- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
One beautiful April morning, on a n
One beautiful April morning, on a narrow side street in Tokyo’s fashionable Harujuku neighborhood, I walked past the 100% perfect girl.
Tell you the truth, she’s not that good-looking. She doesn’t stand out in any way. Her clothes are nothing special. The back of her hair is still bent out of shape from sleep. She isn’t young, either - must be near thirty, not even close to a “girl,” properly speaking. But still, I know from fifty yards away: She’s the 100% perfect girl for me. The moment I see her, there’s a rumbling in my chest, and my mouth is as dry as a desert.
Maybe you have your own particular favorite type of girl - one with slim ankles, say, or big eyes, or graceful fingers, or you’re drawn for no good reason to girls who take their time with every meal. I have my own preferences, of course. Sometimes in a restaurant I’ll catch myself staring at the girl at the next table to mine because I like the shape of her nose.
But no one can insist that his 100% perfect girl correspond to some preconceived type. Much as I like noses, I can’t recall the shape of hers - or even if she had one. All I can remember for sure is that she was no great beauty. It’s weird.
“Yesterday on the street I passed the 100% girl,” I tell someone.
“Yeah?” he says. “Good-looking?”
“Not really.”
“Your favorite type, then?”
“I don’t know. I can’t seem to remember anything about her - the shape of her eyes or the size of her breasts.”
“Strange.”
“Yeah. Strange.”
“So anyhow,” he says, already bored, “what did you do? Talk to her? Follow her?”
“Nah. Just passed her on the street.”
She’s walking east to west, and I west to east. It’s a really nice April morning.
Wish I could talk to her. Half an hour would be plenty: just ask her about herself, tell her about myself, and - what I’d really like to do - explain to her the complexities of fate that have led to our passing each other on a side street in Harajuku on a beautiful April morning in 1981. This was something sure to be crammed full of warm secrets, like an antique clock build when peace filled the world.
After talking, we’d have lunch somewhere, maybe see a Woody Allen movie, stop by a hotel bar for cocktails. With any kind of luck, we might end up in bed.
Potentiality knocks on the door of my heart.
Now the distance between us has narrowed to fifteen yards.
How can I approach her? What should I say?
“Good morning, miss. Do you think you could spare half an hour for a little conversation?”
Ridiculous. I’d sound like an insurance salesman.
“Pardon me, but would you happen to know if there is an all-night cleaners in the neighborhood?”
No, this is just as ridiculous. I’m not carrying any laundry, for one thing. Who’s going to buy a line like that?
Maybe the simple truth would do. “Good morning. You are the 100% perfect girl for me.”
No, she wouldn’t believe it. Or even if she did, she might not want to talk to me. Sorry, she could say, I might be the 100% perfect girl for you, but you’re not the 100% boy for me. It could happen. And if I found myself in that situation, I’d probably go to pieces. I’d never recover from the shock. I’m thirty-two, and that’s what growing older is all about.
We pass in front of a flower shop. A small, warm air mass touches my skin. The asphalt is damp, and I catch the scent of roses. I can’t bring myself to speak to her. She wears a white sweater, and in her right hand she holds a crisp white envelope lacking only a stamp. So: She’s written somebody a letter, maybe spent the whole night writing, to judge from the sleepy look in her eyes. The envelope could contain every secret she’s ever had.
I take a few more strides and turn: She’s lost in the crowd.
Now, of course, I know exactly what I should have said to her. It would have been a long speech, though, far too long for me to have delivered it properly. The ideas I come up with are never very practical.
Oh, well. It would have started “Once upon a time” and ended “A sad story, don’t you think?”
Once upon a time, there lived a boy and a girl. The boy was eighteen and the girl sixteen. He was not unusually handsome, and she was not especially beautiful. They were just an ordinary lonely boy and an ordinary lonely girl, like all the others. But they believed with their whole hearts that somewhere in the world there lived the 100% perfect boy and the 100% perfect girl for them. Yes, they believed in a miracle. And that miracle actually happened.
One day the two came upon each other on the corner of a street.
“This is amazing,” he said. “I’ve been looking for you all my life. You may not believe this, but you’re the 100% perfect girl for me.”
“And you,” she said to him, “are the 100% perfect boy for me, exactly as I’d pictured you in every detail. It’s like a dream.”
They sat on a park bench, held hands, and told each other their stories hour after hour. They were not lonely anymore. They had found and been found by their 100% perfect other. What a wonderful thing it is to find and be found by your 100% perfect other. It’s a miracle, a cosmic miracle.
As they sat and talked, however, a tiny, tiny sliver of doubt took root in their hearts: Was it really all right for one’s dreams to come true so easily?
And so, when there came a momentary lull in their conversation, the boy said to the girl, “Let’s test ourselves - just once. If we really are each other’s 100% perfect lovers, then sometime, somewhere, we will meet again without fail. And when that happens, and we know that we are the 100% perfect ones, we’ll marry then and there. What do you think?”
“Yes,” she said, “that is exactly what we should do.”
And so they parted, she to the east, and he to the west.
The test they had agreed upon, however, was utterly unnecessary. They should never have undertaken it, because they really and truly were each other’s 100% perfect lovers, and it was a miracle that they had ever met. But it was impossible for them to know this, young as they were. The cold, indifferent waves of fate proceeded to toss them unmercifully.
One winter, both the boy and the girl came down with the season’s terrible inluenza, and after drifting for weeks between life and death they lost all memory of their earlier years. When they awoke, their heads were as empty as the young D. H. Lawrence’s piggy bank.
They were two bright, determined young people, however, and through their unremitting efforts they were able to acquire once again the knowledge and feeling that qualified them to return as full-fledged members of society. Heaven be praised, they became truly upstanding citizens who knew how to transfer from one subway line to another, who were fully capable of sending a special-delivery letter at the post office. Indeed, they even experienced love again, sometimes as much as 75% or even 85% love.
Time passed with shocking swiftness, and soon the boy was thirty-two, the girl thirty.
One beautiful April morning, in search of a cup of coffee to start the day, the boy was walking from west to east, while the girl, intending to send a special-delivery letter, was walking from east to west, but along the same narrow street in the Harajuku neighborhood of Tokyo. They passed each other in the very center of the street. The faintest gleam of their lost memories glimmered for the briefest moment in their hearts. Each felt a rumbling in their chest. And they knew:
She is the 100% perfect girl for me.
He is the 100% perfect boy for me.
But the glow of their memories was far too weak, and their thoughts no longer had the clarity of fouteen years earlier. Without a word, they passed each other, disappearing into the crowd. Forever.
A sad story, don’t you think?
Yes, that’s it, that is what I should have said to her.
Tell you the truth, she’s not that good-looking. She doesn’t stand out in any way. Her clothes are nothing special. The back of her hair is still bent out of shape from sleep. She isn’t young, either - must be near thirty, not even close to a “girl,” properly speaking. But still, I know from fifty yards away: She’s the 100% perfect girl for me. The moment I see her, there’s a rumbling in my chest, and my mouth is as dry as a desert.
Maybe you have your own particular favorite type of girl - one with slim ankles, say, or big eyes, or graceful fingers, or you’re drawn for no good reason to girls who take their time with every meal. I have my own preferences, of course. Sometimes in a restaurant I’ll catch myself staring at the girl at the next table to mine because I like the shape of her nose.
But no one can insist that his 100% perfect girl correspond to some preconceived type. Much as I like noses, I can’t recall the shape of hers - or even if she had one. All I can remember for sure is that she was no great beauty. It’s weird.
“Yesterday on the street I passed the 100% girl,” I tell someone.
“Yeah?” he says. “Good-looking?”
“Not really.”
“Your favorite type, then?”
“I don’t know. I can’t seem to remember anything about her - the shape of her eyes or the size of her breasts.”
“Strange.”
“Yeah. Strange.”
“So anyhow,” he says, already bored, “what did you do? Talk to her? Follow her?”
“Nah. Just passed her on the street.”
She’s walking east to west, and I west to east. It’s a really nice April morning.
Wish I could talk to her. Half an hour would be plenty: just ask her about herself, tell her about myself, and - what I’d really like to do - explain to her the complexities of fate that have led to our passing each other on a side street in Harajuku on a beautiful April morning in 1981. This was something sure to be crammed full of warm secrets, like an antique clock build when peace filled the world.
After talking, we’d have lunch somewhere, maybe see a Woody Allen movie, stop by a hotel bar for cocktails. With any kind of luck, we might end up in bed.
Potentiality knocks on the door of my heart.
Now the distance between us has narrowed to fifteen yards.
How can I approach her? What should I say?
“Good morning, miss. Do you think you could spare half an hour for a little conversation?”
Ridiculous. I’d sound like an insurance salesman.
“Pardon me, but would you happen to know if there is an all-night cleaners in the neighborhood?”
No, this is just as ridiculous. I’m not carrying any laundry, for one thing. Who’s going to buy a line like that?
Maybe the simple truth would do. “Good morning. You are the 100% perfect girl for me.”
No, she wouldn’t believe it. Or even if she did, she might not want to talk to me. Sorry, she could say, I might be the 100% perfect girl for you, but you’re not the 100% boy for me. It could happen. And if I found myself in that situation, I’d probably go to pieces. I’d never recover from the shock. I’m thirty-two, and that’s what growing older is all about.
We pass in front of a flower shop. A small, warm air mass touches my skin. The asphalt is damp, and I catch the scent of roses. I can’t bring myself to speak to her. She wears a white sweater, and in her right hand she holds a crisp white envelope lacking only a stamp. So: She’s written somebody a letter, maybe spent the whole night writing, to judge from the sleepy look in her eyes. The envelope could contain every secret she’s ever had.
I take a few more strides and turn: She’s lost in the crowd.
Now, of course, I know exactly what I should have said to her. It would have been a long speech, though, far too long for me to have delivered it properly. The ideas I come up with are never very practical.
Oh, well. It would have started “Once upon a time” and ended “A sad story, don’t you think?”
Once upon a time, there lived a boy and a girl. The boy was eighteen and the girl sixteen. He was not unusually handsome, and she was not especially beautiful. They were just an ordinary lonely boy and an ordinary lonely girl, like all the others. But they believed with their whole hearts that somewhere in the world there lived the 100% perfect boy and the 100% perfect girl for them. Yes, they believed in a miracle. And that miracle actually happened.
One day the two came upon each other on the corner of a street.
“This is amazing,” he said. “I’ve been looking for you all my life. You may not believe this, but you’re the 100% perfect girl for me.”
“And you,” she said to him, “are the 100% perfect boy for me, exactly as I’d pictured you in every detail. It’s like a dream.”
They sat on a park bench, held hands, and told each other their stories hour after hour. They were not lonely anymore. They had found and been found by their 100% perfect other. What a wonderful thing it is to find and be found by your 100% perfect other. It’s a miracle, a cosmic miracle.
As they sat and talked, however, a tiny, tiny sliver of doubt took root in their hearts: Was it really all right for one’s dreams to come true so easily?
And so, when there came a momentary lull in their conversation, the boy said to the girl, “Let’s test ourselves - just once. If we really are each other’s 100% perfect lovers, then sometime, somewhere, we will meet again without fail. And when that happens, and we know that we are the 100% perfect ones, we’ll marry then and there. What do you think?”
“Yes,” she said, “that is exactly what we should do.”
And so they parted, she to the east, and he to the west.
The test they had agreed upon, however, was utterly unnecessary. They should never have undertaken it, because they really and truly were each other’s 100% perfect lovers, and it was a miracle that they had ever met. But it was impossible for them to know this, young as they were. The cold, indifferent waves of fate proceeded to toss them unmercifully.
One winter, both the boy and the girl came down with the season’s terrible inluenza, and after drifting for weeks between life and death they lost all memory of their earlier years. When they awoke, their heads were as empty as the young D. H. Lawrence’s piggy bank.
They were two bright, determined young people, however, and through their unremitting efforts they were able to acquire once again the knowledge and feeling that qualified them to return as full-fledged members of society. Heaven be praised, they became truly upstanding citizens who knew how to transfer from one subway line to another, who were fully capable of sending a special-delivery letter at the post office. Indeed, they even experienced love again, sometimes as much as 75% or even 85% love.
Time passed with shocking swiftness, and soon the boy was thirty-two, the girl thirty.
One beautiful April morning, in search of a cup of coffee to start the day, the boy was walking from west to east, while the girl, intending to send a special-delivery letter, was walking from east to west, but along the same narrow street in the Harajuku neighborhood of Tokyo. They passed each other in the very center of the street. The faintest gleam of their lost memories glimmered for the briefest moment in their hearts. Each felt a rumbling in their chest. And they knew:
She is the 100% perfect girl for me.
He is the 100% perfect boy for me.
But the glow of their memories was far too weak, and their thoughts no longer had the clarity of fouteen years earlier. Without a word, they passed each other, disappearing into the crowd. Forever.
A sad story, don’t you think?
Yes, that’s it, that is what I should have said to her.
0/5000
สวยงามเมษายนเที่ยว แคบด้านบนถนนในย่าน Harujuku แฟชั่นโตเกียว ฉันเดินผ่านหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบ 100%บอกความจริง เธอไม่ใช่ที่หน้าตา เธอไม่โดดเด่นออกมาในลักษณะใด เสื้อผ้าของเธอมีอะไรพิเศษ ยังด้านหลังของผมงอจากรูปร่างจากโหมดสลีป เธอไม่ใช่สาว หนึ่ง - ต้องจะใกล้สามสิบ ใกล้กับ "ผู้หญิง ไม่ได้ถูกพูด แต่ยังคง รู้จากห้าสิบหลาไป: เธอเป็นหญิงสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน ช่วงเวลาที่เห็นเธอ มี rumbling ในหน้าอกของฉัน และปากของฉันคือเป็นแห้งเป็นทะเลทรายบางทีคุณมีชนิดที่ชื่นชอบของคุณเองเฉพาะสาว - มีเท้าสลิม กล่าวว่า หรือ ตาใหญ่ หรือนิ้วสง่างาม หรือคุณกำลังวาดไม่มีเหตุผลที่ดีกับผู้หญิงที่เวลาทุกมื้อ มีการกำหนดลักษณะของตัวเอง แน่นอน บางครั้งอาหาร ผมจะจับจ้องหญิงสาวในตารางถัดไปที่เหมือง เพราะชอบรูปร่างของจมูกของเธอด้วยตัวเองแต่ไม่มีใครสามารถยืนยันว่า สาวของเขาสมบูรณ์แบบ 100% กับบางชนิดที่เข้าใจ มากชอบ noses ฉันไม่สามารถจำรูปร่าง ของ เธอ - หรือว่าเธอมีหนึ่ง ทั้งหมดที่ฉันสามารถจำแน่นอนไม่ว่า เธอไม่สวยงามมาก ก็ได้แปลก"เมื่อวานบนถนนผมผ่านสาว 100% ฉันบอกคน"ใช่ไหม" เขากล่าวว่า "หน้าตา""ไม่เท่าไร""ชนิดของคุณชื่นชอบ แล้ว""ฉันไม่ทราบ ฉันไม่สามารถดูเหมือนจะจำอะไรเกี่ยวกับเธอ - รูปร่างของดวงตาของเธอหรือขนาดของหน้าอกของเธอ""แปลก""ใช่ แปลก ""ดังเลย เขากล่าวว่า แล้วเบื่อ "ไม่ได้คุณทำอะไร พูดคุยกับเธอหรือไม่ ตามเธอ""ไม่ เพียงผ่านเธอบนถนน"เธอจะเดินทิศตะวันออกไปตะวันตก และตะวันตกกับตะวันออก มันเป็นเช้าเมษายนดีจริง ๆต้องฉันสามารถพูดคุยกับเธอ ครึ่งชั่วโมงจะมาก: เพียงแค่ถามเธอเกี่ยวกับตนเอง บอกเธอเกี่ยวกับตัวเอง และ - สิ่งจริง ๆ อยากทำ-- อธิบายให้เธอความซับซ้อนของโชคชะตาที่ได้นำไปสู่ของเราช่วยกันบนถนนด้านในฮาราจูกุในเช้าเมษายนสวยงามในปี 1981 นี่คือบางสิ่งบางอย่างต้องได้รับการเต็มไปด้วยความอบอุ่นความลับ เช่นการสร้างนาฬิกาโบราณเมื่อสันติภาพโลกหลังจากพูดคุย เราจะมีอาหารกลางวัน บางทีดูหนัง Woody อัลเลน หยุด โดยมีบาร์สำหรับค็อกเทล กับของโชค เราอาจจบค่าเตียงศักยภาพ knocks ประตูหัวใจตอนนี้ ระยะห่างระหว่างเรามีจำกัดถึง 15 หลาวิธีสามารถฉันเข้าหาเธอ สิ่งที่ฉันควรพูดหรือไม่"สวัสดี ตอนเช้า พลาด คุณคิดว่า คุณสามารถอะไหล่ชั่วโมงครึ่งสำหรับการสนทนาเพียงเล็กน้อยหรือไม่"ไร้สาระ ผมเสียงเช่นการขายประกัน"โทษ แต่คุณจะเกิดขึ้นรู้ว่ามีน้ำยา all-night ในพื้นที่ใกล้เคียงหรือไม่"ไม่ นี่คือไร้สาระเป็นเพียง ฉันไม่กำลังดำเนินการซักผ้า ตัวหนึ่งสิ่ง ที่กำลังจะซื้อเส้นเช่นนั้นบางทีความจริงง่าย ๆ จะทำ "สวัสดีตอนเช้า คุณเป็นสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน"ไม่มี เธอไม่เชื่อว่ามัน หรือแม้ว่าเธอไม่ได้ เธออาจไม่อยากคุยกับฉัน ขออภัย เธอพูด อาจเป็นหญิงสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับคุณ แต่คุณไม่เด็ก 100% สำหรับฉัน มันสามารถเกิดขึ้น และถ้าพบตัวเองในสถานการณ์ที่ จะคงไปชิ้น ฉันจะไม่กู้คืนจากการช็อก ผมสามสิบสอง และก็อะไรเติบโตมากกว่านี้เราผ่านหน้าร้านดอกไม้ มวลอากาศขนาดเล็ก อบอุ่นสัมผัสผิวของฉัน ยางมะตอยมีความชื้น และฉันจับกลิ่นกุหลาบ ฉันไม่สามารถนำตัวเองจะพูดกับเธอ เธอสวมเสื้อสีขาว และในมือขวาของเธอ เธอมีซองขาวคมขาดแสตมป์เท่านั้น ดังนั้น: เธอได้เขียนจดหมายให้ใครสักคน บางทีใช้เวลาทั้งคืนเขียน ตัดสินจากหน้าตาง่วงนอนในสายตาของเธอ ซองจดหมายอาจประกอบด้วยทุกความลับที่เธอได้เคยมีฉันจะก้าวหน้ามากขึ้นกี่ และเปิด: เธอหายไปในฝูงชนตอนนี้ แน่นอน ฉันรู้ว่าฉันควรได้พูดกับเธอ มันจะได้เสียงยาว แม้ว่า ยาวเกินไปสำหรับผมที่จะได้ส่งถูกต้อง ความคิดที่เกิดขึ้นกับไม่เคยปฏิบัติมากสะดวกสบาย มันจะเริ่มต้น "กาลครั้งหนึ่ง" และ "เรื่องเศร้า ไม่คุณคิดว่า " ที่สิ้นสุดกาลครั้งหนึ่ง มีอยู่เด็กผู้ชายและผู้หญิง เด็กถูกเอททีนและสาวหก เขาไม่หล่อผิดปกติ และเธอไม่ได้สวยงามโดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกเขามีเพียงความธรรมดาเหงาบอยและผิดปกติเหงาสาว เช่นอื่น ๆ แต่พวกเขาเชื่อ ด้วยหัวใจทั้งหมดของพวกเขาที่ไหนสักแห่งในโลก มีอยู่เด็กสมบูรณ์แบบ 100% และหญิงสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับพวกเขา ใช่ พวกเขาเชื่อในความมหัศจรรย์ และมิราเคิลที่เกิดขึ้นจริงวันที่หนึ่งที่สองมาตามแต่ละมุมของถนน"นี่ตื่นตาตื่นใจ, " เขากล่าวว่า "ฉันถูกมองหาชีวิตทั้งหมด คุณอาจไม่เชื่อนี้ แต่คุณสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน""และ เธอกล่าวว่า เขา "ได้เด็กสมบูรณ์แบบ 100% ฉันเหมือนฉันมีภาพคุณในทุกรายละเอียด มันเป็นเหมือนความฝัน"พวกเขานั่งในสวนม้านั่ง ขึ้นมือ และบอกกันของ hour จาก hour จะได้ไม่เหงาอีกต่อไป พวกเขาได้พบ และค้นพบของพวกเขา 100% สมบูรณ์แบบอื่น ๆ อะไรเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมจึงเป็น การค้นหาพบของคุณ 100% สมบูรณ์แบบอื่น ๆ มิราเคิล มิราเคิลจักรวาลได้พวกเขานั่ง และพูดคุย กัน อย่างไรก็ตาม เล็ก ๆ sliver เล็ก ๆ ของการสงสัยเอารากในหัวใจของพวกเขา: ถูกจริง ๆ ต้องทั้งหมดสำหรับความฝันของมาจริงเพื่อได้อย่างง่ายดายAnd so, when there came a momentary lull in their conversation, the boy said to the girl, “Let’s test ourselves - just once. If we really are each other’s 100% perfect lovers, then sometime, somewhere, we will meet again without fail. And when that happens, and we know that we are the 100% perfect ones, we’ll marry then and there. What do you think?”“Yes,” she said, “that is exactly what we should do.”And so they parted, she to the east, and he to the west.The test they had agreed upon, however, was utterly unnecessary. They should never have undertaken it, because they really and truly were each other’s 100% perfect lovers, and it was a miracle that they had ever met. But it was impossible for them to know this, young as they were. The cold, indifferent waves of fate proceeded to toss them unmercifully.One winter, both the boy and the girl came down with the season’s terrible inluenza, and after drifting for weeks between life and death they lost all memory of their earlier years. When they awoke, their heads were as empty as the young D. H. Lawrence’s piggy bank.They were two bright, determined young people, however, and through their unremitting efforts they were able to acquire once again the knowledge and feeling that qualified them to return as full-fledged members of society. Heaven be praised, they became truly upstanding citizens who knew how to transfer from one subway line to another, who were fully capable of sending a special-delivery letter at the post office. Indeed, they even experienced love again, sometimes as much as 75% or even 85% love.
Time passed with shocking swiftness, and soon the boy was thirty-two, the girl thirty.
One beautiful April morning, in search of a cup of coffee to start the day, the boy was walking from west to east, while the girl, intending to send a special-delivery letter, was walking from east to west, but along the same narrow street in the Harajuku neighborhood of Tokyo. They passed each other in the very center of the street. The faintest gleam of their lost memories glimmered for the briefest moment in their hearts. Each felt a rumbling in their chest. And they knew:
She is the 100% perfect girl for me.
He is the 100% perfect boy for me.
But the glow of their memories was far too weak, and their thoughts no longer had the clarity of fouteen years earlier. Without a word, they passed each other, disappearing into the crowd. Forever.
A sad story, don’t you think?
Yes, that’s it, that is what I should have said to her.
Time passed with shocking swiftness, and soon the boy was thirty-two, the girl thirty.
One beautiful April morning, in search of a cup of coffee to start the day, the boy was walking from west to east, while the girl, intending to send a special-delivery letter, was walking from east to west, but along the same narrow street in the Harajuku neighborhood of Tokyo. They passed each other in the very center of the street. The faintest gleam of their lost memories glimmered for the briefest moment in their hearts. Each felt a rumbling in their chest. And they knew:
She is the 100% perfect girl for me.
He is the 100% perfect boy for me.
But the glow of their memories was far too weak, and their thoughts no longer had the clarity of fouteen years earlier. Without a word, they passed each other, disappearing into the crowd. Forever.
A sad story, don’t you think?
Yes, that’s it, that is what I should have said to her.
การแปล กรุณารอสักครู่..
เช้าวันหนึ่งเมษายนที่สวยงามบนถนนด้านข้างแคบในเขต Harujuku แฟชั่นของโตเกียวที่ผมเดินผ่านมาหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบ 100%. บอกความจริงเธอไม่ได้ว่าดูดี เธอไม่ได้โดดเด่นในทางใดทางหนึ่ง เสื้อผ้าของเธอมีอะไรพิเศษ ด้านหลังของผมของเธอจะยังคงงอออกจากรูปร่างจากการนอนหลับ เธอไม่ได้เป็นหนุ่มทั้ง - ควรจะอยู่ใกล้สามสิบไม่ได้ใกล้เคียงกับ "สาว" ต้องพูด แต่ยังคงฉันรู้จากห้าสิบหลาไป: เธอเป็นสาวที่สมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน . ขณะที่ฉันเห็นเธอมีความเสียงดังก้องในหน้าอกของฉันและปากของฉันจะแห้งที่สุดเท่าที่เป็นทะเลทรายบางทีคุณอาจมีชนิดที่ชื่นชอบของคุณเองโดยเฉพาะอย่างยิ่งของหญิงสาว- เป็นหนึ่งเดียวกับข้อเท้าบางพูดหรือดวงตาขนาดใหญ่หรือนิ้วมือที่สง่างามหรือ คุณกำลังวาดไม่มีเหตุผลที่ดีที่จะสาว ๆ ที่ใช้เวลาของพวกเขาด้วยอาหารทุกมื้อ ผมมีความต้องการของตัวเองแน่นอน บางครั้งในร้านอาหารที่ผมจะจับตัวเองจ้องมองหญิงสาวที่โต๊ะถัดจากเหมืองเพราะผมชอบรูปทรงของจมูกของเธอ. แต่ไม่มีใครสามารถยืนยันว่า 100% สาวที่สมบูรณ์แบบของเขาสอดคล้องกับบางประเภทอุปาทาน มากที่สุดเท่าที่ผมชอบจมูกผมไม่สามารถจำรูปร่างของเธอ - หรือแม้กระทั่งถ้าเธอมีอย่างใดอย่างหนึ่ง ทั้งหมดที่ฉันสามารถจำได้แน่นอนคือว่าเธอไม่มีความงามที่ดี มันแปลก. "เมื่อวานนี้บนถนนฉันผ่านสาว 100%" ผมบอกใครบางคน. "ใช่?" เขากล่าวว่า "ดูดี" "ไม่ได้จริงๆ." "ชนิดที่ชื่นชอบของคุณแล้ว?" "ผมไม่ทราบว่า ฉันไม่สามารถดูเหมือนจะจำอะไรเกี่ยวกับเธอ -. รูปร่างของดวงตาของเธอหรือขนาดของหน้าอกของเธอ "" แปลก. "" ใช่ แปลก. "" ดังนั้น แต่อย่างใด "เขากล่าวว่าเบื่อแล้ว" สิ่งที่คุณไม่ทำอะไร? พูดคุยกับเธอ? ตามเธอ? "" Nah เพียงแค่ผ่านไปเธอบนถนน. "เธอเดินตะวันออกไปตะวันตกและฉันตะวันตกไปตะวันออก มันเป็นที่ดีจริงๆตอนเช้าเมษายน. หวังว่าฉันจะพูดคุยกับเธอ ครึ่งชั่วโมงจะมีความอุดมสมบูรณ์เพียงแค่ขอให้เธอเกี่ยวกับตัวเองบอกเธอเกี่ยวกับตัวเองและ - สิ่งที่ผมอยากจะทำ - อธิบายให้เธอซับซ้อนของชะตากรรมที่ได้นำไปสู่การผ่านแต่ละอื่น ๆ ของเราอยู่บนถนนด้านในฮาราจูกุ ในเช้าเมษายนที่สวยงามในปี 1981 นี่คือสิ่งที่แน่ใจว่าจะหนาตาเต็มไปด้วยความลับที่อบอุ่นเช่นการสร้างนาฬิกาโบราณที่เต็มไปด้วยความสงบเมื่อโลก. หลังจากพูดคุยเราจะได้รับประทานอาหารกลางวันที่ใดที่หนึ่งอาจจะดูหนัง Woody Allen หยุดโดย บาร์ของโรงแรมสำหรับเครื่องดื่มค็อกเทล กับชนิดของโชคใด ๆ ที่เราอาจจะจบลงในเตียง. ศักยภาพเคาะประตูของหัวใจของฉัน. ตอนนี้ระยะห่างระหว่างเราได้ลดลงถึงสิบห้าหลา. ฉันจะเข้าใกล้เธอ? สิ่งที่ฉันควรจะพูดว่า? "อรุณสวัสดิ์พลาด คุณคิดว่าคุณสามารถสำรองครึ่งชั่วโมงสำหรับการสนทนาเล็ก ๆ น้อย ๆ ? "ไร้สาระ ฉันเสียงเหมือนพนักงานขายประกัน. "ประทานโทษ แต่คุณจะเกิดขึ้นที่จะทราบว่ามีการทำความสะอาดทุกคืนในพื้นที่ใกล้เคียง?" ไม่มีนี้เป็นเพียงที่ไร้สาระ ฉันไม่ได้ดำเนินการใด ๆ ที่ซักรีดสำหรับสิ่งหนึ่ง ใครจะไปซื้อสายเช่นนั้น? บางทีความจริงง่ายๆจะทำ "อรุณสวัสดิ์. คุณเป็นสาวที่สมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน. "ไม่มีเธอไม่อยากจะเชื่อว่ามัน หรือแม้กระทั่งถ้าเธอทำเธออาจจะไม่ต้องการที่จะพูดคุยกับผม ขออภัยที่เธอจะพูดว่าฉันอาจจะเป็นหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบ 100% สำหรับคุณ แต่คุณไม่ได้เป็นเด็กผู้ชาย 100% สำหรับฉัน มันอาจเกิดขึ้น และถ้าผมพบว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์ที่ผมอาจจะไปชิ้น ฉันไม่เคยกู้คืนจากการช็อต ฉันสามสิบสองและนั่นคือสิ่งที่เจริญเติบโตเก่าเป็นข้อมูลเกี่ยวกับ. เราผ่านในด้านหน้าของร้านขายดอกไม้ ขนาดเล็กมวลอากาศอุ่นสัมผัสกับผิวของฉัน ยางมะตอยชื้นและฉันจับกลิ่นหอมของดอกกุหลาบ ฉันไม่สามารถนำตัวเองเพื่อพูดคุยกับเธอ เธอสวมเสื้อยืดสีขาวและในมือข้างขวาของเธอที่เธอถือซองจดหมายสีขาวคมชัดขาดเพียงแสตมป์ ดังนั้นเธอเขียนจดหมายใครบางคนอาจจะใช้เวลาในการเขียนตลอดทั้งคืนที่จะตัดสินจากรูปลักษณ์ง่วงนอนในดวงตาของเธอ . ซองจดหมายอาจมีความลับทุกที่เธอเคยมีฉันใช้เวลาความก้าวหน้าอีกไม่กี่และเปิด. เธอหายไปในฝูงชนตอนนี้แน่นอนผมรู้ว่าสิ่งที่ฉันควรจะได้พูดกับเธอ มันจะได้รับการพูดยาว แต่นานเกินไปสำหรับผมที่จะมีการส่งมอบได้อย่างถูกต้อง ความคิดที่ผมมากับไม่เคยปฏิบัติมาก. โอ้ดี มันจะได้เริ่มต้น "กาลครั้งหนึ่ง" และจบลง "เป็นเรื่องเศร้าที่ไม่ได้คุณคิดว่า?" กาลครั้งหนึ่ง, อาศัยอยู่ที่นั่นเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เด็กอายุสิบแปดและสิบหกสาว เขาไม่ได้หล่อผิดปกติและเธอก็ไม่สวยงามโดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกเขาเพียงแค่เด็กธรรมดาเหงาและโดดเดี่ยวสาวธรรมดาเหมือนคนอื่น ๆ ทั้งหมด แต่พวกเขาเชื่อว่าด้วยหัวใจทั้งหมดของพวกเขาที่อยู่ที่ไหนสักแห่งในโลกที่อาศัยอยู่ที่นั่นเด็กที่สมบูรณ์แบบ 100% และหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบ 100% สำหรับพวกเขา ใช่พวกเขาเชื่อในปาฏิหาริย์ และความอัศจรรย์ที่เกิดขึ้นจริง. วันหนึ่งทั้งสองมาถึงกันในมุมของถนนที่. "นี้เป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจ" เขากล่าว "ฉันได้รับการมองหาคุณทุกคนในชีวิตของฉัน คุณอาจไม่เชื่อว่านี่ แต่คุณสาวที่สมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน. "" และคุณ "เธอกล่าวกับเขาว่า" เป็นเด็กที่สมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉันตรงตามที่ฉันต้องการภาพคุณในทุกรายละเอียด มันเหมือนความฝัน. "พวกเขานั่งอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะ, จับมือและบอกให้คนอื่น ๆ เรื่องราวของพวกเขาชั่วโมงหลังจากชั่วโมง พวกเขาไม่เหงาอีกต่อไป พวกเขาได้พบและได้รับการค้นพบโดย 100% ของพวกเขาที่สมบูรณ์แบบอื่น ๆ อะไรเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมก็คือการหาและพบได้โดย 100% ของคุณสมบูรณ์แบบอื่น ๆ มันมหัศจรรย์มหัศจรรย์ของจักรวาล. ขณะที่พวกเขานั่งและพูดคุย แต่เล็ก ๆ เศษไม้เล็ก ๆ ที่มีข้อสงสัยเอารากในหัวใจของพวกเขาคือมันจริงทั้งหมดที่เหมาะสมสำหรับความฝันของคนที่จะเป็นจริงขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย? ดังนั้นเมื่อมีมา ชั่วขณะขับกล่อมในการสนทนาของพวกเขาเด็กตรัสกับสาว "Let 's ทดสอบตัวเอง - เพียงครั้งเดียว ถ้าเราเป็นจริงของแต่ละคน 100% คนรักที่สมบูรณ์แบบแล้วบางครั้งบางเราจะพบกันอีกครั้งโดยไม่ต้องล้มเหลว และเมื่อที่เกิดขึ้นและเรารู้ว่าเราเป็นคนที่สมบูรณ์แบบ 100% เราจะแต่งงานแล้วและมี คุณคิดอย่างไร? "" ใช่ "เธอกล่าวว่า" นั่นคือสิ่งที่เราควรทำ. "และเพื่อให้พวกเขาแยกเธอไปทางทิศตะวันออกและเขาไปทางทิศตะวันตก. ทดสอบพวกเขาได้ตามที่ตกลงกัน แต่เป็นอย่างเต็มที่ ไม่จำเป็น พวกเขาไม่ควรที่จะได้ดำเนินการมันเพราะพวกเขาจริงๆอย่างแท้จริงและเป็นของกันและกัน 100% คนรักที่สมบูรณ์แบบและมันเป็นความมหัศจรรย์ที่พวกเขาเคยพบ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขาที่จะรู้เรื่องนี้หนุ่มสาวที่พวกเขา เย็นคลื่นไม่แยแสของโชคชะตาดำเนินการต่อไปโยนพวกเขา unmercifully. หนึ่งในฤดูหนาวทั้งเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงลงมาพร้อมกับ inluenza ที่น่ากลัวของฤดูกาลและหลังจากลอยสัปดาห์ระหว่างชีวิตและความตายพวกเขาสูญเสียหน่วยความจำทั้งหมดของปีก่อนหน้านี้ เมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมาในหัวของพวกเขาเป็นที่ว่างเปล่าเป็นหนุ่ม DH กระปุกออมสินอเรนซ์. พวกเขาเป็นสองสดใสมุ่งมั่นที่คนหนุ่มสาวอย่างไรและผ่านความพยายามต่อเนื่องของพวกเขาพวกเขาก็สามารถที่จะได้รับอีกครั้งความรู้และความรู้สึกว่ามีคุณสมบัติที่พวกเขาจะกลับมาเป็น สมาชิกที่เต็มเปี่ยมของสังคม สวรรค์ได้รับการยกย่องพวกเขากลายเป็นพลเมืองของตระกูลอย่างแท้จริงที่รู้วิธีการถ่ายโอนจากรถไฟใต้ดินสายหนึ่งไปยังอีกที่มีความสามารถอย่างเต็มที่ในการส่งจดหมายพิเศษจัดส่งที่ไปรษณีย์ อันที่จริงพวกเขายังรักที่มีประสบการณ์อีกครั้งบางครั้งมากที่สุดเท่าที่ 75% หรือแม้กระทั่งความรัก 85%. เวลาผ่านไปด้วยความรวดเร็วที่น่าตกใจและเร็ว ๆ นี้เด็กสามสิบสองสาวสามสิบ. เช้าวันหนึ่งเมษายนที่สวยงามในการค้นหาของถ้วยของ เครื่องชงกาแฟที่จะเริ่มต้นวันที่เด็กได้เดินจากตะวันตกไปตะวันออกในขณะที่หญิงสาวที่ตั้งใจจะส่งจดหมายพิเศษจัดส่งเป็นเดินจากตะวันออกไปตะวันตก แต่ไปตามถนนแคบ ๆ เดียวกันในย่านฮาราจูกุโตเกียว พวกเขาเดินผ่านกันในใจกลางของถนน ประกาย faintest ของความทรงจำที่หายไปของพวกเขา glimmered สำหรับช่วงเวลา briefest ในหัวใจของพวกเขา แต่ละคนรู้สึกว่าเสียงดังก้องในหน้าอกของพวกเขา และพวกเขารู้ว่า: เธอเป็นหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน. เขาเป็นเด็กที่สมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน. แต่การเรืองแสงของความทรงจำของพวกเขาก็ยังห่างไกลที่อ่อนแอเกินไปและคิดของพวกเขาไม่ได้มีความคมชัดของ fouteen ปีก่อนหน้านี้ โดยไม่ต้องมีคำที่พวกเขาเดินผ่านกันหายเข้าไปในฝูงชน ตลอดกาล. เรื่องที่เศร้าไม่ได้คุณคิดว่า? ใช่ว่ามันเป็นสิ่งที่ผมควรจะพูดกับเธอ
การแปล กรุณารอสักครู่..
เช้าวันหนึ่งอันงดงามของเดือนเมษายน บนถนนด้านข้างแคบในโตเกียวย่าน harujuku แฟชั่น ผมเดินผ่านเด็กสาวสมบูรณ์แบบ 100%
บอกตามตรง เธอไม่ใช่คนที่หน้าตาดี เธอไม่ได้โดดเด่นออกมาในทางใด ๆ เสื้อผ้าของเธอ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ หลังผมยังงอจากการนอนหลับ เธอไม่ใช่สาวเหมือนกัน - ใกล้สามสิบ ไม่ได้ใกล้เคียงกับ " สาว" ถูกต้องแล้วครับ แต่ผมรู้จากห้าสิบหลา : เธอคือเด็กสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน ตอนที่ผมเห็นเธอ มีเสียงดังก้องอยู่ในอก และปากแห้งเป็นทะเลทราย
บางทีคุณมีของคุณเองโดยเฉพาะผู้หญิงที่ชื่นชอบ -- หนึ่งกับบางข้อเท้า พูด หรือ ตาโต หรือ สง่างาม นิ้วมือ หรือคุณกำลังวาดไม่มีเหตุผลที่ดีของผู้หญิงที่ใช้เวลาของพวกเขาด้วยทุกมื้อฉันมีการตั้งค่าของตัวเองแน่นอน บางครั้งในร้านอาหาร ผมจะจับ ตัวเองมองหญิงสาวที่โต๊ะข้างๆฉัน เพราะฉันชอบรูปร่างของจมูก
แต่ก็ไม่มีใครสามารถยืนยันว่าสาวของเขาสมบูรณ์แบบ 100 % สอดคล้องกับอุปาทานบางชนิด เท่าที่ฉันชอบจมูก ฉันไม่สามารถจำรูปร่างของเธอ - หรือถ้าเธอมี ทั้งหมดที่ฉันสามารถจำได้ว่าเป็นว่าเธอไม่มีดีความงามมันแปลกๆ
" เมื่อวานบนถนนฉันผ่าน 100 % ผู้หญิง " ผมบอกใครซักคน
" ครับ " เขากล่าวว่า . " ดี ? "
" ไม่ได้จริงๆ "
" ชนิดของรายการโปรดแล้ว "
" ชั้นไม่รู้ ฉันไม่สามารถจำอะไรเกี่ยวกับเธอ รูปร่างของดวงตา หรือขนาดของหน้าอกเธอ "
" แปลก ๆ "
" ครับ แปลก . . . "
" แล้วยังไง " เขาพูด เบื่อแล้ว " คุณทำอะไร ? คุยกับเธอ ?ติดตามเธอ "
" ไม่ คลาดกับเธอบนถนน "
เธอเดินจากตะวันออกไปตะวันตกและตะวันตกไปตะวันออก มันสวยจริงๆ เมษายน ตอนเช้า
หวังว่าจะได้คุยกับเธอ ครึ่งชั่วโมงจะมากมาย : ถามเกี่ยวกับตัวเอง บอกตัวเองและสิ่งที่ผมอยากทำ - อธิบายให้เธอเข้าใจความซับซ้อนของโชคชะตา ที่ทำให้เราผ่านแต่ละอื่น ๆบนถนนในฮาราจูกุ ในเช้าที่สวยงามเมษายน 1981 นี้เป็นสิ่งที่แน่นอนจะหนาตาเต็มรูปแบบของความลับอันอบอุ่น เหมือนมีนาฬิกาโบราณสร้างเมื่อสันติภาพเต็มโลก
หลังจากพูด เราจะกินข้าวที่ไหน บางทีดูหนัง Allen วู้ดดี้แวะโรงแรมบาร์สำหรับเครื่องดื่มค็อกเทล กับชนิดของใด ๆโชคดี เราอาจจะจบลงบนเตียง
ศักยภาพเคาะประตูของหัวใจ
ตอนนี้ระยะห่างระหว่างพวกเรามันแคบสิบห้าหลา
ฉันสามารถเข้าใกล้เธอ ? ฉันควรจะพูดยังไงดี ?
" อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณหนู คุณคิดว่าคุณสามารถอะไหล่ครึ่งชั่วโมงสำหรับการสนทนาเล็กน้อย "
ไร้สาระ ฉันก็เหมือนขายประกัน
" ขอโทษนะแต่พอจะทราบมั้ยว่ามีทั้งคืนทำความสะอาดในบ้าน "
ไม่ สิ่งนี้มันไร้สาระ ผมไม่ได้ถืออะไร ซักอย่างหนึ่ง ใครจะไปซื้อสายแบบนี้
บางทีความจริงง่ายที่จะทำ " อรุณสวัสดิ์ คุณเป็นเด็กสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับผม "
เปล่า เธอจะไม่เชื่อ หรือถ้าเธอทำ เธออาจจะไม่อยากคุยกับฉัน ขอโทษนะเธออาจจะบอกว่าฉันเป็นเด็กสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับคุณ แต่คุณไม่ได้เด็ก 100 % ค่ะ มันสามารถเกิดขึ้นได้ และถ้าฉันพบตัวเองในสถานการณ์แบบนี้ ฉันน่าจะไปชิ้น ผมไม่เคยกู้คืนจากภาวะช็อก ผม 32 และนั่นเป็นสิ่งที่เติบโตเก่า ทั้งหมดที่เกี่ยวกับ
เราผ่านในด้านหน้าของร้านดอกไม้ ขนาดเล็ก , มวลอากาศอุ่นสัมผัสกับผิวของฉัน ยางมะตอยชื้นและฉันจับกลิ่นของดอกกุหลาบ ผมไม่สามารถที่จะพูดกับเธอ เธอสวมเสื้อขาว และในมือขวาเธอถือกรอบสีขาวซองขาดเพียงแสตมป์ เธอเขียนจดหมาย บางคนอาจจะใช้เวลาทั้งคืนในการเขียน ที่จะตัดสินจากหน้าตาง่วงนอนในสายตาของเธอ ซองบรรจุทุกความลับที่เธอเคยมา
ผมใช้เวลาสองสามก้าวและเปิด :เธอหายไปในฝูงชน .
ตอนนี้แน่นอน ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันควรพูดกับเธอ มันคงจะพูดยาว แต่ยาวเกินไปสำหรับฉันที่จะให้มันถูกต้อง ความคิดที่ฉันมากับไม่เคยปฏิบัติมาก
อ้อ มันก็จะเริ่ม " กาลครั้งหนึ่ง " และสุดท้าย " เรื่องราวเศร้าๆ ไม่คิดว่า "
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มี อยู่ ชายและหญิง
บอกตามตรง เธอไม่ใช่คนที่หน้าตาดี เธอไม่ได้โดดเด่นออกมาในทางใด ๆ เสื้อผ้าของเธอ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ หลังผมยังงอจากการนอนหลับ เธอไม่ใช่สาวเหมือนกัน - ใกล้สามสิบ ไม่ได้ใกล้เคียงกับ " สาว" ถูกต้องแล้วครับ แต่ผมรู้จากห้าสิบหลา : เธอคือเด็กสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน ตอนที่ผมเห็นเธอ มีเสียงดังก้องอยู่ในอก และปากแห้งเป็นทะเลทราย
บางทีคุณมีของคุณเองโดยเฉพาะผู้หญิงที่ชื่นชอบ -- หนึ่งกับบางข้อเท้า พูด หรือ ตาโต หรือ สง่างาม นิ้วมือ หรือคุณกำลังวาดไม่มีเหตุผลที่ดีของผู้หญิงที่ใช้เวลาของพวกเขาด้วยทุกมื้อฉันมีการตั้งค่าของตัวเองแน่นอน บางครั้งในร้านอาหาร ผมจะจับ ตัวเองมองหญิงสาวที่โต๊ะข้างๆฉัน เพราะฉันชอบรูปร่างของจมูก
แต่ก็ไม่มีใครสามารถยืนยันว่าสาวของเขาสมบูรณ์แบบ 100 % สอดคล้องกับอุปาทานบางชนิด เท่าที่ฉันชอบจมูก ฉันไม่สามารถจำรูปร่างของเธอ - หรือถ้าเธอมี ทั้งหมดที่ฉันสามารถจำได้ว่าเป็นว่าเธอไม่มีดีความงามมันแปลกๆ
" เมื่อวานบนถนนฉันผ่าน 100 % ผู้หญิง " ผมบอกใครซักคน
" ครับ " เขากล่าวว่า . " ดี ? "
" ไม่ได้จริงๆ "
" ชนิดของรายการโปรดแล้ว "
" ชั้นไม่รู้ ฉันไม่สามารถจำอะไรเกี่ยวกับเธอ รูปร่างของดวงตา หรือขนาดของหน้าอกเธอ "
" แปลก ๆ "
" ครับ แปลก . . . "
" แล้วยังไง " เขาพูด เบื่อแล้ว " คุณทำอะไร ? คุยกับเธอ ?ติดตามเธอ "
" ไม่ คลาดกับเธอบนถนน "
เธอเดินจากตะวันออกไปตะวันตกและตะวันตกไปตะวันออก มันสวยจริงๆ เมษายน ตอนเช้า
หวังว่าจะได้คุยกับเธอ ครึ่งชั่วโมงจะมากมาย : ถามเกี่ยวกับตัวเอง บอกตัวเองและสิ่งที่ผมอยากทำ - อธิบายให้เธอเข้าใจความซับซ้อนของโชคชะตา ที่ทำให้เราผ่านแต่ละอื่น ๆบนถนนในฮาราจูกุ ในเช้าที่สวยงามเมษายน 1981 นี้เป็นสิ่งที่แน่นอนจะหนาตาเต็มรูปแบบของความลับอันอบอุ่น เหมือนมีนาฬิกาโบราณสร้างเมื่อสันติภาพเต็มโลก
หลังจากพูด เราจะกินข้าวที่ไหน บางทีดูหนัง Allen วู้ดดี้แวะโรงแรมบาร์สำหรับเครื่องดื่มค็อกเทล กับชนิดของใด ๆโชคดี เราอาจจะจบลงบนเตียง
ศักยภาพเคาะประตูของหัวใจ
ตอนนี้ระยะห่างระหว่างพวกเรามันแคบสิบห้าหลา
ฉันสามารถเข้าใกล้เธอ ? ฉันควรจะพูดยังไงดี ?
" อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณหนู คุณคิดว่าคุณสามารถอะไหล่ครึ่งชั่วโมงสำหรับการสนทนาเล็กน้อย "
ไร้สาระ ฉันก็เหมือนขายประกัน
" ขอโทษนะแต่พอจะทราบมั้ยว่ามีทั้งคืนทำความสะอาดในบ้าน "
ไม่ สิ่งนี้มันไร้สาระ ผมไม่ได้ถืออะไร ซักอย่างหนึ่ง ใครจะไปซื้อสายแบบนี้
บางทีความจริงง่ายที่จะทำ " อรุณสวัสดิ์ คุณเป็นเด็กสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับผม "
เปล่า เธอจะไม่เชื่อ หรือถ้าเธอทำ เธออาจจะไม่อยากคุยกับฉัน ขอโทษนะเธออาจจะบอกว่าฉันเป็นเด็กสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับคุณ แต่คุณไม่ได้เด็ก 100 % ค่ะ มันสามารถเกิดขึ้นได้ และถ้าฉันพบตัวเองในสถานการณ์แบบนี้ ฉันน่าจะไปชิ้น ผมไม่เคยกู้คืนจากภาวะช็อก ผม 32 และนั่นเป็นสิ่งที่เติบโตเก่า ทั้งหมดที่เกี่ยวกับ
เราผ่านในด้านหน้าของร้านดอกไม้ ขนาดเล็ก , มวลอากาศอุ่นสัมผัสกับผิวของฉัน ยางมะตอยชื้นและฉันจับกลิ่นของดอกกุหลาบ ผมไม่สามารถที่จะพูดกับเธอ เธอสวมเสื้อขาว และในมือขวาเธอถือกรอบสีขาวซองขาดเพียงแสตมป์ เธอเขียนจดหมาย บางคนอาจจะใช้เวลาทั้งคืนในการเขียน ที่จะตัดสินจากหน้าตาง่วงนอนในสายตาของเธอ ซองบรรจุทุกความลับที่เธอเคยมา
ผมใช้เวลาสองสามก้าวและเปิด :เธอหายไปในฝูงชน .
ตอนนี้แน่นอน ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันควรพูดกับเธอ มันคงจะพูดยาว แต่ยาวเกินไปสำหรับฉันที่จะให้มันถูกต้อง ความคิดที่ฉันมากับไม่เคยปฏิบัติมาก
อ้อ มันก็จะเริ่ม " กาลครั้งหนึ่ง " และสุดท้าย " เรื่องราวเศร้าๆ ไม่คิดว่า "
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มี อยู่ ชายและหญิง
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- รู
- No more sex?
- สุขุมวิท
- What day are you coming over?
- and throw away useless ones at the end o
- ขอบคุณสำหรับคำตอบ ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นมาก
- จัดส่งเอกสาร
- เจ้าหน้าที่ ให้มาดูของสินค้าและเวลา figh
- About material is A8, Kansai Felt(Thaila
- Send me what I ask you and stop being st
- We will arrive very late. Around midnigh
- 1.4 ประเภทของคำศัพท์ภาษาอังกฤษประเภทของค
- ไม่ ฉันไม่เคยไป แต่ฉันมีความฝันว่าอยากจะ
- Send me what I ask you and stop being st
- เจ้าหน้าที่ ให้มาดูของสินค้าและเวลา figh
- กำหนดชำระภายใน1ปี
- Stick teflon for protect adhesive splash
- น้ำปั่น
- คุณจะมาตอนไหน
- mess
- ฉันยินดีสอนคุณ
- -_ฝากฉันให้มาฝึกเต้นกับพวกคุณค่ะ
- I 'm worry bit. Of Bcus you are first fo
- ความรู้สึกตื่นเต้น
