- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The Story of Louis BrailleThere was
The Story of Louis Braille
There was a time, not long ago, when most people thought that blind people could never learn to read. People thought that the only way to read was to look at words with your eyes.
A young French boy named Louis Braille thought otherwise. Blind from the age of three, young Louis desperately wanted to read. He realized the vast world of thought and ideas that was locked out to him because of his disability. And he was determined to find the key to this door for himself, and for all other blind persons.
This story begins in the early part of the nineteenth century. Louis Braille was born in 1809, in a small village near Paris. His father made harnesses and other leather goods to sell to the other villagers. Louis’ father often used sharp tools to cut and punch holes in the leather.
One of the tools he used to makes holes was a sharp awl. An awl is a tool that looks like a short pointed stick, with a round, wooden handle. While playing with one of his father’s awls, Louis’ hand slipped and he accidentally poked one of his eyes. At first the injury didn’t seem serious, but then the wound became infected. A few days later young Louis lost sight in both his eyes. The first few days after becoming blind were very hard.
But as the days went by Louis learned to adapt and learned to lead an otherwise normal life. He went to school with all his friends and did well at his studies. He was both intelligent and creative. He wasn’t going to let his disability slow him down one bit.
As he grew older, he realized that the small school he attended did not have the money and resources he needed. He heard of a school in Paris that was especially for blind students. Louis didn’t have to think twice about going. He packed his bags and went off to find himself a solid education.
When he arrived at the special school for the blind, he asked his teacher if the school had books for blind persons to read. Louis found that the school did have books for the blind to read.
These books had large letters that were raised up off the page. Since the letters were so big, the books themselves were large and bulky. More importantly, the books were expensive to buy. The school had exactly fourteen of them.
Louis set about reading all fourteen books in the school library. He could feel each letter, but it took him a long time to read a sentence. It took a few seconds to reach each word and by the time he reached the end of a sentence, he almost forgot what the beginning of the sentence was about. Louis knew there must be a better way.
There must be a way for a blind person to quickly feel the words on a page. There must be a way for a blind person to read as quickly and as easily as a sighted person.
That day he set himself the goal of thinking up a system for blind people to read. He would try to think of some alphabet code to make his ‘finger reading’ as quick and easy as sighted reading.
Now Louis was a tremendously creative person. He learned to play the cello and organ at a young age. He was so talented an organist that he played at churches all over Paris.
Music was really his first love. It also happened to be a steady source of income. Louis had great confidence in his own creative abilities.
He knew that he was as intelligent and creative as any other person his own age. And his musical talent showed how much he could accomplish when given a chance.
One day chance walked in the door. Somebody at the school heard about an alphabet code that was being used by the French army. This code was used to deliver messages at night from officers to soldiers. The messages could not be written on paper because the soldier would have to strike a match to read it.
The light from the match would give the enemy a target at which to shoot. The alphabet code was made up of small dots and dashes. These symbols were raised up off the paper so that soldiers could read them by running their fingers over them. Once the soldiers understood the code, everything worked fine.
Louis got hold of some of this code and tried it out. It was much better than reading the gigantic books with gigantic raised letters.
But the army code was still slow and cumbersome. The dashes took up a lot of space on a page. Each page could only hold one or two sentences. Louis knew that he could improve this alphabet in some way.
On his next vacation home, he would spend all his time working on finding a way to make this improvement. When he arrived home for school vacation, he was greeted warmly by his parents.
His mother and father always encouraged him on his music and other school projects. Louis sat down to think about how he could improve the system of dots and dashes. He liked the idea of the raised dots, but could do without the raised dashes.
As he sat there in his father’s leather shop, he picked up one of his father’s blunt awls. The idea came to him in a flash. The very tool which had caused him to go blind could be used to make a raised dot alphabet that would enable him to read.
The next few days he spent working on an alphabet made up entirely of six dots. The position of the different dots would represent the different letters of the alphabet.
Louis used the blunt awl to punch out a sentence. He read it quickly from left to right. Everything made sense. It worked…
(Louis Braille’s invention continues to inspire new and innovative products that help build a world that is more inclusive for people with disabilities, such as ADA ramps, also known as “braille for the feet.”)
ndFragm�)- �Uo0 � s th�-ug�Uo0 � flat shoes to high heels. This is a beautiful symbol of the Quinceañera’s transformation from a little girl to a young lady.
At the church ceremony, a special Kneeling Pillow, sometimes personalized with the Quinceañera’s name, is placed in position for the young girl to kneel on during the ceremony. And, a touch of elegance is added with smaller decorated Ceremony Pillows for the presentation of the Quinceañera’s ceremony gifts, such as the Tiara, the Scepter and the Shoes.
At the reception, there is always the toast to the Quinceanera, known as the brindis. With decorated Champagne Glasses, the guests are invited to offer their congratulations and best wishes.
The Last Doll is used as part of the ceremony or as decoration and keepsake. In some customs, the Quinceanera doll represents the last things of a child now that the Quinceanera will focus on the things of a young lady. In some Hispanic cultures, the cápias (printed ribbons with the Quinceanera’s name and date) are pinned to the doll, and the Quinceanera circulates among her guests, thanking them for their presence and presenting them with a memento taken from the doll.
The Quince Años is a glorious celebration that remains a cherished and honored tradition
There was a time, not long ago, when most people thought that blind people could never learn to read. People thought that the only way to read was to look at words with your eyes.
A young French boy named Louis Braille thought otherwise. Blind from the age of three, young Louis desperately wanted to read. He realized the vast world of thought and ideas that was locked out to him because of his disability. And he was determined to find the key to this door for himself, and for all other blind persons.
This story begins in the early part of the nineteenth century. Louis Braille was born in 1809, in a small village near Paris. His father made harnesses and other leather goods to sell to the other villagers. Louis’ father often used sharp tools to cut and punch holes in the leather.
One of the tools he used to makes holes was a sharp awl. An awl is a tool that looks like a short pointed stick, with a round, wooden handle. While playing with one of his father’s awls, Louis’ hand slipped and he accidentally poked one of his eyes. At first the injury didn’t seem serious, but then the wound became infected. A few days later young Louis lost sight in both his eyes. The first few days after becoming blind were very hard.
But as the days went by Louis learned to adapt and learned to lead an otherwise normal life. He went to school with all his friends and did well at his studies. He was both intelligent and creative. He wasn’t going to let his disability slow him down one bit.
As he grew older, he realized that the small school he attended did not have the money and resources he needed. He heard of a school in Paris that was especially for blind students. Louis didn’t have to think twice about going. He packed his bags and went off to find himself a solid education.
When he arrived at the special school for the blind, he asked his teacher if the school had books for blind persons to read. Louis found that the school did have books for the blind to read.
These books had large letters that were raised up off the page. Since the letters were so big, the books themselves were large and bulky. More importantly, the books were expensive to buy. The school had exactly fourteen of them.
Louis set about reading all fourteen books in the school library. He could feel each letter, but it took him a long time to read a sentence. It took a few seconds to reach each word and by the time he reached the end of a sentence, he almost forgot what the beginning of the sentence was about. Louis knew there must be a better way.
There must be a way for a blind person to quickly feel the words on a page. There must be a way for a blind person to read as quickly and as easily as a sighted person.
That day he set himself the goal of thinking up a system for blind people to read. He would try to think of some alphabet code to make his ‘finger reading’ as quick and easy as sighted reading.
Now Louis was a tremendously creative person. He learned to play the cello and organ at a young age. He was so talented an organist that he played at churches all over Paris.
Music was really his first love. It also happened to be a steady source of income. Louis had great confidence in his own creative abilities.
He knew that he was as intelligent and creative as any other person his own age. And his musical talent showed how much he could accomplish when given a chance.
One day chance walked in the door. Somebody at the school heard about an alphabet code that was being used by the French army. This code was used to deliver messages at night from officers to soldiers. The messages could not be written on paper because the soldier would have to strike a match to read it.
The light from the match would give the enemy a target at which to shoot. The alphabet code was made up of small dots and dashes. These symbols were raised up off the paper so that soldiers could read them by running their fingers over them. Once the soldiers understood the code, everything worked fine.
Louis got hold of some of this code and tried it out. It was much better than reading the gigantic books with gigantic raised letters.
But the army code was still slow and cumbersome. The dashes took up a lot of space on a page. Each page could only hold one or two sentences. Louis knew that he could improve this alphabet in some way.
On his next vacation home, he would spend all his time working on finding a way to make this improvement. When he arrived home for school vacation, he was greeted warmly by his parents.
His mother and father always encouraged him on his music and other school projects. Louis sat down to think about how he could improve the system of dots and dashes. He liked the idea of the raised dots, but could do without the raised dashes.
As he sat there in his father’s leather shop, he picked up one of his father’s blunt awls. The idea came to him in a flash. The very tool which had caused him to go blind could be used to make a raised dot alphabet that would enable him to read.
The next few days he spent working on an alphabet made up entirely of six dots. The position of the different dots would represent the different letters of the alphabet.
Louis used the blunt awl to punch out a sentence. He read it quickly from left to right. Everything made sense. It worked…
(Louis Braille’s invention continues to inspire new and innovative products that help build a world that is more inclusive for people with disabilities, such as ADA ramps, also known as “braille for the feet.”)
ndFragm�)- �Uo0 � s th�-ug�Uo0 � flat shoes to high heels. This is a beautiful symbol of the Quinceañera’s transformation from a little girl to a young lady.
At the church ceremony, a special Kneeling Pillow, sometimes personalized with the Quinceañera’s name, is placed in position for the young girl to kneel on during the ceremony. And, a touch of elegance is added with smaller decorated Ceremony Pillows for the presentation of the Quinceañera’s ceremony gifts, such as the Tiara, the Scepter and the Shoes.
At the reception, there is always the toast to the Quinceanera, known as the brindis. With decorated Champagne Glasses, the guests are invited to offer their congratulations and best wishes.
The Last Doll is used as part of the ceremony or as decoration and keepsake. In some customs, the Quinceanera doll represents the last things of a child now that the Quinceanera will focus on the things of a young lady. In some Hispanic cultures, the cápias (printed ribbons with the Quinceanera’s name and date) are pinned to the doll, and the Quinceanera circulates among her guests, thanking them for their presence and presenting them with a memento taken from the doll.
The Quince Años is a glorious celebration that remains a cherished and honored tradition
0/5000
เรื่องราวของ Louis อักษรเบรลล์มีเวลา ไม่นาน เมื่อคนส่วนใหญ่คิดว่า คนตาบอดสามารถเรียนรู้ไม่เคยอ่าน คนคิดว่า วิธีเดียวที่จะอ่านได้ดูกับตาคำชายฝรั่งเศสหนุ่มชื่อ Louis อักษรเบรลล์คิดเป็นอย่างอื่น ตาบอดจากอายุของหนุ่มสาวสาม Louis หมดอยากอ่าน เขารับรู้โลกของความคิดและความคิดมากมายที่ถูกล็อคการใช้งานกับเขา เพราะเขาพิการ และเขากำหนดเพื่อค้นหากุญแจสู่ประตูนี้ และคนอื่น ๆ คนตาบอดเรื่องนี้เริ่มต้นในส่วนต้นของศตวรรษ อักษรเบรลล์ Louis เกิดใน 1809 ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ใกล้ปารีส พ่อทำ harnesses และหนังอื่น ๆ เพื่อขายให้กับชาวบ้านอื่น ๆ พ่อของ Louis มักใช้เครื่องมือคมตัด และเจาะหลุมในหนังหนึ่งในเครื่องมือที่เขาใช้ในการทำให้หลุม awl คมได้ Awl เป็นเครื่องมือที่มีลักษณะเหมือนไม้ชี้สั้น มีรอบ มือจับไม้ ในขณะที่เล่นกับบิดา awls การเล็ดรอดของ Louis มือ และเขา poked บังเอิญตาอย่างใดอย่างหนึ่ง ครั้งแรกบาดเจ็บที่ไม่ได้ดูเหมือนร้ายแรง แต่แล้ว กลายเป็นการติดเชื้อแผล ไม่กี่วัน Louis หนุ่มภายหลังแพ้สายตาในตาทั้งสองข้างของเขา สองสามวันแรกหลังจากกลายเป็นตาบอดได้ยากมากแต่เป็นวันไปโดย Louis เรียนรู้วิธีการปรับเปลี่ยน และเรียนรู้การมีชีวิตอย่างปกติ เขาไปโรงเรียนกับเพื่อนของเขาทั้งหมด และไม่ดีที่เขาศึกษา เขาเป็นอัจฉริยะ และความคิดสร้างสรรค์ เขาไม่ได้จะให้เขาพิการเขาช้าหนึ่งบิตที่เขาเติบโตเก่า เขารู้ว่า เขาเข้าร่วมโรงเรียนขนาดเล็กไม่มีเงินและทรัพยากรที่เขาต้องการ เขาได้ยินโรงเรียนในปารีสที่ถูกโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับนักเรียนตาบอด Louis ไม่ต้องคิดไปสองครั้ง เขาบรรจุถุงของเขา และออกไปหาตัวเองศึกษาแข็งเมื่อเขามาถึงโรงเรียนพิเศษสำหรับคนตาบอด เขาถามครูถ้า โรงเรียนมีหนังสือสำหรับคนตาบอดอ่าน Louis พบว่า โรงเรียนได้มีหนังสือสำหรับคนตาบอดอ่านหนังสือเหล่านี้มีตัวอักษรขนาดใหญ่ที่ถูกยกขึ้นปิดหน้า เนื่องจากตัวอักษรได้เลย หนังสือเองมีขนาดใหญ่ และขนาดใหญ่ หนังสือสำคัญ มีราคาแพงจะซื้อ โรงเรียนมีตรง 14 ของพวกเขาLouis ตั้งเกี่ยวกับการอ่านหนังสือทั้งหมดสิบสี่ในห้องสมุดโรงเรียน เขาอาจรู้สึกว่าแต่ละตัวอักษร แต่เขาใช้เวลานานในการอ่านประโยค ใช้เวลากี่วินาทีในการเข้าถึงแต่ละคำ และตามเวลาเขามาถึงจุดสิ้นสุดของประโยค เขาเกือบลืมจุดเริ่มต้นของประโยคที่ไม่เกี่ยวกับ Louis รู้ว่า ต้องมีวิธีที่ดีกว่าต้องมีวิธีสำหรับคนตาบอดสัมผัสคำบนหน้าได้อย่างรวดเร็ว ต้องมีวิธีสำหรับคนตาบอดอ่านได้อย่างรวดเร็วและได้ อย่างง่ายดายเป็นคน sightedวันที่เขาได้ตัวเองเป้าหมายของการคิดที่จำเป็นสำหรับคนตาบอดอ่าน เขาจะพยายามคิดว่า บางรหัสอักษรให้เขา 'นิ้วอ่าน' เป็น ง่ายเป็นอ่าน sightedตอนนี้ Louis ถูกคนอย่างสร้างสรรค์ เขาได้เรียนรู้การเล่นเชลโลและอวัยวะที่อายุยังน้อย เขาเก่งมากเป็นนักออร์แกนประจำที่เล่นในโบสถ์ทั่วปารีสเพลงจริง ๆ เป็นรักแรกของเขา มันยังเกิดขึ้นจะ เป็นแหล่งรายได้ที่มั่นคง Louis มีความมั่นใจมากในความสามารถความคิดสร้างสรรค์ของเขาเองเขารู้ว่า เขาเป็นอัจฉริยะ และความคิดสร้างสรรค์เป็นใด ๆ บุคคลอื่นอายุของเขาเอง และพรสวรรค์ด้านดนตรีของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาสามารถทำเมื่อมีโอกาสวันหนึ่งมีโอกาสเดินในประตู ใครที่ได้ยินเกี่ยวกับรหัสตัวอักษรที่ถูกใช้ โดยกองทัพฝรั่งเศส รหัสนี้ถูกใช้เพื่อจัดส่งข้อความในเวลากลางคืนจากเจ้าหน้าที่ทหาร ไม่สามารถเขียนข้อความบนกระดาษเนื่องจากทหารจะต้องตีตรงที่อ่านได้แสงจากการจับคู่จะให้ศัตรูเป้าหมายในการยิง รหัสตัวอักษรที่ขึ้นจุดเล็ก ๆ และเส้นประ สัญลักษณ์เหล่านี้ถูกยกขึ้นปิดกระดาษเพื่อให้ทหารสามารถอ่านได้ โดยใช้นิ้วมือของพวกเขาเหล่านั้น เมื่อทหารเข้าใจรหัส ทุกอย่างทำงานดีขึ้นLouis มีค้างของรหัสนี้ และลองทำ ดีกว่าอ่านหนังสือยักษ์ มียักษ์ตัวอักษรยกขึ้นได้แต่รหัสกองทัพก็ยังคงช้า และยุ่งยาก เส้นประเอาขึ้นมากบนหน้า แต่ละหน้าสามารถเพียงกดค้างไว้หนึ่ง หรือสองประโยค Louis รู้ว่า เขาสามารถปรับปรุงอักษรนี้ในบางวิธีบนบ้านพักผ่อนต่อไป เขาจะใช้เวลาของเขาทำงานในการค้นหาวิธีที่จะทำการปรับปรุงนี้ เมื่อเขามาถึงบ้านสำหรับวันหยุดของโรงเรียน เขาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น โดยพ่อแม่ของเขาแม่และพ่อของเขาจะสนับสนุนให้เขาอื่น ๆ โครงการโรงเรียนและเพลงของเขา Louis นั่งลงคิดว่าเขาสามารถปรับปรุงระบบของจุดและเส้นประ เขาชอบความคิดของจุดยก แต่อาจไม่ มีเส้นประยกขณะที่เขานั่งในร้านหนังของพ่อของเขา เขาเบิกค่า awls ทื่อของบิดาอย่างใดอย่างหนึ่ง ความคิดที่มากับเขาในการแฟลช สามารถใช้เครื่องมือมากซึ่งก็ทำให้เขาตาบอดไปให้ตัวอักษรจุดยกที่จะให้เขาอ่านถัดไปไม่กี่วันเขาใช้เวลาทำงานกับตัวอักษรที่สร้างขึ้นทั้งหมด 6 จุด ตำแหน่งของจุดต่าง ๆ จะแสดงตัวอักษรแตกต่างกันLouis ใช้ awl ทื่อชกออกประโยค เขาอ่านมันอย่างรวดเร็วจากซ้ายไปขวา ทุกอย่างรู้สึกได้ ทำงาน...(ประดิษฐ์ Louis อักษรเบรลล์ยังคงสร้างผลิตภัณฑ์ใหม่ และนวัตกรรมที่ช่วยสร้างโลกที่รัดกุมมากขึ้นสำหรับผู้ทุพพลภาพ เช่น ADA ทางลาด หรือที่เรียกว่า "อักษรเบรลล์สำหรับเท้า")ndFragm) - s อายุ 0 th - u g อายุ 0 แบนรองเท้ากับส้นสูง นี่คือสัญลักษณ์ของ Quinceañera การเปลี่ยนแปลงจากสาวน้อยกับสุภาพสตรีสาวสวยในพิธีคริสตจักร เป็นพิเศษนั่งหมอน ส่วนบุคคลชื่อของ Quinceañera บางครั้งจะถูกวางในตำแหน่งสาวคุกเข่าในระหว่างพิธี ก เพิ่มสัมผัสของความสง่างาม มีขนาดเล็กตกแต่งพิธีหมอนสำหรับงานนำเสนอของขวัญพิธีของ Quinceañera เทียร่า คทาที่ และรองเท้าที่แผนกต้อนรับ มีอยู่เสมอขนมปังกับ Quinceanera, brindis เรียกว่า ด้วยแก้วแชมเปญตกแต่ง แขกรับเชิญให้ขอแสดงความยินดีและด้วยความปรารถนาดีของพวกเขาตุ๊กตาล่าสุดใช้ เป็นส่วนหนึ่งของพิธี หรือตกแต่งและ keepsake ในบางศุลกากร ตุ๊กตา Quinceanera แสดงถึงสิ่งสุดท้ายของเด็กที่ Quinceanera จะเน้นที่ของหญิงสาว ในบางวัฒนธรรม Hispanic, cápias (พิมพ์ทุกรุ่นของ Quinceanera ชื่อและวัน) จะตรึงไว้กับตุ๊กตา และ Quinceanera หมุนเวียนอยู่ในหมู่แขกของเธอ ยังพวก และการนำเสนอให้กับ memento มาจากตุ๊กตาQuince Años คือ เฉลิมรุ่งโรจน์ที่ยังคงหวงแหน และอีกประเพณี
การแปล กรุณารอสักครู่..
The Story of Louis Braille
There was a time, not long ago, when most people thought that blind people could never learn to read. People thought that the only way to read was to look at words with your eyes.
A young French boy named Louis Braille thought otherwise. Blind from the age of three, young Louis desperately wanted to read. He realized the vast world of thought and ideas that was locked out to him because of his disability. And he was determined to find the key to this door for himself, and for all other blind persons.
This story begins in the early part of the nineteenth century. Louis Braille was born in 1809, in a small village near Paris. His father made harnesses and other leather goods to sell to the other villagers. Louis’ father often used sharp tools to cut and punch holes in the leather.
One of the tools he used to makes holes was a sharp awl. An awl is a tool that looks like a short pointed stick, with a round, wooden handle. While playing with one of his father’s awls, Louis’ hand slipped and he accidentally poked one of his eyes. At first the injury didn’t seem serious, but then the wound became infected. A few days later young Louis lost sight in both his eyes. The first few days after becoming blind were very hard.
But as the days went by Louis learned to adapt and learned to lead an otherwise normal life. He went to school with all his friends and did well at his studies. He was both intelligent and creative. He wasn’t going to let his disability slow him down one bit.
As he grew older, he realized that the small school he attended did not have the money and resources he needed. He heard of a school in Paris that was especially for blind students. Louis didn’t have to think twice about going. He packed his bags and went off to find himself a solid education.
When he arrived at the special school for the blind, he asked his teacher if the school had books for blind persons to read. Louis found that the school did have books for the blind to read.
These books had large letters that were raised up off the page. Since the letters were so big, the books themselves were large and bulky. More importantly, the books were expensive to buy. The school had exactly fourteen of them.
Louis set about reading all fourteen books in the school library. He could feel each letter, but it took him a long time to read a sentence. It took a few seconds to reach each word and by the time he reached the end of a sentence, he almost forgot what the beginning of the sentence was about. Louis knew there must be a better way.
There must be a way for a blind person to quickly feel the words on a page. There must be a way for a blind person to read as quickly and as easily as a sighted person.
That day he set himself the goal of thinking up a system for blind people to read. He would try to think of some alphabet code to make his ‘finger reading’ as quick and easy as sighted reading.
Now Louis was a tremendously creative person. He learned to play the cello and organ at a young age. He was so talented an organist that he played at churches all over Paris.
Music was really his first love. It also happened to be a steady source of income. Louis had great confidence in his own creative abilities.
He knew that he was as intelligent and creative as any other person his own age. And his musical talent showed how much he could accomplish when given a chance.
One day chance walked in the door. Somebody at the school heard about an alphabet code that was being used by the French army. This code was used to deliver messages at night from officers to soldiers. The messages could not be written on paper because the soldier would have to strike a match to read it.
The light from the match would give the enemy a target at which to shoot. The alphabet code was made up of small dots and dashes. These symbols were raised up off the paper so that soldiers could read them by running their fingers over them. Once the soldiers understood the code, everything worked fine.
Louis got hold of some of this code and tried it out. It was much better than reading the gigantic books with gigantic raised letters.
But the army code was still slow and cumbersome. The dashes took up a lot of space on a page. Each page could only hold one or two sentences. Louis knew that he could improve this alphabet in some way.
On his next vacation home, he would spend all his time working on finding a way to make this improvement. When he arrived home for school vacation, he was greeted warmly by his parents.
His mother and father always encouraged him on his music and other school projects. Louis sat down to think about how he could improve the system of dots and dashes. He liked the idea of the raised dots, but could do without the raised dashes.
As he sat there in his father’s leather shop, he picked up one of his father’s blunt awls. The idea came to him in a flash. The very tool which had caused him to go blind could be used to make a raised dot alphabet that would enable him to read.
The next few days he spent working on an alphabet made up entirely of six dots. The position of the different dots would represent the different letters of the alphabet.
Louis used the blunt awl to punch out a sentence. He read it quickly from left to right. Everything made sense. It worked…
(Louis Braille’s invention continues to inspire new and innovative products that help build a world that is more inclusive for people with disabilities, such as ADA ramps, also known as “braille for the feet.”)
ndFragm�)- �Uo0 � s th�-ug�Uo0 � flat shoes to high heels. This is a beautiful symbol of the Quinceañera’s transformation from a little girl to a young lady.
At the church ceremony, a special Kneeling Pillow, sometimes personalized with the Quinceañera’s name, is placed in position for the young girl to kneel on during the ceremony. And, a touch of elegance is added with smaller decorated Ceremony Pillows for the presentation of the Quinceañera’s ceremony gifts, such as the Tiara, the Scepter and the Shoes.
At the reception, there is always the toast to the Quinceanera, known as the brindis. With decorated Champagne Glasses, the guests are invited to offer their congratulations and best wishes.
The Last Doll is used as part of the ceremony or as decoration and keepsake. In some customs, the Quinceanera doll represents the last things of a child now that the Quinceanera will focus on the things of a young lady. In some Hispanic cultures, the cápias (printed ribbons with the Quinceanera’s name and date) are pinned to the doll, and the Quinceanera circulates among her guests, thanking them for their presence and presenting them with a memento taken from the doll.
The Quince Años is a glorious celebration that remains a cherished and honored tradition
There was a time, not long ago, when most people thought that blind people could never learn to read. People thought that the only way to read was to look at words with your eyes.
A young French boy named Louis Braille thought otherwise. Blind from the age of three, young Louis desperately wanted to read. He realized the vast world of thought and ideas that was locked out to him because of his disability. And he was determined to find the key to this door for himself, and for all other blind persons.
This story begins in the early part of the nineteenth century. Louis Braille was born in 1809, in a small village near Paris. His father made harnesses and other leather goods to sell to the other villagers. Louis’ father often used sharp tools to cut and punch holes in the leather.
One of the tools he used to makes holes was a sharp awl. An awl is a tool that looks like a short pointed stick, with a round, wooden handle. While playing with one of his father’s awls, Louis’ hand slipped and he accidentally poked one of his eyes. At first the injury didn’t seem serious, but then the wound became infected. A few days later young Louis lost sight in both his eyes. The first few days after becoming blind were very hard.
But as the days went by Louis learned to adapt and learned to lead an otherwise normal life. He went to school with all his friends and did well at his studies. He was both intelligent and creative. He wasn’t going to let his disability slow him down one bit.
As he grew older, he realized that the small school he attended did not have the money and resources he needed. He heard of a school in Paris that was especially for blind students. Louis didn’t have to think twice about going. He packed his bags and went off to find himself a solid education.
When he arrived at the special school for the blind, he asked his teacher if the school had books for blind persons to read. Louis found that the school did have books for the blind to read.
These books had large letters that were raised up off the page. Since the letters were so big, the books themselves were large and bulky. More importantly, the books were expensive to buy. The school had exactly fourteen of them.
Louis set about reading all fourteen books in the school library. He could feel each letter, but it took him a long time to read a sentence. It took a few seconds to reach each word and by the time he reached the end of a sentence, he almost forgot what the beginning of the sentence was about. Louis knew there must be a better way.
There must be a way for a blind person to quickly feel the words on a page. There must be a way for a blind person to read as quickly and as easily as a sighted person.
That day he set himself the goal of thinking up a system for blind people to read. He would try to think of some alphabet code to make his ‘finger reading’ as quick and easy as sighted reading.
Now Louis was a tremendously creative person. He learned to play the cello and organ at a young age. He was so talented an organist that he played at churches all over Paris.
Music was really his first love. It also happened to be a steady source of income. Louis had great confidence in his own creative abilities.
He knew that he was as intelligent and creative as any other person his own age. And his musical talent showed how much he could accomplish when given a chance.
One day chance walked in the door. Somebody at the school heard about an alphabet code that was being used by the French army. This code was used to deliver messages at night from officers to soldiers. The messages could not be written on paper because the soldier would have to strike a match to read it.
The light from the match would give the enemy a target at which to shoot. The alphabet code was made up of small dots and dashes. These symbols were raised up off the paper so that soldiers could read them by running their fingers over them. Once the soldiers understood the code, everything worked fine.
Louis got hold of some of this code and tried it out. It was much better than reading the gigantic books with gigantic raised letters.
But the army code was still slow and cumbersome. The dashes took up a lot of space on a page. Each page could only hold one or two sentences. Louis knew that he could improve this alphabet in some way.
On his next vacation home, he would spend all his time working on finding a way to make this improvement. When he arrived home for school vacation, he was greeted warmly by his parents.
His mother and father always encouraged him on his music and other school projects. Louis sat down to think about how he could improve the system of dots and dashes. He liked the idea of the raised dots, but could do without the raised dashes.
As he sat there in his father’s leather shop, he picked up one of his father’s blunt awls. The idea came to him in a flash. The very tool which had caused him to go blind could be used to make a raised dot alphabet that would enable him to read.
The next few days he spent working on an alphabet made up entirely of six dots. The position of the different dots would represent the different letters of the alphabet.
Louis used the blunt awl to punch out a sentence. He read it quickly from left to right. Everything made sense. It worked…
(Louis Braille’s invention continues to inspire new and innovative products that help build a world that is more inclusive for people with disabilities, such as ADA ramps, also known as “braille for the feet.”)
ndFragm�)- �Uo0 � s th�-ug�Uo0 � flat shoes to high heels. This is a beautiful symbol of the Quinceañera’s transformation from a little girl to a young lady.
At the church ceremony, a special Kneeling Pillow, sometimes personalized with the Quinceañera’s name, is placed in position for the young girl to kneel on during the ceremony. And, a touch of elegance is added with smaller decorated Ceremony Pillows for the presentation of the Quinceañera’s ceremony gifts, such as the Tiara, the Scepter and the Shoes.
At the reception, there is always the toast to the Quinceanera, known as the brindis. With decorated Champagne Glasses, the guests are invited to offer their congratulations and best wishes.
The Last Doll is used as part of the ceremony or as decoration and keepsake. In some customs, the Quinceanera doll represents the last things of a child now that the Quinceanera will focus on the things of a young lady. In some Hispanic cultures, the cápias (printed ribbons with the Quinceanera’s name and date) are pinned to the doll, and the Quinceanera circulates among her guests, thanking them for their presence and presenting them with a memento taken from the doll.
The Quince Años is a glorious celebration that remains a cherished and honored tradition
การแปล กรุณารอสักครู่..
เรื่องราวของหลุยส์ เบรลล์
มีเวลาไม่นาน เมื่อคนส่วนใหญ่คิดว่าคนตาบอดไม่สามารถเรียนรู้ที่จะอ่าน คนคิดว่าวิธีเดียวที่จะอ่านเพื่อดูคำที่ตาของคุณ .
หนุ่มฝรั่งเศส เด็กชายที่ชื่อ หลุยส์ เบรลล์ คิดว่าเป็นอย่างอื่น ตาบอดตั้งแต่อายุ สาม หนุ่มหลุยส์ อยากอ่านเขารู้ว่าโลกที่กว้างใหญ่ของความคิดและความคิดที่ถูกล็อคออกกับเขาเพราะความพิการของเขา และเขาก็ตั้งใจที่จะค้นหากุญแจของประตูบานนี้ได้ และสำหรับผู้ที่ตาบอด อื่น ๆ .
เรื่องนี้เริ่มต้นในตอนต้นของศตวรรษที่สิบเก้า หลุยส์ เบรลล์ เกิดที่หมู่บ้านเล็กๆ ใกล้กับเพิ่มเติมในปารีสพ่อของเขาทำสายรัด และสินค้าเครื่องหนังอื่น ๆเพื่อขายให้กับชาวบ้านอีก คุณพ่อหลุยส์ มักจะใช้เครื่องมือที่คมตัดและเจาะหลุมในหนัง
เป็นหนึ่งในเครื่องมือที่เขาใช้เพื่อทำให้หลุมเป็นสว่าน ชาร์ป สว่านเป็นเครื่องมือที่มีลักษณะเหมือนไม้ปลายแหลมสั้น มีรอบไม้จับ ในขณะที่เล่นกับหนึ่งใน awls บิดาของเขาหลุยส์มือลื่นและเขาบังเอิญจิ้มตาข้างหนึ่ง ตอนแรกอาการบาดเจ็บไม่ได้ดูเหมือนร้ายแรง แต่แผลก็ติดเชื้อ ไม่กี่วันต่อมา หนุ่มหลุยส์ สูญเสียการมองเห็นในดวงตาทั้งสองข้างของเขา สองสามวันแรกหลังจากที่ตาบอดถูกมาก
แต่เมื่อเวลาผ่านไป หลุยส์ เรียนรู้ที่จะปรับตัว และเรียนรู้ที่จะมีชีวิตอย่างปกติเขาไปโรงเรียนกับเพื่อนๆ ของเขาทั้งหมด และทำได้ดีในการศึกษาของเขา เขาทั้งฉลาดและสร้างสรรค์ เขาจะไม่ปล่อยให้ความพิการของเขาช้าเขาลงสักนิด
เมื่อเขาโตขึ้น เขาก็พบว่าโรงเรียนขนาดเล็ก เขามาไม่ได้มีเงินและทรัพยากรที่เขาต้องการ เขาได้ยินว่าโรงเรียนแห่งหนึ่งในปารีส ที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับนักเรียนตาบอด หลุยส์ ไม่ต้องคิดเรื่องไปเขาเก็บข้าวของและออกไปค้นหาตัวเองการศึกษาที่มั่นคง
ตอนที่เขามาถึงที่โรงเรียนพิเศษสำหรับคนตาบอด เขาถามอาจารย์ของเขา ถ้าโรงเรียนมีหนังสือสำหรับคนตาบอดคนอ่าน หลุยส์ พบว่า โรงเรียนมีหนังสือสำหรับคนตาบอดอ่าน
หนังสือเหล่านี้มีขนาดใหญ่ ตัวอักษรที่ถูกยกขึ้นปิดหน้า เพราะตัวอักษรมีขนาดใหญ่มาก หนังสือที่ตัวเองมีขนาดใหญ่และขนาดใหญ่ที่สำคัญ หนังสือราคาแพงที่จะซื้อ โรงเรียนมีสิบสี่คน
หลุยส์ชุดเกี่ยวกับการอ่านหนังสือใน 14 โรงเรียน ห้องสมุด เขารู้สึกได้ว่า ทุกตัวอักษร แต่มันใช้เวลานานที่จะอ่านประโยค มันใช้เวลาไม่กี่วินาทีถึงแต่ละคำและตามเวลาที่เขามาถึงจุดสิ้นสุดของประโยค เขาเกือบลืมไปว่าจุดเริ่มต้นของประโยคเกี่ยวกับหลุยส์รู้ว่าต้องมีวิธีการที่ดีกว่า
ต้องมีวิธีการสำหรับคนตาบอดอย่างรวดเร็วรู้สึกคำบนหน้าเว็บ ต้องมีวิธีการสำหรับคนตาบอดอ่านได้อย่างรวดเร็วและง่ายๆ เหมือนเห็นคน
วันนั้นเขาตั้งตัวเองเป้าหมายของการคิดเป็นระบบเพื่อคนตาบอดอ่านเขาจะต้องพยายามคิดหาตัวอักษรรหัส เพื่อให้อ่าน ' นิ้ว ' เป็นง่ายและรวดเร็วเช่นสายตาอ่าน
ตอนนี้หลุยส์เป็นคนที่สร้างสรรค์เป็นอย่างมาก เขาเรียนรู้ที่จะเล่นไวโอลินและออร์แกนที่อายุยังน้อย เขาเก่งขนาดนี้มีคนเล่นออร์แกนในโบสถ์ที่เขาเล่นไปทั่วปารีส
เพลง เป็นรักแรกของเขา นอกจากนี้ยังเกิดขึ้นจะเป็นแหล่งคงที่ของรายได้หลุยส์ มีความมั่นใจในความสามารถของตัวเองสร้างสรรค์
เขารู้ดีว่าเขาเป็นอัจฉริยะ และความคิดสร้างสรรค์เป็นบุคคลอื่นใดที่อายุของเขาเอง และความสามารถทางดนตรีของเขา พบว่าเขาสามารถทำได้ เมื่อได้รับโอกาส
วันนึงโอกาสเดินเข้าประตูมา ใครบางคนที่โรงเรียนได้ยินเกี่ยวกับตัวอักษรรหัสที่ถูกใช้โดยกองทัพฝรั่งเศสรหัสนี้ถูกใช้เพื่อส่งข้อความที่คืนจากเจ้าหน้าที่ทหาร ข้อความที่ไม่สามารถเขียนบนกระดาษ เพราะทหารจะต้องตีราคาให้อ่าน . . .
แสงจากการแข่งขันจะให้ศัตรูเป้าหมายที่ยิง ตัวอักษรรหัสที่ถูกสร้างขึ้นจากจุดเล็ก ๆ และ 5 ขีดสัญลักษณ์เหล่านี้ถูกยกขึ้นจากกระดาษเพื่อให้ทหารสามารถอ่านได้โดยใช้นิ้วของพวกเขา เมื่อทหารเข้าใจรหัส , ทุกอย่างทำงานดี
หลุยส์ได้รับถือของบางส่วนของรหัสนี้และพยายามออก มันจะดีกว่าการอ่านหนังสือยักษ์กับยักษ์ขึ้นตัวอักษร
แต่กองทัพรหัสก็ยังช้าและยุ่งยากเครื่องหมายขีดกลางรับมากของพื้นที่ว่างบนหน้าเว็บ แต่ละหน้าสามารถถือหนึ่งหรือสองประโยค หลุยส์รู้ว่าเขาสามารถปรับปรุงอักษรนี้ในบางวิธี
ในบ้านพักตากอากาศของเขาต่อไป เขาจะใช้เวลาทั้งหมดของเขาทำงานในการหาวิธีที่จะทำให้การปรับปรุงนี้ เมื่อถึงบ้านสำหรับวันหยุดของโรงเรียน เขาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากพ่อแม่ของเขา . . . . . .
แม่และพ่อก็สนับสนุนเขาในดนตรีของเขาและโครงการโรงเรียนอื่น ๆ หลุยส์นั่งคิดเกี่ยวกับวิธีการที่เขาได้ปรับปรุงระบบของจุดและขีด . เขาชอบความคิดของการยกจุด แต่สามารถทำได้โดยไม่ต้องยกออก
ขณะที่เขานั่งอยู่ในร้านขายหนังของเขาพ่อของเขาหยิบขึ้นมาหนึ่งของบิดาของเขาทื่อ awls . ความคิดมาหาเขาในแฟลชเป็นเครื่องมือที่ทำให้เขากลายเป็นคนตาบอดสามารถใช้ให้ยกจุดตัวอักษรที่จะให้เขาอ่าน
ไม่กี่วันถัดไปเขาใช้เวลาทำงานบนตัวอักษรที่สร้างขึ้นทั้งหมด 6 จุด ตำแหน่งของจุดที่แตกต่างกันจะแสดง ตัวอักษรที่แตกต่างกันของตัวอักษร
หลุยส์ใช้สว่านเจาะออกทื่อๆ เป็นประโยค เขาอ่านมันได้อย่างรวดเร็วจากซ้ายไปขวาทุกอย่างมีเหตุผล มันได้ผล . . . . . . .
( หลุยส์ เบรลล์เป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ยังคงสร้างแรงบันดาลใจผลิตภัณฑ์ใหม่และนวัตกรรมที่ช่วยสร้างโลกที่มีมากขึ้นรวมสำหรับคนพิการ เช่น ทางลาด เอ หรือที่เรียกว่า " อักษรเบรลล์สำหรับเท้า " )
ndfragm � ) - � UO 0 � S . � - u กรัม � UO 0 �แบนรองเท้าส้นสูงนี้เป็นสัญลักษณ์ที่สวยงามของเมือง quincea ยุคของการเปลี่ยนแปลงจากเด็กไปเป็นผู้หญิง
ที่โบสถ์พิธีพิเศษคุกเข่าหมอน บางครั้งส่วนบุคคลที่มีชื่อ quincea 15 ศักราช เป็นวางในตำแหน่งที่เด็กสาวคุกเข่าบนในระหว่างพิธี และสัมผัสของความสง่างามเป็นพิธีเล็กตกแต่งหมอนสำหรับการนำเสนอของขวัญพิธี quincea ยุคของเมือง เช่น มงกุฎคทาและรองเท้า
ที่แผนกต้อนรับ มีเสมอ ขนมปังปิ้งกับ quinceanera , ที่รู้จักกันเป็น brindis . ด้วยแก้วแชมเปญประดับ แขกที่ได้รับเชิญให้เสนอ แสดงความยินดีและความปรารถนาดี .
ตุ๊กตาตัวสุดท้ายถูกใช้เป็นส่วนหนึ่งของพิธี หรือ ของตกแต่ง และของที่ระลึก ในบางศุลกากร , quinceanera ตุ๊กตาแสดงเรื่องสุดท้ายของลูกตอนนี้ quinceanera จะมุ่งเน้นเรื่องของผู้หญิง ในบางประเทศวัฒนธรรม , C . kgm เพียส ( พิมพ์ริบบิ้นที่มีชื่อของ quinceanera และวันที่ ) จะตรึงกับตุ๊กตา และ quinceanera ไหลเวียนในหมู่แขกของเธอขอบคุณพวกเขาสำหรับการแสดงตนของพวกเขาและนำเสนอให้กับของที่ระลึกที่ได้มาจากตุ๊กตา
Quince เป็น 15 OS เป็นรุ่งโรจน์ฉลองที่ยังคงรักและยกย่องประเพณี
มีเวลาไม่นาน เมื่อคนส่วนใหญ่คิดว่าคนตาบอดไม่สามารถเรียนรู้ที่จะอ่าน คนคิดว่าวิธีเดียวที่จะอ่านเพื่อดูคำที่ตาของคุณ .
หนุ่มฝรั่งเศส เด็กชายที่ชื่อ หลุยส์ เบรลล์ คิดว่าเป็นอย่างอื่น ตาบอดตั้งแต่อายุ สาม หนุ่มหลุยส์ อยากอ่านเขารู้ว่าโลกที่กว้างใหญ่ของความคิดและความคิดที่ถูกล็อคออกกับเขาเพราะความพิการของเขา และเขาก็ตั้งใจที่จะค้นหากุญแจของประตูบานนี้ได้ และสำหรับผู้ที่ตาบอด อื่น ๆ .
เรื่องนี้เริ่มต้นในตอนต้นของศตวรรษที่สิบเก้า หลุยส์ เบรลล์ เกิดที่หมู่บ้านเล็กๆ ใกล้กับเพิ่มเติมในปารีสพ่อของเขาทำสายรัด และสินค้าเครื่องหนังอื่น ๆเพื่อขายให้กับชาวบ้านอีก คุณพ่อหลุยส์ มักจะใช้เครื่องมือที่คมตัดและเจาะหลุมในหนัง
เป็นหนึ่งในเครื่องมือที่เขาใช้เพื่อทำให้หลุมเป็นสว่าน ชาร์ป สว่านเป็นเครื่องมือที่มีลักษณะเหมือนไม้ปลายแหลมสั้น มีรอบไม้จับ ในขณะที่เล่นกับหนึ่งใน awls บิดาของเขาหลุยส์มือลื่นและเขาบังเอิญจิ้มตาข้างหนึ่ง ตอนแรกอาการบาดเจ็บไม่ได้ดูเหมือนร้ายแรง แต่แผลก็ติดเชื้อ ไม่กี่วันต่อมา หนุ่มหลุยส์ สูญเสียการมองเห็นในดวงตาทั้งสองข้างของเขา สองสามวันแรกหลังจากที่ตาบอดถูกมาก
แต่เมื่อเวลาผ่านไป หลุยส์ เรียนรู้ที่จะปรับตัว และเรียนรู้ที่จะมีชีวิตอย่างปกติเขาไปโรงเรียนกับเพื่อนๆ ของเขาทั้งหมด และทำได้ดีในการศึกษาของเขา เขาทั้งฉลาดและสร้างสรรค์ เขาจะไม่ปล่อยให้ความพิการของเขาช้าเขาลงสักนิด
เมื่อเขาโตขึ้น เขาก็พบว่าโรงเรียนขนาดเล็ก เขามาไม่ได้มีเงินและทรัพยากรที่เขาต้องการ เขาได้ยินว่าโรงเรียนแห่งหนึ่งในปารีส ที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับนักเรียนตาบอด หลุยส์ ไม่ต้องคิดเรื่องไปเขาเก็บข้าวของและออกไปค้นหาตัวเองการศึกษาที่มั่นคง
ตอนที่เขามาถึงที่โรงเรียนพิเศษสำหรับคนตาบอด เขาถามอาจารย์ของเขา ถ้าโรงเรียนมีหนังสือสำหรับคนตาบอดคนอ่าน หลุยส์ พบว่า โรงเรียนมีหนังสือสำหรับคนตาบอดอ่าน
หนังสือเหล่านี้มีขนาดใหญ่ ตัวอักษรที่ถูกยกขึ้นปิดหน้า เพราะตัวอักษรมีขนาดใหญ่มาก หนังสือที่ตัวเองมีขนาดใหญ่และขนาดใหญ่ที่สำคัญ หนังสือราคาแพงที่จะซื้อ โรงเรียนมีสิบสี่คน
หลุยส์ชุดเกี่ยวกับการอ่านหนังสือใน 14 โรงเรียน ห้องสมุด เขารู้สึกได้ว่า ทุกตัวอักษร แต่มันใช้เวลานานที่จะอ่านประโยค มันใช้เวลาไม่กี่วินาทีถึงแต่ละคำและตามเวลาที่เขามาถึงจุดสิ้นสุดของประโยค เขาเกือบลืมไปว่าจุดเริ่มต้นของประโยคเกี่ยวกับหลุยส์รู้ว่าต้องมีวิธีการที่ดีกว่า
ต้องมีวิธีการสำหรับคนตาบอดอย่างรวดเร็วรู้สึกคำบนหน้าเว็บ ต้องมีวิธีการสำหรับคนตาบอดอ่านได้อย่างรวดเร็วและง่ายๆ เหมือนเห็นคน
วันนั้นเขาตั้งตัวเองเป้าหมายของการคิดเป็นระบบเพื่อคนตาบอดอ่านเขาจะต้องพยายามคิดหาตัวอักษรรหัส เพื่อให้อ่าน ' นิ้ว ' เป็นง่ายและรวดเร็วเช่นสายตาอ่าน
ตอนนี้หลุยส์เป็นคนที่สร้างสรรค์เป็นอย่างมาก เขาเรียนรู้ที่จะเล่นไวโอลินและออร์แกนที่อายุยังน้อย เขาเก่งขนาดนี้มีคนเล่นออร์แกนในโบสถ์ที่เขาเล่นไปทั่วปารีส
เพลง เป็นรักแรกของเขา นอกจากนี้ยังเกิดขึ้นจะเป็นแหล่งคงที่ของรายได้หลุยส์ มีความมั่นใจในความสามารถของตัวเองสร้างสรรค์
เขารู้ดีว่าเขาเป็นอัจฉริยะ และความคิดสร้างสรรค์เป็นบุคคลอื่นใดที่อายุของเขาเอง และความสามารถทางดนตรีของเขา พบว่าเขาสามารถทำได้ เมื่อได้รับโอกาส
วันนึงโอกาสเดินเข้าประตูมา ใครบางคนที่โรงเรียนได้ยินเกี่ยวกับตัวอักษรรหัสที่ถูกใช้โดยกองทัพฝรั่งเศสรหัสนี้ถูกใช้เพื่อส่งข้อความที่คืนจากเจ้าหน้าที่ทหาร ข้อความที่ไม่สามารถเขียนบนกระดาษ เพราะทหารจะต้องตีราคาให้อ่าน . . .
แสงจากการแข่งขันจะให้ศัตรูเป้าหมายที่ยิง ตัวอักษรรหัสที่ถูกสร้างขึ้นจากจุดเล็ก ๆ และ 5 ขีดสัญลักษณ์เหล่านี้ถูกยกขึ้นจากกระดาษเพื่อให้ทหารสามารถอ่านได้โดยใช้นิ้วของพวกเขา เมื่อทหารเข้าใจรหัส , ทุกอย่างทำงานดี
หลุยส์ได้รับถือของบางส่วนของรหัสนี้และพยายามออก มันจะดีกว่าการอ่านหนังสือยักษ์กับยักษ์ขึ้นตัวอักษร
แต่กองทัพรหัสก็ยังช้าและยุ่งยากเครื่องหมายขีดกลางรับมากของพื้นที่ว่างบนหน้าเว็บ แต่ละหน้าสามารถถือหนึ่งหรือสองประโยค หลุยส์รู้ว่าเขาสามารถปรับปรุงอักษรนี้ในบางวิธี
ในบ้านพักตากอากาศของเขาต่อไป เขาจะใช้เวลาทั้งหมดของเขาทำงานในการหาวิธีที่จะทำให้การปรับปรุงนี้ เมื่อถึงบ้านสำหรับวันหยุดของโรงเรียน เขาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากพ่อแม่ของเขา . . . . . .
แม่และพ่อก็สนับสนุนเขาในดนตรีของเขาและโครงการโรงเรียนอื่น ๆ หลุยส์นั่งคิดเกี่ยวกับวิธีการที่เขาได้ปรับปรุงระบบของจุดและขีด . เขาชอบความคิดของการยกจุด แต่สามารถทำได้โดยไม่ต้องยกออก
ขณะที่เขานั่งอยู่ในร้านขายหนังของเขาพ่อของเขาหยิบขึ้นมาหนึ่งของบิดาของเขาทื่อ awls . ความคิดมาหาเขาในแฟลชเป็นเครื่องมือที่ทำให้เขากลายเป็นคนตาบอดสามารถใช้ให้ยกจุดตัวอักษรที่จะให้เขาอ่าน
ไม่กี่วันถัดไปเขาใช้เวลาทำงานบนตัวอักษรที่สร้างขึ้นทั้งหมด 6 จุด ตำแหน่งของจุดที่แตกต่างกันจะแสดง ตัวอักษรที่แตกต่างกันของตัวอักษร
หลุยส์ใช้สว่านเจาะออกทื่อๆ เป็นประโยค เขาอ่านมันได้อย่างรวดเร็วจากซ้ายไปขวาทุกอย่างมีเหตุผล มันได้ผล . . . . . . .
( หลุยส์ เบรลล์เป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ยังคงสร้างแรงบันดาลใจผลิตภัณฑ์ใหม่และนวัตกรรมที่ช่วยสร้างโลกที่มีมากขึ้นรวมสำหรับคนพิการ เช่น ทางลาด เอ หรือที่เรียกว่า " อักษรเบรลล์สำหรับเท้า " )
ndfragm � ) - � UO 0 � S . � - u กรัม � UO 0 �แบนรองเท้าส้นสูงนี้เป็นสัญลักษณ์ที่สวยงามของเมือง quincea ยุคของการเปลี่ยนแปลงจากเด็กไปเป็นผู้หญิง
ที่โบสถ์พิธีพิเศษคุกเข่าหมอน บางครั้งส่วนบุคคลที่มีชื่อ quincea 15 ศักราช เป็นวางในตำแหน่งที่เด็กสาวคุกเข่าบนในระหว่างพิธี และสัมผัสของความสง่างามเป็นพิธีเล็กตกแต่งหมอนสำหรับการนำเสนอของขวัญพิธี quincea ยุคของเมือง เช่น มงกุฎคทาและรองเท้า
ที่แผนกต้อนรับ มีเสมอ ขนมปังปิ้งกับ quinceanera , ที่รู้จักกันเป็น brindis . ด้วยแก้วแชมเปญประดับ แขกที่ได้รับเชิญให้เสนอ แสดงความยินดีและความปรารถนาดี .
ตุ๊กตาตัวสุดท้ายถูกใช้เป็นส่วนหนึ่งของพิธี หรือ ของตกแต่ง และของที่ระลึก ในบางศุลกากร , quinceanera ตุ๊กตาแสดงเรื่องสุดท้ายของลูกตอนนี้ quinceanera จะมุ่งเน้นเรื่องของผู้หญิง ในบางประเทศวัฒนธรรม , C . kgm เพียส ( พิมพ์ริบบิ้นที่มีชื่อของ quinceanera และวันที่ ) จะตรึงกับตุ๊กตา และ quinceanera ไหลเวียนในหมู่แขกของเธอขอบคุณพวกเขาสำหรับการแสดงตนของพวกเขาและนำเสนอให้กับของที่ระลึกที่ได้มาจากตุ๊กตา
Quince เป็น 15 OS เป็นรุ่งโรจน์ฉลองที่ยังคงรักและยกย่องประเพณี
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Nice to meet you I'm robnataryjumnium 1
- Alright, well do you want to start?
- รู้หรือเปล่าว่า พาหนะที่เป็น ชิงช้า ได้ม
- 31 years old
- shouting
- ของที่ซื้อมาเป็นของเสีย
- ฉันไม่คิดแบบคุณฉันรู้จักสวนสัตว์เชียงใหม
- how are you? Feeling horny?
- ฉันไม่รู้ว่าทำไมต้องสนใจคุณขนาดนี้ ทั้งท
- how are you? Feeling horny?
- ผลไม้อะไร
- เดี่ยวผู้ชายจะสวยกว่า
- @NotebookMsgs: I'm so happy with the sma
- Early lifeArthur Conan Doyle was born th
- The rules of this not much.
- In former times, does "black gold" mean
- Good morning my girl
- สวัสดีตอนเช้า
- cause of awesome u r.then Sekiru wanna g
- คุณดูอาการฉัยไม่ดีขึ้นเลย ฉันทรมานมสก กล
- This can cause some issues due to the fa
- i'll read your palm.
- มีอาการเจ็บ ปวด ตรงไหนบ้าง
- make fun of someone
