เป็นลูกคนเล็กShin Hye walked as fas

เป็นลูกคนเล็ก
Shin Hye walked as fast as she could to the elevator, wiping her wet cheeks. It was no use because the tears wouldn’t stop streaming. The sobbing choked her up, making it harder for her to breathe steadily. She was a mess and she couldn’t bear to go back into the boardroom even if her things were left inside with her manager. No wallet, no cell phone, but she didn’t care. All she knew was she wanted to get out of there.

She impatiently pressed the silver button several times, feeling more frustrated by the second. This only made her wail louder, so she instinctively covered her mouth with her hand. As soon as the elevator doors opened, she stepped inside. Luckily, it was empty – but she raised her scarf to cover her face anyway. As the doors were closing, she caught a glimpse of Min Ho sprinting toward the elevator. Every bit of her wanted to push the open button so he could stop her from leaving. Maybe he changed his mind. Maybe he still wants me. But Min Ho’s last words continued to ring in her ears. ‘I’m sorry.’ She could never forget the look on his face – that look that made her realize he had made up his mind and it was over. She bit her lip and looked away, hoping that he wouldn’t arrive in time.

He didn’t.

After the doors closed, she had an overwhelming feeling that it would be the last time she’ll see him. She felt a stabbing ache that made her knees buckle. She wound up squatting on the corner, her hands covering her eyes. She told herself to pull it together, but her body wouldn’t let her. When she reached the first floor, there were several people waiting for the lift. Her hands continued to cover her face, but she was able to see their legs. Hearing murmurs wondering who she was and why she was on the ground, she stood up and quickly stepped out, pushing some people out of the way. She spotted their company’s black van as soon as she exited the building and made a dash for it.

‘Noona?’ Jae Won, their agency’s intern, looked surprised when she opened the car door and went inside. ‘What happened? Where are President Kim and Joon hyung?’

‘They’re not coming,’ she managed to say, her voice still trembling. Jae Won looked alarmed upon seeing Shin Hye’s state and was about to reply when she spoke again. ‘Drive. Anywhere. Just drive.’

The young man hesitated, but turned around anyway and started the car.

A few minutes into the drive, Shin Hye took off her scarf. ‘Jae Won, mianhae. Don’t mind me, okay?’

Before he could respond, Shin Hye broke down in tears.



Min Ho stood there feeling like he had just been sucker punched in the stomach. He had a good look at Shin Hye before the elevator closed and her eyes pierced through him. She looked like she was in so much pain. And I caused it. Min Ho buried his face in his hands and let out a muffled scream. He pushed the elevator button forcefully over and over. ‘Open, dammit!’

He felt a hand on his shoulder and turned around to see the men who were inside the board room look at him curiously. They must have heard the fuss he was making.

His manager frowned upon seeing Min Ho’s perturbed expression. ‘What’s going on?’

Min Ho ran a hand through his hair and looked at Shin Hye’s manager apologetically. ‘I’m so sorry, hyung. Shin Hye. She just left.’

‘Meo?’ Joon and President Kim chorused, looking puzzled.

‘What do you mean she left?’ President Jang asked.

‘She just took the elevator down. She’s probably heading to your car outside. We…’ he paused, looking guilty. ‘We had a fight. I’m so sorry.’

Just in the nick of time, the elevator doors opened. Shin Hye’s manager didn’t wait another second and left without saying another word to anyone. President Kim bowed to President Jang before following Joon inside the elevator. Min Ho made a move to follow them but his manager pulled him back. ‘Ya, are you crazy? You’re staying here.’

‘Hyung, chaebal,’ Min Ho mouthed desperately. I need to see if she’s okay.

When the doors closed, President Jang cleared his throat. ‘Don’t make things complicated, Min Ho-yah. You can chase her someplace else where there are no eyes watching. I warned you already,’ he told him calmly before going back into the boardroom.

As soon as he was gone, Min Ho hit the wall with his fist. He felt suffocated and aggravated at the same time. He didn’t know who he was more furious at – himself or everyone else that pushed him and Shin Hye in this position.

‘YA! What the hell are you doing?! You’re going to injure yourself!’ His manager’s frantic voice filled the hallway as he reached for Min Ho’s hand to examine it.

‘Hyung,’ Min Ho leaned his forehead on the wall, his body limp and weak. ‘It’s always going to be like this, isn’t it?’

His manager gave his hand a fatherly squeeze. ‘Believe me, I wish that wasn’t the case. But that’s not how this works, Min Ho-yah. The truth is… there are things you need to give up in order to be you.’



Jae Won looked at the building and frowned before turning to Shin Hye. ‘Noona, I don’t think this is such a good…’

‘Jae Won-ah,’ Shin Hye cut him short. ‘Lend me 50,000 won. I’ll pay you back.’

‘Eo?’ the young guy had a bewildered look on his face but reached for his wallet anyway. His forehead creased again as soon as his phone started ringing. ‘Noona, I can’t keep ignoring their calls. I don’t want to get fired.’

‘You won’t, I promise,’ Shin Hye took the bill that Jae Won gave her. ‘Go back to Starhaus and fetch them. Tell them I’m okay and not to come looking for me. Arasso?’ She gave the kid an affectionate smile. ‘I’m sorry. And thank you. I owe you a lot,’ she hurriedly put on the hoodie she kept inside the van.

‘Keunde…’

‘Leave now or I’ll fire you myself,’ she said before wearing her sunglasses and climbing out.

She made her way inside the building and approached the man in the stall. Thankfully, he didn’t seem to recognize her. They finished their transaction and Shin Hye was led to a room at the end of the hallway. She went inside and grabbed the remote control. After pressing random numbers and cranking up the volume, she sat on the corner and threw her head back. Closing her eyes, she allowed the noise to fill her ears and her mind. She had always found music effective in blocking unwanted thoughts.

She was okay for a while but soon, her tears began to fall again. She scowled in frustration. Her mind may be preoccupied but her heart was still feeling the pain. She muttered curses before screaming out loud, her voice drowned by the trot song blazing from the sound system. She stood up to grab the microphone from the table and started shouting the lyrics of the unknown song on the screen. Occasionally, she would stop and wipe the tears from her face.

Not too long after, she was crouched on the floor, sobbing hysterically. She buried her face in her hands. How can he do this to me? What did I do wrong? Does he not love me anymore?

She felt someone grab her shoulders. She was too startled to scream but she automatically jerked the hands away. When she looked up, she saw Geun Suk staring down at her. Her eyes widened as she watched him grab the remote control and turn the music off. The noisy room suddenly fell silent as they held each other’s gaze.

‘What are you doing here?’ Shin Hye asked. ‘How did you know I was here?’

Geun Suk folded his arms. ‘Joon hyung called me and told me Jae Won dropped you off here. You know my studio is just two blocks away, right? I figured you wanted me to come and get you.’

Shin Hye bit her lip, the tears still falling. She turned away to hide her face from him. ‘Oppa. I want to be alone so please leave.’

Geun Suk observed her and sighed. ‘I promise I’ll leave you alone. But can I please leave you alone at my place instead? Not here,’ he gave the room a once over. ‘It’s not safe. And besides, people might peek inside and think you’re some crazy ahjumma.’

He was clearly trying to make her laugh, but she was in no laughing mood. When Shin Hye didn’t budge, Geun Suk sat down and crossed his legs. ‘If you think I’m going to leave you here then you’ve really probably gone crazy. Fine. You want a crazy singing partner, I’m all for it,’ he picked up the remote and turned the music on again.

Knowing that Geun Suk wasn’t kidding, Shin Hye stood up hesitantly and went straight through the door. Geun Suk followed her closely behind. When they got to his studio, Shin Hye made a beeline for the comfort room without uttering a word to him. She was familiar with the place since she hung out with the boys there a few times. She winced when she saw her puffy eyes and tear-stained cheeks in the mirror. Turning the faucet on, she splashed her face with water, not minding that it was almost as cold as ice. She couldn’t feel anything anyway; it was as if her whole body was numb.

When she stepped out of the room, she noticed Geun Suk place a cup on the table. As soon as he saw her, he smiled. ‘Drink some tea. It will calm you down. It’s chamomile with honey, your favorite.’ He walked to Shin Hye and put his hands on her shoulders. He gently led her to the couch, as if she was unable to walk there by herself. He propped her down and gave a light tap on her head. ‘I’ll be in my room. Take all the time you need. I’ve got no schedule today.’

Shin Hye watched him make his way to the spiral staircase that led to the second floor where his room was. Before he could reach the top, Shin Hye spoke. ‘Aren’t you going to ask?’

Geun Suk stopped going up and instead, went back down again. He sat on the chair in front of her and observed her quietly. Shin Hye avoided his eyes.

‘If I ask, are you going to tell me?’

‘Probably not,’ she answered weakly. She didn’t know if she could talk about it yet. Her heart still hurt. She could barely think back to what happened without breaking down, how much more if she

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นลูกคนเล็ก
Shin Hye เดินเร็วที่สุดเท่าที่เธอสามารถไปลิฟต์ เช็ดแก้มเธอเปียก มันเป็นใช้ไม่ได้เนื่องจากน้ำตายังไม่หยุดการส่งกระแสข้อมูล Sobbing ที่ทำเธอขึ้น ทำให้ยากสำหรับเธอหายใจอย่างต่อเนื่อง เธอถูกระเบียบ และเธอไม่สามารถแบกรับเพื่อกลับไปห้องประชุมแม้ว่าสิ่งที่เธอถูกปล่อยภายในกับผู้จัดการของเธอ กระเป๋าไม่มี ไม่มีโทรศัพท์มือถือ แต่เธอไม่สนใจ ทั้งหมดที่เธอรู้ว่า เธอถูกต้องจะไม่มี

เธอ impatiently กดปุ่มเงินหลายครั้ง ความรู้สึกผิดหวังมาก โดยที่สอง นี้ทำเท่าเธอ wail ดังขึ้น ดังนั้นเธอ instinctively ครอบปากของเธอ ด้วยมือของเธอนั้น ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิด เธอก้าวภายใน โชคดี มันเป็นที่ว่างเปล่า – แต่เธอยกผ้าพันคอของเธอครอบคลุมใบหน้าของเธอต่อไป เป็นประตูถูกปิด เธอจับ a glimpse ของโฮจิมินห์นาที sprinting ไปทางลิฟต์ ทุกบิตของเธอต้องการกดปุ่มเปิดเพื่อให้เขาไม่สามารถหยุดเธอออกจาก บางทีเขาเปลี่ยนแปลงจิตใจของเขา บางทีเขายังต้องการ แต่คำสุดท้ายของโฮจิมินห์นาทีต่อแหวนในหูของเธอ ' ขอ' เธอไม่สามารถลืมดูหน้าดูที่ทำให้เธอรู้ว่า เขามีขึ้นจิตใจของเขา และทำ ได้ เธอบิต lip ของเธอ และมอง หวังว่า เขาจะไม่มาถึงในเวลา

เขาไม่

หลังจากปิดประตู เธอมีความรู้สึกการกระทำที่มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะเห็นเขา เธอรู้สึกปวด stabbing ที่เข่าของเข็มขัดนิรภัย เธอแผลค่าการจับจองมุม มือของเธอครอบคลุมดวงตาของเธอ เธอบอกว่า ตัวเองจะดึงกัน แต่ร่างกายของเธอไม่ให้เธอ เมื่อเธอชั้น มีหลายคนรอลิฟท์ มือของเธอยังคงปกคลุมใบหน้าของเธอ แต่เธอเห็นขาของพวกเขา Murmurs ได้ยินสงสัยที่เธอและทำไมเธอบนพื้นดิน เธอยืนขึ้น และอย่างรวดเร็วก้าว ผลักดันบางคนออกไป เธอพบรถตู้สีดำของบริษัทของพวกเขาทันทีที่เธอออกจากอาคาร และทำเส้นประมัน

'Noona ' แจวอน ช่างเทคนิคฝึกหัดของหน่วยงานของพวกเขา ดูประหลาดใจเมื่อเธอเปิดประตูรถ และเข้าไปภายใน ' เกิดอะไรขึ้น ประธานคิมและ Joon hyung ?'

' พวกเขาจะไม่มา เธอได้พูดว่า เสียงของเธอยัง ตะลึงงัน แจวอนดูตื่นตระหนกเมื่อเห็น Shin Hye รัฐ และกำลังจะตอบเมื่อเธอพูดอีก ' ขับรถ ที่ใดก็ เพียงขับรถ "

ชายหนุ่ม hesitated แต่เปิดรอบต่อไป และเริ่มต้น car.

กี่นาทีลงในไดรฟ์ Shin Hye เอาปิดผ้าพันคอของเธอ ' แจวอน mianhae ไม่มายด์ ฉันล่ะ? "

ก่อนเขาอาจตอบ Shin Hye สัญญาในน้ำตา



โฮจิมินห์นาทียืนมีความรู้สึกเหมือนเขามีเพียงการ sucker เจาะรูในกระเพาะอาหาร เขาดูดีที่ Shin Hye ก่อนร้านปิดและดวงตาของเธอ pierced ผ่านเขา เธอดูเหมือนว่าเธอมีอาการเจ็บปวดมาก และเกิดขึ้นได้ โฮจิมินห์นาทีใบหน้าของเขาฝังอยู่ในมือของเขา และให้ออกกรี๊ด muffled เขาผลักปุ่มลิฟท์ประ และผ่านการ 'เปิด กับ'

เขารู้สึกมือบนไหล่เขา และหันไปรอบ ๆ เพื่อดูคนที่ดูห้องกระดานที่เขา curiously ต้องได้ยินยุ่งยากที่เขาทำ

เขาจัดการ frowned เมื่อเห็นนาทีโฮ perturbed นิพจน์ 'จะเกิดอะไรขึ้น"

โฮจิมินห์นาทีวิ่งมือผ่านผมของเขา และดู Shin Hye จัดการ apologetically ' เพื่อขอ hyung Shin Hye เธอเพิ่งออกมา '

' แม้ว' Joon และประธานาธิบดี Kim chorused มองพิศวง

"ไม่คุณหมายถึง อะไรเธอซ้าย ' ประธานจางซองเต็กถาม

' เธอเพียงเอาลิฟต์ลง เธอคงเป็นหัวข้อเพื่อรถของคุณอยู่นอก เรา...' เขาหยุดชั่วคราว มองความผิด ' เรามีการต่อสู้กัน ขอให้ '

เพียงในท่วงที ประตูลิฟต์เปิด จัดการชิน Hye ไม่รออีกสอง และซ้ายไม่พูดคำอื่นให้ทุกคน ประธานคิมลง Jang ประธานการ Joon ภายในลิฟต์ โฮจิมินห์นาทีทำการย้ายไปทำตามนั้น แต่ผู้จัดการของเขาดึงเขากลับมา ' ยา คุณบ้าใจ คุณกำลังอยู่ที่นี่ "

'Hyung, chaebal นาทีโฮมาแล้วด้วยหมดกัน ต้องดูว่า เธอดี

เมื่อประตูปิด ประธานจางซองเต็กล้างคอของเขา ' อย่าทำสิ่งซับซ้อน โฮจิมินห์-yah Min คุณสามารถไล่อื่นที่ใดที่หนึ่งของเธอมีตาไม่ดู ผมเตือนคุณแล้ว เขาบอกเขาเบา ๆ ก่อนจะกลับเข้าห้องประชุม

เป็นกำลังหายไป โฮจิมินห์นาทีตีผนังกับกำปั้นของเขา เขารู้สึกอึดอัด และ aggravated ในเวลาเดียวกัน ไม่ทราบที่เขาโกรธมากที่ – ตัวเองหรือคนอื่น ๆ ที่ผลักดันเขาและ Shin Hye ในตำแหน่งนี้

' ยา นรกกำลังทำอะไรอยู่ คุณกำลังจะทำร้ายตัวเอง!' ผู้จัดการของเขาคลั่งเสียงเติมเสียงพูดเป็นเขาถึงสำหรับโฮนาทีตรวจสอบมัน

'Hyung' โฮจิมินห์แล้วก็เอนหน้าผากของเขาบนกำแพง limp ร่างกายของเขา และอ่อนแอ 'เสมอมันเป็นเช่นนี้ ไม่ได้หรือไม่'

เขาจัดการให้มือของเขาบีบ fatherly ' เชื่อฉัน ฉันต้องการที่ไม่ได้เช่นกัน แต่ที่ไม่นี้ทำงานอย่างไร โฮจิมินห์-yah Min จริงหมู่เกาะ... สิ่งที่คุณต้องการให้ค่าเพื่อให้คุณ '



แจวอนมองอาคาร และ frowned ก่อนเปิดให้ Shin Hye ' Noona ฉันไม่คิดว่า เป็นเช่นดี... '

' แจวอนอา' Shin Hye ด้วนเขา ' ฉันยืม 50000 วอน ผมจะคืนเงินให้คุณ '

'อีโอ ' เด็กผู้ชายก็ดูสับสนบนใบหน้าของเขา แต่ถึงสำหรับกระเป๋าสตางค์ของเขาต่อไป หน้าผากของเขาผ้าเป็นรอยย่นอีกครั้งทันทีที่โทรศัพท์ของเขาเริ่ม ringing ' Noona ฉันไม่สามารถให้ละเว้นการเรียกของพวกเขา ไม่อยากได้รับยิงกัน '

'คุณจะไม่ ฉันสัญญา Shin Hye เอาตั๋วที่แจวอนให้เธอ ' กลับไป Starhaus และนำพวกเขา บอกพวกเขาฉันล่ะ และไม่ต้องมาหาฉัน Arasso ?' เธอให้เด็กยิ้มสุภาพ ' ขอ และขอขอบคุณ ผมเป็นหนี้คุณมาก เธอรีบสวม hoodie ที่เธอเก็บไว้ภายในรถตู้

'Keunde...'

'ลาตอนนี้หรือฉันจะไหม้คุณเอง เธอกล่าวว่า ก่อนที่จะสวมแว่นตาของเธอ และปีนออก

เธอทำเธอทางภายในอาคาร และทาบทามคนในคอก ขอบคุณ เขาไม่ได้ดูเหมือนจะรู้จักเธอ พวกเขาเสร็จสิ้นธุรกรรมของตน และนำ Shin Hye ห้องท้ายของเสียงพูด เธอไปภายใน และคว้ารีโมทคอนโทรล หลังจากกดหมายเลขสุ่ม และ cranking ขึ้นปริมาณ เธอนั่งที่มุม และโยนหัวเธอกลับ ปิดตาของเธอ เธอเสียงกับหูของเธอและใจของเธอได้ เธอได้เสมอพบเพลงประสิทธิภาพในบล็อกความคิดที่ไม่ต้องการ

เธอเป็นไรหนึ่งแต่เร็ว น้ำตาของเธอเริ่มตกอีกครั้ง เธอ scowled ในแห้ว ใจของเธออาจจะหวั่นใจ แต่หัวใจของเธอยังคงรู้สึกเจ็บปวด นาง muttered curses ก่อนกรีดร้องดัง ๆ เสียงของเธอจม โดยเพลง trot โชนจากระบบเสียง เธอลุกขึ้นยืนคว้าไมโครโฟนจากตาราง และเริ่มตะโกนเพลงของเพลงไม่ทราบบนหน้าจอ บางครั้ง เธอจะหยุด และเช็ดน้ำตาที่จากใบหน้าของเธอ

ไม่เกินยาวหลังจาก เธอเป็น crouched ชั้น sobbing hysterically เขาฝังใบหน้าของเธอในมือของเธอ สามารถเขาไรนี้กับฉัน สิ่งที่ได้ผมที่ไม่ถูกต้องหรือไม่ ไม่ไม่รักฉันอีกต่อไป?

เธอรู้สึกคนคว้าไหล่ของเธอ เธอ startled เกินไปร้อง แต่เธอ jerked มือไปโดยอัตโนมัติ เมื่อเธอมองขึ้น เธอเห็น Geun Suk จ้องมองลงที่เธอ ตาของเธอ widened เธอเห็นเขาคว้ารีโมทคอนโทรล และปิดเพลง ห้องเสียงดังทันทีตกเงียบ ตามเดิมสายตาของผู้อื่น

'จะทำอะไรที่นี่' Hye ชินถาม 'ไม่ได้คุณรู้ผมนี่"

Geun Suk พับแขนของเขา ' Joon hyung เรียกฉัน และบอกฉันวอนแจกุมภาพันธ์คุณที่นี่ คุณรู้สตูดิโอของฉันเป็นเพียง 2 บล็อก ขวา ฉันคิดคุณต้องการให้ผม มารับคุณ '

Shin Hye บิตลิเธอ น้ำตายัง ล้ม เธอหันไปซ่อนใบหน้าของเธอจากเขา ' Oppa อยากได้คนเดียวดังนั้นกรุณาลางาน '

Geun Suk สังเกตเธอ และถอนหายใจ "ฉันสัญญาว่า ฉันจะปล่อยให้คุณคนเดียว แต่กรุณาฝากได้คุณคนเดียวที่ฉันแทน ไม่อยู่ เขาให้ห้องหนึ่งที่ผ่านการ ' ไม่ปลอดภัย และนอกจาก คนอาจมองภายใน และคิดว่า คุณ ahjumma บางบ้างาน '

เขาชัดเจนพยายามทำให้เธอหัวเราะ แต่เธอไม่อารมณ์ laughing เมื่อ Hye ชินไม่ได้ขยับเขยื้อน Geun Suk นั่งลง และข้ามขาของเขา "ถ้าคุณคิดว่า ฉันจะทำให้คุณที่นี่ แล้วคุณได้ไปจริง ๆ คงบ้า ปรับ คุณพันธมิตรร้องบ้า ฉันทั้งหมดมัน เขารับระยะไกล และเปิดเพลงอีก

รู้ว่า Geun Suk ไม่ได้ล้อเล่น Shin Hye hesitantly ยืนขึ้น และเดินตรงไปผ่านประตู Geun Suk ตามเธออย่างใกล้ชิดหลังการ เมื่อพวกเขามีสตูดิโอของเขา ชิน Hye ทำ beeline สำหรับห้องไม่ มีคำที่เขากล่าวคำ เธอไม่คุ้นเคยกับสถานที่เนื่องจากเธอแขวนออกกับเด็กผู้ชายมีกี่ครั้ง เธอ winced เมื่อเธอเห็นเธอตาป่องและแก้มสีน้ำตาในกระจก เปิดก๊อกน้ำ เธอ splashed หน้าหล่อน ด้วยน้ำ การดูแลไม่ว่า มันก็เกือบเป็นเย็นเป็นน้ำแข็ง เธอไม่รู้สึกอะไรหรือ ก็เหมือนกับว่า ร่างกายของเธอทั้งถูก numb.

เมื่อเธอก้าวออกจากห้อง เธอพบ Geun Suk วางถ้วยบนโต๊ะ ทันทีที่เขาเห็นเธอ เขายิ้ม ' ดื่มชา มันจะสงบคุณลง ดอกของมัน ด้วยน้ำผึ้ง คุณชื่นชอบ ' เขาเดินไป Shin Hye และวางมือบนไหล่ของเธอ เขาค่อย ๆ นำเธอไปนอน ว่าเธอไม่สามารถเดินได้ ด้วยตนเอง เขาร่วมลงของเธอ และให้เคาะเบา ๆ บนศีรษะของเธอ ' ในห้องจะ ใช้เวลาทั้งหมดที่คุณต้องการ ฉันมีกำหนดการไม่วันนี้ '

Shin Hye ดูเขาทำทางไปบันไดที่นำไปสู่ชั้นสองที่เขาไม่ ก่อนที่เขาสามารถเข้าถึงด้านบน Shin Hye พูด 'คุณไม่ไปถาม'

Geun Suk หยุดจะขึ้น และแทน ไปกลับมาลงอีก เขานั่งบนเก้าอี้หน้าเธอ และพบเธออย่างเงียบ ๆ ชิน Hye หลีกเลี่ยงตา

'ถ้าฉันถาม คุณกำลังจะบอกฉัน "

'คงไม่ เธอตอบ weakly เธอไม่รู้ถ้าเธอสามารถพูดคุยเกี่ยวกับมันได้ หัวใจของเธอยังคงเจ็บ เธออาจแทบไม่คิดกลับไปว่าเกิดอะไรขึ้นโดยไม่ต้องแบ่ง วิธีมากถ้าเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นลูกคนเล็ก
ชิน เฮ เดินเร็วที่สุดเท่าที่เธอทำได้เพื่อลิฟต์ เช็ดแก้มของเธอเปียก มันไม่ใช้เพราะน้ำตามันไม่ยอมหยุดไหล . การสะอึกสะอื้นสำลักเธอทำให้มันยากสำหรับเธอที่จะหายใจอย่างต่อเนื่อง นางระเบียบ เธอไม่กล้าที่จะกลับไป . . . แม้ว่าสิ่งที่เธอถูกทิ้งไว้ภายในกับผู้จัดการของเธอ ไม่มีกระเป๋า ไม่มีโทรศัพท์มือถือแต่เธอไม่สนใจ เธอว่าเธอต้องการจะออกไปจากที่นั่น

เค้าใจร้อนกดปุ่มสีเงินหลายครั้งรู้สึกท้อแท้ โดยอีก 2 เรื่องนี้ทำให้ร้องไห้คร่ำครวญของเธอดังขึ้น เธอตามสัญชาตญาณที่ปกคลุมปากของเธอกับมือของเธอ ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออก เธอก้าวเข้าไป โชคดีที่เป็น–ว่างเปล่าแต่เธอยกผ้าพันคอของเธอเพื่อปกปิดใบหน้าของเธออยู่ดีเมื่อประตูปิด เธอจับเหลือบของมินโฮเร่งฝีเท้าไปทางลิฟต์ ทุกอย่างที่เธอต้องการจะกดปุ่มเปิด เพื่อที่เขาจะได้หยุดเธอไว้ก่อน บางทีเขาอาจจะเปลี่ยนใจ บางทีเค้าอาจจะยังต้องการฉัน แต่คำสุดท้ายของมินโฮยังคงดังอยู่ในหูของเธอ " โทษทีเธออาจลืมมองหน้าของเขาที่ทำให้เธอตระหนักและมองเขาได้ตัดสินใจแล้วมันก็จบ เธอกัดริมฝีปากและมองออกไป หวังว่าเขาคงไม่ได้มาถึงในเวลาที่เขาไม่ได้ . . . . .



หลังจากประตูปิด เธอมีรู้สึกยุ่งยากที่มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะเห็นเขา เธอจะรู้สึกปวดอย่างรุนแรง ทำให้เธอเข่าอ่อนเธอแผลขึ้นนั่งยองๆบนมุม มือครอบคลุมตาของเธอ เธอพูดกับตัวเอง เพื่อดึงมันด้วยกัน แต่ร่างกายของเธอไม่ยอมปล่อยเธอไป เมื่อเธอมาถึงชั้นหนึ่ง มีหลายคนรอลิฟท์ มือของเธอยังคงปกปิดใบหน้าของเธอ แต่เธอก็สามารถที่จะมองเห็นขาของพวกเขา ได้ยินเสียงบ่นพึมพำอย่างสงสัย หล่อนเป็นใคร และทำไม เธอกับพื้นเธอลุกขึ้นแล้วรีบก้าวออกมา ดันมีคนมา เธอเห็นของบริษัทรถตู้สีดำทันทีที่เธอเดินออกมาจากอาคาร และทำเส้นประมัน

'noona ? ' เจวอน ฝึกหัดตนของบริษัทดูประหลาดใจ เมื่อเธอเปิดประตูรถและเข้าไปข้างใน เกิดอะไรขึ้น ? ที่เป็นประธานคิมฮยองจุน ? '

มันก็ยังไม่กลับมา เธอจะพูดว่าเสียงของเธอยังคงสั่น แจจะดูตกใจเมื่อเห็นชินเฮรัฐและกำลังจะตอบ เมื่อเธอพูดอีกครั้ง ' ไดรฟ์ ที่ใดก็ได้ ขับ '

ชายหนุ่มลังเล แต่หันกลับมาอยู่ดี และเริ่มรถ

ไม่กี่นาทีลงในไดรฟ์ ชินเฮ เอาผ้าพันคอของเธอ ' เจวอน mianhae . ไม่ต้องห่วงฉัน โอเค ? '

ก่อนที่เขาจะตอบ ชินเฮ ยากจนลงในน้ำตา .



มินโฮยืนนิ่ง รู้สึกเหมือนเขากำลังถูกหลอกในกระเพาะอาหาร เขาดูดีที่ชินเฮก่อนลิฟต์ปิดตาของเธอทะลุเขา ดูเหมือนเธอกำลังเจ็บปวดมาก และฉันสร้างมัน มินโฮฝังใบหน้าของเขาในมือของเขาและปล่อยออกมาอู้อี้ร้อง เขาผลักปุ่มลิฟต์อย่างแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่า เปิดสิโว้ย '

เขารู้สึกว่ามีมือวางบนไหล่ของเขาและหันกลับไปดูคนที่อยู่ภายในห้อง กระดาน มองเขาอย่างสงสัย พวกเขาต้องได้ยินเรื่องเขาทำ

ผู้จัดการของเขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าไม่สบายใจของมินโฮ . จะเกิดอะไรขึ้น ? '

มินโฮวิ่งผ่านมือผมและมองไปที่ชินเฮผู้จัดการขอโทษ . ' ฉันขอโทษ พี่ ชินเฮ เธอออกไปแล้ว . . . '

'meo ?' ท่านประธานคิม จุน และ คอรัส มองงง

อะไรหมายความว่าเธอทิ้ง ? ประธานจางถาม

เธอขึ้นลิฟต์ลง เธออาจจะมุ่งหน้าไปยังรถของคุณอยู่ข้างนอก เรา . . . . . . . " เขาหยุด มองผิด เราทะเลาะกัน ฉันขอโทษค่ะ '

เพียงแค่ในกรงขังของเวลา ประตูลิฟต์เปิดชินเฮผู้จัดการไม่ได้รออีกสอง และจากไปโดยไม่พูดอะไร พูดกับใคร ประธานคิมก้มหัวให้ประธานจาง ก่อนที่จะตามจุนภายในลิฟต์ มินโฮได้ย้ายตามไป แต่ผู้จัดการของเขาดึงเขากลับมา ' นี่ นายจะบ้าเหรอ คุณอยู่ที่นี่ . . .

'hyung chaebal , ' มินโฮ mouthed หมดท่า ฉันต้องดูให้แน่ใจว่าเธอโอเค

เมื่อประตูปิดประธานจางล้างลำคอของเขา ' อย่าทำให้ทุกอย่างมันยุ่งยาก มินโฮนี่ คุณสามารถตามเธอไปที่อื่นที่ไม่มีตาดู ฉันเตือนคุณแล้ว เขาบอกเขาอย่างใจเย็นก่อนจะกลับเข้าไป . . . .

ทันทีที่เขาหายไป มินโฮตีผนังด้วยหมัดของเขา เขารู้สึกหายใจไม่ออก และรุนแรงขึ้น ในเวลาเดียวกันเขาไม่ได้รู้ว่าเขาโกรธที่ตัวเองหรือคนอื่น และผลักเขาและชินเฮในตำแหน่งนี้

'ya ! คุณทำบ้าอะไรน่ะ ? ! ! ! เธอกำลังทำร้ายตัวเอง ' ผู้จัดการของเขาปั่นป่วน เสียงเต็มทางเดินเป็นเขาถึงมินโฮมือเพื่อตรวจสอบ 'hyung

" มินโฮโน้มหน้าผากบนผนัง ร่างปวกเปียกและอ่อนแอมันก็ต้องเป็นแบบนี้ ใช่ไหม ? '

ผู้จัดการของเขาให้เขามือของพ่อบีบ ' เชื่อผมเถอะ ผมหวังว่านั่นไม่ใช่กรณี แต่นั่นไม่ใช่วิธีการทำงานนี้ มินโฮนี่ ความจริงคือ . . . . . . . มีสิ่งที่คุณต้องการที่จะให้ขึ้นเพื่อให้คุณ . . .



แจจะมองตึก แล้วขมวดคิ้ว ก่อนจะหันมา ชินฮเย ' พี่ครับ ผมไม่คิดว่ามันเป็นคนดี . . . . . . . '

'jae วอนอ่า' ชินเฮตัดเขาสั้น ' ให้ฉัน 50 , 000 วอน ผมจะจ่ายคืนคุณ '

'eo ? ' หนุ่มมีสีหน้างุนงงของเขา แต่ถึงกระเป๋าเงินของเขาอยู่ดี หน้าผากรอยพับอีกครั้งทันทีที่โทรศัพท์ของเขาก็เริ่มดังขึ้นมา ' พี่ครับ ผมจะไม่ปฏิเสธการเรียกของพวกเขา ผมไม่อยากโดนไล่ออก . . .

" ไม่ ฉันสัญญา " ชินเฮเอาบิล แจ วอน ให้เธอ' กลับไป starhaus และเรียกพวกเขา บอกพวกเขาว่าฉันโอเคแล้วไม่ต้องมาหาฉัน arasso ? ' เธอให้เด็กยิ้มน่ารัก " โทษที และขอขอบคุณคุณ ฉันเป็นหนี้คุณมากมาย เธอรีบสวมฮู้ดเก็บเธอไว้ข้างในรถ 'keunde

. . .

'leave ซะ ไม่งั้นฉันจะยิงเธอเอง " เธอพูดก่อนที่จะสวมแว่นกันแดดของเธอและปีนออก

เธอทำให้ทางของเธอภายในอาคารและเข้าหาผู้ชายในร้าน ขอบคุณ , เขาไม่ได้ดูเหมือนจะรู้จักเธอ พวกเขาเสร็จสิ้นธุรกรรมและชินเฮก็ทำให้ห้องที่ส่วนท้ายของทางเดิน เธอเข้าไปข้างในและคว้ารีโมท หลังจากกดตัวเลขสุ่มและใช้เสียงขึ้น เธอนั่งอยู่ในมุมและโยนศีรษะของเธอกลับมา หลับตาลงเธออนุญาตให้รบกวนกรอกหู และจิตใจของเธอ เธอมักจะพบว่าเพลงที่มีประสิทธิภาพในการปิดกั้นความคิดที่ไม่พึงประสงค์

เธอได้สักพัก แต่ไม่นาน น้ำตาของเธอเริ่มตกอีกครั้ง เธอหน้าบึ้งในแห้ว จิตใจของเธออาจจะหมกมุ่น แต่หัวใจเธอยังรู้สึกเจ็บปวด เธอพึมพำสาปแช่ง ก่อนจะกรีดร้องออกมาดังๆ เสียงเธอจมน้ำ โดยเสียงเพลงที่โดดเด่นจากระบบเสียงเธอลุกขึ้นไปคว้าไมค์จากโต๊ะและเริ่มตะโกน เนื้อเพลงของเพลงที่ไม่รู้จักบนหน้าจอ ในบางครั้ง เธอจะหยุดและเช็ดน้ำตาจากใบหน้าของเธอ

ไม่นานหลังจากที่เธอก้มลงบนพื้น ร้องไห้อย่างคลุ้มคลั่ง เธอฝังใบหน้าของเธอในมือของเธอ เขาจะทำแบบนี้กับผม ? ฉันทำอะไรผิดเหรอ ? เขาไม่รักฉันแล้วเหรอ

เธอรู้สึกว่าใครบางคนคว้าไหล่ของเธอ เธอตกใจมากกรีดร้อง แต่เธอจะกระชากมือหนี เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอเห็นกึนซอกจ้องลงมาที่เธอ เธอเบิกตากว้างเมื่อเธอเห็นเขาหยิบรีโมทควบคุม และปิดเพลง ห้องที่มีเสียงดังก็ลดลงเงียบเช่นที่พวกเขาจับมือกันมอง

'what ? คุณมาทำอะไรที่นี่ ? ' ชินเฮถาม' คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่ ? '

กึนซอกพับแขน . ' จุนฮยองโทรมาบอกฉันว่า แจจะมาส่งเธอที่นี่ คุณรู้จักสตูดิโอของฉันไปแค่สองบล็อคใช่มั้ย ? ฉันคิดว่าคุณต้องการให้ผมมาเอาคุณ '

ชินเฮกัดเธอปาก น้ำตาก็ร่วง เธอหันหลังเพื่อซ่อนใบหน้าของเธอจากเขา ' พี่ ฉันต้องการจะอยู่คนเดียวได้โปรดไปจากฉันเถอะ '

กึนซอกสังเกตเธอและถอนใจผมสัญญาว่าผมจะทิ้งคุณไว้คนเดียว แต่ผมปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวที่บ้านแทน ไม่นี่ เขาทำห้องครั้งเดียวจบ มันไม่ปลอดภัย แล้วอีกอย่าง คนอาจจะมองเข้าไป และคิดว่าคุณบ้าป้า "

เขาอย่างชัดเจนพยายามที่จะทำให้เธอหัวเราะ แต่เธอไม่ขำด้วย เมื่อชินเฮก็ไม่เคลื่อนไหว กึนซอกนั่งไขว้ขาถ้าคุณคิดว่าผมจะทิ้งคุณไว้ที่นี่แล้ว เธอคงบ้าไปแล้ว ไม่เป็นไร คุณต้องการคู่ร้องเพลงบ้า ฉันมัน ' เขาหยิบรีโมทเปลี่ยนเพลงอีกแล้ว

รู้ว่ากึนซอกไม่ได้พูดเล่น ชินเฮลุกขึ้นยืนอย่างลังเล และเดินตรงผ่านประตู นายตามเธออย่างใกล้ชิดที่อยู่เบื้องหลัง เมื่อพวกเขามาถึงสตูดิโอของเขาชินเฮทำเส้นตรงสำหรับห้องไม่มี uttering คำกับเขา เธอคุ้นเคยกับสถานที่ ตั้งแต่เธอคบกับหนุ่ม ๆมีไม่กี่ครั้ง เธอ winced เมื่อเธอเห็นดวงตาที่เปื้อนคราบน้ำตา แก้มป่องของเธอในกระจก เปิดก๊อก เธอสาดหน้าด้วยน้ำ ไม่รังเกียจว่ามันเกือบจะเย็นเหมือนน้ำแข็ง เธอไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกราวกับว่าร่างกายของเธอกำลังมึน

เมื่อเธอก้าวออกมาจากห้อง เธอสังเกตเห็นกึนซอกวางถ้วยลงบนโต๊ะ ทันทีที่เขาเห็นเธอ เขายิ้ม ดื่มชาหน่อย มันจะทำให้คุณสงบลง มันเป็นดอกคาโมไมล์กับที่รัก ที่คุณชื่นชอบ เขาเดินไปที่ชินเฮและใส่มือของเขาบนไหล่ของเธอ เขาเบา ๆพาเธอมาที่โซฟา ถ้าเธอไม่สามารถเดินได้ด้วยตัวเองเขา propped ของเธอลงและให้ตีเบาๆบนศีรษะของเธอ ' ฉันจะเข้าไปในห้องของฉัน ใช้เวลาทั้งหมดในเวลาที่คุณต้องการ วันนี้ฉันมีตาราง '

ชินเฮดูเขาทำให้ทางของเขาไปยังบันไดที่นำไปสู่ชั้น 2 ที่ห้องของเขาได้ ก่อนที่เขาจะถึงจุดสูงสุด ชินเฮพูด ' เธอจะไม่ถามเหรอ '

กึนซอกจะหยุดขึ้น และแทน กลับลงมาอีกครั้งเขานั่งบนเก้าอี้ตรงหน้าเธอ และสังเกตเธออย่างเงียบๆ ชิน เฮ หลีกเลี่ยงสายตา

ถ้าผมถามคุณว่า คุณจะบอกกับฉัน

'probably ไม่ได้ ' ' เธอตอบอย่างอ่อน . เธอไม่รู้ว่าเธอจะพูดเรื่องนั้นเลย หัวใจเธอคงเจ็บ เธอแทบไม่ได้กลับมานึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น โดยไม่มีการแบ่งมากขึ้นเท่าไหร่ ถ้าเธอ