Q : Describe Jain literature as a s

Q : Describe Jain literature as a source of history of ancient India ?
Ans: Among various literary sources Jain literature is one of them. It crops up in 6th century B.C. simultaneously with Buddhism. Jain literature advocates non-violence, truthfulness, tolerance, high compassion, egolessness etc. in extremity as profounded by Lord Mahavira. It is divided into two sects :
Swetambar and Digamabara. Both laity and ascetics are in both sects.
Jain literature depicts a glipse of socioeconomic and Political aspects of India during 6th century B.C. The ultimate aim of Jainism is to attain Kaivalya. Kaivalya is like Nirvana in Buddhism and Moksha in Hinduism which mean get rid of all sufferings of life.
Jain literature deals vast philosophy. This literature is known as “ Agas” in which the main are as followed:
1. Dwadatha Ang, 2. Dwadash Upanga, 3. Das Prakirana 4. Khat Chechda-Sutra
5. Chara Mula-Sutra, 6. Nanh-sutra and 7. Anuyoga Sutra.
Besides above mentioned literature some other scriptures too. Jain literature are mainly written also known as Ardhamagadhi in prakrit in 6th century B.C. these are in swetamlar sampradaya . some are in Sanskrit in 2nd century A.D. which belong to Digambara sect.
Both sects appear different externally. Swetamlar attires themselves in cloth whereas Digambara monks lead their lives naked because they consider. That the four directions are their cloths. Consequently Jain literature has appeared as a new Shramanic culture against Brahmanic one in ancient India.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Q:
อธิบายวรรณกรรมเชนเป็นแหล่งที่มาของประวัติศาสตร์ของอินเดียโบราณหรือไม่คำตอบ: ในบรรดาแหล่งวรรณกรรมวรรณคดีต่างๆเชนเป็นหนึ่งในนั้น โดยจะตัดขึ้นมาในศตวรรษที่ 6 พร้อมกับพระพุทธศาสนา สนับสนุนวรรณกรรมเชนไม่ใช่ความรุนแรง, ความจริง, ความอดทน, ความเห็นอกเห็นใจสูง egolessness ฯลฯ ในสุดเป็น profounded โดยลอร์ด Mahavira จะแบ่งออกเป็นสองนิกาย:
Swetambar และ Digamabara ทั้งฆราวาสและฤาษีอยู่ในนิกายทั้งสอง.
วรรณกรรมเชนแสดงให้เห็นว่า glipse ด้านเศรษฐกิจสังคมและการเมืองของประเทศอินเดียในช่วงศตวรรษที่ 6 โดยมีจุดมุ่งหมายที่ดีที่สุดของเชนคือการบรรลุ Kaivalya Kaivalya เป็นเหมือนนิพพานในพุทธศาสนาและหลุดพ้นในศาสนาฮินดูซึ่งหมายถึงการกำจัดความทุกข์ยากของชีวิต.
วรรณกรรมปรัชญาเชนเกี่ยวข้องมากมาย วรรณกรรมนี้เป็นที่รู้จักในฐานะ "Agas" ซึ่งในหลักดังนี้
1 Dwadatha อ่างทอง 2. Dwadash Upanga 3. ดา Prakirana 4. คาด Chechda-พระสูตร
5 Chara Mula-พระสูตร 6. Nanh-พระสูตรและ 7 Anuyoga พระสูตร.
นอกจากวรรณกรรมดังกล่าวข้างต้นบางพระคัมภีร์อื่น ๆ ด้วย วรรณกรรมเชนส่วนใหญ่จะเขียนยังเป็นที่รู้จักใน Ardhamagadhi Prakrit ในศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสตกาลเหล่านี้อยู่ใน swetamlar Sampradaya บางอย่างในภาษาสันสกฤตในศตวรรษที่ 2 ซึ่งเป็นนิกาย Digambara.
นิกายทั้งสองปรากฏภายนอกที่แตกต่างกัน Swetamlar แต่งกายตัวเองในขณะที่พระสงฆ์ผ้า Digambara นำไปสู่ชีวิตของพวกเขาเพราะพวกเขาเปลือยกายพิจารณา ที่สี่ทิศทางเป็นผ้าของพวกเขา ดังนั้นวรรณกรรมเชนได้ปรากฏตัวเป็นวัฒนธรรม Shramanic ใหม่กับพิธีหนึ่งในอินเดียโบราณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Q : อธิบายวรรณคดีเชนเป็นแหล่งประวัติศาสตร์ของอินเดียโบราณ
ตอบ : ในวรรณกรรมวรรณคดีต่าง ๆแหล่งเจนเป็นหนึ่งในพวกเขา มันขึ้นในศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสตกาล ปลูกพร้อมกันกับพระพุทธศาสนา วรรณคดีเชนไม่สนับสนุนความรุนแรง ความซื่อสัตย์สุจริต ความอดทน ความเมตตา สูง egolessness เป็นต้น ในส่วนปลายเป็น profounded โดยท่านมหาวีระ . มันถูกแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม :
และ swetambar digamabara . ทั้งสองและเป็นฆราวาสชีทั้งนิกาย .
วรรณกรรม Jain แสดงให้เห็น glipse ด้านสังคมเศรษฐกิจและการเมืองของอินเดียในช่วงศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสตกาล จุดมุ่งหมายสูงสุดของศาสนาเชนคือการบรรลุ kaivalya . kaivalya เหมือนนิพพานในพุทธศาสนาและโมกษะในศาสนาฮินดูหมายถึงกำจัดความทุกข์ของชีวิต ปรัชญาเชน
วรรณกรรมที่ดีมากวรรณกรรมนี้เรียกว่า " าส " ซึ่งหลักมีดังนี้ :
1 dwadatha อ่างทอง 2 dwadash upanga , 3 ดาส prakirana 4 ขาด chechda พระสูตร
5 จากพระสูตร ชารา , 6 nanh พระสูตร และ 7 . anuyoga พระสูตร .
นอกจากที่กล่าวข้างต้น บางคัมภีร์วรรณกรรมอื่น ๆด้วย วรรณคดีเชนส่วนใหญ่เขียนเรียกว่ารธามาคธีปรากฤตใน 6 ศตวรรษก่อนคริสต์ศักราชในเหล่านี้ใน swetamlar sampradaya .บางคนในภาษาสันสกฤตในคริสต์ศตวรรษที่ 2 ซึ่งเป็นของ digambara นิกาย นิกาย
ทั้งสองปรากฏแตกต่างจากภายนอก swetamlar แต่งตัวตัวเองในผ้าและ digambara พระสงฆ์นำชีวิตของพวกเขาเปลือยเพราะพวกเขาพิจารณา ทั้งสี่ทิศทาง เสื้อผ้าของพวกเขา จากนั้นเชนวรรณกรรมได้ปรากฏเป็นวัฒนธรรมใหม่ shramanic กับพราหมณ์ในอินเดียโบราณ