The Court delivered judgment, by 11

The Court delivered judgment, by 11 votes to 6, in the North Sea Continental Shelf cases.
The dispute, which was submitted to the Court on 20 February 1967, related to the delimitation of the continental shelf between the Federal Republic of Germany and Denmark on the one hand, and between the Federal Republic of Germany and the Netherlands on the other. The Parties asked the Court to state the principles and rules of international law applicable, and undertook thereafter to carry out the delimitations on that basis.
The Court rejected the contention of Denmark and the Netherlands to the effect that the delimitations in question had to be carried out in accordance with the principle of equidistance as defined in Article 6 of the 1958 Geneva Convention on the Continental Shelf, holding:
- that the Federal Republic, which had not ratified the Convention, was not legally bound by the provisions of Article 6;
- that the equidistance principle was not a necessary consequence of the general concept of continental shelf rights, and was not a rule of customary international law.
The Court also rejected the contentions of the Federal Republic in so far as these sought acceptance of the principle of an apportionment of the continental shelf into just and equitable shares. It held that each Party had an original right to those areas of the continental shelf which constituted the natural prolongation of its land territory into and under the sea. It was not a question of apportioning or sharing out those areas, but of delimiting them.
The Court found that the boundary lines in question were to be drawn by agreement between the Parties and in accordance with equitable principles, and it indicated certain factors to be taken into consideration for that purpose. It was now for the Parties to negotiate on the basis of such principles, as they have agreed to do.
The proceedings, relating to the delimitation as between the Parties of the areas of the North Sea continental shelf appertaining to each of them, were instituted on 20 February 1967 by the communication to the Registry of the Court of two Special Agreements, between Denmark and the Federal Republic and the Federal Republic and the Netherlands respectively. By an Order of 26 April 1968, the Court joined the proceedings in the two cases.
The Court decided the two cases in a single Judgment, which it adopted by eleven votes to six. Amongst the Members of the Court concurring in the Judgment, Judge Sir Muhammad Zafrulla Khan appended a declaration; and President Bustamante y Rivero and Judges Jessup, Padilla Nervo and Ammoun appended separate opinions. In the case of the non-concurring Judges, a declaration of his dissent was appended by Judge Bengzon; and Vice-President Koretsky, together with Judges Tanaka, Morelli and Lachs, and Judge ad hoc Sorensen, appended dissenting opinions.
In its Judgment, the Court examined in the context of the delimitations concerned the problems relating to the legal r�gime of the continental shelf raised by the contentions of the Parties.
The Facts and the Contentions of the Parties (paras. 1-17 of the Judgment)
The two Special Agreements had asked the Court to declare the principles and rules of international law applicable to the delimitation as between the Parties of the areas of the North Sea continental shelf appertaining to each of them beyond the partial boundaries in the immediate vicinity of the coast already determined between the Federal Republic and the Netherlands by an agreement of 1 December 1964 and between the Federal Republic and Denmark by an agreement of 9 June 1965.The Court was not asked actually to delimit the further boundaries involved, the Parties undertaking in their respective Special Agreements to effect such delimitation by agreement in pursuance of the Court's decision.
The waters of the North Sea were shallow, the whole seabed, except for the Norwegian Trough, consisting of continental shelf at a depth of less than 200 metres. Most of it had already been delimited between the coastal States concerned. The Federal Republic and Denmark and the Netherlands, respectively, had, however, been unable to agree on the prolongation of the partial boundaries referred to above, mainly because Denmark and the Netherlands had wished this prolongation to be effected on the basis of the equidistance principle, whereas the Federal Republic had considered that it would unduly curtail what the Federal Republic believed should be its proper share of continental shelf area, on the basis of proportionality to the length of its North Sea coastline. Neither of the boundaries in question would by itself produce this effect, but only both of them together - an element regarded by Denmark and the Netherlands as irrelevant to what they viewed as being two separate delimitations, to be carried out without reference to the other.
A boundary based on the equidistance principle, i.e., an "equidistance line", left to each of the Parties concerned all those portions of the continental shelf that were nearer to a point on its own coast than they were to any point on the coast of the other Party. In the case of a concave or recessing coast such as that of the Federal Republic on the North Sea, the effect of the equidistance method was to pull the line of the boundary inwards, in the direction of the concavity. Consequently, where two equidistance lines were drawn, they would, if the curvature were pronounced, inevitably meet at a relatively short distance from the coast, thus "cutting off" the coastal State from the area of the continental shelf outside. In contrast, the effect of convex or outwardly curving coasts, such as were, to a moderate extent, those of Denmark and the Netherlands, was to cause the equidistance lines to leave the coasts on divergent courses, thus having a widening tendency on the area of continental shelf off that coast.
It had been contended on behalf of Denmark and the Netherlands that the whole matter was governed by a mandatory rule of law which, reflecting the language of Article 6 of the Geneva Convention on the Continental Shelf of 29 April 1958, was designated by them as the "equidistance-special circumstances" rule. That rule was to the effect that in the absence of agreement by the parties to employ another method, all continental shelf boundaries had to be drawn by means of an equidistance line unless "special circumstances" were recognized to exist. According to Denmark and the Netherlands, the configuration of the German North Sea coast did not of itself constitute, for either of the two boundary lines concerned, a special circumstance.
The Federal Republic, for its part, had contended that the correct rule, at any rate in such circumstances as those of the North Sea, was one according to which each of the States concerned should have a "just and equitable share" of the available continental shelf, in proportion to the length of its sea-frontage. It had also contended that in a sea shaped as is the North Sea, each of the States concerned was entitled to a continental shelf area extending up to the central point of that sea, or at least extending to its median line. Alternatively, the Federal Republic had claimed that if the equidistance method were held to bc applicable, the configuration of the German North Sea coast constituted a special circumstance such as to justify a departure from that method of delimitation in this particular case.
The Apportionment Theory Rejected (paras. 18-20 of the Judgment)
The Court felt unable to accept, in the particular form it had taken, the first contention put forward on behalf of the Federal Republic. Its task was to delimit, not to apportion the areas concerned. The process of delimitation involved establishing the boundaries of an area already, in principle, appertaining to the coastal State and not the determination de novo of such an area. The doctrine of the just and equitable share was wholly at variance with the most fundamental of all the rules of law relating to the continental shelf, namely, that the rights of the coastal State in respect of the area of continental shelf constituting a natural prolongation of its land territory under the sea existed ipso facto and ab initio, by virtue of its sovereignty over the land. That right was inherent. In order to exercise it, no special legal acts had to be performed. It followed that the notion of apportioning an as yet undelimited area considered as a whole (which underlay the doctrine of the just and equitable share) was inconsistent with the basic concept of continental shelf entitlement.
Non-Applicability of Article 6 of the 1958 Continental Shelf Convention (paras. 21-36 of the Judgment)
The Court then turned to the question whether in delimiting those areas the Federal Republic was under a legal obligation to accept the application of the equidistance principle. While it was probably true that no other method of delimitation had the same combination of practical convenience and certainty of application, those factors did not suffice of themselves to convert what was a method into a rule of law. Such a method would have to draw its legal force from other factors than the existence of those advantages.
The first question to be considered was whether the 1958 Geneva Convention on the Continental Shelf was binding for all the Parties in the case. Under the formal provisions of the Convention, it was in force for any individual State that had signed it within the time-limit provided, only if that State had also subsequently ratified it. Denmark and the Netherlands had both signed and ratified the Convention and were parties to it, but the Federal Republic, although one of the signatories of the Convention, had never ratified it, and was consequently not a party. It was admitted on behalf of Denmark and the Netherlands that in the circumstances the Convention could not, as such, be binding on the Federal Republic.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศาลส่งคำพิพากษา โดย 6 ในทะเลเหนือทวีปชั้นกรณี 11 คะแนนข้อโต้แย้ง ซึ่งถูกส่งไปยังศาลใน 20 1967 กุมภาพันธ์ ที่เกี่ยวข้องกับการกำหนดเขตของชั้นคอนติเนนทัลระหว่างประเทศเยอรมนีและเดนมาร์ก คง และระหว่างประเทศสาธารณรัฐเยอรมนี และเนเธอร์แลนด์อีก ฝ่ายถามศาลแถลงหลักการและกฎเกณฑ์ของกฎหมายระหว่างประเทศที่เกี่ยวข้อง และ undertook หลังดำเนินการกำหนดเขตตามศาลปฏิเสธการโต้เถียงของเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์กับผลกระทบที่กำหนดเขตสินค้าได้ดำเนินการตามหลักการของ equidistance ตามที่กำหนดไว้ในบทความ 6 ของอนุสัญญาเจนีวา 1958 ว่าด้วยชั้นคอนติเนนตัล กดค้างไว้: -ที่สหพันธ์สาธารณรัฐ ซึ่งไม่ได้สำคัญประชุม ถูกไม่ถูกต้องตามกฎหมายตามบทบัญญัติของบทความ 6 -ที่หลัก equidistance ไม่จำเป็นส่งผลต่อแนวความคิดทั่วไปของชั้นคอนติเนนทัลสิทธิ และไม่ใช่กฎของกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศศาลยังปฏิเสธ contentions สาธารณรัฐสหพันธ์ในตราบนี้ขอยอมรับหลักการของการจัดสรรเงินของชั้นคอนติเนนทัลเป็นหุ้นเพียง และเป็นธรรม มันขึ้นว่า แต่ละฝ่ายมีสิทธิเดิมเป็นพื้นที่ของชั้นคอนติเนนทัลที่ทะลักที่ธรรมชาติจากดินแดนของแผ่นดินเป็น และ ใต้ทะเล มันไม่ใช่คำถาม apportioning หรือร่วมออกพื้นที่ แต่การกำหนดเขตดังกล่าวศาลพบว่า เส้นขอบสอบถามได้จะออกตามข้อตกลง ระหว่างคู่สัญญา และ ตามหลักความเท่าเทียมกัน และได้ระบุบางปัจจัยที่ต้องนำมาพิจารณาที่ ได้ตอนนี้สำหรับฝ่ายเจรจาตามหลักการดังกล่าว เป็นพวกเขาได้ตกลงที่จะทำกระบวนการพิจารณา เกี่ยวข้องกับการกำหนดเขตระหว่างฝ่ายของชั้นยุโรปเหนือทะเล appertaining ไว้ถูกโลกใน 20 1967 กุมภาพันธ์ โดยการสื่อสารกับรีจิสทรีของศาลสองพิเศษข้อตกลง ระหว่างเดนมาร์ก และ สาธารณรัฐสหพันธ์ และรัฐบาลกลางสาธารณรัฐ และเนเธอร์แลนด์ตามลำดับ ตามใบสั่งของ 26 1968 เมษายน ศาลเข้าร่วมกระบวนการพิจารณาในสองกรณีศาลตัดสินใจสองกรณีในการพิพากษาเดียว ซึ่งจะนำไปใช้ โดยคะแนนหกสิบเอ็ด หมู่สมาชิก concurring ในพิพากษาศาล ผู้พิพากษารักมุหัมมัด Zafrulla ขันผนวกการประกาศ และประธานาธิบดีบุสตามานเต Rivero y และผู้วินิจฉัย Jessup, Padilla Nervo และ Ammoun ต่อท้ายความเห็นแยกต่างหาก ในกรณีที่ผู้พิพากษาไม่ใช่ concurring รายงานของเขา dissent ถูกผนวก โดยผู้พิพากษา Bengzon และรองประธาน Koretsky กับทานา กะผู้พิพากษา Morelli และ Lachs และผู้พิพากษาเฉพาะกิจ Sorensen ผนวกความเห็น dissentingในการพิพากษา ศาลตรวจสอบในบริบทของการกำหนดเขตที่เกี่ยวข้องปัญหาที่เกี่ยวข้องกับ gime r กฎหมายของชั้นคอนติเนนทัลยก โดย contentions ของฝ่ายนั้นข้อเท็จจริงและ Contentions ของบุคคล (พา. 1-17 ของพิพากษา)ข้อตกลงพิเศษสองมาขอศาลประกาศหลักการและกฎเกณฑ์ของกฎหมายระหว่างประเทศเกี่ยวข้องเพื่อกำหนดเขตระหว่างฝ่ายของชั้นยุโรปเหนือทะเล appertaining ไว้เกินขอบเขตเป็นบางส่วนในบริเวณใกล้ ๆ ชายฝั่งตาม ระหว่างสาธารณรัฐสหพันธ์และเนเธอร์แลนด์ โดยข้อตกลง 1 1964 ธันวาคม และระหว่างสหพันธ์สาธารณรัฐและเดนมาร์กโดยข้อตกลง 9 1965 มิถุนายนศาลถูกไม่ถามจริงเพื่อจำกัดขอบเขตการเกี่ยวข้อง บุคคลดำเนินการในข้อตกลงพิเศษของพวกเขาเกี่ยวข้องที่มีผลกำหนดเขตดังกล่าวตามข้อตกลงใน pursuance ของการตัดสินใจของศาลน้ำทะเลเหนือได้ตื้น ก้น ทะเลทั้งหมดยกเว้นรางนอร์เวย์ ประกอบด้วยชั้นของคอนติเนนทัลที่ความลึกน้อยกว่า 200 เมตร ส่วนใหญ่จะมาแล้วคั่นระหว่างรัฐชายฝั่งที่เกี่ยวข้อง สาธารณรัฐสหพันธ์ และเดนมาร์ก และ เนเธอร์แลนด์ ตามลำดับ มี อย่างไรก็ตาม ไม่สามารถยอมรับการจากขอบบางส่วนที่อ้างถึงข้างต้น ส่วนใหญ่เนื่องจากประเทศเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์ได้ปรารถนานี้จากการได้รับผลกระทบตามหลัก equidistance ในขณะที่สาธารณรัฐสหพันธ์ได้พิจารณาว่า มันจะ unduly curtail สาธารณรัฐสหพันธ์เชื่อควรร่วมความเหมาะสมของชั้นคอนติเนนทัลตามสัดส่วนกับความยาวของชายฝั่งทะเลเหนือของตน ไม่ขอบเขตคำถามจะ ด้วยตัวเองผลิตผลนี้ แต่เฉพาะทั้งนั้นกัน - องค์ถือ โดยเดนมาร์ก และเนเธอร์แลนด์เป็นเกี่ยวข้องกับสิ่งที่พวกเขาดูเป็นแยกกำหนดเขต ดำเนินการ โดยไม่มีข้อมูลอ้างอิงอื่น ๆเส้นขอบเขตตามหลัก equidistance เช่น เป็น "equidistance บรรทัด" ซ้ายแต่ละฝ่ายเกี่ยวข้องทั้งหมดเหล่านั้นบางส่วนของชั้นคอนติเนนทัลที่อยู่ใกล้กับจุดบนชายฝั่งของตนเองมากกว่าที่พวกเขาไปยังจุดใด ๆ บนชายฝั่งของอีกฝ่าย ในกรณีที่เป็นอาหารคอนเคฟหรือ recessing ชายฝั่งเช่นที่สาธารณรัฐกลางทะเลเหนือ ผลของวิธี equidistance ถูกเพื่อ ดึงรายการของ inwards ขอบเขต ทิศทางของ concavity ที่ ดังนั้น ที่สอง equidistance ถูกวาดเส้น ก็จะ ถ้าโค้งไม่ออกเสียง ย่อมพบอยู่ห่างจากชายฝั่ง ดังนั้น "ตัดออก" รัฐชายฝั่งจากพื้นที่ของยุโรปชั้นนอกค่อนข้างสั้น ในทางตรงข้าม ลักษณะพิเศษของการนูน หรือ curving ภายนอกชาย เป็นได้ ระดับปานกลาง ของเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์ คือการทำให้บรรทัด equidistance ชายทิ้งคอร์สขันติธรรม จึง มีแนวโน้ม widening บนพื้นที่ของชั้นคอนติเนนทัลที่ฝั่งมีการ contended ในนามของประเทศเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์ว่า เรื่องทั้งหมดถูกควบคุม โดยกฎข้อบังคับของกฎหมายซึ่ง บรรยากาศภาษาของบทความ 6 ของอนุสัญญาเจนีวาชั้นคอนติเนนทัลของ 29 1958 เมษายน ถูกกำหนด โดยพวกเขาเป็น "สถานการณ์พิเศษ equidistance" กฎ กฎที่ได้ผลว่า ในกรณีที่ข้อตกลงโดยคู่สัญญาต้องใช้วิธีอื่น ขอบเขตชั้นยุโรปทั้งหมดมีจะออกจากบรรทัดใบ equidistance เว้นแต่ "สถานการณ์พิเศษ" ได้รับการยอมรับอยู่ ตามประเทศเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์ การตั้งค่าคอนฟิกของเยอรมันเหนือทะเลชายฝั่งได้ของตัวเองไม่เป็น ไม่ว่าจะเป็นขอบเขตสอง บรรทัดเกี่ยวข้อง สถานการณ์พิเศษสหพันธ์สาธารณรัฐ ในส่วน มี contended ที่ กฎถูกต้อง ที่อัตราใดในสถานการณ์ที่ทะเลเหนือ หนึ่งตามที่รัฐที่เกี่ยวข้องควรมี "เพียง และเป็นธรรมส่วน" ของชั้นคอนติเนนทัลว่าง สัดความยาวของด้านหน้าทะเล มันยังมี contended ที่ ในรูปเป็นทะเลเหนือทะเล ของรัฐที่เกี่ยวข้องมีสิทธิตั้งชั้นคอนติเนนทัลที่ขยายถึงจุดศูนย์กลางทะเล หรือน้อย ขยายการแสกของ หรือ สาธารณรัฐสหพันธ์มีอ้างที่ถ้าวิธี equidistance ถูกจัดขึ้นเพื่อ bc ใช้ การตั้งค่าคอนฟิกของชายฝั่งทะเลเหนือเยอรมันทะลักสถานการณ์พิเศษเช่นการออกแบบจากวิธีการที่กำหนดเขตในกรณีนี้การจัดสรรเงินทฤษฎีปฏิเสธ (พา 18-20 ของการพิพากษา)ศาลรู้สึกไม่ยอมรับ ในแบบเฉพาะที่ได้รับ การโต้เถียงแรกใส่ไปในนามของสหพันธ์สาธารณรัฐ งานมี การจำกัด การแบ่งกลุ่มพื้นที่ที่เกี่ยวข้อง กระบวนการในการกำหนดเขตที่เกี่ยวข้องกับการกำหนดขอบเขตของพื้นที่แล้ว หลัก appertaining รัฐชายฝั่งและไม่การกำหนด de novo ของพื้นที่ดังกล่าว หลักคำสอนของการแบ่งปันที่เป็นธรรม และเพียงได้ทั้งหมดดังที่พื้นฐานที่สุดของกฎทั้งหมดของกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับคอนติเนนทัลชั้น ได้แก่ ให้ สิทธิของรัฐชายฝั่งผิดพื้นที่ของชั้นคอนติเนนทัล พ.ศ.2542 จากธรรมชาติของดินแดนของแผ่นดินใต้ทะเลอยู่ ipso facto และ ab initio อาศัยของอำนาจอธิปไตยเหนือแผ่นดิน สิทธิโดยธรรมชาติได้ การออกกำลังกายนั้น กระทำกฎหมายพิเศษไม่มีทำ ก็ตามว่า แนวคิดของ apportioning ถือว่าเป็นทั้งหมด (ซึ่งหลักคำสอนของการแบ่งปันที่เป็นธรรม และเพียง underlay) พื้นที่ undelimited ที่ยังไม่สอดคล้องกับแนวคิดพื้นฐานสิทธิประโยชน์ชั้นคอนติเนนทัลไม่ความเกี่ยวข้องของของบทความ 6 ของอนุสัญญายุโรปชั้น 1958 (พา 21-36 ของการพิพากษา)ศาลแล้วเปิดคำถามว่าในการกำหนดเขตพื้นที่ สาธารณรัฐสหพันธ์ได้ภายใต้ข้อผูกมัดทางกฎหมายยอมรับการประยุกต์ใช้หลัก equidistance ในขณะที่มันอาจจะจริงว่า วิธีอื่น ๆ ไม่มีการกำหนดเขตมีชุดเดียวสะดวกและความแน่นอนของแอพลิเคชัน ปัจจัยเหล่านั้นไม่ได้ไม่พอเพียงของตัวเองในการแปลงสิ่งที่เป็นวิธีการในกฎของกฎหมาย วิธีการดังกล่าวจะต้องวาดบังคับของกฎหมายจากปัจจัยอื่นมากกว่าการมีอยู่ของข้อดีเหล่านั้นคำถามแรกจะถือว่าเป็นว่าประชุมเจนีวา 1958 บนชั้นคอนติเนนทัลถูกผูกสำหรับทุกฝ่ายในกรณี ภายใต้บทบัญญัติทางนี้ มันถูกบังคับสำหรับรัฐใด ๆ แต่ละที่ได้ลงนามได้ภายในกำหนดเวลาที่ให้บริการ เมื่อรัฐนั้นในเวลาต่อมายังได้สำคัญมัน เดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์มีทั้งเซ็น และสำคัญการประชุม และมีภาคี แต่สาธารณรัฐสหพันธ์ แม้ว่าการลงนามของอนุสัญญา อย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้สำคัญมัน และไม่ดังนั้นบุคคล มันถูกยอมรับในนามของประเทศเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์ว่า ในสถานการณ์ การประชุมอาจไม่ เช่น มีผลผูกพันในสหพันธ์สาธารณรัฐ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ศาลมีคำตัดสินโดย 11 คะแนนที่ 6 ในทะเลเหนือคดีไหล่ทวีป.
ข้อพิพาทซึ่งถูกส่งไปยังศาลวันที่ 20 กุมภาพันธ์ 1967 ที่เกี่ยวข้องกับการปักปันเขตไหล่ทวีประหว่างสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนีและเดนมาร์ก มือข้างหนึ่งและระหว่างสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนีและเนเธอร์แลนด์ในที่อื่น ๆ ภาคีถามของศาลที่จะระบุหลักการและกฎของกฎหมายระหว่างประเทศที่ใช้บังคับและมารับหลังจากนั้นจะดำเนินการ delimitations บนพื้นฐานที่ว่า.
ศาลปฏิเสธการต่อสู้ของเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์เพื่อผลที่ delimitations ในคำถามที่จะต้องมีการดำเนินการ ออกให้สอดคล้องกับหลักการของ equidistance ตามที่กำหนดไว้ในข้อ 6 ของอนุสัญญาเจนีวา 1958 ในไหล่ทวีปถือ:
- ที่สหพันธ์สาธารณรัฐซึ่งไม่ได้ให้สัตยาบันอนุสัญญาฯ ไม่ได้ผูกพันตามกฎหมายโดยบทบัญญัติของข้อ 6;
- ว่าหลักการ equidistance ไม่ได้เป็นผลมาจากความจำเป็นของแนวคิดทั่วไปของสิทธิไหล่ทวีปและไม่ได้เป็นกฎของกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศ.
ศาลยังปฏิเสธข้อโต้แย้งของสหพันธ์สาธารณรัฐตราบเท่าที่เหล่านี้ได้รับการยอมรับขอของหลักการของ แบ่งปันไหล่ทวีปเป็นเพียงและหุ้นอย่างเท่าเทียมกัน จึงถือได้ว่าพรรคแต่ละคนก็มีสิทธิที่ต้นฉบับให้พื้นที่ดังกล่าวของไหล่ทวีปซึ่งประกอบด้วยการขยายออกตามธรรมชาติของดินแดนที่ดินเข้าและใต้ทะเล มันไม่ได้เป็นคำถามของตะกอนหรือแบ่งปันออกพื้นที่เหล่านั้น แต่ delimiting พวกเขา.
ศาลพบว่าเส้นเขตแดนในคำถามจะถูกดึงออกมาตามข้อตกลงระหว่างคู่สัญญาและสอดคล้องกับหลักการที่เป็นธรรมและมันแสดงให้เห็นปัจจัยบางอย่างที่จะ นำมาพิจารณาเพื่อวัตถุประสงค์ที่ ตอนนี้มันเป็นสำหรับภาคีที่จะเจรจาบนพื้นฐานของหลักการดังกล่าวที่พวกเขาได้ตกลงที่จะทำ.
ดำเนินการตามกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการปักปันเขตระหว่างภาคีในพื้นที่ของภาคเหนือทะเลไหล่ทวีป appertaining แต่ละของพวกเขาได้รับการก่อตั้ง เมื่อวันที่ 20 กุมภาพันธ์ 1967 โดยการสื่อสารไปยัง Registry ของศาลสองข้อตกลงพิเศษระหว่างประเทศเดนมาร์กและสหพันธ์สาธารณรัฐและสหพันธ์สาธารณรัฐและเนเธอร์แลนด์ตามลำดับ โดยคำสั่งของ 26 เมษายน 1968 ศาลได้เข้าร่วมดำเนินกระบวนพิจารณาในสองกรณี.
ศาลตัดสินใจที่สองกรณีในคำพิพากษาเดียวซึ่งมันนำโดยสิบเอ็ดคะแนนเสียงถึงหก ในบรรดาสมาชิกของศาลประจวบในการพิพากษาผู้พิพากษาเซอร์มูฮัมหมัดข่าน Zafrulla ท้ายประกาศ; และกรรมการผู้จัดการใหญ่ตามันและอัลมูเนียผู้พิพากษาและซัพอาภัพ Nervo และ Ammoun ท้ายความคิดเห็นที่แยกต่างหาก ในกรณีที่ผู้พิพากษาที่ไม่ประจวบประกาศของความขัดแย้งของเขาถูกผนวกโดยผู้พิพากษา Bengzon; และรองประธาน Koretsky ร่วมกับผู้พิพากษาทานากะ, มอเรลลีและปลาแซลมอนและผู้พิพากษาเฉพาะกิจโซเรนเซน, ความเห็นที่ไม่เห็นด้วยต่อท้าย.
ในการตัดสินของศาลตรวจสอบในบริบทของ delimitations กังวลปัญหาที่เกี่ยวข้องกับการ rgime ทางกฎหมายของ ไหล่ทวีปโดยยกข้อโต้แย้งของภาคี.
ข้อเท็จจริงและโต้แย้งของภาคี (ที่ดี. 1-17 พิพากษา)
สองข้อตกลงพิเศษได้ขอให้ศาลที่จะประกาศหลักการและกฎของกฎหมายระหว่างประเทศที่ใช้บังคับกับการปักปันเขตเป็น ระหว่างภาคีของพื้นที่ของชั้นวางของเหนือทะเลทวีป appertaining แต่ละของพวกเขาเกินขอบเขตบางส่วนในบริเวณใกล้เคียงของชายฝั่งพิจารณาแล้วระหว่างสหพันธ์สาธารณรัฐและเนเธอร์แลนด์โดยสัญญาที่ 1 ธันวาคมปี 1964 และระหว่างสหพันธ์สาธารณรัฐและ เดนมาร์กโดยสัญญา 9 มิถุนายน 1965.The ศาลไม่ได้ถามจริงเพื่อกำหนดเขตรอยต่อเพิ่มเติมที่เกี่ยวข้องกับการดำเนินภาคีในความตกลงพิเศษของแต่ละคนที่จะทำให้เกิดการปักปันเขตดังกล่าวตามข้อตกลงในการติดตามของการตัดสินใจของศาล.
น่านน้ำของทะเลทางทิศเหนือมี ตื้นก้นทะเลทั้งยกเว้นรางนอร์เวย์ประกอบด้วยไหล่ทวีปที่ระดับความลึกน้อยกว่า 200 เมตร ส่วนใหญ่จะได้รับแล้วคั่นระหว่างสหรัฐอเมริกาชายฝั่งเกี่ยวข้อง สหพันธ์สาธารณรัฐและเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์ตามลำดับได้ แต่ไม่สามารถที่จะเห็นด้วยกับการขยายขอบเขตของบางส่วนที่อ้างถึงข้างต้นส่วนใหญ่เป็นเพราะเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์ได้อยากขยายออกนี้จะได้รับผลกระทบบนพื้นฐานของหลักการ equidistance ขณะที่สหพันธ์สาธารณรัฐเคยคิดว่ามันไม่เหมาะที่จะกำจัดสิ่งที่สหพันธ์สาธารณรัฐเชื่อว่าควรจะมีส่วนแบ่งที่เหมาะสมของพื้นที่ไหล่ทวีปบนพื้นฐานของสัดส่วนกับความยาวของชายฝั่งทะเลทางทิศเหนือของ ทั้งขอบเขตในคำถามจะผลิตด้วยตัวเองผลกระทบนี้ แต่ทั้งสองเข้าด้วยกัน - องค์ประกอบการยกย่องจากเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์เป็นที่ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่พวกเขามองว่าเป็นสอง delimitations แยกต่างหากที่จะต้องดำเนินการโดยไม่มีการอ้างอิงไปที่อื่น ๆ
เขตแดนบนพื้นฐานของหลักการ equidistance คือ "สาย equidistance" จากซ้ายไปแต่ละภาคีที่เกี่ยวข้องทุกส่วนของผู้ไหล่ทวีปที่มีใกล้กับจุดบนชายฝั่งของตัวเองกว่าที่พวกเขาไปยังจุดใด ๆ บนชายฝั่งของ พรรคอื่น ๆ ในกรณีที่มีชายฝั่งเว้าหรือ recessing เช่นว่าสหพันธ์สาธารณรัฐในทะเลเหนือผลของวิธีการ equidistance คือการดึงเส้นเขตแดนเข้ามาในทิศทางของความเว้า ดังนั้นที่สองบรรทัด equidistance ถูกดึงพวกเขาจะถ้าโค้งเด่นชัดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ตอบสนองในระยะทางที่ค่อนข้างสั้นจากชายฝั่งจึง "ตัด" รัฐชายฝั่งจากพื้นที่ไหล่ทวีปนอก ในทางตรงกันข้ามผลกระทบของชายฝั่งนูนโค้งหรือภายนอกเช่นเขาในระดับปานกลางที่ของเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์ก็จะก่อให้เกิดสาย equidistance ที่จะออกจากชายฝั่งเกี่ยวกับหลักสูตรที่แตกต่างกันจึงมีแนวโน้มที่จะขยายในพื้นที่ ของไหล่ทวีปนอกชายฝั่งที่.
มันได้รับการชิงชัยในนามของเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์ว่าเรื่องทั้งหมดถูกควบคุมโดยกฎบังคับของกฎหมายซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงภาษาของข้อ 6 ของอนุสัญญาเจนีวาในไหล่ทวีปวันที่ 29 เมษายน 1958 ถูกกำหนดโดยพวกเขาเป็น "สถานการณ์ equidistance พิเศษ" กฎ กฎที่เป็นผลของการที่ในกรณีที่ไม่มีข้อตกลงโดยบุคคลที่จะจ้างวิธีอื่นทั้งหมดขอบเขตไหล่ทวีปจะต้องมีการวาดโดยวิธีการของสาย equidistance เว้นแต่ "กรณีพิเศษ" ได้รับการยอมรับว่ามีอยู่ ตามที่ประเทศเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์, การกำหนดค่าของชายฝั่งทะเลเยอรมันนอร์ทไม่ได้เป็นเหตุสำหรับทั้งสองเส้นเขตแดนกังวลกรณีพิเศษ.
สหพันธ์สาธารณรัฐสำหรับส่วนของตนได้เกี่ยงว่ากฎที่ถูกต้องที่ อัตราใดในสถานการณ์เช่นพวกเหนือทะเลเป็นหนึ่งตามที่แต่ละรัฐที่เกี่ยวข้องควรจะมี "เพียงและเท่าเทียมหุ้น" ของไหล่ทวีปที่มีอยู่ในสัดส่วนกับความยาวของทะเลหน้าบ้านของตน มันก็ยังเกี่ยงว่าในทะเลที่มีรูปร่างตามที่เป็นอยู่เหนือทะเลแต่ละรัฐที่เกี่ยวข้องก็มีสิทธิไปยังพื้นที่ไหล่ทวีปที่ขยายได้ถึงจุดกลางของทะเลนั้นหรืออย่างน้อยก็ขยายไปยังเส้นแบ่งของตน อีกทางเลือกหนึ่งสหพันธ์สาธารณรัฐอ้างว่าถ้าวิธี equidistance ถูกจัดขึ้นเพื่อ BC บังคับ, การกำหนดค่าของชายฝั่งทะเลเยอรมันภาคเหนือประกอบด้วยกรณีพิเศษเช่นให้เห็นถึงการเดินทางออกจากวิธีการของการปักปันเขตในกรณีนี้โดยเฉพาะที่.
ทฤษฎีสรรปฏิเสธ (ที่ดี. 18-20 พิพากษา)
ศาลรู้สึกว่าไม่สามารถที่จะยอมรับในรูปแบบโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จะได้นำการแข่งขันครั้งแรกที่วางอยู่ข้างหน้าในนามของสหพันธ์สาธารณรัฐ งานของมันคือการกำหนดเขตไม่ได้ที่จะแบ่งพื้นที่ที่เกี่ยวข้อง กระบวนการของการปักปันเขตที่เกี่ยวข้องกับการสร้างขอบเขตของพื้นที่ที่มีอยู่แล้วในหลักการ appertaining ที่รัฐชายฝั่งและไม่ได้มุ่งมั่นโนโวของพื้นที่ดังกล่าว หลักคำสอนของหุ้นเพียงและเท่าเทียมกันเป็นเครือโดยขัดกับพื้นฐานที่สุดของกฎของกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับไหล่ทวีปคือว่าสิทธิของรัฐชายฝั่งในส่วนของพื้นที่ของไหล่ทวีป constituting ขยายออกตามธรรมชาติของ อาณาเขตที่ดินใต้ทะเลที่มีอยู่ Ipso พฤตินัยและเริ่มแรกโดยอาศัยอำนาจของอำนาจอธิปไตยเหนือดินแดน ขวานั่นคือโดยธรรมชาติ เพื่อที่จะออกกำลังกายก็ไม่ทำหน้าที่ตามกฎหมายพิเศษจะต้องมีการดำเนินการ มันตามที่ความคิดของตะกอนพื้นที่เป็นยัง undelimited ถือว่าเป็นทั้ง (ซึ่งหนุนความเชื่อของหุ้นเพียงและเท่าเทียมกัน) คือไม่สอดคล้องกับแนวคิดพื้นฐานของสิทธิไหล่ทวีป.
ไม่บังคับใช้ของข้อ 6 ของ 1958 ไหล่ทวีป ประชุม (ที่ดี. 21-36 พิพากษา)
ศาลนั้นก็หันไปถามว่าในพื้นที่เหล่านั้น delimiting สหพันธ์สาธารณรัฐอยู่ภายใต้ข้อผูกพันทางกฎหมายที่จะยอมรับการประยุกต์ใช้หลักการ equidistance ในขณะที่มันอาจจะเป็นความจริงที่ว่าไม่มีวิธีการอื่น ๆ ของการรวมกันมีปริมาณเดียวกันของความสะดวกสบายในทางปฏิบัติและความเชื่อมั่นของการประยุกต์ใช้ปัจจัยเหล่านั้นไม่พอเพียงของตัวเองเพื่อแปลงสิ่งที่เป็นวิธีการที่เป็นกฎของกฎหมาย วิธีการดังกล่าวจะต้องวาดกฎหมายบังคับจากปัจจัยอื่น ๆ นอกเหนือจากการดำรงอยู่ของข้อได้เปรียบเหล่านั้น.
คำถามแรกที่จะได้รับการพิจารณาได้รับไม่ว่าจะเป็น 1958 สนธิสัญญาเจนีวาในไหล่ทวีปถูกผูกพันสำหรับทุกฝ่ายในกรณีที่ ภายใต้บทบัญญัติของอนุสัญญาอย่างเป็นทางการก็คือมีผลบังคับใช้สำหรับรัฐแต่ละบุคคลใด ๆ ที่ได้เซ็นสัญญาได้ภายในเวลาที่ จำกัด ให้เฉพาะในกรณีที่รัฐนั้นยังได้ให้สัตยาบันต่อมามัน เดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์ได้ทั้งลงนามและให้สัตยาบันอนุสัญญาและเป็นบุคคลที่ไป แต่สหพันธ์สาธารณรัฐแม้ว่าหนึ่งลงนามในอนุสัญญานี้ไม่เคยที่ยอมรับมันและเป็นจึงไม่ใช่คู่สัญญา มันได้รับการยอมรับในนามของเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์ว่าในสถานการณ์ที่ประชุมไม่สามารถเป็นเช่นนี้มีผลผูกพันในสหพันธ์สาธารณรัฐ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศาลให้ความยุติธรรม โดย 11 6 ในทะเลเหนือ ไหล่ทวีป กรณี
ข้อพิพาทที่ยื่นต่อศาลเมื่อวันที่ 20 กุมภาพันธ์ 1967 ที่เกี่ยวข้องกับจำนวนของไหล่ทวีประหว่างสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนีและเดนมาร์กในมือข้างหนึ่งและระหว่างสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนีและ เนเธอร์แลนด์ในอื่น ๆพรรคการเมืองขอให้ศาลรัฐ หลักการและกฎของกฎหมายระหว่างประเทศ และรับปาก หลังจากนั้นดำเนินการ delimitations
บนพื้นฐานที่ศาลปฏิเสธการต่อสู้ของเดนมาร์ก และเนเธอร์แลนด์ เพื่อผลที่ delimitations ในคำถามต้องเป็นไปตามหลักการของ equidistance ตามที่กำหนดไว้ในข้อ 6 ของปี 1958 การประชุมเจนีวาบนหิ้งคอนติเนนโฮลดิ้ง :
- สหพันธ์สาธารณรัฐ ซึ่งยังไม่ได้ให้สัตยาบันอนุสัญญาไม่ได้ ถูกต้องตามกฎหมาย ผูกพันตามบทบัญญัติของมาตรา 6
;- ที่ equidistance หลักการไม่ใช่ผลที่จำเป็นของแนวคิดทั่วไปของไหล่ทวีป สิทธิ และไม่ได้เป็นกฎของกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศ
ศาลปฏิเสธข้อโต้แย้งของสหพันธ์สาธารณรัฐในเพื่อให้ห่างไกลเป็นเหล่านี้แสวงหาการยอมรับหลักการของการจัดสรรของไหล่ทวีปเป็นเพียงการให้หุ้นมันขึ้นว่า แต่ละพรรคมีสิทธิเดิมที่พื้นที่ไหล่ทวีปซึ่งบัญญัติการธรรมชาติของดินแดนดินแดนเข้าไปในใต้ท้องทะเล มันไม่ได้เป็นคำถามของ apportioning หรือร่วมกันออกพื้นที่เหล่านั้น แต่ delimiting
ของพวกเขาศาลพบว่าเส้นเขตแดนในคำถามจะถูกวาดโดยข้อตกลงระหว่างคู่สัญญาและสอดคล้องกับหลักการที่เที่ยงธรรม และระบุปัจจัยบางอย่างที่จะต้องพิจารณาสำหรับวัตถุประสงค์ที่ มันตอนนี้สำหรับทั้งสองฝ่ายเจรจาบนพื้นฐานของหลักการดังกล่าว ตามที่พวกเขาได้ตกลงที่จะทำ .
จัดการที่เกี่ยวข้องกับการกำหนดเขตแดนระหว่างฝ่ายของพื้นที่ของไหล่ทวีปทะเลเหนือ appertaining แต่ละของพวกเขาถูกก่อตั้งเมื่อ 20 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2510 โดยการสื่อสารกับรีจิสทรีของศาลสองข้อตกลงพิเศษระหว่างเดนมาร์กและสหพันธ์สาธารณรัฐและสหพันธ์สาธารณรัฐ และเนเธอร์แลนด์ ตามลำดับ โดยคำสั่งของ 26 เมษายน 1968ศาลได้พิจารณาใน 2 กรณี ศาลตัดสินใจ
2 รายเดียวในการตัดสิน ซึ่งมันเป็นลูกบุญธรรมโดย 11 โหวต 6 ในหมู่สมาชิกของศาลที่อ้างถึงในการตัดสิน ผู้พิพากษาท่านมุฮัมมัด zafrulla ข่าน ต่อท้ายประกาศ และประธาน Bustamante Y รีเวโรและผู้พิพากษาและ Jessup , ดิลลา nervo ammoun ต่อท้ายความคิดเห็นที่แยกจากกันในกรณีของผู้พิพากษาไม่อ้างถึง การประกาศการคัดค้านของเขาถูกผนวกโดยผู้พิพากษา bengzon และรองประธาน koretsky ร่วมกับผู้พิพากษา ทานากะ และ lachs มอเรลลี่ และผู้พิพากษาเฉพาะกิจ โซเรนเซน ต่อท้ายความคิดเห็นที่ไม่เห็นด้วย , .
ในการตัดสินของศาลไต่สวนในบริบทของ delimitations กังวลปัญหาทางกฎหมาย R � GIME ของไหล่ทวีปโดยยกข้อโต้แย้งของฝ่าย
ข้อเท็จจริงและข้อโต้แย้งของทั้งสองฝ่าย ( ศึก . เพืการพิพากษา )
สองข้อตกลงพิเศษได้ขอศาลเพื่อประกาศหลักการและกฎของกฎหมายที่ใช้บังคับกับการกำหนดเขตแดนระหว่างฝ่ายของพื้นที่ของไหล่ทวีปทะเลเหนือ appertaining แต่ละของพวกเขาเกินขอบเขตบางส่วนในบริเวณใกล้เคียงของชายฝั่งแล้วพิจารณาระหว่าง สหพันธ์สาธารณรัฐ และเนเธอร์แลนด์ โดยข้อตกลงของ 11964 และระหว่างสาธารณรัฐและเดนมาร์ก โดยข้อตกลง 9 มิถุนายน 1965ศาลไม่ได้ถามจริงเพื่อคั่นขอบเขตเพิ่มเติมที่เกี่ยวข้อง ฝ่ายกิจการในข้อตกลงพิเศษของตนเพื่อผลดังกล่าวจำนวนตามข้อตกลงในการตามหาของการตัดสินของศาล .
น้ำเหนือทะเลตื้น , ทะเลทั้งหมด ยกเว้นราง นอร์เวย์ ประกอบด้วย ไหล่ทวีป ที่ความลึกน้อยกว่า กว่า 200 เมตรส่วนใหญ่มันก็ถูกคั่นระหว่างรัฐชายฝั่งที่เกี่ยวข้อง สหพันธ์สาธารณรัฐ และ เดนมาร์ก และเนเธอร์แลนด์ ตามลำดับ ได้ อย่างไรก็ตาม ยังไม่สามารถตกลงเรื่องการบางส่วนที่ขอบเขตที่อ้างถึงข้างต้น ส่วนใหญ่เป็นเพราะ เดนมาร์ก และเนเธอร์แลนด์ หวังนี้จะมีผลต่อการ equidistance บนพื้นฐานของหลักการ