Healthcare in Thailand : a story to

Healthcare in Thailand : a story to inspire confidence
Thailand can be proud to have achieved most of the eight UN Millennium Development Goals (MDGs), in particular the three health-related goals.
In 1970, Thailand had an infant mortality rate of 68 per 1,000 live births, while today it is estimated at 13 per 1,000 live births. According to a 2008 study published in the medical journal Lancet, Thailand enjoyed the highest annual rate of reduction in child mortality among 30 low- and middle-income countries between 1990 and 2006. The maternal mortality ratio has also shown a similar decreasing trend. In addition, Thailand has been successful at curbing new HIV infection rates by 83 per cent since 1991, thanks to the arduous efforts made by governments and NGOs.

Such impressive health outcomes did not occur in isolation from its socio-economic development context. From 1969 to 2009, its gross national income (GNI) grew from US$210 to $3,760 in current figures, or 17 times over 40 years. During the 1970s and 1980s, Thailand invested heavily in highways that connect the isolated and impoverished Northeast and North to Bangkok; electrification throughout the country; as well as expansion of school enrollment for both boys and girls. As a result, the positive spillover effects also benefited the public health sector. As economic growth accelerated in the mid-1980s and 1990s, the country continued to finance infrastructure projects which brought greater connectivity, wider access to electricity and safe drinking water and clean sanitation, primary and secondary schools, and primary health centres in rural areas across the country.

Four decades ago when Thailand was still a low-income country, it invested early in health care infrastructure that has reached the most remote rural communities. Instead of concentrating resources to urban tertiary hospital development, public health leaders placed more financing to rural areas from 1982 onwards, which has encouraged greater and affordable access to healthcare at the most local levels. Such investments have paid off. In a study carried out by the London School of Hygiene and Tropical Medicine and released in Bangkok last month, Thailand featured as one of the countries to achieve "good health at low cost". According to the World Health Organisation (WHO), its total health expenditures (THE) is estimated at 4.1 per cent of its GDP or $328 per capita, which is relatively low for the health outcomes achieved. The extensive network of primary healthcare facilities implemented through district health systems supplemented by some of the excellent research outfits undoubtedly played a crucial role in improving health outcomes especially for the rural population.

In addition, Thailand has been successful in training nurses and doctors for its health system, innovatively distributing human resources to rural areas by engaging new medical graduates to serve for three years in a rural hospital, and providing additional monetary incentives. In addition, health volunteers recruited from local communities also play important support, prevention and detection roles, thereby enhancing community involvement

Thailand's health achievements are not limited to impressive indicators, but extend to attaining universal health coverage (UHC). Globally, the number of countries that have attained UHC is relatively small, and comprises mostly of OECD countries. Within Asean, Brunei, Malaysia, Singapore and Thailand have achieved UHC, with the Philippines, Vietnam, and Indonesia approaching full coverage as they embark on reforms. Yet, according to the International LabourOrganisation (ILO), only 5 to 10 per cent of people are covered in sub-Saharan Africa and South Asia, while in middle-income countries, coverage rates vary between 20 to 60 per cent. Annually across the world, about 150 million people suffer financial catastrophe and 100 million are pushed below the poverty line due to regressive payment systems for healthcare and absence of UHC.

In 2002 when Thailand was still a lower-middle income country with a GDP/capita of $1,900, the country achieved UHC. This did not happen overnight but gradually since the 1970s through the creation of three health insurance schemes: the Civil Servant Medical Benefit Scheme (CSMBS), Social Security Scheme (SSS) and subsequently the Universal Coverage (UC) Scheme - formerly referred to as the "Bt30" Scheme. Achieving a coverage rate of 99 per cent of the population is more than just meeting a national objective; it represents a source of inspiration to other low- and middle-income countries. As a matter of fact, officials from various health ministries and NGOs from Asia and Africa often request a visit to Thailand's public health institutions such as the National Health Security Office, International Health and Policy Programme, Health Systems Research Institute and the Ministry of Public Health to "study how Thailand did it".

As of now, 99 per cent of the Thai population is covered through a comprehensive healthcare package that ranges from health prevention and primary care, to hospitalisation due to traffic accidents to renal replacement therapy and access to ART treatment for HIV.

It has been shown that the UC Scheme has contributed significantly to reducing instances of catastrophic healthcare expenditures, especially in impoverished areas of the country. Based on the recent evaluation of the ten years of the Scheme, the number of impoverished households dropped from 3.4 per cent in 1996 to 0.8-1.3 per cent between 2006 and 2009, thus contributing to poverty reduction, building greater financial stability to vulnerable households and improved long-term livelihood security. In addition, it helps Thailand to attain the principle of the right to health for all. In a country with high income inequality as measured by the Gini Coefficient, access to affordable healthcare is a bridge that helps mitigate many of the socio-economic inequities that still plague this nation.

Thailand has demonstrated that UHC may not be an unattainable dream to be experienced by only the rich countries. Low-income countries such as Ghana and Rwanda have already made much progress towards UHC, and countries such as India and Bangladesh are working towards developing effective UHC systems. The biggest single determinant in this is political commitment. In a round-table conference in Bangkok in November, 2011, UN Secretary-General Ban Ki-moon declared that no countries rich or small would have "enough" resources to carry out UHC reform but the challenge for every country is how soon they can move into it. This was echoed at the recent Prince Mahidol Award Conference with the theme of UHC. Attended by participants from 68 countries, none said that UHC is impossible to achieve in their contexts. With the right policies - social, economic and political, it is possible for a low- or middle-income country to embark on the road towards UHC.

Although Thailand has achieved universal coverage, big challenges remain. These include: how to include foreign migrant workers into the healthcare system; how to merge the three schemes to reduce inequities in benefit packages; how to ensure sufficient and highly-trained human resources in health to meet current shortages; and how to manage Thailand's transition into a "grey" society in the next decades, and what are the evolving financial mechanism that can be used to better serve the population?

UHC after all is not an endpoint in itself, but a journey that moves us closer to better health for all.

MushtaqueChowdhury and Natalie Phaholyothin are based at the Rockefeller Foundation's Asia Regional Office in Bangkok. The article reflects the views of the authors, which do not necessarily represent those of the Rockefeller Foundatio

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สุขภาพในประเทศไทย: เรื่องราวสร้างแรงบันดาลใจความเชื่อมั่นไทยสามารถภูมิใจได้สำเร็จทั้งแปด UN Millennium การพัฒนาเป้าหมาย (ต่าง ๆ), โดยเฉพาะเป้าหมายที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพ 3ใน 1970 ประเทศไทยมีอัตราการตายทารก 68 ต่อ 1000 เกิด live ในขณะที่วันนี้ได้ถูกประเมินไว้ที่ 13 ต่อ 1000 เกิด live ตาม 2008 การ ศึกษาเผยแพร่ในสมุดรายวันทางการแพทย์ Lancet ไทยเพลิดเพลินลดประจำปีอัตราสูงสุดในเด็กการตาย 30 รายได้ต่ำ และปานกลางประเทศระหว่าง 1990 และปี 2006 อัตราส่วนการตายแม่ยังได้แสดงแนวโน้มลดลงเหมือนกัน นอกจากนี้ ประเทศไทยได้ประสบความสำเร็จในการกำเนิดอัตราการติดเชื้อเอชไอวีใหม่โดยร้อยละ 83 พ.ศ. 2534 ด้วยลำบากโดยรัฐบาลและองค์กรพัฒนาเอกชนผลลัพธ์สุขภาพที่ประทับใจดังกล่าวไม่ได้เกิดขึ้นแยกจากบริบทของการพัฒนาสังคมเศรษฐกิจ ของรายได้แห่งชาติรวม (GNI) เติบโตจากสหรัฐอเมริกา $210 ไป $3,760 ในปัจจุบันตัวเลข หรือ 17 เวลากว่า 40 ปี 1969 2552 จาก ในช่วงทศวรรษ 1970 และทศวรรษ 1980 ไทยลงทุนอย่างมากในทางหลวงที่เชื่อมต่อที่แยกจนตะวันออกเฉียงเหนือและเหนือกรุงเทพฯ ไฟฟ้าทั่วประเทศ รวมทั้งการขยายตัวของการลงทะเบียนโรงเรียนสำหรับเด็กชายและเด็กหญิง ผล ผล spillover บวกยังประโยชน์ต่อภาคสาธารณสุข ตามเศรษฐกิจเร่งในกลางไฟต์และปี 1990 ประเทศต่อการเงินโครงการโครงสร้างพื้นฐานที่นำมาเชื่อมต่อมากขึ้น ถึงไฟฟ้า และน้ำดื่มที่ปลอดภัย และสะอาด สุขาภิบาล หลักกว้าง และโรงเรียนมัธยม และศูนย์สุขภาพหลักในชนบททั่วประเทศสี่ทศวรรษที่ผ่านมาเมื่อประเทศไทยยังคงเป็นประเทศแนซ์ การลงทุนในโครงสร้างพื้นฐานสุขภาพที่ชุมชนชนบทไกลสุดแล้วช่วงนั้น แทน concentrating ทรัพยากรเพื่อพัฒนาโรงพยาบาลระดับตติยภูมิเมือง ผู้นำสาธารณสุขไว้เติมเงินเพื่อชนบทจาก 1982 เป็นต้นไป ซึ่งได้กำลังใจมากขึ้น และราคาไม่แพงเข้าถึงการดูแลสุขภาพระดับท้องถิ่นมากที่สุด ลงทุนดังกล่าวได้จ่ายเงินออก ในการศึกษาดำเนินการ โดยโรงเรียนลอนดอนของสุขอนามัยและเวชศาสตร์เขตร้อน และนำออกใช้ในเดือน ไทยที่โดดเด่นเป็นหนึ่งของประเทศให้มี "สุขภาพดีที่ต้นทุนต่ำ" ตามโลกสุขภาพองค์กร (คน), ของรายจ่ายสุขภาพรวม () มีประเมินที่ 4.1 ร้อยละของ GDP หรือ $328 ต่อหัว ซึ่งจะค่อนข้างต่ำสำหรับผลลัพธ์สุขภาพที่ประสบความสำเร็จ ดำเนินการในเครือข่ายของบุคลากรหลักผ่านระบบสุขภาพอำเภอเสริม โดยบางชุดวิจัยที่ยอดเยี่ยมที่ไม่ต้องสงสัยเล่นบทบาทสำคัญในการปรับปรุงผลลัพธ์ของสุขภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับประชากรชนบท นอกจากนี้ ประเทศไทยได้ประสบความสำเร็จในการฝึกอบรมพยาบาลและแพทย์ของระบบสุขภาพ innovatively กระจายบุคลากรไปยังพื้นที่ชนบทโดยเชื่อบัณฑิตแพทย์ใหม่ให้บริการในโรงพยาบาลชนบทสามปี และให้สิ่งจูงใจทางการเงินเพิ่มเติม นอกจากนี้ อาสาสมัครสุขภาพพิจารณาจากชุมชนยังมีบทบาทสำคัญสนับสนุน การป้องกัน และตรวจสอบ จึงเพิ่มการมีส่วนร่วมของชุมชนความสำเร็จสุขภาพของประเทศไทยจะไม่จำกัดตัวบ่งชี้ที่น่าประทับใจ แต่ถึงการบรรลุความครอบคลุมสุขภาพสากล (UHC) ทั่วโลก จำนวนประเทศที่ได้บรรลุ UHC ค่อนข้างเล็ก และประกอบด้วยส่วนใหญ่ของประเทศ OECD ภายในอาเซียน บรูไน มาเลเซีย สิงคโปร์ และประเทศไทยได้บรรลุ UHC ฟิลิปปินส์ เวียดนาม และอินโดนีเซียกำลังความคุ้มครองเต็มจะเริ่มดำเนินการในการปฏิรูป ยัง ตามนานาชาติ LabourOrganisation (แอล), เพียง 5-10 ร้อยละของคนจะอยู่ในแอฟริกาซาฮาราและเอเชียใต้ ในประเทศคอร์รัปชั่น ความครอบคลุมที่ราคาแตกต่างกันไประหว่างร้อยละ 20-60 เป็นประจำทุกปีทั่วโลก ประมาณ 150 ล้านคนประสบแผ่นดินไหวทางการเงิน และ 100 ล้านผลักต่ำกว่าเส้นความยากจนเนื่องจากระบบการชำระเงินลดค่าลงเรื่อย ๆ สำหรับการดูแลสุขภาพและการขาดงานของ UHCในปี 2002 เมื่อไทยถูกยังประเทศรายได้ปานกลางระดับล่าง GDP/เศรษฐกิจ ฟิลิปปินส์จึงของ $1900 ประเทศสำเร็จ UHC นี้ยังไม่เกิดขึ้นข้ามคืน แต่ค่อย ๆ นับตั้งแต่ทศวรรษ 1970 โดยการสร้างแบบแผนประกันสุขภาพสาม: การพลเรือนแพทย์ประโยชน์ของโครงร่าง (CSMBS), แผนสังคม (SSS) และต่อมา แผนความครอบคลุมสากล (UC) - เดิมเรียกว่าแผน "Bt30" บรรลุอัตราความครอบคลุมของ 99 ร้อยละของประชากรที่มีมากกว่าเพียงแค่การประชุมประสงค์แห่งชาติ แสดงแหล่งที่มาของแรงบันดาลใจให้รายได้ต่ำ และปานกลางประเทศอื่น ๆ ว่าแท้ที่จริง เจ้าหน้าที่จากทบวงกรมสุขภาพต่าง ๆ และองค์กรพัฒนาเอกชนจากเอเชียและแอฟริกามักจะขอเยี่ยมชมสถาบันสาธารณสุขของประเทศไทยเช่นสำนัก งานความปลอดภัยสุขภาพแห่งชาติ สุขภาพนานาชาตินโยบายโครงการ สถาบันวิจัยระบบสุขภาพ และกระทรวงสาธารณสุข "ศึกษาว่าประเทศไทยไม่ได้"ณ ตอนนี้ ร้อยละ 99 ของประชากรไทยนั้นครอบคลุมผ่านแพคเกจสุขภาพครอบคลุมตั้งแต่การป้องกันสุขภาพและการดูแล การ hospitalisation อุบัติเหตุจราจรการบำบัดทดแทนไตและการเข้าถึงศิลปะการรักษาเอชไอวีมันได้ถูกแสดงว่า แผนงาน UC มีส่วนอย่างมากเพื่อลดกรณีรุนแรงสุขภาพค่าใช้จ่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ของประเทศจน จากการประเมินล่าสุดของปีสิบของโครงร่าง จำนวนครัวเรือนที่จนลดลงจากร้อยละ 3.4 ในปี 1996 กับ 0.8-1.3 ร้อยละระหว่างปี 2006 และ 2009 จึงเอื้อต่อการลดความยากจน สร้างเสถียรภาพทางการเงินมากกว่าครัวเรือนที่มีความเสี่ยงและปรับปรุงความปลอดภัยชีวะที่ระยะยาว นอกจากนี้ จะช่วยไทยบรรลุหลักสิทธิสุขภาพทั้งหมด ในประเทศมีความไม่เท่าเทียมกันของรายได้สูง วัดจากค่าสัมประสิทธิ์ Gini ถึงสุขภาพราคาไม่แพงได้สะพานที่ช่วยบรรเทาเสนอสังคมเศรษฐกิจที่ยังคงภัยพิบัติมากมายประเทศนี้ ไทยได้สาธิตว่า UHC อาจจะเป็นความฝันนั้นให้มากโดยเฉพาะประเทศร่ำรวย แนซ์ประเทศกานาและรวันดาแล้วได้ความคืบหน้ามากต่อ UHC และประเทศอินเดียและบังกลาเทศจะทำงานเพื่อพัฒนาระบบ UHC ที่มีประสิทธิภาพ ดีเทอร์มิแนนต์เดี่ยวที่ใหญ่ที่สุดในนี้คือ ความมุ่งมั่นทางการเมือง ในการประชุม round-table ที่กรุงเทพฯ ในเดือนพฤศจิกายน 2011 เลขาธิการสหประชาชาติ Ban Ki ดวงจันทร์ประกาศว่า ประเทศไม่รวย หรือเล็กจะมีทรัพยากรเพื่อดำเนินการปฏิรูป UHC "พอ" แต่ความท้าทายของทุกประเทศ ว่าเร็ว ๆ นี้ พวกเขาสามารถย้ายมา นี้ไม่ได้พูดย้ำที่ประชุมรางวัลมหิดลเจ้าธีมของ UHC ล่าสุด เข้าร่วมประชุม โดยผู้เข้าร่วมจากประเทศ 68 ไม่กล่าวว่า UHC เป็นไปได้ในบริบทของตน นโยบายขวา - สังคม เศรษฐกิจ และการ เมือง มันได้สำหรับรายได้ต่ำ หรือปานกลางประเทศไปถนน UHCแม้ว่าประเทศไทยได้รับความครอบคลุมสากล ความท้าทายใหญ่ยังคง เหล่านี้รวมถึง: วิธีการรวมแรงงานข้ามชาติต่างประเทศในระบบสุขภาพ วิธีการผสานแผนสามลดเสนอในแพคเกจประโยชน์ อย่างไรให้เพียงพอ และฝึกอบรม อย่างมากทรัพยากรบุคคลสุขภาพการขาดแคลนปัจจุบัน และวิธีการจัดการของไทยเปลี่ยนเป็นสังคม "สีเทา" ในทศวรรษถัดไป และกลไกการเงินพัฒนาที่ใช้ได้ดี พร้อมประชากรคืออะไรUHC หลังจากไม่ได้ปลายทางในตัวเอง แต่การเดินทางที่ย้ายเราสุขภาพต้องดีทั้งหมดMushtaqueChowdhury และนาตาลีพหลโยธินตั้งอยู่ที่สำนักงานภูมิภาคเอเชียของมูลนิธิร็อคกี้เฟลเลอร์ในกรุงเทพมหานคร บทความสะท้อนถึงมุมมองของผู้เขียน ซึ่งไม่จำเป็นต้องเป็นตัวแทนของ Foundatio ร็อคกี้เฟลเลอร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การดูแลสุขภาพในประเทศไทย : เรื่องราวสร้างแรงบันดาลใจความเชื่อมั่น
ประเทศไทยสามารถภาคภูมิใจในการได้รับมากที่สุดของแปดเป้าหมายการพัฒนาแห่งสหัสวรรษของสหประชาชาติ โดยเฉพาะสามสัมพันธ์กับเป้าหมาย .
ใน 1970 , ประเทศไทยมีอัตราการตายของทารก 68 ต่อ 1 , 000 ชีวิตเกิด ส่วนวันนี้ก็มีประมาณ 13 ต่อ 1 , 000 ชีวิตเกิด . ตาม 2008 การศึกษาที่ตีพิมพ์ในวารสารการแพทย์ Lancet ,ประเทศไทยชอบสูงสุดรายปี อัตราในการลดอัตราการตายของเด็กระหว่าง 30 - รายได้ต่ำและประเทศ ระหว่างปี 1990 และปี 2006 อัตราส่วนการตายมารดาได้แสดงลักษณะโน้มลดลง นอกจากนี้ ประเทศไทยได้ประสบความสำเร็จในการเหนี่ยวรั้งอัตราการติดเชื้อเอชไอวีใหม่ โดยร้อยละ 83 ตั้งแต่ปี 1991 , ขอบคุณสำหรับความพยายามที่ยากลำบากได้ โดยรัฐบาลและองค์กรพัฒนาเอกชน .

ผลลัพธ์ด้านสุขภาพที่น่าประทับใจดังกล่าวไม่ได้เกิดขึ้นในการแยกจากบริบทการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมของ จาก 2512 ถึงรายได้มวลรวมประชาชาติ ( GNI ) เพิ่มขึ้นจาก US $ 210 $ 3760 ตัวเลขปัจจุบัน หรือ 17 ครั้งกว่า 40 ปี ในช่วงปี 1970 และ 1980 ประเทศไทยลงทุนอย่างมากในทางหลวงที่เชื่อมต่อแยกและยากจนภาคตะวันออกเฉียงเหนือและเหนือ กรุงเทพมหานครไฟฟ้าทั่วประเทศ รวมทั้งการขยายตัวของการลงทะเบียนโรงเรียนสำหรับทั้งชายและหญิง ผล ผล spillover บวกยังประโยชน์แก่สุขภาพภาคประชาชน ขณะที่การเติบโตทางเศรษฐกิจเร่งในช่วงกลางทศวรรษที่ 1980 และ 1990 , ประเทศอย่างต่อเนื่องเพื่อการเงินโครงการโครงสร้างพื้นฐาน ซึ่งทำให้มากขึ้นของการเชื่อมต่อการเข้าถึงที่กว้างขึ้นไปไฟฟ้าและน้ำดื่มสะอาดปลอดภัยและสะอาด ระดับประถมศึกษาและมัธยมศึกษา และประถมศึกษา สถานีอนามัยในชนบททั่วประเทศ

สี่ทศวรรษที่ผ่านมาเมื่อประเทศไทยยังเป็นประเทศที่มีรายได้ต่ำ มันลงทุนในโครงสร้างพื้นฐานด้านการดูแลสุขภาพก่อนว่ามีถึงชนบทห่างไกลมากที่สุด .แทนที่จะมุ่งเน้นทรัพยากรเพื่อการพัฒนาโรงพยาบาลตติยภูมิเมืองผู้นำสาธารณสุขวางทางการเงินมากขึ้นเพื่อชนบทจาก 1982 เป็นต้นไป ซึ่งมีการสนับสนุนให้มากขึ้นและการเข้าถึงการดูแลสุขภาพที่ราคาไม่แพงในระดับท้องถิ่นมากที่สุด การลงทุนดังกล่าวจะจ่ายออก ในการศึกษาดำเนินการโดยวิทยาลัยสุขอนามัยและเวชศาสตร์เขตร้อน และถูกปล่อยตัวในกรุงเทพฯ เมื่อเดือนที่แล้วประเทศไทยเป็นหนึ่งในประเทศที่โดดเด่นเพื่อให้บรรลุ " สุขภาพที่ดีในราคาที่ " ต่ำ ตามที่องค์การอนามัยโลก ( WHO ) , ค่าใช้จ่ายด้านสุขภาพรวม ( ) คาดว่าจะอยู่ที่ 4.1 ร้อยละของจีดีพีหรือ $ 328 ต่อหัว ซึ่งค่อนข้างต่ำ เพื่อสุขภาพ ผลสําเร็จเครือข่ายที่กว้างขวางของเครื่องสุขภาพหลักการใช้งานผ่านทางระบบสุขภาพระดับอำเภอ บางชุดวิจัยยอดเยี่ยมไม่ต้องสงสัยเล่นบทบาทสำคัญในการปรับปรุงผลลัพธ์ทางสุขภาพโดยเฉพาะสำหรับประชากรในชนบท

นอกจากนี้ ประเทศไทยได้ประสบความสำเร็จในการฝึกอบรมแพทย์ พยาบาล และระบบสุขภาพของสร้างสรรค์การกระจายทรัพยากรมนุษย์ในชนบทโดยการมีส่วนร่วมใหม่แพทย์ให้บริการสามปีในโรงพยาบาลชนบท และให้สิ่งจูงใจทางการเงินเพิ่มเติม นอกจากนี้ อาสาสมัครสาธารณสุข ได้รับคัดเลือกจากชุมชนท้องถิ่นยังเล่นสนับสนุนสำคัญ การป้องกันและบทบาทการมีส่วนร่วมของชุมชนจึงเพิ่ม

ความสำเร็จสุขภาพของไทยจะไม่ จำกัด เพื่อบรรลุตัวชี้วัดที่น่าประทับใจ แต่การขยายหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้า ( uhc ) ทั้งนี้ จำนวนประเทศที่ได้บรรลุ uhc มีขนาดค่อนข้างเล็ก และประกอบด้วยส่วนใหญ่ของประเทศ OECD . อาเซียน , บรูไน , มาเลเซีย , สิงคโปร์ และไทยได้บรรลุ uhc , ฟิลิปปินส์ , เวียดนามและอินโดนีเซียใกล้เต็มความคุ้มครองที่พวกเขาเริ่มดำเนินการในการปฏิรูป ยังตามไป labourorganisation ระหว่างประเทศ ( ILO ) มีเพียง 5 ถึง 10 เปอร์เซ็นต์ของคนที่จะครอบคลุมในซับซาฮาแอฟริกา และเอเชียใต้ ในขณะที่ในประเทศที่มีรายได้ปานกลาง อัตราความครอบคลุมแตกต่างกันระหว่าง 20 ถึง 60 เปอร์เซ็นต์ ปีทั่วโลกประมาณ 150 ล้านคนประสบหายนะทางการเงินและ 100 ล้านจะผลักใต้เส้นความยากจนเนื่องจากระบบการชำระเงินแบบถอยหลังเพื่อสุขภาพและไม่มี uhc

ในปี 2002 เมื่อประเทศไทยยังเป็นประเทศรายได้ระดับกลางล่างมี GDP ต่อหัว / $ 1900 ประเทศบรรลุ uhc .นี้ไม่ได้เกิดขึ้นชั่วข้ามคืน แต่จะค่อยๆ มาตั้งแต่ปี 1970 โดยการสร้างสามรูปแบบ : ประกันสุขภาพข้าราชการแพทย์ประโยชน์โครงการ ( csmbs ) , โครงการประกันสังคม ( SSS ) และต่อมาโครงการหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้า ( UC ) โครงการ - เดิมเรียกว่าโครงการ " คนไทย " ได้รับความคุ้มครองในอัตรา ร้อยละ 99 ของประชากรเป็นมากกว่าเพียงแค่การประชุมวัตถุประสงค์ของชาติมันเป็นแหล่งที่มาของแรงบันดาลใจให้คนอื่นต่ำ - และประเทศที่มีรายได้ปานกลาง . เป็นเรื่องของความเป็นจริง , เจ้าหน้าที่จากกระทรวงสุขภาพต่าง ๆ และองค์กรพัฒนาเอกชนจากเอเชียและแอฟริกามักจะขอเยือนไทยของสถาบันสาธารณสุข เช่น สำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ , สุขภาพระหว่างประเทศและนโยบายโครงการสถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข กระทรวงสาธารณสุข เพื่อศึกษาว่าไทยทำครับ "

ตอนนี้ ร้อยละ 99 ของประชากรไทยที่ครอบคลุมผ่านแพคเกจที่ครอบคลุมการดูแลสุขภาพตั้งแต่การป้องกันการดูแลสุขภาพ และการต้องเข้าโรงพยาบาลเนื่องจากอุบัติเหตุจราจรเพื่อการรักษาทดแทนไตและการเข้าถึงการรักษาศิลปะสำหรับ เอชไอวี .

มันได้ถูกแสดง ว่า ระบบหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้ามีส่วนอย่างมากที่จะช่วยลดกรณีของค่าใช้จ่ายสุขภาพที่รุนแรง โดยเฉพาะในพื้นที่ยากจนของประเทศ จากการประเมินล่าสุดของ 10 ปีของโครงการ จำนวนครัวเรือนที่ยากจนลดลงจากร้อยละ 3.4 ในปี 0.8-1.3 เปอร์เซ็นต์ระหว่าง 2006 และ 2009 จึงเอื้อต่อการลดความยากจนสร้างความมั่นคงทางการเงินแก่ครอบครัวมากขึ้นความเสี่ยงและปรับปรุงในระยะยาวของการรักษาความปลอดภัย นอกจากนี้ จะช่วยให้ประเทศไทยบรรลุหลักการของสิทธิในสุขภาพทั้งหมด ในประเทศที่มีรายได้สูง ความไม่เท่าเทียมกันเป็นวัดโดยสัมประสิทธิ์จินีการเข้าถึงการดูแลสุขภาพที่ราคาไม่แพง เป็นสะพานที่ช่วยลดมากของสังคม ไบกอนที่ยังคงภัยพิบัติระดับชาติ

ไทยให้มี uhc อาจไม่ใช่ไม่สามารถบรรลุความฝันที่จะมีประสบการณ์โดยเฉพาะประเทศที่รวย ประเทศที่มีรายได้ต่ำ เช่น กานา และรวันดาได้ทำให้ความคืบหน้ามาก uhc ต่อ ,และประเทศ เช่น อินเดีย และบังกลาเทศ จะทำงานในการพัฒนาระบบ uhc มีประสิทธิภาพ เดียวที่ใหญ่ที่สุดหนึ่งในนี้คือ ความมุ่งมั่นทางการเมือง ในการประชุมโต๊ะกลมในกรุงเทพ ในเดือนพฤศจิกายน 2554เลขาธิการสหประชาชาติ บันคีมุน กล่าวว่า ไม่มีประเทศรวยหรือขนาดเล็กจะมีทรัพยากรเพียงพอที่จะดำเนินการปฏิรูป uhc แต่ความท้าทายสำหรับทุกประเทศเป็นวิธีการที่เร็ว ๆนี้พวกเขาสามารถย้ายเข้าได้ นี้ถูกสะท้อนในช่วงการประชุมนานาชาติรางวัลสมเด็จเจ้าฟ้ามหิดล กับรูปแบบของ uhc . ร่วมด้วยคน จาก 68 ประเทศทั่วโลก ไม่มีใครบอกว่า uhc เป็นไปไม่ได้ที่จะบรรลุในบริบทของตนเองด้วยนโยบายทางสังคม เศรษฐกิจ และการเมือง มันเป็นไปได้สำหรับรายได้ต่ำหรือประเทศที่จะเริ่มต้นบนถนนต่อ uhc

แม้ว่าประเทศไทยได้รับถ้วนหน้า ความท้าทายใหญ่ยังคงอยู่ เหล่านี้รวมถึง : วิธีการรวมแรงงานต่างชาติในระบบการดูแลสุขภาพ ; วิธีการผสานสามรูปแบบเพื่อลด inequities ในแพคเกจประโยชน์ ;วิธีการเพื่อให้แน่ใจว่าเพียงพอและการฝึกอบรมทรัพยากรมนุษย์ด้านสุขภาพเพื่อตอบสนองการขาดแคลนกระแส และวิธีการจัดการของไทยผ่านเข้าสู่ " สังคมสีเทา " ในทศวรรษหน้า และอะไรคือการพัฒนากลไกทางการเงินที่สามารถใช้เพื่อรองรับประชากร

uhc หลังจากทั้งหมดไม่ได้เป็นปลายทางในตัวเอง แต่การเดินทางที่ย้ายเราใกล้ชิดกันมากขึ้น เพื่อสุขภาพที่ดีขึ้นสำหรับทุกคน .

mushtaquechowdhury และนาตาลี พหลโยธินอยู่ที่ร็อกกี้เฟลเลอร์มูลนิธิเอเชีย สำนักงานในกรุงเทพ บทความสะท้อนมุมมองของผู้เขียนซึ่งไม่ได้เป็นตัวแทนของ foundatio
รอกกี้เฟลเลอร์