for certain bacterial conditions [7

for certain bacterial conditions [73,74], but it would be a
mistake to generalize from this to argue that antibiotics
are not effective for life threatening illnesses, just because
it is unethical for them to be studied in these clinical
situations. Many common drugs used in general medicine
have effect sizes much smaller than antidepressants.
One could make a similar criticism of the trials most
medical treatments and conclude that their efficacy
amounts to a myth constructed from 100,000 trials. Surgery
is widely used with little support from randomized
placebo-controlled trails. It is true that half-dozen psychiatrists
have written articles critical of the efficacy of
antidepressants and that, historically, mainstream physicians
have been wrong about some clinical beliefs. Nevertheless,
antidepressants are now the mainstay of
biological treatment of depressed patients throughout the
world and have been so for about the last 50 years. Ioannidis’s
recommendations to not use the psychotherapeutic
(as inferred from his statement) or pharmacological
treatments, or the combination of both treatments, are
based on speculations that do not provide a firm basis for
abandoning both psychotherapy and pharmacotherapy.
How Small and Effect Size is Too Small for a Drug
to be Used
Ioannidis does not state what amount of drug-placebo
difference he would consider clinically significant, but he
rejects the drug-placebo differences observed in clinical
trials (12-35% depending on type of depression as summarized
in Table 1) as not clinically significant. We argue
that even 1% of patients who experience substantial clinical
improvement represent a benefit, which is particularly
meaningful to those individuals. Benefits can accumulate
over time, and depression is frequently a recurrent disease.
To illustrate the ethical aspect of this issue, we use
a hypothetical example of anti-cancer drug treatment
where the underlying cancer has a death rate of 10% per
year and drug treatment reduces this by 1% per year.
This one percent lives-saved would add up and increase
the percentage of total survivors. Should we offer the
patients this 1% chance of survival? This 1% benefit
would accrue year after year to as much as a 10% cure
over a person’s life span. How small an effect size should
be regarded as clinically insignificant?
Perspectives from the Philosophy of Science and
Logic
Empirical science cannot prove anything with absolute
certainty. Some label the reasoning that if something can
occur, it will occur, and does occur all the time, the fallacy
of “appeal to probability.” Ioannidis offers no actual
evidence that they do reduce antidepressant efficacy to
zero; these are just speculations and yet, he concluded
that the opposite of the empirical evidence is true. The
erroneous logic is that, if you can criticize the evidence,
then you can conclude that the opposite of what the evidence
shows must be true. This has certain characteristics
in common with the Creationist attack on evolution.
Creationists argue that evolution cannot completely
explain everything; therefore, the opposite of evolution
(i.e. intelligent design) is true.
Practical and Ethical Constraints on Ethical
Clinical Trials
There are IRBs and ethical constraints as well as practical
limitations to clinical trials, deserving comment in a journal
on ethics and philosophy. Ioannidis calls for large,
long-term studies (by implication over 5 years) and asks
that some of these “should include suicide, and major life
events” such as “loss of job.” The trials of 50,000 patients
for drug plus presumably another 50,000 ill individuals
receiving only placebo would result in a trial that the
IRBs would not approve. This fictional trial could never
be conducted and completed and would represent too
great a health risk for the placebo group. Physicians
would not generally refer symptomatic depressed patients
for whom antidepressants were clinically indicated to
such a trial, and not enough patients would volunteer,
absent a considerable monetary payment. Moreover,
patients randomized to placebo might still withdraw prematurely,
due to lack of efficacy of placebo, and thus produce
erroneously skewed results. Our argument is not
that such a study would yield more information about
these outcomes, but rather it cannot be done for ethical
and practical reasons. We feel funding should be directed
to identifying which patients should receive medication,
and many a host of other questions.
Philosophy of Ethics
The patient voluntarily visits a physician to seek help.
The physician may diagnosis “depression,” determine
that an antidepressant is indicated for that particular
patient and then recommend it, based on that patient’s
history, current status, and other clinical factors. We consider
the recommendation of treatment using the four
ethical principles of the Belmont Report, refined by Beauchamp
and Childers [75] of: (1) beneficence, (2) non-malfeasance,
(3) autonomy and (4) justice. Beneficence, the
antidepressants’ benefit (or the lack thereof), the main
focus and our disagreement, is straightforward. Ioannidis
does not dwell on the side effects of the antidepressants,
but, most of the antidepressants currently used do have
clinically significant side effects. Physicians must work
with the patient to determine if the benefits of the drug
are worth the particular side effects the patient may be
exposed to or experience. We agree on avoiding malfeasance
from known and unknown drugs’ adverse effects.
Ioannidis makes no statement about the possible harm
Davis et al. Philosophy, Ethics, and Humanities in Medicine 2011, 6:8

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สำหรับเงื่อนไขบางอย่างจากแบคทีเรีย [73,74], แต่จะเป็นความผิดพลาดทั่วไปจากนี้เถียงว่ายาปฏิชีวนะไม่มีผลบังคับใช้สำหรับการเจ็บป่วย การคุกคามต่อชีวิตเพียงเพราะมีศีลธรรมนั้นจะศึกษาในคลินิกเหล่านี้สถานการณ์ มีใช้ในยาเสพติดทั่วไปหลายมีขนาดผลขนาดเล็กกว่า antidepressantsหนึ่งสามารถทำให้การวิจารณ์คล้ายทดลองมากที่สุดการรักษาพยาบาล และสรุปที่ประสิทธิภาพของพวกเขายอดเงินที่จะเป็นตำนานที่สร้างจากการทดลอง 100000 การผ่าตัดใช้กันอย่างแพร่หลาย ด้วยการสนับสนุนน้อยจาก randomizedควบคุมด้วยยาหลอกแนว ก็จริงที่จิตแพทย์ half-dozenได้เขียนบทความสำคัญของประสิทธิภาพของantidepressants และที่ ประวัติ หลักแพทย์ได้รับไม่ถูกต้องเกี่ยวกับความเชื่อบางคลินิก อย่างไรก็ตามantidepressants ก็ซ่าของชีวภาพการรักษาของผู้ป่วยซึมเศร้าตลอดการโลก และได้รับนั้นสำหรับเกี่ยวกับปี 50 ของ Ioannidisคำแนะนำที่ใช้ใน psychotherapeutic(ตามที่สรุปจากรายงานของเขา) หรือ pharmacologicalรักษา หรือการรวมกันของทั้งสองรักษาตาม speculations ที่ให้พื้นฐานของบริษัทในละทิ้งจิตแพทย์และ pharmacotherapyวิธีการขนาดเล็กและขนาดผลจะเล็ก เกินไปสำหรับยาที่จะใช้Ioannidis ระบุว่า จำนวนยาหลอกยาเขาจะพิจารณาความสำคัญทางคลินิกแตกต่าง แต่เขาไม่ยอมรับความแตกต่างจากยาหลอกยาในคลินิก(12-35% ขึ้นอยู่กับชนิดของภาวะซึมเศร้าเป็นสรุปการทดลองในตารางที่ 1) อย่างมีนัยสำคัญทางคลินิกไม่ เราทะเลาะที่แม้แต่ 1% ของผู้ป่วยที่พบสำคัญทางคลินิกแสดงถึงการปรับปรุงสวัสดิการ ซึ่งเป็นอย่างยิ่งมีความหมายกับบุคคลเหล่านั้น สามารถสะสมผลประโยชน์เกินเวลา และภาวะซึมเศร้าได้บ่อยเป็นโรคที่เกิดซ้ำการแสดงทางด้านจริยธรรมของปัญหานี้ เราใช้ตัวอย่างสมมุติการรักษาโรคมะเร็งต่อต้านยาเสพติดซึ่งมะเร็งต้นแบบมีอัตราตาย 10% ต่อปีและยาลดนี้ 1% ต่อปีบันทึกชีวิตหนึ่งเปอร์เซ็นต์นี้จะเพิ่มขึ้น และเพิ่มเปอร์เซ็นต์ของผู้รอดชีวิตทั้งหมด เราควรมีการผู้ป่วย 1% นี้โอกาสอยู่รอด สวัสดิการนี้ 1%จะรับรู้ถึง% 10 ปีรักษาผ่านช่วงชีวิตของคน อย่างไรควรมีขนาดผลเล็กถือเป็นความสำคัญทางคลินิกหรือไม่มุมมองจากปรัชญาของวิทยาศาสตร์ และตรรกะรวมวิทยาศาสตร์ไม่สามารถพิสูจน์อะไรกับสัมบูรณ์แน่นอน บางป้ายเหตุผลว่าถ้าสิ่งที่สามารถเกิดขึ้น มันจะเกิดขึ้น และเกิดขึ้นตลอดเวลา การเข้าใจผิด"กรุณาให้ความน่าเป็น" Ioannidis มีไม่จริงหลักฐานที่พวกเขาลด antidepressant ประสิทธิภาพการศูนย์ มีเพียง speculations และยัง เขาสรุปที่ตรงกันข้ามกับหลักฐานประจักษ์เป็นจริง ที่ตรรกะที่ผิดพลาดคือ ถ้าคุณสามารถวิพากษ์วิจารณ์หลักฐานจาก นั้นคุณสามารถสรุปที่ตรงกันข้ามกับหลักฐานที่แสดงต้องเป็นจริง มีลักษณะบางin common with โจมตี Creationist ในวิวัฒนาการCreationists โต้แย้งว่า การวิวัฒนาการไม่สมบูรณ์อธิบายทุกอย่าง ดังนั้น ตรงข้ามของวิวัฒนาการ(เช่นผู้ออกแบบ) เป็นจริงปฏิบัติ และจริยธรรมข้อจำกัดของจริยธรรมการทดลองทางคลินิกมี IRBs และข้อจำกัดของจริยธรรม เป็นทางปฏิบัติข้อจำกัดของการทดลองทางคลินิก สมควรข้อคิดเห็นในสมุดรายวันจริยธรรมและปรัชญา Ioannidis เรียกสำหรับขนาดใหญ่ระยะยาวศึกษา (โดยปริยายมากกว่า 5 ปี) และถามที่เหล่านี้ "ควรมีฆ่าตัวตาย และชีวิตที่สำคัญกิจกรรม""ขาดทุนของงาน" ทดลองของผู้ป่วยที่ 50000ยาเสพติดรวมทั้งคนป่วยอื่นน่าจะ 50000ได้รับยาหลอกเท่านั้นจะส่งผลการทดลองที่การIRBs จะอนุมัติไม่ ทดลองนี้สมมติไม่เคยได้ดำเนินการเสร็จสมบูรณ์ และจะแสดงมากเกินไปดีที่มีความเสี่ยงสุขภาพสำหรับกลุ่มยาหลอก แพทย์จะไม่โดยทั่วไปหมายถึงผู้ป่วยซึมเศร้าอาการที่ antidepressants ได้ทางคลินิกแสดงให้เช่นการทดลอง และไม่เพียงพอผู้ป่วยที่จะอาสาสมัครabsent ชำระเงินมากขึ้น นอกจากนี้ผู้ป่วย randomized กับยาหลอกอาจยังคงถอนก่อนกำหนดเนื่องจากการขาดประสิทธิภาพของยาหลอก และผลิตดังนั้นผลตั้งใจบิด อาร์กิวเมนต์ของเราไม่ใช่ดังนั้นการศึกษาจะผลผลิตข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับผลเหล่านี้ แต่จะไม่สามารถทำในจริยธรรมand practical reasons. We feel funding should be directedto identifying which patients should receive medication,and many a host of other questions.Philosophy of EthicsThe patient voluntarily visits a physician to seek help.The physician may diagnosis “depression,” determinethat an antidepressant is indicated for that particularpatient and then recommend it, based on that patient’shistory, current status, and other clinical factors. We considerthe recommendation of treatment using the fourethical principles of the Belmont Report, refined by Beauchampand Childers [75] of: (1) beneficence, (2) non-malfeasance,(3) autonomy and (4) justice. Beneficence, theantidepressants’ benefit (or the lack thereof), the mainfocus and our disagreement, is straightforward. Ioannidisdoes not dwell on the side effects of the antidepressants,but, most of the antidepressants currently used do haveclinically significant side effects. Physicians must workwith the patient to determine if the benefits of the drugare worth the particular side effects the patient may beexposed to or experience. We agree on avoiding malfeasancefrom known and unknown drugs’ adverse effects.Ioannidis makes no statement about the possible harmDavis et al. Philosophy, Ethics, and Humanities in Medicine 2011, 6:8

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สำหรับเงื่อนไขของแบคทีเรียบาง [73,74]
แต่มันจะเป็นความผิดพลาดที่จะพูดคุยจากนี้เพื่อยืนยันว่ายาปฏิชีวนะไม่ได้มีประสิทธิภาพสำหรับการเจ็บป่วยที่คุกคามชีวิตเพียงเพราะมันเป็นเรื่องที่ผิดจรรยาบรรณสำหรับพวกเขาจะได้รับการศึกษาในทางคลินิกเหล่านี้สถานการณ์ ยาเสพติดที่พบบ่อยมากใช้ในการแพทย์ทั่วไปมีขนาดผลเล็กกว่าซึมเศร้า. หนึ่งจะทำให้การวิจารณ์ของการทดลองที่คล้ายกันมากที่สุดการรักษาทางการแพทย์และสรุปได้ว่าการรับรู้ความสามารถของพวกเขาจำนวนตำนานสร้างขึ้นจาก100,000 ทดลอง การผ่าตัดใช้กันอย่างแพร่หลายด้วยการสนับสนุนเล็กน้อยจากการสุ่มเส้นทางที่ควบคุมได้รับยาหลอก มันเป็นความจริงที่จิตแพทย์ครึ่งโหลได้เขียนบทความที่สำคัญของการรับรู้ความสามารถของซึมเศร้าและว่าในอดีตแพทย์กระแสหลักได้รับไม่ถูกต้องเกี่ยวกับความเชื่อทางคลินิกบาง แต่ซึมเศร้าอยู่ในขณะนี้แกนนำของการรักษาทางชีวภาพของผู้ป่วยซึมเศร้าทั่วโลกและได้รับเพื่อประมาณ50 ปี Ioannidis ของคำแนะนำที่จะไม่ใช้จิตอายุรเวท(ตามที่สรุปจากคำพูดของเขา) หรือยารักษาหรือการรวมกันของการรักษาทั้งสองเป็นอยู่บนพื้นฐานของการคาดเดาที่ไม่ให้พื้นฐานที่มั่นคงสำหรับทิ้งทั้งจิตบำบัดและยา. วิธีขนาดเล็กและขนาดผลเกินไป ขนาดเล็กสำหรับยาที่จะใช้Ioannidis ไม่ได้ระบุสิ่งที่ปริมาณของยาเสพติดที่ได้รับยาหลอกแตกต่างเขาจะพิจารณานัยสำคัญทางคลินิกแต่เขาปฏิเสธความแตกต่างที่ยาเสพติดที่ได้รับยาหลอกพบว่าในทางคลินิกการทดลอง (12-35% ขึ้นอยู่กับชนิดของภาวะซึมเศร้าเป็นสรุปในตารางที่1) ไม่ได้เป็นนัยสำคัญทางคลินิก เราเถียงว่าแม้แต่ 1% ของผู้ป่วยที่มีประสบการณ์ทางคลินิกที่สำคัญการปรับปรุงเป็นตัวแทนผลประโยชน์ซึ่งเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีความหมายกับบุคคลเหล่านั้น ประโยชน์ที่ได้รับสามารถสะสมในช่วงเวลาและภาวะซึมเศร้ามักจะเป็นโรคที่เกิดขึ้นอีก. เพื่อแสดงให้เห็นด้านจริยธรรมของปัญหานี้เราจะใช้เป็นตัวอย่างสมมุติต้านมะเร็งรักษายาเสพติดที่เป็นโรคมะเร็งที่ขีดเส้นใต้มีอัตราการตายของ10% ต่อปีและการรักษายาเสพติดช่วยลดการนี้โดย 1% ต่อปี. นี้ร้อยละหนึ่งชีวิตที่บันทึกไว้จะเพิ่มขึ้นและเพิ่มขึ้นร้อยละของผู้รอดชีวิตทั้งหมด เราควรให้ผู้ป่วยนี้มีโอกาส 1% ของการอยู่รอด? นี้ได้รับประโยชน์ 1% จะเกิดขึ้นทุกปีให้มากที่สุดเท่าการรักษา 10% ในช่วงชีวิตของคน วิธีเล็กขนาดผลกระทบควรได้รับการยกย่องในฐานะที่ไม่มีนัยสำคัญทางคลินิก? มุมมองจากปรัชญาของวิทยาศาสตร์และลอจิกวิทยาศาสตร์เชิงประจักษ์ไม่สามารถพิสูจน์อะไรกับที่แน่นอนแน่นอน บางคนติดป้ายให้เหตุผลว่าถ้าสิ่งที่สามารถเกิดขึ้นก็จะเกิดขึ้นและจะเกิดขึ้นตลอดเวลาเข้าใจผิด". อุทธรณ์ต่อความน่าจะเป็น" ของ Ioannidis มีจริงไม่มีหลักฐานที่แสดงว่าพวกเขาจะลดประสิทธิภาพยากล่อมประสาทที่จะศูนย์; เหล่านี้เป็นเพียงการคาดเดาและยังเขาสรุปว่าตรงข้ามของหลักฐานเชิงประจักษ์ที่เป็นจริง ตรรกะที่ผิดพลาดก็คือว่าถ้าคุณสามารถวิพากษ์วิจารณ์หลักฐานแล้วคุณสามารถสรุปได้ว่าตรงกันข้ามกับสิ่งจำนนต่อหลักฐานแสดงให้เห็นว่าจะต้องเป็นจริง นี้มีลักษณะบางอย่างที่เหมือนกันกับการโจมตีผู้สร้างวิวัฒนาการ. ครีเอชั่ยืนยันว่าวิวัฒนาการไม่สมบูรณ์อธิบายทุกอย่าง; จึงตรงข้ามของวิวัฒนาการ(เช่นการออกแบบที่ชาญฉลาด) เป็นจริง. จำกัด ปฏิบัติและจริยธรรมในจริยธรรมการทดลองทางคลินิกมีIRBs และข้อ จำกัด ทางจริยธรรมเช่นเดียวกับการปฏิบัติข้อจำกัด ในการทดลองทางคลินิกสมควรได้รับความคิดเห็นในวารสารเกี่ยวกับจริยธรรมและปรัชญา Ioannidis เรียกร้องให้มีขนาดใหญ่การศึกษาระยะยาว(โดยปริยายกว่า 5 ปี) และถามว่าบางส่วนของเหล่านี้"ควรจะรวมถึงการฆ่าตัวตายและชีวิตที่สำคัญเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น" เช่น "การสูญเสียของงาน." การทดลอง 50,000 ผู้ป่วยยาเสพติดรวมทั้งน่าจะอีก50,000 บุคคลที่ป่วยได้รับยาหลอกเพียงจะส่งผลในการพิจารณาคดีที่เป็นIRBs จะไม่อนุมัติ นี้ทดลองสวมไม่เคยได้รับการดำเนินการและแล้วเสร็จและจะเป็นตัวแทนเกินไปที่ดีความเสี่ยงต่อสุขภาพสำหรับกลุ่มยาหลอก แพทย์จะไม่โดยทั่วไปหมายผู้ป่วยซึมเศร้าอาการสำหรับผู้ที่ซึมเศร้าถูกชี้ทางการแพทย์เพื่อเช่นการพิจารณาคดีและไม่มากพอที่จะให้ผู้ป่วยอาสาสมัครขาดการชำระเงินทางการเงินมาก นอกจากนี้ผู้ป่วยที่สุ่มให้ยาหลอกยังอาจถอนก่อนกำหนดเนื่องจากการขาดประสิทธิภาพของยาหลอกจึงผลิตผลเบ้สมควร ข้อโต้แย้งของเราไม่ได้ว่าการศึกษาดังกล่าวจะให้ผลผลิตข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับผลเหล่านี้แต่ก็ไม่สามารถทำได้สำหรับจริยธรรมเหตุผลและการปฏิบัติ เรารู้สึกว่าการระดมทุนจะถูกนำไปยังระบุว่าผู้ป่วยควรได้รับการรักษาด้วยยาและอีกหลายพื้นที่ของคำถามอื่นๆ . ปรัชญาจริยธรรมผู้ป่วยที่เข้ารับการตรวจโดยสมัครใจแพทย์จะขอความช่วยเหลือ. แพทย์อาจวินิจฉัย "โรคซึมเศร้า" ตรวจสอบว่ายากล่อมประสาทจะแสดงสำหรับโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ป่วยและจากนั้นแนะนำให้มันขึ้นอยู่กับผู้ป่วยที่ประวัติศาสตร์สถานะปัจจุบันและปัจจัยทางคลินิกอื่นๆ เราพิจารณาข้อเสนอแนะของการรักษาโดยใช้สี่หลักจริยธรรมของเบลมอนต์รายงานกลั่นโดยเตชและChilders [75] (1) เกื้อกูล (2) ที่ไม่ทุจริต, (3) ความเป็นอิสระและ (4) ความยุติธรรม เกื้อกูลให้ประโยชน์ซึมเศร้า '(หรือขาดมัน) หลักโฟกัสและความขัดแย้งของเราตรงไปตรงมา Ioannidis ไม่ได้อาศัยอยู่กับผลข้างเคียงของยาแก้ซึมเศร้าที่แต่ส่วนใหญ่ของซึมเศร้าที่ใช้ในปัจจุบันทำมีผลข้างเคียงนัยสำคัญทางคลินิก แพทย์จะต้องทำงานกับผู้ป่วยเพื่อตรวจสอบว่าผลประโยชน์ของยาเสพติดที่มีมูลค่าผลข้างเคียงโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ป่วยที่อาจจะสัมผัสกับประสบการณ์หรือ เราเห็นด้วยกับการหลีกเลี่ยงการทุจริตจากยาเสพติดรู้จักและไม่รู้จัก 'ผลกระทบ. Ioannidis ทำให้คำสั่งเกี่ยวกับอันตรายที่เป็นไปได้ไม่มีเดวิสและอัล ปรัชญาจริยธรรมและมนุษยศาสตร์ในการแพทย์ปี 2011, 6: 8