The mourners have left my mother’s

The mourners have left my mother’s house. I stare for a while at the debris of beer cans and uneaten sandwiches and the little stack of condolence telegrams on the kitchen table, the coffee mugs and glasses piled in the sink, then walk through to the lounge. Tasteful floral remembrance cards with black borders are arranged along the mantelpiece and on the table a bouquet of white lilies still tight in its presentation wrapper waits to be put in water. I select my mother’s finest chair, the one reserved for important guests, and sit back to think.

I find it hard to reach my own feelings. In the morning I must return to England and my other life. How many years has it been since I even visited here, the back-street Belfast house where I was born and passed the first two decades of my life?

My mind is dragged to the practicalities. Death Certificates and Letters of Administration. Disposal of her house and her modest savings. Making sure everybody has been informed. Is there anything I have forgotten? I try to pull myself back to where I am, to what I am feeling right now.

This doesn’t seem like a part of me any more. For over twenty years I have worked on becoming somebody else, somebody educated, middle class, a speaker of standard English, able to move amongst the intelligentsia of London’s self appointed artistic elite. I remember the times when I have tried to steer the conversation away from everything that this house represents. I belong in this chair now. It is where my mother would have asked me to sit. I feel like a traitor to my own roots, an impostor attending my mother’s funeral in disguise, with a false beard and a patch over one eye. Which of them is really me, I wonder? Have I become that which I have aped?

I make my way upstairs, to the room that was once my bedroom. Dust particles dance in the narrow shaft of sunlight streaming in where the heavy curtains don’t quite meet. In the bottom of the wardrobe is a cardboard box filled with the things I owned when I left home, things my mother would never throw out. The bric-a-brac of my teenage years. I pull it out now and lift the objects on to the bed one by one.

Copies of the school magazine, photographs, a penknife, an Airfix model of a Russian Mig fighter, a plastic telescope, a pile of old vinyl records, a box containing medals won for the high jump at the school Sports Day. I was light and had very long legs back then. A single blue plastic beach shoe. How strange, I’ve no memory of it, I’m certain I didn’t put it there. It isn’t very big - it would never have fitted me. Where did it come from? What on earth would I have kept it for? Suddenly a numbness enters my stomach and the memories leap up before me.

I am leaning on the railing of the deck of The Manxman, a barely seaworthy rusting passenger vessel that operates a shuttle service for holidaymakers between Belfast and Douglas, Isle of Man. It is a glorious July morning and the little Manx seaport is rising up before me, sparkling in the sunlight like an illustration from a book of fairytales. I am vaguely apprehensive because this time I have come alone, and the Isle of Man seems almost “abroad”, a place of limitless potential without parents or teachers or busybodys who know me to report back if I step out of line. Coming here is a brave, perhaps reckless thing to do. I feel a welling up of a sense of freedom and infinite possibilities. I seem to be standing for the first time on the brink of the adult world. Behind me families push forward, eager to watch the tying-up at the quay, eager to be among the first to disembark, dispose of bags and suitcases and stake out their spot on the beach. Children chatter excitedly to their parents, try to elicit promises of visits to the fairground or the Witches’ Museum or boat trips in the days to come.

I turn around and find myself looking straight into the face of a girl slightly younger than myself with long straight black hair. She is wearing a skimpy almost see-through yellow summer dress and has a small rucksack over one shoulder. She smiles back at me. I feel my heart flutter and a lump come to the back of my throat. A great wave of tenderness passes through my body. In my sixteen years on the planet I have never seen a human face as beautiful as this, have never been affected by somebody in this way. I stare, tongue-tied and motionless. She is with her parents, seemingly she is their only daughter, and, horror of horrors, her father is wearing a clerical dog-collar. She giggles at me and I drag my eyes away from hers. I discover that I am shaking and my vision has become a little blurred. Also that a purpose has entered my life.

Time has passed. I am lying on a thin foam-rubber mattress inside a small ridge tent pitched in a sandy hollow a little way back from the beach at Ramsey on the north east coast of the island. The girl with the long back hair is in my arms and the skimpy yellow dress is by our feet, together with a pair of blue plastic beach sandals. It has been the most amazing day of my life and I am exhausted and totally besotted. My head is swimming and I am fighting to retain consciousness. “You’ve never done that before,” she whispers, “have you?”

“What? Of course I...” there seems no point in the lie. “No. Never. It was fantastic. Unbelievable. We can do it again, can’t we? I never want you to go away. For the rest of my life. You’ll always be with me... Won’t you?”

She seems to consider the question. “The rest of your life? That sounds like a long time.”

“I don’t want anybody but you... Ever. I don’t care if you’re pregnant or...”

“Pregnant! Do you think I’m a fool?” She strokes my face. “Listen, you’re nice, okay? Really nice. But I’m going home tomorrow, and I’ve already got a boyfriend. He would make mincemeat out of you if he knew what we’ve been up to.”

My eyes widen. This just can’t be happening. She’s even younger than I am, how can she have a boyfriend? How can she make love to me like that, drive me insane with pleasure, if she hasn’t the same feelings for me that I have for her? How could somebody so beautiful and loving and wonderful hurt me like this?

I sit up and watch in numbed silence as she dresses. She slips on her swimming costume and bundles her dress and the rest of her things into her beach bag. “I’ve got to go now,” she says cheerfully, “Dad might get suspicious. Maybe I’ll see you again before we leave.”

Suddenly the tent is empty. In my shocked state I haven’t even said goodbye. I sit there for a long time before I rummage around for my own clothes and start to put them on. As I clear up the floor of the tent I find that single plastic beach sandal. Its owner I never find again.

In those few moments, without knowing it, I have learned several profound lessons. Expectations and long term patterns of behaviour have been laid down. I have learned that my love for women is fated to be unrequited. I am acceptable for a short term holiday fling or its equivalent but as long term boyfriend material I have been tried and found wanting. A real boyfriend would make mincemeat out of me. I will always occupy second place or lower in the affections of the beautiful. I should be grateful to make the list at all. My status is allocated to the region of lightweight summer diversion. I must make no demands, I must be grateful for any crumbs that may come my way. In the romantic stakes I categorize myself as an also-ran.

As I remember that summer day so long ago, I have a daydream. Superimposed on the face of the girl in the yellow dress, one by one, I see the face of every woman I have ever thought that I loved.

As I sit on my old bed in my mother’s house I try to remember what I did with the sandal, so much time has passed it is an enormous effort of memory. I have a dim recollection of my mother coming across it in my luggage as we unpack. A half remembered conversation.

“Whose shoe is this?”

“Nobody’s Mum. Throw it in the bin.” She looks at me, says nothing, takes the shoe away.

“Your parting gift to me, Mother,” I whisper, turning it over in my hand. The crystal slipper of Cinderella. Whomsoever this slipper fits... I put my fingers inside it. A spell seems to have been broken. I smile without knowing why. There seems to be somebody else in the room.

“The false beard and the eye patch never did fool you, did they Mother?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Mourners ที่มีเหลือของแม่บ้าน ผมมองในขณะที่เศษเบียร์กระป๋อง และแซนวิ uneaten และกองน้อยของ telegrams condolence ตารางห้องครัว แก้วกาแฟ และแก้วชั้นในอ่าง แล้วเดินผ่านไปนั่ง จัดเรียงตาม mantelpiece บัตรดอกไม้รำลึกรสนิยม ด้วยเส้นขอบสีดำ และบนโต๊ะ ช่อลิลลี่สีขาวยังแน่นในกระดาษห่อของงานนำเสนอรอจะใส่ในน้ำ เลือกเป็นแม่ดีเก้าอี้ หนึ่งสำรองไว้สำหรับแขกสำคัญ และนั่งคิดพบมันยากที่จะเข้าถึงความรู้สึกของตัวเอง ในตอนเช้า ฉันต้องกลับไปอังกฤษและชีวิตของฉัน กี่ปีได้ตั้งแต่ได้ไปเยี่ยมที่นี่ เฮาส์เบลฟัสต์ซอยที่ฉันเกิด และผ่านสองทศวรรษแรกของชีวิตใจของฉันถูกลากไปที่ practicalities ใบรับรองการตายและการจัดการตัวอักษรของ ทิ้งบ้านและประหยัดของเธอเจียมเนื้อเจียมตัว ทำให้ทุกคนได้รับแจ้งการ มีอะไรผมลืม พยายามดึงตัวเองไปที่ฉัน ที่ฉันรู้สึกตอนนี้นี้ไม่เหมือนส่วนหนึ่งของฉันมีมากขึ้น สำหรับ 20 ปีที่ฉันได้ทำงานเป็นคนอื่น คนศึกษา ชั้นกลาง ลำโพงมาตรฐานภาษาอังกฤษ สามารถย้ายหมู่นักการลอนดอนของตัวเองตกแต่งศิลปะอี ผมจำได้ว่า เวลาเมื่อมีพยายามที่จะคัดท้ายการสนทนาดีที่บ้านนี้แทน ฉันอยู่ในเก้าอี้นี้ขณะนี้ ที่แม่จะขอฉันนั่งได้ ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนทรยศเพื่อรากของตัวเอง impostor มาร่วมงานศพของแม่ในปลอม เคราปลอมและแพทช์กว่าตา ซึ่งพวกเขาเป็นจริงฉัน ฉันสงสัยว่า เป็นที่ที่ฉัน aped ได้ผมทำวิธีของฉันชั้นบน ห้องที่เคยนอนของฉัน เต้นรำอนุภาคฝุ่นในเพลาแคบแสงแดดในที่ม่านหนักมากไม่พบการส่งกระแสข้อมูล ด้านล่างของตู้เสื้อผ้ามีไม่เคยจะทิ้งกล่องกระดาษแข็งที่เต็มไป ด้วยสิ่งของเมื่อฉันออกจากบ้าน สิ่งที่แม่ Bric-a-brac ปีวัยรุ่นของฉัน ผมดึงมันออกมาตอนนี้ และยกวัตถุไปพักหนึ่งสำเนาวารสารโรงเรียน ภาพถ่าย penknife เป็น Airfix แบบจำลองของเครื่องบินรบ Mig รัสเซีย กล้องพลาสติก กองของระเบียนไวนิล กล่องประกอบด้วยเหรียญชนะสำหรับกระโดดสูงโรงเรียนกีฬา มีไฟ และมีขายาวมากกลับมาแล้ว รองเท้าบีพลาสติกสีฟ้าเดียวกัน แปลกอย่างไร ผมไม่จำของมัน ผมบางอย่างผมไม่ได้ใส่ก็มี ไม่ใหญ่มาก--มันจะไม่มีสิ่งฉัน มันมาจากไหน อะไรในโลกจะฉันได้เก็บมันสำหรับ ก็มึนงงที่ป้อนท้องของฉัน และความทรงจำกระโดดก่อนฉันฉันกำลังพิงบนราวของดาดฟ้า Manxman เรือโดยสาร rusting แทบกรณีที่ดำเนินการบริการนี่ระหว่างเบลฟาสท์และดักลาส อวสานของไอเซิล เป็นความรุ่งโรจน์กรกฎาคมเช้า และท่าเรือที่ Manx น้อยจะขึ้นก่อนฉัน ประกายระยิบระยับของแสงเช่นภาพจากหนังสือของ fairytales ผมคลับ apprehensive เนื่องจากเวลานี้ฉันมาคนเดียว และแมนดูเหมือนว่าเกือบ "ต่างประเทศ" ที่ศักยภาพไร้ขีดจำกัดโดยไม่มีพ่อแม่ หรือครู หรือ busybodys ที่ทราบให้รายงานกลับถ้า ก้าวออกจากบรรทัด มาที่นี่เป็นสิ่งอาจจะเสี่ยง กล้าทำ รู้สึกเป็นเบ้าของเสรีภาพและขีดความ ฉันดูเหมือนจะยืนครั้งแรกบนขอบของโลกสำหรับผู้ใหญ่ ข้างหลัง ครอบครัวผลัก อยากดูการผูกสายที่ quay อยากเป็นผู้แรกที่ disembark จำหน่ายกระเป๋าและกระเป๋าเดินทาง และเสาเข็มออกของจุดบนชายหาด เด็ก chatter ขึ้งพ่อ พยายามที่จะบอกสัญญาของ fairground จะไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์หรือเรือของแม่มดในวันที่มาผมหันไปรอบ ๆ และพบว่าตัวเองมองตรงเข้าหน้าของผู้หญิงเล็กน้อยที่อายุน้อยกว่าตัวเองผมยาวตรงสีดำ เธอจะสวมใส่ชุดสีเหลืองร้อนดูผ่านเกือบเหนียว และมีรับผลิตกระเป๋าเล็กกว่าไหล่เดียว เธอยิ้มที่ฉัน ฉันรู้สึกฉันหัวใจกระพือและก้อนมาด้านหลังของคอ คลื่นใหญ่ของเจ็บผ่านร่างกายของฉัน ในปีที่สิบหกของฉันในโลก ฉันไม่เคยได้เห็นมนุษย์หน้าสวยงามเช่นนี้ ไม่ได้รับผลกระทบ โดยคนในลักษณะนี้ ฉันมอง tongue-tied และแบบ เธออยู่กับพ่อแม่ ดูเหมือนว่าเธอเป็นผู้เดียวลูกสาว และ สยองขวัญ ของพ่อของเธอสวมใส่คอสุนัขเสมียน เธอ giggles ที่ฉัน และฉันลากตาจากเธอ ฉันพบว่า ฉันกำลังสั่น และวิสัยทัศน์ของฉันได้กลายเป็นน้อยเบลอ นอกจากนี้วัตถุประสงค์มีใส่ชีวิตเวลาได้ผ่านไป ผมกำลังนอนอยู่บนนอนโฟมยางบาง ๆ ภายในเต็นท์ริดจ์เล็กแหลมในขุมทรายวิธีเล็กน้อยหลังจากหอประชุมรัฐสภาฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือของเกาะ สาวผมยาวหลังแขน และเท้าของเรา กับคู่ของรองเท้าแตะชายหาดพลาสติกสีฟ้ามีเสื้อสีเหลืองเหนียว แล้ววันดีที่สุดของชีวิตของฉัน และฉันหมด และทั้งหมด besotted น้ำหัวของฉัน และฉันกำลังต่อสู้เพื่อรักษาสติ "คุณได้เคยทำก่อน เธอ whispers "มี""อะไร ของหลักสูตร I. ... "ดูเหมือนจุดในแนวนั้น หมายเลข" ไม่เคย ยอดเยี่ยมได้ ไม่น่าเชื่อ เราสามารถทำได้อีกครั้ง ไม่สามารถเรา ฉันไม่อยากให้ไป สำหรับส่วนเหลือของชีวิต คุณจะอยู่กับฉัน... เสมอ ไม่คุณ"เธอดูเหมือนต้องพิจารณาคำถาม "ส่วนเหลือของชีวิตของคุณ ว่า เสียงเหมือนนาน""ไม่ต้องการใครแต่คุณ... เคย ฉันไม่ดูแลถ้าคุณกำลังตั้งครรภ์ หรือ... ""ท้อง คุณคิดว่า ฉันเป็นคนโง่หรือ" เธอ strokes ใบหน้าของฉัน "ฟัง คุณดี ไร ดีจริง ๆ แต่ฉันจะหน้าแรกพรุ่งนี้ และฉันมีแฟนแล้ว เขาจะได้ mincemeat จากคุณถ้าเขารู้ว่าสิ่งที่เราได้รับการ"ตาขยาย นี้เพียงแค่ไม่สามารถเกิดขึ้น เธอเป็นแม้อายุน้อยกว่าผม ว่าเธอได้แฟน ว่าเธอทำให้รักฉันเช่นนั้น ขับรถฉันบ้า มีความสุข ถ้าเธอยังไม่รู้สึกเหมือนกับฉันที่มีเธอ วิธีสามารถคนให้สวยงาม และความรัก และยอดเยี่ยมทำให้ฉันเจ็บเช่นนี้ฉันนั่ง และดูใน numbed เงียบเธอเครื่องแต่งกาย เธอจัดส่งบนเครื่องแต่งกายของเธอว่ายน้ำ และเป็นรวมเครื่องแต่งกายของเธอและทุกสิ่งที่เธอเป็นเธอกระเป๋าชายหาด "ฉันได้ไปตอนนี้ เธอกล่าว cheerfully "พ่ออาจจะสงสัย บางทีเจออีกครั้งก่อนทิ้ง"ทันใดนั้นเต็นท์ว่างเปล่า ในสถานะของฉันตกใจ ผมไม่ได้กล่าวลา ฉันนั่งมีมานานก่อนที่ผมคุ้ยสถานสำหรับเสื้อผ้าของตัวเอง และเริ่มเก็บ เป็นฉันล้างพื้นของเต็นท์ พบรองเท้าแตะพลาสติกหาดเดียวที่ เจ้าของไม่พบอีกIn those few moments, without knowing it, I have learned several profound lessons. Expectations and long term patterns of behaviour have been laid down. I have learned that my love for women is fated to be unrequited. I am acceptable for a short term holiday fling or its equivalent but as long term boyfriend material I have been tried and found wanting. A real boyfriend would make mincemeat out of me. I will always occupy second place or lower in the affections of the beautiful. I should be grateful to make the list at all. My status is allocated to the region of lightweight summer diversion. I must make no demands, I must be grateful for any crumbs that may come my way. In the romantic stakes I categorize myself as an also-ran.As I remember that summer day so long ago, I have a daydream. Superimposed on the face of the girl in the yellow dress, one by one, I see the face of every woman I have ever thought that I loved.As I sit on my old bed in my mother’s house I try to remember what I did with the sandal, so much time has passed it is an enormous effort of memory. I have a dim recollection of my mother coming across it in my luggage as we unpack. A half remembered conversation.“Whose shoe is this?”“Nobody’s Mum. Throw it in the bin.” She looks at me, says nothing, takes the shoe away.“Your parting gift to me, Mother,” I whisper, turning it over in my hand. The crystal slipper of Cinderella. Whomsoever this slipper fits... I put my fingers inside it. A spell seems to have been broken. I smile without knowing why. There seems to be somebody else in the room.“The false beard and the eye patch never did fool you, did they Mother?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ร่วมไว้อาลัยได้ออกจากบ้านแม่ของฉัน ฉันจ้องมองในขณะที่เศษกระป๋องเบียร์และแซนวิชกะหรี่และกองเล็ก ๆ น้อย ๆ ของโทรเลขแสดงความเสียใจบนโต๊ะห้องครัว, แก้วกาแฟและแก้วซ้อนในอ่างแล้วเดินผ่านไปเลานจ์ รสนิยมบัตรรำลึกดอกไม้ที่มีเส้นขอบสีดำจะถูกจัดเรียงตามหิ้งและบนโต๊ะช่อดอกลิลลี่สีขาวยังคงตึงตัวในการนำเสนอเสื้อคลุมรอที่จะใส่ในน้ำ ฉันเลือกเก้าอี้ที่ดีที่สุดของแม่คนหนึ่งที่สงวนไว้สำหรับแขกคนสำคัญและกลับมานั่งคิดว่า. ฉันคิดว่ามันยากที่จะเข้าถึงความรู้สึกของตัวเอง ในตอนเช้าผมจะต้องกลับไปยังประเทศอังกฤษและชีวิตอื่น ๆ ของฉัน กี่ปีมันได้รับตั้งแต่ผมเข้าเยี่ยมชมถึงแม้ที่นี่กลับถนนเบลฟัสต์บ้านที่ผมเกิดและผ่านช่วงสองทศวรรษแรกของชีวิตของฉันใจของฉันถูกลากไปปฏิบัติการ ใบรับรองความตายและตัวอักษรบริหารธุรกิจ การกำจัดของบ้านและเงินฝากออมทรัพย์เจียมเนื้อเจียมตัวของเธอ ทำให้แน่ใจว่าทุกคนได้รับทราบ มีอะไรที่ฉันจะลืม? ฉันพยายามที่จะดึงตัวเองกลับไปยังที่ที่ผมกับสิ่งที่ฉันรู้สึกได้ในขณะนี้. นี้ไม่ได้ดูเหมือนส่วนหนึ่งของฉันอีกต่อไป กว่ายี่สิบปีที่ผ่านมาฉันได้ทำงานในการเป็นคนอื่นบางคนการศึกษาชั้นกลางลำโพงมาตรฐานภาษาอังกฤษสามารถที่จะย้ายในหมู่ปัญญาชนตัวของตัวเองของกรุงลอนดอนได้รับการแต่งตั้งยอดศิลปะ ผมจำได้ว่าเวลาที่ฉันได้พยายามที่จะคัดท้ายสนทนาออกไปจากทุกอย่างที่บ้านหลังนี้แสดงให้เห็นถึง ฉันอยู่ในเก้าอี้นี้ในขณะนี้ มันเป็นเรื่องที่แม่ของฉันจะได้ถามฉันที่จะนั่ง ฉันรู้สึกเหมือนคนทรยศไปที่รากของตัวเอง, ต้มตุ๋นร่วมงานศพแม่ของฉันในการปลอมตัวด้วยเคราเท็จและแพทช์เหนือตาข้างหนึ่ง ที่ของพวกเขาเป็นจริงฉันสงสัย? มีฉันจะกลายเป็นสิ่งที่ฉันได้ aped? ฉันจะทำให้ทางของฉันชั้นบนไปที่ห้องที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นห้องนอนของฉัน อนุภาคฝุ่นเต้นในเพลาแคบของแสงแดดที่สตรีมมิ่งในม่านหนักค่อนข้างไม่ตอบสนอง ในด้านล่างของตู้เสื้อผ้าที่เป็นกล่องกระดาษแข็งที่เต็มไปด้วยสิ่งที่ฉันเป็นเจ้าของเมื่อฉันออกจากบ้านสิ่งที่แม่ของฉันไม่เคยจะโยนออก ของเก่าของปีวัยรุ่นของฉัน ฉันดึงมันออกมาในขณะนี้และยกวัตถุไปยังเตียงหนึ่งโดยหนึ่ง. สำเนาของนิตยสารโรงเรียน, รูปถ่าย, มีดพับ, รูปแบบ Airfix ของนักมวย Mig รัสเซียกล้องโทรทรรศน์พลาสติกกองแผ่นเสียงเก่ากล่อง มีเหรียญได้รับรางวัลสำหรับการกระโดดสูงที่โรงเรียนกีฬา ผมเป็นแสงและมีขาที่ยาวมากกลับมาแล้ว เดียวสีฟ้ารองเท้าชายหาดพลาสติก วิธีแปลกฉันได้ความทรงจำของมันไม่มีผมบางผมไม่ได้ใส่มันมี มันไม่ได้ใหญ่มาก - มันจะไม่ได้ติดตั้งฉัน ในกรณีที่มันมาจากไหน? อะไรในโลกผมจะเก็บมันไว้หรือไม่? ทันใดนั้นอาการชาจะเข้าสู่กระเพาะอาหารและความทรงจำของฉันกระโดดขึ้นก่อนที่ฉัน. ฉันกำลังยืนพิงราวของดาดฟ้าของแมน, เรือโดยสารแทบจะไม่เกิดสนิมทะเลที่ดำเนินการบริการรถรับส่งสำหรับนักท่องเที่ยวระหว่างเบลฟาสและดักลาส, เกาะแมน มันเป็นตอนเช้ารุ่งโรจน์เดือนกรกฎาคมและเมืองท่าเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับเกาะแมนจะเพิ่มขึ้นถึงก่อนที่ฉันประกายในแสงแดดเช่นภาพประกอบจากหนังสือของเทพนิยาย ผมวิตกรางเพราะเวลานี้ผมได้มาคนเดียวและไอล์ออฟแมนดูเหมือนว่าเกือบ "ต่างประเทศ" สถานที่ที่มีศักยภาพที่ไร้ขีด จำกัด ไม่มีผู้ปกครองหรือครูหรือ busybodys ที่รู้จักผมจะรายงานกลับมาถ้าผมก้าวออกจากเส้น มาที่นี่เป็นกล้าหาญ, สิ่งที่อาจจะเสี่ยงที่จะทำ ผมรู้สึกได้ถึงที่เกาะของความรู้สึกของเสรีภาพและความเป็นไปได้ไม่มีที่สิ้นสุด ฉันดูเหมือนจะยืนเป็นครั้งแรกในปากของโลกของผู้ใหญ่ ครอบครัวที่อยู่เบื้องหลังการผลักดันให้ผมกระตือรือร้นที่จะชมการผูกขึ้นที่ท่าเรือกระตือรือร้นที่จะเป็นกลุ่มแรกที่จะขึ้นฝั่งทิ้งกระเป๋าและกระเป๋าเดินทางและสัดส่วนการถือหุ้นของพวกเขาออกมาจากจุดที่อยู่บนชายหาด เด็กไร้สาระความตื่นเต้นให้กับผู้ปกครองของพวกเขาพยายามที่จะล้วงเอาสัญญาของการเข้าชมงานแสดงนิทรรศการหรือแม่มด 'พิพิธภัณฑ์หรือล่องเรือในวันที่จะมา. ฉันหันไปรอบ ๆ และพบว่าตัวเองมองตรงไปที่ใบหน้าของหญิงสาวที่อายุน้อยกว่าเล็กน้อยตัวเองมีความยาว ผมตรงสีดำ เธอสวมขี้เหนียวเกือบดูผ่านชุดฤดูร้อนสีเหลืองและมีเป้ขนาดเล็กกว่าหนึ่งไหล่ เธอยิ้มกลับมาที่ผม ฉันรู้สึกกระพือหัวใจของฉันและก้อนมาที่ด้านหลังของลำคอของฉัน คลื่นลูกที่ดีของความอ่อนโยนผ่านร่างกายของฉัน ในสิบหกปีของฉันในโลกผมไม่เคยเห็นใบหน้าของมนุษย์ที่สวยงามเป็นนี้ไม่เคยได้รับผลกระทบจากใครบางคนในลักษณะนี้ ฉันจ้องมอง, ลิ้นแข็งและนิ่ง เธออยู่กับพ่อแม่ของเธอดูเหมือนว่าเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของพวกเขาและความน่ากลัวของความน่ากลัวพ่อของเธอสวมพระสุนัขปก เธอ giggles ที่ฉันและฉันลากสายตาของฉันออกไปจากเธอ ฉันพบว่าฉันกำลังสั่นและวิสัยทัศน์ของฉันได้กลายเป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ เบลอ นอกจากนี้ยังมีวัตถุประสงค์ที่ได้เข้ามาในชีวิตของฉัน. เวลาผ่านไป ฉันกำลังนอนอยู่บนที่นอนยางโฟมบาง ๆ ภายในเต็นท์สันขนาดเล็กในแหลมทรายกลวงวิธีเล็ก ๆ น้อย ๆ กลับมาจากชายหาดที่แรมซีย์บนชายฝั่งทางตะวันออกเฉียงเหนือของเกาะ หญิงสาวที่มีผมยาวกลับมาอยู่ในอ้อมแขนของฉันและการแต่งกายสีเหลืองขี้เหนียวโดยเท้าของเราร่วมกับคู่ของรองเท้าแตะชายหาดพลาสติกสีฟ้า จะได้รับในวันที่น่าตื่นตาตื่นใจที่สุดในชีวิตของฉันและฉันหมดและหลงใหลโดยสิ้นเชิง หัวของฉันคือการว่ายน้ำและฉันกำลังต่อสู้เพื่อรักษาสติ "คุณไม่เคยทำมาก่อน" เธอกระซิบ "มีคุณ?" "คืออะไร? แน่นอนฉัน ... "ดูเหมือนว่าจุดในโกหกไม่มี "เลขที่ ไม่เคย มันเป็นเรื่องที่มหัศจรรย์ ไม่น่าเชื่อ เราสามารถทำมันอีกครั้งไม่สามารถเรา? ฉันไม่เคยต้องการให้คุณหายไป สำหรับส่วนที่เหลือของชีวิตของฉัน คุณมักจะอยู่กับฉัน ... จะไม่ได้คุณ? " เธอดูเหมือนจะพิจารณาคำถาม "ส่วนที่เหลือของชีวิตของคุณ? ที่เสียงเหมือนเป็นเวลานาน. " "ผมไม่ต้องการให้ใคร แต่คุณเคย ... ฉันไม่สนใจถ้าคุณกำลังตั้งครรภ์หรือ ... " "ตั้งครรภ์! คุณคิดว่าฉันโง่? "เธอจังหวะใบหน้าของฉัน "ฟังคุณมีความสุขไหม ดีจริงๆ แต่ฉันจะกลับบ้านในวันพรุ่งนี้และฉันได้แล้วมีแฟน เขาจะทำให้เนื้อสับจากคุณถ้าเขารู้ว่าสิ่งที่เราได้รับการขึ้นไป. " ตาของฉันขยาย เพียงแค่นี้ก็ไม่สามารถจะเกิดขึ้น เธอแม้อายุน้อยกว่าผมว่าเธอจะมีแฟน? วิธีการที่เธอสามารถทำให้ความรักกับผมเช่นเดียวกับที่ขับรถฉันบ้ามีความสุขถ้าเธอไม่ได้มีความรู้สึกเหมือนกันสำหรับฉันที่ฉันมีให้เธอ? วิธีการอาจมีใครบางคนเพื่อให้สวยงามและมีความรักและที่ยอดเยี่ยมทำให้ฉันเจ็บเช่นนี้หรือไม่ฉันลุกขึ้นนั่งและดูในความเงียบชาขณะที่เธอแต่งตัว เธอหลุดบนเครื่องแต่งกายว่ายน้ำของเธอและการรวมกลุ่มการแต่งกายและส่วนที่เหลือของเธอสิ่งที่เธอลงในถุงชายหาดของเธอ "ผมได้ไปตอนนี้" เธอกล่าวอย่างมีความสุข "พ่ออาจได้รับที่น่าสงสัย บางทีฉันอาจจะพบคุณอีกครั้งก่อนที่เราจะออกจาก. " ทันใดนั้นเต็นท์ที่ว่างเปล่า อยู่ในสภาพตกใจของฉันฉันได้ไม่ได้บอกลา ผมนั่งอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานก่อนที่จะคุ้ยรอบสำหรับเสื้อผ้าของตัวเองและเริ่มต้นที่จะนำพวกเขาใน ขณะที่ผมชัดเจนขึ้นชั้นเต็นท์ผมพบว่ารองเท้าชายหาดพลาสติกเดียว เจ้าของของมันฉันไม่เคยพบอีกครั้ง. ในช่วงเวลาไม่กี่เหล่านั้นโดยไม่รู้ตัวฉันได้เรียนรู้บทเรียนที่ลึกซึ้งหลาย ความคาดหวังและรูปแบบระยะยาวของพฤติกรรมที่ได้รับการวางลง ฉันได้เรียนรู้ว่าความรักของฉันสำหรับผู้หญิงที่เป็นเวรกรรมที่จะไม่สมหวัง ผมยอมรับได้สำหรับวันหยุดพุ่งสั้นหรือวัสดุแฟนระยะเทียบเท่า แต่ตราบใดที่ฉันได้รับการพยายามและอยากพบ แฟนจริงจะทำให้เนื้อสับออกจากฉัน ฉันมักจะครอบครองสถานที่ที่สองหรือต่ำกว่าในความรักที่สวยงามของ ฉันควรจะขอบคุณที่จะทำให้รายการที่ทุกคน สถานะของฉันคือการจัดสรรให้กับพื้นที่ของการเบี่ยงเบนในช่วงฤดูร้อนที่มีน้ำหนักเบา ผมต้องทำให้ความต้องการไม่มีผมต้องขอบคุณสำหรับ crumbs ใด ๆ ที่อาจมาทางของฉัน ในเดิมพันโรแมนติกที่ผมจัดหมวดหมู่ตัวเองเป็นยังวิ่ง. ขณะที่ผมจำได้ว่าวันที่ในช่วงฤดูร้อนได้นานมาแล้วผมมีความคิดฝัน ซ้อนทับบนใบหน้าของหญิงสาวในชุดสีเหลืองหนึ่งโดยหนึ่งผมเห็นใบหน้าของผู้หญิงทุกคนที่ฉันเคยคิดว่าฉันรัก. ขณะที่ผมนั่งอยู่บนเตียงเก่าของฉันในบ้านแม่ของฉันฉันพยายามที่จะจำสิ่งที่ผมกับ รองเท้า, เวลามากได้ผ่านมันเป็นความพยายามอย่างมากของหน่วยความจำ ฉันมีความทรงจำสลัวของแม่ของฉันมาในไว้ในกระเป๋าเดินทางของฉันในขณะที่เราแกะ การสนทนาจำครึ่งหนึ่ง. "ที่มีรองเท้านี้คืออะไร?" "แม่ของใคร โยนมันในถัง. "เธอมองที่ผมไม่มีอะไรที่บอกว่าจะใช้เวลารองเท้าออกไป. "ของขวัญพรากจากกันของคุณกับผมแม่" ผมกระซิบเปลี่ยนมันไปอยู่ในมือของฉัน รองเท้าแตะผลึกของ Cinderella ผู้ใดที่เหมาะกับรองเท้าแตะนี้ ... ฉันใส่มือของฉันอยู่ข้างใน สะกดดูเหมือนว่าจะได้รับการหัก ฉันยิ้มโดยไม่ทราบสาเหตุ ดูเหมือนจะมีคนอื่นในห้องพัก. "เคราเท็จและปิดตาไม่เคยหลอกคุณทำพวกเขาแม่?"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่ mourners ออกจากบ้านแม่ของฉัน ฉันจ้องมองสักพักที่เศษกระป๋องเบียร์และแซนด์วิช uneaten และกองเล็ก ๆน้อย ๆแสดงความเสียใจโทรเลขบนโต๊ะครัว , แก้วกาแฟและแก้วใส่ในอ่าง แล้วเดินผ่านไปยังห้องนั่งเล่นบัตรประณีต ดอกไม้ที่มีเส้นขอบสีดำ ความทรงจำจะจัดตามหิ้ง และบนโต๊ะมีช่อดอกลิลลี่สีขาวยังแน่นในห่อารอที่จะใส่ในน้ำ ผมเลือกเก้าอี้ที่ดีที่สุดของแม่ ที่สงวนไว้สำหรับแขกคนสำคัญ และกลับมานั่งคิด

ผมพบว่ามันยากที่จะเข้าถึงความรู้สึกของตัวเอง ในตอนเช้า ฉันต้องกลับไปอังกฤษและชีวิตอื่น ๆของฉันกี่ปีแล้วนะที่ผมเคยไปมา กลับมาที่ถนนบ้านที่ฉันเกิดและผ่านสองทศวรรษแรกของชีวิต ?

ใจถูกลากไปมากกว่า . มรณบัตรและจดหมายของการบริหาร ขายบ้านของเธอและประหยัดเจียมเนื้อเจียมตัวของเธอ ทำให้แน่ใจว่าทุกคนได้รับทราบ มีอะไรที่ผมลืม ?ฉันพยายามที่จะดึงตัวเองกลับมาที่ผม กับสิ่งที่ผมรู้สึกอยู่ตอนนี้

ไม่เหมือนส่วนหนึ่งของชั้นอีก กว่ายี่สิบปี ผมได้ทำงานเกี่ยวกับการเป็นคนอื่น บางคนการศึกษา , ชั้นกลาง , ลำโพงของภาษาอังกฤษแบบมาตรฐาน สามารถย้ายในหมู่ชนชั้นปัญญาชนของตนเองได้รับการแต่งตั้งของลอนดอนศิลปะชั้นยอดผมจำได้ว่าตอนที่ผมได้พยายามที่จะคัดท้ายการสนทนาห่างจากทุกอย่างที่บ้านหลังนี้แทน ผมอยู่ในเก้าอี้ตัวนี้แล้ว มันคือที่ที่แม่จะให้ฉันนั่ง ผมรู้สึกเหมือนทรยศต่อรากเหง้าของตัวเอง ตัวปลอมเข้าร่วมงานศพของแม่ในการปลอมตัวด้วยเคราปลอมและแพทช์มากกว่าหนึ่งตา ที่ของพวกเขาเป็นฉันจริงๆ ฉันล่ะสงสัยจริงๆฉันเป็นสิ่งที่ฉันได้ aped ?

ผมทำวิธีของฉันที่ชั้นบน ห้องที่เคยนอน อนุภาคฝุ่นเต้นในเพลาแคบของแสงแดดสตรีมมิ่งในที่ม่านหนักไม่ค่อยเจอ ในด้านล่างของตู้เสื้อผ้าเป็นกล่องกระดาษแข็งที่เต็มไปด้วยสิ่งที่เป็นของฉันเมื่อฉันออกจากบ้าน สิ่งที่แม่จะไม่โยนออกไป และเครื่องประดับราคาถูกของปีวัยรุ่นของฉันฉันดึงมันออกมาและยกวัตถุบนเตียงหนึ่งโดยหนึ่ง

เล่มของนิตยสารโรงเรียน , รูปถ่าย , มีดพับ , Airfix โมเดลของเครื่องบินรบมิกรัสเซีย , กล้องโทรทรรศน์พลาสติกกองแผ่นเสียงเก่า , กล่องบรรจุเหรียญแชมป์กระโดดสูงที่โรงเรียนกีฬา . ฉันคือ แสง และ มีขาหลังที่ยาวมากแล้ว รองเท้าชายหาดพลาสติกสีฟ้าตัวเดียว วิธีการที่แปลกผมไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับมัน ผมมั่นใจว่า ผมไม่ได้เป็นคนใส่ มันไม่ได้ใหญ่มาก - มันไม่เคยมีเข็มขัดค่ะ มันมาจากที่ไหน ? มีอะไรบนโลกนี้ผมจะเก็บไว้เพื่อ ? จู่ๆ ชาเข้าสู่กระเพาะอาหารและในความทรงจำของฉันกระโดดขึ้นก่อนผม

ผมพิงรั้วของดาดฟ้าของ manxman ,เป็นแทบจะไม่เหมาะกับทะเลสนิมผู้โดยสารเรือที่บริษัทมีบริการรับส่งสำหรับนักท่องเที่ยวระหว่างเบลฟาสต์ และ Douglas , Isle of Man มันรุ่งโรจน์กรกฎาคมเช้าและเมืองท่าเกาะแมนเล็กน้อยคือเพิ่มขึ้นถึงก่อนผม ประกายแสงแดดเป็นภาพประกอบจากหนังสือเทพนิยาย . ผมไม่ค่อยกังวล เพราะเวลาผมมาคนเดียวและผู้ชายที่ดูเหมือนจะ " ต่างประเทศ " ที่ไร้ขีด จำกัด ที่อาจเกิดขึ้นโดยไม่มีพ่อแม่ หรือครู หรือ busybodys ที่รู้จักผมจะรายงานกลับมา ถ้าฉันก้าวออกมาจากแถว มาเป็นผู้กล้า บางทีสิ่งที่ไม่ทำ ผมรู้สึกเอ่อล้นในความรู้สึกของเสรีภาพและความเป็นไปได้ที่อนันต์ ฉันดูเหมือนจะยืนเป็นครั้งแรก บนขอบของโลกของผู้ใหญ่ ข้างหลังฉันครอบครัวดันไปข้างหน้าอยากดูผูกขึ้นที่ท่าเรือ , กระตือรือร้นที่จะเป็นคนแรกที่จะนำขึ้นฝั่ง ขายถุงและกระเป๋า และออกหุ้นจุดของพวกเขาบนชายหาด เด็กๆตื่นเต้นกับพ่อแม่ของพวกเขา พยายามที่จะล้วงเอาสัญญาของผู้เข้าเยี่ยมชม Fairground หรือแม่มดพิพิธภัณฑ์หรือล่องเรือในวันที่มา

ฉันหันกลับมาและพบว่าตัวเองมองตรงไปที่ใบหน้าของหญิงสาวอายุน้อยกว่ามากกว่าผมตรง ผมยาวสีดำ เธอใส่ขี้เหนียวเกือบจะมองผ่านเสื้อผ้าฤดูร้อนสีเหลืองและมีเป้ขนาดเล็กเหนือไหล่เดียว เธอยิ้มกลับมาที่ผม ผมรู้สึกว่า หัวใจฉันพองโต และปั้นมาเพื่อคอ คลื่นที่ดีของความอ่อนโยนผ่านร่างกายของฉันในสิบหกปีของฉันบนโลกที่ผมไม่เคยเห็นมนุษย์หน้าสวยอย่างนี้ ไม่เคยได้รับผลกระทบจากใครบางคนในลักษณะนี้ ฉันจ้องมองลิ้นผูกและหยุดนิ่ง . เธออยู่กับพ่อแม่ของเธอ ดูเหมือนเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของพวกเขา และสยองขวัญ , สยองขวัญ , พ่อของเธอสวมปลอกคอสุนัขสมณะ เธอหัวเราะที่ฉันและฉันลากสายตาไปจากเธอผมค้นพบว่า ผมสั่นและวิสัยทัศน์ของฉันได้กลายเป็นเพียงเล็กน้อยเบลอ ยังว่าจุดประสงค์เข้ามาในชีวิตของฉัน . . . . . .

เวลาผ่านไป ผมนอนอยู่บนที่นอนภายในเต็นท์ โฟมยางบางคันเล็กแหลมในแซนดี้กลวงเล็กน้อย เดินทางกลับมาจากชายหาดที่ แรมซี่ย์บนชายฝั่งตะวันออกของเกาะ หญิงสาวที่มีผมยาว กลับมาอยู่ในอ้อมแขนของฉันและชุดสีเหลืองขี้เหนียวด้วยเท้าของเราพร้อมกับคู่ของรองเท้าแตะพลาสติกสีฟ้า มันมีวันที่วิเศษที่สุดในชีวิตของฉันและฉันเหนื่อยและทั้งหมดด้วยความหลงใหล หัวของฉัน คือ ว่ายน้ำ และผมต่อสู้เพื่อรักษาสติ " คุณไม่เคยทำมาก่อน " เธอกระซิบ " คุณ ? "

" อะไร ? แน่นอน . . . . . . . . " ดูเหมือนไม่มีจุดในการโกหก " ไม่ค่ะ ไม่เคย มันยอดมาก ไม่น่าเชื่อ เราสามารถทำมันอีกครั้งได้ไหม?ฉันไม่เคยต้องการให้คุณไป สำหรับส่วนที่เหลือของชีวิตของฉัน คุณจะอยู่กับผมเสมอ . . . . . . . ไม่คุณ ? "

เธอดูเหมือนจะพิจารณาคำถาม " ส่วนที่เหลือของชีวิตของคุณ ? ฟังดูเหมือนนาน . . . "

" ผมไม่ต้องการใครนอกจากคุณ . . . . . . . เคย ฉันไม่สนใจถ้าคุณกำลังตั้งครรภ์ หรือ . . . . . . . "

" ท้อง ! คุณคิดว่าฉันโง่เหรอ " เธอลูบใบหน้าของฉัน " ฟังนะ คุณเป็นคนดีนะ สวยจริง ๆแต่ผมจะกลับบ้านพรุ่งนี้แล้ว และฉันก็มีแฟน เขาจะชนะขาดลอย จากคุณ ถ้าเค้ารู้ว่าเราเจอมา "

ฉันเบิกตา นี้จะเกิดขึ้นไม่ได้ เธออ่อนกว่าฉัน ว่าเธอมีแฟนมั้ย ? แล้วเธอจะให้ความรักกับผมแบบนั้น ขับรถผมบ้า ด้วยความยินดี ถ้าเธอไม่เหมือนเดิม ความรู้สึกที่ผมมีให้เธอทำไมคนที่สวยมาก และ รัก และ ที่ยอดเยี่ยม ทำร้ายฉันอย่างนี้

ผมนั่งดูเงียบในความรู้สึกเธอ dresses เธอลื่นบนเครื่องแต่งกายว่ายน้ำของเธอ และรวมกลุ่มแต่งตัวของเธอและส่วนที่เหลือของสิ่งที่เธอลงในถุงชายหาดของเธอ " ฉันต้องไปแล้ว " เธอกล่าวอย่างร่าเริง " พ่ออาจจะสงสัยได้ บางทีอาจจะได้เจอเธออีกครั้ง ก่อนที่เราจะไป "

ทันใดนั้นเต็นท์ว่างเปล่าฉันตกใจ ฉันยังไม่ได้บอกลากัน ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานานก่อนที่จะคุ้ยหารอบสำหรับเสื้อผ้าของฉันเอง และเริ่มใส่ ขณะที่ผมล้างพื้นของเต็นท์ ผมพบว่า เดียวหาดพลาสติกรองเท้า เจ้าของไม่เคยพบอีกครั้ง

ในช่วงเวลาไม่กี่ โดยไม่รู้ตัว ฉันได้เรียนรู้บทเรียนต่าง ๆได้ลึกซึ้งความคาดหวังและระยะยาวรูปแบบพฤติกรรมได้รับการวางไว้ ฉันได้เรียนรู้ว่า ความรักสำหรับผู้หญิงคือพรหมลิขิตที่ไม่สมหวัง ผมยอมรับได้สำหรับวันหยุดยาวสั้นเหวี่ยงหรือเทียบเท่า แต่เป็นวัสดุแฟนระยะยาวที่ฉันได้พยายามและพบอยาก แฟนตัวจริงจะชนะขาดลอยเลยผมจะครอบครองสถานที่ที่สองหรือลดลงในความรักที่สวยงาม ฉันควรจะขอบคุณเพื่อให้รายการทั้งหมด สถานะของฉันคือการจัดสรรพื้นที่นันทนาการฤดูร้อนที่มีน้ำหนักเบา ฉันต้องไม่เรียกร้อง ฉันต้องขอบคุณสำหรับเศษใด ๆที่อาจเข้ามาในเส้นทางของฉัน ในเดิมพันโรแมนติกผมจัดตัวเองเป็นยังรัน

เท่าที่ผมจำได้ว่า ฤดูร้อน มานานแล้ว ผมมีฝันกลางวันซ้อนทับบนใบหน้าของหญิงสาวในชุดสีเหลือง ทีละคน ผมเห็นหน้าของผู้หญิงทุกคนที่ผมเคยคิดว่าผมรัก

ผมนั่งบนเตียงเก่าของฉันในบ้านแม่ของฉัน ฉันพยายามที่จะจำสิ่งที่ฉันทำ กับรองเท้าแตะ ผ่านเวลามาก มันเป็น ความพยายามที่ใหญ่หลวงของหน่วยความจำ ฉันมีความทรงจำที่เลือนรางของแม่ฉันมาข้ามมันในกระเป๋าของฉันในขณะที่เราแล้วครึ่งจำบทสนทนา

" ที่มีรองเท้านี่ "

" ใครเป็นแม่ โยนมันลงในถังขยะ . . . " เธอมองที่ฉัน บอกว่าไม่มีอะไร เอารองเท้าไป

" ของขวัญนะคะแม่ " ผมกระซิบ พลิกอยู่ในมือของฉัน คริสตัลรองเท้าของซินเดอเรลล่า ผู้ใดที่เตียงนี้พอดี . . . . . . . ฉันใส่มือของฉันในนั้น คาถาที่ดูเหมือนว่าจะได้รับการหัก ฉันยิ้มโดยไม่รู้ว่าทำไมดูเหมือนจะมีใครบางคนในห้อง

" เคราปลอมและตาแพทไม่เคยหลอกคุณ ใช่ไหมแม่ ? "