One drawback of the existing discus

One drawback of the existing discussions is that they have formulated a uniform image of the “middle class,” on the basis of a static data set, observed at a particular point in time, about wide wealth gaps between Bangkok and the rural areas. To be sure, in a comparative sense the Thai middle classes are much smaller in size than those of other East Asian countries (see the paper by Hattori and Funatsu in this spe- cial issue). Nonetheless, however, the number of the middle-class job holders within Thailand has increased steeply over several decades, so much so that the “middle class” is rapidly losing its character as a simple monolithic class. For example, be- tween 1960 and 1995, when industrialization got under way, the number of people holding new middle class jobs (i.e., professional and technical, administrative and managerial, and nonroutine clerical jobs) increased from 2.6 per cent of the civilian labor force to 12.1 per cent; and in metropolitan Bangkok alone, the number of such people increased by a factor of 12.2.7 But existing studies have failed to answer the basic question of from what social strata and through what channels of occupational mobility the growing middle strata were recruited.
Another drawback is that although existing studies seem to imply that the struc- tural gap between the capital and the rural areas manifests itself directly as an ac- tual inter-class political conflict, it is in fact questionable whether this assertion faithfully reflects the actual social consciousness of the various classes. In particular, the political discourse that assigns to the “middle class” the role of a subject, or a re- former, who should solve problems caused by national development policy, is but a pseudo analysis dictated by normative views about what roles the “middle class” ought to perform. The discourse, moreover, overlooks the fact that the “middle

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คืนหนึ่งของการสนทนาที่มีอยู่คือ ว่า พวกเขามีสูตรรูปเป็นรูปแบบของการ "ชั้นกลาง โดยใช้ชุดข้อมูลคง สังเกตที่จุดหนึ่ง ๆ ในเวลา เกี่ยวกับช่องว่างอีกมากมายให้เลือกระหว่างกรุงเทพมหานครและชนบท เพื่อให้แน่ใจ ในความรู้สึกเปรียบเทียบ ชนชั้นกลางไทยได้มากน้อยขนาดกว่าบรรดาประเทศในเอเชียตะวันออกอื่น ๆ (ดูกระดาษโดย Hattori Funatsu ใน spe - ซึ่งกันและกันฉบับนี้) กระนั้น ไร จำนวนผู้ถือหุ้นงานชั้นกลางในประเทศไทยได้เพิ่มขึ้นอย่างสูงเกินมาหลายทศวรรษ มากว่า "ชั้นกลาง" อย่างรวดเร็วสูญเสียอักขระตัวคลาสที่เสาหินอย่าง ตัวอย่าง เป็น-tween 1960 และ 1995 เมื่อทวีความรุนแรงมากได้เดินทาง จำนวนคนที่ถือชั้นกลางงานใหม่ (เช่น มืออาชีพ และเทคนิค ดูแล และบริหารจัดการ และ nonroutine เสมียนงาน) เพิ่มขึ้นจาก 2.6 ร้อยละของกำลังแรงงานพลเรือนกับ 12.1 ร้อยละ และในเขตกรุงเทพฯ เพียงอย่างเดียว จำนวนคนดังกล่าวเพิ่มขึ้น โดยตัวของ 12.2.7 ได้ศึกษาอยู่ไม่สามารถตอบคำพื้นฐานคำถามของ จากชั้นสังคมใด และ ผ่านช่องใดเคลื่อนอาชีวชั้นกลางเติบโตได้พิจารณาได้อีกคืนอยู่ที่แม้ว่าการศึกษาที่มีอยู่ดูเหมือนนัยว่า struc tural ช่องว่างระหว่างเมืองหลวงและชนบทปรากฏตัวตรงเป็นแย้งทางการเมืองระหว่างชั้น ac tual ในความเป็นจริงอาจว่านี้ faithfully สะท้อนจิตสำนึกสังคมจริงของชั้นเรียนต่าง ๆ โดยเฉพาะ เป็นวาทกรรมทางการเมืองที่กำหนดบทบาทของเรื่อง การ re-อดีต ซึ่งควรแก้ปัญหาที่เกิดจากนโยบายการพัฒนาประเทศ "ระดับกลาง" แต่วิเคราะห์หลอกถูกควบคุม โดยมุมมองของ normative เกี่ยวกับบทบาทใด "ชั้นกลาง" ควรจะทำ วาท นอก มองเห็นความจริงที่ตรงกลาง"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ข้อเสียของการสนทนาที่มีอยู่ก็คือพวกเขามีสูตรเป็นภาพชุดของ " ชนชั้นกลาง " บนพื้นฐานของข้อมูลการตั้งค่าคงที่ สังเกตที่จุดใดในเวลา ประมาณ กว้าง ความมั่งคั่ง ช่องว่างระหว่างกรุงเทพและชนบท เพื่อให้แน่ใจในความรู้สึกเปรียบเทียบและชนชั้นกลางไทยมีขนาดเล็กมากในขนาดสูงกว่าประเทศอื่นในภูมิภาคเอเชียตะวันออก ( ดูกระดาษโดยฮัตโตริกับ funatsu ในเอสพี - เรื่องนี้่ ) อย่างไรก็ตาม อย่างไรก็ตาม หมายเลขของชั้นกลางภายในงานถือประเทศไทยได้เพิ่มขึ้นอย่างสูงลิ่วในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมามากดังนั้น " คลาส " กลางอย่างรวดเร็วสูญเสียตัวเป็นชั้นแบบง่ายๆ ตัวอย่างเช่น จะ - ทวี 1960 และในปี 1995 เมื่ออุตสาหกรรมได้ตามวิธีนี้ จำนวนคนที่จับงานระดับกลางใหม่ ( เช่น มืออาชีพและเทคนิค การบริหารและการจัดการงานบุคคล และ nonroutine ) เพิ่มขึ้นจาก 2.6 ร้อยละของแรงงานพลเรือนในระดับร้อยละและในเขตกรุงเทพมหานครเพียงอย่างเดียว จำนวนคนเพิ่มขึ้น โดยปัจจัย 12.2.7 แต่การศึกษาที่มีอยู่ไม่สามารถตอบคำถามพื้นฐานคำถามจากสิ่งที่สังคมผ่านช่องทางของการเปลี่ยนสีและอะไรที่เติบโตกลาง /
1 .ข้อเสียเปรียบก็คือว่าแม้ว่าการศึกษาที่มีอยู่เหมือนจะบ่งบอกว่า ช่องว่างระหว่างอาคาร - อยุธยาเมืองหลวงและชนบท manifests เองโดยตรงเป็น AC - tual อินเตอร์ระดับความขัดแย้งทางการเมือง มันเป็นในความเป็นจริงที่น่าสงสัยว่ายืนยันนี้และสะท้อนจิตสำนึกทางสังคมที่แท้จริงของบทเรียนต่าง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งวาทกรรมทางการเมืองที่มอบหมายให้ " ชนชั้นกลาง " บทบาทของเรื่องหรือ re - อดีตที่ควรแก้ปัญหาที่เกิดจากนโยบายการพัฒนาประเทศ แต่หลอกการวิเคราะห์ dictated โดยมุมมองเชิงบรรทัดฐานเกี่ยวกับบทบาทที่ " ชนชั้นกลาง " ควรจะแสดง วาทกรรม และมองเห็นความจริงที่ว่า " กลาง