In the case of 100% microalgal biom

In the case of 100% microalgal biomass (A only), the low methane production from day 0 to 42 may be due to resistance of the cell wall, because pretreatment of the microalgae was not performed in this study. Chen and Oswald (1998) and Keymer et al. (2013) indicated that thermal pretreatment of algal biomass increased methane yield during anaerobic digestion. Also, Keymer et al. (2013) reported algal residue after lipid extraction helped to reduce pretreatment costs. However, costs and energy balances of total anaerobic processes should be considered when pretreating algal biomass. According to Sialve et al. (2009), when algae have a low lipid content (

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในกรณีของ microalgal 100% (ตัวเดียว) ชีวมวล การผลิตมีเทนต่ำวันละ 0-42 อาจเนื่องจากความต้านทานของผนังเซลล์ เนื่องจากไม่มีการปรับสภาพของสาหร่ายที่ในการศึกษานี้ เฉิน และ Oswald (1998) และ Keymer et al. (2013) ระบุว่า ปรับสภาพความร้อนผลผลิตชีวมวลสาหร่ายมีเทนเพิ่มขึ้นในระหว่างการย่อยที่ไม่ใช้ออกซิเจน ยัง Keymer et al. (2013) รายงานว่า สาหร่ายสารตกค้างหลังจากการดูดไขมันช่วยในการลดต้นทุนเตรียม อย่างไรก็ตาม ค่าใช้จ่ายและยอดคงเหลือพลังงานของกระบวนการไม่ใช้ออกซิเจนรวมควรพิจารณาเมื่อ pretreating ชีวมวลสาหร่าย ตาม Sialve et al. (2009), เมื่อสาหร่ายมีไขมันที่ต่ำ (< 40%) และสาหร่ายตกค้างยังคงอยู่หลังจากสกัดไขมัน ดุลบวกพลังงานในการผลิตก๊าซชีวภาพเกิดขึ้นเฉพาะเมื่อมีปรับสภาพไม่ เหตุผลอื่นสำหรับการผลิตมีเทนต่ำในตัวกลาง A เท่านั้นอาจมีความเข้มข้นของธาตุไนโตรเจนสูง (โดยเฉพาะแอมโมเนีย) ในพื้นผิวนี้ (Chen et al. 2008) ดาวซัว et al. (2013) ระบุว่า ไม่ใช้ย่อยอาหารตกค้างในสาหร่ายต้องการอัตราการโหลดอินทรีย์ต่ำ (OLR) หรือการย่อยอาหารร่วมกับพื้นผิวคาร์บอนสูงเพื่อหลีกเลี่ยงความเป็นพิษของแอมโมเนีย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในกรณีของชีวมวลสาหร่าย 100% (A เท่านั้น) การผลิตก๊าซมีเทนต่ำตั้งแต่วันที่ 0-42 อาจจะเป็นเพราะความต้านทานของผนังเซลล์เพราะการปรับสภาพของสาหร่ายทะเลขนาดเล็กที่ไม่ได้ดำเนินการในการศึกษาครั้งนี้ เฉินและออสวอล (1998) และ Keymer et al, (2013) ชี้ให้เห็นว่าการปรับสภาพความร้อนของชีวมวลสาหร่ายเพิ่มขึ้นผลผลิตก๊าซมีเทนในระหว่างการย่อยแบบไม่ใช้ออกซิเจน นอกจากนี้ Keymer et al, (2013) รายงานตกค้างหลังจากการสกัดสาหร่ายไขมันช่วยลดค่าใช้จ่ายในการปรับสภาพ แต่ค่าใช้จ่ายและยอดคงเหลือพลังงานแบบไม่ใช้ออกซิเจนของกระบวนการทั้งหมดควรพิจารณาเมื่อ pretreating ชีวมวลสาหร่าย ตามที่ Sialve et al, (2009) เมื่อสาหร่ายมีปริมาณไขมันต่ำ (<40%) และกากสาหร่ายยังคงอยู่หลังจากการสกัดไขมันสมดุลพลังงานในเชิงบวกในการผลิตก๊าซชีวภาพเกิดขึ้นเฉพาะเมื่อไม่มีการปรับสภาพ เหตุผลสำหรับการผลิตก๊าซมีเทนต่ำเท่านั้นสื่ออื่นอาจจะมีความเข้มข้นของไนโตรเจนสูง (โดยเฉพาะแอมโมเนีย) ในพื้นผิวนี้ (Chen et al., 2008) รามอสซัวเรซ-et al, (2013) ชี้ให้เห็นว่าการเติมออกซิเจนตกค้างสาหร่ายต้องต่ำอัตราภาระบรรทุกสารอินทรีย์ (โอแอลอา) หรือร่วมการย่อยอาหารที่มีสารตั้งต้นคาร์บอนสูงเพื่อหลีกเลี่ยงความเป็นพิษของแอมโมเนีย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในกรณีของ 100% สาหร่ายชีวมวล ( เท่านั้น ) , ต่ำการผลิตก๊าซมีเทนจาก 0 ถึง 42 วัน อาจเป็นเพราะความต้านทานของผนังเซลล์ของสาหร่ายขนาดเล็ก เพราะการไม่ปฏิบัติในการศึกษานี้ เฉินและออสวอลด์ ( 1998 ) และ เคย์เมอร์ et al . ( 2013 ) พบว่า การเพิ่มขึ้นของความร้อนชีวมวลสาหร่ายอัตราการผลิตก๊าซมีเทนในการย่อยแบบไม่ใช้ออกซิเจน นอกจากนี้ เคย์เมอร์ et al . ( 2013 ) รายงานว่า หลังจากการสกัดไขมันตกค้างช่วยลดต้นทุนการบำบัด . อย่างไรก็ตาม ต้นทุนและพลังงานต่างๆ ของกระบวนการบำบัดทั้งหมดควรพิจารณาเมื่อ pretreating ชีวมวลสาหร่าย . ตาม sialve et al . ( 2009 ) เมื่อสาหร่ายมีไขมันต่ำ ( < 40% ) และสาหร่ายตกค้างยังคงอยู่หลังจากการสกัดไขมัน , การผลิตสมดุลพลังงานบวกในก๊าซชีวภาพเท่านั้นเกิดขึ้นเมื่อไม่มีการ . เหตุผลสำหรับการผลิตก๊าซมีเทนต่ำในการเป็นสื่อเท่านั้นอาจจะมีความเข้มข้นไนโตรเจนสูง ( โดยเฉพาะแอมโมเนีย ) ในพื้นผิวนี้ ( Chen et al . , 2008 ) รามอส ซู ซัวเรซ et al . ( 2013 ) พบว่า การหมักกากสาหร่ายมีอัตราภาระอินทรีย์ต่ำ ( อัตรา ) หรือ Co การย่อยด้วยแผ่นคาร์บอนสูงเพื่อหลีกเลี่ยงความเป็นพิษของแอมโมเนีย .