Gil: It can be odd. Sometimes I thi

Gil: It can be odd. Sometimes I think that I have two bodies; one where there is awareness of my body, and the other when there is no mindfulness of the body. Or two minds, a mind where there is real awareness and a mind that really does not have much self awareness. Or two hearts with and without awareness. Sometimes it can be as different as night and day. Sometimes it can get turned on and off. One example I have given here is about the night that I had a splitting headache driving home late at night. It did not really make sense to stop the car, but it was really hard. I was filled with self- pity—poor Gil. It finally occurred to me—after all, I teach this stuff—it finally occurred to me to start being mindful of the pain, of the head.
When I did that, it actually lightened up and there was space for it. It did not go away, but as I brought that kind of attention to it, my psychological energy was not going into self-pity, but was rather going into paying attention and investigation. Then the self-pity dropped away and it did not hurt so much. As long as I kept the mindfulness it did not hurt as much and I could cope with it and I did not mind so much. But because I did not mind as much, my mindfulness would wane, and when the mindfulness waned, the self-pity and the pain and the contractions came up again. It was quite dramatic, and it was a long enough drive that I had a while to watch that.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จิ: มันได้คี่ บางครั้งฉันคิดว่า ฉันมีร่างกายสอง หนึ่งมีการรับรู้ของร่างกายของฉัน และอื่น ๆ เมื่อมีสติของร่างกายไม่ หรือสอง minds มีจิตใจมีความรู้จริง และจริงมีมากตระหนักในตนเอง หรือสองหัวใจมี และไม่ มีความรู้ บางครั้งอาจเป็นอื่นที่เป็นกลางวันและกลางคืน บางครั้งก็สามารถรับเปิด และปิด ตัวอย่างหนึ่งที่ฉันได้ให้ไว้เกี่ยวกับคืนที่ผมปวดหัวแยกขับรถบ้านดึก มันไม่ได้จริง ๆ ให้หยุดรถ แต่มันยากจริง ๆ ฉันก็เต็มไป ด้วยตนเองสงสาร — จิจน มันก็เกิดขึ้นกับผม — หลังจากที่ทุก ได้สอนสิ่งนี้ซึ่งมันก็เกิดขึ้นให้เริ่มมีการคำนึงถึงความเจ็บปวด ของหัว เมื่อฉันได้ ที่จริงมัน lightened ขึ้น และมีพื้นที่สำหรับ จะได้ไม่ไป แต่เป็นชนิดที่สนใจจะนำฉัน พลังงานทางจิตใจของฉันไม่ได้ไป self-pity แต่ถูกแทนที่จะ ไปให้ความสนใจและตรวจสอบการจ่ายเงิน แล้ว self-pity ลดลงไป และมันไม่ได้เจ็บมาก ตราบที่ฉันยังคงอยู่ที่สติ จะได้ไม่เจ็บมากและสามารถรับมือกับมัน และผมไม่ได้รังเกียจมาก แต่เนื่อง จากผมไม่ได้รังเกียจมาก สติของฉันจะ wane และเมื่อสติที่ waned, self-pity และความเจ็บปวด และการหดมาอีก มันเป็นอย่างมาก และก็นานพอที่ไดรฟ์ที่มีในขณะที่ชมที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กิล: มันอาจจะแปลก บางครั้งฉันคิดว่าฉันมีสองร่าง; หนึ่งที่มีความตระหนักของร่างกายของฉันและอื่น ๆ เมื่อมีสติของร่างกายไม่มี หรือสองจิตใจจิตใจที่มีการรับรู้ที่แท้จริงและจิตใจที่จริงๆไม่ได้มีความตระหนักในตนเองมาก หรือหัวใจสองดวงที่มีและไม่มีการรับรู้ บางครั้งมันอาจจะแตกต่างกันทั้งกลางวันและกลางคืน บางครั้งก็จะได้รับการเปิดและปิด ตัวอย่างหนึ่งที่ผมได้ให้ที่นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับคืนนั้นผมมีอาการปวดหัวแยกขับรถกลับบ้านตอนดึก มันไม่ได้ทำให้รู้สึกจริงๆที่จะหยุดรถ แต่มันก็ยากจริงๆ ฉันก็เต็มไปด้วยความเวทนากิลที่น่าสงสารตัวเอง ที่สุดมันก็เกิดขึ้นกับผมหลังจากที่ทั้งหมดที่ฉันสอนสิ่งนี้-ในที่สุดมันก็เกิดขึ้นกับผมที่จะเริ่มต้นมีสติของความเจ็บปวดของหัว.
เมื่อผมว่าก็จริงลดหย่อนขึ้นและมีพื้นที่สำหรับมัน มันไม่ได้หายไป แต่ที่ผมนำชนิดของความสนใจไปที่การใช้พลังงานทางจิตวิทยาของฉันไม่ได้ที่จะเข้าสู่สงสารตัวเอง แต่มันก็ค่อนข้างที่จะเข้าสู่การให้ความสนใจและการตรวจสอบ แล้วสงสารตัวเองลดลงไปและมันก็ไม่เจ็บมาก ตราบใดที่ผมเก็บไว้สติมันไม่เจ็บเท่าและผมสามารถรับมือกับมันและฉันไม่ได้ใจมาก แต่เพราะผมไม่ได้ใจมากที่สุดเท่าที่สติของฉันจะจางหายไปและเมื่อสติจางหายไปสงสารตนเองและความเจ็บปวดและการหดตัวขึ้นมาอีกครั้ง มันเป็นที่น่าทึ่งมากและมันเป็นไดรฟ์นานพอที่ฉันได้ในขณะที่จะดูว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กิล : มันอาจจะแปลก บางครั้งฉันคิดว่า ฉันมีร่างสองร่าง หนึ่งมีความตระหนักของร่างกายของฉัน , และอื่น ๆ เมื่อไม่มีสติของร่างกาย หรือสองจิตใจ ความคิดที่ มีความตระหนักและจิตที่แท้จริง ไม่ได้มีการรับรู้ด้วยตนเองมาก หรือหัวใจสองด้วย และไม่มีความรู้ บางครั้งมันอาจจะแตกต่างกัน ตามคืนและวันบางครั้งก็สามารถเปิดและปิด ตัวอย่างหนึ่งที่ผมได้ให้ที่นี่เป็นคืนที่ผมปวดหัวขับรถกลับบ้านดึก มันไม่ได้ทำให้ความรู้สึกจริงๆ ให้หยุดรถ แต่มันก็ยากจริงๆ ฉันเต็มไปด้วยตนเอง - สงสารคนจน กิล ในที่สุดมันก็เกิดขึ้นกับผม ผมสอนสิ่งนี้ในที่สุดมันก็เกิดขึ้นกับผมเริ่มระลึกถึงความเจ็บปวด ของหัว
เมื่อฉันทำมัน มันก็สว่างขึ้น และมีพื้นที่สำหรับมัน มันไม่ได้หายไป แต่ผมนำชนิดของความสนใจนั้น พลังงานจิตของฉันไม่ได้ไปสงสารตนเอง แต่ค่อนข้างจะให้ความสนใจ และสืบสวน แล้วเวทนาตัวเองลดลงไป และจะได้ไม่เจ็บมากตราบใดที่ฉันยังสติมันไม่ได้เจ็บมาก และฉันสามารถรับมือกับมันและฉันก็ไม่ได้สนใจมันมากนัก แต่เพราะผมไม่ได้รังเกียจมาก สติของฉันก็ลดลงเรื่อยๆ และเมื่อสติที่เวทนาตัวเองและความเจ็บปวดและมีอาการขึ้นมาอีกครั้ง มันค่อนข้างดราม่า และก็ขับรถนานพอที่ฉันได้ในขณะที่ดู

.