7. Why Is Legislative Malapportionm

7. Why Is Legislative Malapportionment Immaterial in Argentina?
As we have shown in Section 5, we cannot attribute the biases in the tax sharing system to
malapportionment during democratic periods. Why have changes in legislative malapportionment had no
effect on the shares of the different provinces? The model we have developed in Section 6 suggests that,
in democracies dominated by the executive branch, legislative malapportionment is not very relevant. In
Section 5, we have also shown that military governments did not reverse the distribution of federal tax
revenues among the provinces. Since military governments closed the Congress and concentrated
legislative power in their own hands, this result also deserves a more detailed explanation. Why did
biased distributions persist under non-democratic regimes? The model we have developed in Section 6
suggests that geographic representation may not be very sensitive to the type of political regime that is in
place. In this section we further explore these questions.
7.1. The Argentine Federal Budget
Although the tax sharing system is the main mechanism for the geographical distribution of revenues
among the Argentine provinces, it is not the only one. The federal government can also use its budget to
channel resources to certain districts (through infrastructure projects, for example). Thus, we cannot
theoretically exclude the possibility that legislative malapportionment affects the federal budget rather
than the shares of the provinces in the tax sharing system. However, the available evidence suggests that
this is unlikely.
As Figure 3 shows, the proportion of revenues that the tax sharing system channels to the provinces
(primary distribution) has invariably increased except on two occasions: 1967-1968 and 1981. Military governments were in power at both of these times. The proportion of revenues going to the provinces has
never decreased under a democratic government. Moreover, as Figure 3 shows, democratic periods in
which there were high levels of malapportionment (a higher Gini coefficient for inhabitants per seat) are
associated with periods in which a larger proportion of revenues went to the provinces. Thus, it seems
that the evidence does not support the hypothesis that higher levels of legislative malapportionment lead
to stronger biases in the allocation of revenues among provinces via the federal budget for the reason
that higher levels of legislative malapportionment are not associated with a larger share of revenues
staying with the federal government. Although it is beyond the scope of this paper, we conjecture that a
more detailed study of the geographical impact of the federal budget will also reveal the absence of a
causal relationship between legislative malapportionment and any bias in the geographic allocation of
revenues.
7.2. Legislator Behavior, Party Discipline and Parliamentary Coalitions 31
A necessary condition in order for changes in malapportionment to have an effect on policy outcomes is
the existence of a correlation between legislator behavior and the preferences of the constituents whom
they represent at the district level. If party discipline is strong, then the geographic origin of legislators
may not be relevant, since their party affiliation is what will matter the most.
The evidence, however, shows that legislators respond to subnational interests, although in very different
ways. Members of the U.S. Congress exhibit a great deal of autonomy in choosing whether or not to follow
the party line on many issues, as Snyder and Groseclose (2000) show. Only on national issues such as the
debt ceiling, tax policy and budget resolutions is the vote mostly partisan. On issues which usually have a
clear geographic dimension, such as transportation, public works or agriculture, the party whip wields
much less power. The main reason for such behavior may be that U.S. legislators are very responsive to
electoral incentives at the constituency level because of the uninominal nature of congressional districts.
Concerning the case of Japan, Kato (1998) analyzes the split of the Liberal Democratic Party in 1993 and
shows that legislators with local support bases tended to be part of the “rebel” group that separated from
the party at that time. The internal tensions that preceded the rupture of the other long-standing
Japanese party –the Social Democratic Party– in 1996 also had to do with legislators’ responsiveness to
local interests: as the breakup of the party was particularly unpopular among its rank and file, Diet
members who were elected by single-seat constituencies tended to side against the “rebel” group during
party debates in 1994.
Jones et al. (2002) analyze the situation in Argentina and show that the link between subnational
interests and legislators’ behavior is mediated by the fact that deputies are generally beholden to
provincial governors. Unlike the situation in the U.S., a seat in Congress is seen as a temporary stage in a
person’s political career. Indeed, most of the Argentine legislators remain in office for only one term: the
reelection rate in the Chamber of Deputies is around 20%. The careers of Argentine politicians are mostly
province-based and, as a result, legislators in Congress will tend to cater to the regional interests
espoused by local party bosses – especially governors. As Levitsky’s work (2003) has shown, this
“territorialization” of political incentives is clearly discernible in the most important party in Argentina –
the Peronist (or “Justicialista”) Party, which has governed Argentina during most of its periods of
democracy since 1945. 32
A more subtle condition that is required in order for changes in malapportionment to have a significant
effect on the pattern of policy biases is that the changes must be large enough to destabilize the majority
coalition in Congress. For example, we could attribute the key biases of the Argentine tax sharing system
to the existence of a majority congressional coalition composed of poor provinces that have won out over
the richer Buenos Aires Province and capital district. Although the changes in the degree of legislative
malapportionment that have occurred during the existence of the tax sharing system have probably not
been dramatic enough to pose a challenge to this majority coalition, it is more difficult to argue
convincingly that the observed changes in legislative malapportionment have not been large enough to at
least modify the distribution of revenues among the members of that coalition. And yet, our results show
that legislative malapportionment has had no causal impact on the shares received by the various
provinces.
7.3. The Predominance of the Executive Branch
A more compelling hypothesis to explain why legislative malapportionment does not matter is that, in
Argentina, key political decisions are the outcome of a bargaining process among executive authorities --
more specifically, between the president and the governors. In fact, Braun and Tommasi (2002)
document the fact that legislative representation of subnational entities in Argentina is relatively poor
and that the relationship between the central government and the provinces is scarcely institutionalized
at all and instead consists mainly in a direct dialogue between the national executive authority (the
president) and the provincial executives (the governors). In other words, Congress is not the locus of
bargaining and, by the time a bill reaches Congress, it has already been discussed with the governors. As a
consequence, there is no need to form a coalition to give expression to provincial interests in Congress
because the preferences of the provinces have already been taken into account.
The predominance of the Argentine executive branch can be traced back to a variety of factors. For
example, on several occasions, the Argentine Congress has delegated part of its legislative authority to
the executive branch. National legislators frequently leave their seats in order to become part of the
executive branch or to run for office at a local level, implicitly revealing their assessment of the relative
importance of a seat in Congress vis-à-vis a position in a ministry or the possibility of running for mayor.
Even in the case where a president has resigned, political power rests with the governors of the
provinces rather than with Congress. In point of fact, in 2001, during a profound economic and political 33
crisis, the president of Argentina did resign. Although, nominally, Congress was in charge of designating a
new president, the actual bargaining involved in that appointment was carried out among the governors.
As it happened, Congress temporarily selected the governor of San Luis as the president, but, in less than
a week, he fell out of favor with the other governors and was replaced by the governor of Buenos Aires.
7.4. Geographic Representativeness of the Executive Branch
The predominance of the executive branch is potentially a convincing explanation for why legislative
malapportionment does not affect the tax sharing system under democracies in Argentina. The
predominance of the executive branch cannot by itself explain why military governments have not
significantly altered the allocation of revenues among provinces, however. After all, we would tend to
expect that the powers of the executive branch under autocracies and democracies would differ in many
ways. Yet, in Argentina, the geographic representativeness of the federal executive branch does not
appear to change significantly from one political regime to the other.
In order to measure the geographic representativeness of the executive branch, we have created a
database with information on the province of birth of the main members of all the governments between
1935 and 2011.24 For democratic governments, we have gathered information referring to the president,
vice-president, minister of economic affairs

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

7. ทำไมจึงเป็นสภา Malapportionment Immaterial ในอาร์เจนตินาเราได้แสดงในส่วน 5 เราไม่สามารถแสดงยอมภาษีระบบการแชร์malapportionment ช่วงประชาธิปไตย ทำไมการเปลี่ยนแปลงในสภา malapportionment มีไม่หรือไม่ผลหุ้นในจังหวัดแตกต่างกันหรือไม่ แนะนำแบบที่เราได้พัฒนาใน 6 ส่วนที่เหมือน ๆ ที่ครอบงำ โดยสาขาบริหาร malapportionment สภาไม่เกี่ยวข้องมากขึ้น ในส่วน 5 เรายังแสดงให้เห็นว่า รัฐบาลทหารได้กลับการกระจายภาษีรัฐบาลกลางรายได้ระหว่างจังหวัด เนื่องจากรัฐบาลทหารปิดสภา และเข้มข้นอำนาจสภาในมือตัวเอง ผลลัพธ์นี้ยังสมควรชี้แจงรายละเอียดเพิ่มเติม ทำไมไม่ได้การกระจาย biased คงอยู่ภายใต้ระบอบประชาธิปไตยไม่ใช่ แบบที่เราได้พัฒนาในส่วน 6แนะนำว่า ทางภูมิศาสตร์แสดงอาจไม่สำคัญมากกับชนิดของระบอบการเมืองที่อยู่ในสถานที่ ในส่วนนี้ เราสำรวจคำถามเหล่านี้7.1 งบประมาณของรัฐบาลกลาง.อาร์เจนตินาถึงแม้ว่าภาษีใช้ร่วมกันระบบเป็นกลไกหลักในการกระจายทางภูมิศาสตร์ของรายได้ระหว่างจังหวัดอาร์เจนตินา มันไม่ได้หนึ่ง รัฐบาลยังสามารถใช้งบประมาณเป็นไปทรัพยากรช่องไปแน่นอน (ผ่านโครงสร้างพื้นฐาน ตัวอย่าง) ดังนั้น เราไม่สามารถตามหลักวิชาไม่รวม malapportionment สภาที่มีผลกระทบต่องบประมาณของรัฐบาลกลางแต่เป็นไปได้กว่าหุ้นจังหวัดภาษีระบบแชร์ อย่างไรก็ตาม หลักฐานมีแนะนำที่ไม่น่าอยู่เป็นรูปที่ 3 แสดง สัดส่วนของรายได้ที่ภาษีระบบแชร์ช่องไปต่างจังหวัด(หลักกระจาย) เกิดขึ้นยกเว้นครั้งที่สอง: 1967-1968 และ 1981 รัฐบาลทหารมีอำนาจในทั้งสองครั้งนี้ สัดส่วนของรายได้ที่ไปต่างจังหวัดได้ไม่ลดลงภายใต้รัฐบาลประชาธิปไตย นอกจากนี้ เป็นรูปที่ 3 แสดง ประชาธิปไตยในรอบระยะเวลาระดับสูงของ malapportionment (ความสูง Gini สัมประสิทธิ์สำหรับคน/ที่นั่ง) ได้ซึ่งจะเชื่อมโยงกับรอบระยะเวลาซึ่งสัดส่วนใหญ่ของรายได้ไปต่างจังหวัด ดังนั้น เหมือนว่า หลักฐานที่สนับสนุนสมมติฐานที่ระดับสูงของสภา malapportionmentยอมให้แข็งแกร่งในการปันส่วนของรายได้ระหว่างจังหวัดผ่านงบประมาณของรัฐบาลกลางสำหรับเหตุผลระดับสูงของ malapportionment สภาไม่สัมพันธ์กับรายได้ส่วนใหญ่อยู่กับรัฐบาลกลาง แม้ว่าจะอยู่ในขอบเขตของเอกสารนี้ เรานึกที่เป็นรายละเอียดเพิ่มเติมศึกษาผลกระทบทางภูมิศาสตร์ของงบประมาณของรัฐบาลกลางยังจะเปิดเผยของการความสัมพันธ์เชิงสาเหตุระหว่างสภา malapportionment และอคติใด ๆ ในการปันส่วนทางภูมิศาสตร์รายได้ 7.2 ลักษณะการทำงานของ legislator วินัยพรรค และรัฐสภา Coalitions 31เป็นเงื่อนไขที่จำเป็นในใบสั่งสำหรับการเปลี่ยนแปลงใน malapportionment จะมีผลกระทบผลลัพธ์นโยบายการดำรงอยู่ของความสัมพันธ์ระหว่างลักษณะการทำงานของ legislator และการตั้งค่าของ constituents ใครพวกเขาเป็นตัวแทนระดับอำเภอ ถ้าฝ่ายวินัยแข็งแกร่ง แล้วมาทางภูมิศาสตร์ของกรอบนโยบายไม่ได้เกี่ยวข้อง เนื่องจากพวกเขาสังกัดพรรค อะไรจะเรื่องมากสุดหลักฐาน ไร แสดงว่า กรอบนโยบายตอบสนใจ subnational แม้ในแตกต่างกันมากวิธีการ สมาชิกรัฐสภาสหรัฐฯ แสดงอิสระในการเลือกว่าจะทำตามหรือไม่มากรายการบุคคลในหลายประเด็น เป็น Snyder และ Groseclose (2000) แสดง ในปัญหาชาติเช่นนี้หนี้เพดาน แก้ปัญหาภาษีนโยบายและงบประมาณเป็นเสียงส่วนใหญ่พรรค ในประเด็นที่มักจะมีการขนาดล้างทางภูมิศาสตร์ เช่นการขนส่ง โยธาธิการ หรือ เกษตร แส้พรรค wieldsใช้พลังงานน้อยมาก เหตุผลหลักสำหรับพฤติกรรมดังกล่าวอาจกรอบนโยบายสหรัฐฯ ตอบสนองมากไปแรงจูงใจที่เลือกตั้งในระดับซึ่งตนเนื่องจากธรรมชาติ uninominal ตั้งเขตเกี่ยวกับกรณีของญี่ปุ่น นายกาโต (1998) วิเคราะห์การแยกของพรรคประชาธิปไตยเสรีนิยมในปี 1993 และแสดงว่า กรอบนโยบาย มีฐานสนับสนุนท้องถิ่นมีแนวโน้มที่จะ เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม "กบฏ" ที่แยกออกจากพรรคในขณะนั้น ความตึงเครียดภายในที่หน้าแตกของอื่น ๆ ยาวนานบุคคล –สังคมพรรคประชาธิปไตย – ญี่ปุ่นในปี 1996 ยังได้ มีการตอบสนองของกรอบนโยบายสนใจเฉพาะ: เป็นการแบ่งฝ่ายกฏหมายโดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่ของอันดับและไฟล์ อาหารสมาชิกที่ได้รับการเลือกตั้ง โดยชุมชนที่นั่งเดียวที่มีแนวโน้มเข้า ข้างกับกลุ่ม "กบฏ" ระหว่างฝ่ายการดำเนินในปี 1994โจนส์ et al. (2002) วิเคราะห์สถานการณ์ในอาร์เจนตินา และแสดงว่าการเชื่อมโยงระหว่าง subnationalสนใจและกรอบนโยบายของพฤติกรรมเป็น mediated โดยข้อเท็จจริงที่ผู้แทนราษฎรสเปน beholden ทั่วไปผู้ว่าราชการจังหวัด ซึ่งแตกต่างจากสถานการณ์ในสหรัฐอเมริกา นั่งในสภาจะเห็นเป็นเวทีชั่วคราวในการทำงานทางการเมืองของบุคคล จริง ส่วนใหญ่ของกรอบนโยบายอาร์เจนตินายังคงอยู่ในสำนักงานสำหรับเงื่อนไขเดียว: การreelection อัตราการหอการค้าของผู้แทนราษฎรสเปนเป็นประมาณ 20% งานของนักการเมืองอาร์เจนตินาเป็นส่วนใหญ่ตามจังหวัด และ ดัง กรอบนโยบายในรัฐสภาจะมีแนวโน้มการ ตอบสนองผลประโยชน์ภูมิภาคespoused โดยเฉพาะฝ่ายผู้บังคับบัญชา – โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ว่าราชการ เป็นของ Levitsky (2003) ทำงานได้แสดงให้เห็น นี้"territorialization" แรงจูงใจทางการเมืองคือ discernible ชัดเจนในบุคคลสำคัญที่สุดในอาร์เจนติน่า –Peronist (หรือ "Justicialista") ของ ซึ่งได้ปกครองประเทศอาร์เจนตินาช่วงสูงสุดของรอบระยะเวลาของประชาธิปไตยนับตั้งแต่ปี 1945 32เงื่อนไขที่จำเป็นในการเปลี่ยนแปลงใน malapportionment จะมีความสำคัญ ยิ่งผลในรูปแบบของนโยบายยอมคือ ว่า การเปลี่ยนแปลงต้องใหญ่พอที่จะสั่นคลอนส่วนใหญ่รัฐบาลในสภา ตัว เราสามารถแสดงยอมคีย์ภาษีอาร์เจนตินาร่วมระบบการดำรงอยู่ของรัฐบาลตั้งส่วนใหญ่ประกอบด้วยจังหวัดที่ยากจนที่ได้รับออกไปนเพบัวโนสไอเรสจังหวัดและเขตเมืองหลวง แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงในระดับของนิติบัญญัติmalapportionment ที่เกิดขึ้นในระหว่างการดำรงอยู่ร่วมกันระบบภาษี คงไม่ได้ได้อย่างเพียงพอเพื่อก่อให้เกิดความท้าทายกับรัฐบาลส่วนใหญ่นี้ จึงยากต่อการโต้แย้งconvincingly ว่า การเปลี่ยนแปลงที่พบใน malapportionment สภามีไม่พอที่ต้องปรับเปลี่ยนการกระจายของรายได้ในหมู่สมาชิกของรัฐบาลนั้น และแสดงผลของเราได้malapportionment สภาที่มีไม่ส่งผลกระทบเชิงสาเหตุในหุ้นที่ได้รับจากต่าง ๆจังหวัด7.3.เด่นสาขาผู้บริหารสมมติฐานที่น่าสนใจมากขึ้นจะอธิบายทำไม malapportionment สภาไม่ว่าจะที่ ในอาร์เจนติน่า ตัดสินใจทางการเมืองที่สำคัญคือ ผลลัพธ์ของกระบวนการต่อรองระหว่างหน่วยงานผู้บริหาร-อื่น ๆ โดยเฉพาะ ระหว่างประธานและผู้ว่าราชการ ในความจริงที่ Braun และ Tommasi (2002)เอกสารข้อเท็จจริงที่ว่าตี subnational ในอาร์เจนตินาแทนสภาค่อนข้างยากจนและความสัมพันธ์ระหว่างรัฐบาลกลางและต่างจังหวัดว่าแทบ institutionalizedทั้งหมด และแทนที่ประกอบด้วยส่วนใหญ่ในการพูดคุยกันโดยตรงระหว่างชาติบริหารอำนาจ(กรรมการผู้จัดการ) และผู้บริหารจังหวัด (ผู้ว่าราชการ) ในคำอื่น ๆ สภาไม่โลกัสโพลของต่อรอง และ เวลารายการถึงรัฐสภา แล้วได้มีการหารือกับผู้ว่าราชการ เป็นการสัจจะ ไม่จำเป็นเพื่อให้นิพจน์สนใจจังหวัดในรัฐสภาเนื่องจากลักษณะของจังหวัดได้แล้ว ถูกนำมาพิจารณาเด่นของอาร์เจนตินาสาขาผู้บริหารสามารถติดตามกลับมาเพื่อความหลากหลายของปัจจัย สำหรับตัวอย่าง ในโอกาสต่าง ๆ สภาอาร์เจนตินามีหน้าที่ส่วนหนึ่งของอำนาจของสภาสาขาการบริหารการ กรอบนโยบายแห่งชาติออกจากที่นั่งของพวกเขาบ่อยเพื่อเป็น ส่วนหนึ่งของการสาขาบริหาร หรือจะเรียกใช้สำหรับสำนักงานในระดับท้องถิ่น นัยเปิดเผยการประเมินของญาติความสำคัญของนั่งในสภา vis-à-vis ตำแหน่งในกระทรวงมีความเป็นไปได้ของการทำให้เป็นนายกเทศมนตรีแม้ในกรณีที่เป็นประธานาธิบดีได้ลาออกจากตำแหน่ง ขุมกำลังอยู่กับผู้ว่าราชการของการจังหวัดมากกว่า กับรัฐสภา ในจุดของความเป็นจริง ในปีค.ศ. 2001 ระหว่าง 33 เศรษฐกิจ และการเมืองอย่างลึกซึ้งวิกฤต ประธานาธิบดีอาร์เจนตินาได้เลิกเล่น แม้ว่า เมื่อ สภาที่ชอบลืมตัวประธานคนใหม่ การต่อรองราคาจริงเกี่ยวข้องในการนัดหมายที่ทำระหว่างผู้ว่าราชการเป็นเรื่องที่เกิดขึ้น สภาชั่วคราวเลือกข้าหลวงของ Luis ซานเป็นประธาน แต่ น้อยกว่าสัปดาห์ เขาลดลงมือความชอบกับผู้ว่าราชการอื่น ๆ และถูกแทนที่ โดยผู้ว่าราชการของบัวโนสไอเรส7.4. ภูมิศาสตร์ Representativeness ของสาขาผู้บริหารเด่นของสาขาผู้บริหารจึงอาจอธิบายดูในสภาmalapportionment มีผลต่อภาษีใช้ร่วมกันระบบภายใต้เหมือน ๆ ในอาร์เจนตินา ที่เด่นของสาขาผู้บริหารไม่สามารถ ด้วยตัวเองอธิบายทำไมรัฐบาลทหารได้ไม่อย่างมีนัยสำคัญเปลี่ยนแปลงการจัดสรรรายได้ระหว่างจังหวัด อย่างไรก็ตาม หลังจากทั้งหมด เราจะมักจะคาดหวังว่า อำนาจของผู้บริหารสาขาภายใต้ autocracies และเหมือน ๆ จะแตกต่างกันในหลายวิธีการ ยัง ประเทศอาร์เจนตินา representativeness ภูมิศาสตร์ของสาขาบริหารรัฐบาลกลางไม่ได้แสดงการ เปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญจากระบอบการเมืองหนึ่งไปยังอีกเพื่อวัด representativeness ภูมิศาสตร์ของสาขาบริหาร ที่เราได้สร้างความฐานข้อมูลในจังหวัดเกิดของสมาชิกหลักของรัฐบาลทั้งหมดระหว่าง1935 และ 2011.24 สำหรับรัฐบาลประชาธิปไตย เราได้รวบรวมข้อมูลที่อ้างอิงถึงอธิการบดีรองประธาน รัฐมนตรีว่าการกระทรวงเศรษฐกิจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

7. ทำไมนิติบัญญัติ malapportionment ไม่สำคัญในอาร์เจนตินา?
ในขณะที่เราได้แสดงให้เห็นในมาตรา 5 ที่เราไม่สามารถแอตทริบิวต์อคติในระบบภาษีร่วมกันเพื่อ
malapportionment ในช่วงระยะเวลาที่เป็นประชาธิปไตย ทำไมมีการเปลี่ยนแปลงใน malapportionment นิติบัญญัติไม่มี
ผลกระทบต่อหุ้นของต่างจังหวัด? รูปแบบที่เราได้มีการพัฒนาในส่วนที่ 6 แสดงให้เห็นว่า
ในระบอบประชาธิปไตยครอบงำโดยฝ่ายบริหาร malapportionment นิติบัญญัติไม่ได้มีความเกี่ยวข้องมาก ใน
มาตรา 5 ที่เราได้แสดงให้เห็นว่ารัฐบาลทหารไม่ได้กลับการกระจายตัวของภาษีของรัฐบาลกลาง
รายได้ในกลุ่มจังหวัด ตั้งแต่รัฐบาลทหารปิดสภาคองเกรสและเข้มข้น
อำนาจนิติบัญญัติในมือของตัวเองผลนี้ยังสมควรได้รับการอธิบายรายละเอียดเพิ่มเติม ทำไม
การกระจายลำเอียงยังคงมีอยู่ภายใต้ระบอบการปกครองที่ไม่ใช่ประชาธิปไตย? รูปแบบที่เราได้มีการพัฒนาในส่วนที่ 6
แสดงให้เห็นว่าการเป็นตัวแทนทางภูมิศาสตร์อาจจะไม่สำคัญมากกับชนิดของระบอบการปกครองทางการเมืองที่อยู่ใน
สถานที่ ในส่วนนี้เราไปสำรวจคำถามเหล่านี้.
7.1 งบประมาณของชาติอาร์เจนตินา
แม้ว่าระบบการแบ่งปันภาษีเป็นกลไกหลักในการกระจายทางภูมิศาสตร์ของรายได้
ในกลุ่มจังหวัดอาร์เจนตินาก็ไม่ได้เป็นเพียงคนเดียว รัฐบาลยังสามารถใช้งบประมาณในการ
ช่องทางทรัพยากรไปยังอำเภอบางอย่าง (ผ่านโครงการโครงสร้างพื้นฐานเช่น) ดังนั้นเราจึงไม่สามารถ
รวมเป็นไปได้ในทางทฤษฎีว่า malapportionment นิติบัญญัติมีผลกระทบต่องบประมาณของรัฐบาลกลางค่อนข้าง
กว่าหุ้นของจังหวัดในระบบภาษีที่ใช้ร่วมกัน อย่างไรก็ตามมีหลักฐานแสดงให้เห็นว่า
เรื่องนี้ไม่น่า.
ในฐานะที่เป็นรูปที่ 3 แสดงให้เห็นสัดส่วนของรายได้ที่ช่องระบบแบ่งปันภาษีไปยังจังหวัด
(การกระจายหลัก) ได้เพิ่มขึ้นอย่างสม่ำเสมอยกเว้นครั้งที่สอง: 1967-1968 และปี 1981 รัฐบาลทหารได้ อยู่ในอำนาจที่ทั้งสองครั้งนี้ สัดส่วนของรายได้ที่จะไปต่างจังหวัดได้
ไม่เคยลดลงภายใต้การปกครองในระบอบประชาธิปไตย นอกจากนี้ยังเป็นรูปที่ 3 แสดงให้เห็นว่าระยะเวลาในระบอบประชาธิปไตย
ที่มีอยู่ในระดับสูง malapportionment (ค่าสัมประสิทธิ์จินีที่สูงขึ้นสำหรับคนที่อาศัยอยู่ต่อที่นั่ง) จะ
เกี่ยวข้องกับระยะเวลาซึ่งในสัดส่วนขนาดใหญ่ของรายได้ไปต่างจังหวัด ดังนั้นจึงดูเหมือน
ว่าหลักฐานไม่สนับสนุนสมมติฐานที่ว่าระดับที่สูงขึ้นของตะกั่ว malapportionment นิติบัญญัติ
ที่จะทำให้เกิดอคติที่แข็งแกร่งในการจัดสรรของรายได้ในกลุ่มจังหวัดที่ผ่านงบประมาณของรัฐบาลกลางสำหรับเหตุผลที่
ว่าระดับที่สูงขึ้นของ malapportionment นิติบัญญัติจะไม่เกี่ยวข้องกับหุ้นขนาดใหญ่ของ รายได้
อยู่กับรัฐบาล แม้ว่ามันจะอยู่นอกเหนือขอบเขตของบทความนี้เราคาดว่า
การศึกษารายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับผลกระทบทางภูมิศาสตร์ของงบประมาณของรัฐบาลกลางยังจะเปิดเผยตัวตนของ
ความสัมพันธ์เชิงสาเหตุระหว่าง malapportionment กฎหมายและอคติในการจัดสรรทางภูมิศาสตร์ของใด ๆ
รายได้.
7.2 พฤติกรรมสภานิติบัญญัติพรรควินัยและพันธมิตรของรัฐสภา 31
เงื่อนไขที่จำเป็นเพื่อให้การเปลี่ยนแปลงใน malapportionment ที่จะมีผลกระทบต่อผลการนโยบาย
การดำรงอยู่ของความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมการออกกฎหมายและการตั้งค่าขององค์ประกอบผู้ที่
พวกเขาเป็นตัวแทนในระดับอำเภอ หากบุคคลที่มีระเบียบวินัยมีความแข็งแรงแล้วต้นกำเนิดทางภูมิศาสตร์ของสมาชิกสภานิติบัญญัติ
อาจไม่เกี่ยวข้องเพราะพรรคของพวกเขาคือสิ่งที่จะสำคัญที่สุด.
หลักฐาน แต่แสดงให้เห็นว่าสมาชิกสภานิติบัญญัติตอบสนองต่อผลประโยชน์ของดินแดนภายใต้แม้ว่าในที่แตกต่างกันมาก
วิธี สมาชิกสภาคองเกรสของสหรัฐแสดงการจัดการที่ดีของความเป็นอิสระในการเลือกหรือไม่ที่จะทำตาม
พรรคในหลายประเด็นเช่นไนเดอร์และ Groseclose (2000) แสดง เฉพาะในประเด็นแห่งชาติเช่น
เพดานหนี้, นโยบายภาษีและมติงบประมาณลงคะแนนเสียงส่วนใหญ่พรรค ซึ่งปัญหาที่มักจะมี
ขนาดทางภูมิศาสตร์ที่ชัดเจนเช่นการขนส่ง, โยธาธิการหรือการเกษตร, แส้บุคคล wields
พลังงานน้อย เหตุผลหลักสำหรับพฤติกรรมดังกล่าวอาจเป็นได้ว่าสมาชิกสภานิติบัญญัติของสหรัฐจะตอบสนองมากที่จะ
มีแรงจูงใจที่การเลือกตั้งในระดับเขตเลือกตั้งเพราะธรรมชาติ uninominal ของรัฐสภาย่าน.
เกี่ยวกับกรณีของญี่ปุ่น Kato (1998) การวิเคราะห์แยกของเสรีนิยมพรรคประชาธิปัตย์ในปี 1993 และ
แสดงให้เห็นว่าสมาชิกสภานิติบัญญัติที่มีฐานสนับสนุนท้องถิ่นมีแนวโน้มที่จะเป็นส่วนหนึ่งของ "กบฏ" กลุ่มที่แยกออกจาก
พรรคในเวลานั้น ความตึงเครียดภายในที่นำหน้าแตกของยาวนานอื่น ๆ
ของบุคคลที่ญี่ปุ่น -The สังคมประชาธิปไตย Party- ในปี 1996 ยังมีจะทำอย่างไรกับการตอบสนองของสมาชิกสภานิติบัญญัติ 'เพื่อ
ผลประโยชน์ของท้องถิ่นเช่นการล่มสลายของพรรคโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นที่นิยมในหมู่ของยศและไฟล์ อาหาร
สมาชิกที่ได้รับการเลือกตั้งจากการเลือกตั้งที่นั่งเดี่ยวมีแนวโน้มที่จะข้างกับ "กบฏ" กลุ่มในระหว่าง
การอภิปรายพรรคในปี 1994.
โจนส์และคณะ (2002) วิเคราะห์สถานการณ์ในอาร์เจนตินาและแสดงให้เห็นว่าการเชื่อมโยงระหว่างดินแดนภายใต้
ความสนใจและพฤติกรรมของสมาชิกสภานิติบัญญัติ 'เป็นผู้ไกล่เกลี่ยโดยความจริงที่ว่าเจ้าหน้าที่มักจะมีหนี้บุญคุณ
ว่าราชการจังหวัด ซึ่งแตกต่างจากสถานการณ์ในสหรัฐที่นั่งในสภาคองเกรสจะเห็นเป็นเวทีชั่วคราวใน
อาชีพทางการเมืองของบุคคล อันที่จริงส่วนใหญ่ของสมาชิกสภานิติบัญญัติอาร์เจนตินายังคงอยู่ในตำแหน่งได้เพียงวาระเดียว:
อัตราการเลือกตั้งในสภาผู้แทนราษฎรเป็นประมาณ 20% อาชีพของนักการเมืองอาร์เจนตินาส่วนใหญ่เป็น
จังหวัดที่ใช้และเป็นผลให้สมาชิกสภานิติบัญญัติในสภาคองเกรสจะมีแนวโน้มที่จะให้ความสำคัญกับความสนใจในภูมิภาค
ดำเนินการโดยผู้บังคับบัญชาของบุคคลท้องถิ่น - ผู้ว่าโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในฐานะที่ทำงาน Levitsky ของ (2003) ได้แสดงให้เห็นนี้
"territorialization" ของแรงจูงใจทางการเมืองอย่างชัดเจนมองเห็นได้ในงานปาร์ตี้ที่สำคัญที่สุดในอาร์เจนตินา -
Peronist (หรือ "Justicialista") พรรคซึ่งได้ภายอาร์เจนตินามากที่สุดในช่วงระยะเวลาของ
การปกครองระบอบประชาธิปไตยตั้งแต่ 1945 . 32
สภาพที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นที่จำเป็นเพื่อให้การเปลี่ยนแปลงใน malapportionment ที่จะมีนัยสำคัญ
ผลกระทบต่อรูปแบบของอคตินโยบายเป็นว่าการเปลี่ยนแปลงต้องมีขนาดใหญ่พอที่จะทำให้ไม่มั่นคงส่วนใหญ่
รัฐบาลในสภาคองเกรส ตัวอย่างเช่นเราสามารถแอตทริบิวต์อคติสำคัญของระบบการแบ่งปันภาษีอาร์เจนตินา
การดำรงอยู่ของรัฐบาลส่วนใหญ่รัฐสภาประกอบด้วยจังหวัดที่ไม่ดีที่ได้รับรางวัลออกไป
ยิ่งขึ้นบัวโนสไอเรสประเทศและเขตอำเภอเมือง แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงในระดับของการออกกฎหมาย
malapportionment ที่เกิดขึ้นในระหว่างการดำรงอยู่ของระบบภาษีที่ใช้ร่วมกันได้อาจจะไม่ได้
รับอย่างมากพอที่จะก่อให้เกิดความท้าทายในรัฐบาลส่วนใหญ่นี้มันเป็นเรื่องยากมากที่จะเถียง
น่าเชื่อว่าการเปลี่ยนแปลงที่สังเกตใน malapportionment นิติบัญญัติมี ไม่ได้มีขนาดใหญ่พอที่จะอยู่ที่
อย่างน้อยปรับเปลี่ยนการกระจายตัวของรายได้ในหมู่สมาชิกของรัฐบาลว่า และยังผลของเราแสดงให้เห็น
ว่า malapportionment นิติบัญญัติไม่ได้มีผลกระทบเชิงสาเหตุหุ้นที่ได้รับจากต่างๆ
จังหวัด.
7.3 ความเด่นของผู้บริหารสาขา
สมมติฐานที่น่าสนใจมากขึ้นในการอธิบายว่าทำไม malapportionment นิติบัญญัติไม่สำคัญคือว่าใน
อาร์เจนตินา, การตัดสินใจทางการเมืองที่สำคัญคือผลของกระบวนการเจรจาต่อรองในหมู่ผู้บริหารหน่วยงาน -
โดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างประธานและผู้ว่าการ ในความเป็นจริง Braun และ Tommasi (2002)
เอกสารความจริงที่ว่าเป็นตัวแทนฝ่ายนิติบัญญัติของหน่วยงานในดินแดนภายใต้อาร์เจนตินาเป็นค่อนข้างยากจน
และความสัมพันธ์ระหว่างรัฐบาลกลางและจังหวัดแทบจะเป็นสถาบัน
ที่ทุกคนและแทนประกอบด้วยส่วนใหญ่ในการเจรจาโดยตรงระหว่างชาติ อำนาจบริหาร (
ประธาน) และผู้บริหารระดับจังหวัด (ราชการ) ในคำอื่น ๆ การมีเพศสัมพันธ์ไม่ได้เป็นสถานทีของ
การเจรจาต่อรองและตามเวลาที่เรียกเก็บเงินถึงสภาคองเกรสจะได้รับอยู่แล้วหารือกับผู้ว่าการ ในฐานะที่เป็น
ผลให้มีความต้องการในรูปแบบรัฐบาลที่จะให้แสดงออกถึงความสนใจของจังหวัดในสภาคองเกรสไม่
เนื่องจากการตั้งค่าของจังหวัดได้รับแล้วนำมาพิจารณา.
เด่นของผู้บริหารสาขาอาร์เจนตินาสามารถสืบย้อนไปถึงความหลากหลายของปัจจัย สำหรับ
ตัวอย่างเช่นหลายต่อหลายครั้งการประชุมได้มีการมอบหมายอาร์เจนตินาส่วนหนึ่งของผู้มีอำนาจในการออกกฎหมายในการ
บริหารสาขา สมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติมักจะออกจากที่นั่งของพวกเขาเพื่อที่จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของ
ผู้บริหารสาขาหรือเพื่อใช้สำหรับสำนักงานในระดับท้องถิ่นโดยปริยายเปิดเผยการประเมินของพวกเขาจากญาติ
สำคัญของที่นั่งในสภาคองเกรส Vis-a-Vis ตำแหน่งในกระทรวงหรือ ความเป็นไปได้ของการใช้นายกเทศมนตรี.
แม้ในกรณีที่ประธานได้ขอลาออก, อำนาจทางการเมืองอยู่กับราชการของ
จังหวัดมากกว่ากับสภาคองเกรส ในจุดของความเป็นจริงในปี 2001 ในช่วงที่ลึกซึ้งทางเศรษฐกิจและการเมือง 33
วิกฤตประธานของอาร์เจนตินาไม่ลาออกจากตำแหน่ง แม้ว่าในนามสภาคองเกรสอยู่ในความดูแลของการกำหนด
ประธานาธิบดีคนใหม่ในการต่อรองที่เกิดขึ้นจริงที่เกี่ยวข้องกับการแต่งตั้งที่ได้รับการดำเนินการในหมู่ราชการ.
ขณะที่มันเกิดขึ้นในสภาคองเกรสที่เลือกชั่วคราวผู้ว่าราชการเมืองซานลูอิสเป็นประธาน แต่ในเวลาน้อยกว่า
สัปดาห์ที่เขาหลุดออกมาจากของที่ระลึกกับผู้ว่าการรัฐอื่น ๆ และถูกแทนที่โดยผู้ว่าราชการบัวโนสไอเรส.
7.4 Representativeness ทางภูมิศาสตร์ของผู้บริหารสาขา
เด่นของผู้บริหารสาขาอาจเป็นคำอธิบายที่น่าเชื่อถือว่าทำไมนิติบัญญัติ
malapportionment ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อระบบการแบ่งปันภาษีภายใต้ระบอบประชาธิปไตยในอาร์เจนตินา
ความเด่นของผู้บริหารสาขาไม่สามารถด้วยตัวเองอธิบายว่าทำไมรัฐบาลทหารยังไม่ได้
มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญของรายได้จากการจัดสรรในหมู่จังหวัดอย่างไร หลังจากทั้งหมดเราจะมีแนวโน้มที่จะ
คาดหวังว่าอำนาจของผู้บริหารสาขาภายใต้เผด็จการและประชาธิปไตยจะแตกต่างกันในหลาย
วิธี แต่ในอาร์เจนตินามูลทางภูมิศาสตร์ของผู้บริหารสาขาของรัฐบาลกลางไม่
ปรากฏการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญจากระบอบการปกครองทางการเมืองหนึ่งไปยังอีก.
เพื่อที่จะวัดมูลทางภูมิศาสตร์ของผู้บริหารสาขาเราได้สร้าง
ฐานข้อมูลที่มีข้อมูลเกี่ยวกับจังหวัด การเกิดของสมาชิกหลักของรัฐบาลทุกประเทศระหว่าง
ปี 1935 และ 2,011.24 สำหรับรัฐบาลประชาธิปไตยเราได้รวบรวมข้อมูลหมายถึงประธาน
รองประธานรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเศรษฐกิจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

7 . ทำไมกฎหมาย malapportionment ไม่สำคัญในอาร์เจนตินา ?
ที่เราได้แสดงในส่วนที่ 5 , เราไม่สามารถของอคติในระบบภาษีร่วมกัน

malapportionment ในช่วงประชาธิปไตย ทำไมต้องมีการเปลี่ยนแปลงใน malapportionment นิติบัญญัติไม่มีผลในหุ้นของจังหวัดต่าง ๆ ? รุ่นเราได้พัฒนาในส่วนที่ 6
เสนอว่าในประเทศประชาธิปไตยครอบงำโดยฝ่ายบริหาร นิติบัญญัติ malapportionment มีมากที่เกี่ยวข้อง ใน
มาตรา 5 ที่เราได้แสดงให้เห็นว่ารัฐบาลทหารมิได้กลับกระจายรายได้
ภาษีของรัฐบาลกลางของจังหวัด เนื่องจากรัฐบาลทหารปิดรัฐสภาและเข้มข้น
สภานิติบัญญัติอำนาจในมือของตนเอง ผลที่ได้นี้ก็สมควรจะได้รับคำอธิบายรายละเอียดเพิ่มเติมทำไมไม่คงอยู่ภายใต้การแจกแจง
ลำเอียงระบอบประชาธิปไตย ? รุ่นเราได้พัฒนาในส่วนของ 6
เห็นว่าการเป็นตัวแทนทางภูมิศาสตร์อาจจะอ่อนไหวมากกับประเภทของระบอบการเมืองที่เป็น
ที่นี่เลย ในส่วนนี้เราสำรวจคำถามเหล่านี้ .
7.1 .
งบประมาณของรัฐบาลกลางอาร์เจนตินา