Technical improvements were minimal

Technical improvements were minimal during this period for the grea majority of fishermen, with the result tha catches in Burma actually declined throughout the high colonial period. Southeast Asia by the 1930s was a net importer of fish, primarily in the form of American tinned sardines everywhere, and Indian fish imported to Burma. Colonial experiments with trawling were half-hearted and too costly, but Japanese fishermen began trawling in Philippine waters successfully around 1900. By 1931, 70 Japanese diesel trawlers were registered with the Manila authorities, and supplied a good proportion of the Philippine market. Okinawans specializing in catching deep-water fusiliers (Caesionidae) also moved into Southeast Asia in the 1920s, using divers to position their large nets and chase the fish into it. By the 1930s these teams of motorized fishermen based in Southeast Asia accounted for about a third of the fish unloaded commercially in Singapore and a quarter in Batavia.

In short, the high colonial period witnessed a dismal failure of mechanization or planning in Southeast Asia's rich fisheries, partly because poverty kept fish too attract investment. The rural population probably consumed a little less fish on average during this period, and markedly le during the disastrous 1940s. In 1961 such naturally well-endowed countries as Indonesia Thailand, and Cambodia produced less than 10kg per capita of fish per year. The rural poor consumed a small fraction of this amount, mainly in the form of a tiny garnish of belacan.

The post-war conversion of Southeast Asian fishing fleets to motorized trawlers with synthetic nets and ice, or later refrigeration, began in the Philippines in the 1950s, Thailand with a great rush in the early 1960s, and the rest of the region progressively thereafter. Fish catches more than tripled to six million tons between 1960 and 1980, with Thailand in the lead, and the region became a major net exporter to Japan, Hong Kong, and beyond. Fish con sumption per capita roughly doubled in Indonesia between 1960 and 1996 and increased by more than that in Thailand. But from the 1980s the pressure on fish stocks was palpable, and increasing investment no longer gave com parable increase in yields. Each country in turn declared a 200-mile exclusion zone off its shores in 1977-80. Indonesia and Burma, having the weakest fishing fleets of their own in relation to their maritime zones, led the unequal struggle to exclude or license foreign trawlers. As fish stocks of many varieties plummeted, there was a massive shift into aquaculture, particularly of shrimps Consumption levels increased with prosperity more generally. But for the small independent fishermen who lined the region's coasts life had become increasingly hard and dangerous, as they were forced to travel ever further in search of the elusive catches.

STIMULANTS AND DRINKs
Water was main drink for pre-modern Southeast Asians, piped in bamboo from mountain streams in the highlands. Lowlands and cities were less tunate, getting whatever water they could from springs or wells, and letting river-water stand for weeks until de silted. Such water was perfumed with

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปรับปรุงทางด้านเทคนิคมีน้อยสำหรับส่วนใหญ่ของชาวประมงเสียดายที่ช่วงนี้ กับผล ท่าจับในพม่าจริง ปฏิเสธตลอดระยะเวลาที่โคโลเนียลสูง เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ช่วงทศวรรษ 1930 เป็นผู้นำเข้าสุทธิของปลา หลักในรูปแบบของอเมริกัน tinned sardines ทุก และปลาอินเดียนำเข้าไปยังประเทศพม่า ทดลองโคโลเนียลกับ trawling ถูก half-hearted และค่าใช้จ่ายสูงเกินไป แต่ชาวประมงญี่ปุ่นเริ่ม trawling ในทะเลฟิลิปปินส์เรียบร้อยประมาณ 1900 โดย 1931 อวนญี่ปุ่นดีเซล 70 ได้ลงทะเบียนกับหน่วยงานที่มะนิลา และจัดสัดส่วนที่ดีของตลาดฟิลิปปินส์ Okinawans นริศจับเรือ fusiliers (Caesionidae) ย้ายลงสู่ภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในปี 1920 ใช้ไดเวอร์วางตาข่ายขนาดใหญ่ของพวกเขา และไล่ปลาลงไป โดย 1930 ทีมเหล่านี้ชาวประมงเครื่องที่อยู่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้คิดเป็นประมาณหนึ่งในสามของปลาไม่โหลดในเชิงพาณิชย์ในสิงคโปร์และไตรในเวี ในระยะสั้น ระยะโคโลเนียลสูงเห็นความล้มเหลวแค่ mechanization หรือการวางแผนด้านการประมงในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้รวย เนื่องจากความยากจนเก็บ ปลาดูดลงทุนเกินไป ประชากรชนบทคงการบริโภคปลาน้อยลงเล็กน้อยโดยเฉลี่ยในระหว่างรอบระยะเวลา และนี้อย่างเด่นชัดเลอระหว่างทศวรรษ 1940 โดยร้าย ใน 1961 ประเทศเช่น endowed ธรรมชาติแห่งประเทศไทยอินโดนีเซีย และกัมพูชาผลิตน้อยกว่า 10 กิโลกรัมต่อหัวปลาต่อปี คนจนใช้ส่วนเล็ก ๆ ของเงิน ส่วนใหญ่ในรูปแบบของ garnish เล็ก ๆ ของ belacan การสงครามหลังแปลง fleets เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ปลาอวนยนต์ พร้อมตาข่ายสังเคราะห์ และน้ำแข็ง เครื่องทำความ เย็นหลัง เริ่มต้นขึ้นในฟิลิปปินส์ในช่วงทศวรรษ 1950 ไทยลิ่วมากในช่วง 1960 และส่วนเหลือของภูมิภาคหลังจากนั้นความก้าวหน้า จับปลามากกว่าสามเท่าเป็น 6 ล้านตันระหว่าง 1960 และ 1980 กับไทยเป้าหมาย และภูมิภาคเป็นการ ส่งออกสุทธิหลัก ญี่ปุ่น Hong Kong และนอกเหนือจาก ปลาติด sumption ต่อ capita ประมาณสองเท่าในอินโดนีเซียระหว่าง 1960 และ 2539 และเพิ่มขึ้นมากกว่าที่ในประเทศไทย แต่เห็นได้ชัดจากไฟต์ ความดันหุ้นปลา และไม่เพิ่มการลงทุนให้ com นิทานคติสอนใจเพิ่มขึ้นในอัตราผลตอบแทน แต่ละประเทศจะประกาศโซนแยก 200 ไมล์จากชายฝั่งของ 1977-80 อินโดนีเซียและพม่า มี fleets ประมงกำจัดจุดของตนเองเกี่ยวกับเขตทางทะเลของพวกเขา นำการต่อสู้ที่ไม่แยก หรือสิทธิ์การใช้งานอวนต่างประเทศ เป็นหุ้นปลาหลายพันธุ์ลดลง มีกะขนาดใหญ่เป็นสัตว์น้ำ ของกุ้งโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ระดับปริมาณการใช้เพิ่มขึ้น ด้วยความเจริญรุ่งเรืองมากโดยทั่วไป แต่สำหรับชาวประมงอิสระขนาดเล็กที่มีเส้นชีวิตหมู่ของภูมิภาคนี้ได้กลายเป็นหนักมากขึ้น และเป็น อันตราย เป็นถูกบังคับให้เดินทางเคย ไปค้นหาซึ่งเข้าใจยาก สารกระตุ้นอย่างและเครื่องดื่ม น้ำเป็นเครื่องดื่มหลักในก่อนสมัยที่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ไม้ไผ่จากภูเขาลำธารในไฮแลนด์ส่งผ่าน สกอตแลนด์ตอนใต้และเมืองได้น้อย tunate น้ำสิ่งที่พวกเขาได้จากสปริง หรือบ่อ และปล่อยให้น้ำท่ายืนสำหรับสัปดาห์จนเขินเดอ น้ำดังกล่าวได้โดยมี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การปรับปรุงทางเทคนิคได้น้อยที่สุดในช่วงเวลานี้สำหรับส่วน grea ของชาวประมงที่มีการจับ tha ผลจริงในพม่าลดลงตลอดระยะเวลาที่โคโลเนียลสูง เอเชียตะวันออกเฉียงใต้โดยช่วงทศวรรษที่ 1930 เป็นผู้นำเข้าสุทธิของปลาส่วนใหญ่ในรูปแบบของปลาซาร์ดีนกระป๋องอเมริกันทุกที่และปลาที่นำเข้าของอินเดียไปยังประเทศพม่า โคโลเนียลที่มีการทดลองสืบค้นครึ่งใจและมีราคาแพงเกินไป แต่ชาวประมงญี่ปุ่นเริ่ม trawling ในน่านน้ำฟิลิปปินส์ประสบความสำเร็จในรอบปี 1900 โดยปี 1931 70 trawlers ดีเซลญี่ปุ่นได้รับการจดทะเบียนกับทางการมะนิลาและจัดสัดส่วนของตลาดฟิลิปปินส์ โอกินาวาที่เชี่ยวชาญในการจับ Fusiliers น้ำลึก (Caesionidae) นอกจากนี้ยังย้ายเข้าไปอยู่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในปี ค.ศ. 1920 โดยใช้นักดำน้ำที่จะวางตำแหน่งมุ้งขนาดใหญ่ของพวกเขาและไล่ล่าปลาลงไป โดยช่วงทศวรรษที่ 1930 ทีมเหล่านี้ของชาวประมงมีเครื่องยนต์อยู่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้คิดเป็นประมาณหนึ่งในสามของปลาถอดเชิงพาณิชย์ในประเทศสิงคโปร์และไตรมาสปัตตาเวีย. ในระยะสั้นยุคอาณานิคมสูงเห็นความล้มเหลวกลุ้มใจของเครื่องจักรกลหรือการวางแผนในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ประมงที่อุดมไปด้วย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความยากจนเกินไปปลาเก็บไว้ดึงดูดการลงทุน ประชากรในชนบทอาจจะบริโภคปลาน้อยเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับค่าเฉลี่ยในช่วงเวลานี้อย่างเห็นได้ชัดและ le ในช่วงปี 1940 ภัยพิบัติ ในปี 1961 เช่นประเทศตามธรรมชาติดี endowed อินโดนีเซียไทยและกัมพูชาที่ผลิตน้อยกว่า 10 กิโลกรัมต่อหัวของปลาต่อปี คนยากจนในชนบทบริโภคส่วนเล็ก ๆ ของเงินจำนวนนี้ส่วนใหญ่อยู่ในรูปแบบของการตกแต่งเล็ก ๆ ของ belacan. the แปลงหลังสงครามตะวันออกเฉียงใต้ของฟลีตส์ประมงเอเชีย trawlers มีเครื่องยนต์ที่มีตาข่ายสังเคราะห์และน้ำแข็งหรือเครื่องทำความเย็นต่อมาเริ่มในฟิลิปปินส์ใน ปี 1950 ประเทศไทยมีการวิ่งที่ดีในช่วงต้นทศวรรษที่ 1960 และส่วนที่เหลือของภูมิภาคมีความก้าวหน้าหลังจากนั้น จับปลามากกว่าเท่าตัวถึงหกล้านตันระหว่าง 1960 และ 1980 กับประเทศไทยในการเป็นผู้นำและภูมิภาคกลายเป็นผู้ส่งออกสุทธิที่สำคัญไปยังประเทศญี่ปุ่น, ฮ่องกง, และเกิน บริโภคโดยนักโทษปลาได้ต่อหัวประมาณสองเท่าในอินโดนีเซียระหว่าง 1960 และปี 1996 และเพิ่มขึ้นกว่าที่ในประเทศไทย แต่จากปี 1980 ความดันในปลาเป็นที่เห็นได้ชัดและการลงทุนที่เพิ่มขึ้นไม่ให้เพิ่มขึ้นอุปมาดอทคอมในอัตราผลตอบแทน แต่ละประเทศในการเปิดการประกาศให้เป็นเขตการยกเว้น 200 ไมล์นอกชายฝั่งใน 1977-1980 อินโดนีเซียและพม่ามีจุดอ่อนฟลีตส์ประมงของพวกเขาเองในความสัมพันธ์กับโซนทางทะเลของพวกเขานำไปสู่การต่อสู้ที่ไม่เท่ากันยกเว้นหรือใบอนุญาต trawlers ต่างประเทศ ในฐานะที่เป็นปลาหลายพันธุ์ลดลงมีการเปลี่ยนแปลงขนาดใหญ่เข้ามาเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำโดยเฉพาะกุ้งระดับการบริโภคที่เพิ่มขึ้นมีความเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นโดยทั่วไป แต่สำหรับชาวประมงอิสระขนาดเล็กที่เรียงรายชีวิตชายฝั่งของภูมิภาคนี้ได้กลายเป็นยากขึ้นและอันตรายที่พวกเขาถูกบังคับให้เดินทางที่เคยต่อไปในการค้นหาของที่จับได้ยาก. สารกระตุ้นและเครื่องดื่มน้ำเป็นเครื่องดื่มหลักสำหรับชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ก่อนที่ทันสมัยประปาในไม้ไผ่จากลำธารภูเขาในที่ราบสูง ที่ราบลุ่มและเมืองมี tunate น้อยได้รับสิ่งที่พวกเขาจะได้น้ำจากน้ำพุหรือบ่อและให้ยืนแม่น้ำน้ำสัปดาห์จนกว่า de ตกตะกอน น้ำดังกล่าวมีกลิ่นหอม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เทคนิคการปรับปรุงได้น้อยที่สุดในช่วงเวลานี้สำหรับส่วนใหญ่ของชาวประมงพื้นบ้านที่ยิ่งใหญ่กับผลท่าจับในพม่าจริงปฏิเสธตลอดระยะเวลาอาณานิคมสูง เอเชียตะวันออกเฉียงใต้โดยช่วงทศวรรษที่ 1930 เป็นผู้นำเข้าสุทธิของปลาเป็นหลักในรูปแบบของปลาซาร์ดีนกระป๋องชาวอเมริกันทุกที่ และอินเดีย ปลานำเข้าจากประเทศพม่าในการทดลองกับ trawling เป็นครึ่งใจ และแพงด้วย แต่ชาวประมงจับปลาในน่านน้ำของญี่ปุ่นเริ่มเรียบร้อยแล้วประมาณ 1900 โดย 1931 70 ญี่ปุ่นดีเซลอวนลากถูกลงทะเบียนกับเจ้าหน้าที่ มะนิลา และจัดสัดส่วนของตลาดฟิลิปปินส์ชาวโอกินาว่าที่เชี่ยวชาญในการจับน้ําลึก Fusiliers ( caesionidae ) ก็ย้ายเข้ามาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในช่วงปี ค.ศ. 1920 ใช้อวนขนาดใหญ่ของนักดำน้ำเพื่อตำแหน่งและไล่ปลาเข้า โดยช่วงทศวรรษที่ 1930 เหล่านี้ทีมแข่งรถของชาวประมงอยู่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้คิดเป็นประมาณหนึ่งในสามของปลาถอดในเชิงพาณิชย์ในสิงคโปร์และไตรมาสในบาตาเวีย .

ในสั้นยุคอาณานิคมสูงเห็นความล้มเหลวกลุ้มใจของกลไกหรือวางแผนประมงอุดมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความยากจน เก็บปลาด้วย ดึงดูดการลงทุน ประชากรในชนบทอาจจะบริโภคปลาน้อยกว่าค่าเฉลี่ยในช่วงเวลานี้และเด่นชัด เลอ ในระหว่างยุคมหันตภัย ในปี 1961 ดี endowed โดยธรรมชาติ เช่น ประเทศ อินโดนีเซีย ไทยและกัมพูชาผลิตน้อยกว่า 10 กก. ต่อหัวของปลาต่อปี คนจนในชนบทใช้เศษส่วนเล็ก ๆของเงินจำนวนนี้ ส่วนใหญ่ในรูปของตกแต่งเล็ก ๆ ของ belacan

แปลงหลังสงครามของชาวประมงเอเชียตะวันออกเฉียงใต้กองเรือเพื่ออวนลากอวนแข่งรถกับสังเคราะห์และน้ำแข็ง หรือในภายหลัง แช่แข็ง เริ่มในฟิลิปปินส์ในปี 1950 , ไทย กับ รัชในต้นปี 1960 ,และส่วนที่เหลือของเขตก้าวหน้า หลังจากนั้น ปลาที่จับได้มากกว่าสามถึงหกล้านตันระหว่างปี 1960 และ 1980 กับประเทศไทยเป็นผู้นำในภูมิภาค และเป็นผู้ส่งออกสุทธิรายใหญ่ในญี่ปุ่น ฮ่องกง และเกิน ปลาตุ๋นซ้ำชั้นต่อหัวประมาณสองเท่าในอินโดนีเซียระหว่าง 1960 และปี 1996 และเพิ่มขึ้นมากกว่าที่เมืองไทยแต่จากปี 1980 แรงกดดันต่อหุ้นปลาได้ชัดเจน และเพิ่มการลงทุนอีกต่อไป จึงอุปมาให้เพิ่มผลผลิต แต่ละประเทศจะประกาศ 200 ไมล์ ยกเว้นโซนปิดชายฝั่งของ 1977-80 . อินโดนีเซีย และพม่า มีจุดอ่อนประมง fleets ของตนเองในความสัมพันธ์ของพวกเขาในโซน นำการต่อสู้ไม่แยก หรือใบอนุญาตเรือรบต่างประเทศ