Do emotions evoke characteristic fa

Do emotions evoke characteristic facial expressions? For instance, is there one expression everyone uses to convey shock, and another commonly used to display disgust? In 1924, Carney Landis, a graduate student in psychology at the University of Minnesota, designed an experiment to find out.

Most of Landis's subjects were fellow graduate students. He brought them into his lab and painted lines on their faces so that he could more easily see the movement of their muscles. Then he exposed them to a variety of stimuli designed to provoke a strong psychological reaction. As they reacted, he snapped pictures of their faces. He made them smell ammonia, look at pornographic pictures, and reach their hand into a bucket containing slimy frogs. But the climax of the experiment arrived when he carried out a live white rat on a tray and asked them to decapitate it.

Most people initially resisted his request, but eventually two-thirds did as he ordered. Landis noted that most of them performed the task quite clumsily: "The effort and attempt to hurry usually resulted in a rather awkward and prolonged job of decapitation." For the one-third that refused, Landis eventually picked up the knife and decapitated the rat for them.

Landis's experiment presented a stunning display of the willingness of people to obey the demands of experimenters, no matter how bizarre those demands might be. It anticipated the results of Milgram's obedience experiment by almost forty years. However, Landis never realized that the compliance of his subjects was far more interesting than their facial expressions. Landis remained single-mindedly focused on his initial research topic, even though he never was able to match up emotions and expressions. It turns out that people use a wide variety of expressions to convey the same emotion —— even an emotion such as disgust at having to decapitate a rat.

Below are the pictures he took of his subjects decapitating a rat. Note that one of the subjects (shown in slides 7, 8, and 9) was a thirteen-year-old boy suffering from high blood pressure. Doctors had referred the boy to the department of psychology because they suspected his symptoms were caused by emotional instability. Somehow he ended up in Landis' experiment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทำอารมณ์เรามอบให้นิพจน์ลักษณะผิวหน้าหรือไม่ ตัวอย่าง มีนิพจน์หนึ่งที่ทุกคนใช้สื่อช็อค และอื่น ๆ โดยทั่วไปใช้ในการแสดงความขยะแขยงหรือไม่ ใน 1924 แลนดิสนิต้า นักศึกษาปริญญาในด้านจิตวิทยามหาวิทยาลัยมินนิโซตา ที่ออกแบบการทดลองเพื่อหาส่วนใหญ่เรื่องของแลนดิสถูกเพื่อนนักศึกษา นำพวกเขาในแล็บและบรรทัดทาสีของเขาบนใบหน้าของพวกเขาเพื่อที่เขาได้เห็นการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อของพวกเขาได้ง่ายขึ้น จากนั้น เขาแสดงความหลากหลายของสิ่งเร้าเพื่อกระตุ้นปฏิกิริยาทางจิตใจที่แข็งแกร่งให้ เป็นพวกปฏิกิริยาที่เกิดขึ้น เขาจัดชิดภาพใบหน้าของพวกเขา เขาทำให้พวกเขากลิ่นแอมโมเนีย ดูรูปภาพลามก และการเข้าถึงมือของพวกเขาเป็นกลุ่มที่ประกอบด้วยกบปลิ้นปล้อน แต่มาถึงจุดสุดยอดของการทดลองเมื่อเขาทำหนูขาวอยู่บนกระบะ และขอให้ประหารชีวิตนั้น คนส่วนใหญ่เริ่ม resisted คำของเขา แต่ในที่สุดสองในสามไม่ได้ ตามที่เขาสั่ง แลนดิสกล่าวว่า ส่วนใหญ่จะทำงานที่ค่อนข้างซุ่มซ่าม: "ความพยายามและความพยายามเร่งรีบมักจะส่งผลให้งานค่อนข้างตกใจ และเป็นเวลานานของ decapitation " สำหรับที่หนึ่งในสามที่ปฏิเสธ แลนดิสสุดหูมีด และ decapitated หนูสำหรับพวกเขาการทดลองของแลนดิสนำเสนอการแสดงที่สวยงามของความตั้งใจของคนฟังความต้องการของ experimenters ไม่แปลกประหลาดอย่างไรความต้องการเหล่านั้นอาจ จึงคาดว่าผลการทดลองของมิลแกรมเป็นเชื่อฟังโดยเกือบสี่สิบปี อย่างไรก็ตาม แลนดิสไม่เคยตระหนักว่า ตามเรื่องของเขาที่น่าสนใจมากขึ้นกว่าการนิพจน์หน้า แลนดิสยังคง single-mindedly เน้นหัวข้อวิจัยครั้งแรกของเขา แม้ว่าเขาไม่ได้ตรงกับอารมณ์และนิพจน์ มันเปิดออกให้คนใช้นิพจน์ที่หลากหลายเพื่อถ่ายทอดอารมณ์เดียวกัน — แม้อารมณ์เช่นความขยะแขยงที่ต้องประหารชีวิตหนูด้านล่างเป็นภาพที่เขาเอาเรื่องของเขา decapitating หนู สังเกตว่า หัวข้อที่ (แสดงในภาพนิ่งที่ 7, 8 และ 9) อย่างใดอย่างหนึ่งคือเด็กอายุ 13 ปีที่ทุกข์ทรมานจากความดันโลหิตสูง แพทย์ได้เรียกเด็กไปภาควิชาจิตวิทยาเนื่องจากพวกเขาสงสัยว่า อาการของเขาที่เกิดจากความไม่มีเสถียรภาพทางอารมณ์ อย่างใด เขาสิ้นสุดในการทดลองของแลนดิส

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทำอารมณ์ให้เกิดลักษณะสีหน้า ? ตัวอย่างเช่นมีสีหน้าทุกคนใช้สื่อช็อกและอื่นที่ใช้กันทั่วไปเพื่อแสดงความขยะแขยง ? ในปี 1924 คาร์นีย์ แลนดิส , นักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาในด้านจิตวิทยาที่มหาวิทยาลัยมินนิโซตา ออกแบบการทดลองเพื่อหา

ส่วนใหญ่ของแลนดิสเป็นจำนวนเพื่อนนักเรียนที่จบการศึกษาเขาพาพวกเขาเข้าไปในห้องแล็บของเขา และทาสีเส้นบนใบหน้าของพวกเขา เพื่อที่เขาจะได้เห็นการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อของพวกเขา แล้วเขาก็เปิดเผยพวกเขาให้ความหลากหลายของสิ่งเร้าที่ออกแบบมาเพื่อกระตุ้นปฏิกิริยาทางจิตวิทยาที่แข็งแกร่ง เช่นที่พวกเขามีปฏิกิริยา เขา snapped ภาพของใบหน้าของพวกเขา เขาทำให้พวกเขากลิ่นแอมโมเนีย ดูรูปโป๊ และถึงมือของพวกเขาลงในถังที่มีกบลื่นแต่ไคลแม็กซ์ของการทดลองมาถึงเมื่อเขาทำการถ่ายทอดสดหนูขาวบนถาดและถามพวกเขาจะตัดหัวมัน

คนส่วนใหญ่เริ่มต่อต้านคำขอของเขา แต่ในที่สุด สอง ทำตามที่เขาสั่ง แลนดิส สังเกตว่าส่วนใหญ่ของพวกเขาใช้งานค่อนข้างอุ้ยอ้าย " ความพยายามและพยายามที่จะรีบมักจะส่งผลค่อนข้างอึดอัดและนาน งานตัด ." หนึ่งในสามที่ปฏิเสธ แลนดิส ในที่สุดก็หยิบมีดขึ้นมา และฆ่าหนูให้พวกเขา .

แลนดิส เป็นการทดลองนำเสนอจอแสดงผลที่สวยงามของความตั้งใจของประชาชนที่จะทำตามความต้องการของผู้ทดลอง ไม่ว่าอย่างไรแปลกประหลาดความต้องการเหล่านั้นอาจเป็น มันคาดการณ์ผลลัพธ์ของการทดลองของมิลแกรมเชื่อฟังโดยเกือบสี่สิบปี อย่างไรก็ตามแลนดิส ไม่เคยรู้มาก่อนว่า ใช้วิชาของเขาน่าสนใจมากกว่าการแสดงออกทางสีหน้าของพวกเขา . แลนดิส เป็นโสด mindedly เน้นการวิจัยของเขาเริ่มต้นหัวข้อ ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยได้ตรงกับอารมณ์และการแสดงออกแต่กลับกลายเป็นว่าผู้คนใช้ความหลากหลายของการแสดงออกที่จะถ่ายทอด อารมณ์ก็เหมือนกัน อารมณ์ความรู้สึก เช่น ความขยะแขยงที่ต้องตัดหัวหนู

ด้านล่างเป็นภาพที่เขาถ่ายให้พสกนิกร decapitating หนู หมายเหตุ วิชาหนึ่ง ( แสดงเป็นภาพนิ่ง 7 , 8 และ 9 ) เป็นเด็กชายอายุ 13 ปี ทุกข์จากความดันโลหิตสูงแพทย์ได้เรียกเด็กไปแผนกจิตวิทยา เพราะเขาสงสัยว่าอาการของเขาเกิดจากความไม่มั่นคงทางอารมณ์ เขาสิ้นสุดขึ้นในการทดลอง แลนดิส '