Paul looked out the window and sigh

Paul looked out the window and sighed. The driveway was still empty and it was getting dark. He checked the clock and sighed again, deeper this time. His dad had said that he would pick him up by 5:30, but it was almost seven and Paul hadn't heard a word from him. He walked up the stairs to his room and put away his baseball glove. Paul figured that even if his Dad did miraculously show, it wouldn't be much fun playing catch in the dark. Paul sat down on the couch and tried to do some of his reading homework, but he couldn't get his dad off of his mind.

The phone rang at about 8:00 and Paul let it go to the machine. It was his Dad: "Hey Paul, I'm so sorry that I couldn't make it tonight. I had to finish up a big project at work. Maybe we can catch a baseball game this weekend. Oh wait, this weekend’s no good. How about next weekend? That should work. You and I are going to the stadium for sure, Paulie. I hope all is well…"

Paul listened to the machine in disgust. He knew that his dad had a job and a life, but he couldn't understand why he was always flaking out on him. Paul thought to himself: Couldn't someone else get one of these bad news speeches once in a while? Why does it always have to be me? Paul crashed on the couch with his book opened to the first page and fell asleep.
The next day at school, Paul didn't turn in his math or science homework and he failed a pop quiz in reading class. Paul’s homeroom teacher, Mr. Mathews, noticed Paul’s uncharacteristically poor performance and asked him to stay after class. Paul sort of murmured a response that sounded like “Ok.” When the bell rang, the other children filed out of class. Paul huffed and waited with his head on his desk. Mr. Matthews pulled up a chair next to him.

“What’s up, Paul? You’re not doing your homework, you’re not studying for tests, and this isn’t like you. Something must be bothering you. What is it?” Paul didn’t want to tell him. He knew that if he started talking a flood of emotions would pour out of him. He just wanted to be alone with his pain, so he sat there quietly, not even looking at Mr. Matthews. “Well Paul, if you don’t want to talk, I will. I know that something’s bothering you and you’ve got to get it out. You don’t need to tell me, but you need to tell someone or this thing is going to eat you up. Paul, you’ve got to feel your best to do your best. The sooner you get this thing off of your chest, the sooner you can heal.”

As Paul walked home from school, he reflected on the things the Mr. Matthews had told him. He knew that he hadn’t been himself recently. Maybe he stopped doing his work because he was looking for attention from his father. He hadn’t really thought about it too much up until now, but as he walked home that night he realized that he wasn’t just letting his dad spoil his plans: he was letting him spoil his life. Paul figured that Mr. Matthews was right. He couldn’t do his best until he felt his best. He decided to take his advice and talk to someone about it.

That night when Paul got home from school, he called his Dad. The call went to voicemail after ringing seven or eight times. Paul had heard his Dad’s answering machine message more times than he cared to remember, but this time things were different. When it ended, he would say what he really felt. When the phone beeped, Paul began talking: “Dad, it’s Paul. I can’t go to the stadium with you next weekend. I’ve got a lot of homework to catch up on. Also, I don’t really want to spend another day looking out the window and waiting. When you break plans with me, Dad, it hurts me, and I’m sick of getting hurt. It’s not too late to rebuild our relationship, but we’re going to have to start small. Maybe you can help me with my homework sometime or something. Dad, I love you, but that’s how I feel.”

As Paul ended the call, he felt as though a tremendous burden had been lifted off of his shoulders. He didn’t know whether his dad would change. He didn’t even think that he would, but it didn’t matter. Paul had changed. He had expressed his feelings to the right person, rather than just bottling them up inside of himself and he had a clear head as he worked though his assignments that night.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พอลมองออกไปนอกหน้าต่างและก็ถอนหายใจ รถยังว่าง และมันเริ่มมืดแล้ว เขาดูนาฬิกาและก็ถอนหายใจอีกครั้ง ลึกนี้ พ่อของเขาบอกว่าเขาจะมารับกลับตอนห้าโมงครึ่ง แต่ก็เกือบเจ็ดและพอลไม่ได้ยินข่าวจากเขา เขาเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องของเขาและเก็บถุงมือเบสบอลของเขา พอลคิดว่าถ้าพ่อทำอย่างน่าอัศจรรย์แสดง มันคงจะสนุกมากเล่นจับในที่มืด พอล นั่งลงบนโซฟาและพยายามทำ การบ้าน อ่านหนังสือของเขา แต่เขาไม่รับพ่อออกจากจิตใจของเขาโทรศัพท์ดังตอนประมาณ 2 ทุ่ม และ พอล ไปให้กับเครื่อง มันคือพ่อของเขา : " เฮ้ พอล ผมเสียใจที่ผมไม่สามารถทำให้มันคืนนี้ ฉันต้องทำโครงการใหญ่ ๆในที่ทำงาน บางทีเราอาจจับเบสบอล สุดสัปดาห์นี้ เดี๋ยวสุดสัปดาห์นี้คงไม่เหมาะ วิธีการเกี่ยวกับวันหยุดสุดสัปดาห์ถัดไป ที่ควรจะทำงาน คุณ และ ฉัน กำลังจะไปสนามกีฬาแน่นอน พอลลี่ ฉันหวังว่าทั้งหมดเป็นอย่างดี . . . . . . . "พอล ฟังเครื่องอย่างไม่สบอารมณ์ เขารู้ว่าพ่อของเขาได้งานและชีวิต แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขามักจะผลัดออกไปจากเขา พอลคิดว่าตัวเองไม่ได้คนอื่นได้รับหนึ่งเหล่านี้ข่าวร้ายสุนทรพจน์ครั้งในขณะที่ ? ทำไมถึงต้องเป็นฉัน ? พอลชนบนโซฟากับหนังสือของเขาเปิดไปหน้าก่อน แล้วหลับไปวันต่อมาที่โรงเรียน พอลยังไม่ส่งการบ้าน วิทยาศาสตร์ และคณิตศาสตร์ของเขา หรือเขาไม่สามารถตอบคำถามในการอ่านระดับ พอล ครูนาย แมทธิวเห็นพอลประสิทธิภาพที่ดียิ่งขึ้น และขอให้เขาอยู่หลังเลิกเรียน พอลก็พึมพำตอบเสียงเหมือน " OK . " เมื่อระฆังดังขึ้น เด็กอื่น ๆที่ยื่นออกมาจากชั้น พอล huffed และเฝ้ารอกับหัวของเขาบนโต๊ะของเขา นายแมทธิว ดึงเก้าอี้มานั่งข้างๆเขา" ว่าไง พอล ? คุณไม่ทำการบ้านของคุณ คุณไม่ได้เรียนเพื่อการสอบ และไม่เหมือนคุณ ต้องมีบางอย่างกวนใจคุณ มันคืออะไร ? " พอล ไม่อยากบอกเขา เขารู้ว่าถ้าเขาเริ่มพูดถึงน้ำท่วมของอารมณ์จะไหลออกมาจากเขา เขาแค่อยากอยู่ตามลำพังกับความเจ็บปวดของเขา เขานั่งเงียบๆ ไม่แม้แต่จะมองคุณแมทธิว " พอล ถ้าคุณไม่อยากจะพูด ผมจะ ฉันรู้ว่ามีบางอย่างกวนใจคุณ และคุณต้องเอามันออกมา คุณไม่จำเป็นต้องบอก แต่คุณจะต้องบอกใคร หรือ อะไรจะกินคุณขึ้น พอล คุณต้องรู้สึกของคุณที่ดีที่สุดที่จะทำของคุณดีที่สุด เร็วคุณจะได้รับมันออกจากหน้าอกของคุณ ยิ่งคุณสามารถรักษา " .ตามที่พอลเดินกลับบ้านจากโรงเรียน เขาสะท้อนให้เห็นในสิ่งที่คุณแมทธิวได้บอกกับเขา เขารู้ว่าเขาไม่ได้เอง เมื่อเร็วๆ นี้ บางทีเขาอาจจะหยุดการทำงานของเขาเพราะเขาต้องการความสนใจจากพ่อ เขายังไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันมากเกินไป จนถึงตอนนี้ แต่ขณะที่เขาเดินกลับบ้านในคืนนั้น เขาตระหนักว่าเขาไม่ได้ปล่อยให้พ่อของเขาทำลายแผนการของเขา เขาปล่อยให้เขาทำลายชีวิตของเขา พอลคิดว่าแมทธิวถูก เขาไม่เต็มที่ จนเขารู้สึกว่าดีที่สุด เขาตัดสินใจที่จะทำตามคำแนะนำของเขาและพูดคุยกับคนที่เกี่ยวกับมันคืนนั้นเมื่อพอลกลับมาจากโรงเรียน เขาเรียกพ่อ โทรไปฝากข้อความหลังจากเสียงเจ็ดหรือแปดครั้ง พอลได้ยินพ่อของเขาตอบข้อความเครื่องหลายครั้งมากกว่าที่เขาใส่ใจที่จะจำ แต่คราวนี้มันต่างกัน เมื่อมันสิ้นสุดลงแล้ว เขาจะพูดในสิ่งที่เขารู้สึก เมื่อโทรศัพท์ beeped พอลเริ่มพูด : " พ่อ ของพอล ฉันไม่สามารถไปที่สนามกีฬา กับคุณ ในสัปดาห์หน้า ฉันมีการบ้านเยอะไปหน่อย ยัง ฉันไม่ต้องการที่จะใช้จ่ายวันอื่น มองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วก็รอ เมื่อคุณทำลายแผนฉัน พ่อฉันก็เจ็บ และฉันเบื่อที่ต้องเจ็บ มันยังไม่สายเกินไป ที่จะสร้าง ความสัมพันธ์ของเรา แต่เราต้องเริ่มจากจุดเล็กๆ บางทีคุณอาจช่วยฉันทำการบ้านบ้าง หรืออะไรซักอย่าง พ่อ , ฉันชอบคุณ แต่ที่ผมรู้สึกยังไง "ตามที่พอลวางสายไปแล้ว เขารู้สึกเหมือนเป็นภาระมหาศาลได้ถูกยกออกจากไหล่ของเขา เขาไม่รู้เลยว่าพ่อของเขาจะเปลี่ยนไป เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะยอม แต่มันไม่สำคัญอะไร เปาโลได้เปลี่ยนไป เขาได้แสดงความรู้สึกให้คนที่เหมาะสมมากกว่าแค่ขวดขึ้นภายในตัวเอง และเขาก็มีหัวที่ชัดเจนอย่างที่เขาทำ แม้ว่างานของเขาในคืนนั้น