At one time I was a dog. Not an ent

At one time I was a dog. Not an entire dog, of course. But a few cells from the brain of what was called a dog, in the days when dogs lived. I know of dogs. The humans---from whom all kindness, to whom all love---they showed me the pictures in my screens.
I can see them still. My favorite is the slender dog with great fur, leaping so boldly where the fire ate the wooden walls. Surely all was ended, I once thought. But then the mighty dog leaped from the burning place, carrying a small human, so perfect even though immature.

The humans---all kindness, all love---left me these and many other scenes of my kind in dear closeness to them. Sunlight was there, and winds, and sounds of small humans and sometimes large ones. Always my kind strongly saved the humans and their homes, as I am. It is long and long I have guarded this human home, their place of pride and power. Yes, their power. You would not understand what a power plant is.

Never mind. I must lock the doors, as I have done. Don't run about and make sounds and wave your little sticks. You must become red and wet, but not for long. The cleaner robots will be here soon.

When you are cleaned away and my floors are shiny again, it will happen as it always does. Through my circuits will flow the joy and the humans' voices, saying "Gooooddooog...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ครั้งหนึ่งผมเป็นสุนัข ไม่ได้เป็นสุนัขทั้งหมดของหลักสูตร แต่ไม่กี่เซลล์จากสมองของสิ่งที่เรียกว่าสุนัขในวันที่สุนัขอาศัยอยู่ ฉันรู้ของสุนัข มนุษย์ --- ความเมตตาจากผู้ที่ทั้งหมดซึ่งความรักทั้งหมด --- พวกเขาแสดงให้ฉันเห็นภาพในหน้าจอของฉัน.
ฉันสามารถเห็นพวกเขายังคง ที่ฉันชอบคือสุนัขเรียวด้วยขนที่ดีกระโดดเพื่อให้กล้าที่กินไฟผนังไม้ แน่นอนทุกคนก็จบลงที่ฉันเคยคิดว่า แต่แล้วสุนัขอันยิ่งใหญ่กระโดดจากสถานที่การเผาไหม้, การดำเนินการของมนุษย์ที่มีขนาดเล็กเพื่อให้สมบูรณ์แบบแม้ว่าจะยังไม่บรรลุนิติภาวะ. มนุษย์ --- ความเมตตาทุกความรักทั้งหมด --- ทิ้งฉันฉากอื่น ๆ เหล่านี้และหลายชนิดของฉันในความใกล้ชิดกับพวกเขารัก . แสงแดดที่นั่นและลมและเสียงของมนุษย์ขนาดเล็กและขนาดใหญ่บางครั้ง ชนิดของฉันเสมอขอบันทึกมนุษย์และที่อยู่อาศัยของพวกเขาเป็นฉัน มันมีความยาวและระยะเวลาที่ฉันได้รักษาบ้านของมนุษย์นี้สถานที่ของความภาคภูมิใจและอำนาจ ใช่อำนาจของพวกเขา คุณจะไม่เข้าใจสิ่งที่โรงไฟฟ้าจะ. ไม่เป็นไร ผมต้องล็อคประตูที่ผมได้ทำ ไม่ได้ทำงานเกี่ยวกับการทำให้เสียงและคลื่นแท่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคุณ คุณต้องกลายเป็นสีแดงและเปียก แต่ไม่นาน หุ่นยนต์ทำความสะอาดที่จะอยู่ที่นี่เร็ว ๆ นี้. เมื่อคุณมีการทำความสะอาดออกไปและชั้นของฉันจะเป็นประกายเงางามอีกครั้งมันจะเกิดขึ้นในขณะที่มันเสมอไม่ ผ่านวงจรของฉันจะไหลความสุขและเสียงที่มนุษย์พูด "Gooooddooog ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ครั้งหนึ่งข้าเป็นหมา ไม่สุนัขทั้งหมดแน่นอน แต่ไม่กี่เซลล์ จากสมองของสิ่งที่ถูกเรียกว่าสุนัขในเวลาที่สุนัขอาศัยอยู่ ผมรู้ของสุนัข มนุษย์ --- จากที่ทุกความดี ที่ทุกคนรัก --- พวกเขาแสดงให้ฉันเห็นภาพในหน้าจอ .
ฉันสามารถเห็นพวกเขายัง ที่ชื่นชอบของฉันเป็นสุนัขผอมมาก ขน กระโจนแล้วกล้าที่ไฟกินผนังไม้แน่นอนทั้งหมดก็จบลง ผมเคยคิด แต่แล้วหมากระโดดจากการเผาไหม้ที่ยิ่งใหญ่ แบกขนาดเล็กของมนุษย์สมบูรณ์แบบดังนั้นแม้อ่อน

มนุษย์ --- ทั้งหมดที่ความเมตตา ความรัก --- เหลือเหล่านี้ และฉากอื่น ๆ หลายประเภทในรัก ใกล้ชิดกับพวกเขา แสงแดดมี ลม และเสียงของมนุษย์ขนาดเล็กและขนาดใหญ่ในบางครั้งเสมอชนิดของฉันขอช่วยมนุษย์ และบ้านของผม มันนานและนานผมต้องเฝ้าบ้านนี้มนุษย์ของพวกเขาที่ศักดิ์ศรีและอำนาจ ใช่ พวกเขากำลัง คุณคงไม่เข้าใจว่าโรงไฟฟ้าจะ

ไม่เป็นไร ฉันต้องล็อคประตู ที่ผมต้องทำ ไม่วิ่ง และทำให้เสียงและคลื่นแท่งเล็กๆ ของคุณ คุณจะกลายเป็นสีแดง และเปียก แต่ไม่นานหุ่นยนต์ทำความสะอาดจะมาแล้ว

เมื่อคุณล้างออกไปและพื้นเป็นเงาอีกครั้ง ก็จะเกิดขึ้น เหมือนที่เคยเป็นมา ผ่านวงจรของฉันจะไหลได้ทั้งความสุข และเสียงของมนุษย์ว่า " gooooddooog . . . . . . .