What’s this focus on French chic?”

What’s this focus on French chic?” The husband asked the other day. I was embarrassed he’d noticed. Although, really, how could he not have? Instead of reading our book club book for our upcoming meeting, I’d read three books on fashion and style. Plus, I'd been spending a lot of time reading style blogs by women over forty.



How to articulate? The vision of a simple, elegant low-heeled shoe, the capstone (foundation stone?) of a simple, elegant outfit came to mind. Something dressier than, say, yoga pants and sneakers. I’ve had this vision since we were in the Rome airport. An older woman walked by, dressed a standard deviation or two above the norm for travel. We were surrounded by a large group of American college athletes, so you know what the dress code was. Sweats and jeans, leggings and sweats. This older woman was obviously not American. So maybe it’s not fair to compare. But I thought, I’m halfway between that – the schlumpy students – and that – the elegant older lady, and I want to be more like her when I grow up, than like the older version of these college kids.

But my interest predated that. Packing for the trip triggered a lot of thoughts about clothes and style. Some of it is certainly related to the ongoing trauma of turning fifty. It’s not like I want to start wearing couture. That’s boring and stuffy. But there is certainly an aspect of this interest that has to do with last ditch efforts before my face falls into my neck. As I told my sister the psychoanalyst, I’m not giving up without a fight.



And then a couple of women I know, about my age, returned to work, part time or full time, and that triggered thoughts, about my connection with the outside world of commerce and responsibility, about financial freedom, and about - for lack of a better word - “lifestyle.” I felt envious of these women. Their need to dress up a bit. Their need to exercise different parts of their brains and to have colleagues and eat at lunch trucks and wear shoes that click-clack when they walk. I found myself actually kind of yearning for that.



And I thought, well, am I sick of my book? Am I giving up on my book? Am I doing what I’ve usually done when I get sick of and despairing about my writing: focusing on something that seems easier, like getting a “real” job and earning some actual money?



Maybe the solution is to do both. The kids don’t need me in the same way. I can work while they are around. But I need to earn money. I want to. Not just for more, but to save for retirement and so on. I feel afraid of the future, for sure, and I want to do something about it. Also, I want the mental and social engagement with the world. Sure, in my dreams, I’m traveling around giving readings and appearing on talk shows and so on, but let’s be real. The book has come along discouragingly slowly, and I’ve been playing the whole, I’ll wait until I get the proposal done and out before looking for work thing for a couple of years now. That's getting old.



Another thing this dressing and style thing-o reminds me of is that old saying to “dress for the job you want.” This worked for me right out of college, when I was a receptionist at a law firm. Quickly, the boss promoted me to paralegal. It turned out that neither of those jobs were jobs I wanted, but that’s another drumbeat. After that it was thrift-store finds, jeans, t-shirts, and pretty soon I was doing data entry, writing novels, and eventually, unemployed. In short, it worked. Anyhoo, now I’m feeling like being more part of the world, and so I’m dressing for that and hoping to create opportunities.



While I felt called out by the husband, it was only because I felt some shame. All this focus on appearance felt important, but also really, really shallow. Really, it's both symbolic and literal. Part of the interest is about upgrading my wardrobe; however, part of my style obsession definitely has to do with shoring myself up from the outside, since I’ve been feeling discouraged inside. One of the themes of these books is that building a good façade helps us feel good inside. Taking time to care for self, health, diet, skin, and wardrobe cultivates feeling “bien dans votre peau” or something – happy in your own skin, roughly translated. If I can build confidence in one area, it bleeds into other areas, too. So.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นี่มันเน้นฝรั่งเศสเก๋ " สามีถามวันอื่น ๆ ฉันอายเขาจะสังเกตเห็น แม้ว่าจริงๆ แล้วเขาไม่ได้ ? แทนการอ่านหนังสือชมรมหนังสือสำหรับการประชุมของเรา ฉันอ่านสามเล่มในแฟชั่นและสไตล์ Plus , ฉันได้รับการใช้จ่ายมากเวลาอ่านสไตล์บล็อก โดยผู้หญิงกว่า 40 .



วิธีการออกเสียง ? วิสัยทัศน์ของวิฉลาดน้อย heeled รองเท้า จุดสูงสุด ( หิน ? มูลนิธิ ) ของง่าย , ชุดหรูหรามาจิตใจ อะไร dressier มากกว่ากางเกง และรองเท้า ฉันมีวิสัยทัศน์นี้ ตั้งแต่เราอยู่ที่สนามบินโรม ผู้หญิงแก่เดินมา แต่งตัว ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน หรือ สอง เหนือกฎเกณฑ์สำหรับเดินทาง เราถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มใหญ่ของนักกีฬาวิทยาลัยอเมริกันเพื่อให้คุณทราบว่าเครื่องแต่งกายเป็น เสื้อและกางเกงยีนส์ เลกกิ้ง และมีเหงื่อออก นี้ผู้หญิงที่มีอายุมากกว่าก็เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่อเมริกัน ดังนั้นบางทีมันไม่ยุติธรรมที่จะเปรียบเทียบ แต่ ฉันคิดว่า ฉันครึ่งทางระหว่างที่นักเรียน schlumpy –––เก่าที่หรูหราและผู้หญิง และผมต้องการที่จะเป็นเหมือนเธอ เมื่อผมโตขึ้นกว่าเหมือนรุ่นเก่าของเด็กมหาลัยนี้

แต่ความสนใจของฉันมีอายุมากกว่านั้นบรรจุสำหรับการเดินทางกระตุ้นความคิดมากมายเกี่ยวกับเสื้อผ้าและสไตล์ บางอันมันก็แน่นอนที่เกี่ยวข้องกับการบาดเจ็บอย่างต่อเนื่องของการ 50 มันไม่เหมือนที่ฉันต้องการเพื่อเริ่มต้นการสวมใส่แฟชั่น มันน่าเบื่อ และอึดอัด แต่แน่นอนมีความสนใจด้านนี้ที่มีความพยายามครั้งสุดท้าย ก่อนที่ใบหน้าของฉันอยู่ในคอของฉัน อย่างที่ผมบอกน้องสาวที่นักจิตวิทยา ,ผมไม่ได้ยอมแพ้โดยไม่สู้



แล้วคู่ของผู้หญิง ฉันก็รู้เกี่ยวกับอายุของฉันกลับไปทำงาน ส่วนเวลาหรือเต็มเวลา และกระตุ้นความคิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของฉันกับโลกภายนอกของธุรกิจการค้าและความรับผิดชอบเกี่ยวกับอิสรภาพทางการเงิน และ เรื่องขาดดีกว่าคำว่า " วิถีชีวิต " ฉันรู้สึกอิจฉาของผู้หญิงเหล่านี้ พวกเขาต้องแต่งตัวหน่อยของพวกเขาต้องการที่จะออกกำลังกายส่วนต่างๆของสมอง และมีเพื่อนร่วมงานและกินรถบรรทุกกลางวัน และสวมรองเท้าที่คลิกแคล็ก เมื่อพวกเขาเดิน ฉันพบว่าตัวเองค่อนข้างโหยหา . .



และผมก็คิดว่า อืม ฉันป่วยของหนังสือของฉัน ฉันให้ขึ้นในหนังสือของฉัน ฉันทำสิ่งที่ฉันมักจะทำเมื่อฉันป่วย และสิ้นหวังเกี่ยวกับการเขียนของฉันเน้นสิ่งที่ดูเหมือนง่าย เหมือนการเป็น " งาน " จริง " และรายได้เงินจริง ?



อาจจะแก้ปัญหาที่จะทำทั้งสองอย่าง เด็กๆ ไม่ต้องฉันในวิธีเดียวกัน ฉันสามารถทำงานในขณะที่พวกเขาอยู่รอบๆ แต่ฉันต้องการหาเงิน ฉันต้องการ ไม่เพียง แต่ประหยัดสำหรับการเกษียณอายุและอื่น ๆ ผมรู้สึกกลัวอนาคตที่แน่นอน และผมต้องการที่จะทำบางอย่างเกี่ยวกับมัน นอกจากนี้ฉันต้องการคู่ ทางจิต และสังคม กับโลก แน่นอน ในความฝันของฉัน ฉันเดินทางรอบ ๆ ให้อ่าน และปรากฏบนรายการทอล์คโชว์และ แต่ยอมรับความจริงเถอะ หนังสือที่ได้มาตาม discouragingly ช้า ผมเล่นทั้ง ฉันก็จะรอจนกว่าฉันจะได้รับข้อเสนอที่ทำออกก่อนที่จะมองหาสิ่งที่ทำงานสำหรับสองสามปีขณะนี้ นั่นมันเก่าแล้ว



อีกสิ่งหนึ่งที่แต่งตัวและสไตล์ thing-o เตือนฉันของที่เก่าว่า " ชุดสำหรับงานที่คุณต้องการ นี้ทำงานสำหรับฉันออกจากมหาวิทยาลัย ตอนผมเป็นพนักงานใน บริษัท กฎหมาย ได้อย่างรวดเร็ว , เจ้านายให้ฉันเป็นทนาย . มันกลับกลายเป็นว่า ทั้ง งานนั้น งานที่ผมต้องการ แต่มันเป็นเสียงกลองอีก หลังจากนั้น ก็พบร้าน thrift , ยีนส์ , เสื้อยืด ,และสวยเร็ว ๆนี้ผมทำรายการข้อมูลการเขียนนวนิยาย และในที่สุด ตกงาน ในระยะสั้น , มันได้ผล ยังไงเสีย ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของโลกและเพื่อให้ฉันเตรียมตัวและหวังที่จะสร้างโอกาส



ผมรู้สึกว่าทางสามี ก็เพราะ ผมรู้สึกอาย ทั้งหมดนี้เน้นหน้าตาก็สำคัญ แต่ก็จริง ๆตื้นจริงๆมันเป็นทั้งสัญลักษณ์ และอักษร ส่วนหนึ่งของความสนใจเกี่ยวกับการปรับปรุงตู้เสื้อผ้าของฉัน อย่างไรก็ตาม ส่วนหนึ่งของฉันหลงใหลสไตล์แน่นอนต้องทำเสาค้ำตัวเองไว้จากภายนอก เนื่องจากผมเคยรู้สึกท้ออยู่ข้างใน หนึ่งในรูปแบบของหนังสือเล่มนี้คือ อาคาร 5 เอฟเอ ADE ที่ดีช่วยให้เรารู้สึกดีข้างใน การเอาใจใส่ตนเอง , สุขภาพ , อาหารผิว ,และต้นมันรู้สึก " ดีและขอโป " หรืออะไร และมีความสุขในผิวของคุณเองคร่าวๆ แปล ถ้าฉันสามารถสร้างความมั่นใจในพื้นที่หนึ่ง เลือดออกในพื้นที่อื่นๆ ด้วย ดังนั้น