they arrive.’ ‘I see.’‘There’s one

they arrive.’ ‘I see.’
‘There’s one other thing, Prime Minister,’ Colonel Carter spoke for the first time. His voice was very quiet, almost gentle. ‘They say we must bring the prisoners to the airport in two hours. If not, they will kill a passenger. They said this one hour ago.’
‘So we have one hour left?’
‘That’s right, Prime Minister. Just one hour. Then they will kill the first passenger.’
‘I see.’
Helen walked slowly to the window and stared out at the plane. It was still raining and
a strong wind was blowing. She turned round. ‘Thank you, gentlemen. I will have to talk to them. But first I need a few minutes to think. Colonel Carter, Inspector, please go to the other room. Tell the hijackers I will talk to them in five minutes. Michael, stay here.’
‘But...yes, madam.’ Inspector Holm looked unhappy, but he went out, slowly, with the Colonel. Michael sat quietly, looking at her. He knew what she was thinking. ‘Have you got the passenger list, Michael?’
‘Yes, Prime Minister. Here you are.’
She picked up the list of names and looked at it carefully. ‘Oh my God!’ His name was near the beginning. She dropped the list, sat down at the table, and ran her hands through her hair. For a long minute she said nothing. Then she looked up.
‘This is going to be very difficult, isn’t it, Michael?’
‘I’m afraid so, Prime Minister. Very difficult indeed.’
Helen stood up and walked to the window, thinking hard. Outside in the rain, the
American Ambassador’s car stopped by the door.
Chapter 6
Carl looked through the window and watched the cars arrive at the airport building. There were a lot of cars now and a lot of lights in the building. Inside the plane it was hot and quiet. There was nothing to do. He remembered other times when he had been in a plane at night with his wife and daughter. That had been fun because they were excited and going on holiday. His daughter had always asked lots of questions in the plane. Now, no-one said anything at all. Carl sat, and thought, and felt his face become wet with sweat.
‘Your passports, please!’
‘What?’ he turned suddenly. One of the hijackers, a young man in a black shirt, was just behind them. He had a bag in his hand, and he was taking everyone’s passports and putting them in it.
‘Why...?’
‘Be quiet!’ Harald whispered. ‘Let me talk, sir. Remember?’
‘Your passports, please.’ The young man stood by their seats.
‘Here you are.’ Harald gave the man his passport.
‘Thank you. And his?’
‘He has no passport. I am a police officer and he is my prisoner. I am taking him to
prison in my country.’
‘I see.’ The young man looked at them both in surprise. ‘Stand up, you!’
Carl stood up and the young man searched his pockets, but he found nothing. He told
Carl to sit down, then he opened Harald’s passport and looked inside.
‘Police pig!’ he said. ‘Now you are our prisoner!’ Then he hit Harald in the face, looked
at Carl, and laughed. ‘And perhaps we will set him free!’

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พวกเขามาถึง ' 'อืมม''มีสิ่งอื่นใด นายกรัฐมนตรี Carter พันพูดครั้งแรก เสียงของเขาถูกมาก เกือบอ่อนโยน ' พวกเขากล่าวว่า เราต้องนำนักโทษไปยังสนามบิน 2 ชั่วโมง ถ้า ไม่มี พวกเขาจะฆ่าผู้โดยสาร พวกเขากล่าวว่า นี้หนึ่งชั่วโมง ''ดังนั้นเรามีหนึ่งชั่วโมงเหลือ'' ใช่ นายกรัฐมนตรี เพียงหนึ่งชั่วโมง แล้วพวกเขาจะฆ่าผู้โดยสารแรก.''อืมม'เฮเลนเดินช้า ๆ ไปหน้าต่าง และจ้องไปออกที่เครื่องบิน ยังคุ้ม และลมแรงได้พัด เธอเปิดรอบ ' ขอบคุณ สุภาพบุรุษ ฉันจะต้องพูดคุยกับพวกเขา แต่ก่อน ต้องคิดว่าไม่กี่นาที พันเอก Carter ตรวจสอบ กรุณาไปที่ห้องอื่น ๆ บอก hijackers จะมาพูดคุยได้ในห้านาที Michael พัก '' แต่...ใช่ ม่าย ' ตรวจสอบ Holm ดูเศร้า แต่เขาก็ออก ช้า มีการพัน Michael นั่งเงียบ ๆ กำลังดูเธอ เขารู้ว่าสิ่งที่เธอคิด 'คุณมีรายชื่อผู้โดยสาร Michael '' ใช่ นายกรัฐมนตรี ที่นี่คุณจะ 'เธอได้รับรายชื่อ และมองมันอย่างระมัดระวัง ' โอ้ พระเจ้า!' ชื่อของเขาถูกใกล้จุดเริ่มต้น เธอทิ้งรายการ นั่งลงที่โต๊ะ และวิ่งมือของเธอผ่านเส้นผม นาทีนาน เธอบอกว่า ไม่มีอะไร แล้ว เธอมองขึ้น' นี้เป็นไปได้ยาก ไม่มัน Michael ?'' ฉันกลัวนั้น นายกรัฐมนตรี แน่นอนยาก 'เฮเลนยืนขึ้น และเดินไปหน้าต่าง คิดยาก นอกในสายฝน การรถอเมริกันอัครหยุด โดยประตูบทที่ 6Carl มองผ่านหน้าต่าง และดูรถเข้ามาในอาคารสนามบิน มีรถตอนนี้เยอะและมีไฟในอาคาร ภายในเครื่อง มันก็ร้อน และเงียบ ไม่มีอะไรที่ต้องทำ เขาจำได้อีกครั้งเมื่อเขาได้รับในเครื่องบินที่คืนกับภรรยาและลูกสาวของเขา ที่ได้รับความสนุก เพราะตื่นเต้น และไปในวันหยุด ลูกสาวของเขาเสมอได้ถามคำถามในเครื่องบินมากมาย ตอนนี้ ไม่มีใครกล่าวอะไรเลย Carl เสาร์ และความคิด และรู้สึกว่าใบหน้าของเขาเปียกไป ด้วยเหงื่อ' หนังสือเดินทางของคุณ โปรด!''อะไร' เขาเปิดก็ Hijackers ชายหนุ่มในเสื้อสีดำ อย่างใดอย่างหนึ่งได้ด้านหลังพวกเขา เขามีถุงมือ และเขาใช้หนังสือเดินทางของทุกคน และวางพวกเขาใน'ทำไม...''จะเงียบ' ฮาร์รัลที่กระซิบ ' ผมพูดคุย ที่รัก จดจำ?'' หนังสือเดินทางของคุณ โปรด.' ชายหนุ่มยืน โดยนั่ง'คุณได้' ฮาร์รัลให้คนหนังสือเดินทางของเขา' ขอบคุณ และ?'' เขามีหนังสือเดินทางไม่ ผมเป็นตำรวจ และเขาเป็นนักโทษของฉัน การเขาคุกในประเทศของฉัน.''อืมม' ชายหนุ่มมองไปที่พวกเขาทั้งสองในความประหลาดใจ 'ยืน คุณ'Carl ลุกขึ้นยืน และหนุ่มค้นกระเป๋าของเขา แต่เขาพบว่าไม่มีอะไร เขาบอกว่าCarl นั่งลง แล้วเขาเปิดหนังสือของฮาร์รัล และด้านในเขากล่าวว่า 'หมูตำรวจ' 'ตอนนี้คุณเป็นนักโทษของเรา' แล้ว เขาตีฮาร์รัลในหน้า มองที่ Carl และหัวเราะ 'และบางทีเราจะตั้งเขาฟรี'

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พวกเขามาถึง.' 'ฉันเห็น.'
'มีสิ่งหนึ่งที่อื่นนายกรัฐมนตรี' พันเอกคาร์เตอร์พูดเป็นครั้งแรกคือ เสียงของเขาเป็นที่เงียบสงบมากเกือบอ่อนโยน 'พวกเขาบอกว่าเราจะต้องนำนักโทษไปยังสนามบินในอีกสองชั่วโมง ถ้าไม่ได้พวกเขาจะฆ่าผู้โดยสาร พวกเขากล่าวว่านี้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา. '
' ดังนั้นเราจึงมีเวลาหนึ่งชั่วโมงซ้าย? '
' นั่นเป็นสิทธิที่นายกรัฐมนตรี เพียงหนึ่งชั่วโมง แล้วพวกเขาก็จะฆ่าผู้โดยสารคนแรก. '
' ฉันเห็น. '
เฮเลนเดินช้าไปที่หน้าต่างและจ้องออกที่เครื่องบิน มันก็ยังคงมีฝนตกและ
ลมแรงพัด เธอหันกลับมา 'ขอบคุณสุภาพบุรุษ ก็จะมีการพูดคุยกับพวกเขา แต่ก่อนอื่นฉันต้องไม่กี่นาทีที่จะคิด พันเอกคาร์เตอร์สารวัตรโปรดไปที่ห้องอื่น ๆ จี้บอกฉันจะพูดคุยกับพวกเขาในห้านาที ไมเคิลอยู่ที่นี่. '
' แต่ ... ใช่แหม่ม. สารวัตร Holm มองไม่มีความสุข แต่เขาก็ออกไปอย่างช้าๆกับพันเอก ไมเคิลนั่งเงียบ ๆ มองไปที่เธอ เขารู้ว่าสิ่งที่เธอคิด 'คุณมีรายชื่อผู้โดยสาร, ไมเคิล?'
'ใช่นายกรัฐมนตรี ที่นี่คุณมี. '
เธอหยิบขึ้นรายชื่อและมองมันอย่างระมัดระวัง 'โอ้พระเจ้า!' ชื่อของเขาคืออยู่ใกล้กับจุดเริ่มต้น เธอลดลงรายการให้นั่งลงที่โต๊ะและวิ่งผ่านมือของเธอผมของเธอ นาทีนานเธอบอกว่าไม่มีอะไร จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้น.
'นี้เป็นไปได้ยากมากที่ไม่ได้ไมเคิล'
'ฉันกลัวดังนั้นนายกรัฐมนตรี ยากมากอย่างแน่นอน. '
เฮเลนลุกขึ้นยืนและเดินไปที่หน้าต่างคิดหนัก นอกในสายฝนที่
รถเอกอัครราชทูตอเมริกันหยุดโดยประตู.
บทที่ 6
คาร์ลมองผ่านหน้าต่างและเฝ้าดูรถมาถึงที่อาคารสนามบิน มีจำนวนมากของรถยนต์ในขณะนี้และจำนวนมากของไฟในอาคารที่ถูก ภายในเครื่องบินมันร้อนและเงียบสงบ ไม่มีอะไรที่จะทำคือ เขาจำได้ว่าครั้งอื่น ๆ เมื่อเขาได้รับในเครื่องบินในเวลากลางคืนกับภรรยาและลูกสาวของเขา ที่ได้รับความสนุกสนานเพราะพวกเขาตื่นเต้นและไปในวันหยุด ลูกสาวของเขาได้ถามคำถามมากมายเสมอในเครื่องบิน ตอนนี้ไม่มีใครพูดอะไรเลย คาร์ลนั่งและคิดและรู้สึกใบหน้าของเขากลายเป็นที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ.
'หนังสือเดินทางของคุณโปรด!'
'คืออะไร?' เขาหัน หนึ่งจี้เป็นชายหนุ่มในเสื้อสีดำเป็นเพียงเบื้องหลังพวกเขา เขามีถุงในมือของเขาและเขากำลังพาสปอร์ตของทุกคนและวางพวกเขาอยู่ในนั้น.
'ทำไม ... ?'
'เงียบ! แฮรัลด์กระซิบ 'ผมขอพูดคุยครับ จำได้ไหม? '
' หนังสือเดินทางของคุณโปรด. ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ที่ที่นั่งของพวกเขา.
'คุณ. แฮรัลด์ให้คนที่หนังสือเดินทางของเขา.
'ขอบคุณ และเขา? '
' เขามีหนังสือเดินทาง ผมเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจและเขาเป็นนักโทษของฉัน ฉันกำลังพาเขาไป
ติดคุกในประเทศของฉัน. '
' ฉันเห็น. ชายหนุ่มมองไปที่พวกเขาทั้งสองด้วยความประหลาดใจ 'ยืนขึ้นกับคุณ!'
คาร์ลลุกขึ้นยืนและชายหนุ่มสืบค้นกระเป๋าของเขา แต่เขาไม่พบอะไร เขาบอกว่า
คาร์ลที่จะนั่งลงแล้วเขาเปิดหนังสือเดินทางแฮรัลด์และมองภายใน.
'หมูตำรวจ! เขาพูดว่า. 'ตอนนี้คุณเป็นนักโทษของเรา!' จากนั้นเขาก็ตีแฮรัลด์ในหน้ามอง
ที่คาร์ลและหัวเราะ 'และบางทีเราจะปล่อยเขาเป็นอิสระ!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พวกเขามาถึง ผมเห็น . . ." ยังมีอีกอย่างนายกฯ " ผู้พันคาร์เตอร์พูดครั้งแรก เสียงของเขาเป็นคนเงียบ ๆ เกือบจะอ่อนโยน พวกเขาบอกว่า เราต้องพานักโทษไปสนามบินใน 2 ชั่วโมง ถ้าไม่ พวกเขาจะฆ่าผู้โดยสาร พวกเขาบอกว่า 1 ชั่วโมงก่อน .ดังนั้นเรามีเวลาเหลืออีกชั่วโมงนึง ? "" ใช่แล้ว นายก แค่หนึ่งชั่วโมง แล้วพวกเขาก็จะฆ่าผู้โดยสารคนแรก’" " ผมเห็นเฮเลนเดินช้าๆ ไปที่หน้าต่างและจ้องมองไปที่เครื่องบิน มันก็ฝนตกลมแรงพัดมา เธอหันหน้ามา ขอบคุณ คุณสุภาพบุรุษ ผมจะต้องพูดคุยกับพวกเขา แต่อย่างแรก ฉันต้องไม่กี่นาทีเพื่อคิด ผู้พันคาร์เตอร์ , สารวัตร , โปรดไปที่ห้องอื่น บอกโจรผมจะคุยกับพวกเขาเองใน 5 นาที ไมเคิล อยู่ที่นี่ ." แต่ . . . . . . . ครับ " สารวัตรโฮล์มดูไม่พอใจ แต่เขาก็ออกไปช้าๆ กับผู้พัน ไมเคิลนั่งเงียบๆ มองเธอ เขารู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ " คุณมีรายชื่อผู้โดยสาร , ไมเคิล "ใช่ , นายกรัฐมนตรี ที่นี่คุณจะ .เธอหยิบรายการของชื่อและมองมันอย่างรอบคอบ " โอ้ พระเจ้า ! ! ! ! ! " เขาชื่อ ใกล้ต้น เธอทำรายการ นั่งลงที่โต๊ะ และวิ่งมือผ่านเส้นผมของเธอ นานนาที เธอบอกว่าไม่มีอะไร เธอเงยหน้าขึ้นมอง" นี้เป็นไปได้ยากมาก ใช่มั้ย ไมเคิล ? "ผมเกรงว่าจะเป็นอย่างนั้น นายกฯ ยากแน่นอน . . .เฮเลนลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่หน้าต่าง คิดยาก อยู่ในสายฝนรถของเอกอัครราชทูตอเมริกันหยุดประตูบทที่ 6คาร์ลมองหน้าต่าง มองรถมาถึงที่อาคารสนามบิน มีหลายคันแล้วและมากของไฟในอาคาร ภายในเครื่องมันร้อน และ เงียบ มีอะไรที่ต้องทำ เขาจำได้ว่าครั้งอื่น ๆ เมื่อเขาได้รับในเครื่องบินตอนกลางคืนกับภรรยาและลูกสาวของเขา ที่ได้รับความสนุกสนาน เพราะตื่นเต้น และไปในวันหยุด ลูกสาวของเขาก็ถามคำถามมากมายในเครื่องบิน ตอนนี้ ไม่มีใครบอกอะไรเลย คาร์ล นั่ง คิด และรู้สึกว่าใบหน้าของเขากลายเป็นที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ" หนังสือเดินทางของคุณ , ได้โปรด ! "" อะไร ? " เขาหันไปทันที หนึ่งในโจร ชายหนุ่มในเสื้อสีดำ , เป็นเพียงที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา เขามีถุงในมือของเขาและเขาก็เอาพาสปอร์ตของทุกคน และใส่ไว้ในนั้น" ทำไม . . . ? "" เงียบ ! " ฮารัลด์ กระซิบ . " ผมพูดครับ จำได้มั้ย ? "" หนังสือเดินทางของคุณด้วย " ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างที่นั่งของพวกเขา" นาย " ฮารัลด์ ให้ผู้ชายหนังสือเดินทางของเขา" ขอบคุณค่ะ และเขา ? "" เขามีพาสปอร์ตก็ไม่มี ฉันเป็นตำรวจ และเขาเป็นนักโทษของฉัน ผมพาเขาไปคุกในประเทศของฉัน" ฉันเห็น " ชายหนุ่มมองทั้งสองด้วยความประหลาดใจ " ยืนขึ้น คุณ ! "คาร์ลลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มค้นกระเป๋าของเขา แต่เขาไม่พบอะไรเลย เขา บอก ว่าคาร์ล นั่งลง แล้ว เขาเปิดจากหนังสือเดินทางและมองเข้าไปข้างในตำรวจของหมู " เขากล่าว " ตอนนี้คุณเป็นนักโทษของเรา ! " แล้วเขาก็กดปุ่ม Harald ในหน้าดูที่คาร์ล และหัวเราะ และบางทีเราอาจจะตั้งเขาฟรี "