hen Scrooge awoke, it was so dark,

hen Scrooge awoke, it was so dark, that looking out of bed, he could scarcely distinguish the transparent window from the opaque walls of his chamber. He was endeavouring to pierce the darkness with his ferret eyes, when the chimes of a neighbouring church struck the four quarters. So he listened for the hour.
To his great astonishment the heavy bell went on from six to seven, and from seven to eight, and regularly up to twelve; then stopped. Twelve. It was past two when he went to bed. The clock was wrong. An icicle must have got into the works. Twelve.

He touched the spring of his repeater, to correct this most preposterous clock. Its rapid little pulse beat twelve: and stopped.

"Why, it isn't possible," said Scrooge, "that I can have slept through a whole day and far into another night. It isn't possible that anything has happened to the sun, and this is twelve at noon."

The idea being an alarming one, he scrambled out of bed, and groped his way to the window. He was obliged to rub the frost off with the sleeve of his dressing-gown before he could see anything; and could see very little then. All he could make out was, that it was still very foggy and extremely cold, and that there was no noise of people running to and fro, and making a great stir, as there unquestionably would have been if night had beaten off bright day, and taken possession of the world. This was a great relief, because "three days after sight of this First of Exchange pay to Mr. Ebenezer Scrooge or his order," and so forth, would have become a mere United States' security if there were no days to count by.

Scrooge went to bed again, and thought, and thought, and thought it over and over and over, and could make nothing of it. The more he thought, the more perplexed he was; and the more he endeavored not to think, the more he thought. Marley's Ghost bothered him exceedingly. Every time he resolved within himself, after mature inquiry, that it was all a dream, his mind flew back again, like a strong spring released, to its first position, and presented the same problem to be worked all through, "Was it a dream or not?"

Scrooge lay in this state until the chimes had gone three quarters more, when he remembered, on a sudden, that the Ghost had warned him of a visitation when the bell tolled one. He resolved to lie awake until the hour was past; and, considering that he could no more go to sleep than go to Heaven, this was perhaps the wisest resolution in his power.

The quarter was so long, that he was more than once convinced he must have sunk into a doze unconsciously, and missed the clock. At length it broke upon his listening ear.

"Ding, dong!"

"A quarter past," said Scrooge, counting.

"Ding dong!"

"Half past!" said Scrooge.

"Ding dong!"

"A quarter to it," said Scrooge.

"Ding dong!"

"The hour itself," said Scrooge, triumphantly,

"and nothing else!"

He spoke before the hour bell sounded, which it now did with a deep, dull, hollow, melancholy One. Light flashed up in the room upon the instant, and the curtains of his bed were drawn.

The curtains of his bed were drawn aside, I tell you, by a hand. Not the curtains at his feet, nor the curtains at his back, but those to which his face was addressed. The curtains of his bed were drawn aside; and Scrooge, starting up into a half-recumbent attitude, found himself face to face with the unearthly visitor who drew them: as close to it as I am now to you, and I am standing in the spirit at your elbow.

It was a strange figure -- like a child: yet not so like a child as like an old man, viewed through some supernatural medium, which gave him the appearance of having receded from the view, and being diminished to a child's proportions. Its hair, which hung about its neck and down its back, was white as if with age; and yet the face had not a wrinkle in it, and the tenderest bloom was on the skin. The arms were very long and muscular; the hands the same, as if its hold were of uncommon strength. Its legs and feet, most delicately formed, were, like those upper members, bare. It wore a tunic of the purest white, and round its waist was bound a lustrous belt, the sheen of which was beautiful. It held a branch of fresh green holly in its hand; and, in singular contradiction of that wintry emblem, had its dress trimmed with summer flowers. But the strangest thing about it was, that from the crown of its head there sprung a bright clear jet of light, by which all this was visible; and which was doubtless the occasion of its using, in its duller moments, a great extinguisher for a cap, which it now held under its arm.

Even this, though, when Scrooge looked at it with increasing steadiness, was not its strangest quality. For as its belt sparkled and glittered now in one part and now in another, and what was light one instant, at another time was dark, so the figure itself fluctuated in its distinctness: being now a thing with one arm, now with one leg, now with twenty legs, now a pair of legs without a head, now a head without a body: of which dissolving parts, no outline would be visible in the dense gloom wherein they melted away. And in the very wonder of this, it would be itself again; distinct and clear as ever.

"Are you the Spirit, sir, whose coming was foretold to me?" asked Scrooge.

"I am."

The voice was soft and gentle. Singularly low, as if instead of being so close beside him, it were at a distance.

"Who, and what are you?" Scrooge demanded.

"I am the Ghost of Christmas Past."

"Long Past?" inquired Scrooge: observant of its dwarfish stature.

"No. Your past."

Perhaps, Scrooge could not have told anybody why, if anybody could have asked him; but he had a special desire to see the Spirit in his cap; and begged him to be covered.

"What!" exclaimed the Ghost, "Would you so soon put out, with worldly hands, the light I give? Is it not enough that you are one of those whose passions made this cap, and force me through whole trains of years to wear it low upon my brow!"

Scrooge reverently disclaimed all intention to offend or any knowledge of having willfully bonneted the Spirit at any period of his life. He then made bold to inquire what business brought him there.

"Your welfare," said the Ghost.

Scrooge expressed himself much obliged, but could not help thinking that a night of unbroken rest would have been more conducive to that end. The Spirit must have heard him thinking, for it said immediately:

"Your reclamation, then. Take heed."

It put out its strong hand as it spoke, and clasped him gently by the arm.

"Rise. And walk with me."

It would have been in vain for Scrooge to plead that the weather and the hour were not adapted to pedestrian purposes; that bed was warm, and the thermometer a long way below freezing; that he was clad but lightly in his slippers, dressing-gown, and nightcap; and that he had a cold upon him at that time. The grasp, though gentle as a woman's hand, was not to be resisted. He rose: but finding that the Spirit made towards the window, clasped his robe in supplication.

"I am mortal," Scrooge remonstrated, "and liable to fall."

"Bear but a touch of my hand there," said the Spirit, laying it upon his heart, "and you shall be upheld in more than this."

As the words were spoken, they passed through the wall, and stood upon an open country road, with fields on either hand. The city had entirely vanished. Not a vestige of it was to be seen. The darkness and the mist had vanished with it, for it was a clear, cold, winter day, with snow upon the ground.

"Good Heaven!" said Scrooge, clasping his hands together, as he looked about him. "I was bred in this place. I was a boy here."

The Spirit gazed upon him mildly. Its gentle touch, though it had been light and instantaneous, appeared still present to the old man's sense of feeling. He was conscious of a thousand odours floating in the air, each one connected with a thousand thoughts, and hopes, and joys, and cares long, long, forgotten.

"Your lip is trembling," said the Ghost. "And what is that upon your cheek?"

Scrooge muttered, with an unusual catching in his voice, that it was a pimple; and begged the Ghost to lead him where he would.

"You recollect the way?" inquired the Spirit.

"Remember it!" cried Scrooge with fervour -- "I could walk it blindfold."

"Strange to have forgotten it for so many years," observed the Ghost. "Let us go on."

They walked along the road, Scrooge recognising every gate, and post, and tree; until a little market-town appeared in the distance, with its bridge, its church, and winding river. Some shaggy ponies now were seen trotting towards them with boys upon their backs, who called to other boys in country gigs and carts, driven by farmers. All these boys were in great spirits, and shouted to each other, until the broad fields were so full of merry music, that the crisp air laughed to hear it.

"These are but shadows of the things that have been," said the Ghost. "They have no consciousness of us."

The jocund travellers came on; and as they came, Scrooge knew and named them every one. Why was he rejoiced beyond all bounds to see them. Why did his cold eye glisten, and his heart leap up as they went past? Why was he filled with gladness when he heard them give each other Merry Christmas, as they parted at cross-roads and-bye ways, for their several homes? What was merry Christmas to Scrooge? Out upon merry Christmas! What good had it ever done to him?

"The school is not quite deserted," said the Ghost. "A solitary child, neglected by his friends, is left there still."

Scrooge said he knew it. And he sobbed.

They left the high-road, by a well-remembered lane, and soon approached a mansion of dull red brick, with a little weathercock-surmounted cupola, on the roof, and a bell hanging in it. It was a large house, but one of broken fortunes; for the spacious offices were little used, their walls were damp and mossy, their windows broken, and their gates decayed. F

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปลุกคนขี่เหนียวไก่ มันจึงมืด ที่มองจาก เขาอาจแทบแยกหน้าต่างโปร่งใสจากผนังทึบของห้องของเขา เขาถูก endeavouring ยอกความมืดกับตาเฟอร์เร็ต เมื่อตีระฆังของโบสถ์เพื่อนหลงไตรมาสสี่ เพื่อให้ เขาฟังในชั่วโมงการ astonishment ของเขาดี เบลล์หนักไป จากเจ็ด 6 และเจ็ดแปด และเป็นประจำถึง twelve แล้ว หยุด 12 ในอดีตเมื่อสองเขาเข้านอนได้ นาฬิกาไม่ถูกต้อง เสาน้ำแข็งต้องมีในงาน 12เขาสัมผัสฤดูใบไม้ผลิของ repeater ของเขา การแก้ไขนี้นาฬิกาสุด preposterous ของชีพจรเล็กเร็วชนะ twelve: และหยุด"ทำไม ไม่สามารถ กล่าวว่า คนขี่เหนียว, "ที่ฉันสามารถมีแหล่ง ผ่านทั้งวัน และ ในคืนที่อื่นไกล เขตข้อมูลยืนยันไม่ได้ว่า อะไรเกิดขึ้นกับดวงอาทิตย์ และนี้คือ twelve เที่ยง"ความคิดหนึ่งน่าเป็นห่วงอยู่ เขาแปลงจาก และ groped เขาไปหน้าต่าง เขาบ้านจะถูน้ำแข็งที่ปิด ด้วยแขนของชุดแต่งตัวของเขาก่อนที่เขาได้เห็นอะไร และได้เห็นนั้นน้อยมาก ทั้งหมดที่เขาสามารถทำได้ ก็ยังมีหมอกหนามาก และเย็นมาก และที่มีเสียงไม่มีคนทำไปโอนมา และทำให้คนดี ร้านจะมีถ้ามีตีปิดวันสดใส และครอบครองโลก นี้ไม่โล่งดี เนื่องจาก "สามวันหลังจากภาพแรกนี้แลกเงินจ่ายนาย Ebenezer คนขี่เหนียวหรือสั่งซื้อสินค้า" และอื่น ๆ forth จะได้กลายเป็นความปลอดภัยมีเพียงสหรัฐอเมริกาถ้ามีวันไม่มีการนับโดยการคนขี่เหนียวไปที่เตียงอีกครั้ง และ คิด คิด ว่า และคิดว่า มันกว่า และน่า และสามารถทำอะไรมัน เขาคิดมาก ยิ่งงง กำลัง และยิ่งเขาขะมักเขม้นไม่คิด มากกว่าที่เขาคิดว่า ผีของ Marley เองไป ทุกครั้งที่เขาได้รับการแก้ไขภายในตัวเอง หลังจากการสอบถามผู้ใหญ่ ก็ทุกความฝัน จิตใจของเขาบินไปอีก เช่นสปริงแข็งออก ใช้ ตำแหน่งแรก และนำเสนอปัญหาเดียวกันทำทั้งหมดถึง "เป็นความฝัน หรือไม่"คนขี่เหนียววางในสถานะนี้จนกว่าจะตีระฆังแล้วไตรมาส 3 เพิ่มเติม เมื่อเขาจำ ในทันที ว่า ผีได้เตือนเขาที่เยี่ยมชมเมื่อระฆัง tolled หนึ่ง เขาได้นอนตื่นจนกว่าชั่วโมงผ่านมา และ พิจารณาว่า เขาอาจไม่ขึ้นไปนอนไปสวรรค์ นี้อาจจะละเอียด wisest ในอำนาจนั้นไตรมาสได้นาน ว่า เป็นหลายครั้งมั่นใจเขาต้องจมเป็น doze รับ และพลาดนาฬิกา ยาว มันยากจนเมื่อหูฟัง"ดิง ดง""ไตร มา กล่าวว่า คนขี่เหนียว ตรวจนับ"ดิงดอง""ครึ่งอดีต" กล่าวว่า คนขี่เหนียว"ดิงดอง""หนึ่งในสี่นั้น กล่าวว่า คนขี่เหนียว"ดิงดอง""ชั่วโมงเอง กล่าวว่า คนขี่เหนียว ประสบความสำเร็จ"และอะไร"เขาพูดก่อนระฆังชั่วโมงแต่เพียงแห่ง ซึ่งตอนนี้มันละห้อยลึก หมองคล้ำ กลวง หนึ่ง ไฟถ่ายในห้องพักทันที และถูกดึงม่านเตียงของเขาผ้าม่านเตียงของเขาได้ออกเฉย ฉันบอกคุณ โดยมือ ไม่ม่านที่เท้าของเขา หรือม่านที่หลังของเขา แต่ผู้ที่ใบหน้าของเขาอยู่ ผ้าม่านเตียงของเขาถูกวาดไว้ และคนขี่เหนียว การเริ่มต้นในท่าครึ่ง recumbent พบตัวเองเผชิญหน้ากับชมพิสดารที่วาดไว้: เหมือนกับฉันตอนนี้เพื่อคุณ และฉันกำลังยืนอยู่ในวิญญาณศอกมันเป็นรูปแปลก ๆ - เช่นเด็ก: ยัง ไม่ได้เช่นเด็กชอบชายชรา ดูผ่านสื่อบางอย่างเหนือธรรมชาติ ซึ่งให้เขาลักษณะที่ปรากฏของมี receded จากมุมมอง และถูกลดลงให้สัดส่วนของเด็ก ผมของ ที่แขวน เกี่ยวกับคอของมัน และ ลงหลังของมัน มีสีขาวเหมือนกับอายุ ยัง หน้ามีริ้วรอยไม่มัน และบลูม tenderest อยู่บนผิวหนัง มีแขนยาว และกล้าม เนื้อ มือเดียว ว่าของค้างอยู่ที่แรงใช่ ของขาและเท้า สุดประณีตมีรูปแบบ ได้ เช่นบนสมาชิกเหล่า เปลือย มันสวมเสื้อคลุมสีขาวบริสุทธิ์ที่สุด และรอบเอวถูกผูกเข็มขัดษะ ชีนที่มีความสวยงาม เรื่องจัดสาขาของฮอลลี่สีเขียวสดของมือ ก ในความขัดแย้งเอกพจน์ของตราแผ่นดินที่ wintry มีชุดที่ตัด ด้วยดอกไม้ฤดูร้อน แต่สิ่งแปลกประหลาดเกี่ยวกับมัน ที่จากมงกุฎใหญ่ผุดมีสดใสล้างเจ็ทของแสง ซึ่งทั้งหมดนี้ถูกเห็น และอย่างไม่ต้องสงสัยซึ่งเป็นโอกาสที่ใช้ ในช่วงเวลาของ duller, extinguisher ดีสำหรับหมวก ซึ่งจะจัดขึ้นภายใต้แขนของEven this, though, when Scrooge looked at it with increasing steadiness, was not its strangest quality. For as its belt sparkled and glittered now in one part and now in another, and what was light one instant, at another time was dark, so the figure itself fluctuated in its distinctness: being now a thing with one arm, now with one leg, now with twenty legs, now a pair of legs without a head, now a head without a body: of which dissolving parts, no outline would be visible in the dense gloom wherein they melted away. And in the very wonder of this, it would be itself again; distinct and clear as ever."Are you the Spirit, sir, whose coming was foretold to me?" asked Scrooge."I am."The voice was soft and gentle. Singularly low, as if instead of being so close beside him, it were at a distance."Who, and what are you?" Scrooge demanded."I am the Ghost of Christmas Past.""Long Past?" inquired Scrooge: observant of its dwarfish stature."No. Your past."Perhaps, Scrooge could not have told anybody why, if anybody could have asked him; but he had a special desire to see the Spirit in his cap; and begged him to be covered."What!" exclaimed the Ghost, "Would you so soon put out, with worldly hands, the light I give? Is it not enough that you are one of those whose passions made this cap, and force me through whole trains of years to wear it low upon my brow!"Scrooge reverently disclaimed all intention to offend or any knowledge of having willfully bonneted the Spirit at any period of his life. He then made bold to inquire what business brought him there."Your welfare," said the Ghost.Scrooge expressed himself much obliged, but could not help thinking that a night of unbroken rest would have been more conducive to that end. The Spirit must have heard him thinking, for it said immediately:"Your reclamation, then. Take heed."It put out its strong hand as it spoke, and clasped him gently by the arm."Rise. And walk with me."It would have been in vain for Scrooge to plead that the weather and the hour were not adapted to pedestrian purposes; that bed was warm, and the thermometer a long way below freezing; that he was clad but lightly in his slippers, dressing-gown, and nightcap; and that he had a cold upon him at that time. The grasp, though gentle as a woman's hand, was not to be resisted. He rose: but finding that the Spirit made towards the window, clasped his robe in supplication."I am mortal," Scrooge remonstrated, "and liable to fall.""Bear but a touch of my hand there," said the Spirit, laying it upon his heart, "and you shall be upheld in more than this."As the words were spoken, they passed through the wall, and stood upon an open country road, with fields on either hand. The city had entirely vanished. Not a vestige of it was to be seen. The darkness and the mist had vanished with it, for it was a clear, cold, winter day, with snow upon the ground."Good Heaven!" said Scrooge, clasping his hands together, as he looked about him. "I was bred in this place. I was a boy here."The Spirit gazed upon him mildly. Its gentle touch, though it had been light and instantaneous, appeared still present to the old man's sense of feeling. He was conscious of a thousand odours floating in the air, each one connected with a thousand thoughts, and hopes, and joys, and cares long, long, forgotten."Your lip is trembling," said the Ghost. "And what is that upon your cheek?"Scrooge muttered, with an unusual catching in his voice, that it was a pimple; and begged the Ghost to lead him where he would."You recollect the way?" inquired the Spirit."Remember it!" cried Scrooge with fervour -- "I could walk it blindfold.""Strange to have forgotten it for so many years," observed the Ghost. "Let us go on."They walked along the road, Scrooge recognising every gate, and post, and tree; until a little market-town appeared in the distance, with its bridge, its church, and winding river. Some shaggy ponies now were seen trotting towards them with boys upon their backs, who called to other boys in country gigs and carts, driven by farmers. All these boys were in great spirits, and shouted to each other, until the broad fields were so full of merry music, that the crisp air laughed to hear it."These are but shadows of the things that have been," said the Ghost. "They have no consciousness of us."The jocund travellers came on; and as they came, Scrooge knew and named them every one. Why was he rejoiced beyond all bounds to see them. Why did his cold eye glisten, and his heart leap up as they went past? Why was he filled with gladness when he heard them give each other Merry Christmas, as they parted at cross-roads and-bye ways, for their several homes? What was merry Christmas to Scrooge? Out upon merry Christmas! What good had it ever done to him?"The school is not quite deserted," said the Ghost. "A solitary child, neglected by his friends, is left there still."Scrooge said he knew it. And he sobbed.They left the high-road, by a well-remembered lane, and soon approached a mansion of dull red brick, with a little weathercock-surmounted cupola, on the roof, and a bell hanging in it. It was a large house, but one of broken fortunes; for the spacious offices were little used, their walls were damp and mossy, their windows broken, and their gates decayed. F

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไก่สครูจตื่นขึ้นมามันมืดเพื่อที่มองออกจากเตียงเขาแทบจะไม่สามารถแยกแยะหน้าต่างโปร่งใสจากผนังทึบแสงของห้องของเขา เขาได้พยายามที่จะเจาะความมืดด้วยตาคุ้ยเขี่ยของเขาเมื่อตีระฆังของโบสถ์ใกล้เคียงหลงสี่ไตรมาส ดังนั้นเขาฟังสำหรับชั่วโมง.
เพื่อความประหลาดใจที่ดีของเขาระฆังหนักไปใน 6-7 และ 7-8 และสม่ำเสมอได้ถึงสิบสองคน แล้วก็หยุด สิบสอง มันก็ผ่านมาสองเมื่อเขาเดินไปที่เตียง นาฬิกาเป็นเรื่องที่ผิด น้ำแข็งจะต้องได้เข้าไปในงาน สิบสอง. เขาสัมผัสฤดูใบไม้ผลิของทวนของเขาในการแก้ไขนาฬิกาผิดปกติมากที่สุดนี้ ชีพจรเล็ก ๆ น้อย ๆ ของมันอย่างรวดเร็วชนะสิบสอง. และหยุด. "ทำไมมันเป็นไปไม่ได้" สครูจ "ที่ฉันสามารถนอนหลับได้ผ่านทั้งวันและไกลในเวลากลางคืนอีกมันเป็นไปไม่ได้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับกล่าวว่า ดวงอาทิตย์และนี่คือสิบสองตอนเที่ยง. "ความคิดที่เป็นหนึ่งที่น่ากลัวเขาตะกายออกจากเตียงและคลำทางของเขาไปที่หน้าต่าง เขาถูกบังคับให้ถูน้ำค้างแข็งออกด้วยแขนของแต่งตัวชุดของเขาก่อนที่เขาจะเห็นอะไร; และจะได้เห็นน้อยมากแล้ว ทั้งหมดที่เขาสามารถทำออกมาได้ว่ามันเป็นยังคงเต็มไปด้วยหมอกและความหนาวเย็นมากและที่นั้นก็มีเสียงของคนทำงานไปมาและทำให้ความปั่นป่วนที่ดีไม่เป็นมีเงื่อนไขจะได้รับหากคืนพ่ายแพ้ออกวันที่สดใส และนำความครอบครองของโลก นี้เป็นความโล่งใจที่ดีเพราะ "สามวันหลังจากสายตานี้ครั้งแรกของตลาดหลักทรัพย์จ่ายให้กับนาย Ebenezer Scrooge หรือคำสั่งของเขา" และอื่น ๆ จะได้กลายเป็นเพียงการรักษาความปลอดภัยของสหรัฐฯถ้ามีวันไม่นับโดยสครูจไปนอนอีกครั้งและคิดว่าและคิดและคิดว่ามันมากกว่าและเหนือและมากกว่าและจะทำให้อะไรจากมัน มากกว่าที่เขาคิดว่าที่งงมากขึ้นเขาเป็น; และอื่น ๆ ที่เขาพยายามที่จะไม่คิดที่มากกว่าที่เขาคิดว่า ผีมาร์เลย์ใส่ใจเขาเหลือเกิน ทุกครั้งที่เขาได้รับการแก้ไขภายในตัวเองหลังจากที่สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมผู้ใหญ่ว่ามันเป็นความฝันความคิดของเขาบินกลับมาอีกครั้งเช่นเดียวกับฤดูใบไม้ผลิที่แข็งแกร่งปล่อยไปที่ตำแหน่งแรกของตนและนำเสนอปัญหาเดียวกันที่จะทำงานตลอด "คือมันเป็นงาน ฝันหรือไม่? "สครูจอยู่ในรัฐนี้จนถึงตีระฆังได้ไปสามในสี่มากขึ้นเมื่อเขาจำได้ในทันทีที่ผีได้เตือนเขาสำรวจเมื่อระฆังดังกังวานหนึ่ง เขาตัดสินใจที่จะนอนตื่นจนถึงเวลาที่ผ่านมาได้; และพิจารณาว่าเขาไปไม่ได้ไปนอนกว่าไปสวรรค์นี้อาจจะเป็นความละเอียดทุกอย่างในอำนาจของเขา. ไตรมาสที่ตามมาก็นานแล้วว่าเขาเป็นมากกว่าหนึ่งครั้งเชื่อว่าเขาจะต้องจมลงไปในเคลิ้มโดยไม่รู้ตัวและพลาด นาฬิกา. ที่มีความยาวมันยากจนเมื่อหูฟังของเขา. "Ding, ดง" ว่า "ที่ผ่านมาไตรมาสที่" สครูจกล่าวว่านับ. "Ding dong!" "ที่ผ่านมาครึ่ง!" กล่าวว่าสครูจ. "Ding dong!" "ไตรมาสกับมันได้" กล่าวว่าสครูจ. "Ding dong!" "ชั่วโมงของตัวเอง" กล่าวว่าสครูจชัย, "และไม่มีอะไรอื่น!" เขาพูดก่อนที่ระฆังชั่วโมงเป่าซึ่ง ตอนนี้ทำกับลึกหมองคล้ำกลวงเศร้าหนึ่ง แสงประกายขึ้นมาในห้องพักเมื่อทันทีและม่านเตียงของเขาถูกดึง. the ผ้าม่านของเตียงของเขาถูกดึงกันฉันบอกคุณด้วยมือ ไม่ได้ผ้าม่านที่เท้าของเขาหรือผ้าม่านที่ด้านหลังของเขา แต่ผู้ที่ใบหน้าของเขาได้รับการแก้ไข ผ้าม่านของเตียงของเขาถูกดึงกัน; และสครูจเริ่มต้นขึ้นเป็นทัศนคติครึ่งขี้เกียจพบว่าตัวเองเผชิญหน้ากับผู้เข้าชมประหลาดที่ดึงพวกเขา. ใกล้เคียงกับว่ามันเป็นตอนนี้ฉันกับคุณและฉันกำลังยืนอยู่ในจิตวิญญาณที่ข้อศอกของคุณมันเป็นรูปแปลก - เหมือนเด็ก: ยังไม่ได้เหมือนเด็กเป็นเหมือนชายชราคนหนึ่งที่มองผ่านบางกลางเหนือธรรมชาติซึ่งทำให้เขามีลักษณะของการลดจากมุมมองและถูกลดลงสัดส่วนของเด็ก ผมซึ่งแขวนอยู่ที่คอและลงหลังของมันเป็นสีขาวเช่นถ้าอายุ; และยังใบหน้ามีริ้วรอยไม่ได้อยู่ในนั้นและบาน tenderest อยู่บนผิว แขนยาวมากและกล้ามเนื้อ; มือเหมือนกันเช่นถ้าถือมันเป็นเรื่องผิดปกติของความแข็งแรง ขาและเท้าของมันส่วนใหญ่ที่เกิดขึ้นอย่างประณีตเป็นเหมือนสมาชิกบนเหล่านั้นเปลือย มันสวมเสื้อของสีขาวบริสุทธิ์และรอบเอวที่ถูกผูกเข็มขัดเงาเงาของซึ่งเป็นภาพที่สวยงาม จึงถือเป็นสาขาหนึ่งของฮอลลี่สีเขียวสดในมือของมัน; และในความขัดแย้งที่เอกพจน์สัญลักษณ์หนาวมีการแต่งกายที่ประดับด้วยดอกไม้ฤดูร้อน แต่สิ่งที่แปลกประหลาดเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็คือว่าจากมงกุฎของหัวของมันมีเด้งเจ็ทที่ชัดเจนสดใสของแสงโดยที่ทั้งหมดนี้มองเห็น; และไม่ต้องสงสัยซึ่งเป็นโอกาสของการใช้ในช่วงเวลาที่ติดมันเครื่องดับที่ดีสำหรับหมวกซึ่งจัดขึ้นภายใต้แขน. แม้เรื่องนี้ แต่เมื่อมองไปที่สครูจกับการเพิ่มความมั่นคงไม่ได้คุณภาพที่แปลกประหลาดของมัน เพราะเข็มขัดประกายและประกายในขณะนี้ในส่วนหนึ่งและตอนนี้ในอีกและสิ่งที่เป็นแสงหนึ่งทันทีในเวลาอื่นมืดเพื่อให้ร่างของตัวเองพลิกผันในความแตกต่างของมันเป็นตอนนี้สิ่งที่มีแขนข้างหนึ่งที่ตอนนี้มีขาข้างหนึ่ง ตอนนี้มียี่สิบขาตอนนี้คู่ของขาไม่มีหัวตอนนี้หัวโดยไม่มีร่างกาย: ชิ้นส่วนที่ละลายร่างจะไม่สามารถมองเห็นได้ในความเศร้าโศกหนาแน่นนั้นพวกเขาละลายหายไป และน่าแปลกใจมากในเรื่องนี้ก็จะเป็นตัวเองอีกครั้ง ที่แตกต่างและชัดเจนเช่นเคย. "คุณพระวิญญาณครับที่มาได้รับการทำนายกับผมหรือเปล่า" ถามครูจ. "ผม." เสียงนุ่มและอ่อนโยน แปลกประหลาดต่ำเช่นถ้าแทนที่จะเป็นเพื่อให้ใกล้เคียงข้างเขาก็อยู่ที่ระยะทาง. "ใครและสิ่งที่เป็นคุณ?" สครูจเรียกร้อง. "ผมผีของคริสมาสต์ที่ผ่านมา." "ที่ผ่านมายาว?" สอบถามสครูจ. ช่างสังเกตของความสูงของแคระ". ครั้งที่ผ่านมาของคุณ" บางทีอาจจะเป็นสครูจไม่สามารถบอกใครทำไมถ้าใครจะได้ถามเขา; แต่เขามีความปรารถนาที่พิเศษที่จะเห็นวิญญาณในหมวกของเขานั้น และขอร้องให้เขาได้รับการคุ้มครอง. "อะไร!" อุทานผี "คุณดังนั้นเร็ว ๆ นี้จะนำออกด้วยมือโลกแสงฉันให้หรือไม่มันไม่พอที่จะทำให้คุณเป็นหนึ่งในผู้ที่มีความสนใจทำหมวกนี้และบังคับให้ฉันผ่านทางรถไฟทั้งปีจะสวมใส่มันต่ำเมื่อ คิ้วของฉัน! "สครูจเคารพdisclaimed ทุกความตั้งใจที่จะรุกรานหรือความรู้ใด ๆ ของการมี bonneted จงใจพระวิญญาณในช่วงเวลาของชีวิตของเขาใด ๆ จากนั้นเขาก็ทำให้ตัวหนาเพื่อสอบถามสิ่งที่ธุรกิจนำเขามี. "สวัสดิการของคุณ" กล่าวว่าผี. สครูจแสดงออกว่าตัวเองต้องรับภาระมาก แต่ก็ไม่สามารถช่วยคิดว่าส่วนที่เหลือคืนติดต่อกันจะได้รับมากขึ้นเอื้อไปสิ้นสุดที่ วิญญาณต้องเคยได้ยินเขาคิดว่ามันกล่าวว่าทันที: ". การบุกเบิกของคุณแล้วจงระวัง." มันยื่นมือออกที่แข็งแกร่งของมันพูดและประสานให้เขาเบา ๆ แขน. "ลุกขึ้นและเดินไปกับเรา.." ก็จะได้รับในไร้สาระสำหรับครูจจะสารภาพว่าสภาพอากาศและชั่วโมงไม่ได้ถูกปรับให้เข้ากับวัตถุประสงค์ในการเดินเท้า; เตียงที่อบอุ่นและเครื่องวัดอุณหภูมิทางยาวต่ำกว่าจุดเยือกแข็ง; ว่าเขาเป็นเกราะเบา ๆ แต่ในรองเท้าแตะของเขารวมทั้งการตกแต่งชุดและหมวก; และบอกว่าเขามีความเย็นแก่เขาในเวลานั้น เข้าใจ แต่อ่อนโยนมือของผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้ที่จะต่อต้าน เขาลุกขึ้น แต่พบว่าวิญญาณที่ทำไปทางหน้าต่างประสานเสื้อคลุมของเขาในการวิงวอน. "ผมตาย" สครูจทัดทาน "และมีแนวโน้มที่จะลดลง." "หมี แต่สัมผัสจากมือของเรามี" วิญญาณกล่าวว่า วางมันลงบนหัวใจของเขา "และคุณจะต้องยึดถือในกว่านี้." ในฐานะที่เป็นคำพูดที่พวกเขาผ่านผนังและยืนอยู่บนถนนประเทศเปิดที่มีเขตข้อมูลในมือทั้งสองข้าง เมืองที่ได้หายไปอย่างสิ้นเชิง ไม่ร่องรอยของมันก็จะมองเห็นได้ ความมืดและหมอกก็หายไปกับมันเพราะมันเป็นที่ชัดเจนเย็นวันฤดูหนาวที่มีหิมะบนพื้นดิน. "สวรรค์ดี!" กล่าวว่าสครูจกุมมือของเขาด้วยกันขณะที่เขามองเกี่ยวกับเขา "ผมได้รับการอบรมในสถานที่แห่งนี้. ฉันเป็นเด็กที่นี่." วิญญาณจ้องอย่างอ่อนโยนกับเขา สัมผัสที่อ่อนโยนแม้ว่าจะได้รับแสงและทันทีที่ปรากฏในปัจจุบันยังคงความรู้สึกของชายชราของความรู้สึก เขาเป็นคนที่ใส่ใจของพันกลิ่นลอยอยู่ในอากาศแต่ละคนเชื่อมต่อกับพันความคิดและความหวังและความสุขและใส่ใจยาวยาวลืม. "ริมฝีปากของคุณจะตัวสั่น" ผีกล่าวว่า "และสิ่งที่เป็นที่แก้มของคุณ?" สครูจพึมพำด้วยความผิดปกติในการจับเสียงของเขาว่ามันเป็นสิว; และขอร้องผีที่จะนำเขาที่เขาจะได้. "คุณจำทางได้หรือไม่" สอบถามพระวิญญาณ. "จำมัน!" สครูจร้องไห้ด้วยความร้อน - ". ผมสามารถเดินมันปิดตา" "แปลกจะลืมมันเป็นเวลาหลายปีดังนั้น" สังเกตเห็นผี ". ให้เราไปที่" พวกเขาเดินไปตามท้องถนนของสครูจตระหนักถึงทุกประตูและโพสต์และต้นไม้ จนกว่าจะมีเล็ก ๆ น้อย ๆ ในตลาดเมืองที่ปรากฏอยู่ในระยะทางที่สะพานของคริสตจักรและแม่น้ำที่คดเคี้ยว บางม้ามีขนดกในขณะนี้ได้รับการเห็นวิ่งเหยาะ ๆ ต่อพวกเขากับชายเมื่อหลังของพวกเขาที่เรียกให้เด็กคนอื่น ๆ ในประเทศกิ๊กและรถลากโดยได้แรงหนุนเกษตรกร เด็กผู้ชายทุกคนเหล่านี้อยู่ในจิตวิญญาณที่ดีและตะโกนให้กันและกันจนทุ่งกว้างได้เต็มรูปแบบเพื่อให้เพลงความสุขที่อากาศที่คมชัดหัวเราะที่จะได้ยินมัน. "เหล่านี้เป็น แต่เงาของสิ่งที่ได้รับ" ผีกล่าวว่า . ". พวกเขามีจิตสำนึกของเราไม่" นักเดินทางมีชีวิตชีวามา; และเมื่อพวกเขามารู้ว่าสครูจและตั้งชื่อให้พวกเขาทุกคน ทำไมท่านก็ชื่นชมยินดีเกินขอบเขตทั้งหมดจะเห็นพวกเขา ทำไมแวววาวดวงตาของเขาเย็นและหัวใจของเขากระโดดขึ้นขณะที่พวกเขาเดินผ่าน? ทำไมเขาเต็มไปด้วยความยินดีเมื่อเขาได้ยินพวกเขาให้แต่ละอื่น ๆ สุขสันต์วันคริสต์มาสขณะที่พวกเขาแยกที่ถนนข้ามวิธีการและลาก่อนสำหรับบ้านหลายของพวกเขา อะไรคือสิ่งที่เมอร์รี่คริสต์มาสสครูจ? ออกเมื่อวันคริสต์มาสสุขสันต์! สิ่งที่ดีมีมันเคยทำกับเขา? "โรงเรียนไม่ได้ร้างมาก" ผีกล่าวว่า "เด็กโดดเดี่ยวที่ถูกทอดทิ้งโดยเพื่อน ๆ ของเขาที่เหลืออยู่ยังคงมี." สครูจกล่าวว่าเขารู้ว่ามัน และเขาสะอื้น. พวกเขาออกจากถนนสูงโดยช่องทางที่ดีจำได้และเร็ว ๆ นี้เดินเข้ามาใกล้คฤหาสน์ของอิฐแดงหมองคล้ำกับโดมกังหัน-กอปรเล็ก ๆ น้อย ๆ บนหลังคาและระฆังที่แขวนอยู่ในนั้น มันเป็นบ้านหลังใหญ่ แต่หนึ่งในโชคชะตาหัก สำหรับสำนักงานที่กว้างขวางถูกนำมาใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ ของพวกเขาผนังชื้นและมอสส์, หน้าต่างของเสียและประตูของพวกเขาผุ F

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อสครูจตื่นขึ้นมา มันมืดมาก มองไปที่เตียง เขาแทบจะไม่ได้แยกหน้าต่างโปร่งใสจากผนังทึบของห้องของเขา เขา endeavouring ทะลุความมืดด้วยสายตาค้นหา เมื่อเสียงระฆังของโบสถ์ใกล้เคียงขีดสี่ไตรมาส เพื่อให้เขาฟังแล้ว เขาประหลาดใจมาก
ระฆังหนักขึ้นจากหกถึงเจ็ดและจากเจ็ดถึงแปด และเสมอถึง 12 ; แล้วหยุด 12 . มันเป็นรอบสองเมื่อเขาไปที่เตียง นาฬิกาผิด น้ําแข็งต้องเข้างาน 12 .

เขาสัมผัสฤดูใบไม้ผลิของทวนของเขาถูกต้องนาฬิกาประหลาดที่สุด ชีพจรการเต้นน้อยสิบสองและหยุด

" ทำไม มันเป็นไปไม่ได้เลย " สครูจ" ที่ฉันได้นอนหลับทั้งวันและไกลในตอนกลางคืนอีก มันไม่ได้เป็นไปได้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับดวงอาทิตย์ และนี้คือสิบสองตอนเที่ยง "

ความคิดที่ถูกถ่าง เขาตะกายออกจากเตียงและ groped ทางของเขาไปยังหน้าต่าง เขาต้องถูน้ำแข็งออกด้วยแขนเสื้อของชุดแต่งกายของเขาก่อนที่เขาจะเห็นอะไร และได้เห็นน้อยมากทั้งหมดที่เขาทำออกมานั้นยังมีหมอก และหนาวมาก และไม่มีเสียงคนวิ่งไปมา และสร้างคนให้ดี มีเด็ดจะได้รับหากคืนตีปิดวันอันสดใส และยึดครองโลก นี้เป็นทางออกที่ดี เพราะ " สามวันหลังจากเห็นของตรานี้ก่อนจ่ายให้คุณเจ้านายใจหินหรือคำสั่งของเขา" และอื่น ๆ จะกลายเป็นความปลอดภัยมากขึ้นของสหรัฐอเมริกา ถ้าไม่มี วันจะนับด้วย

คนขี้เหนียวไปที่เตียงอีกครั้ง คิดแล้วคิดอีก และคิดว่ามันมากกว่าและเหนือและมากกว่า และอาจจะทำให้ไม่มีอะไร ยิ่งคิดยิ่งงง เขา และยิ่งเขาพยายามที่จะไม่คิด เขาคิด มาร์ลีย์ผีรบกวนเขาเหลือเกินทุกครั้งที่เขาแก้ไขได้ภายในตัวเอง หลังจากการสอบถามผู้ใหญ่ว่ามันเป็นความฝัน ความคิดของเขาก็กลับมาอีกครั้ง เหมือนแรงสปริงออกสู่ตำแหน่งแรก และนำเสนอปัญหาเดียวกันจะทำงานตลอด มันเป็นความฝันหรือไม่ ? "

คนขี้เหนียววางในรัฐจนกว่าระฆังได้ไปสามในสี่มากกว่า เมื่อเขานึกขึ้นได้ ในฉับพลันว่า ผี ได้เตือนเขาของการเยี่ยมชมเมื่อระฆัง tolled 1 เขาตัดสินใจที่จะนอนตื่น จนเวลาผ่าน และพิจารณาว่า เขาจะไม่นอนมากกว่าไป สวรรค์ นี้อาจจะเป็นความฉลาดในอำนาจของเขา . . . . . .

ช่วงยาวมากๆ เขาเป็นมากกว่าหนึ่งครั้ง เชื่อว่าเขาต้องจมเข้าไปได้โดยไม่รู้ตัว และพลาด นาฬิกาในที่สุดมันแตกเมื่อเขาฟังหู

" ดิงดอง ! "

" ไตรมาสที่ผ่านมากล่าวว่า " สครูจนับ

" ติ๊งต่อง !

" ที่ผ่านมาครึ่งหนึ่ง ! กล่าวว่า สครูจ

" ติ๊งต่อง !

" ไตรมาสมันกล่าวว่า " สครูจ

" ติ๊งต่อง !

" ชั่วโมงเอง " กล่าวอย่างลิงโลดสครูจ , ,

" และไม่มีอะไรอื่น ! "

เขาพูดก่อนชั่วโมงกระดิ่งดังขึ้นซึ่งตอนนี้มันไม่ได้มีความลึก , น่าเบื่อ , กลวง , อันหนึ่งแสงแวบขึ้นในห้องพักบนทันที , และผ้าม่าน เตียงของเขาถูกวาด

ม่านของเตียงของเขาถูกดึงไว้ ผมบอกเธอ โดยมือ ไม่ใช่ม่านที่เท้าหรือผ้าม่านที่ด้านหลังของเขา แต่ผู้ที่ใบหน้าของเขาได้รับการ ผ้าม่านของเตียงของเขาถูกดึงออกไป และสครูจเริ่มขึ้นในครึ่งขี้เกียจทัศนคติพบตัวเองเผชิญหน้ากับผู้มาเยือนที่วาดมันประหลาด : ใกล้มันเป็นฉันตอนนี้ให้คุณและฉันยืนอยู่ในจิตวิญญาณที่ข้อศอกของคุณ

มันเป็นรูปแปลกๆ . . . เหมือนลูก แต่ไม่ค่อยชอบเด็กเหมือนคนแก่ ดูผ่านบางสื่อที่เหนือธรรมชาติ ซึ่งให้ลักษณะที่ปรากฏของมีห่างจากมุมมอง และการลดสัดส่วนของเด็ก เส้นผมของซึ่งแขวนคอของมันและลงด้านหลังของมันเป็นสีขาวถ้าด้วยอายุ และยังใบหน้ามีรอยย่น และบาน tenderest อยู่บนผิว แขนและกล้ามเนื้อยาวมาก มือเดียวกัน เช่น ถ้าถือของอยู่ของพิสดาร ความแข็งแรง ขา และเท้า ส่วนใหญ่เป็นผู้ที่ประณีตขึ้น บนสมาชิก เปลือย มันใส่เสื้อคลุมของบริสุทธิ์สีขาวและ รอบเอวของมันถูกผูกเป็นเข็มขัด เงา เงาที่สวยงาม มันจัดเป็นสาขาของฮอลลี่สีเขียวสดในมือของมัน ; และในที่เอกพจน์ของฤดูหนาวสัญลักษณ์ มีชุดของมันตัดกับดอกไม้ฤดูร้อน แต่เรื่องประหลาดที่สุดก็มาจากมงกุฎของศีรษะมี sprung เจ็ทชัดเจนสดใสของแสง ซึ่งทั้งหมดนี้สามารถมองเห็นได้ซึ่งก็แน่นอนโอกาสของการใช้ในช่วงเวลาแบบ duller , เครื่องดับเพลิงที่เหมาะสำหรับหมวก ซึ่งตอนนี้มันจัดขึ้นภายใต้แขนของมัน

ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ แม้ว่า เมื่อพ่อหนุ่มมองมันด้วยการเพิ่มความมั่นคงมีคุณภาพที่แปลกประหลาดของมัน เป็นเข็มขัดของประกายแวววาวและตอนนี้ในส่วนหนึ่ง และในขณะนี้อีก และที่จุดหนึ่งทันทีในเวลาอื่นมืดดังนั้น รูปตัวเองที่ไม่แน่นอนในความชัดเจน : การตอนนี้เลยใช้แขนข้างเดียว ตอนนี้ขาข้างหนึ่ง กับสองขา ตอนนี้ขาไม่มีหัว ตอนนี้ศีรษะไร้ร่าง : ซึ่งละลายส่วนที่ไม่มีร่างจะสามารถมองเห็นได้ในความเศร้าโศกที่หนาแน่นนั้นก็ละลายไป และที่สงสัยมากของนี้มันจะตัวเองอีกครั้ง ที่แตกต่างและชัดเจนเช่นเคย

" คุณเป็นวิญญาณครับ ซึ่งจะถูกทำนายไว้กับผม ? ถามคนขี่เหนียว

" ผม "

เสียงนุ่มและอ่อนโยน ต่ำอย่างแปลกประหลาด เหมือนแทนอยู่ใกล้ๆข้างๆเขา มันอยู่ที่ระยะทาง

" ใครเป็นอะไร ? " สครูจเรียกร้อง

" ฉันจะเป็นผีคริสต์มาสในอดีต ที่ผ่านมานาน

" ? " สอบถามคนขี้เหนียว : ช่างสังเกตของความสูงซึ่งเตี้ยแคระ

" ไม่ อดีต . . . "

บางที สครูจได้บอกใครทำไม