With the coup d’état of 22 May 2014

With the coup d’état of 22 May 2014, Thailand vaulted back to its familiar position as a cautionary tale. After much speculation, General Prayuth Chan-ocha announced that the military was, once again, in charge.

Since the second half of 2013 the opponents of former prime minister Yingluck Shinawatra ran an effective and demoralising campaign against her government. And there were long worries that a coup — judicial, military or bureaucratic — would end Thailand’s flirtation with representative democracy.

Thailand has failed to build a stable consensus about how to distribute political and economic power. And powerful interests, including in the palace and the army, don’t respect electoral mandates.

The royal family itself deserves some of the blame for this situation. During the twilight of King Bhumibol Adulyadej’s unprecedented 68-year reign, at a time when the institution needed to unite the people, it has taken sides in an unbecoming battle for political dominance — and democratic voices identify palace aides as their enemies. Republican attitudes, which had been largely dormant since the 1980s, are re-emerging.

If things go badly wrong, Thailand — one of the most successful societies in Asia and comfortable with its positive international and regional standing — could topple from its perch.

Crucially, Thailand demonstrates that there can be serious repercussions when democratic elections bring a changing of the guard. The government of deposed former prime minister Thaksin Shinawatra, the older brother of former prime minister Yingluck, which held power from 2001 until the coup of 2006, represented an uncomfortable challenge to the old order of royal, military and bureaucratic authority.

Thaksin’s interpretation of Thai politics was brash, economically boastful and wildly popular. The army and the palace couldn’t accept the prestige that Thaksin accumulated, or the way he so profitably blurred the boundaries between business and politics.

Thaksin threatened to comprehensively displace those he consistently defeated at the ballot box. The coup of 19 September 2006 was the response to his electoral success and the years since have witnessed the tough struggle to re-define Thai democracy.

Thaksin’s allies still win every election, most recently in February 2014, though it is fair to judge that neither side is unblemished.

This is a profound issue for democrats across Southeast Asia — the nature of elite interests means that those who win elections often hold fundamentally undemocratic perspectives. Even though Thaksin has led political parties and a social movement that are emboldened by support from the masses, and partly by the rhetoric of social inclusion and economic redistribution, his primary focus remains the accumulation of power.

The Thai conundrum also has its own international dimension, especially at a time of ambitious integration across ASEAN. The ASEAN Economic Community will be implemented in 2015 and Thailand has been a strong supporter of these integrative efforts. It is one of the societies best-prepared to deal with greater intra-regional mobility. The country, for instance, already absorbs around two million migrant workers from Myanmar. Its economy is flexible, nimble and globally connected. It could see a new economic boom once the ASEAN efforts bear fruit.

But Thailand’s current internal preoccupations ensure that it is vulnerable to intrigue. At one level, lax law enforcement has made it a hub for regional smuggling: in people, weapons and even fake documents. Its sophisticated twenty-first century economy is almost fully tied to global markets but it is also saturated by criminal activities. Regulation is politicised by partisan and sectoral priorities.

That is not a formula for long-term success.

On another level, Thailand is subject to profound geopolitical shifts. Competition between China and the United States has a Thai nexus, with both countries claiming precedence and seeking to carve out new areas for dominance. In the long term there may not be room for everyone, no matter how adept Thai diplomats tend to be.

For now, at an awkward moment at the end of King Bhumibol Adulyadej’s reign, defence of the monarchy has become the over-riding concern in Thailand. And the primacy of this one institution has parallels across the region. Myanmar’s military, Malaysian ethno-elites and Indonesia’s plutocrats all face the prospect of internet-inspired mobilisations, even insurrections, and are looking at Thailand’s quagmire with concern.

At the regional level, it is true that Southeast Asia has developed an array of institutions to manage international conflicts, offering the peoples of the region some confidence that a major regional inter-state war is unlikely. But the mechanisms for the management of internal feuds are as basic as ever.

The reality is that many people want major change to their national politics. Yet still the idea that entrenched elites will surrender much power is wrong almost everywhere.

Since the retreat of colonialism, the entrenchment of powerful local elites has been the dominant Southeast Asian political characteristic. It just so happens that in Thailand a new elite, spearheaded by Thaksin, rose to challenge for supremacy.

In this case the old guard have decided that they can’t go without a fight and General Prayuth’s junta has already made its agenda clear with a rolling crackdown against dissidents, academics and independent media.

If Thailand ends badly then all of Southeast Asia will be faced with tough decisions about how political institutions, both national and regional, need to be rethought.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีการประหารของ 22 2014 พฤษภาคม ไทย vaulted กลับไปยังตำแหน่งที่คุ้นเคยเป็นเรื่อง cautionary หลังจากการเก็งกำไรมาก ทั่วไปประยุทธ์ประกาศว่า ทหารถูก ครั้ง ค่าธรรมเนียมฝ่ายตรงข้ามของอดีตนายกรัฐมนตรี Yingluck ชินวัตรรันแคมเปญที่มีประสิทธิภาพ และ demoralising กับรัฐบาลของเธอตั้งแต่ครึ่งหลังของปี 2013 และมีความยาวกังวลที่รัฐประหาร — ยุติธรรม ทหาร หรือราชการซึ่งจะสิ้นสุด flirtation ของประเทศไทยกับประชาธิปไตยตัวแทนประเทศไทยล้มเหลวในการสร้างฉันทามติที่มั่นคงเกี่ยวกับวิธีการกระจายอำนาจทางการเมือง และเศรษฐกิจ และประโยชน์ที่มีประสิทธิภาพ รวมถึงในวังและกองทัพ ไม่เคารพเอกสารเลือกตั้งพระราชวงศ์เองสมควรตำหนิในกรณีนี้อย่างใดอย่างหนึ่ง ในช่วงทไวไลท์ของภูมิพลอดุลยเดชประวัติการณ์ 68 ปีรัชกาล ที่สถาบันจำเป็นต้องใช้เมื่อคน จะได้ดำเนินด้านในยุทธการ unbecoming สำหรับการครอบงำทางการเมือง — และเสียงประชาธิปไตยระบุช่วยพาเลสเป็นศัตรูของพวกเขา ทัศนคติพล ซึ่งส่วนใหญ่เฉย ๆ ตั้งแต่ทศวรรษ 1980 ได้เกิดใหม่อีกครั้งถ้าสิ่งไม่ดีผิด ไปประเทศไทย — หนึ่งในสังคมที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด ในเอเชีย และสูงยืนนานาชาติ และภูมิภาคของบวก — สามารถโค่นจากปลากะพงเป็นอำนาจ ไทยแสดงว่า อาจมีร้ายรุนแรงเมื่อการเลือกตั้งประชาธิปไตยที่นำการเปลี่ยนเวรยามของ รัฐบาลแจฮยอนจากตระกูลอดีตนายกรัฐมนตรีทักษิณชินวัตร พี่ของอดีตนายกรัฐมนตรี Yingluck ซึ่งจัดกำลังจาก 2001 จนถึงรัฐประหารปี 2006 แสดงความอึดอัดที่สั่งเก่าของรอยัล ทหาร และราชการการตีความของเมืองไทยถูก brash, boastful ปากกัดตีนถีบ และอาละวาดนิยม กองทัพและวังไม่ยอมรับศักดิ์ศรีที่สะสมทักษิณ หรือแบบที่เขาให้ profitably เบลอขอบระหว่างธุรกิจและการเมืองทักษิณคุกคามเพื่อเลื่อนที่เขาพ่ายแพ้ในการหีบอย่างสม่ำเสมอครบถ้วน การตอบสนองต่อความสำเร็จของเขาเลือกตั้งและปีถูกทำรัฐประหาร 19 2549 กันยายนเนื่องจากเห็นการต่อสู้ที่ยากเพื่อกำหนดประชาธิปไตยไทยใหม่พันธมิตรของทักษิณยังคงชนะเลือกตั้งทุก ล่าสุดในเดือน 2014 กุมภาพันธ์ ว่าเป็นธรรมที่จะตัดสินว่าไม่ unblemishedนี่คือประเด็นลึกซึ้งสำหรับประชาธิปไตยทั่วภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ — ธรรมชาติคอยยอดหมายความ ว่า ผู้ที่ชนะการเลือกตั้งมักถือมุมมองประชาธิปไตยพื้นฐาน ถึงแม้ว่าทักษิณได้นำพรรคการเมืองและการเคลื่อนไหวทางสังคมที่จะ emboldened โดยการสนับสนุนจากมวลชน และสำนวนรวมสังคมและเศรษฐกิจซอร์ส โฟกัสหลักของเขายังคง สะสมพลังงานConundrum ไทยยังมีขนาดประเทศตัวเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาทะเยอทะยานรวมทั้งอาเซียน จะดำเนินการประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนใน 2015 และประเทศไทยมีผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่งของความพยายามเหล่านี้แบบบูรณาการ มันเป็นหนึ่งของสังคมที่ดีที่สุดพร้อมจะจัดการกับการเคลื่อนไหวภายในภูมิภาคมากขึ้น ประเทศ เช่น แล้วดูดซับประมาณสองล้านแรงงานข้ามชาติจากพม่า เศรษฐกิจของประเทศเป็นแบบยืดหยุ่น ว่องไว และเชื่อมต่อทั่วโลก มันอาจดูรุ่งเรืองเศรษฐกิจใหม่เช่นเมื่อความพยายามของอาเซียนเกิดผลแต่ preoccupations ภายในปัจจุบันของประเทศไทยให้แน่ใจว่า ความเสี่ยงที่จะ intrigue ในระดับหนึ่ง lax กฎหมายจะเป็นฮับในภูมิภาคลักลอบ: บุคคล อาวุธ และได้ปลอมเอกสาร เศรษฐกิจของศตวรรษที่ยี่สิบการซับซ้อนเกือบทั้งหมดเชื่อมโยงกับตลาดโลก แต่ยังมีการอิ่มตัว โดยกิจกรรมอาชญากรรม ระเบียบเป็น politicised ตามระดับความสำคัญของพรรค และรายสาขาที่ไม่ใช่สูตรความสำเร็จระยะยาวในระดับอื่น ประเทศไทยมีภูมิศาสตร์การเมืองกะลึกซึ้ง การแข่งขันระหว่างจีนและสหรัฐอเมริกามี nexus ไทย กับประเทศทั้งสองว่า มีความสำคัญ และแสวงหาแกะออกพื้นที่ใหม่สำหรับการปกครอง ในระยะยาวอาจไม่มีสำหรับทุกคน ไม่เชี่ยวชาญการทูตไทยมีแนวโน้มที่จะสำหรับตอนนี้ ในขณะตกใจที่สุดในรัชกาลของพระมหากษัตริย์ภูมิพลอดุลยเดช ป้องกันพระมหากษัตริย์ได้กลายเป็น ความกังวลเกินขี่ในประเทศไทย และ primacy ของสถาบันหนึ่งมี parallels ทั่วทั้งภูมิภาค พม่ามาเลเซีย ทหาร ethno-ร่ำรวย plutocrats ของอินโดนีเซียทั้งหมดหน้าโอกาสของ mobilisations แรงบันดาลใจจากอินเทอร์เน็ต แม้ insurrections และกำลังที่ quagmire ของไทยกับความกังวลในระดับภูมิภาค มันเป็นความจริงว่า เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้มีพัฒนาของสถาบันการจัดการความขัดแย้งระหว่างประเทศ แห่งชนชาติของภูมิภาคบางความเชื่อมั่นว่าสงครามระหว่างประเทศระดับภูมิภาคที่สำคัญน่า แต่กลไกในการบริหารภายใน feuds เป็นพื้นฐานเช่นเคยจริงอยู่ว่า หลายคนต้องการเปลี่ยนแปลงสำคัญของเมืองแห่งชาติ แต่ ยังคิดว่า มั่นคงแห่งรัฐที่ร่ำรวยจะยอมแพ้ไฟมากเป็นเกือบทุกตั้งแต่ถอยของอาณานิคม ขุดสนามเพลาะของร่ำรวยภายในที่มีประสิทธิภาพได้ถูกหลักลักษณะการเมืองเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มันก็เกิดที่ประเทศ อีใหม่ spearheaded โดยทักษิณ กุหลาบท้าทายสำหรับมไหศวรรย์ในกรณีนี้ เจ้าหน้าที่เก่าได้ตัดสินใจว่า พวกเขาไม่สามารถไป โดยไม่มีการต่อสู้ และยึด Prayuth ทั่วไปแล้วได้ของวาระการประชุมชัดเจนกับปราบปรามกลิ้ง dissidents นักวิชาการ และสื่ออิสระถ้าไทยจบ ไม่ดี แล้วทั้งหมดของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จะประสบกับตัดสินใจยากเกี่ยวกับสถาบันทางการเมืองอย่างไร ภูมิภาค และชาติได้ถูก rethought

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ด้วยการรัฐประหารของ 22 พฤษภาคม 2014 ประเทศไทยโค้งกลับไปยังตำแหน่งที่คุ้นเคยเป็นเรื่องเตือน หลังจากที่การเก็งกำไรมากพลประยุทธจันทร์โอชาประกาศว่าทหารเป็นอีกครั้งหนึ่งในค่าใช้จ่าย. ตั้งแต่ช่วงครึ่งหลังของปี 2013 ฝ่ายตรงข้ามของอดีตนายกรัฐมนตรียิ่งลักษณ์ชินวัตรวิ่งแคมเปญที่มีประสิทธิภาพและศีลธรรมต่อต้านรัฐบาลของเธอ และมีความกังวลมานานแล้วว่าการทำรัฐประหาร - ตุลาการทหารหรือข้าราชการ -. จะสิ้นสุดการเกี้ยวพาราสีของประเทศไทยมีการปกครองระบอบประชาธิปไตยตัวแทนประเทศไทยได้ล้มเหลวในการสร้างฉันทามติที่มั่นคงเกี่ยวกับวิธีการกระจายอำนาจทางการเมืองและเศรษฐกิจ และผลประโยชน์ที่มีประสิทธิภาพรวมทั้งในพระราชวังและกองทัพที่ไม่เคารพข้อบังคับของการเลือกตั้ง. พระราชวงศ์ตัวเองสมควรได้รับบางส่วนของโทษสำหรับสถานการณ์เช่นนี้ ในช่วงพลบค่ำของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดชของการครองราชย์ 68 ปีประวัติการณ์ในช่วงเวลาที่สถาบันการศึกษาที่จำเป็นในการรวมตัวกันของคนที่ได้ดำเนินการในด้านการต่อสู้ไม่เหมาะสมสำหรับการปกครองทางการเมือง - ประชาธิปไตยและเสียงระบุปรึกษาพระราชวังเป็นศัตรูของพวกเขา ทัศนคติของรีพับลิกันซึ่งเคยอยู่เฉย ๆ ส่วนใหญ่ตั้งแต่ปี 1980 ที่มีอีกครั้งที่เกิดขึ้นใหม่. ถ้าสิ่งที่ผิดไปไม่ดี, ประเทศไทย - หนึ่งในสังคมที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในเอเชียและความสะดวกสบายกับยืนระหว่างประเทศและภูมิภาคที่บวก - สามารถโค่นล้มจากคอน. ขับเคลื่อน ประเทศไทยแสดงให้เห็นว่าอาจมีผลกระทบอย่างรุนแรงเมื่อการเลือกตั้งในระบอบประชาธิปไตยนำการเปลี่ยนแปลงของยามที่ รัฐบาลปลดอดีตนายกรัฐมนตรีทักษิณชินวัตรพี่ชายของอดีตนายกรัฐมนตรียิ่งลักษณ์ซึ่งถืออำนาจจาก 2001 จนถึงการทำรัฐประหารปี 2006 เป็นตัวแทนของความท้าทายที่อึดอัดที่จะสั่งซื้อเก่าพระราชอำนาจทางทหารและราชการ. ตีความของทักษิณไทย การเมืองเป็นหน้าด้านเศรษฐกิจชอบโอ้อวดและเป็นที่นิยมอย่างดุเดือด กองทัพและพระราชวังไม่สามารถยอมรับศักดิ์ศรีที่ทักษิณสะสมหรือวิธีการที่เขาเบลอเพื่อให้มีผลกำไรเขตแดนระหว่างธุรกิจและการเมือง. ทักษิณขู่ว่าจะครอบคลุมผู้แทนที่เขาพ่ายแพ้อย่างต่อเนื่องในกล่องลงคะแนน การทำรัฐประหารใน 19 กันยายน 2006 คือการตอบสนองต่อความสำเร็จในการเลือกตั้งของเขาและปีที่ผ่านมาตั้งแต่ได้เห็นการต่อสู้ที่ยากต่อการกำหนดประชาธิปไตยไทย. ทักษิณยังคงเป็นผู้ชนะการเลือกตั้งทุกครั้งส่วนใหญ่เมื่อเร็ว ๆ นี้ในเดือนกุมภาพันธ์ปี 2014 แม้ว่าจะมีความเป็นธรรมในการตัดสินว่าทั้ง ด้านวิมล. นี้เป็นปัญหาที่ลึกซึ้งสำหรับเดโมแครทั่วเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ - ลักษณะของผลประโยชน์ของชนชั้นสูงหมายความว่าผู้ที่ชนะการเลือกตั้งมักจะถือมุมมองประชาธิปไตยพื้นฐาน แม้ว่าทักษิณได้นำพรรคการเมืองและการเคลื่อนไหวทางสังคมที่มีความกล้าโดยการสนับสนุนจากมวลชนและบางส่วนจากสำนวนของการรวมทางสังคมและการกระจายทางเศรษฐกิจที่เน้นหลักของเขายังคงสะสมของพลังงาน. ปริศนาไทยนอกจากนี้ยังมีมิติระหว่างประเทศของตัวเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาของการรวมกลุ่มที่มีความทะเยอทะยานทั่วอาเซียน ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนจะดำเนินการในปี 2015 และไทยได้รับการสนับสนุนที่แข็งแกร่งของความพยายามบูรณาการเหล่านี้ มันเป็นหนึ่งในสังคมที่ดีที่สุดเตรียมที่จะจัดการกับการเคลื่อนไหวภายในภูมิภาคมากขึ้น ประเทศเช่นดูดซับแล้วรอบสองล้านแรงงานข้ามชาติจากประเทศพม่า เศรษฐกิจของประเทศมีความยืดหยุ่นว่องไวและเชื่อมต่อทั่วโลก มันจะได้เห็นความเจริญรุ่งเรืองทางเศรษฐกิจใหม่เมื่อความพยายามของอาเซียนแบกผลไม้. แต่เพ้อพกภายในของไทยในปัจจุบันให้มั่นใจว่ามีความเสี่ยงที่จะวางอุบาย ในระดับหนึ่งการบังคับใช้กฎหมายหละหลวมได้ทำให้มันเป็นศูนย์กลางสำหรับการลักลอบขนภูมิภาค: ในคนที่อาวุธและแม้กระทั่งเอกสารปลอม เศรษฐกิจที่มีความซับซ้อนศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดมันเกือบจะผูกติดอยู่อย่างเต็มที่เพื่อตลาดโลก แต่มันจะอิ่มตัวโดยกิจกรรมทางอาญา เป็นระเบียบการเมืองโดยลำดับความสำคัญของพรรคและภาค. ที่ไม่ได้เป็นสูตรสำหรับความสำเร็จในระยะยาว. ในอีกระดับหนึ่งของประเทศไทยอาจมีการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองอย่างลึกซึ้ง การแข่งขันระหว่างจีนและสหรัฐอเมริกามีการเชื่อมไทยกับประเทศทั้งสองอ้างว่ามีความสำคัญและกำลังมองหาที่จะตัดออกพื้นที่ใหม่สำหรับการปกครอง ในระยะยาวอาจจะไม่มีที่ว่างสำหรับทุกคนไม่ว่าเก่งนักการทูตไทยมีแนวโน้มที่จะ. สำหรับตอนนี้ที่เป็นช่วงเวลาที่น่าอึดอัดใจในตอนท้ายของการครองราชย์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดชของการป้องกันของสถาบันพระมหากษัตริย์ได้กลายเป็นความกังวลมากกว่าขี่ใน ประเทศไทย. และเป็นอันดับหนึ่งของสถาบันการศึกษานี้มีความคล้ายคลึงกันทั่วทั้งภูมิภาค ทหารพม่าชนชั้น ethno มาเลเซียและ plutocrats อินโดนีเซียทุกคนต้องเผชิญโอกาสของ mobilisations อินเทอร์เน็ตได้แรงบันดาลใจแม้ insurrections และกำลังมองหาที่หล่มของประเทศไทยด้วยความห่วงใย. ในระดับภูมิภาคก็เป็นความจริงที่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้มีการพัฒนาอาร์เรย์ของสถาบันไปยัง การจัดการความขัดแย้งระหว่างประเทศที่ให้บริการประชาชนของภูมิภาคเชื่อมั่นบางอย่างที่สำคัญในภูมิภาคสงครามระหว่างรัฐไม่น่า แต่กลไกในการจัดการเรื่องระหองระแหงภายในจะเป็นพื้นฐานเช่นเคย. ความจริงก็คือว่าหลายคนต้องการการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในการเมืองระดับชาติของพวกเขา แต่ยังคงความคิดที่ว่าชนชั้นสูงที่ยึดที่มั่นจะยอมแพ้อำนาจมากที่ไม่ถูกต้องเกือบทุกที่. ตั้งแต่ถอยของลัทธิล่าอาณานิคมที่ตั้งมั่นของชนชั้นสูงในท้องถิ่นที่มีประสิทธิภาพได้รับการที่โดดเด่นในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ลักษณะทางการเมือง มันเกิดขึ้นเพียงเพื่อที่ในประเทศไทยชนชั้นใหม่ทันสมัยโดยทักษิณเพิ่มขึ้นที่จะท้าทายสำหรับมไหศวรรย์. ในกรณีนี้ยามเก่าได้ตัดสินใจว่าพวกเขาไม่สามารถไปโดยไม่มีการต่อสู้และกลุ่มทั่วไปประยุทธได้ทำแล้ววาระการประชุมที่ชัดเจนด้วย ปราบปรามกลิ้งกับ dissidents นักวิชาการและสื่ออิสระ. ถ้าประเทศไทยไม่ดีจบแล้วทั้งหมดของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จะต้องเผชิญกับการตัดสินใจที่ยากลำบากเกี่ยวกับวิธีการสถาบันทางการเมืองทั้งในระดับชาติและระดับภูมิภาคจะต้องมีการ rethought

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กับรัฐประหารของ 22 พฤษภาคม 2014 , ไทยตลอดกลับตำแหน่งคุ้นเคยเป็นอุทาหรณ์สอนใจ หลังจากการเก็งกำไรมาก โอชา ชานประยุทธทั่วไปประกาศว่าทหารเป็นอีกครั้งแล้ว

ตั้งแต่ครึ่งหลังของปี 2013 ของฝ่ายตรงข้ามอดีตนายกฯ ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร รัน มีประสิทธิภาพ และ demoralising รณรงค์ต่อต้านรัฐบาลของเธอและมีความกังวลว่าการรัฐประหาร - ยาว ตุลาการ ทหาร หรือข้าราชการ - จบไทยทีเล่นทีจริงกับประชาธิปไตยตัวแทน

ประเทศไทยล้มเหลวในการสร้างฉันทามติเกี่ยวกับเสถียรภาพทางการเมืองและเศรษฐกิจอย่างไร เพื่อกระจายพลังงาน และผลประโยชน์ที่มีประสิทธิภาพ รวมทั้งในพระราชวัง และกองทัพ ไม่เคารพ

เลือกเอกสารที่ราชวงศ์ตัวเองสมควรบางส่วนของโทษสำหรับสถานการณ์นี้ ในช่วงพลบค่ำของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช เป็น 68 ปี ครอบครอง เวลาที่สถาบันต้องระดมคน มีถ่ายด้านข้างในการต่อสู้ที่ไม่เหมาะสมสำหรับการปกครองทางการเมือง - และเสียงประชาธิปไตยระบุวังผู้ช่วยเป็นศัตรูของพวกเขา ทัศนคติของสาธารณรัฐที่ได้รับส่วนใหญ่เฉยๆตั้งแต่ 1980 , re ใหม่

ถ้ามีอะไรผิดๆ , ไทย - หนึ่งของสังคมที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในเอเชีย และสะดวกสบาย พร้อมเป็นสากลและยืนอยู่ในภูมิภาคสามารถโค่นล้มจากคอน

crucially , ไทย แสดงให้เห็นว่าสามารถมีความร้ายแรงเมื่อการเลือกตั้งประชาธิปไตยเอา การเปลี่ยนแปลงของยามรัฐบาลของอดีตนายกรัฐมนตรี ทักษิณ ชินวัตร พี่ชายของอดีตนายกรัฐมนตรี นางสาวยิ่งลักษณ์ ชินวัตร ซึ่งจัดกำลังจากปี 2001 จนถึงรัฐประหาร 2549 แสดงความท้าทายที่อึดอัดกับเพื่อเก่าของพระราชอำนาจทหารและระบบราชการ .

ทักษิณตีความการเมืองไทยสับเพร่า เศรษฐกิจ โอ้อวด และเป็นที่นิยมอย่างดุร้ายกองทัพและวังไม่ยอมรับศักดิ์ศรีที่ทักษิณสะสม หรือวิธีที่เขายังคงเบลอเขตแดนระหว่าง ธุรกิจ และการเมือง พ.ต.ท. ทักษิณ ขู่ให้ครอบคลุมประเด็น

พวกเขาอย่างต่อเนื่องที่แพ้กล่องหย่อนบัตรเลือกตั้งรัฐประหาร 19 กันยายน 2549 คือการตอบสนองความสำเร็จการเลือกตั้งของเขาและปีตั้งแต่ได้เห็นการต่อสู้ที่ยากจะนิยามประชาธิปไตยไทย .

ทักษิณพันธมิตรยังชนะการเลือกตั้งทุกครั้ง ล่าสุดในเดือนกุมภาพันธ์ปี 2014 แต่มันไม่ยุติธรรมที่จะตัดสินว่าทั้งสองฝ่าย คือผุดผ่อง .

นี้เป็นปัญหาที่ลึกซึ้งสำหรับพรรคประชาธิปัตย์ทั่วภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ - ธรรมชาติของผลประโยชน์ที่ยอด หมายความว่า คนที่ชนะการเลือกตั้งมักจะถือพื้นฐานประชาธิปไตยมุมมอง แม้ว่า พ.ต.ท. ทักษิณ ได้นำพรรคการเมืองและการเคลื่อนไหวทางสังคมที่ล้า โดยการสนับสนุนจากมวลชน และบางส่วนโดยโวหารของการรวมเศรษฐกิจสังคมและแจกจ่าย ,เน้นหลักของเขายังคงสะสมพลังงาน

ปริศนาไทยยังมีมิติระหว่างประเทศของตนเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาที่ทะเยอทะยานบูรณาการข้ามประเทศในกลุ่มอาเซียน ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนจะมีผลบังคับใช้ในปี 2558 และไทยได้เป็นผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่งของความพยายามเหล่านี้แบบบูรณาการ มันเป็นหนึ่งในที่ดีที่สุดในการเตรียมการรับมือกับสังคมมากขึ้นภายในภูมิภาคการเคลื่อนไหว