I have read a blog of my friend.  T

I have read a blog of my friend.  The topic is about a "goal in life".

She got a forwarded mail.  It said that we should start thinking of ourselves by 'beginning with the end in mind'.  Imagine that if we were 80 years old (now) and could clearly reckon all things occured throughout our lifetime, what would be the most sorrow thing(s) in life we want to fix?  She wondered how could that be possible.  There are many uncontrollable factors in life that we will never know of in advance.

Here is my view on this.

I view life as a journey.  We should have our destination in mind before we start off.  We haven't seen the destination yet, so we may not be able to tell what it looks like exactly.  But, having it in mind, we can plan our journey.  Which direction do we want to go?  Which road are we going to take?  With the end in mind (of course, with map, compass, and our feet too), we would be confident walking on our journey.

Of course, while we keep walking, we will never know what will come around at the next turn.  Don't have to worry.  If we get lost, we can find someone to help us find way out.  If we are too tired and cannot reach our destination, at least we have come closer to it.  If we have bad luck and get hit by a car at the next turn, at least we have tried walking on our own chosen path.

The end in mind is what we use to tell ourselves where we want to go.  It does not tell us whether we are successful or not.  We should control our destination, do not let the destination control us.

Success is in the journey, not the destination.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันได้อ่านบล็อกของเพื่อน หัวข้อเกี่ยวกับ "เป้าหมายในชีวิต" ได้เธอได้รับจดหมายส่งต่อ มันกล่าวว่า เราควรเริ่มต้นความคิดของตนเอง โดย 'เริ่มต้นด้วยสิ้นสุดใจ' ลองนึกภาพว่า ถ้าเรามีอายุ 80 ปี (ตอนนี้) ได้อย่างชัดเจนนับสิ่งที่เกิดขึ้นตลอดอายุการใช้งานของเรา สิ่งที่จะเป็นสิ่งความเสียใจมากที่สุดในชีวิตที่เราต้องการแก้ไขหรือไม่ เธอสงสัยว่า วิธีที่อาจจะเป็นไปได้ ยังมีหลายปัจจัย uncontrollable ในชีวิตที่เราจะไม่ทราบล่วงหน้านี่คือมุมมองของฉันนี้ผมมองชีวิตเป็นการเดินทาง เราควรมีปลายทางของเราในใจก่อนที่เราเริ่มต้น เรายังไม่เห็นปลายทางยัง ดังนั้นเราอาจไม่สามารถบอกได้ว่าดูเหมือนว่า ได้ มีสไตล์ เราสามารถวางแผนการเดินทางของเรา เราต้องไปทิศทางใด เรากำลังจะใช้ถนนที่ ด้วยสิ้นสุดใจ (แน่นอน พร้อมแผนที่ เข็มทิศ และเท้าของเราเกินไป), เราจะมั่นใจในการเดินทางของเราเดินแน่นอน ในขณะที่เราเดินไปเก็บได้ เราจะไม่ทราบอะไรจะมารอบที่ต่อ ไม่ต้องกังวล ถ้าเราได้หายไป เราสามารถค้นหาคนช่วยเราหาทางออก ถ้าเราเหนื่อยเกินไป และไม่สามารถเข้าถึงปลายทางของเรา น้อยเรามาใกล้ชิดกับมัน ถ้าเรามีโชคดี และได้รับการตี โดยรถที่ต่อ น้อยเราได้ลองเดินบนเส้นทางของเราเองท่านสิ้นสุดในจิตใจเป็นสิ่งที่เราใช้บอกตัวเองที่เราต้องการไป มันไม่บอกเราว่าเราจะประสบความสำเร็จ หรือไม่นั้น เราควรควบคุมปลายทางของเรา อย่าปล่อยให้ปลายทางควบคุมเราความสำเร็จในการเดินทาง ปลายทางไม่ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันทำไมได้อ่านบล็อกของเพื่อน อะไรเป็นหัวข้อเกี่ยวกับ " เป้าหมายในชีวิต "

เธอได้ส่งต่อจดหมาย ทำไมมันบอกว่าเราควรจะเริ่มคิดเองโดย ' เริ่มต้นด้วยจุดมุ่งหมายในใจ ' รึเปล่าว่าทำไมเราอายุ 80 ปี ( ตอนนี้ ) และ ได้ชัดว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตลอดอายุการใช้งานรึเปล่า ของเรา จะมีอะไรที่เศร้าอะไรมากที่สุด ( s ) ในชีวิตรึเปล่าเราอยากแก้ไขอะไรอะไรเธอรึเปล่า สงสัยว่าเป็นไปได้อย่างไร เป็นไปได้ ไหมมีหลายปัจจัยที่ควบคุมไม่ได้ในชีวิตไหม ที่เราไม่มีทางรู้ล่วงหน้า

ที่นี่คือมุมมองของฉันบนนี้

ผมดูชีวิตเหมือนการเดินทาง อะไรที่เราควรจะมีจุดหมายในใจ ก่อนจะเริ่มออก ทำไมเราไม่เคยเห็น ปลายทางเลย เราอาจจะบอกไม่ได้ว่ามันดูเหมือนจริงๆ รึเปล่า แต่ มีในใจ เราสามารถวางแผนการเดินทางของเราอะไรทิศทางที่เราต้องการจะไป ถนนอะไรที่พวกเราไป ? อะไรกับตอนจบ ( แน่นอน พร้อมแผนที่ เข็มทิศ และเท้าของเราด้วย ) เราคงจะมั่นใจเดินการเดินทางของเรา

แน่นอน ในขณะที่เราเดิน เรา จะ ไม่ ทราบ ว่า จะ มา ประมาณ ที่หันข้าง รึเปล่า ไม่ต้องเป็นห่วง รึเปล่า ถ้าเราได้ สูญหาย เราสามารถหาคนมาช่วยเราหาทางออกรึเปล่าถ้าเราเหนื่อยเกินไป และไม่สามารถเข้าถึงปลายทางของเรา อย่างน้อยเราได้มาใกล้ชิดกับมัน รึเปล่า ถ้าเราโชคร้าย แล้วโดนรถที่เลี้ยวต่อไป อย่างน้อยเราได้ลองเดินบนเส้นทางของเราเองเลือก

จบในจิตใจเป็นสิ่งที่เราใช้เพื่อบอกตัวเองว่าเราอยากไป ทำไมมันไม่บอกเรา ไม่ว่าเราจะประสบความสำเร็จหรือไม่ ทำไมเราควรจะควบคุมปลายทางของเรา