Defining Victorian literature in an

Defining Victorian literature in any satisfactory and comprehensive manner has proven troublesome for critics ever since the nineteenth century came to a close. The movement roughly comprises the years from 1830 to 1900, though there is ample disagreement regarding even this simple point. The name given to the period is borrowed from the royal matriarch of England, Queen Victoria, who sat on throne from 1837 to 1901. One has difficulty determining with any accuracy where the Romantic Movement of the early nineteenth century leaves off and the Victorian Period begins because these traditions have so many aspects in common. Likewise, identifying the point where Victorianism gives way completely to Modernism is no easy task. Literary periods are never the discrete, self-contained realms which the anthologies so suggest. Rather, a literary period more closely resembles a rope that is frayed at both ends. Many threads make up the rope and work together to form the whole artistic and cultural milieu. The Victorian writers exhibited some well-established habits from previous eras, while at the same time pushing arts and letters in new and interesting directions. Indeed, some of the later Victorian novelists and poets are nearly indistinguishable from the Modernists who followed shortly thereafter. In spite of the uncertainty of terminology, there are some concrete statements that one can make regarding the nature of Victorian literature, and the intellectual world which nurtured that literature.



If there is one transcending aspect to Victorian England life and society, that aspect is change – or, more accurately, upheaval. Everything that the previous centuries had held as sacred and indisputable truth came under assault during the middle and latter parts of the nineteenth century. Nearly every institution of society was shaken by rapid and unpredictable change. Improvements to steam engine technology led to increased factory production. More manufacturing required more coal to be mined from the ground. The economies of Europe expanded and accelerated, as the foundations of a completely global economy were laid. Huge amounts of wealth were created, and the spirit of the times discouraged the regulation of business practices. Today, this is called laissez-faire economics. This generation of wealth was to the sole benefit of the newly risen “middle class,” an urbane, entrepreneurial segment of society which saw itself as the natural successor to the noble’s former position of influence. At the same time, scientific advancements were undermining the position of the Church in daily life. Charles Darwin’s theories of evolution and natural selection brought humanity down to the level of the animal, and seemingly reduced the meaning of life to a bloody struggle for survival. Rather than a benign Creator, the world was dominated and steered by strength alone. In the general population, the ever-present gap between the haves and have-nots widened significantly during the Victorian period. The poorest of their poor found their lot in life to be worse than it had ever been, as the new market economy favored industry over agriculture. Large numbers of dispossessed farmers and peasants migrated from the countryside to the cities, seeking work in the factories. The effects of that demographic shift can still be observed. Conditions in the overwhelmed, sprawling cities degenerated as the infrastructure simply could not handle the influx of new workers. Slums and shantytowns became the norm, and depredation was a fact of life for the majority of the working class.

For some, the fundamental changes taking place in the world meant progress, and were a source of hope and optimism. For the majority of writers and thinkers, however, the inequality present in Victorian society was a kind of illness that would sooner or later come to a tipping point. Many intellectuals saw it as their duty to speak out against the injustices of this new and frightening world. Essayists like Thomas Carlyle railed against the systematic abuse he saw happening all around him. He saw machinery and the Industrial Revolution as engines of destruction, stripping people of their very humanity. The level of social consciousness and immediate relevancy one finds in much of Victorian writing was something not witnessed before in English letters. Rather than turning inside or escaping into fantasy, essayists and novelists chose to directly address the pressing social problems of the day. These problems ranged from atrocious labor conditions and rampant poverty to the issue of women’s place in the world – what contemporaries referred to as “The Woman Question.” Elizabeth Barrett-Browning’s long-form poem “The Cry of the Children” represents an attack on mining practices in England, specifically the employment of young children to work deep in the mines. Barrett-Browning had been outraged by a report she read detailing the practice and felt compelled to make h

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การกำหนดสไตล์วิคตอเรียนวรรณกรรมในลักษณะพอ และครอบคลุมได้พิสูจน์ลำบากสำหรับนักวิจารณ์ตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 19 มาปิด การเคลื่อนไหวประกอบด้วยปีจาก 1830 ถึง 1900 ประมาณว่ามีข้อแม้จุดนี้เรียบง่ายกว้างขวาง ชื่อรอบระยะเวลายืมมาจาก matriarch รอยัลของอังกฤษ สมเด็จพระราชินีวิกตอเรีย ที่นั่งบนบัลลังก์จาก 1837 ซัก หนึ่งมีปัญหากำหนด มีความถูกต้องใด ๆ ที่เคลื่อนไหวโรแมนติกของศตวรรษที่สิบเก้าต้นใบปิด และเริ่มต้นยุควิกตอเรียเนื่องจากประเพณีเหล่านี้มีหลายด้านร่วมกัน ทำนองเดียวกัน การระบุจุดที่ Victorianism ให้ทางสมบูรณ์สมัยคือ ไม่ใช่เรื่องง่าย วรรณกรรมรอบระยะเวลาจะไม่อาณาจักรต่อเนื่อง บรรจุเองซึ่ง anthologies แนะนำดังนั้น ค่อนข้าง ระยะวรรณกรรมอย่างใกล้ชิดคล้ายกับเชือกที่หลุดที่ปลายทั้งสอง หลายเธรดทำเชือกและทำงานร่วมกันไปกับศิลปะ และวัฒนธรรมทั้งหมด เขียนวิคตอเรียแสดงนิสัยบางอย่างดีขึ้นจากช่วงก่อนหน้านี้ ในขณะที่เดียวกันเวลาผลักดันศิลปะและตัวอักษรในเส้นทางใหม่ และน่าสนใจ แน่นอน ภายหลังวิคตอเรีย novelists และกวีมีเกือบคล้าย Modernists ที่มิช้ามินาน ทั้ง ๆ ที่ มีความไม่แน่นอนของคำศัพท์ มีงบบางอย่างคอนกรีตที่หนึ่งทำเกี่ยวกับธรรมชาติของวิคตอเรียนวรรณคดี และโลกทางปัญญาซึ่งบ่มวรรณกรรมที่ If there is one transcending aspect to Victorian England life and society, that aspect is change – or, more accurately, upheaval. Everything that the previous centuries had held as sacred and indisputable truth came under assault during the middle and latter parts of the nineteenth century. Nearly every institution of society was shaken by rapid and unpredictable change. Improvements to steam engine technology led to increased factory production. More manufacturing required more coal to be mined from the ground. The economies of Europe expanded and accelerated, as the foundations of a completely global economy were laid. Huge amounts of wealth were created, and the spirit of the times discouraged the regulation of business practices. Today, this is called laissez-faire economics. This generation of wealth was to the sole benefit of the newly risen “middle class,” an urbane, entrepreneurial segment of society which saw itself as the natural successor to the noble’s former position of influence. At the same time, scientific advancements were undermining the position of the Church in daily life. Charles Darwin’s theories of evolution and natural selection brought humanity down to the level of the animal, and seemingly reduced the meaning of life to a bloody struggle for survival. Rather than a benign Creator, the world was dominated and steered by strength alone. In the general population, the ever-present gap between the haves and have-nots widened significantly during the Victorian period. The poorest of their poor found their lot in life to be worse than it had ever been, as the new market economy favored industry over agriculture. Large numbers of dispossessed farmers and peasants migrated from the countryside to the cities, seeking work in the factories. The effects of that demographic shift can still be observed. Conditions in the overwhelmed, sprawling cities degenerated as the infrastructure simply could not handle the influx of new workers. Slums and shantytowns became the norm, and depredation was a fact of life for the majority of the working class.สำหรับบางคน การเปลี่ยนแปลงพื้นฐานที่เกิดขึ้นในโลกหมายถึง ความก้าวหน้า และมีแหล่งที่มาของความหวังและมองในแง่ดี ส่วนใหญ่ของนักเขียนและนักคิด อย่างไรก็ตาม ความไม่เท่าเทียมกันในสังคมวิคตอเรียนเป็นชนิดของการเจ็บป่วยที่จะมาจุดหักเหไม่ช้าก็เร็ว ปัญญาชนจำนวนมากเห็นมันเป็นหน้าที่ของพวกเขาจะพูดต้องสู้ของโลกนี้ใหม่ และน่ากลัวกับ Essayists เช่น Thomas Carlyle ด่ากับการละเมิดระบบเขาเห็นเกิดขึ้นรอบ ๆ ตัวเขา เขาเห็นเครื่องจักรและการปฏิวัติอุตสาหกรรมเป็นเครื่องมือทำลาย ลอกของมนุษย์ของพวกเขามากขึ้น ระดับของจิตสำนึกทางสังคมและราทันทีหนึ่งพบในของวิคตอเรียเขียนเป็นสิ่งที่ไม่เห็นก่อนในตัวอักษรภาษาอังกฤษ แทนที่จะเปิดใช้ภายใน หรือหนีเข้าไปในจินตนาการ essayists และ novelists เลือกเพื่อแก้ไขปัญหาสังคมของกดวันที่อยู่โดยตรง ปัญหาเหล่านี้อยู่ในช่วงจากแรงงานที่โหดร้ายและอาละวาดความยากจนปัญหาของผู้หญิงในโลกอะไรโคตรเรียกว่า "ที่คำถามของผู้หญิง" บทกวียาวฟอร์มเอลิซาเบธบาร์เร็ตต์สีน้ำตาลของ "การร้องไห้ของเด็ก" แทนโจมตีแนวทางการทำเหมืองแร่ในอังกฤษ โดยเฉพาะการจ้างงานของคนงานในเหมืองลึก บาร์เร็ตต์สีน้ำตาลได้รับกระทบ โดยรายงานเธออ่านรายละเอียดการปฏิบัติ และรู้สึก compelled ให้ h