The third type involves military un

The third type involves military units' developing sites to generate private in- come for their own battalions. They simply plant a flag in the area, which indi- cates that no one else is permitted to mine there, and soldiers are later posted to the site and fences erected to prevent anyone from approaching. Existing trench mines and small open areas, often seasonally cultivated as gardens, are frequent targets of military-owned backhoes and bulldozers. More enterprising units have forcibly evicted entire villages. In two affected villages, the in habitants were not only denied compensation but were also forced to pay for their transportation to a new location. The military units additionally rehsed to allow the villagers to disassemble their wooden homes or to harvest food from their gardens and fruit trees before moving. They were, however, allowed to work for the state-owned company that gained the mining rights to the area as day laborers (keeping 25 percent of the value of the gems they mined), or as salaried workers paid by the month.
All of these conflicts are common in Shwegyin as well, but with one additional complication. Karen horticulturalists whose cus,tomary land-tenure practices are not recognized by the state still inhabit most of the land around Shwegyin. But Tatmadaw battalions, rather than seizing the land outright, instead force its own- ers to "buy" their existing property or risk forfeiting it without compensation. As one displaced Karen villager explains, "In March 2003, the military came and took all the land around [the village]. They posted signposts and told the villagers that they had to buy the land if they wanted to grow anything on it or look for groundnuts. If you didn't buy your own land, you lost it. Other outside people bought the deeds and took over the villagers' land."
Those independent miners that remain pursue different strategies to preserve their livelihoods. In Mogok, independent miners often form small mining co- operatives, ones typically organized along ethnic lines. These groups practice what might be termed "guerrilla mining." That is, they use their tactical advantage- size, mobility, and flexibility-to locate sites in remote areas on the fringes of, or outside, concessions to avoid regular patrols looking for illicit mining opera- tions. Should a site prove to be productive, these miners seek to rapidly extract as many gems as possible and then quicldy sell their permit to another group before military intelligence, Tatmadaw units, or a cease-fire group seizes it along with their equipment and supplies. Additional bribes are often needed to avoid jail time. People caught mining in restricted areas claimed by military units face a mandatory three-year prison sentence. Some of these people later opt to become "prisoner-porters,)) who carry supplies for Tatmadaw units into front-line combat areas in exchange for a reduction in their sentence-a decision that underscores the severe conditions inside Burmese prisons.
For miners with little or no capital, there are two other options. The first is to become a laborer for outside mining interests. Given the high cost of living, high rents, and the low return on one's labor, this option is not attractive. Addi- tionally, working conditions have significantly declined with the introduction of hydraulic mining and the area's militarization. Miners regularly risk drown- ing from flash floods and landslides during the rainy season, while workers who sort gems after they are removed from the pits do so under the tropical sun since much of the surrounding area is deforested. Workers also report that work breaks are rare and that they regularly face verbal harassment and physi- cal abuse from the soldiers who provide on-site security for the companies. Theft, nonetheless, remains widespread and companies have resorted to body searches at different stages of the mining process to reduce losses. The second option is to leave Mogok and seek employment elsewhere, which is what a significant number of people have chosen to do since1997. When asked why he left, a Shan miner, mixing traditional proverbs, explained: "We stay under the mango tree, but aren't allowed to eat mangoes. The people may own the land in Mogok, but we don't get any benefits. It's like the deer that has many fawns, but the tiger will always get them. Here, the tiger is the military. Mogok people don't want to stay anymore.. Now, the only rich people in Mogok are not from Mogok

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชนิดที่สามเกี่ยวข้องกับทหารหน่วยพัฒนาเว็บไซต์เพื่อสร้างส่วนในมาสำหรับกองทัพของตนเอง พวกเขาเพียงแค่พืชธงในพื้นที่ ซึ่งหม่าเคทส์ว่า ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้มีเหมือง และทหารอยู่หลังลงรายการบัญชีในไซต์และรั้วที่ไม่เกร็งเพื่อป้องกันผู้อื่นไม่ให้เข้าใกล้ เหมืองร่องลึกที่มีอยู่และพื้นที่เปิดเล็ก ตามฤดูกาลมักจะปลูกเป็นสวน มีเป้าหมายบ่อยของคโฮเข้าทหารที่เป็นเจ้าของและควาญ หน่วยกล้าได้กล้าเสียมากกว่าได้กวาดต้อนเอาทั้งหมู่บ้าน ในสองหมู่บ้านได้รับผลกระทบ habitants ในมีเพียงปฏิเสธแทน แต่ยังถูกบังคับให้จ่ายค่าเดินทางไปยังตำแหน่งใหม่ หน่วยทหารนอกจากนี้ rehsed ให้ชาวบ้านบ้านไม้ถอดประกอบ หรือเก็บเกี่ยวอาหารจากสวนและผลไม้ต้นไม้ก่อนที่จะย้าย อย่างไรก็ตาม พวกเขา สามารถทำงานให้บริษัทของรัฐที่ได้รับสิทธิทำเหมืองในพื้นที่คนงานวัน (ให้ 25 เปอร์เซ็นต์ของมูลค่าของเพชรที่พวกเขาขุด), หรือ เป็นเงินเดือนพนักงานจ่ายเดือน ทั้งหมดของความขัดแย้งเหล่านี้มีพบใน Shwegyin เช่นกัน แต่ มีภาวะแทรกซ้อนเพิ่มเติมหนึ่ง Horticulturalists กะเหรี่ยงยูเอส ไม่รู้จัก tomary ที่ดินวาระปฏิบัติโดย รัฐยังคงอาศัยอยู่ในที่ดินใกล้เคียง Shwegyin ส่วนใหญ่ แต่กองทัพพม่ากองทัพ แทนที่ยึดที่ดินทันที แทนบังคับตนเอง-ers "ซื้อ" ทรัพย์สินของพวกเขาที่มีอยู่ หรือความเสี่ยงที่สามารถเชื่อถือ โดยไม่มีค่าตอบแทน เป็นกะเหรี่ยงพลัดถิ่นหนึ่ง ชาวบ้านอธิบาย "มีนาคม 2003 ทหารมา และเอาที่ดินทั้งหมดรอบ [หมู่บ้าน] พวกเขาโพสต์ป้ายบอกทาง และบอกชาวบ้านว่าพวกเขาต้องซื้อที่ดินหาก พวกเขาต้องการเติบโตอะไรกับมัน หรือมองหา groundnuts ถ้าคุณไม่ได้ซื้อที่ดินของคุณเอง คุณสูญเสียมัน คนอื่น ๆ อยู่นอกซื้อกระทำ และเข้ามาที่ดินของชาวบ้าน" เหล่าคนงานเหมืองอิสระที่ยังคงติดตามกลยุทธ์ที่แตกต่างเพื่อรักษาวิถีชีวิตของพวกเขา ใน Mogok คนงานเหมืองอิสระมักจะแบบทำเหมืองขนาดเล็กสหกรณ์ คนมักจัดตามสายชาติพันธุ์ กลุ่มเหล่านี้ฝึกอะไรอาจเรียกว่า "กองโจรเหมืองแร่" นั่นคือ พวกเขาจะใช้ยุทธวิธีประโยชน์ขนาด จำนวน และความยืดหยุ่น-สามารถค้นหาไซต์ในพื้นที่ห่างไกลบนขอบของ หรือ นอก สัมปทานเพื่อหลีกเลี่ยงการลาดตระเวนที่ปกติหาลักลอบทำเหมืองแร่โอเปร่าทุกระดับ ไซต์ควรพิสูจน์ให้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ คนงานเหมืองเหล่านี้พยายามที่จะแยกเป็นหลายอัญมณีไป แล้ว quicldy ขายใบอนุญาตของพวกเขาไปยังกลุ่มอื่นก่อนข่าวกรองทางทหาร หน่วยกองทัพพม่า หรือกลุ่มหยุดยิงโจรพร้อม ด้วยอุปกรณ์และเครื่องใช้อย่างรวดเร็ว สินบนเพิ่มเติมมักจะมีความจำเป็นเพื่อหลีกเลี่ยงการจำคุก ท่านจับทำเหมืองแร่ในพื้นที่จำกัด โดยหน่วยทหารหน้าอ้างว่า ประโยคบังคับคุกสามปี บางส่วนของคนเหล่านี้เลือกที่ภายหลังจะกลายเป็น "นักโทษบริการพนักงานยกกระเป๋า,)) ที่พกพาอุปกรณ์สำหรับหน่วยกองทัพพม่าเป็นพื้นที่ต่อสู้แถวหน้าเพื่อแลกกับการลดเวลาในการตัดสินใจเป็นประโยคที่นี้มีเงื่อนไขที่รุนแรงภายในเรือนจำที่พม่า สำหรับผู้ปฏิบัติที่มีทุนน้อย หรือไม่มี มีสองตัวเลือกอื่น ๆ ก่อนที่จะกลายเป็น แรงงานที่เหมืองแร่ที่อยู่นอกความสนใจ ได้รับสูงค่าครองชีพ ค่าเช่าสูง และผลตอบแทนของแรงงานต่ำ ตัวเลือกนี้จะไม่น่าสนใจ Addi tionally สภาพการทำงานได้อย่างมีนัยสำคัญปฏิเสธ ด้วยการแนะนำของเหมืองไฮดรอลิกและ militarization ของพื้นที่ คนงานเหมืองเป็นประจำเสี่ยงจมน้ำตาย-ing จากแฟลชอุทกภัยและแผ่นดินถล่มในช่วงฤดูฝน ในขณะเรียงเพชรหลังจากที่พวกเขาจะถูกเอาออกจากหลุมทำภายใต้ดวงอาทิตย์ตั้งแต่มากของพื้นที่โดยรอบเป็น deforested นอกจากนี้แรงงานยังรายงานว่า แบ่งงานหายาก และว่า พวกเขาเป็นประจำเผชิญการคุกคามทางวาจาและการละเมิด physi cal จากทหารที่ให้การรักษาความปลอดภัยของบริษัท ขโมย กระนั้น ยังคงแพร่หลาย และบริษัทมี resorted เพื่อค้นหาร่างกายในระยะต่าง ๆ ของกระบวนการทำเหมืองแร่เพื่อลดการสูญเสีย ตัวเลือกที่สองคือการ ปล่อย Mogok และหางานอื่น ๆ ซึ่งเป็นจำนวนมากที่ท่านได้เลือกทำ since1997 เมื่อถามว่า ทำไมเขาซ้าย ขุดแร่ที่ฉาน ผสมสุภาษิตโบราณ อธิบาย: "เราอยู่ใต้ต้นมะม่วง แต่ไม่ได้รับอนุญาตให้กินมะม่วง ผู้คนอาจเป็นเจ้าของที่ดินใน Mogok แต่เราไม่ได้รับผลประโยชน์ใด ๆ เหมือนกวางที่มี fawns หลาย แต่เสือจะได้รับพวกเขา ที่นี่ เสือเป็นทหาร Mogok คนไม่ต้องการเข้าพักอีกต่อไป... ตอนนี้ คนรวยเท่านั้นใน Mogok ไม่จาก Mogok

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชนิดที่สามเกี่ยวข้องกับการพัฒนาเว็บไซต์หน่วยทหาร 'เพื่อสร้างส่วนตัวหมากองทัพของตัวเอง พวกเขาเพียงแค่ปลูกธงในพื้นที่ซึ่งบริการแสดงว่าไม่มีใครได้รับอนุญาตให้มีการเหมืองแร่และการทหารต่อมาโพสต์ในเว็บไซต์และรั้วสร้างขึ้นเพื่อป้องกันไม่ให้คนจากการใกล้เข้ามา ที่มีอยู่ในการทำเหมืองแร่สลักและพื้นที่เปิดโล่งขนาดเล็กมักจะได้รับการปลูกฝังฤดูกาลเป็นสวนเป็นเป้าหมายบ่อยของแบคทหารที่เป็นเจ้าของและควาญ หน่วยอาชีพมากขึ้นได้กวาดต้อนไล่ทั้งหมู่บ้าน ในสองหมู่บ้านได้รับผลกระทบในชาวเกาะไม่ได้ปฏิเสธเพียงค่าตอบแทน แต่ยังถูกบังคับให้จ่ายสำหรับการขนส่งของพวกเขาไปยังสถานที่ใหม่ หน่วยทหารนอกจาก rehsed ที่จะอนุญาตให้ชาวบ้านที่จะถอดบ้านไม้ของตนหรือเพื่อเก็บเกี่ยวอาหารจากสวนผลไม้ของพวกเขาก่อนที่จะย้าย พวกเขาได้ แต่ได้รับอนุญาตให้ทำงานให้กับ บริษัท ของรัฐที่ได้รับสิทธิในการทำเหมืองแร่ในพื้นที่เป็นวันแรงงาน (การรักษาร้อยละ 25 ของมูลค่าของอัญมณีที่พวกเขาขุด) หรือคนงานที่เป็นเงินเดือนที่จ่ายโดยเดือน.
ทั้งหมด ความขัดแย้งเหล่านี้เป็นเรื่องธรรมดาใน Shwegyin เช่นกัน แต่กับภาวะแทรกซ้อนเพิ่มเติม horticulturalists กะเหรี่ยงซึ่งยูเอสการปฏิบัติที่ดินดำรงตำแหน่ง tomary ยังไม่ได้รับการยอมรับโดยรัฐยังคงอาศัยอยู่ในที่ดินส่วนใหญ่ทั่ว Shwegyin แต่กองทัพทหารพม่ามากกว่าการยึดที่ดินทันทีแทนที่จะบังคับ ERS แบนด์ของตนเองในการ "ซื้อ" ทรัพย์สินที่มีอยู่ของพวกเขาหรือความเสี่ยงที่คิดถึงมันโดยไม่มีค่าตอบแทน เป็นหนึ่งในผู้พลัดถิ่นชาวกะเหรี่ยงชาวบ้านอธิบายว่า "ในเดือนมีนาคมปี 2003 ทหารมาและเอาที่ดินทั้งหมดในรอบ [หมู่บ้าน]. พวกเขาโพสต์ป้ายบอกทางและบอกชาวบ้านว่าพวกเขาจะซื้อที่ดินหากพวกเขาต้องการที่จะเติบโตอะไรที่มันหรือมอง สำหรับถั่วลิสง. หากคุณไม่ได้ซื้อที่ดินของคุณเองคุณสูญเสียมันไป. คนที่อยู่นอกอื่น ๆ ซื้อการกระทำและเอาเหนือดินแดนของชาวบ้าน. "
บรรดาคนงานที่เป็นอิสระที่ยังคงไล่ตามกลยุทธ์ที่แตกต่างเพื่อรักษาวิถีชีวิตของพวกเขา ใน Mogok คนงานที่เป็นอิสระมักจะรูปแบบการทำเหมืองแร่ปฏิบัติการร่วมเล็ก ๆ คนมักจะจัดตามเส้นชาติพันธุ์ กลุ่มคนเหล่านี้ปฏิบัติในสิ่งที่อาจจะเรียกว่า "การทำเหมืองแร่การรบแบบกองโจร." นั่นคือพวกเขาใช้ยุทธวิธีขนาด advantage- ของพวกเขาและความคล่องตัวและความยืดหยุ่นในการค้นหาเว็บไซต์ที่อยู่ในพื้นที่ห่างไกลบนขอบของหรือนอกสัมปทานเพื่อหลีกเลี่ยงการลาดตระเวนปกติมองหาการทำเหมืองแร่ที่ผิดกฎหมายทั้งนี้ปฏิบัติงาน ควรเว็บไซต์พิสูจน์ที่จะผลิตคนงานเหล่านี้พยายามที่จะดึงอย่างรวดเร็วอัญมณีมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้และจากนั้น quicldy ขายใบอนุญาตของพวกเขาไปยังกลุ่มอื่นก่อนที่ทหารข่าวกรองหน่วยทหารพม่าหรือกลุ่มหยุดยิงคว้ามันพร้อมด้วยอุปกรณ์และเครื่องมือของพวกเขา สินบนเพิ่มเติมมักจะมีความจำเป็นที่จะหลีกเลี่ยงเวลาคุก การทำเหมืองแร่คนที่ติดอยู่ในพื้นที่ จำกัด โดยหน่วยทหารอ้างว่าต้องเผชิญกับการบังคับพิพากษาจำคุกสามปี บางส่วนของคนเหล่านี้ในภายหลังเลือกที่จะกลายเป็น "นักโทษเฝ้าประตู)) ซึ่งเสบียงสำหรับหน่วยทหารพม่าเข้าไปในพื้นที่การรบแถวหน้าในการแลกเปลี่ยนสำหรับการลดลงในประโยคการตัดสินใจของพวกเขาที่ขีดสภาวะรุนแรงภายในเรือนจำพม่า.
สำหรับผู้ปฏิบัติด้วย ทุนน้อยหรือไม่มีเลยมีสองตัวเลือกอื่น ๆ . แรกคือการเป็นผู้ใช้แรงงานเพื่อผลประโยชน์การทำเหมืองแร่นอก. ระบุค่าใช้จ่ายสูงของที่อยู่อาศัยค่าเช่าสูงและผลตอบแทนต่ำแรงงานหนึ่งของตัวเลือกนี้ไม่น่าสนใจ. แก้ที่ดีนอกจากทีไม่เท่าเทียม สภาพการทำงานได้ลดลงอย่างมีนัยสำคัญด้วยการแนะนำของการทำเหมืองแร่ไฮโดรลิคและสงครามของพื้นที่. คนงานประจำมีความเสี่ยง drown- ไอเอ็นจีจากน้ำท่วมฉับพลันและดินถล่มในช่วงฤดูฝนในขณะที่คนงานที่จัดเรียงอัญมณีหลังจากที่พวกเขาจะถูกลบออกจากหลุมทำได้ภายใต้เขตร้อน ดวงอาทิตย์ตั้งแต่มากของพื้นที่โดยรอบเป็นป่าเสื่อมโทรม. แรงงานยังรายงานว่าการแบ่งการทำงานเป็นของหายากและที่พวกเขาต้องเผชิญเป็นประจำล่วงละเมิดทางวาจาและทางกายภาพ Cal การละเมิดจากทหารที่รักษาความปลอดภัยในสถานที่สำหรับ บริษัท ขโมยกระนั้นยังคงแพร่หลายและ บริษัท มี resorted การค้นร่างกายที่แตกต่างกันในแต่ละขั้นตอนของกระบวนการทำเหมืองเพื่อลดการสูญเสีย ตัวเลือกที่สองคือการปล่อย Mogok และหางานทำที่อื่น ๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่มีจำนวนคนที่ได้รับการแต่งตั้งให้ทำ since1997 เมื่อถามว่าทำไมเขาออกจากคนงานเหมืองฉานผสมสุภาษิตแบบดั้งเดิมอธิบาย:. "เราอยู่ภายใต้ต้นมะม่วง แต่ไม่อนุญาตให้กินมะม่วงคนอาจจะเป็นเจ้าของที่ดินใน Mogok แต่เราไม่ได้รับผลประโยชน์ใด ๆ . มันเหมือนกวางที่มี fawns มาก แต่เสือก็จะได้รับพวกเขา. ที่นี่เสือเป็นทหาร. คน Mogok ไม่ต้องการที่จะอยู่อีกต่อไป .. ตอนนี้คนที่รวยเฉพาะใน Mogok ไม่ได้มาจาก Mogok