FrankensteinMary ShelleyChapter 2We

Frankenstein

Mary Shelley

Chapter 2

We were brought up together; there was not quite a year difference in our ages. I need not say that we were strangers to any species of disunion or dispute. Harmony was the soul of our companionship, and the diversity and contrast that subsisted in our characters drew us nearer together. Elizabeth was of a calmer and more concentrated disposition; but, with all my ardour, I was capable of a more intense application, and was more deeply smitten with the thirst for knowledge. She busied herself with following the aerial creations of the poets; and in the majestic and wondrous scenes which surrounded our Swiss home--the sublime shapes of the mountains; the changes of the seasons; tempest and calm; the silence of winter, and the life and turbulence of our Alpine summers--she found ample scope for admiration and delight. While my companion contemplated with a serious and satisfied spirit the magnificent appearances of things, I delighted in investigating their causes. The world was to me a secret which I desired to divine. Curiosity, earnest research to learn the hidden laws of nature, gladness akin to rapture, as they were unfolded to me, are among the earliest sensations I can remember.

On the birth of a second son, my junior by seven years, my parents gave up entirely their wandering life, and fixed themselves in their native country. We possessed a house in Geneva, and a _campagne_ on Belrive, the eastern shore of the lake, at the distance of rather more than a league from the city. We resided principally in the latter, and the lives of my parents were passed in considerable seclusion. It was my temper to avoid a crowd, and to attach myself fervently to a few. I was indifferent, therefore, to my schoolfellows in general; but I united myself in the bonds of the closest friendship to one among them. Henry Clerval was the son of a merchant of Geneva. He was a boy of singular talent and fancy. He loved enterprise, hardship, and even danger, for its own sake. He was deeply read in books of chivalry and romance. He composed heroic songs, and began to write many a tale of enchantment and knightly adventure. He tried to make us act plays, and to enter into masquerades, in which the characters were drawn from the heroes of Roncesvalles, of the Round Table of King Arthur, and the chivalrous train who shed their blood to redeem the holy sepulchre from the hands of the infidels.

No human being could have passed a happier childhood than myself. My parents were possessed by the very spirit of kindness and indulgence. We felt that they were not the tyrants to rule our lot according to their caprice, but the agents and creators of all the many delights which we enjoyed. When I mingled with other families, I distinctly discerned how peculiarly fortunate my lot was, and gratitude assisted the development of filial love.

My temper was sometimes violent, and my passions vehement; but by some law in my temperature they were turned, not towards childish pursuits, but to an eager desire to learn, and not to learn all things indiscriminately. I confess that neither the structure of languages, nor the code of governments, nor the politics of various states, possessed attractions for me. It was the secrets of heaven and earth that I desired to learn; and whether it was the outward substance of things, or the inner spirit of nature and the mysterious soul of man that occupied me, still my inquiries were directed to the metaphysical, or, in its highest sense, the physical secrets of the world.

Meanwhile Clerval occupied himself, so to speak, with the moral relations of things. The busy stage of life, the virtues of heroes, and the actions of men, were his theme; and his hope and his dream was to become one among those whose names are recorded in story, as the gallant and adventurous benefactors of our species. The saintly soul of Elizabeth shone like a shrine dedicated lamp in our peaceful home. Her sympathy was ours; her smile, her soft voice, the sweet glance of her celestial eyes, were ever there to bless and animate us. She was the living spirit of love to soften and attract: I might have become sullen in my study, rough through the ardour of my nature, but that she was there to subdue me to a semblance of her own gentleness. And Clerval--could aught ill entrench on the noble spirit of Clerval?--yet he might not have been so perfectly humane, so thoughtful in his generosity--so full of kindness and tenderness amidst his passion for adventurous exploit, had she not unfolded to him the real loveliness of beneficence, and made the doing good the end and aim of his soaring ambition.

I feel exquisite pleasure in dwelling on the recollections of childhood, before misfortune had tainted my mind, and changed its bright visions of extensive usefulness into gloomy and narrow reflections upon self. Besides, in drawing the picture of my early days, I also record those events which led, by insensible steps, to my after tale of misery: for when I would account to myself for the birth of that passion, which afterwards ruled my destiny, I find it arise, like a mountain river, from ignoble and almost forgotten sources; but, swelling as it proceeded, it became the torrent which, in its course, has swept away all my hopes and joys.

Natural philosophy is the genius that has regulated my fate; I desire, therefore, in this narration, to state those facts which led to my predilection for that science. When I was thirteen years of age, we all went on a party of pleasure to the baths near Thonon: the inclemency of the weather obliged us to remain a day confined to the inn. In this house I chanced to find a volume of the works of Cornelius Agrippa. I opened it with apathy; the theory which he attempts to demonstrate, and the wonderful facts which he relates, soon changed this feeling into enthusiasm. A new light seemed to dawn upon my mind; and, bounding with joy, I communicated my discovery to my father. My father looked carelessly at the title page of my book, and said, "Ah! Cornelius Agrippa! My dear Victor, do not waste your time upon this; it is sad trash."

If, instead of this remark, my father had taken the pains to explain to me that the principles of Agrippa had been entirely exploded, and that a modern system of science had been introduced, which possessed much greater powers than the ancient, because the powers of the latter were chimerical, while those of the former were real and practical; under such circumstances, I should certainly have thrown Agrippa aside, and have contented my imagination, warmed as it was, by returning with greater ardour to my former studies. It is even possible that the train of my ideas would never have received the fatal impulse that led to my ruin. But the cursory glance my father had taken of my volume by no means assured me that he was acquainted with its contents; and I continued to read with the greatest avidity.

When I returned home, my first care was to procure the whole works of this author, and afterwards of Paracelsus and Albertus Magnus. I read and studied the wild fancies of these writers with delight; they appeared to me treasures known to few beside myself. I have described myself as always having been embued with a fervent longing to penetrate the secrets of nature. In spite of the intense labour and wonderful discoveries of modern philosophers, I always came from my studies discontented and unsatisfied. Sir Isaac Newton is said to have avowed that he felt like a child picking up shells beside the great and unexplored ocean of truth. Those of his successors in each branch of natural philosophy with whom I was acquainted appeared, even to my boy's apprehensions, as tyros engaged in the same pursuit.

The untaught peasant beheld the elements around him, and was acquainted with their practical uses. The most learned philosopher knew little more. He had partially unveiled the face of Nature, but her immortal lineaments were still a wonder and a mystery. He might dissect, anatomise, and give names; but, not to speak of a final cause, causes in their secondary and tertiary grades were utterly unknown to him. I had gazed upon the fortifications and impediments that seemed to keep human beings from entering the citadel of nature, and rashly and ignorantly I had repined.

But here were books, and here were men who had penetrated deeper and knew more. I took their word for all that they averred, and I became their disciple. It may appear strange that such should arise in the eighteenth century; but while I followed the routine of education in the schools of Geneva, I was, to a great degree, self taught with regard to my favourite studies. My father was not scientific, and I was left to struggle with a child's blindness, added to a student's thirst for knowledge. Under the guidance of my new preceptors, I entered with the greatest diligence into the search of the philosopher's stone and the elixir of life; but the latter soon obtained my undivided attention. Wealth was an inferior object; but what glory would attend the discovery, if I could banish disease from the human frame, and render man invulnerable to any but a violent death!

Nor were these my only visions. The raising of ghosts or devils was a promise liberally accorded by my favourite authors, the fulfilment of which I most eagerly sought; and if my incantations were always unsuccessful, I attributed the failure rather to my own inexperience and mistake than to a want of skill or fidelity in my instructors. And thus for a time I was occupied by exploded systems, mingling, like an unadept, a thousand contradictory theories, and floundering desperately in a very slough of multifarious knowledge, guided by an ardent imagination and childish reasoning, till an accident again changed the current of my ideas.

When I was about fifteen years old we had retired to our house near Belrive, when we witnessed a most vi

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แฟรงเกนสไตน์แมรี่เฌลลีย์บทที่ 2เราได้ขึ้นมาร่วมกัน ไม่มีมากปีความแตกต่างในอายุของเรา ฉันไม่จำเป็นว่า เราถูกคนแปลกหน้าจะมีพันธุ์ disunion หรือข้อโต้แย้ง ความสามัคคีของเพื่อนของเรา และความหลากหลายและความคมชัดที่ subsisted ในตัวของเราวาดเราชนิดกัน เอลิซาเบธมีจัดการกับจอม และเข้มข้นมากขึ้น แต่ ardour ของฉันทั้งหมด ฉันมีความสามารถในการใช้รุนแรงมากขึ้น และได้ตกหลุมรัก ด้วยความรู้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น นาง busied ตัวเอง ด้วยวิธีการสร้างสรรค์ทางอากาศกวี และในฉากอันตระการตา และสูงตระหง่าน ที่ล้อมรอบบ้านเราสวิส - ทรงภูเขา โซฟา การเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล ความวุ่นวายและความสงบ เงียบ หนาว และชีวิตและความวุ่นวายของช่วงฤดูร้อนของเราอัลไพน์ - เธอพบขอบเขตที่กว้างขวางสำหรับชื่นชมและความสุข ในขณะที่เพื่อนของฉันไตร่ตรองกับวิญญาณร้าย และพอลักษณ์งดงามสิ่งที่ ฉันยินดีในการตรวจสอบสาเหตุของพวกเขา โลกที่ฉันความลับที่ฉันต้องการพระเจ้า อยากรู้ การเรียนรู้กฎหมายซ่อนของธรรมชาติ เอคินการรับ เป็นพวกเขากางออกให้ฉัน ทุกคนได้ความวิจัยระหว่างสววรค์ที่เก่าที่สุดที่ฉันสามารถจำได้On the birth of a second son, my junior by seven years, my parents gave up entirely their wandering life, and fixed themselves in their native country. We possessed a house in Geneva, and a _campagne_ on Belrive, the eastern shore of the lake, at the distance of rather more than a league from the city. We resided principally in the latter, and the lives of my parents were passed in considerable seclusion. It was my temper to avoid a crowd, and to attach myself fervently to a few. I was indifferent, therefore, to my schoolfellows in general; but I united myself in the bonds of the closest friendship to one among them. Henry Clerval was the son of a merchant of Geneva. He was a boy of singular talent and fancy. He loved enterprise, hardship, and even danger, for its own sake. He was deeply read in books of chivalry and romance. He composed heroic songs, and began to write many a tale of enchantment and knightly adventure. He tried to make us act plays, and to enter into masquerades, in which the characters were drawn from the heroes of Roncesvalles, of the Round Table of King Arthur, and the chivalrous train who shed their blood to redeem the holy sepulchre from the hands of the infidels.No human being could have passed a happier childhood than myself. My parents were possessed by the very spirit of kindness and indulgence. We felt that they were not the tyrants to rule our lot according to their caprice, but the agents and creators of all the many delights which we enjoyed. When I mingled with other families, I distinctly discerned how peculiarly fortunate my lot was, and gratitude assisted the development of filial love.My temper was sometimes violent, and my passions vehement; but by some law in my temperature they were turned, not towards childish pursuits, but to an eager desire to learn, and not to learn all things indiscriminately. I confess that neither the structure of languages, nor the code of governments, nor the politics of various states, possessed attractions for me. It was the secrets of heaven and earth that I desired to learn; and whether it was the outward substance of things, or the inner spirit of nature and the mysterious soul of man that occupied me, still my inquiries were directed to the metaphysical, or, in its highest sense, the physical secrets of the world.Meanwhile Clerval occupied himself, so to speak, with the moral relations of things. The busy stage of life, the virtues of heroes, and the actions of men, were his theme; and his hope and his dream was to become one among those whose names are recorded in story, as the gallant and adventurous benefactors of our species. The saintly soul of Elizabeth shone like a shrine dedicated lamp in our peaceful home. Her sympathy was ours; her smile, her soft voice, the sweet glance of her celestial eyes, were ever there to bless and animate us. She was the living spirit of love to soften and attract: I might have become sullen in my study, rough through the ardour of my nature, but that she was there to subdue me to a semblance of her own gentleness. And Clerval--could aught ill entrench on the noble spirit of Clerval?--yet he might not have been so perfectly humane, so thoughtful in his generosity--so full of kindness and tenderness amidst his passion for adventurous exploit, had she not unfolded to him the real loveliness of beneficence, and made the doing good the end and aim of his soaring ambition.I feel exquisite pleasure in dwelling on the recollections of childhood, before misfortune had tainted my mind, and changed its bright visions of extensive usefulness into gloomy and narrow reflections upon self. Besides, in drawing the picture of my early days, I also record those events which led, by insensible steps, to my after tale of misery: for when I would account to myself for the birth of that passion, which afterwards ruled my destiny, I find it arise, like a mountain river, from ignoble and almost forgotten sources; but, swelling as it proceeded, it became the torrent which, in its course, has swept away all my hopes and joys.Natural philosophy is the genius that has regulated my fate; I desire, therefore, in this narration, to state those facts which led to my predilection for that science. When I was thirteen years of age, we all went on a party of pleasure to the baths near Thonon: the inclemency of the weather obliged us to remain a day confined to the inn. In this house I chanced to find a volume of the works of Cornelius Agrippa. I opened it with apathy; the theory which he attempts to demonstrate, and the wonderful facts which he relates, soon changed this feeling into enthusiasm. A new light seemed to dawn upon my mind; and, bounding with joy, I communicated my discovery to my father. My father looked carelessly at the title page of my book, and said, "Ah! Cornelius Agrippa! My dear Victor, do not waste your time upon this; it is sad trash."
If, instead of this remark, my father had taken the pains to explain to me that the principles of Agrippa had been entirely exploded, and that a modern system of science had been introduced, which possessed much greater powers than the ancient, because the powers of the latter were chimerical, while those of the former were real and practical; under such circumstances, I should certainly have thrown Agrippa aside, and have contented my imagination, warmed as it was, by returning with greater ardour to my former studies. It is even possible that the train of my ideas would never have received the fatal impulse that led to my ruin. But the cursory glance my father had taken of my volume by no means assured me that he was acquainted with its contents; and I continued to read with the greatest avidity.

When I returned home, my first care was to procure the whole works of this author, and afterwards of Paracelsus and Albertus Magnus. I read and studied the wild fancies of these writers with delight; they appeared to me treasures known to few beside myself. I have described myself as always having been embued with a fervent longing to penetrate the secrets of nature. In spite of the intense labour and wonderful discoveries of modern philosophers, I always came from my studies discontented and unsatisfied. Sir Isaac Newton is said to have avowed that he felt like a child picking up shells beside the great and unexplored ocean of truth. Those of his successors in each branch of natural philosophy with whom I was acquainted appeared, even to my boy's apprehensions, as tyros engaged in the same pursuit.

The untaught peasant beheld the elements around him, and was acquainted with their practical uses. The most learned philosopher knew little more. He had partially unveiled the face of Nature, but her immortal lineaments were still a wonder and a mystery. He might dissect, anatomise, and give names; but, not to speak of a final cause, causes in their secondary and tertiary grades were utterly unknown to him. I had gazed upon the fortifications and impediments that seemed to keep human beings from entering the citadel of nature, and rashly and ignorantly I had repined.

But here were books, and here were men who had penetrated deeper and knew more. I took their word for all that they averred, and I became their disciple. It may appear strange that such should arise in the eighteenth century; but while I followed the routine of education in the schools of Geneva, I was, to a great degree, self taught with regard to my favourite studies. My father was not scientific, and I was left to struggle with a child's blindness, added to a student's thirst for knowledge. Under the guidance of my new preceptors, I entered with the greatest diligence into the search of the philosopher's stone and the elixir of life; but the latter soon obtained my undivided attention. Wealth was an inferior object; but what glory would attend the discovery, if I could banish disease from the human frame, and render man invulnerable to any but a violent death!

Nor were these my only visions. The raising of ghosts or devils was a promise liberally accorded by my favourite authors, the fulfilment of which I most eagerly sought; and if my incantations were always unsuccessful, I attributed the failure rather to my own inexperience and mistake than to a want of skill or fidelity in my instructors. And thus for a time I was occupied by exploded systems, mingling, like an unadept, a thousand contradictory theories, and floundering desperately in a very slough of multifarious knowledge, guided by an ardent imagination and childish reasoning, till an accident again changed the current of my ideas.

When I was about fifteen years old we had retired to our house near Belrive, when we witnessed a most vi

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Frankenstein แมรีเชลลีย์บทที่ 2 เราถูกนำขึ้นพร้อมกัน มีไม่มากแตกต่างปีในยุคของเรา ผมไม่จำเป็นต้องบอกว่าเราเป็นคนแปลกหน้าชนิดใด ๆ ของการแตกร้าวหรือข้อพิพาท ความสามัคคีเป็นจิตวิญญาณของมิตรภาพของเราและความหลากหลายและความคมชัดที่ subsisted ในตัวละครของเราเข้ามาใกล้เราเข้าด้วยกัน ลิซาเบ ธ เป็นนิสัยที่เงียบสงบและมีความเข้มข้นมากขึ้น แต่กับความกระตือรือร้นของฉันฉันมีความสามารถในการประยุกต์ใช้ความรุนแรงมากขึ้นและมากขึ้นอ่อนไหวอย่างลึกซึ้งกับกระหายความรู้ เธอยุ่งกับตัวเองต่อไปนี้การสร้างสรรค์ทางอากาศของกวี; และในฉากอันงดงามและมหัศจรรย์ซึ่งล้อมรอบบ้านของสวิสของเรา - รูปทรงประเสริฐของภูเขา การเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล; พายุและความสงบ; ความเงียบของฤดูหนาวและชีวิตและความวุ่นวายในช่วงฤดูร้อนของอัลไพน์ของเรา - เธอก็พบว่าขอบเขตที่เพียงพอสำหรับการชื่นชมและความสุข ในขณะที่สหายของฉันครุ่นคิดด้วยจิตวิญญาณที่รุนแรงและความพึงพอใจที่ปรากฏอันงดงามของสิ่งที่ผมมีความยินดีในการสืบสวนสาเหตุของพวกเขา โลกเป็นความลับให้ฉันที่ฉันต้องการที่จะทำนาย อยากรู้อยากเห็นการวิจัยอย่างจริงจังที่จะเรียนรู้กฎหมายที่ซ่อนของธรรมชาติความยินดีที่คล้ายกับความภาคภูมิใจที่พวกเขาถูกกางออกให้ฉันอยู่ในหมู่ความรู้สึกแรกที่ผมจำได้. เมื่อวันเกิดของลูกชายคนที่สองจูเนียร์ของฉันโดยเจ็ดปีพ่อแม่ของฉันให้ ขึ้นทั้งหมดเดินชีวิตของพวกเขาและการแก้ไขตัวเองในประเทศบ้านเกิดของพวกเขา เรามีบ้านในเจนีวาและ _campagne_ ใน Belrive, ฝั่งตะวันออกของทะเลสาบที่มีระยะทางค่อนข้างมากกว่าลีกจากเมือง เราอาศัยหลักหลังและชีวิตของพ่อแม่ของฉันถูกส่งผ่านไปในความสันโดษมาก มันเป็นอารมณ์ของฉันที่จะหลีกเลี่ยงฝูงชนและจะแนบตัวเองไปไม่กี่เร่าร้อน ผมก็ไม่แยแสดังนั้นเพื่อ schoolfellows ของฉันในทั่วไป แต่ฉันปึกแผ่นตัวเองในพันธบัตรของมิตรภาพที่ใกล้เคียงที่สุดกับหนึ่งในหมู่พวกเขา เฮนรี่ Clerval เป็นบุตรชายของผู้ประกอบการค้าของเจนีวา เขาเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์เอกพจน์และแฟนซี เขารักองค์กรความยากลำบากและอันตรายแม้กระทั่งตัวของมันเอง เขาได้รับการอ่านลึกในหนังสือของความกล้าหาญและความโรแมนติก เขาแต่งเพลงที่กล้าหาญและเริ่มที่จะเขียนเรื่องมากของความลุ่มหลงและการผจญภัยอัศวิน เขาพยายามที่จะทำให้เราทำหน้าที่เล่นและจะเข้าสู่การปลอมตัวซึ่งในตัวละครที่ถูกดึงออกมาจากวีรบุรุษของแวลส์, โต๊ะกลมของกษัตริย์อาเธอร์และรถไฟกล้าหาญที่หลั่งเลือดของพวกเขาเพื่อแลกอุโมงค์ศักดิ์สิทธิ์จากมือ ของศาสนา. ไม่มีมนุษย์อาจได้ผ่านวัยเด็กของตัวเองมีความสุขกว่า พ่อแม่ของฉันถูกครอบครองโดยจิตวิญญาณมากของความเมตตาและความเมตตา เรารู้สึกว่าพวกเขาไม่ได้ทรราชที่จะปกครองจำนวนมากของเราตามแรงจูงใจของพวกเขา แต่ตัวแทนและผู้สร้างทุกความสุขอีกมากมายที่เรามีความสุข เมื่อฉันผสมกับครอบครัวอื่น ๆ ที่ฉันมองเห็นอย่างชัดเจนว่ายิ่งโชคดีมากของฉันเป็นและความกตัญญูช่วยการพัฒนาของความรักกตัญญู. อารมณ์ของฉันเป็นความรุนแรงบางครั้งและความสนใจของฉันดุดัน; แต่ตามกฎหมายของอุณหภูมิของฉันบางอย่างที่พวกเขากำลังหันไปสู่การแสวงหาความรู้ไม่หน่อมแน้ม แต่ความปรารถนาความกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้และไม่เรียนรู้ทุกสิ่งกราด ผมสารภาพว่าทั้งโครงสร้างของภาษาหรือรหัสของรัฐบาลหรือการเมืองของรัฐต่างๆที่มีสถานที่น่าสนใจสำหรับผม มันเป็นความลับของสวรรค์และแผ่นดินที่ฉันต้องการที่จะเรียนรู้; และไม่ว่าจะเป็นสารออกไปด้านนอกของสิ่งหรือจิตวิญญาณของธรรมชาติและจิตวิญญาณลึกลับของมนุษย์ที่ครอบครองฉันยังคงสอบถามข้อมูลของฉันถูกนำไปยังเลื่อนลอยหรือในความหมายสูงสุดของความลับทางกายภาพของโลก. ในขณะเดียวกัน Clerval ครอบครองตัวเองเพื่อที่จะพูดด้วยความสัมพันธ์ทางศีลธรรมของสิ่งที่ ขั้นตอนที่วุ่นวายของชีวิตคุณธรรมของวีรบุรุษและการกระทำของมนุษย์เป็นรูปแบบของเขา และความหวังและความฝันของเขาก็จะกลายเป็นหนึ่งในผู้ที่มีรายชื่อจะถูกบันทึกในเรื่องเป็นผู้มีพระคุณที่กล้าหาญและรักการผจญภัยของสายพันธุ์ของเรา จิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเอลิซาเบส่องเช่นศาลเจ้าโคมไฟถวายในบ้านที่เงียบสงบของเรา ความเห็นอกเห็นใจของเธอเป็นของเรา; รอยยิ้มของเธอ, เสียงนุ่มของเธอได้อย่างรวดเร็วหวานดวงตาสวรรค์ของเธอเคยมีให้พรและชีวิตเรา เธอเป็นคนที่มีชีวิตจิตวิญญาณของความรักที่จะทำให้ผิวอ่อนนุ่มและดึงดูด: ผมอาจจะกลายเป็นบูดบึ้งในการศึกษาของฉันหยาบผ่านความกระตือรือร้นของธรรมชาติของฉัน แต่เธออยู่ที่นั่นเพื่อฉันไปปราบรูปร่างหน้าตาของความอ่อนโยนของเธอเอง และ Clerval - สิ่งใดที่ไม่ดีสามารถยึดที่มั่นในจิตวิญญาณอันสูงส่งของ Clerval? - แต่เขาอาจไม่ได้รับอย่างมีมนุษยธรรมอย่างสมบูรณ์แบบเพื่อให้ความคิดในความเอื้ออาทรของเขา - เพื่อให้เต็มรูปแบบของความเมตตาและความอ่อนโยนอยู่ท่ามกลางความรักของเขาสำหรับการใช้ประโยชน์จากการผจญภัยที่มีเธอไม่ กางออกกับเขาน่ารักที่แท้จริงของการเกื้อกูลและทำให้การทำดีที่สิ้นสุดและจุดมุ่งหมายของความทะเยอทะยานของเขาทะยาน. ฉันรู้สึกมีความสุขที่ยอดเยี่ยมในการอยู่อาศัยในความทรงจำในวัยเด็กก่อนที่จะโชคร้ายได้ใจของฉันเสียและเปลี่ยนวิสัยทัศน์ที่สดใสของประโยชน์ที่กว้างขวาง เข้าสู่การสะท้อนมืดมนและแคบเมื่อตัวเอง นอกจากนี้ในการวาดภาพของวันแรกของฉันที่ฉันยังบันทึกเหตุการณ์เหล่านั้นซึ่งนำโดยขั้นตอนหาเหตุผลไม่ได้ที่จะเล่าเรื่องราวหลังจากที่ฉันจากความทุกข์ยากเพราะเมื่อฉันจะบัญชีกับตัวเองสำหรับการเกิดของความรักที่ซึ่งปกครองหลังจากนั้นชะตากรรมของฉัน ฉันคิดว่ามันจะเกิดขึ้นเช่นแม่น้ำภูเขา, จากแหล่งที่เลวทรามและเกือบลืม; แต่อาการบวมในขณะที่มันเดินมันก็กลายเป็นฝนตกหนักซึ่งในหลักสูตรที่ได้กวาดไปทุกความหวังและความสุขของฉัน. ปรัชญาธรรมชาติเป็นอัจฉริยะที่มีการควบคุมชะตากรรมของฉัน ฉันต้องการดังนั้นในการบรรยายนี้จะระบุข้อเท็จจริงเหล่านั้นซึ่งนำไปสู่ความสมัครใจของฉันสำหรับวิทยาศาสตร์ เมื่อตอนที่ผมอายุสิบสามปีเราทุกคนไปในงานปาร์ตี้ของความสุขที่จะอาบน้ำที่อยู่ใกล้ Thonon: ความร้ายแรงของสภาพอากาศจำเป็นต้องให้เรายังคงถูกคุมขังในวันที่ถึงโรงแรม ในบ้านหลังนี้ผมบังเอิญที่จะหาปริมาณของการทำงานของคอร์นีเลีย Agrippa ผมเปิดมันด้วยความไม่แยแส; ทฤษฎีที่เขาพยายามที่จะแสดงให้เห็นและข้อเท็จจริงที่ยอดเยี่ยมที่เขาเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงในเร็ว ๆ นี้ในความรู้สึกกระตือรือร้น ไฟใหม่ดูเหมือนจะรุ่งอรุณเมื่อใจของฉัน; และวิ่งไปด้วยความสุขผมสื่อสารการค้นพบของฉันไปที่พ่อของฉัน พ่อของฉันมองลวกที่หน้าชื่อของหนังสือของฉันและกล่าวว่า "อาคอร์นีเลีย Agrippa ฉันรักวิกเตอร์ไม่ต้องเสียเวลาของคุณเมื่อนี้! มันเป็นถังขยะที่น่าเศร้า." ถ้าแทนคำพูดนี้พ่อของฉันได้รับ ความเจ็บปวดที่จะอธิบายกับผมว่าหลักการของ Agrippa ที่ได้รับการระเบิดอย่างสิ้นเชิงและระบบที่ทันสมัยของวิทยาศาสตร์ได้รับการแนะนำที่มีพลังมากขึ้นกว่าสมัยโบราณเพราะอำนาจของหลังเป็นเพ้อเจ้อขณะที่อดีต เป็นเรื่องจริงและการปฏิบัติ; ภายใต้สถานการณ์ดังกล่าวแน่นอนฉันควรจะได้โยน Agrippa กันและได้เป็นที่พึงพอใจจินตนาการของฉันอบอุ่นเหมือนเดิมกลับมีความกระตือรือร้นมากขึ้นเพื่อการศึกษาในอดีตของฉัน มันเป็นไปได้แม้กระทั่งว่ารถไฟของความคิดของฉันจะไม่ได้รับแรงกระตุ้นร้ายแรงที่นำไปสู่การทำลายของฉัน แต่ภาพรวมคร่าวๆพ่อของฉันได้รับของปริมาณของฉันโดยไม่ได้หมายความว่าผมมั่นใจว่าเขากำลังทำความคุ้นเคยกับเนื้อหาของตน และฉันยังคงอ่านด้วยความโลภที่ยิ่งใหญ่ที่สุด. เมื่อฉันกลับบ้าน, การดูแลครั้งแรกของฉันคือการจัดหางานทั้งหมดของผู้เขียนคนนี้และหลังจากนั้นของพาราเซลซัสและอัลแบร์แมกนัส ผมอ่านและศึกษาเพ้อฝันป่าของนักเขียนเหล่านี้ด้วยความสุข; พวกเขาดูเหมือนจะสมบัติฉันที่รู้จักกันไม่กี่ข้างตัวเอง ผมได้อธิบายตัวเองเช่นเคยได้รับการ embued มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเจาะความลับของธรรมชาติ ทั้งๆที่มีการใช้แรงงานที่รุนแรงและการค้นพบที่ยอดเยี่ยมของนักปรัชญาที่ทันสมัยฉันมักจะมาจากการศึกษาของฉันพอใจและไม่พอใจ เซอร์ไอแซกนิวตันกล่าวคือจะต้องยอมรับว่าเขารู้สึกเหมือนเด็กยกขึ้นข้างเปลือกหอยทะเลที่ดีและการสำรวจของความเป็นจริง ผู้สืบทอดของเขาในแต่ละสาขาของปรัชญาธรรมชาติกับผู้ที่ฉันคุ้นเคยปรากฏแม้จะกังวลเด็กของฉันเป็น Tyros มีส่วนร่วมในการแสวงหาเดียวกัน. ชาวนาไม่ได้เรียนหนังสือเห็นองค์ประกอบรอบ ๆ ตัวเขาและได้รับการทำความคุ้นเคยกับการใช้งานจริงของพวกเขา ปรัชญาการเรียนรู้มากที่สุดรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ เขาได้เปิดเผยบางส่วนใบหน้าของธรรมชาติ แต่ lineaments อมตะของเธอก็ยังคงสงสัยและความลึกลับ เขาอาจจะผ่า, anatomise และให้ชื่อ; แต่ไม่ได้ที่จะพูดถึงสาเหตุสุดท้ายที่ทำให้เกิดในระดับมัธยมศึกษาและอุดมศึกษาของพวกเขาไม่รู้จักกับเขาอย่างเต็มที่ ผมได้จ้องอยู่กับป้อมปราการและอุปสรรคที่ดูเหมือนจะให้มนุษย์จากการเข้าสู่ป้อมปราการของธรรมชาติและผลีผลามและโง่ฉันได้ repined. แต่ที่นี่มีหนังสือและที่นี่เป็นคนที่เจาะลึกและรู้มากขึ้น ผมเอาคำพูดของพวกเขาสำหรับสิ่งที่พวกเขาเจอร์รีและฉันกลายเป็นสาวกของพวกเขา มันอาจจะแปลกที่ปรากฏดังกล่าวควรเกิดขึ้นในศตวรรษที่สิบแปด; แต่ในขณะที่ผมทำตามกิจวัตรประจำวันของการศึกษาในโรงเรียนของเจนีวาที่ฉันได้ในระดับที่ดีด้วยตนเองการเรียนการสอนเกี่ยวกับการศึกษาที่ชื่นชอบ พ่อของฉันไม่ได้ทางวิทยาศาสตร์และฉันถูกทิ้งให้ต่อสู้กับความมืดบอดของเด็กเพิ่มความกระหายของนักเรียนสำหรับความรู้ ภายใต้การแนะนำของครูพี่เลี้ยงใหม่ของฉันที่ฉันเข้ากับความขยันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการค้นหาของหินนักปรัชญาและยาอายุวัฒนะของชีวิต; แต่เร็ว ๆ นี้หลังได้รับการแบ่งแยกความสนใจของฉัน ความมั่งคั่งเป็นวัตถุที่ด้อยกว่า; แต่สิ่งที่พระสิริจะเข้าร่วมการค้นพบว่าฉันสามารถขับไล่โรคจากกรอบของมนุษย์และทำให้คนคงกระพันใด ๆ แต่ตาย! ไม่ได้เหล่านี้วิสัยทัศน์ของฉันเท่านั้น การเลี้ยงผีหรือปีศาจเป็นสัญญาตามที่กว้างขวางโดยนักเขียนที่ชื่นชอบการปฏิบัติตามที่ฉันขอมากที่สุดกระหาย; และถ้าวิทยาคมฉันไม่ประสบความสำเร็จเสมอผมมาประกอบความล้มเหลวมากกว่าการขาดประสบการณ์ของตัวเองและความผิดพลาดมากกว่าที่จะต้องการทักษะหรือความจงรักภักดีในอาจารย์ของฉัน จึงเป็นเวลาที่ผมถูกครอบครองโดยระบบระเบิดมั่วสุมเช่น unadept พันทฤษฎีขัดแย้งและพยามยามหมดในคราบมากของความรู้มากมายนำโดยจินตนาการกระตือรือร้นและการใช้เหตุผลหน่อมแน้มจนเกิดอุบัติเหตุอีกครั้งการเปลี่ยนแปลงในปัจจุบัน ความคิดของฉัน. เมื่อผมเป็นประมาณสิบห้าปีที่เราได้ออกไปที่บ้านของเราอยู่ใกล้ Belrive เมื่อเราเห็น vi มากที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Frankenstein Mary Shelley บทที่ 2

เราอยู่มาด้วยกัน มีไม่มาก ปี ความแตกต่างของอายุของเรา ผมไม่ต้องพูดว่าเราเป็นคนแปลกหน้าใด ๆ ชนิดของไฟฉายหรือข้อพิพาท สามัคคี คือ วิญญาณของมิตรภาพของเราและความหลากหลายและความคมชัดที่ subsisted ในตัวละครของเราดึงเราใกล้กัน ลิซาเบ ธของความสงบ และเข้มข้นกว่า นิสัย แต่กับทุกความกระตือรือร้นของฉัน ฉันสามารถใช้ที่รุนแรงมากขึ้นและลึกมากขึ้นได้มีความกระหายในความรู้ เธอ busied ตัวเองกับต่อไปนี้สินค้าทางอากาศของกวี และในฉากที่ยิ่งใหญ่และมหัศจรรย์ซึ่งล้อมรอบบ้านสวิสของเรา -- รูปร่างประเสริฐของภูเขา การเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล ; พายุสงบ ; ความเงียบของฤดูหนาวและชีวิตและความวุ่นวายของฤดูอัลไพน์ . . . เธอพบขอบเขตกว้างขวางสำหรับความชื่นชมและความสุข ในขณะที่ฉันคิดจริงจัง และพอใจกับสหายวิญญาณปรากฏงดงามมากมาย ผมยินดีเข้าไปตรวจสอบสาเหตุของพวกเขา โลกฉันความลับที่ฉันต้องการเพื่อพระเจ้า ความอยากรู้อยากเห็น งานวิจัย ตั้งใจจริงที่จะเรียนรู้ที่ซ่อนอยู่ในกฎของธรรมชาติ คล้ายกับความปีติยินดี ,ตามที่พวกเขาเกิดขึ้นกับฉัน ในความรู้สึกแรกที่จำได้

ในวันเกิดของลูกชายคนที่สอง จูเนียร์ของฉันโดยเจ็ดปี พ่อแม่ก็ให้%