveals the details of the hijacking and her life in prison. They become an illicit secret. I am embarrassed that I have allowed her to come into my life, and hide them from my family. How can I trust her, I wonder, when she is the reason for derailing my life? But her letters are oddly healing, and a strange bond develops between us, the widow and the hijacker.

I am the cause of your suffering. I deserve to die. Death would spare me the suffering I have inflicted. I have to live. I have to be reminded every day, every waking moment of what I have taken part in.

Her letters appease and help me heal in unexpected ways.

I thought I had dealt with Brian’s death, but the hurt is still there, as fresh as it was the night the police came to my door. Writing to you gives that ache life, turns it into something tangible that I can hand to you, lay in your lap.

The arrival of the postman takes on a new significance as I imagine a letter in his bag from Julie and anticipate the truths she will reveal. She has divorced her husband, she confides, and is no longer in his control.

She is a force I cannot fathom but need to make sense of. Police reports said she slept in the same room with eight sticks of dynamite, helped translate the directions from an English manual about how to assemble a bomb, and played the role of hostess to the hijacked passengers. I am riveted to her words and at the same time disgusted by the very feel of the paper in my hand.

I envied her childhood and would have made so much more of doting parents, gladly traded places and lived in the room I imagined she had all to herself, filled with books and school trivia, with parents who read my homework and prepared for my future. I wondered what it was that dulled the joy, when she decided that what she had wasn’t good enough.

I spent my childhood in a bug-infested basement of a Bronx tenement, one of eight siblings, where we ate leftovers from the automat where my mother worked, and where the door was left open to drug dealers. Brian and the boys were the best thing that ever happened to me. I put my childhood behind me and invested everything in them.

Why did you go along with a scheme that you knew would land you in prison? It was a question I’d thought about for a long time.

I thought I would be out in eight years, and I knew I could do that – spend eight years for what I thought was a noble and worthy cause. We would both be out when we were still in our 30s, and that was doable. We would still have our lives ahead of us. I knew nothing could go wrong if I trusted in him [her husband] and his intentions. So I always did, and I was rarely disappointed. I just gave my life over to him for safekeeping, and, in spite of all the dangers we lived through together, nothing happened to harm me. I always felt he knew best and would protect me from pain and hurt.

I become preoccupied with her time in prison, of her days spent behind barbed wire. She is both frightening and captivating, the woman with whom Patty Hearst confides, and who was attacked with a hammer by prison inmate Squeaky Fromme, the Manson disciple who tried to kill President Ford.

I am surrounded by gangsters, public officials, Russian spies. I have no rights. I cannot make my own decisions about anything, whether it is what to eat or when to go to sleep. I have to take orders from all kinds of morons, and that is the hardest part.

She is my link to Brian, and somehow fills a void, one that seemed so deep and unbridgeable. No one knows better than Julie how I feel. She feeds me bits and pieces of information about her version of why the bomb exploded, something the bomb squad could not determine.

We believe it was sabotage, and that the Yugoslavs heard about the bomb and set it off remotely as the police officers approached it. We were so certain it had been detonated purposely to discredit us, and Croatians. We would never have intentionally hurt anyone.

We were not without fault, I know that. We carry the ultimate guilt, but there has to be a limit to our suffering as well; we cannot go on forever to pay for something that was not entirely our fault.

With my family asleep upstairs, I reread our letters. John Boyle would disagree, but perhaps she’s right. She has paid for her crime and has been in prison five years past her eight-year sentence. I write a letter to the parole board on Julie’s behalf and put it in the mail before I have second thoughts. Julie is paroled.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตัวอักษรของเธอเกลี้ยกล่อมฉันเป็นเธอเปิดเผยรายละเอียดของการไฮแจ็คและชีวิตในเรือนจำ พวกเขาเป็นความลับการลักลอบ ฉันอายฉันได้อนุญาตให้เธอมาเป็นชีวิตของฉัน และซ่อนจากครอบครัว วิธีสามารถฉันไว้ใจเธอ หวัง เมื่อเธอมี derailing ชีวิต แต่น่าจะรักษาตัวของเธอ และพันธบัตรแปลกพัฒนาระหว่างเรา แม่ม่าย และที่นักจี้ผมสาเหตุของทุกข์ ผมสมควรตาย ความตายจะทำอะไหล่ฉันทุกข์ฉันเกิด ฉันมีอยู่ มีการให้เตือนทุกวัน ทุกขณะตื่นที่ผมได้นำส่วนหนึ่งในตัวอักษรของเธอลดน้อยลง และช่วยรักษาในรูปแบบที่ไม่คาดคิดคิดทรงกับความตายของไบรอัน แต่ยังคงเจ็บเป็น สดก็คืนเจ้าหน้าที่ตำรวจมาถึงประตูของฉัน เขียนถึงคุณชีวิตที่ปวดให้ เป็นเป็นสิ่งที่จับต้องได้ว่า ฉันสามารถมือคุณ วางในปัจจุบันการมาถึงของบุรุษไปรษณีย์ที่จะใช้ความสำคัญใหม่ผมคิดตัวอักษรในถุงของเขาจากจูลี่ และคาดว่ามีความจริงที่เธอจะเปิดเผย เธอได้หย่าแล้วสามี นาง confides และไม่อยู่ในควบคุมของเขาเธอเป็นแรงฉันไม่เข้าใจ แต่ต้องทำความเข้าใจการ ตำรวจรายงานว่า เธอนอนในห้องเดียวกับ sticks ของไดนาไมต์ ช่วยแปลคำแนะนำจากคู่มือเป็นภาษาอังกฤษเกี่ยวกับวิธีการประกอบระเบิด แปด และเล่นบทบาทของมัคคุเทศก์ผู้โดยสาร hijacked ฉันอยู่ riveted คำของเธอ และ ในเวลาเดียวกัน disgusted โดยความรู้สึกมากของกระดาษในมือฉันอิจฉาเด็กของเธอจะทำมากของพ่อแม่ที่หลงใหลได้ปลื้ม เจ้าหน้าที่สถานซื้อขาย และอาศัยอยู่ในห้องฉันจินตนาการเธอมีทั้งหมดเพื่อตัวเอง เต็มไป ด้วยหนังสือและโรงเรียนเบ็ดเตล็ด กับผู้ปกครองที่บ้านของฉันอ่าน และเตรียมพร้อมสำหรับอนาคตของผม สงสัยว่า สิ่งที่มันเป็นที่ dulled ความสุข เมื่อเธอตัดสินใจว่า สิ่งที่เธอได้ไม่ดีพอผมใช้เวลาวัยเด็กของฉันในดินแมลงรบกวนของแถวบร็องซ์ พี่น้องแปด อย่างใดอย่างหนึ่งเรากินเหลือจาก automat ที่การทำงานของแม่ของฉัน และประตูที่เหลือเปิดให้ค้ายาเสพติด ไบรอันและเด็กผู้ชายถูกสิ่งดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน ทำให้วัยเด็กของฉันข้างหลัง และลงทุนทุกอย่างในนั้นคุณไปพร้อมกับโครงร่างที่คุณรู้ว่า จะถึงคุณในคุกทำไมไม่ได้ มันเป็นคำถามที่ฉันมีความคิดเกี่ยวกับการเป็นเวลานานฉันคิดว่า ฉันจะออกในแปดปี และฉันรู้ว่า ไม่สามารถทำเช่นนั้น – ใช้เวลาแปดปีสำหรับสิ่งที่ผมคิดว่า เป็นสาเหตุที่โนเบิล และสมควร เราทั้งสองจะออกมาเมื่อเราได้ใน 30s ของเรา และที่เป็น doable นอกจากนี้เรายังจะมีชีวิตอยู่ก่อนหน้าเรา ฉันรู้ว่า ไม่สามารถไปอย่างผิดปกติถ้าฉันวางใจในพระองค์ [สามี] และความตั้งใจของเขา ดังนั้นจะไม่ได้ และฉันก็ไม่ค่อยผิดหวัง ฉันเพียงให้ชีวิตผ่านเขาสำหรับเก็บ แล้ว แม้อันตรายทั้งหมดเราอยู่ผ่านกัน ไม่มีอะไรเกิดทำร้ายฉัน ฉันเสมอรู้สึกว่า เขารู้ดีที่สุด และจะปกป้องฉันจากความเจ็บปวด และเจ็บฉันจะมัวแต่เวลาเธอติดคุก วันของเธอใช้หลังหนาม เธอเป็นทั้งน่ากลัว และน่ารัก ผู้หญิงกับแพ็ตตี้ Hearst confides และที่ถูกโจมตี ด้วยค้อน โดยคุกส่งเสียงดังเอี้ย Fromme สาวกแมนสันที่พยายามฆ่าประธานฟอร์ดฉันกำลังล้อมสายลับรัสเซีย อันธพาล เจ้าหน้าที่สาธารณะ ไม่มีสิทธิ์แล้ว ฉันไม่สามารถทำการตัดสินใจของตัวเองเกี่ยวกับอะไร ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่กินหรือเมื่อไปนอน ต้องใช้ใบสั่งจากทุกชนิดของ morons และเป็นส่วนที่ยากที่สุดเธอเป็นของฉันเชื่อมโยงไปยังไบรอัน และกรอกข้อมูลอันโมฆะ ที่ประจักษ์ดังนั้นลึก และ unbridgeable อย่างใด ไม่มีใครรู้ดีกว่าจูลี่วิธีรู้สึก เธอตัวดึงข้อมูลฉันบิตและชิ้นของข้อมูลเกี่ยวกับรุ่นของเธอทำไมระเบิด บางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถกำหนดทีมระเบิดเราเชื่อว่า มันเป็นการก่อวินาศกรรม และว่า Yugoslavs ได้ยินเกี่ยวกับการระเบิด และตั้งปิดระยะไกลเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจประดับ เราได้ดังนั้นบางอย่างมันมีการระเบิดจงใจดิสเครดิตเรา และ Croatians เราจะไม่ได้ตั้งใจทำร้ายใครเราไม่ได้ไม่ มีข้อบกพร่อง ฉันรู้ว่า เรากระทำความผิดที่ดีที่สุด แต่จะต้องจำกัดความทุกข์ของเราเป็นอย่างดี มี เราไม่สามารถไปตลอดเพื่อชำระสิ่งที่ไม่ใช่ทั้งข้อบกพร่องของเรามีชั้นบนการจองครอบครัวหลับของฉัน ฉันอ่านจดหมายของเรา บอยล์จอห์นจะไม่เห็นด้วย แต่บางทีเธออยู่ เธอได้จ่ายสำหรับอาชญากรรมของเธอ และได้รับโทษจำคุก 5 ปีเธอประโยคแปดปีที่ผ่านมา ฉันเขียนจดหมายถึงบอร์ด parole ในนามของจูลี่ และใส่ในจดหมายก่อนมีความคิดที่สอง จูลี่เป็น paroled

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จดหมายของเธอยั่วยวนฉันเป็นเธอแสดงรายละเอียดของการหักหลังและชีวิตของเธอในคุก พวกเขากลายเป็นความลับที่เถื่อน ผมอายที่ผมยอมให้เธอเข้ามาในชีวิตของฉันและซ่อนพวกเขาจากครอบครัวของฉัน ฉันสามารถไว้ใจเธอได้ ผมสงสัยว่า ตอนที่เธอคือเหตุผลของการหยุดชะงักในชีวิตของฉัน แต่จดหมายของเธอผิดปกติการรักษาและพัฒนาพันธบัตรแปลกๆระหว่างเรา หญิงม่ายและสลัดอากาศ .

ข้าเป็นสาเหตุของความเจ็บปวดของคุณ ฉันสมควรตาย ความตายจะไว้ชีวิตฉันทุกข์ ฉันได้สร้างความเจ็บปวด ฉันต้องมีชีวิตอยู่ ผมต้องเตือนทุกวัน ทุกชั่วขณะที่ฉันต้องใช้เวลาส่วนหนึ่งใน

จดหมายปลอบใจและช่วยรักษาในวิธีที่ไม่คาดคิด

ผมคิดว่าผมจัดการกับไบรอันตาย แต่เจ็บก็มีเป็นสดเป็นมันเป็นคืนตำรวจมาที่ประตูของฉัน .เขียนถึงคุณให้ปวดชีวิต , เปลี่ยนมันเป็นสิ่งที่มีตัวตนที่ฉันสามารถให้คุณ นอนในตักของคุณ .

มาถึงของบุรุษไปรษณีย์จะใช้เวลาในความหมายใหม่ตามที่ผมจินตนาการจดหมายในกระเป๋าของเขาจากจูลี่กับความจริงจะเปิดเผย เธอได้หย่ากับสามีของเธอ เธอ confides และไม่ได้อยู่ในการควบคุมของเขา

เธอบังคับฉันไม่สามารถหยั่งรู้ได้ แต่ต้องใช้เหตุผลรายงานของตำรวจบอกว่านอนอยู่ในห้องเดียวกันกับแปด sticks ของไดนาไมต์ ช่วยแปลเส้นทางจากคู่มือเกี่ยวกับวิธีการประกอบระเบิดและเล่นบทบาทของโฮสต์เพื่อปล้นผู้โดยสาร ผมตรึงกับคำพูดของเธอ และในเวลาเดียวกัน ขยะแขยงมาก รู้สึกของกระดาษในมือของฉัน

อิจฉาวัยเด็กของเธอและทำให้มากขึ้นและผู้ปกครองซื้อขายและยินดีที่ได้อยู่ห้องฉันจินตนาการเธอได้เป็นของตัวเองที่เต็มไปด้วยหนังสือและเบ็ดเตล็ดโรงเรียน กับผู้ปกครองที่อ่านการบ้าน และเตรียมพร้อมสำหรับอนาคต ฉันสงสัยว่ามันแย่ลงนะ ความสุข เมื่อเธอตัดสินใจว่าเธอไม่ดีพอ

ผมใช้ชีวิตวัยเด็กในแมลงรบกวนชั้นล่างของตึกแถวย่านหนึ่งในแปดพี่น้องที่เรากินของเหลือจากอัตโนมัติที่แม่ของฉันทำงานและที่ประตูถูกเปิดทิ้งไว้เพื่อค้ายา ไบรอันและเด็กชายเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน ฉันใส่ในวัยเด็กของฉันอยู่ข้างหลังผมและทุ่มเททุกอย่างในนั้น

ทำไมถึงไปด้วยกันกับโครงการที่คุณรู้ว่าจะที่ดินคุณในคุก มันเป็นคำถามที่ผมคิดมานานแล้ว

ฉันคิดว่าฉันคงจะออกไปอีก 8 ปี และฉันรู้ว่าฉันสามารถทำและใช้เวลาแปดปีสำหรับสิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นเกียรติและสาเหตุที่คุ้มค่า เราทั้งสองจะออกมาตอนที่เรายังอายุของเรา และมันก็สามารถทำได้ เราก็จะยังมีชีวิตอยู่ตรงหน้าเรา ผมรู้ว่าไม่มีอะไร อาจผิดพลาดได้ ถ้าฉันเชื่อในพระองค์ [ ] สามี และความตั้งใจของเขา ดังนั้นฉันมักจะทำและผมก็ผิดหวังน้อยฉันให้ชีวิตของฉันไปให้เขา เพื่อความปลอดภัย และทั้งๆที่อันตรายทั้งหมด เราเคยผ่านด้วยกัน ไม่มีอะไรทำร้ายฉัน ฉันมักจะรู้สึกว่าเขารู้จักดีที่สุด และจะปกป้องฉันจากความเจ็บปวด

ผมกลายเป็นหมกมุ่นกับเวลาที่เธออยู่ในคุก วันเธอใช้เวลาหลังลวดหนาม เธอทั้งน่ากลัวและน่ารัก ผู้หญิงที่แพตตี้ 130 เฮิร์ทส์ ,และผู้ที่ถูกโจมตีด้วยค้อนโดยคุกนักโทษ squeaky ฟรอมม์ , แมนสัน ลูกศิษย์ที่พยายามฆ่าประธานาธิบดีฟอร์ด

ฉันมีแต่นักเลง ข้าราชการ ประชาชน สายลับรัสเซีย ผมไม่มีสิทธิ ผมไม่สามารถตัดสินใจด้วยตัวเองเลย ไม่ว่าจะกินอะไร หรือตอนจะนอน ฉันต้องรับคำสั่งจากทุกชนิดของปัญญาอ่อน และนั่นเป็นส่วนที่ยากที่สุด . .

เธอจะเชื่อมโยงกับไบรอัน บางทีเติมโมฆะ คนที่ดูให้ลึกและ unbridgeable . ไม่มีใครรู้ดีกว่าค่ะว่ารู้สึกยังไง เธอให้อาหารฉันบิตและชิ้นส่วนของข้อมูลเกี่ยวกับรุ่นของเหตุระเบิด มีหน่วยกู้ระเบิดสามารถตรวจสอบ

เราเชื่อว่ามันถูกวินาศกรรมและที่ yugoslavs ได้ยินเกี่ยวกับระเบิดและระเบิดมันจากระยะไกลเป็นตำรวจเข้าหามัน เรามั่นใจว่ามันถูกระเบิดจงใจดิสเครดิตเรา และ croatians . เราไม่เคยมีเจตนาทำร้ายใคร

เราไม่ได้ผิด ผมรู้ เราแบกความผิดสูงสุด แต่ต้องมีขอบเขตของความทรมานของเราเช่นกันเราไม่สามารถไปตลอดกาลที่จะจ่ายสำหรับสิ่งที่ไม่เป็นความผิดของเรา

กับครอบครัวของฉันนอนหลับอยู่ข้างบน ผมอ่านจดหมายของเรา จอห์น Boyle จะไม่เห็นด้วย แต่บางทีเธออาจจะพูดถูก เธอได้จ่ายเงินสำหรับความผิดของเธอและได้รับในคุก 5 ปีอดีตประโยคของเธอแปดปี ผมเขียนจดหมายถึงคณะกรรมการทัณฑ์บนในนามของจูลี่และใส่มันในจดหมาย ก่อนที่ฉันจะมีความคิดที่สองจูลี่เป็นทัณฑ์บน .