Sea turtle The leatherback sea turt

Sea turtle


The leatherback sea turtle (Dermochelys coriacea), sometimes called the lute turtle or leathery turtle, is the largest of all living turtles and is the fourth-heaviest modern reptile behind three crocodilians. It is the only living species in the genus Dermochelys. It can easily be differentiated from other modern sea turtles by its lack of a bony shell. Instead, its carapace is covered by skin and oily flesh. D. coriacea is the only extant member of the family Dermochelyidae.
Leatherback turtles can be found primarily in the open ocean. Scientists tracked a leatherback turtle that swam from Indonesia to the U.S. in an epic 20,000 km (12,000 mi) foraging journey over a period of 647 days. Leatherbacks follow their jellyfish prey throughout the day, resulting in turtles "preferring" deeper water in the daytime, and shallower water at night (when the jellyfish rise up the water column). This hunting strategy often places turtles in very frigid waters. One individual was found actively hunting in waters that had a surface temperature of 0.4 °C. Leatherback turtles are known to pursue prey deeper than 1000 m — beyond the physiological limits of all other diving animals except for beaked whales and sperm whales.Its favored breeding beaches are mainland sites facing deep water, and they seem to avoid those sites protected by coral reefs.
The Leatherback sea turtle with a beak like a scissors bite. We usually eat soft like a jellyfish, plankton, algae, water depth.Esophagus of Leatherback turtle showing backward pointing spikes
Adult D. coriacea turtles subsist almost entirely on jellyfish. Due to their obligate feeding nature, leatherback turtles help control jellyfish populations. Leatherbacks also feed on other soft-bodied organisms, such as tunicates and cephalopods.
Pacific leatherbacks migrate about 6,000 mi (9,700 km) across the Pacific from their nesting sites in Indonesia to eat California jellyfish. One cause for their endangered state is plastic bags floating in the ocean. Pacific leatherback sea turtles mistake these plastic bags for jellyfish; an estimated one-third of adults have ingested plastic. Plastic enters the oceans along the west coast of urban areas, where leatherbacks forage; with Californians using upward of 19 billion plastic bags every year.
Several species of sea turtles commonly ingest plastic marine debris, and even small quantities of debris can kill sea turtles by obstructing their digestive tracts. Nutrient dilution, which occurs when plastics displace food in the gut, affects the nutrient gain and consequently the growth of sea turtles. Ingestion of marine debris and slowed nutrient gain leads to increased time for sexual maturation that may affect future reproductive behaviors. These turtles have the highest risk of encountering and ingesting plastic bags offshore of San Francisco Bay, the Columbia River mouth, and Puget Sound.
Leatherback turtles have few natural predators once they mature; they are most vulnerable to predation in their early life stages. Birds, small mammals, and other opportunists dig up the nests of turtles and consume eggs. Shorebirds and crustaceans prey on the hatchings scrambling for the sea. Once they enter the water, they become prey to predatory fish and cephalopods.
Leatherbacks have slightly fewer human-related threats than other sea turtle species. Their flesh contains too much oil and fat, reducing the demand. However, human activity still endangers leatherback turtles in direct and indirect ways. Directly, a few are caught for their meat by subsistence fisheries. Nests are raided by humans in places such as Southeast Asia.
Many human activities indirectly harm Dermochelys populations. As a pelagic species, D. coriacea is occasionally caught as bycatch. As the largest living sea turtles, turtle excluder devices can be ineffective with mature adults. In the eastern Pacific alone, a reported average of 1,500 mature females were accidentally caught annually in the 1990s. Pollution, both chemical and physical, can also be fatal. Many turtles die from malabsorption and intestinal blockage following the ingestion of balloons and plastic bags which resemble their jellyfish prey.[18] Chemical pollution also has an adverse effect on Dermochelys. A high level of phthalates has been measured in their eggs' yolks.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เต่าทะเล เต่ามะเฟือง (Dermochelys coriacea), บางครั้งเรียกว่าลูทเต่าหรือเต่าหนังฟอก ใหญ่ที่สุดของทุกชีวิตเต่า และ สัตว์เลื้อยคลานสมัยมี่สี่หลังสาม crocodilians เป็นอยู่อาศัยเฉพาะสปีชีส์ในสกุล Dermochelys มันสามารถได้แยกแยะจากเต่าสมัยใหม่อื่น ๆ โดยการขาดของ bony เปลือก แทน carapace ของถูกปกคลุม ด้วยผิวหนังและเนื้อมัน D. coriacea เป็นสมาชิกของครอบครัววงศ์เต่ามะเฟืองยังเท่านั้นเต่ามะเฟืองสามารถพบได้ในทะเลเป็นหลัก นักวิทยาศาสตร์ติดตามเต่ามะเฟืองที่มารถจากอินโดนีเซียไปยังสหรัฐอเมริกาในการเดินทางอกมหากาพย์ 20000 km (12000 mi) ระยะเวลา 647 วัน Leatherbacks ตามเหยื่อแมงกะพรุนตัวตลอดทั้งวัน ที่เกิดในเต่า "ร่วม" น้ำลึกในเวลากลางวัน และน้ำเด็กเล็ก ๆ สามารถคืน (เมื่อแมงกะพรุนขึ้นค่าคอลัมน์น้ำ) กลยุทธ์นี้ล่าสัตว์มักจะวางเต่าในน้ำ frigid มาก บุคคลหนึ่งพบกำลังล่าสัตว์ในน้ำที่มีอุณหภูมิพื้นผิวของ 0.4 องศาเซลเซียส ทราบว่าเต่ามะเฟืองไล่เหยื่อลึกกว่า 1000 เมตรซึ่งเกินขีดจำกัดสรีรวิทยาของดำน้ำสัตว์ยกเว้นปลาวาฬ beaked และปลาวาฬสเปิร์มพันธุ์ชื่นชอบหาดของอเมริกาแผ่นดินใหญ่ที่หันหน้าสู่น้ำลึก และพวกเขาดูเหมือนจะหลีกเลี่ยงเว็บไซต์เหล่านั้นได้รับการป้องกัน โดยปะการังเต่ามะเฟือง มีจะงอยปากชอบกัดกรรไกร เรามักกินนุ่มเช่นแมงกะพรุน แพลงก์ตอน สาหร่าย น้ำลึกหลอดอาหารของเต่ามะเฟืองที่แสดงชี้ spikes ย้อนหลังผู้ใหญ่ D. coriacea เต่า subsist เกือบทั้งหมดในแมงกะพรุน เนื่องจากธรรมชาติของพวกเขาให้อาหาร obligate มะเฟืองเต่าช่วยควบคุมประชากรของแมงกะพรุน Leatherbacks ยังกินอาหารอื่น ๆ bodied อ่อนสิ่งมีชีวิต เช่น tunicates และ cephalopodsLeatherbacks แปซิฟิกย้ายประมาณ 6000 mi (9,700 กิโลเมตร) ข้ามแปซิฟิกจากไซต์ของตนซ้อนในอินโดนีเซียกินแมงกะพรุนแคลิฟอร์เนีย สถานะใกล้สูญพันธุ์สาเหตุหนึ่งคือ ถุงพลาสติกที่ลอยอยู่ในทะเล เต่ามะเฟืองแปซิฟิกผิดเหล่านี้ถุงพลาสติกสำหรับแมงกะพรุน มีประมาณหนึ่งในสามของผู้ใหญ่ได้กินพลาสติก พลาสติกใส่มหาสมุทรตามแนวชายฝั่งตะวันตกของพื้นที่เขตเมือง ที่ leatherbacks อาหารสัตว์ ใช้ Californians ขึ้น 19 พันล้านเหรียญพลาสติกถุงทุกปีพันธุ์เต่าทะเลหลาย ingest ทะเลเศษพลาสติกทั่วไป และปริมาณเล็กน้อยแม้เศษสามารถฆ่าเต่าทะเล โดยสกัดกั้นของรามิดอาหาร ธาตุอาหารเจือจาง ซึ่งเกิดขึ้นเมื่ออาหารไส้เลื่อนพลาสติก มีผลต่อการได้รับธาตุอาหาร และจากนั้นการเติบโตของเต่าทะเล กินเศษทะเลและได้รับธาตุอาหารที่มีการชะลอตัวลูกค้าเป้าหมายระยะเวลาเพิ่มขึ้นสำหรับพ่อแม่เพศที่อาจมีผลต่อพฤติกรรมการเจริญพันธุ์ในอนาคต เต่าเหล่านี้มีความเสี่ยงสูงสุด ของหน ingesting พลาสติกถุงทะเลอ่าว San Francisco ปากแม่น้ำโคลัมเบีย และ Puget เสียงเต่ามะเฟืองมีธรรมชาติล่าน้อยเมื่อพวกเขาเติบโต พวกเขาจะสุดเสี่ยง predation ในขั้นตอนของชีวิตช่วง นก เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็ก และ opportunists อื่น ๆ ขุดรังของเต่า และกินไข่ Shorebirds และพบกลุ่มเป้าหมายใน hatchings แปลงในทะเล เมื่อพวกเขาใส่น้ำ พวกเขากลายเป็นเหยื่อให้ปลามหาศาลและ cephalopodsLeatherbacks มีภัยคุกคามที่เกี่ยวข้องกับมนุษย์น้อยลงเล็กน้อยกว่าเต่าทะเลชนิดอื่น ๆ เนื้อของพวกเขาประกอบด้วยน้ำมันและไขมัน ลดความต้องการมากเกินไป อย่างไรก็ตาม กิจกรรมมนุษย์ยังคงมลพิษเต่ามะเฟืองในวิธีทางตรง และทางอ้อม โดยตรง กี่ที่ติดในเนื้อ โดยชีพประมง รังมีเอกชน โดยมนุษย์ในสถานที่เช่นภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้กิจกรรมต่าง ๆ ของมนุษย์ในทางอ้อมเป็นอันตรายต่อประชากร Dermochelys บางครั้งติดอยู่ D. coriacea เป็นสายพันธุ์ที่เกี่ยวกับ เป็น bycatch เป็นเต่าทะเลที่ใหญ่ที่สุดของชีวิต อุปกรณ์ excluder เต่าได้ผลกับผู้ใหญ่ ในภาคตะวันออกแปซิฟิคอยู่คนเดียว เฉลี่ยรายงานของฉันผู้ใหญ่ 1500 ได้ตั้งใจติดเป็นประจำทุกปีในปี 1990 มลพิษ เคมี และ กายภาพ ได้อย่างร้ายแรง เต่าหลายตายจาก malabsorption และอุดตันลำไส้กินลูกโป่งและถุงพลาสติกซึ่งเหยื่อของแมงกะพรุนมีลักษณะต่อไปนี้[18] สารเคมีมลพิษมีผลกระทบร้าย Dermochelys มีการวัดระดับ phthalates ในของไข่แดง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เต่าทะเลเต่ามะเฟือง (Dermochelys coriacea) บางครั้งเรียกว่าเต่าเกรียงหรือเต่าเหนียวเป็นที่ใหญ่ที่สุดของเต่าที่อาศัยอยู่และเป็นสี่หนักสัตว์เลื้อยคลานที่ทันสมัยอยู่เบื้องหลังสาม crocodilians มันเป็นสายพันธุ์ที่อาศัยอยู่เฉพาะในสกุล Dermochelys มันสามารถจะแตกต่างจากเต่าทะเลที่ทันสมัยอื่น ๆ จากการขาดของเปลือกหอยกระดูก แต่กระดองของมันถูกปกคลุมด้วยผิวหนังและเนื้อมัน D. coriacea เป็นเพียงสมาชิกเท่าที่มีอยู่ของครอบครัววงศ์เต่ามะเฟือง. เต่าหุ้มด้วยหนังสามารถพบได้มากที่สุดในทะเลเปิด นักวิทยาศาสตร์การติดตามเต่าหุ้มด้วยหนังที่ว่ายน้ำจากอินโดนีเซียไปยังสหรัฐอเมริกาในมหากาพย์ 20,000 กิโลเมตร (12,000 ไมล์) เดินทางหาอาหารในช่วง 647 วัน leatherbacks ปฏิบัติตามเหยื่อแมงกะพรุนของพวกเขาตลอดทั้งวันส่งผลให้เต่า "พอใจ" น้ำลึกในเวลากลางวันและน้ำตื้นในเวลากลางคืน (เมื่อแมงกะพรุนลุกขึ้นน้ำ) กลยุทธ์การล่าสัตว์นี้มักจะวางเต่าในน้ำที่หนาวเย็นมาก คนใดคนหนึ่งถูกพบแข็งขันล่าสัตว์ในน้ำที่มีอุณหภูมิพื้นผิวของ 0.4 ° ​​C เต่าหุ้มด้วยหนังเป็นที่รู้จักกันที่จะไล่ตามเหยื่อลึกกว่า 1,000 เมตร - เกินกว่าข้อ จำกัด ทางสรีรวิทยาของสัตว์ดำน้ำอื่น ๆ ยกเว้นปลาวาฬจงอยและสเปิร์มได้รับการสนับสนุน whales.Its ชายหาดเพาะพันธุ์เป็นเว็บไซต์แผ่นดินใหญ่หันหน้าไปทางน้ำลึกและพวกเขาดูเหมือนจะหลีกเลี่ยงการเว็บไซต์เหล่านั้นได้รับการคุ้มครองโดยปะการัง แนว. เต่ามะเฟืองที่มีจะงอยปากเช่นกัดกรรไกร เรามักจะกินอาหารอ่อนเช่นแมงกะพรุนแพลงก์ตอนสาหร่าย depth.Esophagus น้ำเต่าหุ้มด้วยหนังแสดงแหลมชี้ย้อนกลับผู้ใหญ่ D. เต่า coriacea มีอยู่เกือบทั้งหมดในแมงกะพรุน เนื่องจากลักษณะการให้อาหารภาระของพวกเขาเต่าหุ้มด้วยหนังช่วยเหลือประชากรแมงกะพรุนควบคุม leatherbacks ยังกินสิ่งมีชีวิตนุ่มฉกรรจ์อื่น ๆ เช่นเพรียงหัวหอมและปลาหมึก. leatherbacks แปซิฟิกโยกย้ายประมาณ 6,000 ไมล์ (9,700 กิโลเมตร) ข้ามมหาสมุทรแปซิฟิกจากเว็บไซต์ที่ทำรังของพวกเขาในประเทศอินโดนีเซียที่จะกินแมงกะพรุนแคลิฟอร์เนีย สาเหตุหนึ่งของรัฐที่ใกล้สูญพันธุ์ของพวกเขาคือถุงพลาสติกที่ลอยอยู่ในทะเล เต่าทะเลแปซิฟิกหุ้มด้วยหนังผิดพลาดถุงพลาสติกเหล่านี้สำหรับแมงกะพรุน; ประมาณหนึ่งในสามของผู้ใหญ่ได้กินพลาสติก พลาสติกเข้าสู่มหาสมุทรตามแนวชายฝั่งทางตะวันตกของเขตเมืองที่ leatherbacks หาอาหาร; กับแคลิฟอร์เนียใช้ขึ้นของ 19000000000 ถุงพลาสติกทุกปี. หลายสายพันธุ์ของเต่าทะเลทั่วไปเข้าไปในร่างกายทะเลเศษพลาสติกและแม้ปริมาณขนาดเล็กเศษสามารถฆ่าเต่าทะเลโดยการขัดขวางทางเดินอาหารของพวกเขา เจือจางสารอาหารซึ่งเกิดขึ้นเมื่อพลาสติกแทนที่อาหารในลำไส้มีผลกระทบต่อกำไรจากสารอาหารและทำให้การเจริญเติบโตของเต่าทะเล การกลืนกินเศษทางทะเลและกำไรจากการชะลอตัวของสารอาหารที่จะนำไปสู่เวลาที่เพิ่มขึ้นสำหรับการเจริญเติบโตทางเพศที่อาจส่งผลกระทบต่อพฤติกรรมการเจริญพันธุ์ในอนาคต เต่าเหล่านี้มีความเสี่ยงสูงสุดของการเผชิญหน้าและการบริโภคถุงพลาสติกนอกชายฝั่งของอ่าวซานฟรานซิสโก, ปากแม่น้ำโคลัมเบียและพูเจ็ต. เต่าหุ้มด้วยหนังมีนักล่าตามธรรมชาติไม่กี่ครั้งหนึ่งพวกเขาเป็นผู้ใหญ่; พวกเขามีความเสี่ยงที่สุดที่ปล้นสะดมในช่วงชีวิตของพวกเขาในช่วงต้น นกเลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็กและฉวยโอกาสอื่น ๆ ที่ขุดขึ้นมารังของเต่าและบริโภคไข่ นกชายเลนและกุ้งเหยื่อใน hatchings scrambling ทะเล เมื่อพวกเขาใส่น้ำพวกเขากลายเป็นเหยื่อของนักล่าปลาและปลาหมึก. leatherbacks มีน้อยลงเล็กน้อยภัยคุกคามของมนุษย์ที่เกี่ยวข้องกว่าสายพันธุ์เต่าทะเลอื่น ๆ เนื้อของพวกเขามีน้ำมันมากเกินไปและไขมันลดความต้องการ แต่กิจกรรมของมนุษย์ยังคงเป็นอันตรายต่อเต่าหุ้มด้วยหนังทั้งทางตรงและทางอ้อม โดยตรงไม่กี่จะถูกจับเนื้อของพวกเขาโดยการประมงยังชีพ จะบุกเข้าไปในรังของมนุษย์ในสถานที่เช่นเอเชียตะวันออกเฉียงใต้. กิจกรรมของมนุษย์หลายทางอ้อมเป็นอันตรายต่อประชากร Dermochelys ในฐานะที่เป็นสายพันธุ์ทะเล, D. coriacea ถูกจับเป็นครั้งคราว bycatch ในฐานะที่เป็นเต่าทะเลที่ใหญ่ที่สุดในชีวิต, อุปกรณ์แยกเต่าทะเลสามารถจะไม่ได้ผลกับผู้ใหญ่ ในภาคตะวันออกของมหาสมุทรแปซิฟิกเพียงอย่างเดียวเฉลี่ยรายงาน 1,500 ผู้ใหญ่หญิงถูกจับโดยบังเอิญเป็นประจำทุกปีในปี 1990 มลพิษทั้งทางเคมีและกายภาพนอกจากนี้ยังสามารถเป็นอันตรายถึงชีวิต เต่าหลายคนตายจาก malabsorption และการอุดตันของลำไส้ต่อไปนี้การบริโภคของลูกโป่งและถุงพลาสติกที่มีลักษณะคล้ายกับแมงกะพรุนเหยื่อของพวกเขา. [18] มลพิษทางเคมีนอกจากนี้ยังมีผลกระทบต่อ Dermochelys ระดับสูงของ phthalates ได้รับการวัดในไข่แดงไข่ของพวกเขา '

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทะเลเต่า


เต่ามะเฟือง ( dermochelys coriacea ) บางครั้งเรียกว่า เต่า หรือพิณเต่ามะเฟืองเป็นเต่าที่ใหญ่ที่สุดของทุกชีวิต และเป็นสี่ที่ทันสมัยสัตว์เลื้อยคลานหลังสามฟักแม้ว . มันเป็นเพียงชนิดอาศัยอยู่ในสกุล dermochelys . มันสามารถจะแตกต่างจากเต่าทะเลสมัยใหม่อื่น ๆ โดยการขาดของเปลือกกระดูก . แทนกระดองของมันถูกปกคลุมด้วยผิวหนังและเนื้อมัน D . coriacea เป็นเพียงเท่าที่มีอยู่ในสมาชิกของครอบครัววงศ์เต่ามะเฟือง .
เหลี่ยมเต่าสามารถพบเป็นหลักในมหาสมุทรเปิด นักวิทยาศาสตร์ติดตามเต่าเหลี่ยมที่ว่ายน้ำจากอินโดนีเซียไปยังสหรัฐในมหากาพย์ 20000 กม. ( 12 , 000 มิ ) เช่นการเดินทางช่วง 647 วันแล้ว leatherbacks ตามแมงกะพรุนเหยื่อของพวกเขาตลอดทั้งวันส่งผลให้เต่า " พอใจ " น้ำลึกในเวลากลางวัน และเวลากลางคืน ( น้ำตื้นเมื่อแมงกะพรุนลุกขึ้นน้ำ ) กลยุทธ์การล่าสัตว์มักจะสถานที่เต่าในเยือกน้ำ บุคคลหนึ่งพบงานล่าสัตว์ในน้ำที่มีอุณหภูมิ 0 องศาเหลี่ยมเต่าเป็นที่รู้จักกันเพื่อติดตามเหยื่อลึกกว่า 1000 เมตร - เกินขีด จำกัด ทางสรีรวิทยาของสัตว์ดำน้ำอื่น ๆทั้งหมดยกเว้นมะวาฬและปลาวาฬสเปิร์ม ตนชอบผสมพันธุ์ชายหาดแผ่นดินใหญ่เว็บไซต์ซึ่งน้ำที่ลึก และพวกเขาดูเหมือนจะหลีกเลี่ยงเว็บไซต์เหล่านั้นได้รับการคุ้มครองโดยแนวปะการัง
เต่ามะเฟืองที่มีจงอยปาก ชอบกัดกรรไกร . เรามักกินนิ่มเหมือนแมงกะพรุนแพลงก์ตอน สาหร่าย ความลึกน้ำ หลอดอาหารของเต่าเหลี่ยมแสดงย้อนหลังชี้แหลม
ผู้ใหญ่ดี coriacea เต่าเราเกือบทั้งหมดในแมงกะพรุน เนื่องจากการบังคับป้อนอาหารเต่าธรรมชาติ เหลี่ยมช่วยแมงกะพรุนควบคุมประชากร leatherbacks ยังกินสิ่งมีชีวิตอื่น ๆเช่น ทูนิเขท bodied อ่อน และ cephalopods leatherbacks
แปซิฟิกโยกย้ายประมาณ 6000 มิ ( 9700 กม. ) ข้ามมหาสมุทรแปซิฟิกจากเว็บไซต์ที่ทำรังของพวกเขาในอินโดนีเซียกินแมงกะพรุนแคลิฟอร์เนีย สาเหตุหนึ่งที่ใกล้สูญพันธุ์ของรัฐคือถุงพลาสติกที่ลอยอยู่ในมหาสมุทร เต่าทะเลแปซิฟิกเหลี่ยมผิดถุงพลาสติกเหล่านี้ แมงกะพรุน ; ประมาณหนึ่งในสามของผู้ใหญ่ได้กินพลาสติก พลาสติกในมหาสมุทรตามชายฝั่งตะวันตกของพื้นที่เขตเมืองที่ leatherbacks อาหารสัตว์ ;ด้วยการใช้เพิ่มขึ้นของ Californians 19 พันล้านถุงพลาสติกทุกปี .
หลายสายพันธุ์ของเต่าทะเลมักกินเศษพลาสติกทางทะเล และแม้ขนาดเล็กปริมาณของเศษซากที่สามารถฆ่าเต่าทะเลโดยอุดตันของทางเดินอาหาร . เจือจางสารอาหาร ซึ่งเกิดขึ้นเมื่อพลาสติกแทนที่อาหารในทางเดินอาหาร , มีผลต่อการได้รับสารอาหารและจากนั้นการเจริญเติบโตของเต่าทะเลการกลืนกินของทะเลเศษและได้รับสารอาหารชะลอไปสู่เวลาเพิ่มเรื่องการเจริญเติบโตที่อาจมีผลต่อพฤติกรรมการสืบพันธุ์ในอนาคต เต่าเหล่านี้มีความเสี่ยงสูงและพบ ingesting ถุงพลาสติกนอกชายฝั่งอ่าวซานฟรานซิสโก แม่น้ำโคลัมเบียปากและเสียง puget .
เหลี่ยมเต่าได้ล่าธรรมชาติบางอย่างเมื่อพวกเขาเป็นผู้ใหญ่ ;พวกเขามีความเสี่ยงมากที่สุดที่จะแสดงในช่วงระยะต้นของชีวิต นก สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็ก และฉวยโอกาสอื่นๆขุดรังของเต่าทะเลและกินไข่ shorebirds สัตว์ล่าเหยื่อ hatchings scrambling สำหรับทะเล เมื่อพวกเขาใส่น้ำ ก็กลายเป็นเหยื่อของปลาที่กินสัตว์และ cephalopods .
leatherbacks ได้เล็กน้อยน้อยกว่ามนุษย์ที่เกี่ยวข้องกับการคุกคามกว่าเต่าทะเลชนิดอื่น ๆเนื้อของพวกเขามีน้ำมันมากเกินไปและไขมัน ลดความต้องการ อย่างไรก็ตาม กิจกรรมของมนุษย์ก็ยังเป็นอันตรายต่อเต่าเหลี่ยมในรูปแบบทางตรง และทางอ้อม โดยตรง , ไม่กี่จะถูกจับสำหรับเนื้อของพวกเขา โดยประมงยังชีพ รังมี raided โดยมนุษย์ในสถานที่เช่นเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
กิจกรรมของมนุษย์หลาย dermochelys ทางอ้อมต่อประชากร เป็นทะเลชนิด Dcoriacea เป็นครั้งคราวจับ bycatch . เป็นที่ใหญ่ที่สุดของชีวิตเต่าทะเล , อุปกรณ์แยกเต่าก็จะไม่ได้ผลกับผู้ใหญ่ ในแปซิฟิกตะวันออกคนเดียว รายงานเฉลี่ย 1500 ผู้ใหญ่เพศเมียเผลอจับเป็นประจำทุกปีในช่วงต้น 1990 มลภาวะทั้งทางเคมีและทางกายภาพยังสามารถเป็นอันตรายถึงชีวิต