When I began this article, my origi

When I began this article, my original aim was to try to make some progress towards
developing what I called an ‘affective syntax’ of exhibitions. I have, however, become more wary of specifying the ‘affective’ as a distinctive realm, as explained above.
Moreover, I have developed reservations about whether the idea of such a ‘syntax’ will
ever be possible. Exhibitions are, perhaps, too complex, consisting of multiple elements,
to be formalised into sets of common rules. Nevertheless, this does not mean that there
should not be more attention given to trying to understand ‘how exhibitions work’. Here
I have looked especially at studies which are based on empirical research with visitors. As
these are necessarily about specific exhibitions, alongside any more theoretical aims, they
usually provide case material of varying degrees of richness. The value of such case
material should not be underestimated. For example, the ‘case-near’ design observation
that Ciolfi and Bannon (2003) make about a cabinet of curiosities needing to have some
of its drawers left open to entice visitors to open others, should prompt designers of other
exhibitions to think carefully about how visitors can be encouraged to interact with a
particular exhibit. Building up a bigger ‘bank’ of visitor studies that is drawn on to really
play back into exhibition design is vital here. Too often, once an exhibition is finished
everybody wants to just move onto the next project and no in-depth visitor research is
conducted. Such evaluative work as is done is more likely to be thought of in terms of
judging and perhaps minor ‘fixing’ of that finished exhibition rather than as a tale for the
future. Too often, exhibitions are created with very little awareness of such studies as
there have been, many museums simply relying on observations from their own
institution. Moreover, even where there is more systematic attempt to conduct visitor
research, there is, I think, sometimes a fetishisation of methodology and evaluation per se
rather than on building up sets of ideas and insights. So visitor studies units in museums
or outside them are more likely to offer expertise in methods of evaluation—summative
and formative—than to act as repositories of examples and ideas. The fact that these are
generally institutionally disconnected from designers also means that there is often
insufficient attention to the matters that could really influence design, and that the visual
and other expertise of designers is rarely i ncorporated into the studies.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อเริ่มบทนี้ จุดมุ่งหมายเดิมของฉันถูกพยายามที่จะทำให้ความคืบหน้าบางไปพัฒนาสิ่งที่ฉันเรียกเป็น 'ผลไวยากรณ์' ของนิทรรศการ ฉัน แต่ เป็นระมัดระวังมากขึ้นระบุที่ 'ผล' เป็นอาณาจักรที่โดดเด่น ตามที่อธิบายไว้ข้างต้นนอกจากนี้ ฉันได้พัฒนาจองเกี่ยวกับว่าความคิดดังกล่าวเป็น 'ไวยากรณ์' จะเคยสามารถทำ นิทรรศการจะ บางที ซับซ้อนเกินไป ประกอบด้วยองค์ประกอบหลายอย่างการจะ formalised เป็นชุดของกฎทั่วไป อย่างไรก็ตาม นี้ไม่ได้หมายความว่า ที่มีควรไม่ให้ความสนใจเพิ่มมากขึ้นจะพยายามทำความเข้าใจ 'การนิทรรศการงาน' ที่นี่ฉันได้ดูโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการศึกษาซึ่งตามผลวิจัยกับผู้เข้าชม เป็นนี่คือจำเป็นต้องเกี่ยวกับนิทรรศการเฉพาะ ควบคู่ไปกับจุดมุ่งหมายใด ๆ ทฤษฎีมากขึ้น พวกเขาปกติจะให้วัสดุกรณีขององศาที่แตกต่างของร่ำรวย ค่าของกรณีดังกล่าววัสดุที่ควรไม่สามารถ underestimated ตัวอย่าง การ 'กรณีใกล้' ออกแบบสังเกตที่ Ciolfi และ Bannon (2003) ทำเกี่ยวกับคณะรัฐมนตรีจำเป็นต้องมีบางห้องสารภัณฑ์ของของลิ้นชักซ้ายเปิด ต่อผู้เยี่ยมชมเปิดคนอื่น ควรให้ผู้อื่นนิทรรศการอย่างระมัดระวังคิดว่านักท่องเที่ยวสามารถจะสนับสนุนการโต้ตอบกับการแสดงเฉพาะ สร้างใหญ่ 'ธนาคาร' ของนักศึกษาที่ออกกับจริง ๆเล่นกลับเข้าไปในการออกแบบนิทรรศการอยู่ที่นี่ บ่อยเกินไป เมื่อมีการจัดนิทรรศการเสร็จสมบูรณ์ทุกคนต้องการเพียงแค่ย้ายไปยังโครงการต่อไป และจะไม่วิจัยเยี่ยมชมดำเนินการ เช่นงาน evaluative เป็นเสร็จเป็นแนวโน้มที่จะคิดในแง่ของตัดสินและทีรอง 'แก้ไข' ของนิทรรศการที่เสร็จสมบูรณ์ไม่ ใช่ เป็นเรื่องสำหรับการในอนาคต บ่อยเกินไป สร้างนิทรรศการ มีความรู้น้อยมากเช่นศึกษาเป็นมี พิพิธภัณฑ์ก็อาศัยสังเกตจากตนเองสถาบัน ยิ่งไปกว่านั้น แม้มีระบบมากขึ้น พยายามทำการเยี่ยมชมวิจัย มี คิด บาง fetishisation ของวิธีการและประเมินผลต่อ seมากกว่าสร้างชุดของความคิดและความเข้าใจ ดังนั้น นักศึกษาในพิพิธภัณฑ์นอกนั้นมีแนวโน้มที่จะมีความเชี่ยวชาญในวิธีการประเมิน — summativeและความอุดมสมบูรณ์ซึ่งกว่าจะทำหน้าที่เป็น repositories ตัวอย่างและคิด ความจริงที่ว่าเหล่านี้โดยทั่วไป institutionally ยกจากนักออกแบบยังหมายความว่ามีบ่อยครั้งความสนใจไม่เพียงพอในเรื่องที่อาจมีผลกระทบต่อการออกแบบ และที่จริง ๆ การ visualและอื่น ๆ ความเชี่ยวชาญของนักออกแบบไม่ค่อยเป็นผม ncorporated เข้าศึกษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อผมเริ่มบทความนี้มีจุดมุ่งหมายเดิมของฉันคือการพยายามที่จะทำให้ความคืบหน้าไปสู่
​​การพัฒนาสิ่งที่ผมเรียกว่า 'ไวยากรณ์อารมณ์' ของการจัดนิทรรศการ ฉันได้ แต่กลายเป็นที่ระมัดระวังมากขึ้นในการระบุ 'อารมณ์' เป็นดินแดนที่โดดเด่นตามที่อธิบายไว้ข้างต้น.
นอกจากนี้ผมได้มีการพัฒนาไม่ว่าจะจองเกี่ยวกับความคิดดังกล่าว 'ไวยากรณ์' จะ
เคยเป็นไปได้ นิทรรศการมีบางทีซับซ้อนเกินไปประกอบด้วยองค์ประกอบหลาย
อย่างเป็นทางการที่จะเป็นชุดของกฎที่พบบ่อย แต่นี้ไม่ได้หมายความว่ามี
ไม่ควรจะได้รับความสนใจมากขึ้นในการพยายามที่จะเข้าใจ 'วิธีการจัดนิทรรศการทำงาน' ที่นี่
ฉันได้ดูโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการศึกษาซึ่งจะขึ้นอยู่กับการวิจัยเชิงประจักษ์กับผู้เข้าชม ในฐานะที่เป็น
เหล่านี้มีความจำเป็นต้องเกี่ยวกับการจัดนิทรรศการที่เฉพาะเจาะจงใด ๆ ควบคู่ไปกับจุดมุ่งหมายทางทฤษฎีมากขึ้นพวกเขา
มักจะให้วัสดุกรณีขององศาที่แตกต่างของความร่ำรวย ค่าของกรณีเช่น
วัสดุที่ไม่ควรมองข้าม ยกตัวอย่างเช่นกรณีใกล้ 'สังเกตการออกแบบ
ที่ Ciolfi และน่อน (2003) ทำเกี่ยวกับตู้ของวิทยากรต้องมีบางส่วน
ของลิ้นชักที่เปิดทิ้งไว้เพื่อดึงดูดผู้เข้าชมที่จะเปิดคนอื่น ๆ ควรแจ้งให้นักออกแบบอื่น ๆ
การจัดนิทรรศการที่จะคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับ วิธีการที่ผู้เข้าชมสามารถได้รับการสนับสนุนในการโต้ตอบกับ
จัดแสดงโดยเฉพาะอย่างยิ่ง สร้างขึ้นที่ใหญ่กว่า 'ธนาคารของการศึกษาของผู้เข้าชมที่วาดบนจริงๆ
เล่นกลับเข้ามาในการออกแบบนิทรรศการที่มีความสำคัญที่นี่ บ่อยครั้งที่เมื่อนิทรรศการเสร็จสิ้น
ทุกคนต้องการที่จะเพียงแค่ย้ายไปยังโครงการต่อไปและไม่มีการเข้าชมการวิจัยในเชิงลึกจะ
ดำเนินการ ประเมินการทำงานเช่นจะทำมีแนวโน้มที่จะคิดในแง่ของ
การตัดสินและรายย่อยอาจจะ 'แก้ไข' ที่จัดแสดงนิทรรศการสำเร็จรูปมากกว่าที่จะเป็นเรื่องสำหรับ
อนาคต บ่อยครั้งที่การแสดงผลงานที่สร้างขึ้นด้วยการรับรู้น้อยมากของการศึกษาเช่น
มีการพิพิธภัณฑ์จำนวนมากก็อาศัยการสังเกตของตัวเองจาก
สถาบันการศึกษา นอกจากนี้แม้ในที่ที่มีความพยายามที่เป็นระบบมากขึ้นในการดำเนินการของผู้เข้าชม
งานวิจัยที่มีผมคิดว่าบางครั้ง fetishisation ของวิธีการและการประเมินผลต่อ
มากกว่าในการสร้างชุดของความคิดและข้อมูลเชิงลึก ดังนั้นผู้เข้าชมศึกษาหน่วยในพิพิธภัณฑ์
หรือภายนอกพวกเขามีแนวโน้มที่จะนำเสนอความเชี่ยวชาญในวิธีการของการประเมินปลายทาง
และการก่อสร้างกว่าจะทำหน้าที่เป็นที่เก็บตัวอย่างและความคิด ความจริงที่ว่าเหล่านี้
โดยทั่วไป institutionally ตัดการเชื่อมต่อจากนักออกแบบยังหมายถึงว่ามีมักจะ
ไม่เพียงพอที่จะให้ความสนใจในเรื่องที่จริงๆอาจมีผลต่อการออกแบบและภาพ
ความเชี่ยวชาญและอื่น ๆ ของนักออกแบบจะไม่ค่อยฉัน ncorporated เข้าศึกษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อฉันเริ่มบทความนี้จุดมุ่งหมายเดิมของฉันคือการพยายามที่จะทำให้ความคืบหน้าบางต่อ
พัฒนาว่าเรียก ' อารมณ์ ' ของการจัดนิทรรศการ ฉันได้ แต่ยิ่งระวัง การระบุรายละเอียดของ ' อารมณ์ ' เป็นดินแดนที่โดดเด่นตามที่อธิบายไว้ข้างต้น .
นอกจากนี้ ผมได้มีการพัฒนาการจองเกี่ยวกับว่า ความคิดดังกล่าว ' ' ไวยากรณ์จะ
เคยเป็นไปได้ นิทรรศการ จะ บางทีซับซ้อนเกินไป ประกอบด้วยองค์ประกอบหลาย formalised
จะเป็นชุดของกฎทั่วไป แต่นี้ไม่ได้หมายความว่ามี
ไม่ควรมากกว่านี้ ให้พยายามที่จะเข้าใจวิธีการจัดนิทรรศการงาน ' ที่นี่
ผมมองโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการศึกษาซึ่งจะขึ้นอยู่กับการวิจัยเชิงประจักษ์กับผู้เข้าชม โดย
เหล่านี้จะต้องเฉพาะนิทรรศการควบคู่ไปกับทฤษฎีใด ๆเพิ่มเติม วัตถุประสงค์ พวกเขา
มักจะให้กรณีวัสดุที่แตกต่างองศาของความร่ำรวย คุณค่าของวัสดุ เช่น กรณี
ต้องไม่ประมาท ตัวอย่างเช่น ' กรณีใกล้ ' ออกแบบและสังเกต
ที่ ciolfi แบนเนิ่น ( 2003 ) ทำเกี่ยวกับตู้ของวิทยากรต้องมี
มีลิ้นชักเปิดทิ้งไว้เพื่อดึงดูดผู้เข้าชมที่จะเปิดผู้อื่นควรให้นักออกแบบของ
อื่น ๆนิทรรศการที่จะคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับวิธีการที่ผู้เข้าชมสามารถสนับสนุนการโต้ตอบกับ
จัดแสดงโดยเฉพาะ สร้างขึ้นที่ใหญ่กว่า ' ธนาคาร ' ของการศึกษาผู้ที่วาดจริงๆ
เล่นในการออกแบบนิทรรศการที่สำคัญที่นี่ บ่อยเกินไป เมื่อการแสดงเสร็จสิ้น
ทุกคนต้องการเพียงแค่ย้ายไปยังโครงการต่อไปและในเชิงลึกการวิจัย
เข้าดำเนินการเช่นการประเมินงานทำมีแนวโน้มที่จะคิดในแง่ของ
ตัดสินและบางทีเล็กน้อย ' แก้ไข ' ว่าเสร็จงานแทนที่จะเป็นนิทานสำหรับ
ในอนาคต บ่อยเกินไป การจัดนิทรรศการที่สร้างขึ้นด้วยการรับรู้น้อยมากเช่นการศึกษา
มีหลายพิพิธภัณฑ์ เพียงแค่อาศัยการสังเกตจากสถาบันของตัวเอง

นอกจากนี้แม้ว่าจะมีการพยายามที่จะนำผู้เข้าชมมากขึ้น
การวิจัย มี คิด บางครั้ง fetishisation วิธีการประเมินผลต่อ se
มากกว่าในการสร้างชุดของความคิดและข้อมูลเชิงลึก . ดังนั้นหน่วยเข้าชมการศึกษาในพิพิธภัณฑ์
หรือภายนอกพวกเขามีแนวโน้มที่จะมีความเชี่ยวชาญในวิธีการประเมินความสามารถ และความก้าวหน้า มากกว่า
ทำเป็นที่เก็บตัวอย่างและความคิดความจริงที่ว่าเหล่านี้
โดยทั่วไป institutionally เชื่อมต่อจากนักออกแบบยังหมายความ ว่า มักจะมี
ความสนใจไม่เพียงพอกับเรื่องที่อาจจะมีอิทธิพลต่อการออกแบบและทัศนศิลป์
และความเชี่ยวชาญอื่นแทบไม่มีผม ncorporated นักออกแบบในการศึกษา