Special Concerns of Developing Coun

Special Concerns of Developing Countries and the Case of Egypt

While the success of Singapore and Finland are inspiring, most countries are faced with a
different set of current realities. For many countries, achieving economic growth and social
development is a work in progress. Egypt is one such country. In the earlier stages of
economic development, government policymakers are faced with making decisions and
allocating limited resources in ways that are most likely to launch a virtuous cycle of
compounding growth. This task is most challenging for those countries that have the smallest
economic base to begin with and the fewest resources to invest. Governments in least
developed countries are faced with the additional challenge of planning for future growth
when they lack sufficient resources to address the most immediate, often dire, needs of their
citizens—such as imminent epidemics, hunger, and extreme poverty. Within this context,
policymakers must make the difficult decisions of addressing immediate concerns while
selecting those few development goals, policies, and programs that are most likely to create
additional resources and lay the foundation for further development.
The World Bank and the United Nations are among the post-World War II Bretton
Woods organizations set up to assist less developed countries in setting policies and creating
resources. The World Bank (Wolfensohn, 1999; World Bank Institute, 2002, 2003, 2004) and
the UN (2000) have worked together over the past several years to build a global consensus
on a comprehensive approach to development and poverty reduction. The United Nations
established the Millennium Development Goals to reduce poverty, educate children, improve
health, and protect the environment in developing countries by 2015. Through a series of
meetings in Monterrey, Johannesburg, and Shanghai, the UN and the World Bank worked
together to tie economic growth to human development and the reduction of poverty.
The United Nations Industrial Development Organization (UNIDO) recently issued a
series of reports commensurate with the Millennium Development Goals (UNIDO, 2003a,
2003b, 2004a, 2004b) in which they describe how industrial development policies can spur
economic growth, support human development, and reduce poverty. Confronted with intense
global competitive pressures, developing countries may be tempted to take the “low road” to
development by reducing wages, devaluating exchange rates, and disregarding labor or
environmental regulations. UNIDO described an alternative “high road” approach to
economic development in which less developed countries use competitive advantages, create
a stable macroeconomic structure, liberalize trade, and attract transnational corporations, FDI,
and imported technology. The approach builds on competitive advantages and sound policies





and investments to deepen capital, foster local R&D and enterprises, build technological
innovativeness, and move up the value chain to initiate a virtuous cycle of development and
transformation. This was the approach taken by Singapore to launch its development.
Although attractive, this strategy itself presents a challenge for those countries that are
coming to it late, most of which are less developed countries. Relying only on low-cost labor
is no longer a sufficient initial buy-in strategy, as many transnational corporations already
have established production facilities in low-wage countries, currently China. The
development of clusters must be more strategic. In this regard, it can be useful to narrow the
focus of the development strategy from the whole economy to the development of particular
clusters—certain industries (e.g., agriculture, tourism, textiles) and locations (e.g., cities, rural
areas, geographical regions) that have the potential for contributing to global value chains. By
carefully considering geography and competitive advantages, a government can either directly
support (a la Singapore) or foster (a la Finland) the development of a target cluster around
which infrastructure can be developed, enterprises can be agglomerated, private investment
can be accumulated, and competition can be encouraged. For many countries, the
development of a cluster in the ICT sector is tempting because it most directly taps into the
high-road growth path and connects to the high-value global knowledge economy. But the
conditions must be right for this strategy to work (Chang, 2001; Lall, 2003; Navaretti & Tarr,
2000). A large-scale investment in technology and technological infrastructure will not be
sufficient by itself. Beyond the availability of necessary infrastructure, both the work force
and enterprises must have the capacity to absorb new technologies and apply them
innovatively to some aspect of the value chain. This often requires significant public and
private investments in human capital development that, along with supportive economic
policies, a dynamic information infrastructure, and an innovation system of firms, universities,
and R&D centers support the development of a knowledge economy (World Bank, 2003).
The case of Egypt typifies the concerns and challenges facing many countries,
particularly developing countries. (This case is based on Aubert & Reiffers, 2003;
International Monetary Fund, 2004; Kozma, 2004; UNDP, 2004; World Bank, 2002a). Egypt
is a country with a population of 73.4 million, a current annual growth rate of 1.9%, and an
ethnic mix of 99% Egyptians, Bedouins, or Berbers, and 1% Nubians or Europeans. Egypt has
a republican form of government in which the National Democratic Party (NDP) has
controlled the People’s Assembly since 1977 and its leader, President Mubarak, has been the
Head of State for 24 years. During this time the country has been under a continuous state of
emergency. Consequently, the country has limited public participation in politics and limited
freedom of the press, scoring 128th out 167 countries on the Worldwide Press Freedom Index
(Reporters Without Borders, (2005).
Although not among the world’s poorest countries, Egypt is considered by the World
Bank to be a lower middle-income country. Egypt ranks as the world’s 39th largest economy
(Economist, 2003), with a gross domestic product in 2003 of US$82 billion. In that year, it
had an adjusted per capita GDP of US$3,950. The ratio of the income of the top 10% to that
of the bottom 10% is 8.0. It was ranked as 62nd out of 104 countries in the World Economic
Forum’s (2004) competitive index. Egypt has experienced a hardy economic growth over the
years, with an average annual growth rate of 2.7% during the years 1975-2003 and 2.5% from
1990 to 2000. This compares with the U.S. growth rate for these periods of 2.0% and 2.1%
respectively. While economic growth in Egypt has been encouraging, the high poverty rate
impedes the country’s economic progress. The UNDP (2005) cites a figure of 44% of the





population living under the poverty level of US$2 a day. Almost 900,000 people join the
labor force in Egypt each year and the economy absorbs just under 60% of this supply
(Radwan, 2002). The UNDP (2005) credits Egypt with only a 55.6% adult literacy rate and
literacy is particularly low among women (43.6% compared to 67.2% for men). These
conditions, among others, currently constrain the type and amount of economic growth that
Egypt can expect in the near future.
In response to the global trends mentioned above, Egypt is in the process of social and
economic reform. The government recently instituted modest electoral reform that allowed
citizens to vote directly for president for the first time in the fall of 2005, although opposition
candidates faced significant qualification hurdles and constrains on press and speech
freedoms. The country is also transitioning from a heavily state-directed economy to a less
regulated, more open economy. There has also been some limited progress in privatizing state
enterprises and state banks. The government has recently taken steps to bring some tariffs into
World Trade Organization compliance but overall protection remains high. And while the rate
of reform has been slow, the Prime Minister and Cabinet have taken macroeconomic
measures to increase growth, including tariff reduction and tax reforms (“Mubarak fully
supports…,” September 30, 2004). But the country is burdened by a top-down organizational
structure and entrenched bureaucracy associated with a command economy and these
conditions inhibit reform.
In August of 2004, the new Prime Minister presented an economic development strategy
intended to turn Egypt’s ICT sector into a major engine for economic development. Entitled
Egypt’s “Information Society Initiative,” the initiative offers a vision of providing equal
access for all to information technology, nurturing human capital, improving government
service, providing companies with new ways to do business, improving health services,
promoting Egyptian culture, and developing an ICT export industry (Ministry of
Communication, Information, and Technology, 2005). However, as common among
latecomers to this sector, the development of Egypt’s ICT cluster is not straightforward. For
example, Egypt spent a mere .02% of its GDP on research between 1997 and 2002, according
to the UNDP (2005), compared to 2.2% for Singapore and 3.5% for Finland. And while a
recent study by the International Telecommunications Union (2001) recognized that Egypt
has one of the largest ICT sectors and among the highest levels of computer and Internet use
in North African and Middle Eastern countries, the ICT penetration in Egypt is quite low as
compared to countries that have grown their economy through the ICT sector. For example,
there are only 22 PCs per 1000 people in Egypt, according to the World Bank 2005 World
Development Indicato

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปัญหาพิเศษของประเทศกำลังพัฒนาและกรณีของอียิปต์ ในขณะที่ความสำเร็จของสิงคโปร์และฟินแลนด์ได้แรงบันดาลใจ ประเทศส่วนใหญ่จะประสบกับการ ชุดต่าง ๆ ของความเป็นจริงปัจจุบัน ในหลายประเทศ บรรลุเป้าหมายการเติบโตทางเศรษฐกิจและสังคม พัฒนาเป็นการดำเนินงาน อียิปต์เป็นหนึ่งประเทศ ในระยะของ พัฒนาเศรษฐกิจ ผู้กำหนดนโยบายจะต้องเจอกับการตัดสินใจของรัฐบาล และ การปันส่วนทรัพยากรจำกัดที่มักจะเปิดวงจรคุณธรรม ทบต้นเจริญเติบโต งานนี้เป็นสิ่งที่ท้าทายมากที่สุดสำหรับประเทศที่เล็กที่สุด ฐานเศรษฐกิจให้เริ่มด้วยและทรัพยากรน้อยที่สุดในการลงทุน รัฐบาลในน้อยที่สุด ประเทศพัฒนาแล้วจะต้องเจอกับความท้าทายเพิ่มเติมการวางแผนสำหรับการเติบโตในอนาคต เมื่อพวกเขาขาดทรัพยากรที่เพียงพอเพื่อที่สุดทันที มักจะเลว ร้าย ความต้องการของตน ประชาชน — เช่นโรคระบาดจวนเจียน หิว และความยากจนมากขึ้น ภายในบริบทนี้ ผู้กำหนดนโยบายต้องทำการตัดสินใจที่ยากของการจัดการกับความกังวลทันทีขณะ เลือกที่ไม่กี่เป้าหมาย นโยบาย และโปรแกรมที่มักจะสร้าง ทรัพยากรเพิ่มเติมและวางรากฐานสำหรับการพัฒนาเพิ่มเติม ธนาคารโลกและสหประชาชาติเป็น Bretton II สงครามโลกภายหลัง ตั้งค่าองค์กรไม้เพื่อช่วยประเทศที่พัฒนาน้อยกว่าในการตั้งนโยบาย และสร้าง ทรัพยากร ธนาคารโลก (Wolfensohn, 1999 สถาบันโลก 2002, 2003, 2004) และ สหประชาชาติ (2000) ได้ทำงานร่วมกันมากกว่าหลายปีผ่านมาเพื่อสร้างฉันทามติทั่วโลก ครอบคลุมวิธีการลดความยากจนและพัฒนา สหประชาชาติ กำหนดเป้าหมายการพัฒนามิลเลนเนียมเพื่อลดความยากจน เด็กรู้ ปรับปรุง สุขภาพ และป้องกันสภาพแวดล้อมในประเทศกำลังพัฒนา โดย 2015 ผ่านชุดของ ทำงานประชุมในมอนเตร์เรย์ โจฮันเนส เบิร์ก เซี่ยงไฮ้ สหประชาชาติ และธนาคารโลก เพื่อผูกเศรษฐกิจการพัฒนามนุษย์และการลดความยากจน สหประชาชาติอุตสาหกรรมพัฒนาองค์กร (UNIDO) เพิ่ง ออกตัว ชุดสอดรับกับเป้าหมายการพัฒนามิลเลนเนียม (UNIDO, 2003a รายงาน 2003b, 2004a, 2004b) ในที่ ที่พวกเขาอธิบายนโยบายสามารถกระตุ้นการพัฒนาอุตสาหกรรมอย่างไร เศรษฐกิจ สนับสนุนการพัฒนามนุษย์ และลดความยากจน เผชิญกับความรุนแรง กดดันแข่งขันสากล ประเทศกำลังพัฒนาอาจถูกล่อลวงให้เลี้ยว "ต่ำ" ไป โดยลดค่าจ้าง อัตราแลกเปลี่ยน devaluating และโดยแรงงาน หรือ กฎหมายสิ่งแวดล้อม UNIDO อธิบายวิธีการสำรอง "ถนนสูง" พัฒนาทางเศรษฐกิจที่น้อยกว่าประเทศพัฒนาแล้วใช้เปรียบในการแข่งขัน สร้าง โครงสร้างมีเสถียรภาพเศรษฐกิจมหภาค liberalize ค้า และดึงดูดบริษัทข้ามชาติ FDI และนำเข้าเทคโนโลยี วิธีการสร้างข้อได้เปรียบการแข่งขันและนโยบายเสียงและลงทุนอย่างลึกซึ้งใหญ่ กระชับภายใน R & D และ องค์กร เทคโนโลยี innovativeness และย้ายขึ้นห่วงโซ่คุณค่าเพื่อเริ่มต้นวงจรของการพัฒนาคุณธรรม และ การเปลี่ยนแปลง นี้เป็นวิธีที่นำมาจากสิงคโปร์เพื่อเปิดการพัฒนา น่าสนใจ แม้ว่ากลยุทธ์นี้เองนำเสนอความท้าทายสำหรับประเทศที่มี มาถึงล่าช้า ซึ่งส่วนใหญ่เป็นประเทศพัฒนาน้อย พึ่งแรงงานต้นทุนต่ำเท่านั้น ไม่เพียงพอเริ่มซื้อในกลยุทธ์ องค์กรการข้ามชาติมากแล้ว มีสิ่งอำนวยความสะดวกผลิตขึ้นในประเทศค่าจ้างต่ำ จีนในปัจจุบัน ที่ การพัฒนาคลัสเตอร์ต้องเป็นเชิงกลยุทธ์มากขึ้น ในการนี้ มันจะมีประโยชน์เมื่อต้องจำกัดการ ความสำคัญของกลยุทธ์การพัฒนาเศรษฐกิจทั้งจากการพัฒนาโดยเฉพาะ คลัสเตอร์ซึ่งบางอุตสาหกรรม (เช่น เกษตร ท่องเที่ยว สิ่งทอ) และตำแหน่งที่ตั้ง (เช่น เมือง ชนบท พื้นที่ ภูมิศาสตร์ภูมิภาค) ที่มีศักยภาพในการสนับสนุนกลุ่มค่าส่วนกลาง โดย รอบคอบพิจารณาภูมิประเทศและเปรียบในการแข่งขัน รัฐบาลสามารถอย่างใดอย่างหนึ่งโดยตรง สนับสนุน (ตามสิงคโปร์) หรือสร้าง (ตามฟินแลนด์) การพัฒนาคลัสเตอร์เป้าหมายรอบ ๆ สามารถพัฒนาได้ โครงสร้างพื้นฐานที่องค์กรสามารถลงทุน agglomerated ส่วนตัว สามารถจะสะสม และสามารถได้รับการสนับสนุนการแข่งขันได้ ในหลายประเทศ การ การพัฒนาคลัสเตอร์ในภาค ICT เป็นดึงดูด เพราะมันสุดตรงก๊อกน้ำในการ เส้นทางถนนสูงเจริญเติบโต และเชื่อมต่อกับเศรษฐกิจความรู้สากลสูงค่า แต่ เงื่อนไขต้องเหมาะกับกลยุทธ์นี้ในการทำงาน (ช้าง 2001 ลอร์ 2003 Navaretti และ Tarr 2000) การลงทุนขนาดใหญ่ในเทคโนโลยีและโครงสร้างพื้นฐานเทคโนโลยีจะไม่ เพียงพอ ด้วยตัวเอง นอกเหนือจากความพร้อมของโครงสร้างพื้นฐานที่จำเป็น ทั้งแรงงาน องค์กรต้องมีความสามารถในการดูดซับเทคโนโลยีใหม่ และนำไปใช้ innovatively กับบางแง่มุมของห่วงโซ่คุณค่า บ่อยครั้งการสาธารณะอย่างมีนัยสำคัญ และ ส่วนการลงทุนในการพัฒนาทุนมนุษย์ที่ พร้อมกับการสนับสนุนทางเศรษฐกิจ นโยบาย โครงสร้างข้อมูลแบบไดนามิกเป็น และเป็นระบบนวัตกรรมของบริษัท มหาวิทยาลัย และ R & D ศูนย์สนับสนุนการพัฒนาของระบบเศรษฐกิจความรู้ (ธนาคารโลก 2003) กรณีของอียิปต์ typifies กังวลและท้าทายซึ่งหลายประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่งประเทศกำลังพัฒนา (กรณีนี้จะขึ้นอยู่กับ Aubert & Reiffers, 2003 กองทุนเงินระหว่างประเทศ 2004 Kozma, 2004 UNDP, 2004 ธนาคารโลก 2002a) อียิปต์ ประเทศที่ มีประชากร 73.4 ล้าน อัตราการเจริญเติบโตประจำปีปัจจุบัน 1.9% และ ผสมเชื้อชาติของอียิปต์% 99, Bedouins, Berbers และ 1% Nubians หรือชาวยุโรป อียิปต์มี แบบพลของรัฐบาลชาติพรรคประชาธิปไตย (NDP) ได้ ควบคุมการชุมนุมของประชาชนตั้งแต่ปี 2520 และเป็นผู้นำ ประธาน Mubarak ได้รับการ ประมุขปี 24 ในช่วงเวลานี้ ประเทศได้รับภายใต้สถานะอย่างต่อเนื่องของ ฉุกเฉิน ดังนั้น ประเทศมีจำกัดประชาชนมีส่วนร่วมในทางการเมืองและจำกัด เสรีภาพของสื่อมวลชน คะแนน 128th ออก 167 ประเทศทั่วโลกกดเสรีภาพดัชนี (พรมแดน, (2005) แม้ประเทศยากจนที่สุดในโลก อียิปต์จะเป็นโลก ธนาคารจะ ประเทศคอร์รัปชั่นต่ำ อียิปต์เป็นเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดของโลก 39 อันดับ (นักเศรษฐศาสตร์ 2003) กับผลิตภัณฑ์ภายในประเทศรวมใน 2003 ของ 82 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ ในปีนั้น มัน มี GDP ต่อหัวปรับปรุงของสหรัฐอเมริกา $3, 950 อัตราส่วนของรายได้สูงสุด 10% ที่ ของด้านล่าง 10% เป็น 8.0 มีการจัดอันดับเป็นงานจาก 104 ประเทศในเศรษฐกิจโลก ฟอรัม (2004) แข่งขันดัชนี อียิปต์มีประสบการณ์การเติบโตทางเศรษฐกิจที่แข็งแรงผ่านการ ปี กับมีอัตราการเจริญเติบโตประจำปีเฉลี่ย 2.7% ในช่วงปี 1975-2003 และ 2.5% จาก ปี 1990 กับ 2000 นี้เปรียบเทียบกับอัตราการเติบโตของสหรัฐฯ ในรอบของ 2.0% และ 2.1% ตามลำดับ ในขณะที่เศรษฐกิจในอียิปต์มีการส่งเสริม อัตราความยากจนสูง impedes ความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจของประเทศ รูปที่ 44% ของสแตนดาร์ดชาร์เตอร์ด UNDP (2005)ประชากรที่อาศัยอยู่ภายใต้ระดับความยากจนของสหรัฐอเมริกา $2 ต่อวัน เกือบ 900000 คนเข้าร่วมการ แรงงานบังคับในอียิปต์แต่ละปี และเศรษฐกิจดูดซับเพียงต่ำกว่า 60% ของอุปทานนี้ (Radwan, 2002) UNDP (2005) เครดิตอียิปต์กับอัตราวัดผู้ใหญ่ 55.6% เท่านั้น และ สามารถอยู่ในระดับต่ำโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิง (43.6% เมื่อเทียบกับ 67.2% สำหรับผู้ชาย) เหล่านี้ เงื่อนไข หมู่คนอื่น ๆ ขณะนี้จำกัดชนิดและจำนวนของการเติบโตทางเศรษฐกิจที่ อียิปต์สามารถคาดหวังว่าในอนาคตอันใกล้ ตอบสนองต่อกระแสโลกที่กล่าวถึงข้างต้น อียิปต์กำลังอยู่ในสังคม และ การปฏิรูปเศรษฐกิจ รัฐบาลโลกเพิ่งปฏิรูปเลือกตั้งเจียมเนื้อเจียมตัวที่ได้รับอนุญาต ประชาชนให้ลงคะแนนให้ประธานาธิบดีโดยตรงครั้งแรกในฤดูใบไม้ร่วงของปี 2005 แม้ว่าฝ่ายค้าน คุณสมบัติสำคัญของผู้สมัครที่ต้องเผชิญกับอุปสรรค และจำกัดในการกดพูด เสรีภาพ นอกจากนี้ยังมีการเปลี่ยนประเทศจากเศรษฐกิจหนักรัฐกำกับไปน้อย เศรษฐกิจควบคุม เปิดมากขึ้น นอกจากนี้ยังมีความคืบหน้าบางจำกัดใน privatizing รัฐ วิสาหกิจและธนาคารรัฐ รัฐบาลได้ดำเนินการขั้นตอนเพื่อนำบางภาษีเป็นล่าสุด ปฏิบัติตามกฎระเบียบขององค์การการค้าโลกแต่ป้องกันโดยรวมยังคงสูง และใน ขณะที่อัตรา ของการปฏิรูปได้รับ ช้า นายกรัฐมนตรี และคณะรัฐมนตรีได้นำเศรษฐกิจมหภาค มาตรการเพื่อเพิ่มการเจริญเติบโต การปฏิรูปภาษีและลดภาษีรวม (" Mubarak เต็ม สนับสนุน...,"เดือน 30 กันยายน 2004) แต่ประเทศจะเป็นภาระตามแบบบนลงล่างขององค์กร โครงสร้างและเชื่อมโยงกับเศรษฐกิจสั่งและเหล่าอำมาตยาธิปไตยมั่นคงแห่งรัฐ เงื่อนไขที่ขัดขวางการปฏิรูป ในเดือน 2004 สิงหาคม นายกรัฐมนตรีคนใหม่นำเสนอกลยุทธ์การพัฒนาเศรษฐกิจ วัตถุประสงค์เพื่อเปิดภาคของอียิปต์ ICT เป็นเครื่องมือสำคัญสำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจ ได้รับ ของอียิปต์ "ข้อมูลสังคมริเริ่ม คิดริเริ่มมีวิสัยทัศน์ให้เท่า เข้าถึงเทคโนโลยีสารสนเทศ nurturing ทุนมนุษย์ การปรับปรุงรัฐบาลทุกคน บริการ ให้บริษัท ด้วยวิธีใหม่ในการทำธุรกิจ ปรับปรุงสุขภาพบริการ ส่งเสริมวัฒนธรรมอียิปต์ และการพัฒนา ICT ส่งออก (กระทรวงอุตสาหกรรม สื่อสาร ข้อมูล และ เทคโนโลยี 2005) อย่างไรก็ตาม เป็นทั่วไปในหมู่ latecomers ภาคนี้ การพัฒนาของคลัสเตอร์ของอียิปต์ ICT ไม่ตรงไปตรงมา สำหรับ ตัวอย่าง อียิปต์ใช้เป็นเพียงการ 02% ของ GDP ในการวิจัยระหว่างปี 1997 และ 2002 ตาม การ UNDP (2005), เมื่อเทียบกับสิงคโปร์ 2.2% และ 3.5% ในฟินแลนด์ และในขณะ การศึกษาล่าสุด โดยนานาชาติโทรคมนาคมสหภาพ (2001) รู้จักที่อียิปต์ มีภาค ICT ที่ใหญ่ที่สุด และ ระหว่างระดับสูงสุดของคอมพิวเตอร์และใช้อินเทอร์เน็ต ในประเทศตะวันออกกลาง และแอฟริกาเหนือ เจาะ ICT ในอียิปต์จะค่อนข้างต่ำ เมื่อเทียบกับประเทศที่มีการเติบโตของเศรษฐกิจผ่านภาค ICT ตัวอย่าง มี 22 ชิ้นต่อ 1000 คนในอียิปต์ ตามโลกธนาคารโลก 2005 Indicato พัฒนา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความกังวลเกี่ยวกับพิเศษของประเทศกำลังพัฒนาและกรณีของอียิปต์ในขณะที่ความสำเร็จของสิงคโปร์และฟินแลนด์จะสร้างแรงบันดาลใจที่ประเทศส่วนใหญ่จะต้องเผชิญกับการตั้งค่าที่แตกต่างกันของความเป็นจริงในปัจจุบัน สำหรับหลายประเทศบรรลุเป้าหมายการเติบโตทางเศรษฐกิจและสังคมการพัฒนาคือการทำงานในความคืบหน้า อียิปต์เป็นหนึ่งในประเทศดังกล่าว ในขั้นตอนก่อนหน้าของการพัฒนาเศรษฐกิจและนโยบายของรัฐบาลที่จะต้องเผชิญกับการตัดสินใจและการจัดสรรทรัพยากรที่มี จำกัด ในรูปแบบที่มีแนวโน้มที่จะเปิดวงจรของการเจริญเติบโตของการผสม งานนี้เป็นสิ่งที่ท้าทายมากที่สุดสำหรับประเทศที่มีขนาดเล็กที่สุดฐานเศรษฐกิจจะเริ่มต้นด้วยและทรัพยากรที่น้อยที่สุดในการลงทุน รัฐบาลอย่างประเทศที่พัฒนาแล้วจะต้องเผชิญกับความท้าทายที่เพิ่มขึ้นของการวางแผนสำหรับการเติบโตในอนาคตเมื่อพวกเขาขาดทรัพยากรเพียงพอที่จะอยู่ได้ทันทีส่วนใหญ่เลวร้ายมักจะตอบสนองความต้องการของประชาชนเช่นโรคระบาดใกล้ความหิวและความยากจน ในบริบทนี้ผู้กำหนดนโยบายจะต้องทำการตัดสินใจที่ยากลำบากของการแก้ไขปัญหาทันทีในขณะที่การเลือกเป้าหมายการพัฒนาเหล่านั้นไม่กี่นโยบายและโปรแกรมที่มีแนวโน้มที่จะสร้างแหล่งข้อมูลเพิ่มเติมและวางรากฐานสำหรับการพัฒนาต่อไป. ธนาคารโลกและสหประชาชาติอยู่ในหมู่ หลังสงครามโลกครั้งที่สองเบรตตันวูดส์องค์กรที่จัดตั้งขึ้นเพื่อให้ความช่วยเหลือประเทศที่พัฒนาน้อยในการกำหนดนโยบายและการสร้างทรัพยากร ธนาคารโลก (Wolfensohn 1999; World Bank Institute, 2002, 2003, 2004) และสหประชาชาติ (2000) ได้ทำงานร่วมกันในช่วงหลายปีที่ผ่านมาในการสร้างฉันทามติระดับโลกเกี่ยวกับวิธีการที่ครอบคลุมในการพัฒนาและการลดปัญหาความยากจน สหประชาชาติจัดตั้งเป้าหมายการพัฒนาสหัสวรรษเพื่อลดความยากจน, การศึกษาแก่เด็กในการปรับปรุงสุขภาพและการรักษาสิ่งแวดล้อมในประเทศกำลังพัฒนาในปี 2015 ผ่านชุดของการประชุมในมอนเตร์เรนเนสเบิร์กและเซี่ยงไฮ้สหประชาชาติและธนาคารโลกทำงานร่วมกันเพื่อ ผูกเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจเพื่อการพัฒนามนุษย์และการลดลงของความยากจน. สหประชาชาติองค์การพัฒนาอุตสาหกรรมแห่งสหประชาชาติ (UNIDO) เพิ่งออกชุดของรายงานเทียบเท่ากับเป้าหมายการพัฒนาแห่งสหัสวรรษ (UNIDO, 2003a, 2003b, 2004a, 2004b) ซึ่งพวกเขาอธิบายถึงวิธีการอุตสาหกรรม นโยบายการพัฒนาสามารถกระตุ้นการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจสนับสนุนการพัฒนามนุษย์และลดความยากจน เผชิญหน้ากับความรุนแรงแรงกดดันการแข่งขันระดับโลกที่ประเทศกำลังพัฒนาอาจถูกล่อลวงไปใช้ "ถนนต่ำ" เพื่อการพัฒนาโดยการลดค่าจ้าง devaluating อัตราแลกเปลี่ยนและไม่คำนึงถึงแรงงานหรือกฎระเบียบด้านสิ่งแวดล้อม UNIDO อธิบายทางเลือก "ถนนสูง" แนวทางการพัฒนาเศรษฐกิจในประเทศที่พัฒนาน้อยใช้เปรียบในการแข่งขันสร้างโครงสร้างทางเศรษฐกิจมหภาคที่มีเสถียรภาพ, การเปิดเสรีการค้าและการดึงดูด บริษัท ข้ามชาติ, FDI, และเทคโนโลยีที่นำเข้า วิธีการสร้างความได้เปรียบในการแข่งขันและนโยบายเสียงและการลงทุนที่จะกระชับทุนอุปถัมภ์ในท้องถิ่น R & D และผู้ประกอบการสร้างเทคโนโลยีนวัตกรรมและย้ายขึ้นห่วงโซ่คุณค่าเพื่อเริ่มต้นวงจรของการพัฒนาและการเปลี่ยนแปลง นี่คือวิธีการที่ดำเนินการโดยสิงคโปร์ที่จะเปิดตัวการพัฒนา. แม้ว่าจะมีเสน่ห์, กลยุทธ์นี้เองนำเสนอความท้าทายสำหรับประเทศเหล่านั้นที่จะมาถึงมันสายซึ่งส่วนใหญ่เป็นประเทศที่พัฒนาน้อย อาศัยเฉพาะแรงงานต้นทุนต่ำจะไม่เพียงพอเริ่มต้นซื้อในกลยุทธ์การเป็น บริษัท ข้ามชาติจำนวนมากอยู่แล้วมีการจัดตั้งโรงงานผลิตในประเทศที่ค่าแรงต่ำในปัจจุบันประเทศจีน การพัฒนาของกลุ่มจะต้องเป็นเชิงกลยุทธ์มากขึ้น ในเรื่องนี้ก็จะเป็นประโยชน์ที่จะแคบสำคัญของยุทธศาสตร์การพัฒนาเศรษฐกิจจากทั้งการพัฒนาโดยเฉพาะอย่างยิ่งกลุ่มอุตสาหกรรมบางอย่าง (เช่นการเกษตรการท่องเที่ยว, สิ่งทอ) และสถานที่ (เช่นเมืองชนบทพื้นที่ภูมิภาค ) ที่มีศักยภาพในการที่เอื้อต่อการห่วงโซ่มูลค่าทั่วโลก โดยพิจารณาอย่างรอบคอบภูมิศาสตร์และความได้เปรียบในการแข่งขันของภาครัฐทั้งทางตรงสามารถรองรับ (ลาสิงคโปร์) หรือฟอสเตอร์ (ลาฟินแลนด์) การพัฒนาของกลุ่มเป้าหมายรอบซึ่งสามารถที่จะพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานขององค์กรสามารถ agglomerated การลงทุนภาคเอกชนที่สามารถสะสม และการแข่งขันที่สามารถได้รับการส่งเสริม สำหรับหลายประเทศการพัฒนาของกลุ่มในภาคไอซีทีเป็นที่ดึงดูดมากที่สุดเพราะมันก๊อกโดยตรงในเส้นทางการเจริญเติบโตสูงและถนนเชื่อมต่อกับมูลค่าสูงเศรษฐกิจฐานความรู้ทั่วโลก แต่เงื่อนไขที่จะต้องมีความเหมาะสมสำหรับกลยุทธ์นี้ในการทำงาน (ช้าง, 2001; Lall 2003; & Navaretti Tarr, 2000) การลงทุนขนาดใหญ่ในด้านเทคโนโลยีและโครงสร้างพื้นฐานทางเทคโนโลยีจะไม่เพียงพอด้วยตัวเอง นอกเหนือจากความพร้อมของโครงสร้างพื้นฐานที่จำเป็นทั้งแรงงานและสถานประกอบการจะต้องมีความสามารถในการดูดซับเทคโนโลยีใหม่ ๆ และนำไปใช้สร้างสรรค์ด้านของห่วงโซ่คุณค่าบางอย่าง นี้มักจะต้องใช้อย่างมีนัยสำคัญของประชาชนและการลงทุนภาคเอกชนในการพัฒนาทุนมนุษย์ที่พร้อมกับเศรษฐกิจสนับสนุนนโยบายโครงสร้างพื้นฐานด้านข้อมูลแบบไดนามิกและระบบนวัตกรรมของ บริษัท ที่มหาวิทยาลัยและศูนย์ R & D สนับสนุนการพัฒนาของเศรษฐกิจฐานความรู้ (World Bank, 2003) . กรณีอียิปต์ typifies ความกังวลและความท้าทายหลายประเทศโดยเฉพาะอย่างยิ่งประเทศที่กำลังพัฒนา (กรณีนี้ขึ้นอยู่กับ Aubert & Reiffers 2003; กองทุนการเงินระหว่างประเทศ, 2004; Kozma 2004; UNDP, 2004; World Bank, 2002a) อียิปต์เป็นประเทศที่มีประชากร 73,400,000, อัตราการเติบโตปีปัจจุบัน 1.9% และเชื้อชาติผสม 99% ชาวอียิปต์, เบดูอินหรือเบอร์เบอร์และ 1% Nubians หรือยุโรป อียิปต์มีรูปแบบของรัฐบาลสาธารณรัฐที่พรรคประชาธิปัตย์แห่งชาติ (NDP) ได้ควบคุมสมัชชาประชาชนตั้งแต่ปี 1977 และเป็นผู้นำของประธานาธิบดีบารักได้รับประมุขแห่งรัฐเป็นเวลา 24 ปี ในช่วงเวลานี้ประเทศที่ได้รับภายใต้รัฐอย่างต่อเนื่องในกรณีฉุกเฉิน ดังนั้นประเทศที่มีการ จำกัด การมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนและ จำกัดเสรีภาพของสื่อมวลชนคะแนน 128 จาก 167 ประเทศในเสรีภาพสื่อมวลชนทั่วโลกดัชนี(ผู้สื่อข่าวไร้พรมแดน (2005). แม้ว่าจะไม่อยู่ในกลุ่มประเทศที่ยากจนที่สุดของโลกที่อียิปต์จะพิจารณาโดย โลกธนาคารที่จะเป็นที่ต่ำกว่าประเทศที่มีรายได้ปานกลาง. อียิปต์จัดอันดับให้เป็นเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดในโลก 39 (เศรษฐศาสตร์, 2003) โดยมีผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศในปี 2003 ของสหรัฐ 82000000000 $. ในปีที่มันได้หัวปรับต่อจีดีพีของสหรัฐ $ 3,950. อัตราส่วนของรายได้ของด้านบน 10% ที่ด้านล่าง 10% เป็น 8.0. จะได้รับการจัดอันดับให้เป็น 62 จาก 104 ประเทศในเศรษฐกิจโลกฟอรั่ม (2004) ดัชนีการแข่งขัน. อียิปต์มีประสบการณ์การเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจแข็งแกร่งกว่าปีที่ผ่านมามีอัตราการเติบโตเฉลี่ยปีละ 2.7% ในช่วงปี 1975-2003 และ 2.5% จาก1990 ถึง 2000 นี้เมื่อเทียบกับอัตราการเติบโตของสหรัฐสำหรับช่วงเวลาเหล่านี้ 2.0% และ 2.1% ตามลำดับ. ในขณะที่การเติบโตทางเศรษฐกิจในอียิปต์มี รับการส่งเสริมให้อัตราความยากจนสูงขัดขวางความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจของประเทศ โครงการพัฒนาแห่งสหประชาชาติ (2005) อ้างอิงตัวเลขของ 44% ของประชากรที่อาศัยอยู่ภายใต้ระดับความยากจนของสหรัฐ 2 ดอลลาร์ต่อวัน เกือบ 900,000 คนเข้าร่วมกำลังแรงงานในอียิปต์ในแต่ละปีและเศรษฐกิจดูดซับเพียงภายใต้ 60% ของอุปทานนี้(Radwan, 2002) โครงการพัฒนาแห่งสหประชาชาติ (2005) สินเชื่ออียิปต์มีเพียงอัตราการรู้หนังสือของผู้ใหญ่ 55.6% และความรู้โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่ผู้หญิงต่ำ (43.6% เมื่อเทียบกับ 67.2% สำหรับผู้ชาย) เหล่านี้เงื่อนไขหมู่คนปัจจุบัน จำกัด ชนิดและปริมาณของการเติบโตทางเศรษฐกิจที่อียิปต์สามารถคาดหวังในอนาคตอันใกล้. เพื่อตอบสนองต่อแนวโน้มของโลกที่กล่าวถึงข้างต้นอียิปต์อยู่ในกระบวนการของสังคมและการปฏิรูปเศรษฐกิจ เมื่อเร็ว ๆ นี้รัฐบาลทำการปฏิรูปการเลือกเจียมเนื้อเจียมตัวที่ได้รับอนุญาตให้ประชาชนที่จะออกเสียงลงคะแนนโดยตรงประธานาธิบดีเป็นครั้งแรกในฤดูใบไม้ร่วงของปี 2005 แม้ว่าฝ่ายค้านผู้สมัครต้องเผชิญกับอุปสรรคที่มีคุณสมบัติที่สำคัญและข้อ จำกัด ในการประชาสัมพันธ์และการพูดเสรีภาพ ประเทศนอกจากนี้ยังมีการเปลี่ยนจากระบบเศรษฐกิจอย่างหนักรัฐนำไปน้อยการควบคุมเศรษฐกิจเปิดกว้างมากขึ้น นอกจากนี้ยังได้รับความคืบหน้าบางอย่าง จำกัด ในการแปรรูปรัฐรัฐวิสาหกิจและธนาคารของรัฐ รัฐบาลได้ดำเนินการเมื่อเร็ว ๆ นี้ขั้นตอนที่จะนำภาษีบางอย่างในการปฏิบัติตามองค์การการค้าโลก แต่การป้องกันโดยรวมยังคงสูง และในขณะที่อัตราของการปฏิรูปได้รับช้านายกรัฐมนตรีและคณะรัฐมนตรีมีการดำเนินการทางเศรษฐกิจมหภาคมาตรการเพื่อเพิ่มการเจริญเติบโตรวมถึงการลดภาษีและการปฏิรูปภาษี ("บารักอย่างเต็มที่สนับสนุน ... "30 กันยายน 2004) แต่ประเทศที่เป็นภาระโดยการจากบนลงล่างขององค์กรโครงสร้างและระบบราชการที่ยึดที่มั่นที่เกี่ยวข้องกับเศรษฐกิจของคำสั่งเหล่านี้และเงื่อนไขยับยั้งการปฏิรูป. ในเดือนสิงหาคมของปี 2004 นายกรัฐมนตรีคนใหม่ที่นำเสนอยุทธศาสตร์การพัฒนาเศรษฐกิจตั้งใจที่จะเปิดภาคการไอซีทีของอียิปต์เป็นเครื่องมือที่สำคัญ สำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจ สิทธิของอียิปต์ "สังคมสารสนเทศริเริ่ม" ความคิดริเริ่มมีวิสัยทัศน์ในการให้เท่ากับการเข้าถึงสำหรับทุกคนที่เทคโนโลยีสารสนเทศบำรุงทุนมนุษย์ปรับปรุงรัฐบาลบริการให้ บริษัท ที่มีวิธีการใหม่ ๆ ในการทำธุรกิจการปรับปรุงการบริการด้านสุขภาพ, การส่งเสริมวัฒนธรรมอียิปต์และการพัฒนา การส่งออกของอุตสาหกรรมไอซีที (กระทรวงการสื่อสารข้อมูลและเทคโนโลยี, 2005) แต่เป็นเรื่องธรรมดาในหมู่latecomers กับภาคนี้การพัฒนาของกลุ่มไอซีทีของอียิปต์จะไม่ตรงไปตรงมา สำหรับตัวอย่างเช่นอียิปต์ใช้เวลาเพียง 0.02% ของจีดีพีในการวิจัยระหว่างปี 1997 และปี 2002 ตามการโครงการพัฒนาแห่งสหประชาชาติ (2005) เมื่อเทียบกับ 2.2% ในสิงคโปร์และ 3.5% สำหรับฟินแลนด์ และในขณะที่การศึกษาล่าสุดโดยสหภาพโทรคมนาคมระหว่างประเทศ (2001) ได้รับการยอมรับว่าอียิปต์มีหนึ่งที่ใหญ่ที่สุดภาคไอซีทีและในหมู่ผู้บริหารระดับสูงของเครื่องคอมพิวเตอร์และการใช้งานอินเทอร์เน็ตในทวีปแอฟริกาและประเทศในตะวันออกกลางเจาะไอซีทีในอียิปต์ที่ค่อนข้างต่ำเป็นเมื่อเทียบกับประเทศที่มีการเติบโตทางเศรษฐกิจของพวกเขาผ่านภาคไอซีที ตัวอย่างเช่นมีเพียง 22 เครื่องคอมพิวเตอร์ต่อ 1000 คนในอียิปต์ตามที่ธนาคารโลกโลก 2005 พัฒนา Indicato

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความพิเศษของการพัฒนาประเทศ และกรณีของอียิปต์

ในขณะที่ความสำเร็จของสิงคโปร์ และ ฟินแลนด์ เป็นแรงบันดาลใจ ประเทศส่วนใหญ่จะประสบกับ
ชุดที่แตกต่างกันของความเป็นจริงในปัจจุบัน สำหรับหลายประเทศบรรลุเป้าหมายการเติบโตทางเศรษฐกิจและสังคม
มีความก้าวหน้าในงาน อียิปต์เป็นประเทศหนึ่งเช่น ในขั้นตอนก่อนหน้านี้ของการพัฒนาเศรษฐกิจนโยบายของรัฐบาลจะต้องเผชิญกับการตัดสินใจ และการจัดสรรทรัพยากรที่ จำกัด ในวิธี
ที่มีแนวโน้มมากที่สุดที่จะเปิดวงจรคุณธรรมของ
ทบการเจริญเติบโต งานนี้ท้าทายมากที่สุดสำหรับประเทศที่มีขนาดเล็กที่สุด
ทางเศรษฐกิจพื้นฐานที่จะเริ่มต้นด้วยและทรัพยากรน้อยที่สุดที่จะลงทุน รัฐบาลอย่างน้อย
การพัฒนาประเทศจะต้องเผชิญกับความท้าทายของการวางแผน
เพิ่มเติมในอนาคตเมื่อพวกเขาขาดทรัพยากรที่เพียงพอเพื่อตอบสนองทันที ส่วนใหญ่มักจะเลวร้าย ความต้องการของประชาชน เช่น ข
โรคระบาด , ความหิวและความยากจน . ในบริบทนี้
นโยบายต้องตัดสินใจยากของความกังวลทันทีในขณะที่
การเลือกไม่กี่เป้าหมาย การพัฒนานโยบาย และโครงการที่มีแนวโน้มมากที่สุดที่จะสร้าง
ทรัพยากรเพิ่มเติมและวางรากฐานสำหรับการพัฒนาต่อไป
ธนาคารโลกและสหประชาชาติอยู่ระหว่างสงครามโลกครั้งที่สองเบรตตันวูดส์
องค์กรจัดตั้งขึ้นเพื่อช่วยเหลือประเทศที่พัฒนาน้อยกว่าในการกำหนดนโยบายและการสร้าง
ทรัพยากร โลกธนาคาร วอลเฟน น , 1999 ;ธนาคารโลกสถาบัน , 2002 , 2003 , 2004 ) และ
สหประชาชาติ ( 2000 ) ได้ทำงานร่วมกันมาหลายปี เพื่อสร้างฉันทามติ
ทั่วโลกในวิธีการที่ครอบคลุมการพัฒนาและการลดความยากจน สหประชาชาติ
ก่อตั้งเป้าหมายการพัฒนาสหัสวรรษเพื่อลดความยากจน ให้การศึกษาแก่ลูก ปรับปรุง
สุขภาพ และรักษาสิ่งแวดล้อมในประเทศกำลังพัฒนาโดย 2015 .ผ่านชุดของ
การประชุมใน Monterrey , โจฮันเนสเบิร์ก และเซี่ยงไฮ้ ยูเอ็นและธนาคารโลกทำงาน
ด้วยกันผูกการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ เพื่อการพัฒนาและการลดปัญหาความยากจนของมนุษย์
องค์การพัฒนาอุตสาหกรรมแห่งสหประชาชาติ ( unido ) เพิ่งออก
ชุดของรายงานที่สอดคล้องกับเป้าหมายการพัฒนาแห่งสหัสวรรษ ( unido 2003a 2003b 2004a
, , , ,2004b ) ซึ่งพวกเขาอธิบายว่า นโยบายการพัฒนาอุตสาหกรรมสามารถกระตุ้น
การเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ การสนับสนุนการพัฒนามนุษย์และการลดความยากจน เผชิญกับการแข่งขันที่รุนแรง
ทั่วโลกสำหรับการพัฒนาประเทศ อาจจะต้องใช้ " ถนน " ต่ำเพื่อการพัฒนา โดยการลดการจ่ายค่าจ้าง devaluating อัตราแลกเปลี่ยน และละเลยแรงงานหรือ
กฎระเบียบด้านสิ่งแวดล้อมunido อธิบายทางเลือก " ถนน " แนวทางการพัฒนาเศรษฐกิจ ซึ่งในประเทศที่พัฒนาน้อยกว่าใช้ข้อได้เปรียบในการแข่งขัน สร้างเสถียรภาพทางเศรษฐกิจมหภาค
โครงสร้าง เปิดเสรีการค้า และดึงดูด บริษัท ข้ามชาติจาก
และนำเข้าเทคโนโลยี วิธีการสร้างความได้เปรียบในการแข่งขันและนโยบายเสียง





และเงินลงทุน 56 ทุน