In most of the orchids, cytokines e

In most of the orchids, cytokines either singly or in combination with auxins have been shown to induce PLBs (Bhattacharyya et al., 2013, Dohling et al., 2012, Miyazawa et al., 1997, Nasiruddin et al., 2003 and Zhao et al., 2008). The present study reconfirms the efficiency of TDZ as a substitute for auxin–cytokinin combination (Chen et al., 1998, Kishor and Devi, 2009, Malabadi et al., 2005 and Mok and Mok, 1985) and proves TDZ to be better for the propagation of D. nobile than the conventional auxin–cytokinin complement used ( Asghar et al., 2011 and Nayak et al., 2002). Although the present study revealed a higher number of PLBs' induction at higher TDZ concentration, it was found that the conversion rate of shoot regeneration from these PLBs got restricted. It was also observed that at lower TDZ concentrations in the medium (0.5 and 1.0 mg/l) the rate of PLB induction per explant was low (5.77 and 7.50). However, the PLBs developed were much healthier with several proliferating shoots than those induced at higher concentrations of TDZ, and some of them simultaneously differentiated into shoots and roots ( Fig. 1F, G). Culture weight, number of shoots per explant, shoot length and root length were also significantly better at lower to moderate concentrations of TDZ ( Table 1). Comparatively, at 2.5 mg/l TDZ in the medium, high number of PLBs (12.80/explant) was induced but the cultures developed a combination of compact mass of PLBs and the shoots that differentiated were less in height and were of stunted growth ( Fig. 1H). Chang and Chang (2000) also reported optimum shoot bud induction and organogenesis at lower concentrations of TDZ and complete inhibition of rhizome induction at higher concentrations in the case of Cymbidium sinense. Also, in D. chrysotoxum, TDZ at lower concentration with NAA was found to be most responsive in inducing direct PLB formation ( Roy et al., 2007). Similar effectiveness of low TDZ concentration on shoot proliferation and organogenesis has also been reported in orchids ( Malabadi et al., 2004 and Roy et al., 2012) as well as other plants ( Bidabadi et al., 2010, Briggs et al., 1987, Jones et al., 2007 and Kumar et al., 2010). The probable causes of such results could be related to the (a) induction of synthesis, and (or) accumulation of endogenous cytokinins ( Mok and Mok, 1985), (b) concentration specific balancing in the ratio of exogenous PGRs ( Tao et al., 2011), (c) nutrients that allow specific modes of regeneration ( Jones et al., 2007), and (d) isopentyl adenine mediated rapid cell division and stimulation of shoot organogenesis ( Guo et al., 2011). The exposure of the explants to TDZ has been reported to influence shoot proliferation and embryogenesis ( Tao et al., 2011). In some plant species, brief exposure ranging from 6 to 20 days, depending on concentration, has been found to be beneficial for shoot proliferation ( Liu et al., 2003 and Tang and Newton, 2005) whereas in others a prolonged TDZ exposure led to an inhibitory response ( Guo et al., 2011). Being a urea based cytokine, TDZ does not get degraded by a cytokinin oxidase enzyme and thus is subjected to residual effects. There are reports suggesting that TDZ has a residual or carry-over effect which helps shoots to proliferate in a hormone-free environment ( Makara et al., 2012). The exposure time was also kept sufficiently high (8 weeks) to reduce the chances of residual toxicity.

During micropropagation the release of phenolics is very common and often adversely affects the response of the explants. We wanted to develop a protocol which will lead to the production of increased phenolic and other secondary metabolites in the cultured biomass corroborated with healthy proliferation of plant tissues. Incorporation of activated charcoal has been found to be an efficient adsorbant reducing the adverse phenomenon of tissue browning (Fridborg et al., 1978, Van Waes and Debergh, 1986 and Weatherhead et al., 1986). The plantlets responded best for rooting in the medium containing 1 mg/l TDZ in combination with 0.25% activated charcoal (Table S1, Fig. 1I, J, K). These are in agreement with the findings in Aristolochia indica ( Manjula et al., 1997) and Dendrobium hookerianum ( Paul et al., 2011). The beneficial effect of activated charcoal is further demonstrated in many plants such as Annona squamosa ( Lemos and Blake, 1996), Cymbidium mastersii ( Mohanty et al., 2012) and pineapple ( Firoozabady and Gutterson, 2003).

The plantlets were grown in the compost mixture comprising of brick, charcoal, and decaying litter along with a top layer of moss. The highest survivability percentage recorded was 84.3% as compared to other potting mixtures used (Table S2, Fig. 1L). The possible reason behind such a result might be due to the fact that the structural support provided by the substratum and also the presence of air spaces between the substratum particles facilitated the roots to spread and develop properly. Moreover, the required moisture level was maintained by the top layer of moss. During acclimatization of the plantlets, the original shoots died and new shoots emerged after a certain time period which is supported by the findings of Dutra et al. (2008). Also in the present study, feeding the plantlets fortnightly with ten times diluted MS was found to be beneficial for their growth. Similar findings were observed by Paul et al. (2012) in D. hookerianum.

Studies have shown that plant tissues grown in vitro are vulnerable to certain degrees of genetic variations. Under the presence of potent PGR like TDZ and prolonged exposure to it, chances of induction of heritable somaclonal variations within the regenerated plantlets get increased. Furthermore, various reports are there which advocate that explants treated with TDZ develop somaclonal variability within the regenerants ( Chen et al., 1998). In commercial as well as conservation programs, such variabilities are proposed to be of much importance compared to that of heritable variations ( Roy et al., 2012). In the present study, RAPD and SCoT markers were used to assess the genetic variations in the micropropagated plantlets. A total of 80 RAPD primers were screened; out of which, 13 primers gave reproducible bands. However for assessment of genetic stability of the regenerated plantlets, 7 primers which resulted in clear, unambiguous, consistently reproducible uniform and scorable bands were considered and scored. A total of 27 bands were scored; out of which, only 3 bands were polymorphic, while the rest were monomorphic ( Table 3). The number of bands varied from 2 (OPK-4; OPB-1) to 6 (OPA-11) ( Fig. 2A; Table 2) and their Rp value ranged from 3.66 (OPB-1) to 10 (OPH-19). The PIC value of the RAPD marker system was 0.92 ( Table 3). Using SCoT, a total of 35 primers were screened for assessment of the genetic stability of the regenerated plantlets and among them 15 primers resulted in clear, unambiguous, consistently reproducible uniform and scorable bands. A total of 57 bands were scored; out of which, only 2 bands were polymorphic, while the rest were monomorphic ( Table 3). The number of bands varied from 4 (S25, S4) to 12 (S5) ( Fig. 3B; Table 2) and their Rp value ranged from 4 (S25) to 12 (S5). The PIC value of the SCoT marker system was 0.76. The pooled RAPD and SCoT matrix data produced a total of 84 bands, of which 79 fragments were monomorphic (94.04%) with an average of 3.81 bands per primer ( Table 3). The PIC, correlation and determination coefficients of the pooled marker data were 0.82, 0.51 and 0.27, respectively, subsequently indicating a good fit. The Rp and PIC values indicate the efficiency of the primers used and also of the molecular marker used. Both RAPD and SCoT reveal the robustness of the marker systems which is further corroborated by the findings of Bhattacharyya et al. (2013). The degree of variability detected within the propagated plants has been found to be very less (5.95%). However workers have reported higher variability in regeneration protocols using TDZ; RAPD profiling revealed 17% dissimilarity in apple ( Modgil et al., 2005). Similarly, Khoddamzadeh (2010) reported the existence of 17% genetic variability in P. bellina using RAPD among the regenerants raised from TDZ treatment at 3 mg/l. On the other hand, lesser degree of genetic variability among the regenerated plantlets has been reported in some other orchids propagated through in vitro propagation using TDZ as PGR ( Ferreira et al., 2006). The percentage of genetic variability recorded in this study was lower than those induced by TDZ in other orchids which is in agreement with the findings of Ferreira et al. (2006). RAPD technique has been extensively used to assess genetic variability generated by in vitro techniques ( Chen et al., 1998, Devi et al., 2013, Ferreira et al., 2006, Khoddamzadeh, 2010 and Roy et al., 2012); however, the successful assessment of RAPD profiles generated requires validation through repeated experiments. Thus, the degree of variability detected by RAPD technique needs to be crosschecked by using another marker system ( Goto et al., 1998). In fact, sometimes RAPD fails to reveal changes in the repetitive regions of the genome of some species ( Palombi and Damiano, 2002). However, it can be used for rapid evaluation of clonal variability within the micropropagated plants, by random scanning of the whole genome. On the other hand, SCoT markers reveal the genetic diversity at gene levels thus increasing the possibility of finding new alleles among a given germplasm collection making the variations revealed by it much more precise ( Collard and Mackill, 2009). The quantification of polymorphic loci is an important parameter used in the genetic fidelity analysis of a population. In the present study, pooled RAPD and SCoT matrix revealed 79 out of 84 bands to be monomorphic (94.04%) whereas 5 bands were polymorphic (5.95%) showing a high

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ส่วนใหญ่กล้วยไม้ cytokines เดี่ยว หรือร่วมกับ auxins ได้รับการแสดงเพื่อก่อให้เกิด PLBs (Bhattacharyya et al., 2013, Dohling et al., 2012, Miyazawa และ al., 1997, Nasiruddin และ al., 2003 และเจียว et al., 2008) การศึกษาปัจจุบัน reconfirms ประสิทธิภาพของ TDZ เป็นชุดออกซิน – cytokinin (Chen et al., 1998, Kishor และเทวี 2009, Malabadi et al., 2005 และหมอก และ หมอก 1985) และพิสูจน์ TDZ จะดีสำหรับการเผยแพร่ของ D. ไบล์กว่าออกซิน – cytokinin ธรรมดาเสริมใช้ (Asghar et al., 2011 และ Nayak et al., 2002) แม้ว่าการศึกษาปัจจุบันพบว่า จำนวนการเหนี่ยวนำของ PLBs ที่สูง TDZ ความเข้มข้นสูง จะพบว่า อัตราแปลงเลี้ยงยิง PLBs เหล่านี้มีจำกัด มันถูกยังสังเกตที่ที่ TDZ ความเข้มข้นต่ำในสื่อ (0.5 และ 1.0 mg/l) อัตราของ PLB ต่อ explant ต่ำ (5.77 และ 7.50) อย่างไรก็ตาม PLBs ที่พัฒนาได้สุขภาพดีมาก มียอดหลาย proliferating ผู้เกิดที่ความเข้มข้นสูงของ TDZ และบางส่วนของพวกเขากันทั่วเป็นยอดและราก (Fig. 1F, G) วัฒนธรรมน้ำหนัก ถ่ายภาพต่อ explant จำนวนความยาวรากและความยาวยิงได้ยังดีกว่าอย่างมีนัยสำคัญที่ต่ำไปความเข้มข้นปานกลางของ TDZ (ตารางที่ 1) ดีอย่างหนึ่ง ที่ 2.5 mg/l TDZ ในสื่อ สูงจำนวน PLBs (12.80 explant) ถูกทำให้เกิดวัฒนธรรมพัฒนาของมวลขนาดกะทัดรัดของ PLBs และถ่ายภาพที่แตกต่างกันมีน้อยสูง และมีโตแคระ (Fig. 1 H) ไว้ ช้างและช้าง (2000) ยังรายงานยิงเหมาะสมบัดเหนี่ยวนำและเกิดของอวัยวะที่ความเข้มข้นต่ำของ TDZ และเหนี่ยวนำเหง้าที่ความเข้มข้นสูงในกรณีกำจัด Cymbidium sinense ยับยั้งการทำงาน ยัง ใน D. chrysotoxum, TDZ ที่ความเข้มข้นต่ำกับ NAA พบจะตอบสนองมากที่สุดใน inducing ตรง PLB ก่อ (รอยเอ็ด al., 2007) ยังได้รายงานในกล้วยไม้ (Malabadi et al., 2004 และรอยเอ็ด al., 2012) คล้ายกันประสิทธิภาพของ TDZ ความเข้มข้นต่ำยิงการงอกและการเกิดของอวัยวะและพืชอื่น ๆ (Bidabadi et al., 2010 บริกส์ et al., 1987, Jones et al., 2007 และ Kumar et al., 2010) สาเหตุอาจเกิดขึ้นของผลดังกล่าวอาจเกี่ยวข้องกับ induction (ก) ของการสังเคราะห์ และ (หรือ) สะสมของ cytokinins endogenous (หมอกและหมอก 1985), (b) ความเข้มข้นสมดุลอัตราส่วนของ PGRs บ่อย (เต่าร้อยเอ็ด al., 2011), (ค) อาหารที่อนุญาตให้เฉพาะวิธีฟื้นฟู (Jones et al., 2007), และ (d) isopentyl adenine เฉพาะ mediated แบ่งเซลล์อย่างรวดเร็วและกระตุ้นยิงเกิดของอวัยวะ (กัว et al , 2011) มีการรายงานความเสี่ยงของการ explants TDZ มีผลต่อการงอกยิงและการเกิดเอ็มบริโอ (เต่าร้อยเอ็ด al., 2011) ในบางพืชชนิด แสงย่อตั้งแต่ 6 ถึง 20 วัน ขึ้นอยู่กับความเข้มข้น พบเพื่อเป็นประโยชน์ต่อการขยายตัวยิง (หลิวและ al., 2003 และถัง และ นิวตัน 2005) ในขณะที่คนอื่น แสง TDZ ความนานนำไปสู่การตอบสนองที่ลิปกลอสไข (กัว et al., 2011) ยูเรียถูกใช้อย่างไร cytokine, TDZ ไม่ได้ลดลง โดยเอนไซม์ oxidase cytokinin และดังนั้น จะต้องเหลือผล มีรายงานแนะนำว่า TDZ มีผลต่อส่วนที่เหลือจากหรือกระเป๋าถือมากกว่าซึ่งช่วยถ่ายภาพให้ proliferate ในฮอร์โมนฟรี (คารา et al., 2012) เวลาเปิดรับแสงยังเก็บไว้สูงพอ (8 สัปดาห์) เพื่อลดโอกาสของความเป็นพิษตกค้างระหว่าง micropropagation ของ phenolics เป็นกันมาก และมักจะกระทบส่งผลต่อการตอบสนองใน explants เราอยากพัฒนาโพรโทคอลซึ่งจะนำไปสู่การผลิตเพิ่มขึ้นฟีนอ และอื่น ๆ รอง metabolites ในชีวมวลอ่างที่ corroborated กับสุขภาพการงอกของเนื้อเยื่อพืช พบประสานของถ่านจะ มีประสิทธิภาพ adsorbant ลดปรากฏการณ์ร้ายของเนื้อเยื่อ browning (Fridborg et al., 1978, Van Waes และ Debergh, 1986 และ Weatherhead et al., 1986) Plantlets ตอบสนองดีที่สุดสำหรับ rooting ในระดับปานกลางประกอบด้วย 1 mg/l TDZ ร่วมกับถ่าน 0.25% (ตาราง S1, Fig. 1I, J, K) เหล่านี้จะยังคงพบใน Aristolochia indica (Manjula et al., 1997) และกล้วยไม้สกุลหวาย hookerianum (Paul et al., 2011) เพิ่มเติมมีแสดงผลประโยชน์ของถ่านในพืชเช่น Annona squamosa (Lemos และเบลก 1996), กำจัด Cymbidium mastersii (Mohanty et al., 2012) และสับปะรด (Firoozabady และ Gutterson, 2003)Plantlets ถูกปลูกผสมปุ๋ยแห่งอิฐ ถ่าน และแคร่ผุพังพร้อมกับชั้นบนสุดของมอ 84.3% เมื่อเทียบกับอื่น ๆ potting น้ำยาผสมใช้ (S2 ตาราง Fig. 1 L) เปอร์เซ็นต์ดันสูงสุดที่บันทึกได้ เหตุผลได้อาจจะเนื่องจากข้อเท็จจริงที่สนับสนุนโครงสร้างโดยที่ฐาน และยัง ปรากฏตัวของช่องว่างอากาศระหว่างอนุภาคฐานอำนวยความสะดวกรากการแพร่กระจาย และพัฒนาอย่างถูกต้อง นอกจากนี้ ระดับความชื้นที่ต้องการถูกรักษา โดยชั้นบนสุดของมอ ระหว่าง acclimatization plantlets เสียชีวิตยอดเดิม และยอดใหม่ที่เกิดหลังจากช่วงเวลาที่ได้รับการสนับสนุนจากผลการวิจัยของ Dutra et al. (2008) นอกจากนี้ ในการศึกษาปัจจุบัน อาหาร plantlets fortnightly ด้วยเวลา 10 MS แตกออกพบเพื่อเป็นประโยชน์ต่อการเจริญเติบโตของพวกเขา พบคล้ายถูกสังเกตโดย Paul et al. (2012) ใน D. hookerianumStudies have shown that plant tissues grown in vitro are vulnerable to certain degrees of genetic variations. Under the presence of potent PGR like TDZ and prolonged exposure to it, chances of induction of heritable somaclonal variations within the regenerated plantlets get increased. Furthermore, various reports are there which advocate that explants treated with TDZ develop somaclonal variability within the regenerants ( Chen et al., 1998). In commercial as well as conservation programs, such variabilities are proposed to be of much importance compared to that of heritable variations ( Roy et al., 2012). In the present study, RAPD and SCoT markers were used to assess the genetic variations in the micropropagated plantlets. A total of 80 RAPD primers were screened; out of which, 13 primers gave reproducible bands. However for assessment of genetic stability of the regenerated plantlets, 7 primers which resulted in clear, unambiguous, consistently reproducible uniform and scorable bands were considered and scored. A total of 27 bands were scored; out of which, only 3 bands were polymorphic, while the rest were monomorphic ( Table 3). The number of bands varied from 2 (OPK-4; OPB-1) to 6 (OPA-11) ( Fig. 2A; Table 2) and their Rp value ranged from 3.66 (OPB-1) to 10 (OPH-19). The PIC value of the RAPD marker system was 0.92 ( Table 3). Using SCoT, a total of 35 primers were screened for assessment of the genetic stability of the regenerated plantlets and among them 15 primers resulted in clear, unambiguous, consistently reproducible uniform and scorable bands. A total of 57 bands were scored; out of which, only 2 bands were polymorphic, while the rest were monomorphic ( Table 3). The number of bands varied from 4 (S25, S4) to 12 (S5) ( Fig. 3B; Table 2) and their Rp value ranged from 4 (S25) to 12 (S5). The PIC value of the SCoT marker system was 0.76. The pooled RAPD and SCoT matrix data produced a total of 84 bands, of which 79 fragments were monomorphic (94.04%) with an average of 3.81 bands per primer ( Table 3). The PIC, correlation and determination coefficients of the pooled marker data were 0.82, 0.51 and 0.27, respectively, subsequently indicating a good fit. The Rp and PIC values indicate the efficiency of the primers used and also of the molecular marker used. Both RAPD and SCoT reveal the robustness of the marker systems which is further corroborated by the findings of Bhattacharyya et al. (2013). The degree of variability detected within the propagated plants has been found to be very less (5.95%). However workers have reported higher variability in regeneration protocols using TDZ; RAPD profiling revealed 17% dissimilarity in apple ( Modgil et al., 2005). Similarly, Khoddamzadeh (2010) reported the existence of 17% genetic variability in P. bellina using RAPD among the regenerants raised from TDZ treatment at 3 mg/l. On the other hand, lesser degree of genetic variability among the regenerated plantlets has been reported in some other orchids propagated through in vitro propagation using TDZ as PGR ( Ferreira et al., 2006). The percentage of genetic variability recorded in this study was lower than those induced by TDZ in other orchids which is in agreement with the findings of Ferreira et al. (2006). RAPD technique has been extensively used to assess genetic variability generated by in vitro techniques ( Chen et al., 1998, Devi et al., 2013, Ferreira et al., 2006, Khoddamzadeh, 2010 and Roy et al., 2012); however, the successful assessment of RAPD profiles generated requires validation through repeated experiments. Thus, the degree of variability detected by RAPD technique needs to be crosschecked by using another marker system ( Goto et al., 1998). In fact, sometimes RAPD fails to reveal changes in the repetitive regions of the genome of some species ( Palombi and Damiano, 2002). However, it can be used for rapid evaluation of clonal variability within the micropropagated plants, by random scanning of the whole genome. On the other hand, SCoT markers reveal the genetic diversity at gene levels thus increasing the possibility of finding new alleles among a given germplasm collection making the variations revealed by it much more precise ( Collard and Mackill, 2009). The quantification of polymorphic loci is an important parameter used in the genetic fidelity analysis of a population. In the present study, pooled RAPD and SCoT matrix revealed 79 out of 84 bands to be monomorphic (94.04%) whereas 5 bands were polymorphic (5.95%) showing a high

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในส่วนของกล้วยไม้, cytokines อย่างใดอย่างหนึ่งหรือหลายอย่างร่วมกับ auxins ได้รับการแสดงที่จะทำให้เกิด PLBs (Bhattacharyya et al., 2013 Dohling et al., 2012, มิยาซา et al., 1997 Nasiruddin et al., 2003 และ Zhao et al., 2008) การศึกษาครั้งนี้ reconfirms ประสิทธิภาพของ TDZ แทนออกซิน-ไซโตไคนิรวมกัน (Chen et al., 1998 Kishor และเทพปี 2009 Malabadi et al., 2005 และหมอกและหมอก, 1985) และพิสูจน์ TDZ จะดีกว่าสำหรับ การขยายพันธุ์ของโนบิเล่ดีกว่าที่สมบูรณ์ออกซินไซโตไคนิ-ธรรมดาที่ใช้ (Asghar et al., 2011 และยัก et al., 2002) แม้ว่าการศึกษาในปัจจุบันพบว่าจำนวนที่สูงขึ้นของการเหนี่ยวนำ PLBs 'ที่มีความเข้มข้น TDZ ที่สูงขึ้นพบว่าอัตราการแปลงของการฟื้นฟูยิงจาก PLBs เหล่านี้มี จำกัด มันก็ยังตั้งข้อสังเกตว่าที่ต่ำกว่าความเข้มข้น TDZ ในกลาง (0.5 และ 1.0 มิลลิกรัม / ลิตร) อัตราการเหนี่ยวนำ PLB ต่อชิ้นต่ำ (5.77 และ 7.50) อย่างไรก็ตาม PLBs ที่พัฒนาขึ้นมีสุขภาพดีมากที่มีหน่อ proliferating หลายกว่าที่เหนี่ยวนำให้เกิดความเข้มข้นที่สูงขึ้นของ TDZ และบางส่วนของพวกเขาแตกต่างพร้อมกันลงในใบและราก (รูป. 1F, G) น้ำหนักวัฒนธรรมจำนวนยอดต่อชิ้นความยาวยอดและความยาวรากก็ยังดีกว่าที่มีนัยสำคัญที่ต่ำกว่าความเข้มข้นในระดับปานกลางของ TDZ (ตารางที่ 1) เปรียบเทียบกับ 2.5 mg / l TDZ ในระดับปานกลางจำนวนสูงของ PLBs (12.80 / ชิ้น) ถูกชักนำ แต่วัฒนธรรมการพัฒนารวมกันของมวลขนาดกะทัดรัดของ PLBs และยอดที่แตกต่างน้อยในความสูงและมีการเจริญเติบโตแคระ (รูปที่ . 1H) ช้างและช้าง (2000) ยังมีรายงานการถ่ายเหนี่ยวนำตาที่เหมาะสมและอวัยวะที่มีความเข้มข้นต่ำกว่าของ TDZ และยับยั้งสมบูรณ์ของการเหนี่ยวนำเหง้าที่ความเข้มข้นที่สูงขึ้นในกรณีของ Cymbidium sinense นอกจากนี้ในดี chrysotoxum, TDZ ที่มีความเข้มข้นต่ำกว่าที่มี NAA พบว่ามีการตอบสนองมากที่สุดในการกระตุ้นให้เกิดการก่อตัว PLB โดยตรง (รอย et al., 2007) มีประสิทธิภาพใกล้เคียงกับความเข้มข้น TDZ ต่ำในการขยายการถ่ายและอวัยวะยังได้รับการรายงานในกล้วยไม้ (Malabadi et al., 2004 และรอย et al., 2012) เช่นเดียวกับพืชอื่น ๆ (Bidabadi et al., 2010 บริกส์ et al., ปี 1987 โจนส์ et al., 2007 และมาร์ et al., 2010) สาเหตุน่าจะเป็นของผลดังกล่าวอาจจะเกี่ยวข้องกับ (ก) การเหนี่ยวนำของการสังเคราะห์และ (หรือ) การสะสมของไซโตไคภายนอก (หมอกและหมอก, 1985) (ข) ความเข้มข้นสมดุลที่เฉพาะเจาะจงในอัตราส่วน PGRs จากภายนอก (เต่า et al, . 2011) (ค) สารอาหารที่ช่วยให้รูปแบบที่เฉพาะเจาะจงของการฟื้นฟู (โจนส์ et al., 2007) และ (ง) isopentyl adenine พึ่งการแบ่งเซลล์อย่างรวดเร็วและการกระตุ้นของการถ่ายอวัยวะ (Guo et al., 2011) การเปิดรับชิ้นส่วนที่จะ TDZ ที่ได้รับรายงานจะมีอิทธิพลต่อการแพร่กระจายและการถ่าย embryogenesis (เต่า et al., 2011) ในพืชบางชนิดสัมผัสสั้น ๆ ตั้งแต่ 6-20 วันขึ้นอยู่กับความเข้มข้นของการได้รับพบว่าเป็นประโยชน์สำหรับการขยายยิง (Liu et al., 2003 และถังและนิวตัน, 2005) ในขณะที่คนอื่น ๆ เปิดรับ TDZ เป็นเวลานานจะนำไปสู่ การตอบสนองการยับยั้ง (Guo et al., 2011) เป็นไซโตไคน์ยูเรียตามที่ TDZ ไม่ได้รับการสลายตัวโดยเอนไซม์ไซโตไคนิเดสจึงอยู่ภายใต้ผลกระทบที่เหลือ มีรายงานบอก TDZ ที่มีเหลือหรือดำเนินการมากกว่าผลกระทบซึ่งจะช่วยให้ยอดแพร่หลายในสภาพแวดล้อมฮอร์โมนฟรีให้ (Makara et al., 2012) เวลาการเปิดรับก็ยังเก็บไว้ที่สูงพอสมควร (8 สัปดาห์) เพื่อลดโอกาสของความเป็นพิษตกค้าง. the ในระหว่างการขยายการเปิดตัวของฟีนอลเป็นเรื่องธรรมดามากและมักจะมีผลกระทบต่อการตอบสนองของชิ้นที่ เราต้องการที่จะพัฒนาโปรโตคอลที่จะนำไปสู่การผลิตฟีนอลที่เพิ่มขึ้นและสารทุติยภูมิอื่น ๆ ในการเพาะเลี้ยงชีวมวลยืนยันกับการแพร่กระจายที่ดีต่อสุขภาพของเนื้อเยื่อพืช รวมตัวกันของผงถ่านที่ได้รับพบว่าเป็น adsorbant มีประสิทธิภาพลดปรากฏการณ์ที่ไม่พึงประสงค์ของการเกิดสีน้ำตาลเนื้อเยื่อ (Fridborg et al., 1978 Van Waes และ Debergh 1986 และ Weatherhead et al., 1986) ต้นกล้าที่ดีที่สุดสำหรับการตอบสนองในการขจัดสื่อที่มี 1 mg / l TDZ ร่วมกับ 0.25% ผงถ่าน (ตารางที่ S1, รูป. 1I, J, K) เหล่านี้อยู่ในข้อตกลงที่มีผลการวิจัยใน indica Aristolochia (Manjula et al., 1997) และกล้วยไม้สกุลหวาย hookerianum (พอล et al., 2011) ผลประโยชน์ของถ่านกัมมันจะแสดงให้เห็นต่อไปในพืชหลายชนิดเช่นน้อยหน่า squamosa (Lemos และเบลค 1996), Cymbidium mastersii (Mohanty et al., 2012) และสับปะรด (Firoozabady และ Gutterson, 2003). ต้นกล้าที่ปลูกใน ผสมปุ๋ยหมักประกอบด้วยอิฐถ่านและเศษซากพืชเน่าเปื่อยพร้อมกับชั้นบนสุดของมอส ร้อยละรอดสูงสุดที่บันทึกไว้เป็น 84.3% เมื่อเทียบกับการปลูกผสมอื่น ๆ ที่ใช้ (ตารางที่ S2, รูป. 1 ลิตร) เหตุผลที่อยู่เบื้องหลังที่เป็นไปได้ดังกล่าวส่งผลให้อาจจะเป็นเพราะความจริงที่ว่าสนับสนุนโครงสร้างจัดไว้ให้โดยชั้นล่างและการปรากฏตัวของช่องว่างอากาศระหว่างอนุภาคอำนวยความสะดวกชั้นล่างรากที่จะแพร่กระจายและพัฒนาอย่างถูกต้อง นอกจากนี้ระดับความชุ่มชื้นที่จำเป็นต้องได้รับการเก็บรักษาไว้โดยชั้นบนสุดของมอส ในช่วงเคยชินกับสภาพของต้นที่ยอดเดิมเสียชีวิตและหน่อใหม่โผล่ออกมาหลังจากช่วงระยะเวลาหนึ่งซึ่งสนับสนุนโดยผลการวิจัยของ Dutra et al, (2008) นอกจากนี้ในการศึกษาปัจจุบันกินต้นอ่อนปักษ์กับสิบครั้งเจือจาง MS พบว่าเป็นประโยชน์สำหรับการเจริญเติบโตของพวกเขา ผลการวิจัยที่คล้ายกันถูกตั้งข้อสังเกตโดยพอลอัลเอต (2012) ในดี hookerianum. การศึกษาพบว่าเนื้อเยื่อพืชที่ปลูกในหลอดทดลองที่เสี่ยงต่อการองศาบางอย่างของการเปลี่ยนแปลงทางพันธุกรรม ภายใต้การปรากฏตัวของ PGR ที่มีศักยภาพเช่น TDZ และสัมผัสเป็นเวลานานที่จะได้โอกาสในการเหนี่ยวนำของการเปลี่ยนแปลงทางพันธุกรรมภายในเซลล์ร่างกายต้นสร้างใหม่ได้รับการเพิ่มขึ้น นอกจากนี้รายงานต่างๆที่จะมีชิ้นส่วนที่สนับสนุนการรับการรักษาด้วย TDZ พัฒนาความแปรปรวนของเซลล์ร่างกายภายในเพาะนี้ (Chen et al., 1998) ในเชิงพาณิชย์เช่นเดียวกับโปรแกรมการอนุรักษ์ variabilities ดังกล่าวจะเสนอให้มีความสำคัญมากเมื่อเทียบกับที่ของการเปลี่ยนแปลงทางพันธุกรรม (รอย et al., 2012) ในการศึกษาปัจจุบัน RAPD และเครื่องหมายชาวสกอตถูกนำมาใช้ในการประเมินการเปลี่ยนแปลงทางพันธุกรรมในเนื้อเยื่อของต้นกล้า ทั้งหมด 80 ไพรเมอร์อาร์เอพีถูกคัดเลือก; ออกจากที่ 13 ไพรเมอร์ให้วงดนตรีที่ทำซ้ำได้ อย่างไรก็ตามสำหรับการประเมินของความมั่นคงทางพันธุกรรมของต้นกล้าสร้างใหม่ 7 ไพรเมอร์ซึ่งส่งผลให้ชัดเจนโปร่งใสทำซ้ำอย่างต่อเนื่องสม่ำเสมอและวงดนตรีที่ได้รับการพิจารณา scorable และคะแนน ทั้งหมด 27 วงดนตรีที่ถูกยิง; ออกจากที่เพียง 3 วงดนตรีที่เป็น polymorphic ในขณะที่ส่วนที่เหลือเป็น monomorphic (ตารางที่ 3) จำนวนวงดนตรีที่แตกต่างกันจาก 2 (OPK-4; OPB-1) ถึง 6 (OPA-11) (รูปที่ 2A. ตารางที่ 2) และความคุ้มค่ารูเปียห์ของพวกเขาตั้งแต่ 3.66 (OPB-1) ถึง 10 (OPH-19) . ค่า PIC ของระบบเครื่องหมาย RAPD เป็น 0.92 (ตารางที่ 3) การใช้สกอตทั้งหมด 35 ไพรเมอร์ที่ได้รับการคัดกรองการประเมินผลของความมั่นคงทางพันธุกรรมของต้นกล้าสร้างใหม่และในหมู่พวกเขา 15 ไพรเมอร์ส่งผลให้เกิดความชัดเจนโปร่งใสทำซ้ำอย่างต่อเนื่องสม่ำเสมอและวงดนตรีที่ scorable รวม 57 วงดนตรีที่ถูกยิง; ออกจากที่เพียง 2 วงดนตรีที่เป็น polymorphic ในขณะที่ส่วนที่เหลือเป็น monomorphic (ตารางที่ 3) จำนวนวงดนตรีที่แตกต่างกันจาก 4 (S25, S4) ถึง 12 (S5) (รูป 3B. ตารางที่ 2) และความคุ้มค่ารูเปียห์ของพวกเขาตั้งแต่ 4 (S25) ถึง 12 (S5) ค่า PIC ของระบบเครื่องหมายชาวสกอตเป็น 0.76 RAPD รวบรวมข้อมูลและเมทริกซ์ชาวสกอตที่ผลิตจำนวน 84 วงที่ 79 เศษเป็น monomorphic (94.04%) มีค่าเฉลี่ยของวงดนตรีที่ 3.81 ต่อไพรเมอร์ (ตารางที่ 3) รูปที่มีความสัมพันธ์และความมุ่งมั่นสัมประสิทธิ์ของข้อมูลเครื่องหมายสำรองเป็น 0.82, 0.51 และ 0.27 ตามลำดับต่อมาแสดงให้เห็นเป็นแบบที่ดี ค่ารูเปียห์และ PIC บ่งบอกถึงประสิทธิภาพของไพรเมอร์ที่ใช้และของเครื่องหมายโมเลกุลที่ใช้ ทั้งสอง RAPD และชาวสกอตเปิดเผยความทนทานของระบบเครื่องหมายที่มีการยืนยันต่อไปโดยผลการวิจัยของ Bhattacharyya et al, (2013) ระดับของความแปรปรวนที่ตรวจพบภายในโรงงานขยายพันธุ์ที่ได้รับพบว่ามีมากน้อย (5.95%) อย่างไรก็ตามคนงานได้มีการรายงานความแปรปรวนที่สูงขึ้นในการฟื้นฟูโดยใช้โปรโตคอล TDZ; โปรไฟล์ดีเอ็นเอเผย 17% ความแตกต่างกันในแอปเปิ้ล (Modgil et al., 2005) ในทำนองเดียวกัน Khoddamzadeh (2010) รายงานการดำรงอยู่ของความแปรปรวนทางพันธุกรรม 17% ในพี Bellina ใช้ RAPD หมู่เพาะที่เกิดขึ้นจากการรักษา TDZ ที่ 3 มิลลิกรัม / ลิตร ในทางกลับกันในระดับที่น้อยกว่าของความแปรปรวนทางพันธุกรรมของต้นกล้าสร้างใหม่ที่ได้รับการรายงานในบางกล้วยไม้อื่น ๆ ที่แพร่กระจายผ่านการขยายพันธุ์ในหลอดทดลองโดยใช้ TDZ เป็น PGR (Ferreira et al., 2006) ร้อยละของความแปรปรวนทางพันธุกรรมที่บันทึกไว้ในการศึกษาครั้งนี้ต่ำกว่าที่เกิดจาก TDZ ในกล้วยไม้อื่น ๆ ที่อยู่ในข้อตกลงกับผลการวิจัยของ Ferreira et al, (2006) เทคนิคอาร์เอพีได้รับการใช้อย่างกว้างขวางในการประเมินความแปรปรวนทางพันธุกรรมที่เกิดจากในหลอดทดลองเทคนิค (Chen et al, 1998, เทพ et al, 2013, Ferreira et al, 2006 Khoddamzadeh 2010 และรอย et al, 2012....); แต่การประเมินความสำเร็จในการสร้างโปรไฟล์ดีเอ็นเอต้องมีการตรวจสอบผ่านการทดลองซ้ำแล้วซ้ำอีก ดังนั้นระดับของความแปรปรวนที่ตรวจพบโดยเทคนิค RAPD จะต้องมีการ crosschecked โดยใช้ระบบเครื่องหมายอื่น (ไป et al., 1998) ในความเป็นจริงบางครั้ง RAPD ล้มเหลวที่จะเปิดเผยการเปลี่ยนแปลงในภูมิภาคซ้ำของจีโนมบางชนิด (Palombi และ Damiano, 2002) แต่ก็สามารถนำมาใช้สำหรับการประเมินผลอย่างรวดเร็วของความแปรปรวน clonal ภายในเนื้อเยื่อของพืชโดยการสแกนแบบสุ่มของทั้งจีโนม บนมืออื่น ๆ เครื่องหมายชาวสกอตเผยให้เห็นความหลากหลายทางพันธุกรรมในระดับยีนซึ่งจะเป็นการเพิ่มความเป็นไปได้ในการหาอัลลีลคอลเลกชันใหม่ในหมู่เชื้อพันธุกรรมที่ได้รับการทำรูปแบบเปิดเผยโดยมันได้อย่างแม่นยำมากขึ้น (กระหล่ำปลีและ Mackill 2009) ปริมาณของตำแหน่ง polymorphic เป็นตัวแปรที่สำคัญที่ใช้ในการวิเคราะห์ความจงรักภักดีทางพันธุกรรมของประชากร ในการศึกษาปัจจุบัน pooled RAPD และเมทริกซ์ชาวสกอตเผย 79 จาก 84 วงดนตรีที่จะเป็น monomorphic (94.04%) ในขณะที่ 5 วงดนตรีที่เป็น polymorphic (5.95%) การแสดงสูง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในส่วนของกล้วยไม้ชนิดทั้งเดี่ยวหรือร่วมกับออกซินได้ถูกแสดงเพื่อให้เกิด plbs ( bhattacharyya et al . , 2013 , dohling et al . , 2012 , มิยาซาว่า et al . , 1997 , นาซิรุดดิน et al . , 2003 และจ้าว et al . , 2008 ) การศึกษาประสิทธิภาพของไทเดียซูรอนย้ําให้ทดแทนออกซิน– ) รวมกัน ( Chen et al . , 1998 , และ kishor เทวี , 2009 , malabadi et al . ,2005 และหมอก และ มอน , 1985 ) และพิสูจน์ยอดจะดีกว่า สำหรับการขยายพันธุ์ของ D . โนบิเล่มากกว่าปกติและใช้ออกซิน ) เสริม ( asghar et al . , 2011 และ นายัค et al . , 2002 ) แม้ว่าการศึกษาในปัจจุบันพบปริมาณ plbs การชักนำ ' ที่ความเข้มข้นสูงกว่ายอด พบว่าอัตราการแปลงของการยิงจากอาหารเหล่านี้มีจำกัดนอกจากนี้พบว่า TDZ ความเข้มข้นที่ลดลงในระดับปานกลาง ( 0.5 และ 1.0 มก. / ลิตร ) อัตราการต่อต่อ plb ต่ำ ( 4.87 7.50 ) อย่างไรก็ตาม น้ำที่พัฒนามาก healthier กับหลาย proliferating ยิงสูงกว่าที่ความเข้มข้นสูงของการดัดแปลง และบางส่วนของพวกเขาพร้อมกันซึ่งเป็นยอดและราก ( รูปที่ชั้น 1 G ) น้ำหนักวัฒนธรรมจำนวนยอดต่อต่อยิงยาวและความยาวรากจะดีขึ้น ลดระดับความเข้มข้นของไทเดียซูรอน ( ตารางที่ 1 ) เปรียบเทียบที่ 2.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ยอดกลาง จำนวนสูงของน้ำ ( 12.80% / ต่อ ) คือการรวมกันของวัฒนธรรมพัฒนา แต่กระชับ มวลน้ำ และยอดที่แตกต่างได้น้อยกว่าความสูงและการเจริญเติบโตของแคระ ( รูปที่ 1 )ช้างและช้าง ( 2000 ) ยังมีรายงานที่เหมาะสมและการยิงเพื่อนแกโนเจเนซิสที่ลดความเข้มข้นของ TDZ และการยับยั้งการสมบูรณ์ของเหง้าที่ความเข้มข้นสูงกว่าในกรณีของซิมบิเดียม sinense . นอกจากนี้ ในวัน chrysotoxum TDZ ความเข้มข้นต่ำกับ NAA , ที่พบว่ามีการตอบสนองมากที่สุดในการเหนี่ยวนำการสร้าง plb โดยตรง ( รอย et al . , 2007 )ผลของความเข้มข้นต่ำคล้ายยอดการยิงและแกนโนเจเนซิสยังได้รับรายงานในกล้วยไม้ ( malabadi et al . , 2004 และรอย et al . , 2012 ) เช่นเดียวกับพืชอื่น ๆ ( bidabadi et al . , 2010 , Briggs et al . , 1987 , Jones et al . , 2007 และ Kumar et al . , 2010 ) สาเหตุที่น่าจะเป็นของผลลัพธ์ดังกล่าวอาจจะเกี่ยวข้องกับ ( ก ) การสังเคราะห์และ ( หรือ ) การสะสมของกรมการฝึกหัดครูไซโตไคนิน ( มก และ มอน , 1985 ) , ( B ) เฉพาะสมาธิทรงตัวอยู่ในส่วนของภายนอก ( อบต. et al . , 2011 ) , ( c ) สารอาหารที่อนุญาตให้เฉพาะโหมดของการฟื้นฟู ( Jones et al . , 2007 ) และ ( d ) และไอโซเพนทิล ) กอง เซลล์อย่างรวดเร็วและการยิงแกโนเจเนซีส ( Guo et al . , 2011 )การใช้ชิ้นส่วนเพื่อดัดแปลงได้รับรายงานว่าอิทธิพลของการยิงและ ( อบต. et al . , 2011 ) ในพืชบางชนิด โดยเปิดรับตั้งแต่ 6 ถึง 20 วัน ขึ้นอยู่กับปริมาณที่ได้รับพบว่ามีประโยชน์สำหรับการยิง ( Liu et al . , 2003 และถัง และนิวตัน2005 ) ในขณะที่คนอื่นที่ได้รับการดัดแปลงจาก LED เพื่อตอบสนองยับยั้ง ( กัว et al . , 2011 ) เป็นไซโตไคน์ที่ดัดแปลงจากยูเรีย , ไม่ได้รับการสลายโดยเอนไซม์เอนไซม์ ) และดังนั้นจึงอยู่ภายใต้อิทธิพลตกค้าง . มีรายงานว่า TDZ มีตกค้างหรือพกมากกว่าผลซึ่งจะช่วยให้ยอดการ proliferate ในฮอร์โมนฟรีสิ่งแวดล้อม ( มกร et al . , 2012 )เวลารับก็เก็บสูงพอสมควร ( 8 สัปดาห์ ) เพื่อลดโอกาสเกิดพิษตกค้าง

ในการขยายพันธุ์รุ่น ผลคือทั่วไปมาก และมักจะมีผลกระทบต่อการตอบสนองของอาหาร .เราต้องการที่จะพัฒนาโปรโตคอลซึ่งจะนำไปสู่การผลิตเพิ่มขึ้นอย่างมากและสารรองอื่น ๆ ในการยืนยันกับสุขภาพของชีวมวล เพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อพืช การใส่ถ่านได้ถูกพบว่าเป็นอย่างมีประสิทธิภาพ adsorbant ลดปรากฏการณ์จากเนื้อเยื่อสีน้ำตาล ( fridborg et al . , 1978 , รถตู้ และ debergh ยาย ,