“When I got home that night as my w

“When I got home that night as my wife served dinner, I held her hand and said, I’ve got something to tell you. She sat down and ate quietly. Again I observed the hurt in her eyes.

Suddenly I didn’t know how to open my mouth. But I had to let her know what I was thinking. I want a divorce. I raised the topic calmly. She didn’t seem to be annoyed by my words, instead she asked me softly, why?

I avoided her question. This made her angry. She threw away the chopsticks and shouted at me, you are not a man! That night, we didn’t talk to each other. She was weeping. I knew she wanted to find out what had happened to our marriage. But I could hardly give her a satisfactory answer; she had lost my heart to Jane. I didn’t love her anymore. I just pitied her!With a deep sense of guilt, I drafted a divorce agreement which stated that she could own our house, our car, and 30% stake of my company. She glanced at it and then tore it into pieces. The woman who had spent ten years of her life with me had become a stranger. I felt sorry for her wasted time, resources and energy but I could not take back what I had said for I loved Jane so dearly. Finally she cried loudly in front of me, which was what I had expected to see. To me her cry was actually a kind of release. The idea of divorce which had obsessed me for several weeks seemed to be firmer and clearer now.The next day, I came back home very late and found her writing something at the table. I didn’t have supper but went straight to sleep and fell asleep very fast because I was tired after an eventful day with Jane. When I woke up, she was still there at the table writing. I just did not care so I turned over and was asleep again.

In the morning she presented her divorce conditions: she didn’t want anything from me, but needed a month’s notice before the divorce. She requested that in that one month we both struggle to live as normal a life as possible. Her reasons were simple: our son had his exams in a month’s time and she didn’t want to disrupt him with our broken marriage.
This was agreeable to me. But she had something more, she asked me to recall how I had carried her into out bridal room on our wedding day. She requested that every day for the month’s duration I carry her out of our bedroom to the front door ever morning. I thought she was going crazy. Just to make our last days together bearable I accepted her odd request.
I told Jane about my wife’s divorce conditions. . She laughed loudly and thought it was absurd. No matter what tricks she applies, she has to face the divorce, she said scornfully.


My wife and I hadn’t had any body contact since my divorce intention was explicitly expressed. So when I carried her out on the first day, we both appeared clumsy. Our son clapped behind us, daddy is holding mommy in his arms. His words brought me a sense of pain. From the bedroom to the sitting room, then to the door, I walked over ten meters with her in my arms. She closed her eyes and said softly; don’t tell our son about the divorce. I nodded, feeling somewhat upset. I put her down outside the door. She went to wait for the bus to work. I drove alone to the office.

On the second day, both of us acted much more easily. She leaned on my chest. I could smell the fragrance of her blouse. I realized that I hadn’t looked at this woman carefully for a long time. I realized she was not young any more. There were fine wrinkles on her face, her hair was graying! Our marriage had taken its toll on her. For a minute I wondered what I had done to her.
On the fourth day, when I lifted her up, I felt a sense of intimacy returning. This was the woman who had given ten years of her life to me. On the fifth and sixth day, I realized that our sense of intimacy was growing again. I didn’t tell Jane about this. It became easier to carry her as the month slipped by. Perhaps the everyday workout made me stronger.

She was choosing what to wear one morning. She tried on quite a few dresses but could not find a suitable one. Then she sighed, all my dresses have grown bigger. I suddenly realized that she had grown so thin, that was the reason why I could carry her more easily.
Suddenly it hit me… she had buried so much pain and bitterness in her heart. Subconsciously I reached out and touched her head.

Our son came in at the moment and said, Dad, it’s time to carry mom out. To him, seeing his father carrying his mother out had become an essential part of his life. My wife gestured to our son to come closer and hugged him tightly. I turned my face away because I was afraid I might change my mind at this last minute. I then held her in my arms, walking from the bedroom, through the sitting room, to the hallway. Her hand surrounded my neck softly and naturally. I held her body tightly; it was just like our wedding day.

But her much lighter weight made me sad. On the last day, when I held her in my arms I could hardly move a step. Our son had gone to school. I held her tightly and said, I hadn’t noticed that our life lacked intimacy. I drove to office…. jumped out of the car swiftly without locking the door. I was afraid any delay would make me change my mind…I walked upstairs. Jane opened the door and I said to her, Sorry, Jane, I do not want the divorce anymore.

She looked at me, astonished, and then touched my forehead. Do you have a fever? She said. I moved her hand off my head. Sorry, Jane, I said, I won’t divorce. My marriage life was boring probably because she and I didn’t value the details of our lives, not because we didn’t love each other anymore. Now I realize that since I carried her into my home on our wedding day I am supposed to hold her until death do us apart. Jane seemed to suddenly wake up. She gave me a loud slap and then slammed the door and burst into tears. I walked downstairs and drove away. At the floral shop on the way, I ordered a bouquet of flowers for my wife. The salesgirl asked me what to write on the card. I smiled and wrote, I’ll carry you out every morning until death do us apart.

That evening I arrived home, flowers in my hands, a smile on my face, I run up stairs, only to find my wife in the bed -dead. My wife had been fighting CANCER for months and I was so busy with Jane to even notice. She knew that she would die soon and she wanted to save me from the whatever negative reaction from our son, in case we push through with the divorce.— At least, in the eyes of our son—- I’m a loving husband….

The small details of your lives are what really matter in a relationship. It is not the mansion, the car, property, the money in the bank. These create an environment conducive for happiness but cannot give happiness in themselves.
So find time to be your spouse’s friend and do those little things for each other that build intimacy. Do have a real happy marriage!

If you don’t share this, nothing will happen to you.
If you do, you just might save a marriage. Many of life’s failures are people who did not realize how close they were to success when they gave up.
- See more at: http://www.bestenglishquotes4u.com/2014/11/married-or-not-you-should-read-this.html#sthash.lssGDucY.dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"เมื่อฉันกลับมาถึงบ้านว่า คืนเป็นภรรยาเสิร์ฟเย็น ฉันจัดมือของเธอ และกล่าวว่า ฉันมีอะไรจะบอกคุณ เธอนั่งลง และกินอย่างเงียบ ๆ อีกครั้ง ผมสังเกตเจ็บตาของเธอทันใดนั้นฉันไม่ทราบวิธีการเปิดปากของฉัน แต่ผมจะให้เธอรู้ว่าฉันคิด ฉันต้องการหย่า ผมยกหัวข้อเบา ๆ เธอไม่ดูเหมือนจะรำคาญ ด้วยคำพูดของฉัน แต่ เธอถามฉันเบา ๆ ทำไมฉันหลีกเลี่ยงคำถามของเธอ นี้ทำให้เธอโกรธ เธอโยนไปตะเกียบ และตะโกนที่ฉัน คุณไม่ใช่คน คืนนั้น เราไม่ได้พูดคุยกัน เธอได้ร้องไห้ ฉันรู้ว่า เธออยากหาสิ่งเกิดการแต่งงานของเรา แต่ฉันจะไม่ให้เธอคำตอบที่น่าพอใจ เธอได้สูญเสียหัวใจให้เจน ฉันไม่รักเธออีกต่อไป ฉันเพียงจำเลย pitied เธอ มีความลึกของความผิด ฉันร่างข้อตกลงการหย่าที่ระบุว่า เธอสามารถเป็นเจ้าของบ้านเรา ของเรารถ และ 30% การถือหุ้นของบริษัท นาง glanced ได้ และฉีกเป็นชิ้น ผู้หญิงที่ใช้เวลาสิบปีของชีวิตของเธอกับฉัน ได้กลายเป็น คนแปลกหน้าเป็น ผมรู้สึกเสียใจเธอเสียเวลา ทรัพยากร และพลังงาน แต่สามารถไม่นำกลับมาโดนผมรักเจนดังนั้นลอง สุดท้าย เธอร้องดังด้านหน้าของฉัน ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมได้คาดเห็น ผม ร้องของเธอเป็นจริงออก ความคิดของการหย่าร้างซึ่งมีเสือหิวฉันหลายสัปดาห์ดูเหมือน จะชัดเจน และแน่นมากขึ้นเท่านี้ ในวันถัดไป ฉันกลับมาบ้านดึกมาก และพบว่าเธอเขียนสิ่งที่ตาราง ไม่ว่าง แต่ไปตรงนอนหลับและลดลงมือ asleep อย่างรวดเร็ว เพราะผมเหนื่อยวันสำคัญกับเจน เมื่อตื่นขึ้น เธอยังมีเขียนตาราง ฉันเพียงไม่เลี้ยงดังนั้นฉันเปิดมากกว่า และไม่หลับอีกIn the morning she presented her divorce conditions: she didn’t want anything from me, but needed a month’s notice before the divorce. She requested that in that one month we both struggle to live as normal a life as possible. Her reasons were simple: our son had his exams in a month’s time and she didn’t want to disrupt him with our broken marriage.This was agreeable to me. But she had something more, she asked me to recall how I had carried her into out bridal room on our wedding day. She requested that every day for the month’s duration I carry her out of our bedroom to the front door ever morning. I thought she was going crazy. Just to make our last days together bearable I accepted her odd request.I told Jane about my wife’s divorce conditions. . She laughed loudly and thought it was absurd. No matter what tricks she applies, she has to face the divorce, she said scornfully. My wife and I hadn’t had any body contact since my divorce intention was explicitly expressed. So when I carried her out on the first day, we both appeared clumsy. Our son clapped behind us, daddy is holding mommy in his arms. His words brought me a sense of pain. From the bedroom to the sitting room, then to the door, I walked over ten meters with her in my arms. She closed her eyes and said softly; don’t tell our son about the divorce. I nodded, feeling somewhat upset. I put her down outside the door. She went to wait for the bus to work. I drove alone to the office.On the second day, both of us acted much more easily. She leaned on my chest. I could smell the fragrance of her blouse. I realized that I hadn’t looked at this woman carefully for a long time. I realized she was not young any more. There were fine wrinkles on her face, her hair was graying! Our marriage had taken its toll on her. For a minute I wondered what I had done to her.On the fourth day, when I lifted her up, I felt a sense of intimacy returning. This was the woman who had given ten years of her life to me. On the fifth and sixth day, I realized that our sense of intimacy was growing again. I didn’t tell Jane about this. It became easier to carry her as the month slipped by. Perhaps the everyday workout made me stronger.She was choosing what to wear one morning. She tried on quite a few dresses but could not find a suitable one. Then she sighed, all my dresses have grown bigger. I suddenly realized that she had grown so thin, that was the reason why I could carry her more easily.Suddenly it hit me… she had buried so much pain and bitterness in her heart. Subconsciously I reached out and touched her head.Our son came in at the moment and said, Dad, it’s time to carry mom out. To him, seeing his father carrying his mother out had become an essential part of his life. My wife gestured to our son to come closer and hugged him tightly. I turned my face away because I was afraid I might change my mind at this last minute. I then held her in my arms, walking from the bedroom, through the sitting room, to the hallway. Her hand surrounded my neck softly and naturally. I held her body tightly; it was just like our wedding day.But her much lighter weight made me sad. On the last day, when I held her in my arms I could hardly move a step. Our son had gone to school. I held her tightly and said, I hadn’t noticed that our life lacked intimacy. I drove to office…. jumped out of the car swiftly without locking the door. I was afraid any delay would make me change my mind…I walked upstairs. Jane opened the door and I said to her, Sorry, Jane, I do not want the divorce anymore.She looked at me, astonished, and then touched my forehead. Do you have a fever? She said. I moved her hand off my head. Sorry, Jane, I said, I won’t divorce. My marriage life was boring probably because she and I didn’t value the details of our lives, not because we didn’t love each other anymore. Now I realize that since I carried her into my home on our wedding day I am supposed to hold her until death do us apart. Jane seemed to suddenly wake up. She gave me a loud slap and then slammed the door and burst into tears. I walked downstairs and drove away. At the floral shop on the way, I ordered a bouquet of flowers for my wife. The salesgirl asked me what to write on the card. I smiled and wrote, I’ll carry you out every morning until death do us apart.That evening I arrived home, flowers in my hands, a smile on my face, I run up stairs, only to find my wife in the bed -dead. My wife had been fighting CANCER for months and I was so busy with Jane to even notice. She knew that she would die soon and she wanted to save me from the whatever negative reaction from our son, in case we push through with the divorce.— At least, in the eyes of our son—- I’m a loving husband….The small details of your lives are what really matter in a relationship. It is not the mansion, the car, property, the money in the bank. These create an environment conducive for happiness but cannot give happiness in themselves.So find time to be your spouse’s friend and do those little things for each other that build intimacy. Do have a real happy marriage!If you don’t share this, nothing will happen to you.If you do, you just might save a marriage. Many of life’s failures are people who did not realize how close they were to success when they gave up.- See more at: http://www.bestenglishquotes4u.com/2014/11/married-or-not-you-should-read-this.html#sthash.lssGDucY.dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ตอนที่ผมกลับมาถึงบ้านในคืนนั้นเป็นภรรยาของฉันเสิร์ฟอาหารเย็นผมจับมือของเธอและบอกว่าฉันมีบางสิ่งบางอย่างที่จะบอกคุณ เธอนั่งลงและกินอย่างเงียบ ๆ อีกครั้งที่ผมสังเกตความเจ็บปวดในดวงตาของเธอ. ทันใดนั้นผมไม่ทราบวิธีการเปิดปากของฉัน แต่ผมต้องปล่อยให้เธอรู้ว่าสิ่งที่ผมคิด ฉันต้องการหย่าร้าง ผมยกหัวข้อใจเย็น เธอไม่ได้ดูเหมือนจะรำคาญโดยคำพูดของฉันแทนเธอถามฉันเบา ๆ ทำไมฉันหลีกเลี่ยงคำถามของเธอ นี่เองที่ทำให้เธอโกรธ เธอโยนตะเกียบและตะโกนมาที่ผมคุณไม่ได้อยู่คน! คืนนั้นเราไม่ได้พูดคุยกัน เธอเป็นคนที่ร้องไห้ ผมรู้ว่าเธอต้องการที่จะหาสิ่งที่เกิดขึ้นกับการแต่งงานของเรา แต่ผมแทบจะไม่สามารถให้เธอตอบที่น่าพอใจ; เธอได้สูญเสียหัวใจของฉันเจน ฉันไม่ได้รักเธออีกต่อไป ฉันเพียงแค่สงสารเธอด้วยความรู้สึกลึก ๆ ของความผิดผมร่างข้อตกลงการหย่าร้างที่ระบุว่าเธอจะได้เป็นเจ้าของบ้านของเรารถของเราและสัดส่วนการถือหุ้น 30% ของ บริษัท ของฉัน เธอเหลือบมองไปที่มันแล้วฉีกมันเป็นชิ้น ผู้หญิงที่ได้ใช้เวลาสิบปีที่ผ่านมาในชีวิตของเธอกับฉันได้กลายเป็นคนแปลกหน้า ผมรู้สึกเสียใจสำหรับเวลาที่สูญเสียเธอทรัพยากรและพลังงาน แต่ฉันไม่สามารถที่จะกลับสิ่งที่ฉันได้กล่าวว่าสำหรับฉันรักเจนอย่างสุดซึ้ง ในที่สุดเธอร้องไห้เสียงดังในด้านหน้าของฉันซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันได้คาดว่าจะเห็น ให้ฉันร้องไห้ของเธอเป็นจริงชนิดของการปล่อย ความคิดของการหย่าร้างซึ่งได้หลงฉันเป็นเวลาหลายสัปดาห์ดูเหมือนจะ now.The กระชับและชัดเจนในวันรุ่งขึ้นผมกลับมาบ้านดึกมากและพบว่าสิ่งที่เขียนของเธอที่โต๊ะ ฉันไม่ได้มีอาหารมื้อเย็น แต่ก็ตรงไปยังนอนหลับและหลับไปอย่างรวดเร็วมากเพราะผมเหนื่อยหลังจากวันที่สำคัญกับเจน เมื่อฉันตื่นขึ้นมาเธอก็ยังคงมีการเขียนที่โต๊ะ ฉันก็ไม่ได้ดูแลเพื่อให้ฉันหันไปและกำลังนอนหลับอีกครั้ง. ในตอนเช้าเธอแสดงเงื่อนไขการหย่าร้างของเธอ: เธอไม่ได้ต้องการอะไรจากฉัน แต่จำเป็นต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้าหนึ่งเดือนก่อนที่จะหย่าร้าง เธอขอให้ในเดือนที่หนึ่งที่เราต่อสู้ทั้งสองจะมีชีวิตอยู่ตามปกติชีวิตที่เป็นไปได้ เหตุผลของเธอเป็นเรื่องง่าย: ลูกของเรามีการสอบของเขาในเวลาหนึ่งเดือนและเธอไม่ต้องการที่จะทำลายเขาเสียกับการแต่งงานของเรา. นี้เป็นที่น่าพอใจกับผม แต่เธอมีอะไรบางอย่างที่เธอถามฉันจะจำได้ว่าผมได้ดำเนินการเข้ามาในห้องของเธอออกเจ้าสาวในวันแต่งงานของเรา เธอขอให้ทุกวันเป็นระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผมดำเนินการของเธอออกจากห้องนอนของเราไปยังประตูหน้าบ้านตอนเช้าที่เคย ฉันคิดว่าเธอจะบ้า เพียงเพื่อให้วันสุดท้ายของเราด้วยกันทนฉันได้รับการยอมรับคำขอแปลก ๆ ของเธอ. ผมบอกเจนเกี่ยวกับภรรยาของฉันเงื่อนไขการหย่าร้าง . เธอหัวเราะเสียงดังและคิดว่ามันเป็นเรื่องเหลวไหล ไม่ว่าสิ่งที่ไม่มีเทคนิคที่เธอใช้เธอมีที่จะเผชิญกับการหย่าร้างที่เธอกล่าวว่าดูถูก. ผมและภรรยาไม่ได้มีการติดต่อใด ๆ ของร่างกายตั้งแต่ความตั้งใจที่จะหย่าร้างของฉันได้แสดงออกอย่างชัดเจน ดังนั้นเมื่อผมดำเนินเธอออกมาในวันแรกที่เราทั้งสองปรากฏเงอะงะ ลูกชายเราตบมือข้างหลังเราพ่อแม่มีการถือครองในอ้อมแขนของเขา คำพูดของเขานำฉันความรู้สึกของความเจ็บปวด จากห้องนอนไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วไปที่ประตูที่ผมเดินมานานกว่าสิบเมตรมีเธอในอ้อมแขนของฉัน เธอปิดตาของเธอและพูดเบา ๆ ; ไม่ได้บอกลูกชายของเราเกี่ยวกับการหย่าร้าง ผมพยักหน้ารู้สึกไม่พอใจบ้าง ฉันวางเธอลงนอกประตู เธอเดินไปรอรถบัสที่จะทำงาน ผมขับรถคนเดียวไปยังสำนักงาน. ในวันที่สองของทั้งสองของเราทำหน้าที่ได้อย่างง่ายดายมากขึ้น เธอโน้มตัวบนหน้าอกของฉัน ผมได้กลิ่นกลิ่นหอมของเสื้อของเธอ ผมรู้ว่าผมไม่ได้มองไปที่ผู้หญิงคนนี้อย่างละเอียดเป็นเวลานาน ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นหนุ่มใด ๆ เพิ่มเติม มีริ้วรอยบนใบหน้าของเธอผมสีเทาของเธอถูก! การแต่งงานของเราได้รับผลตอบแทนที่มีต่อเธอ นาทีผมสงสัยว่าสิ่งที่ฉันได้ทำเพื่อเธอ. ในวันที่สี่เมื่อผมยกเธอขึ้นผมรู้สึกความรู้สึกของความใกล้ชิดกลับ นี่คือผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้รับสิบปีในชีวิตของเธอให้ฉัน ในวันที่ห้าและหกฉันตระหนักว่าความรู้สึกของเรามีการเติบโตใกล้ชิดอีกครั้ง ผมไม่ได้บอกเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันกลายเป็นเรื่องง่ายที่จะดำเนินการของเธอเป็นเดือนเล็ดรอด บางทีการออกกำลังกายในชีวิตประจำวันทำให้ฉันแข็งแกร่ง. เธอได้รับการเลือกสิ่งที่จะสวมใส่ในเช้าวันหนึ่ง เธอพยายามในชุดค่อนข้างน้อย แต่ไม่สามารถหาหนึ่งที่เหมาะสม จากนั้นเธอก็ถอนหายใจ, ชุดทั้งหมดของฉันได้เติบโตที่ใหญ่กว่า ผมก็รู้ว่าเธอได้เติบโตบางดังนั้นนั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันจะพาเธอได้ง่ายขึ้น. the ทันใดนั้นมันตีฉัน ... เธอได้ฝังความเจ็บปวดมากและความขมขื่นในหัวใจของเธอ จิตใต้สำนึกผมเอื้อมมือไปแตะศีรษะของเธอ. ลูกชายของเราเข้ามาในขณะนี้และกล่าวว่าพ่อก็ถึงเวลาที่จะดำเนินการออกแม่ เขาเห็นพ่อของเขาออกแบกแม่ของเขาได้กลายเป็นส่วนสำคัญในชีวิตของเขา ภรรยาของผมชี้ไปที่ลูกของเราจะมาใกล้ชิดและกอดเขาไว้แน่น ผมหันใบหน้าของฉันไปเพราะฉันกลัวฉันอาจจะเปลี่ยนความคิดของฉันในนาทีสุดท้ายนี้ จากนั้นผมก็กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของฉันเดินจากห้องนอนผ่านห้องนั่งเล่นเพื่อห้องโถง มือของเธอล้อมรอบคอของฉันเบา ๆ และเป็นธรรมชาติ ผมจัดร่างกายของเธอแน่น; มันเป็นเช่นเดียวกับวันแต่งงานของเรา. แต่น้ำหนักเบามากของเธอทำให้ฉันเศร้า ในวันสุดท้ายเมื่อฉันกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของฉันฉันแทบจะไม่สามารถย้ายขั้นตอน ลูกชายของเราได้ไปโรงเรียน ฉันกอดเธอไว้แน่นและพูดว่าผมไม่ได้สังเกตเห็นว่าชีวิตของเราขาดความใกล้ชิด ผมขับรถไปที่สำนักงาน ... กระโดดออกจากรถอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องล็อคประตู ผมกลัวล่าช้าใด ๆ จะทำให้ฉันเปลี่ยนความคิดของฉัน ... ฉันเดินชั้นบน เจนเปิดประตูและผมพูดกับเธอขออภัยเจนฉันไม่ต้องการหย่าร้างอีกต่อไป. เธอมองมาที่ฉันประหลาดใจแล้วแตะหน้าผากฉัน คุณมีไข้? เธอพูด. ฉันย้ายมือของเธอออกจากหัวของฉัน ขออภัยเจนผมบอกว่าผมจะไม่หย่าร้าง ชีวิตการแต่งงานของฉันน่าเบื่ออาจเป็นเพราะเธอและฉันไม่ได้มีค่ารายละเอียดของชีวิตของเราไม่ได้เพราะเราไม่ได้รักกันอีกต่อไป ตอนนี้ฉันตระหนักดีว่าตั้งแต่ผมดำเนินการของเธอเข้าไปในบ้านของฉันในวันแต่งงานของเราฉันควรที่จะถือของเธอจนตายทำเราออกจากกัน เจนดูเหมือนจะตื่นขึ้นมาอย่างกระทันหัน เธอให้ฉันตบดังและจากนั้นปิดประตูและออกมาเป็นน้ำตา ฉันเดินลงมาชั้นล่างและขับรถออกไป ที่ร้านดอกไม้ในทางที่ผมสั่งช่อดอกไม้สำหรับภรรยาของฉัน พนักงานสาวที่ขายถามผมว่าจะเขียนบนบัตร ฉันยิ้มและเขียนผมจะดำเนินการที่คุณออกมาทุกเช้าจนตายทำเราออกจากกัน. ตอนเย็นผมกลับมาถึงบ้านที่ดอกไม้ในมือของฉันรอยยิ้มบนใบหน้าของฉันฉันวิ่งขึ้นบันไดเพียงเพื่อจะพบภรรยาของฉันในเตียง - ตาย. ภรรยาของผมได้รับการต่อสู้กับโรคมะเร็งเป็นเวลาหลายเดือนและผมก็ยุ่งกับเจนที่จะได้แจ้งให้ทราบล่วงหน้า เธอรู้ว่าเธอจะตายเร็ว ๆ นี้และเธอต้องการที่จะช่วยฉันจากสิ่งที่ปฏิกิริยาเชิงลบจากลูกชายของเราในกรณีที่เราผลักดันผ่านกับ divorce.- อย่างน้อยในสายตาของ son-- ของเราฉันสามีที่รัก ... . โดยมีรายละเอียดเล็ก ๆ ของชีวิตของคุณเป็นสิ่งที่สำคัญจริงๆในความสัมพันธ์ มันไม่ได้เป็นคฤหาสน์รถทรัพย์สินเงินในธนาคาร เหล่านี้สร้างสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการมีความสุข แต่ไม่สามารถให้ความสุขในตัวเอง. ดังนั้นหาเวลาที่จะเป็นเพื่อนคู่สมรสของคุณและทำในสิ่งเล็ก ๆ เหล่านั้นสำหรับแต่ละอื่น ๆ ที่สร้างความใกล้ชิด จะต้องแต่งงานมีความสุขจริง! หากคุณไม่ได้มีส่วนร่วมนี้ไม่มีอะไรที่จะเกิดขึ้นกับคุณ. ถ้าคุณทำคุณก็จะบันทึกการแต่งงาน หลายของความล้มเหลวของชีวิตเป็นคนที่ไม่ได้ตระหนักถึงวิธีการปิดพวกเขาจะประสบความสำเร็จเมื่อพวกเขาให้ขึ้น. - ดูเพิ่มเติมได้ที่:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" เมื่อผมกลับถึงบ้านในคืนนั้น เป็นภรรยาของฉันเสิร์ฟอาหารเย็น ผมจับมือเธอแล้วบอกว่า ฉันมีบางอย่างจะบอกคุณ เธอนั่งลงและกินอย่างเงียบๆ อีกครั้งผมเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของเธอ

ผมก็ไม่ทราบวิธีที่จะเปิดปาก แต่ผมต้องทำให้เธอรุ้ว่าฉันคิดอะไร ฉันต้องการหย่า ผมขึ้นหัวข้อใหม่ เธอไม่ได้ดูเหมือนจะรำคาญคำพูดของฉัน แต่เธอถามฉันเบาๆ ทำไม ?

ผมหลีกเลี่ยงคำถามของเธอ นี้ ทำให้เธอโกรธ เธอทิ้งตะเกียบและตะโกนใส่ฉัน เธอไม่ใช่ผู้ชาย คืนนั้น เรายังไม่ได้คุยกันเลย เธอกำลังร้องไห้ ฉันรู้ว่าเธอต้องการที่จะหาสิ่งที่เกิดขึ้นกับการแต่งงานของเรา แต่ฉันแทบจะไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจ เธอได้สูญเสียหัวใจของฉันกับเจน ฉันไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว ผมแค่สงสารของเธอ กับความรู้สึกลึกของความรู้สึกผิดผมร่างข้อตกลงการหย่าที่ระบุว่าเธอจะเป็นเจ้าของบ้าน ของเรารถของเราและสัดส่วนการถือหุ้น 30% ของ บริษัท ของฉัน เธอเห็นมันแล้วฉีกมันเป็นชิ้น ผู้หญิงที่ได้ใช้เวลาสิบปีของชีวิตของเธอกับฉันได้กลายเป็นคนแปลกหน้า ฉันรู้สึกเสียใจกับเธอเสียเวลา ทรัพยากร และพลังงาน แต่ผมจะไม่กลับไป ผมก็บอกว่า ผมรักเจน ด้วยความรักสุดท้าย เธอร้องไห้ต่อหน้าผม ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันคาดว่าจะได้เห็น ฉันร้องไห้เธอเป็นจริงชนิดของรุ่น ความคิดของการหย่าร้างซึ่งมีหลงมาหลายสัปดาห์ ดูเหมือนจะกระชับและชัดเจนแล้ว วันรุ่งขึ้น ผมกลับมาถึงบ้านดึกมากและพบบางอย่างที่โต๊ะหนังสือของเธอผมไม่ได้กินข้าวมาแต่ตรงเข้านอนและหลับไปอย่างรวดเร็วเพราะผมเหนื่อยหลังจากวันที่มีกิจกรรมมากมายกับเจน เมื่อฉันตื่นขึ้นมา เธอยังอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ ฉันไม่สนฉันหันไปและก็หลับไปอีกครั้ง

ตอนเช้าเธอเสนอเงื่อนไขการหย่าร้าง เธอไม่ได้ต้องการอะไรจากผม แต่ต้องการเห็นเดือน ก่อนที่จะหย่าเธอขอว่าในหนึ่งเดือนเราทั้งสองต่อสู้เพื่อมีชีวิตอยู่เป็นปกติชีวิตที่สุด เหตุผลของเธอคือง่าย : ลูกชายสอบในเวลาหนึ่งเดือน เธอไม่อยากทำให้เขายกเลิกการแต่งงานของเรา .
นี้สอดคล้องกับผม แต่เธอมีอะไรมากขึ้น เธอขอให้ผมจำได้ว่าฉันแบกเธอเข้าไปในห้องห้องในวันแต่งงานของเรา