You felt a pair of eyes glance up a

You felt a pair of eyes glance up at you in question as you moved to slowly descend the stair case, non-too surprised in the fact that it was Steven's blue orbs once again.

"Well, my job's done here. Enjoy your letter, 'Steven'." Your Cacnea was thrilled at the thought of finally going home, the young Pokemon jumping into your arms as you moved farther out of the room. Before you could fully rush from the cavern, however, the other person inhabiting it called out to you.

"Wait a moment, please!" Stopping with a deep sigh, you craned your neck to glance back at the silver-haired male. Blinking in question, you found the boy still standing atop his perch at the top of the stairs; looking down at you with sudden interest. Upon seeing your questionable gaze, the male smiled lightly. "Please, at least enlighten me with your name so that I may thank you properly for delivering this letter safely to me." The request seemed odd to you, but your mind was too dull from exhaustion to really care. Offering the best smile you could manage through your fatigue-induced haze, you answered him.

"Me? I'm (y/n), and that's all there really is to say." The male blinked at your odd reply, but you paid him no mind; simply waving over your shoulder as you left the cave without another care in the world. You couldn't wait to see your bed again after everything you've been through today...

Steven was left standing still in your wake, the Steel-type user utterly at a loss from your encounter. Blue eyes focused in on the dark doorway you had vanished through, the male was left at a loss for words.

You were quite the character, was what he had observed from you. Kind enough to deliver a letter as a favor, he saw. Brave enough to journey into the cave around him to complete a simple quest, he noted. Expressive enough to not care about showing your feelings, he observed. Your entrance into the room came by in a blur, you only staying for as long as you had too. However, even in that brief amount of time, he had learned something more about you.

You were very intriguing, to say the least.

As the Champion reflected on his brief encounter with the so-called (y/n), he couldn't help but smile lightly; before turning back to the ancient drawings thoughtlessly. Your odd personality and demeanor had, to say the least, brightened his mood.

That was, at least, until he noted the silence that once again developed around him.

The Steel Champion's smile lowered, a thin frown taking over his features. The feeling from before developed into his chest once more, the burning, aching feeling of emptiness now his only companion in the dark abyss of the cave.

Ah, so that's what this feeling is. It's loneliness.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คุณรู้สึกว่าคู่ของตาอย่างรวดเร็วค่าที่คุณสอบถามคุณย้ายลงช้ากรณีบันได ไม่เกินไปประหลาดใจในความเป็นจริงว่า มันเป็นของ Steven orbs สีฟ้าอีกครั้ง งานของที่นี่ถูกต้อง เพลิดเพลินไปกับจดหมาย 'Steven' " Cacnea คุณได้ตื่นตาตื่นใจที่คิดว่าสุดท้าย ไปหน้าแรก หนุ่มสาวโปเกมอนที่กระโดดเข้าไปในแขนของคุณขณะที่คุณย้ายอยู่ห่างออกไปนอกห้อง ก่อนคุณสามารถทั้งหมดวิ่งจากอุโมงค์ อย่างไรก็ตาม คนอื่น ๆ ที่อาศัยอยู่ก็เรียกคุณ"รอสักครู่ โปรด" คุณ craned คอมองที่เพศชายเงิน haired หยุด มีล่องลึก กะพริบในคำถาม พบเด็กที่ยังคง ยืนอยู่บนยอดเขาปลากะพงที่ด้านบนของบันได มองลงที่คุณ มีความสนใจทันที ชายเมื่อเห็นสายตาของคุณอาจ ยิ้มเบา ๆ "กรุณา น้อยสอนฉัน ด้วยชื่อของคุณเพื่อที่ฉันอาจขอบคุณอย่างถูกต้องสำหรับการส่งจดหมายนี้ปลอดภัยกับฉัน" คำดูเหมือนแปลกกับคุณ แต่ใจน่าเบื่อเกินไปจากจุดประสงค์จริง ๆ ดูแล เชิญยิ้มสุดที่คุณสามารถจัดการผ่านเมฆหมอกทำให้เกิดความเมื่อยล้าของคุณ คุณตอบเขา"ฉัน ฉัน (y/n), และทั้งหมดมีจริงพูด " ชายคันนั้นกะพริบที่ตอบกลับของคุณแปลก แต่คุณจ่ายเขาไม่ใจ เพียงโบกเหนือไหล่ของคุณ ตามที่คุณซ้ายถ้ำโดยไม่ดูแลที่อื่นในโลก คุณไม่สามารถรอเพื่อดูดีอีกครั้งหลังจากทุกอย่างที่คุณได้รับวันนี้ถึง...Steven ที่เหลือยืนในปลุก ผู้ใช้เหล็กชนิดโคตรที่สูญเสียจากการเผชิญหน้า ตาสีฟ้าเน้นในคุณมีศาสดาผ่านประตูมืด ชายที่เหลือขาดทุนคำ คุณมีอักขระมาก เป็นสิ่งที่เขาได้สังเกตจากคุณ ชนิดพอส่งจดหมายเป็นที่โปรดปราน เขาเห็น กล้าพอที่จะเดินทางเข้าสู่ถ้ำรอบเขาทำเควสง่าย เขากล่าว แสดงออกพอจะดูแลเกี่ยวกับการแสดงความรู้สึกของคุณ เขาไม่ ทางเข้าเป็นห้องมาโดยทื่อ คุณเท่านั้น พักอยู่ตราบใดที่คุณมีมากเกินไป อย่างไรก็ตาม แม้ในที่ระยะสั้น ๆ เวลา เขาได้เรียนรู้อะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับตัวคุณคุณไม่น่ามาก ซวีเป็นแชมป์ประจำบนเขาพบโดยย่อมีว่า (y/n), เขาไม่ช่วย แต่ยิ้มเบา ๆ ก่อนที่จะหันหลังกลับไปที่ภาพวาดโบราณ thoughtlessly บุคลิกภาพที่แปลกและกิริยาท่าทางของคุณ มี ซวี brightened อารมณ์ของเขาที่ น้อย จนกระทั่งเขาสังเกตความเงียบว่าอีกพัฒนารอบเขา รอยยิ้มของแชมเปี้ยนเหล็กลดลง คิ้วบางที่มากกว่าลักษณะการทำงานของเขา ความรู้สึกจากก่อนพัฒนาเป็นหน้าอกของเขาอีกครั้ง การเขียน aching รู้สึกของความว่างเปล่าตอนนี้เพื่อนของเขาเฉพาะในหุบเหวมืดของถ้ำอา นั่นคือความรู้สึกนี้คืออะไร เรื่องของความเหงา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คุณรู้สึกว่าคู่ของตาเหลือบมองไปที่คุณในคำถามเมื่อคุณย้ายไปอย่างช้า ๆ ลงจากบันได ไม่ก็ประหลาดใจในข้อเท็จจริงที่ว่า มันคือ สตีเวน สีฟ้ากลมอีกครั้ง

" เอ่อ งานผมเสร็จแล้ว สนุกกับหนังสือของคุณ ' สตีฟ ' . " cacnea ของคุณตื่นเต้นเมื่อคิดว่าสุดท้ายกลับบ้าน โปเกมอนยังกระโดดเข้าไปในแขนของคุณ ตามที่คุณย้ายไกลออกไปจากห้องก่อนที่คุณเต็มสามารถวิ่งจากถ้ำ อย่างไรก็ตาม บุคคลอื่น ๆที่อาศัยอยู่มันเรียกเธอ

" รอสักครู่ค่ะ " หยุดถอนหายใจลึก เธอแหงนคอของคุณที่จะมองกลับไปที่ชายผมสีเงิน . กระพริบในคำถาม คุณเจอเด็กยังยืนอยู่บนตำแหน่งที่ด้านบนของบันได ; มองเธอด้วยความสนใจทันที เมื่อเห็นสายตาสงสัยของคุณ" ชายยิ้มเบาๆ ได้โปรดเถอะ อย่างน้อยก็ให้ฉันด้วยชื่อของคุณเพื่อให้ฉันขอขอบคุณสำหรับการส่งมอบจดหมายนี้ได้อย่างปลอดภัย ผมขอ ดูแปลกไป แต่ใจก็หมองจากความอ่อนเพลียจะสนใจจริงๆ มอบรอยยิ้มที่ดีที่สุดคุณสามารถจัดการผ่านความเหนื่อยล้าของคุณเกิดหมอกควัน เธอตอบเขา

" ฉัน ฉัน ( y / n ) และมันก็พูด" ชายกระพริบตาที่ตอบกลับแปลกของคุณ แต่คุณจ่ายให้เขาไม่มีใจ เพียงแค่โบกมือเหนือไหล่ของคุณเมื่อคุณออกจากถ้ำโดยไม่สนใจอีกในโลก คุณไม่สามารถรอที่จะเห็นเตียงอีกครั้งหลังจากที่เธอผ่านเรื่องมามากมาย วันนี้ . . . . . . .

สตีเวนถูกทิ้งไว้ยังยืนอยู่ของคุณตื่น ประเภทเหล็กผู้ใช้อย่างเต็มที่ที่สูญเสียจากการพบกันของคุณดวงตาสีฟ้าในเน้นมืดประตูคุณก็หายตัวไป โดยผู้ที่ถูกทิ้งไว้ที่สูญเสียสำหรับคำ

คุณค่อนข้างอักษรเป็นสิ่งที่เขาสังเกตได้จากคุณ ใจดีมอบจดหมายให้เขาเห็น กล้าพอที่จะเดินเข้าไปในถ้ำ ตัวเขา เพื่อให้ค้นหาง่าย เขากล่าว สำคัญพอที่จะไม่สนใจการแสดงความรู้สึกของคุณ เขาสังเกตคุณเข้าห้องมาแบบเบลอๆ เธอแค่อยู่ให้นานที่สุดเท่าที่คุณได้เหมือนกัน อย่างไรก็ตาม แม้ในระยะสั้น ๆของเวลา เขาได้เรียนรู้บางอย่างเกี่ยวกับคุณ

คุณน่าสนใจมาก ว่าน้อย

เป็นแชมป์ปรากฏบนเจอบทสรุปของเขากับสิ่งที่เรียกว่า ( y / n ) , เขาไม่สามารถช่วย แต่รอยยิ้มเบา ก่อนหันกลับไปเป็นภาพวาดโบราณ อย่างไร้สำนึกอีกบุคลิกแปลกและพฤติการณ์ มีการบอกว่าอย่างน้อยสว่างอารมณ์ของเขา . . . . . .

ที่ อย่างน้อยก็จนกว่าเขาจะสังเกตความเงียบนั้นอีกครั้งที่พัฒนาขึ้นรอบๆตัวเขา

ยิ้มเหล็กแชมป์ลง ขมวดคิ้วบางยึดคุณสมบัติของเขา ความรู้สึกจากก่อนที่จะพัฒนาเป็นหน้าอกของเขาอีกครั้งหนึ่ง ปวดแสบปวดร้อน ปวด , ความรู้สึกว่างเปล่าในตอนนี้ของเขาเท่านั้นสหายในเหวมืดของถ้ำ

อ่า แล้วความรู้สึกนี้มันอะไรกัน . มันคือความเหงา