- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
INTRODUCTIONThe Union victory in th
INTRODUCTION
The Union victory in the Civil War in 1865 may have given some 4 million slaves their freedom, but the process of rebuilding the South during the Reconstruction period (1865-1877) introduced a new set of significant challenges. Under the administration of President Andrew Johnson in 1865 and 1866, new southern state legislatures passed restrictive “black codes” to control the labor and behavior of former slaves and other African Americans. Outrage in the North over these codes eroded support for the approach known as Presidential Reconstruction and led to the triumph of the more radical wing of the Republican Party. During Radical Reconstruction, which began in 1867, newly enfranchised blacks gained a voice in government for the first time in American history, winning election to southern state legislatures and even to the U.S. Congress. In less than a decade, however, reactionary forces–including the Ku Klux Klan–would reverse the changes wrought by Radical Reconstruction in a violent backlash that restored white supremacy in the South.
EMANCIPATION AND RECONSTRUCTION
At the outset of the Civil War, to the dismay of the more radical abolitionists in the North, President Abraham Lincoln did not make abolition of slavery a goal of the Union war effort. To do so, he feared, would drive the border slave states still loyal to the Union into the Confederacy and anger more conservative northerners. By the summer of 1862, however, the slaves themselves had pushed the issue, heading by the thousands to the Union lines as Lincoln’s troops marched through the South. Their actions debunked one of the strongest myths underlying Southern devotion to the “peculiar institution”–that many slaves were truly content in bondage–and convinced Lincoln that emancipation had become a political and military necessity. In response to Lincoln’s Emancipation Proclamation, which freed more than 3 million slaves in the Confederate states by January 1, 1863, blacks enlisted in the Union Army in large numbers, reaching some 180,000 by war’s end.
Did You Know?
During Reconstruction, the Republican Party in the South represented a coalition of blacks (who made up the overwhelming majority of Republican voters in the region) along with "carpetbaggers" and "scalawags," as white Republicans from the North and South, respectively, were known.
Emancipation changed the stakes of the Civil War, ensuring that a Union victory would mean large-scale social revolution in the South. It was still very unclear, however, what form this revolution would take. Over the next several years, Lincoln considered ideas about how to welcome the devastated South back into the Union, but as the war drew to a close in early 1865 he still had no clear plan. In a speech delivered on April 11, while referring to plans for Reconstruction in Louisiana, Lincoln proposed that some blacks–including free blacks and those who had enlisted in the military–deserved the right to vote. He was assassinated three days later, however, and it would fall to his successor to put plans for Reconstruction in place.
PRESIDENTIAL RECONSTRUCTION
At the end of May 1865, President Andrew Johnson announced his plans for Reconstruction, which reflected both his staunch Unionism and his firm belief in states’ rights. In Johnson’s view, the southern states had never given up their right to govern themselves, and the federal government had no right to determine voting requirements or other questions at the state level. Under Johnson’s Presidential Reconstruction, all land that had been confiscated by the Union Army and distributed to the freed slaves by the army or the Freedmen’s Bureau (established by Congress in 1865) reverted to its prewar owners. Apart from being required to uphold the abolition of slavery (in compliance with the 13th Amendment to the Constitution), swear loyalty to the Union and pay off war debt, southern state governments were given free reign to rebuild themselves.
As a result of Johnson’s leniency, many southern states in 1865 and 1866 successfully enacted a series of laws known as the “black codes,” which were designed to restrict freed blacks’ activity and ensure their availability as a labor force. These repressive codes enraged many in the North, including numerous members of Congress, which refused to seat congressmen and senators elected from the southern states. In early 1866, Congress passed the Freedmen’s Bureau and Civil Rights Bills and sent them to Johnson for his signature. The first bill extended the life of the bureau, originally established as a temporary organization charged with assisting refugees and freed slaves, while the second defined all persons born in the United States as national citizens who were to enjoy equality before the law. After Johnson vetoed the bills–causing a permanent rupture in his relationship with Congress that would culminate in his impeachment in 1868–the Civil Rights Act became the first major bill to become law over presidential veto.
RADICAL RECONSTRUCTION
After northern voters rejected Johnson’s policies in the congressional elections in late 1866, Republicans in Congress took firm hold of Reconstruction in the South. The following March, again over Johnson’s veto, Congress passed the Reconstruction Act of 1867, which temporarily divided the South into five military districts and outlined how governments based on universal (male) suffrage were to be organized. The law also required southern states to ratify the 14th Amendment, which broadened the definition of citizenship, granting “equal protection” of the Constitution to former slaves, before they could rejoin the Union. In February 1869, Congress approved the 15th Amendment (adopted in 1870), which guaranteed that a citizen’s right to vote would not be denied “on account of race, color, or previous condition of servitude.”
By 1870, all of the former Confederate states had been admitted to the Union, and the state constitutions during the years of Radical Reconstruction were the most progressive in the region’s history. African-American participation in southern public life after 1867 would be by far the most radical development of Reconstruction, which was essentially a large-scale experiment in interracial democracy unlike that of any other society following the abolition of slavery. Blacks won election to southern state governments and even to the U.S. Congress during this period. Among the other achievements of Reconstruction were the South’s first state-funded public school systems, more equitable taxation legislation, laws against racial discrimination in public transport and accommodations and ambitious economic development programs (including aid to railroads and other enterprises).
RECONSTRUCTION COMES TO AN END
After 1867, an increasing number of southern whites turned to violence in response to the revolutionary changes of Radical Reconstruction. The Ku Klux Klan and other white supremacist organizations targeted local Republican leaders, white and black, and other African Americans who challenged white authority. Though federal legislation passed during the administration of President Ulysses S. Grant in 1871 took aim at the Klan and others who attempted to interfere with black suffrage and other political rights, white supremacy gradually reasserted its hold on the South after the early 1870s as support for Reconstruction waned. Racism was still a potent force in both South and North, and Republicans became more conservative and less egalitarian as the decade continued. In 1874–after an economic depression plunged much of the South into poverty–the Democratic Party won control of the House of Representatives for the first time since the Civil War.
When Democrats waged a campaign of violence to take control of Mississippi in 1875, Grant refused to send federal troops, marking the end of federal support for Reconstruction-era state governments in the South. By 1876, only Florida, Louisiana and South Carolina were still in Republican hands. In the contested presidential election that year, Republican candidate Rutherford B. Hayes reached a compromise with Democrats in Congress: In exchange for certification of his election, he acknowledged Democratic control of the entire South. The Compromise of 1876 marked the end of Reconstruction as a distinct period, but the struggle to deal with the revolution ushered in by slavery’s eradication would continue in the South and elsewhere long after that date. A century later, the legacy of Reconstruction would be revived during the civil rights movement of the 1960s, as African Americans fought for the political, economic and social equality that had long been denied them.
The Union victory in the Civil War in 1865 may have given some 4 million slaves their freedom, but the process of rebuilding the South during the Reconstruction period (1865-1877) introduced a new set of significant challenges. Under the administration of President Andrew Johnson in 1865 and 1866, new southern state legislatures passed restrictive “black codes” to control the labor and behavior of former slaves and other African Americans. Outrage in the North over these codes eroded support for the approach known as Presidential Reconstruction and led to the triumph of the more radical wing of the Republican Party. During Radical Reconstruction, which began in 1867, newly enfranchised blacks gained a voice in government for the first time in American history, winning election to southern state legislatures and even to the U.S. Congress. In less than a decade, however, reactionary forces–including the Ku Klux Klan–would reverse the changes wrought by Radical Reconstruction in a violent backlash that restored white supremacy in the South.
EMANCIPATION AND RECONSTRUCTION
At the outset of the Civil War, to the dismay of the more radical abolitionists in the North, President Abraham Lincoln did not make abolition of slavery a goal of the Union war effort. To do so, he feared, would drive the border slave states still loyal to the Union into the Confederacy and anger more conservative northerners. By the summer of 1862, however, the slaves themselves had pushed the issue, heading by the thousands to the Union lines as Lincoln’s troops marched through the South. Their actions debunked one of the strongest myths underlying Southern devotion to the “peculiar institution”–that many slaves were truly content in bondage–and convinced Lincoln that emancipation had become a political and military necessity. In response to Lincoln’s Emancipation Proclamation, which freed more than 3 million slaves in the Confederate states by January 1, 1863, blacks enlisted in the Union Army in large numbers, reaching some 180,000 by war’s end.
Did You Know?
During Reconstruction, the Republican Party in the South represented a coalition of blacks (who made up the overwhelming majority of Republican voters in the region) along with "carpetbaggers" and "scalawags," as white Republicans from the North and South, respectively, were known.
Emancipation changed the stakes of the Civil War, ensuring that a Union victory would mean large-scale social revolution in the South. It was still very unclear, however, what form this revolution would take. Over the next several years, Lincoln considered ideas about how to welcome the devastated South back into the Union, but as the war drew to a close in early 1865 he still had no clear plan. In a speech delivered on April 11, while referring to plans for Reconstruction in Louisiana, Lincoln proposed that some blacks–including free blacks and those who had enlisted in the military–deserved the right to vote. He was assassinated three days later, however, and it would fall to his successor to put plans for Reconstruction in place.
PRESIDENTIAL RECONSTRUCTION
At the end of May 1865, President Andrew Johnson announced his plans for Reconstruction, which reflected both his staunch Unionism and his firm belief in states’ rights. In Johnson’s view, the southern states had never given up their right to govern themselves, and the federal government had no right to determine voting requirements or other questions at the state level. Under Johnson’s Presidential Reconstruction, all land that had been confiscated by the Union Army and distributed to the freed slaves by the army or the Freedmen’s Bureau (established by Congress in 1865) reverted to its prewar owners. Apart from being required to uphold the abolition of slavery (in compliance with the 13th Amendment to the Constitution), swear loyalty to the Union and pay off war debt, southern state governments were given free reign to rebuild themselves.
As a result of Johnson’s leniency, many southern states in 1865 and 1866 successfully enacted a series of laws known as the “black codes,” which were designed to restrict freed blacks’ activity and ensure their availability as a labor force. These repressive codes enraged many in the North, including numerous members of Congress, which refused to seat congressmen and senators elected from the southern states. In early 1866, Congress passed the Freedmen’s Bureau and Civil Rights Bills and sent them to Johnson for his signature. The first bill extended the life of the bureau, originally established as a temporary organization charged with assisting refugees and freed slaves, while the second defined all persons born in the United States as national citizens who were to enjoy equality before the law. After Johnson vetoed the bills–causing a permanent rupture in his relationship with Congress that would culminate in his impeachment in 1868–the Civil Rights Act became the first major bill to become law over presidential veto.
RADICAL RECONSTRUCTION
After northern voters rejected Johnson’s policies in the congressional elections in late 1866, Republicans in Congress took firm hold of Reconstruction in the South. The following March, again over Johnson’s veto, Congress passed the Reconstruction Act of 1867, which temporarily divided the South into five military districts and outlined how governments based on universal (male) suffrage were to be organized. The law also required southern states to ratify the 14th Amendment, which broadened the definition of citizenship, granting “equal protection” of the Constitution to former slaves, before they could rejoin the Union. In February 1869, Congress approved the 15th Amendment (adopted in 1870), which guaranteed that a citizen’s right to vote would not be denied “on account of race, color, or previous condition of servitude.”
By 1870, all of the former Confederate states had been admitted to the Union, and the state constitutions during the years of Radical Reconstruction were the most progressive in the region’s history. African-American participation in southern public life after 1867 would be by far the most radical development of Reconstruction, which was essentially a large-scale experiment in interracial democracy unlike that of any other society following the abolition of slavery. Blacks won election to southern state governments and even to the U.S. Congress during this period. Among the other achievements of Reconstruction were the South’s first state-funded public school systems, more equitable taxation legislation, laws against racial discrimination in public transport and accommodations and ambitious economic development programs (including aid to railroads and other enterprises).
RECONSTRUCTION COMES TO AN END
After 1867, an increasing number of southern whites turned to violence in response to the revolutionary changes of Radical Reconstruction. The Ku Klux Klan and other white supremacist organizations targeted local Republican leaders, white and black, and other African Americans who challenged white authority. Though federal legislation passed during the administration of President Ulysses S. Grant in 1871 took aim at the Klan and others who attempted to interfere with black suffrage and other political rights, white supremacy gradually reasserted its hold on the South after the early 1870s as support for Reconstruction waned. Racism was still a potent force in both South and North, and Republicans became more conservative and less egalitarian as the decade continued. In 1874–after an economic depression plunged much of the South into poverty–the Democratic Party won control of the House of Representatives for the first time since the Civil War.
When Democrats waged a campaign of violence to take control of Mississippi in 1875, Grant refused to send federal troops, marking the end of federal support for Reconstruction-era state governments in the South. By 1876, only Florida, Louisiana and South Carolina were still in Republican hands. In the contested presidential election that year, Republican candidate Rutherford B. Hayes reached a compromise with Democrats in Congress: In exchange for certification of his election, he acknowledged Democratic control of the entire South. The Compromise of 1876 marked the end of Reconstruction as a distinct period, but the struggle to deal with the revolution ushered in by slavery’s eradication would continue in the South and elsewhere long after that date. A century later, the legacy of Reconstruction would be revived during the civil rights movement of the 1960s, as African Americans fought for the political, economic and social equality that had long been denied them.
0/5000
แนะนำชัยชนะในสงครามกลางเมืองในปี 1865 สหภาพอาจให้ทาส 4 ล้านบางเสรีภาพของพวกเขา แต่กระบวนการในการฟื้นฟูภาคใต้ช่วงฟื้นฟู (ปี 1865-1877) แนะนำชุดใหม่ของความท้าทายที่สำคัญ ภายใต้การบริหารของประธานาธิบดี Andrew Johnson ในปี 1865 1866, legislatures รัฐภาคใต้ใหม่ผ่านเข้มงวด "สีดำรหัส" การควบคุมแรงงานในลักษณะการทำงานของอดีตทาสและชาวอเมริกันแอฟริกันอื่น ๆ ข่มขืนในเหนือกว่าเหล่านี้สนับสนุน eroded รหัสสำหรับวิธีเป็นประธานาธิบดีฟื้นฟู และนำไปสู่ชัยชนะของฝ่ายรุนแรงมากขึ้นของพรรคการ ในระหว่างการฟื้นฟูรุนแรง ซึ่งเริ่มใน 1867 ใหม่ enfranchised ดำรับเสียงในรัฐบาลครั้งแรกในประวัติศาสตร์อเมริกัน ชนะเลือกตั้ง legislatures รัฐภาคใต้ และแม้ รัฐสภาสหรัฐฯ ในน้อยกว่าทศวรรษที่ผ่านมา แต่ ในเชิงบังคับ – รวมถึง Ku Klux คลาน – จะกลับเปลี่ยนแปลง wrought โดยฟื้นฟูรุนแรงในแบคแลชรุนแรงที่คืนค่ามไหศวรรย์ขาวในภาคใต้ปลดแอกและฟื้นฟูAt the outset of the Civil War, to the dismay of the more radical abolitionists in the North, President Abraham Lincoln did not make abolition of slavery a goal of the Union war effort. To do so, he feared, would drive the border slave states still loyal to the Union into the Confederacy and anger more conservative northerners. By the summer of 1862, however, the slaves themselves had pushed the issue, heading by the thousands to the Union lines as Lincoln’s troops marched through the South. Their actions debunked one of the strongest myths underlying Southern devotion to the “peculiar institution”–that many slaves were truly content in bondage–and convinced Lincoln that emancipation had become a political and military necessity. In response to Lincoln’s Emancipation Proclamation, which freed more than 3 million slaves in the Confederate states by January 1, 1863, blacks enlisted in the Union Army in large numbers, reaching some 180,000 by war’s end.Did You Know?During Reconstruction, the Republican Party in the South represented a coalition of blacks (who made up the overwhelming majority of Republican voters in the region) along with "carpetbaggers" and "scalawags," as white Republicans from the North and South, respectively, were known.เลิกเปลี่ยนแปลงเงินเดิมพันของสงครามกลางเมือง มั่นใจว่า ชัยชนะสหภาพจะหมายถึง การปฏิวัติสังคมขนาดใหญ่ในภาคใต้ ก็ยังไม่ชัดเจนมาก อย่างไร ตาม ที่การปฏิวัตินี้จะใช้ หลายปีถัดไป ลินคอล์นถือว่าความคิดเกี่ยวกับต้อนใต้ทำลายกลับเข้าไปในสหภาพ แต่เป็นสงครามวาดให้ชิดในปี 1865 ต้น ยังมีแผนไม่ชัดเจน ในคำพูดที่ส่งในขณะที่อ้างอิงถึงแผนการฟื้นฟูในหลุยเซียน่า บน 11 เมษายน ลินคอล์นเสนอที่บางดำ – รวมถึงฟรีดำและผู้ที่มีแซในการทหาร – สมควรถูกลง เขาได้ถูกลอบปลงพระชนม์สามวันต่อมา อย่างไรก็ตาม และมันจะตกไปสืบของเขาวางแผนการฟื้นฟูในสถานฟื้นฟูที่ประธานาธิบดีเมื่อสิ้นสุดปี 1865 พฤษภาคม ประธานาธิบดี Andrew Johnson ประกาศแผนการของเขาสำหรับฟื้นฟู ซึ่งสะท้อน Unionism staunch ของเขาและความเชื่อของเขายืนยันในสิทธิของรัฐ ในมุมมองของ Johnson อเมริกาใต้ไม่เคยมีให้ขึ้นการควบคุมตนเอง และรัฐบาลมีไม่ขวาเพื่อกำหนดความต้องการลงคะแนนเสียงหรือคำถามอื่น ๆ ในระดับรัฐ ภายใต้การฟื้นฟูประธานาธิบดีของ Johnson ทั้งหมดที่ดินที่มีการเอากองทัพสหภาพ และกระจาย การทาสปลดปล่อยโดยกองทัพบกหรือสำนักงานของ Freedmen (ก่อตั้ง โดยสภาคองเกรสในปี 1865) แปลงกลับเป็นของเจ้าของ prewar นอกจากจะต้องดำรงการเลิกทาส (ตามที่ 13 แก้ไขเพิ่มเติมรัฐธรรมนูญ), สัตย์สาบานแก่สหภาพ และชำระหนี้สงคราม รัฐบาลรัฐภาคใต้ได้รับฟรีรัชกาลเพื่อสร้างตัวเองผลของ Johnson leniency หลายรัฐทางภาคใต้ในปี 1865 1866 บัญญัติของกฎหมายที่เรียกว่า "สีดำรหัส ที่ถูกออกแบบมาเพื่อจำกัดกิจกรรมอิสระดำ และให้ความเป็นแรงงานบังคับ เรียบร้อยแล้ว รหัสที่กดขี่เหล่านี้ enraged มากในภาคเหนือ รวมถึงสมาชิกแห่งรัฐสภา ที่ปฏิเสธที่จะที่นั่ง congressmen และ senators เลือกจากอเมริกาใต้ ในช่วงต้นปี 1866 สภาผ่านสำนักงานและรายการสิทธิพลเมืองของ Freedmen และส่งไป Johnson พระปรมาภิไธย รายการแรกขยายชีวิตของสำนัก ก่อตั้งขึ้นเป็นองค์กรชั่วคราวด้วยการให้ความช่วยเหลือผู้ลี้ภัยและปลดปล่อยทาส ในขณะที่สองทุกคนที่เกิดในสหรัฐอเมริกาเป็นพลเมืองชาติที่เพลิดเพลินไปกับความเสมอภาคภายใต้กฎหมายที่กำหนดไว้เดิม หลังจาก Johnson ยับยั้งการตั๋ว – ทำให้เกิด แตกถาวรในความสัมพันธ์ของเขากับรัฐสภาที่จะ culminate ในเขา impeachment ในพระราชบัญญัติสิทธิพลเมือง 1868 – เป็น หลักสูตรแรกเป็น กฎหมายผ่านประธานาธิบดียับยั้งฟื้นฟูที่รุนแรงAfter northern voters rejected Johnson’s policies in the congressional elections in late 1866, Republicans in Congress took firm hold of Reconstruction in the South. The following March, again over Johnson’s veto, Congress passed the Reconstruction Act of 1867, which temporarily divided the South into five military districts and outlined how governments based on universal (male) suffrage were to be organized. The law also required southern states to ratify the 14th Amendment, which broadened the definition of citizenship, granting “equal protection” of the Constitution to former slaves, before they could rejoin the Union. In February 1869, Congress approved the 15th Amendment (adopted in 1870), which guaranteed that a citizen’s right to vote would not be denied “on account of race, color, or previous condition of servitude.”By 1870, all of the former Confederate states had been admitted to the Union, and the state constitutions during the years of Radical Reconstruction were the most progressive in the region’s history. African-American participation in southern public life after 1867 would be by far the most radical development of Reconstruction, which was essentially a large-scale experiment in interracial democracy unlike that of any other society following the abolition of slavery. Blacks won election to southern state governments and even to the U.S. Congress during this period. Among the other achievements of Reconstruction were the South’s first state-funded public school systems, more equitable taxation legislation, laws against racial discrimination in public transport and accommodations and ambitious economic development programs (including aid to railroads and other enterprises).RECONSTRUCTION COMES TO AN ENDAfter 1867, an increasing number of southern whites turned to violence in response to the revolutionary changes of Radical Reconstruction. The Ku Klux Klan and other white supremacist organizations targeted local Republican leaders, white and black, and other African Americans who challenged white authority. Though federal legislation passed during the administration of President Ulysses S. Grant in 1871 took aim at the Klan and others who attempted to interfere with black suffrage and other political rights, white supremacy gradually reasserted its hold on the South after the early 1870s as support for Reconstruction waned. Racism was still a potent force in both South and North, and Republicans became more conservative and less egalitarian as the decade continued. In 1874–after an economic depression plunged much of the South into poverty–the Democratic Party won control of the House of Representatives for the first time since the Civil War.When Democrats waged a campaign of violence to take control of Mississippi in 1875, Grant refused to send federal troops, marking the end of federal support for Reconstruction-era state governments in the South. By 1876, only Florida, Louisiana and South Carolina were still in Republican hands. In the contested presidential election that year, Republican candidate Rutherford B. Hayes reached a compromise with Democrats in Congress: In exchange for certification of his election, he acknowledged Democratic control of the entire South. The Compromise of 1876 marked the end of Reconstruction as a distinct period, but the struggle to deal with the revolution ushered in by slavery’s eradication would continue in the South and elsewhere long after that date. A century later, the legacy of Reconstruction would be revived during the civil rights movement of the 1960s, as African Americans fought for the political, economic and social equality that had long been denied them.
การแปล กรุณารอสักครู่..
บทนำ
ชัยชนะของพันธมิตรในสงครามกลางเมืองในปี 1865 อาจจะได้รับบาง 4000000 ทาสเสรีภาพของพวกเขา แต่กระบวนการของการสร้างภาคใต้ในช่วงระยะเวลาการฟื้นฟู (1865-1877) แนะนำชุดใหม่ของความท้าทายที่สำคัญ ภายใต้การบริหารของประธานาธิบดีแอนดรูจอห์นสันในปี 1865 และ 1866, รัฐ legislatures ภาคใต้ใหม่ผ่านข้อ จำกัด "รหัสสีดำ" ในการควบคุมแรงงานและพฤติกรรมของอดีตทาสและอื่น ๆ ที่ชาวอเมริกันแอฟริกัน ความชั่วร้ายในภาคเหนือมากกว่ารหัสเหล่านี้กัดเซาะการสนับสนุนสำหรับวิธีการที่เรียกว่าประธานาธิบดีบูรณะและนำไปสู่การประสบความสำเร็จของปีกรุนแรงมากขึ้นของพรรครีพับลิ ในระหว่างการฟื้นฟูหัวรุนแรงซึ่งเริ่มขึ้นในปี 1867 คนผิวดำที่เพิ่งได้รับสัมปทานเสียงในรัฐบาลเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์อเมริกันชนะการเลือกตั้งในรัฐ legislatures ภาคใต้และแม้กระทั่งสภาคองเกรสของสหรัฐฯ ในเวลาน้อยกว่าทศวรรษที่ผ่านมา แต่กองกำลังรวมทั้งการตอบสนอง Ku Klux Klan-จะย้อนกลับการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นโดยการบูรณะหัวรุนแรงในฟันเฟืองความรุนแรงที่เรียกคืนสีขาวสุดในภาคใต้. การปลดปล่อยและการฟื้นฟูบูรณะเริ่มแรกของสงครามกลางเมืองเพื่อ ความผิดหวังให้ที่พักพิงรุนแรงมากขึ้นในภาคเหนือ, ประธานาธิบดีอับราฮัมลิงคอล์นไม่ได้ทำให้การเลิกทาสเป้าหมายของสงครามยูเนี่ยน ที่จะทำเช่นนั้นเขากลัวจะขับรถทาสชายแดนรัฐยังคงจงรักภักดีต่อสหภาพเข้าไปในภาคเหนือและความโกรธอนุรักษ์นิยมมากขึ้น ในฤดูร้อนของ 1862 แต่ทาสตัวเองได้ผลักดันปัญหาที่มุ่งหน้าไปโดยนับพันไปยังสหภาพรถไฟทหารลินคอล์นเดินผ่านภาคใต้ การกระทำของพวกเขา debunked หนึ่งในตำนานที่แข็งแกร่งพื้นฐานความจงรักภักดีใต้ "สถาบันการศึกษาที่แปลกประหลาด" ใช่หรือไม่เพราะทาสหลายคนเนื้อหาอย่างแท้จริงในการเป็นทาสและเชื่อว่าการปลดปล่อยลิงคอล์นได้กลายเป็นความจำเป็นทางการเมืองและการทหาร ในการตอบสนองของลินคอล์นปลดปล่อยประกาศซึ่งเป็นอิสระมากกว่า 3 ล้านทาสในพันธมิตรฯ โดย 1 มกราคม 1863 ดำสมัครเป็นทหารในกองทัพพันธมิตรในจำนวนมากถึง 180,000 คนภายในสิ้นสงคราม. คุณทราบหรือไม่ในระหว่างการฟื้นฟูรีพับลิกัน พรรคในภาคใต้เป็นตัวแทนของรัฐบาลของคนผิวดำ (ที่สร้างขึ้นส่วนใหญ่ที่ครอบงำของผู้มีสิทธิเลือกตั้งในภูมิภาครีพับลิกัน) พร้อมด้วย "ฉวย" และ "scalawags" ขณะที่พรรครีพับลิสีขาวจากภาคเหนือและภาคใต้ตามลำดับเป็นที่รู้จักกัน. ปลดปล่อยเปลี่ยนแปลง เดิมพันของสงครามกลางเมืองเพื่อให้มั่นใจว่าชัยชนะของพันธมิตรจะหมายถึงขนาดใหญ่ปฏิวัติทางสังคมในภาคใต้ มันก็ยังไม่ชัดเจนมาก แต่สิ่งที่รูปแบบการปฏิวัตินี้จะใช้เวลา ในช่วงหลายปีข้างหน้าลิงคอล์นการพิจารณาความคิดเกี่ยวกับวิธีที่จะต้อนรับทำลายใต้กลับเข้ามาในสหภาพ แต่เป็นสงครามที่จะเข้ามาใกล้ในช่วงต้นปี 1865 เขาก็ยังไม่ได้มีการวางแผนที่ชัดเจน ในคำพูดของการส่งมอบในวันที่ 11 เมษายนขณะที่หมายถึงการวางแผนสำหรับการฟื้นฟูในรัฐหลุยเซียนาลิงคอล์นเสนอว่าบางคนผิวดำรวมทั้งคนผิวดำและคนที่เคยอยู่ในเกณฑ์ทหารสมควรได้รับสิทธิในการออกเสียงลงคะแนน เขาถูกลอบสังหารสามวันต่อมาอย่างไรและมันจะตกอยู่กับทายาทของเขาที่จะนำแผนฟื้นฟูในสถานที่. ประธานาธิบดีฟื้นฟูในตอนท้ายของพฤษภาคม 1865 ประธานาธิบดีแอนดรูจอห์นสันประกาศแผนการของเขาเพื่อการบูรณะซึ่งสะท้อนให้เห็นทั้ง Unionism อย่างแข็งขันของเขาและเขา ความเชื่อมั่นในสิทธิของรัฐ ในมุมมองของจอห์นสัน, รัฐทางใต้ไม่เคยรับค่าสิทธิในการปกครองตนเองและรัฐบาลก็ไม่มีสิทธิที่จะกำหนดความต้องการการออกเสียงลงคะแนนหรือคำถามอื่น ๆ ในระดับรัฐ ภายใต้ประธานาธิบดีจอห์นสันฟื้นฟูแผ่นดินทั้งหมดที่ได้รับการยึดโดยกองทัพพันธมิตรและแจกจ่ายให้กับปลดปล่อยทาสโดยกองทัพหรือสำนักงานสงเคราะห์เสรีชน (ที่จัดตั้งขึ้นโดยสภาคองเกรสในปี 1865) หวนกลับไปยังเจ้าของของสงคราม นอกเหนือจากการถูกต้องที่จะส่งเสริมการเลิกทาส (สอดคล้องกับการแก้ไขเพิ่มเติมที่ 13 รัฐธรรมนูญ) สาบานว่าจะจงรักภักดีไปยังสหภาพและชำระหนี้สงครามรัฐบาลของรัฐทางภาคใต้ที่ได้รับสมัยฟรีที่จะสร้างตัวเอง. อันเป็นผลมาจากความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่จอห์นสัน , หลายรัฐทางใต้ในปี 1865 และ 1866 ตราประสบความสำเร็จในชุดของกฎหมายที่เรียกว่า "รหัสสีดำ" ซึ่งได้รับการออกแบบเพื่อ จำกัด กิจกรรมดำอิสระและตรวจสอบความพร้อมของพวกเขาเป็นกำลังแรงงาน รหัสปราบปรามเหล่านี้โกรธแค้นจำนวนมากในภาคเหนือรวมทั้งสมาชิกจำนวนมากของรัฐสภาซึ่งปฏิเสธที่จะนั่งนักการเมืองและสมาชิกวุฒิสภาได้รับการเลือกตั้งจากรัฐทางใต้ ในช่วงต้นปี 1866 สภาคองเกรสผ่านสำนักงานสงเคราะห์เสรีชนและพลเรือนตั๋วเงินสิทธิและส่งพวกเขาไปจอห์นสันลายเซ็นของเขา การเรียกเก็บเงินครั้งแรกขยายชีวิตของสำนักงานที่จัดตั้งขึ้นเป็นองค์กรชั่วคราวเรียกเก็บเงินกับการให้ความช่วยเหลือผู้ลี้ภัยและปลดปล่อยทาสในขณะที่สองที่กำหนดไว้ทุกคนที่เกิดในประเทศสหรัฐอเมริกาในฐานะพลเมืองของชาติที่ได้รับการเพลิดเพลินไปกับความเท่าเทียมกันก่อนที่กฎหมาย หลังจากที่จอห์นสันคัดค้านค่าใช้จ่ายที่ก่อให้เกิดการแตกถาวรในความสัมพันธ์ของเขากับสภาคองเกรสที่จะมีผลในการฟ้องร้องของเขาใน 1868-กฎหมายสิทธิพลกลายเป็นบิลใหญ่ครั้งแรกจะกลายเป็นกฎหมายมากกว่ายับยั้งประธานาธิบดี. หัวรุนแรงฟื้นฟูหลังจากที่ผู้มีสิทธิเลือกตั้งภาคเหนือปฏิเสธนโยบายของจอห์นสัน การเลือกตั้งรัฐสภาในช่วงปลายปี 1866 รีพับลิกันในสภาคองเกรสเอาไว้แน่นของการฟื้นฟูในภาคใต้ ต่อไปนี้มีนาคมอีกครั้งจอห์นสันยับยั้งรัฐสภาผ่านพระราชบัญญัติการฟื้นฟูบูรณะ 1867 ซึ่งแบ่งออกเป็นการชั่วคราวภาคใต้ออกเป็นห้าเขตทหารและระบุว่ารัฐบาลอยู่บนพื้นฐานของสากล (ชาย) อธิษฐานจะได้รับการจัด กฎหมายต้องมีรัฐทางใต้ที่จะให้สัตยาบันการแก้ไข 14 ซึ่งขยายความหมายของการเป็นพลเมืองที่ให้ "ความคุ้มครองเท่าเทียมกัน" ของรัฐธรรมนูญเพื่ออดีตทาสก่อนที่พวกเขาจะกลับไปยูเนี่ยน ในเดือนกุมภาพันธ์ปี 1869 สภาคองเกรสได้รับการอนุมัติการแก้ไขเพิ่มเติมที่ 15 (นำมาใช้ในปี 1870) ซึ่งรับรองว่าสิทธิของประชาชนที่จะลงคะแนนจะไม่ถูกปฏิเสธ "ในบัญชีของเชื้อชาติสีผิวหรือเงื่อนไขก่อนหน้าของทาส." โดยปี 1870 ทั้งหมดของอดีตพันธมิตร รัฐที่ได้รับการยอมรับกับสหภาพและรัฐธรรมนูญของรัฐในช่วงปีที่ผ่านมามีการบูรณะหัวรุนแรงก้าวหน้ามากที่สุดในประวัติศาสตร์ของภูมิภาคนี้ การมีส่วนร่วมแอฟริกันอเมริกันในชีวิตของประชาชนภาคใต้หลังจากที่ 1867 จะไกลโดยการพัฒนาที่ร้ายแรงที่สุดของการบูรณะซึ่งเป็นหลักทดลองขนาดใหญ่ในระบอบประชาธิปไตยเชื้อชาติต่างจากสังคมอื่น ๆ ต่อไปนี้การเลิกทาส คนผิวดำชนะเลือกตั้งให้กับรัฐบาลของรัฐทางตอนใต้และแม้กระทั่งสภาคองเกรสของสหรัฐในช่วงเวลานี้ ท่ามกลางความสำเร็จอื่น ๆ ของการบูรณะเป็นครั้งแรกในภาคใต้ของรัฐได้รับการสนับสนุนระบบโรงเรียนของรัฐกฎหมายการจัดเก็บภาษีที่เป็นธรรมมากขึ้นกฎหมายต่อต้านการเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติในการขนส่งสาธารณะและที่พักและมีความทะเยอทะยานโปรแกรมการพัฒนาทางเศรษฐกิจ (รวมทั้งช่วยในการรถไฟและ บริษัท อื่น ๆ ). การฟื้นฟูมาถึง END หลังจากที่ 1867 จำนวนที่เพิ่มขึ้นของภาคใต้ผ้าขาวหันไปใช้ความรุนแรงในการตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงการปฏิวัติฟื้นฟูหัวรุนแรง Ku Klux Klan และองค์กรอื่น ๆ สีขาว supremacist กำหนดเป้าหมายผู้นำพรรครีพับลิท้องถิ่นสีขาวและสีดำและอื่น ๆ ที่ชาวอเมริกันแอฟริกันที่ท้าทายอำนาจสีขาว แม้ว่าจะผ่านกฎหมายของรัฐบาลกลางในช่วงการปกครองของประธานาธิบดีแกรนท์ในปี 1871 จึงมุ่งที่คลานและคนอื่น ๆ ที่พยายามเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการอธิษฐานสีดำและสิทธิทางการเมืองอื่น ๆ สีขาวสุดค่อย ๆ ชุ่มฉ่ำถือของตนในภาคใต้หลังจากที่ในช่วงต้นยุค 1870 ได้รับการสนับสนุน ฟื้นฟูจางหายไป การเหยียดเชื้อชาติยังคงเป็นแรงที่มีศักยภาพทั้งในภาคใต้และภาคเหนือและรีพับลิกันกลายเป็นอนุรักษ์นิยมมากขึ้นและคุ้มน้อยเป็นสิบปีอย่างต่อเนื่อง ใน 1874 หลังจากที่ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำลดลงมากของภาคใต้เข้าสู่ความยากจนพรรคประชาธิปัตย์ชนะการควบคุมของสภาผู้แทนราษฎรเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่สงครามกลางเมือง. เมื่อพรรคประชาธิปัตย์เข้าร่วมแคมเปญของความรุนแรงที่จะใช้การควบคุมของมิสซิสซิปปี้ในปี 1875 แกรนท์ ปฏิเสธที่จะส่งกองกำลังของรัฐบาลกลางลายจุดสิ้นสุดของการสนับสนุนของรัฐบาลกลางเพื่อการบูรณะในยุครัฐบาลของรัฐในภาคใต้ โดย 1876 เท่านั้นที่ฟลอริด้า, หลุยเซียและเซาท์แคโรไลนายังคงอยู่ในมือของรีพับลิกัน ในการเลือกตั้งประธานาธิบดีที่เข้าร่วมแข่งขันในปีนั้นผู้สมัครพรรครีพับลิ Rutherford B. Hayes ถึงการประนีประนอมกับพรรคประชาธิปัตย์ในสภาคองเกรสในการแลกเปลี่ยนสำหรับการรับรองการเลือกตั้งของเขาเขาได้รับการยอมรับการควบคุมประชาธิปไตยของทั้งภาคใต้ ประนีประนอมของ 1876 จุดจบของการฟื้นฟูเป็นระยะเวลาที่แตกต่างกัน แต่การต่อสู้ที่จะจัดการกับการปฏิวัตินำในการกำจัดโดยการเป็นทาสของจะดำเนินต่อไปในภาคใต้และที่อื่น ๆ เป็นเวลานานหลังจากวันนั้น ศตวรรษต่อมามรดกของการฟื้นฟูจะฟื้นขึ้นมาในระหว่างการเคลื่อนไหวสิทธิมนุษยชนของปี 1960 ในขณะที่ชาวอเมริกันแอฟริกันต่อสู้เพื่อการเมืองความเท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจและสังคมที่ได้รับการปฏิเสธพวกเขา
ชัยชนะของพันธมิตรในสงครามกลางเมืองในปี 1865 อาจจะได้รับบาง 4000000 ทาสเสรีภาพของพวกเขา แต่กระบวนการของการสร้างภาคใต้ในช่วงระยะเวลาการฟื้นฟู (1865-1877) แนะนำชุดใหม่ของความท้าทายที่สำคัญ ภายใต้การบริหารของประธานาธิบดีแอนดรูจอห์นสันในปี 1865 และ 1866, รัฐ legislatures ภาคใต้ใหม่ผ่านข้อ จำกัด "รหัสสีดำ" ในการควบคุมแรงงานและพฤติกรรมของอดีตทาสและอื่น ๆ ที่ชาวอเมริกันแอฟริกัน ความชั่วร้ายในภาคเหนือมากกว่ารหัสเหล่านี้กัดเซาะการสนับสนุนสำหรับวิธีการที่เรียกว่าประธานาธิบดีบูรณะและนำไปสู่การประสบความสำเร็จของปีกรุนแรงมากขึ้นของพรรครีพับลิ ในระหว่างการฟื้นฟูหัวรุนแรงซึ่งเริ่มขึ้นในปี 1867 คนผิวดำที่เพิ่งได้รับสัมปทานเสียงในรัฐบาลเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์อเมริกันชนะการเลือกตั้งในรัฐ legislatures ภาคใต้และแม้กระทั่งสภาคองเกรสของสหรัฐฯ ในเวลาน้อยกว่าทศวรรษที่ผ่านมา แต่กองกำลังรวมทั้งการตอบสนอง Ku Klux Klan-จะย้อนกลับการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นโดยการบูรณะหัวรุนแรงในฟันเฟืองความรุนแรงที่เรียกคืนสีขาวสุดในภาคใต้. การปลดปล่อยและการฟื้นฟูบูรณะเริ่มแรกของสงครามกลางเมืองเพื่อ ความผิดหวังให้ที่พักพิงรุนแรงมากขึ้นในภาคเหนือ, ประธานาธิบดีอับราฮัมลิงคอล์นไม่ได้ทำให้การเลิกทาสเป้าหมายของสงครามยูเนี่ยน ที่จะทำเช่นนั้นเขากลัวจะขับรถทาสชายแดนรัฐยังคงจงรักภักดีต่อสหภาพเข้าไปในภาคเหนือและความโกรธอนุรักษ์นิยมมากขึ้น ในฤดูร้อนของ 1862 แต่ทาสตัวเองได้ผลักดันปัญหาที่มุ่งหน้าไปโดยนับพันไปยังสหภาพรถไฟทหารลินคอล์นเดินผ่านภาคใต้ การกระทำของพวกเขา debunked หนึ่งในตำนานที่แข็งแกร่งพื้นฐานความจงรักภักดีใต้ "สถาบันการศึกษาที่แปลกประหลาด" ใช่หรือไม่เพราะทาสหลายคนเนื้อหาอย่างแท้จริงในการเป็นทาสและเชื่อว่าการปลดปล่อยลิงคอล์นได้กลายเป็นความจำเป็นทางการเมืองและการทหาร ในการตอบสนองของลินคอล์นปลดปล่อยประกาศซึ่งเป็นอิสระมากกว่า 3 ล้านทาสในพันธมิตรฯ โดย 1 มกราคม 1863 ดำสมัครเป็นทหารในกองทัพพันธมิตรในจำนวนมากถึง 180,000 คนภายในสิ้นสงคราม. คุณทราบหรือไม่ในระหว่างการฟื้นฟูรีพับลิกัน พรรคในภาคใต้เป็นตัวแทนของรัฐบาลของคนผิวดำ (ที่สร้างขึ้นส่วนใหญ่ที่ครอบงำของผู้มีสิทธิเลือกตั้งในภูมิภาครีพับลิกัน) พร้อมด้วย "ฉวย" และ "scalawags" ขณะที่พรรครีพับลิสีขาวจากภาคเหนือและภาคใต้ตามลำดับเป็นที่รู้จักกัน. ปลดปล่อยเปลี่ยนแปลง เดิมพันของสงครามกลางเมืองเพื่อให้มั่นใจว่าชัยชนะของพันธมิตรจะหมายถึงขนาดใหญ่ปฏิวัติทางสังคมในภาคใต้ มันก็ยังไม่ชัดเจนมาก แต่สิ่งที่รูปแบบการปฏิวัตินี้จะใช้เวลา ในช่วงหลายปีข้างหน้าลิงคอล์นการพิจารณาความคิดเกี่ยวกับวิธีที่จะต้อนรับทำลายใต้กลับเข้ามาในสหภาพ แต่เป็นสงครามที่จะเข้ามาใกล้ในช่วงต้นปี 1865 เขาก็ยังไม่ได้มีการวางแผนที่ชัดเจน ในคำพูดของการส่งมอบในวันที่ 11 เมษายนขณะที่หมายถึงการวางแผนสำหรับการฟื้นฟูในรัฐหลุยเซียนาลิงคอล์นเสนอว่าบางคนผิวดำรวมทั้งคนผิวดำและคนที่เคยอยู่ในเกณฑ์ทหารสมควรได้รับสิทธิในการออกเสียงลงคะแนน เขาถูกลอบสังหารสามวันต่อมาอย่างไรและมันจะตกอยู่กับทายาทของเขาที่จะนำแผนฟื้นฟูในสถานที่. ประธานาธิบดีฟื้นฟูในตอนท้ายของพฤษภาคม 1865 ประธานาธิบดีแอนดรูจอห์นสันประกาศแผนการของเขาเพื่อการบูรณะซึ่งสะท้อนให้เห็นทั้ง Unionism อย่างแข็งขันของเขาและเขา ความเชื่อมั่นในสิทธิของรัฐ ในมุมมองของจอห์นสัน, รัฐทางใต้ไม่เคยรับค่าสิทธิในการปกครองตนเองและรัฐบาลก็ไม่มีสิทธิที่จะกำหนดความต้องการการออกเสียงลงคะแนนหรือคำถามอื่น ๆ ในระดับรัฐ ภายใต้ประธานาธิบดีจอห์นสันฟื้นฟูแผ่นดินทั้งหมดที่ได้รับการยึดโดยกองทัพพันธมิตรและแจกจ่ายให้กับปลดปล่อยทาสโดยกองทัพหรือสำนักงานสงเคราะห์เสรีชน (ที่จัดตั้งขึ้นโดยสภาคองเกรสในปี 1865) หวนกลับไปยังเจ้าของของสงคราม นอกเหนือจากการถูกต้องที่จะส่งเสริมการเลิกทาส (สอดคล้องกับการแก้ไขเพิ่มเติมที่ 13 รัฐธรรมนูญ) สาบานว่าจะจงรักภักดีไปยังสหภาพและชำระหนี้สงครามรัฐบาลของรัฐทางภาคใต้ที่ได้รับสมัยฟรีที่จะสร้างตัวเอง. อันเป็นผลมาจากความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่จอห์นสัน , หลายรัฐทางใต้ในปี 1865 และ 1866 ตราประสบความสำเร็จในชุดของกฎหมายที่เรียกว่า "รหัสสีดำ" ซึ่งได้รับการออกแบบเพื่อ จำกัด กิจกรรมดำอิสระและตรวจสอบความพร้อมของพวกเขาเป็นกำลังแรงงาน รหัสปราบปรามเหล่านี้โกรธแค้นจำนวนมากในภาคเหนือรวมทั้งสมาชิกจำนวนมากของรัฐสภาซึ่งปฏิเสธที่จะนั่งนักการเมืองและสมาชิกวุฒิสภาได้รับการเลือกตั้งจากรัฐทางใต้ ในช่วงต้นปี 1866 สภาคองเกรสผ่านสำนักงานสงเคราะห์เสรีชนและพลเรือนตั๋วเงินสิทธิและส่งพวกเขาไปจอห์นสันลายเซ็นของเขา การเรียกเก็บเงินครั้งแรกขยายชีวิตของสำนักงานที่จัดตั้งขึ้นเป็นองค์กรชั่วคราวเรียกเก็บเงินกับการให้ความช่วยเหลือผู้ลี้ภัยและปลดปล่อยทาสในขณะที่สองที่กำหนดไว้ทุกคนที่เกิดในประเทศสหรัฐอเมริกาในฐานะพลเมืองของชาติที่ได้รับการเพลิดเพลินไปกับความเท่าเทียมกันก่อนที่กฎหมาย หลังจากที่จอห์นสันคัดค้านค่าใช้จ่ายที่ก่อให้เกิดการแตกถาวรในความสัมพันธ์ของเขากับสภาคองเกรสที่จะมีผลในการฟ้องร้องของเขาใน 1868-กฎหมายสิทธิพลกลายเป็นบิลใหญ่ครั้งแรกจะกลายเป็นกฎหมายมากกว่ายับยั้งประธานาธิบดี. หัวรุนแรงฟื้นฟูหลังจากที่ผู้มีสิทธิเลือกตั้งภาคเหนือปฏิเสธนโยบายของจอห์นสัน การเลือกตั้งรัฐสภาในช่วงปลายปี 1866 รีพับลิกันในสภาคองเกรสเอาไว้แน่นของการฟื้นฟูในภาคใต้ ต่อไปนี้มีนาคมอีกครั้งจอห์นสันยับยั้งรัฐสภาผ่านพระราชบัญญัติการฟื้นฟูบูรณะ 1867 ซึ่งแบ่งออกเป็นการชั่วคราวภาคใต้ออกเป็นห้าเขตทหารและระบุว่ารัฐบาลอยู่บนพื้นฐานของสากล (ชาย) อธิษฐานจะได้รับการจัด กฎหมายต้องมีรัฐทางใต้ที่จะให้สัตยาบันการแก้ไข 14 ซึ่งขยายความหมายของการเป็นพลเมืองที่ให้ "ความคุ้มครองเท่าเทียมกัน" ของรัฐธรรมนูญเพื่ออดีตทาสก่อนที่พวกเขาจะกลับไปยูเนี่ยน ในเดือนกุมภาพันธ์ปี 1869 สภาคองเกรสได้รับการอนุมัติการแก้ไขเพิ่มเติมที่ 15 (นำมาใช้ในปี 1870) ซึ่งรับรองว่าสิทธิของประชาชนที่จะลงคะแนนจะไม่ถูกปฏิเสธ "ในบัญชีของเชื้อชาติสีผิวหรือเงื่อนไขก่อนหน้าของทาส." โดยปี 1870 ทั้งหมดของอดีตพันธมิตร รัฐที่ได้รับการยอมรับกับสหภาพและรัฐธรรมนูญของรัฐในช่วงปีที่ผ่านมามีการบูรณะหัวรุนแรงก้าวหน้ามากที่สุดในประวัติศาสตร์ของภูมิภาคนี้ การมีส่วนร่วมแอฟริกันอเมริกันในชีวิตของประชาชนภาคใต้หลังจากที่ 1867 จะไกลโดยการพัฒนาที่ร้ายแรงที่สุดของการบูรณะซึ่งเป็นหลักทดลองขนาดใหญ่ในระบอบประชาธิปไตยเชื้อชาติต่างจากสังคมอื่น ๆ ต่อไปนี้การเลิกทาส คนผิวดำชนะเลือกตั้งให้กับรัฐบาลของรัฐทางตอนใต้และแม้กระทั่งสภาคองเกรสของสหรัฐในช่วงเวลานี้ ท่ามกลางความสำเร็จอื่น ๆ ของการบูรณะเป็นครั้งแรกในภาคใต้ของรัฐได้รับการสนับสนุนระบบโรงเรียนของรัฐกฎหมายการจัดเก็บภาษีที่เป็นธรรมมากขึ้นกฎหมายต่อต้านการเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติในการขนส่งสาธารณะและที่พักและมีความทะเยอทะยานโปรแกรมการพัฒนาทางเศรษฐกิจ (รวมทั้งช่วยในการรถไฟและ บริษัท อื่น ๆ ). การฟื้นฟูมาถึง END หลังจากที่ 1867 จำนวนที่เพิ่มขึ้นของภาคใต้ผ้าขาวหันไปใช้ความรุนแรงในการตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงการปฏิวัติฟื้นฟูหัวรุนแรง Ku Klux Klan และองค์กรอื่น ๆ สีขาว supremacist กำหนดเป้าหมายผู้นำพรรครีพับลิท้องถิ่นสีขาวและสีดำและอื่น ๆ ที่ชาวอเมริกันแอฟริกันที่ท้าทายอำนาจสีขาว แม้ว่าจะผ่านกฎหมายของรัฐบาลกลางในช่วงการปกครองของประธานาธิบดีแกรนท์ในปี 1871 จึงมุ่งที่คลานและคนอื่น ๆ ที่พยายามเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการอธิษฐานสีดำและสิทธิทางการเมืองอื่น ๆ สีขาวสุดค่อย ๆ ชุ่มฉ่ำถือของตนในภาคใต้หลังจากที่ในช่วงต้นยุค 1870 ได้รับการสนับสนุน ฟื้นฟูจางหายไป การเหยียดเชื้อชาติยังคงเป็นแรงที่มีศักยภาพทั้งในภาคใต้และภาคเหนือและรีพับลิกันกลายเป็นอนุรักษ์นิยมมากขึ้นและคุ้มน้อยเป็นสิบปีอย่างต่อเนื่อง ใน 1874 หลังจากที่ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำลดลงมากของภาคใต้เข้าสู่ความยากจนพรรคประชาธิปัตย์ชนะการควบคุมของสภาผู้แทนราษฎรเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่สงครามกลางเมือง. เมื่อพรรคประชาธิปัตย์เข้าร่วมแคมเปญของความรุนแรงที่จะใช้การควบคุมของมิสซิสซิปปี้ในปี 1875 แกรนท์ ปฏิเสธที่จะส่งกองกำลังของรัฐบาลกลางลายจุดสิ้นสุดของการสนับสนุนของรัฐบาลกลางเพื่อการบูรณะในยุครัฐบาลของรัฐในภาคใต้ โดย 1876 เท่านั้นที่ฟลอริด้า, หลุยเซียและเซาท์แคโรไลนายังคงอยู่ในมือของรีพับลิกัน ในการเลือกตั้งประธานาธิบดีที่เข้าร่วมแข่งขันในปีนั้นผู้สมัครพรรครีพับลิ Rutherford B. Hayes ถึงการประนีประนอมกับพรรคประชาธิปัตย์ในสภาคองเกรสในการแลกเปลี่ยนสำหรับการรับรองการเลือกตั้งของเขาเขาได้รับการยอมรับการควบคุมประชาธิปไตยของทั้งภาคใต้ ประนีประนอมของ 1876 จุดจบของการฟื้นฟูเป็นระยะเวลาที่แตกต่างกัน แต่การต่อสู้ที่จะจัดการกับการปฏิวัตินำในการกำจัดโดยการเป็นทาสของจะดำเนินต่อไปในภาคใต้และที่อื่น ๆ เป็นเวลานานหลังจากวันนั้น ศตวรรษต่อมามรดกของการฟื้นฟูจะฟื้นขึ้นมาในระหว่างการเคลื่อนไหวสิทธิมนุษยชนของปี 1960 ในขณะที่ชาวอเมริกันแอฟริกันต่อสู้เพื่อการเมืองความเท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจและสังคมที่ได้รับการปฏิเสธพวกเขา
การแปล กรุณารอสักครู่..
บทนำ
สหภาพชัยชนะในสงครามกลางเมืองใน 1865 อาจได้เงิน 4 ล้านทาสอิสระของพวกเขา แต่กระบวนการของการสร้างใต้ในช่วงระยะเวลาการฟื้นฟู ( 1865-1877 ) แนะนำชุดใหม่ของความท้าทายที่สำคัญ ภายใต้การบริหารงานของประธานาธิบดีแอนดรูว์จอห์นสันในปี 1865 1866 และ ,ใหม่ของภาคใต้รัฐผ่านที่เข้มงวดดำ " รหัส " เพื่อควบคุมแรงงานและพฤติกรรมของอดีตทาสและอื่น ๆที่แอฟริกาอเมริกัน ข่มขืนในเหนือกว่ารหัสเหล่านี้กัดกร่อนการสนับสนุนแนวทางที่เรียกว่าการฟื้นฟูประธานาธิบดีและนำไปสู่ชัยชนะของปีกที่รุนแรงมากขึ้นของพรรครีพับลิ ในระหว่างการฟื้นฟูหัวรุนแรงซึ่งเริ่มใน 1867 ,ใหม่ enfranchised คนผิวดำได้รับเสียงในรัฐบาลเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์อเมริกัน ชนะการเลือกตั้งในรัฐทางใต้ และแม้แต่สหรัฐอเมริการัฐสภา ในน้อยกว่าทศวรรษที่ผ่านมา อย่างไรก็ตาม ในเชิงบังคับ – รวมถึงคูคลักซ์แคลน–จะย้อนกลับการเปลี่ยนแปลงโดยการกระทำรุนแรงในฟันเฟืองที่เรียกคืนอำนาจสูงสุดสีขาวความรุนแรงในภาคใต้ .
การปลดปล่อยและฟื้นฟู
เริ่มแรกของสงครามกลางเมือง เพื่อความกลัวของที่พักพิงที่รุนแรงมากขึ้นในเหนือประธานาธิบดี อับราฮัม ลินคอล์น ไม่ได้ทำให้การเลิกทาส เป้าหมายของสหภาพสงครามความพยายาม ทำอย่างนั้น เขาก็จะขับชายแดนทาสอเมริกายังซื่อสัตย์ต่อสหภาพในภาคใต้และความโกรธอนุรักษ์นิยมมากกว่าคนทางเหนือ โดยฤดูร้อนของปี 1862 , อย่างไรก็ตามทาสตนเองได้ผลักปัญหาไปพันโดยเพื่อสหภาพสายเป็นทหารของลินคอร์น เดินผ่านใต้ การกระทำของการ debunked Myths ที่แข็งแกร่งภายใต้ภาคใต้ " แปลกความจงรักภักดีกับสถาบัน " ยังมีทาสหลายคนอย่างแท้จริงเนื้อหาทาส ) และเชื่อว่าลินคอล์นที่ปลดปล่อยได้กลายเป็นความจำเป็นทางการเมืองและการทหารในการตอบสนองต่อลินคอล์นประกาศเลิกทาสที่เป็นอิสระมากกว่า 3 ล้านทาสในสหพันธ์รัฐ โดย 1 มกราคม 1863 ดำทหารในกองทัพพันธมิตรในตัวเลขขนาดใหญ่ ถึงบาง 180 , 000 โดยสิ้นสุดสงคราม
รู้มั้ย ?
ระหว่างบูรณะพรรค Republican ในภาคใต้แทนรัฐบาลของคนผิวดำ ( ที่สร้างขึ้นส่วนใหญ่ที่น่าหนักใจของผู้มีสิทธิเลือกตั้งพรรครีพับลิในภูมิภาค ) พร้อมกับ " carpetbaggers " และ " scalawags " ขาวรีพับลิกัน จากเหนือไปใต้ ตามลำดับกัน .
การปลดปล่อยเปลี่ยนแปลงเงินเดิมพันของสงครามกลางเมือง มั่นใจว่า สหภาพ ชัยชนะจะหมายถึงการปฏิวัติทางสังคมขนาดใหญ่ในภาคใต้มันก็ยังไม่ชัดเจนมาก แต่สิ่งที่รูปแบบการปฏิวัตินี้จะใช้ มากกว่าหลายปีถัดไป ลินคอล์น พิจารณาความคิดเกี่ยวกับวิธีการรับความเสียหายกลับใต้ในสหภาพ แต่เป็นสงครามเข้าใกล้ในปี 1865 เขายังไม่มีแผนที่ชัดเจน ในการพูดที่ส่ง 11 เมษายน โดยอ้างอิงกับแผนฟื้นฟูในหลุยเซียน่า
สหภาพชัยชนะในสงครามกลางเมืองใน 1865 อาจได้เงิน 4 ล้านทาสอิสระของพวกเขา แต่กระบวนการของการสร้างใต้ในช่วงระยะเวลาการฟื้นฟู ( 1865-1877 ) แนะนำชุดใหม่ของความท้าทายที่สำคัญ ภายใต้การบริหารงานของประธานาธิบดีแอนดรูว์จอห์นสันในปี 1865 1866 และ ,ใหม่ของภาคใต้รัฐผ่านที่เข้มงวดดำ " รหัส " เพื่อควบคุมแรงงานและพฤติกรรมของอดีตทาสและอื่น ๆที่แอฟริกาอเมริกัน ข่มขืนในเหนือกว่ารหัสเหล่านี้กัดกร่อนการสนับสนุนแนวทางที่เรียกว่าการฟื้นฟูประธานาธิบดีและนำไปสู่ชัยชนะของปีกที่รุนแรงมากขึ้นของพรรครีพับลิ ในระหว่างการฟื้นฟูหัวรุนแรงซึ่งเริ่มใน 1867 ,ใหม่ enfranchised คนผิวดำได้รับเสียงในรัฐบาลเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์อเมริกัน ชนะการเลือกตั้งในรัฐทางใต้ และแม้แต่สหรัฐอเมริการัฐสภา ในน้อยกว่าทศวรรษที่ผ่านมา อย่างไรก็ตาม ในเชิงบังคับ – รวมถึงคูคลักซ์แคลน–จะย้อนกลับการเปลี่ยนแปลงโดยการกระทำรุนแรงในฟันเฟืองที่เรียกคืนอำนาจสูงสุดสีขาวความรุนแรงในภาคใต้ .
การปลดปล่อยและฟื้นฟู
เริ่มแรกของสงครามกลางเมือง เพื่อความกลัวของที่พักพิงที่รุนแรงมากขึ้นในเหนือประธานาธิบดี อับราฮัม ลินคอล์น ไม่ได้ทำให้การเลิกทาส เป้าหมายของสหภาพสงครามความพยายาม ทำอย่างนั้น เขาก็จะขับชายแดนทาสอเมริกายังซื่อสัตย์ต่อสหภาพในภาคใต้และความโกรธอนุรักษ์นิยมมากกว่าคนทางเหนือ โดยฤดูร้อนของปี 1862 , อย่างไรก็ตามทาสตนเองได้ผลักปัญหาไปพันโดยเพื่อสหภาพสายเป็นทหารของลินคอร์น เดินผ่านใต้ การกระทำของการ debunked Myths ที่แข็งแกร่งภายใต้ภาคใต้ " แปลกความจงรักภักดีกับสถาบัน " ยังมีทาสหลายคนอย่างแท้จริงเนื้อหาทาส ) และเชื่อว่าลินคอล์นที่ปลดปล่อยได้กลายเป็นความจำเป็นทางการเมืองและการทหารในการตอบสนองต่อลินคอล์นประกาศเลิกทาสที่เป็นอิสระมากกว่า 3 ล้านทาสในสหพันธ์รัฐ โดย 1 มกราคม 1863 ดำทหารในกองทัพพันธมิตรในตัวเลขขนาดใหญ่ ถึงบาง 180 , 000 โดยสิ้นสุดสงคราม
รู้มั้ย ?
ระหว่างบูรณะพรรค Republican ในภาคใต้แทนรัฐบาลของคนผิวดำ ( ที่สร้างขึ้นส่วนใหญ่ที่น่าหนักใจของผู้มีสิทธิเลือกตั้งพรรครีพับลิในภูมิภาค ) พร้อมกับ " carpetbaggers " และ " scalawags " ขาวรีพับลิกัน จากเหนือไปใต้ ตามลำดับกัน .
การปลดปล่อยเปลี่ยนแปลงเงินเดิมพันของสงครามกลางเมือง มั่นใจว่า สหภาพ ชัยชนะจะหมายถึงการปฏิวัติทางสังคมขนาดใหญ่ในภาคใต้มันก็ยังไม่ชัดเจนมาก แต่สิ่งที่รูปแบบการปฏิวัตินี้จะใช้ มากกว่าหลายปีถัดไป ลินคอล์น พิจารณาความคิดเกี่ยวกับวิธีการรับความเสียหายกลับใต้ในสหภาพ แต่เป็นสงครามเข้าใกล้ในปี 1865 เขายังไม่มีแผนที่ชัดเจน ในการพูดที่ส่ง 11 เมษายน โดยอ้างอิงกับแผนฟื้นฟูในหลุยเซียน่า
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ไม่เข้าก็ไม่เข้า
- ฉันจะบรรเลงดนตรีให้ฟัง
- ย่อยง่ายเเละดูดซึมได้ดี
- ที่นี่มหาวิทยาลัย
- Disc
- 他 晚会很热闹。
- All the chemical reagents in the experim
- 他 晚会很热闹。
- Is such a heartache to me
- ธาม
- ตกใจ
- จ๊วบ
- I am writing to submit my resume for Sal
- ยึดหลักพระพุทธศาสนาในการปกครองประชาชน
- คุยกับคุณแล้วสบายใจ
- ฉันเพิ่งจะได้เลิกงาน
- จ๊วบๆ
- ฉันไม่เคยเป็นผู้ใหญ่
- กฎเกณฑ์ยุ่งยากซับซ้อน
- เธอไปไหนมาน่ะ พวกเราเป็นห่วงแทบแย่
- กฎเกณฑ์เยอะ
- หัวใจไร้ความรู้สึก
- Was very good
- เราเอาน้ำเย็นของความจริง ราดใส่ความคิดถึ
