- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
“…………”“…………”“…Drool”“Oi…”Correction
“…………”
“…………”
“…Drool”
“Oi…”
Correction. The cat-eared little girl was intently staring at the skewer that Shin held. Somehow, her strong desire could be seen.
“…………”
“Uum…”
“…………”
“Errr…”
“…………”
“…Do you want to eat it?”
The little girl’s intense staring was interrupted by Shin. Besides her desire which were completely revealed, her innocent eyes caused Shin to feel bad.
Since he thought that he bought too many anyway, he took out a freshly cooked skewer from the bag while holding his half-eaten skewer in his mouth, and presented it to the girl.
Shin intended to say “Do you want to eat it?”, but only gave off the incomprehensible words “Fu fu ah it” as a result of having a skewer in his mouth.
Though it was not certain, was she able to decipher Shin’s pronunciation? Or was it simply because of the act of presenting the skewer to her. The little girl lightly ran toward Shin and with quick “Shu~batsu” sound effect, she took the skewer from Shin by force. She sat next to him as she began to stuff the yakitori into her mouth. The moment when their eyes met, her cat ears went “Syu~pin!”, even Shin was a little surprised.
“Mugumugu…Hamuhamu” (TL note: munching with closed mouth sfx and bite chew sfx)
They ate the meat silently for a while. When Shin looked at the girl working hard to fill her small mouth, he was able to confirm her appearance. Somehow it made Shin feel heartwarming.
The words young vagrant and beggar appeared on Shin’s mind in addition from it. But, he denied those kind of words immediately when he saw the appearance of the girl.
Her clothes had been mended here and there, but she wore the clothes properly, and there was no emaciation either. Also, there was no sign of aiming at one’s wallet. There might be a person who raised her with at least a home to return to, Shin judged.
“Whew, thanks for the delicious meal.”
“Mm, you’re welcome.”
After she finished eating the last bit neatly, the girl bowed to Shin.
“Onii-chan, a good person.”
“Oh, thank you.”
Shin looked at the little girl with a small laugh. From the cat ears, he understood that the girl might be a beast which belonged to the feline family. Only the tips of her yellow hair were dyed light brown, and he wondered if she was a Tiger Type. Because 30% of the population of the Bayreuth kingdom were Beast as he learned from a chat with Tsugumi, it was not particularly rare.
“I, Millie. Onii-chan?”
“Name? I am Shin, just Shin.”
“Together with Millie”
“Together?”
“Millie too, just Millie.”
“Ooh, indeed together.”
‘Shin’ was not a surname because the name he used exactly his player name. Particularly, because it wasn’t pointed out and he didn’t see any problems keeping his name as it was during the registration in the guild. It seemed that the thought of a timid Millie had disappeared, and she seemed to be looking delightful.
“Now then, I have finished eating the meat and I have to go soon, but what will Millie do? Should I send you home?”
“It’s alright. Pick me up, came.”
“Huh? No way! Pick you up…?”
The direction where Millie pointed to, Shin was unable to hide his surprise about the figure that walked toward them.
When the figure noticed that Millie was with Shin, it quickened its pace to approach them.
“Oh! We meet again, Shin.”
“It’s been awhile since the lunch, Wilhelm.”
A raven-haired man who had the presence of a beast greeted Shin. So, when Millie said pick up, it was none other than Wilhelm Avis.
“Wil-nii!”
Millie ran and clung to Wilhelm. Shin was astonished at the unexpected development.
“No way, Wilhelm’s…child?”
“That’s not it! I am taking care of her at the orphanage!”
“Orphanage?”
“Ah, that reminds me, it hasn’t been that long since you came to this country.”
While patting Millie’s head, Wilhelm briefly explained. According to him, a church in the west district was doubling as an orphanage and seemed to be taking care of children who lost their parents in some kind of circumstances. Millie was one of them.
“This fellow skillfully sneaked out from the orphanage some time ago. I was searching for her like a fool.”
“Did you go out without permission? I can’t really admire that.”
“Uu, sorry, I am”
Millie, who was aware she had done a bad thing, apologized obediently. The cat ears also went “Shu~n*…” as one would expect in fantasy. (TL note: her ears wilted, I think.)
“Even so, it’s unusual for this person to not be afraid like this.”
“Afraid?”
“I don’t understand after what I have seen today, but this person is afraid of strangers. She doesn’t approach strangers at their first meeting.”
“Is that so?”
Only tempted by the meat, Shin thought, but Millie shook her head. Was she able to read Shin’s thoughts? It seemed likely he hit the bull’s-eye. And for some reason, it felt like she said “You must not say it”.
“Well, I don’t want to stay here for too long. Come on Millie, let’s go home.”
“Wait!”
Said Millie as she ran toward Shin.
“What’s wrong?”
“Ear, lend.”
“Like this?”
Shin squat down and brought his ear close to Millie’s mouth. Millie, who ran toward Shin in the same way as she did to Wilhelm, whispered words to Shin’s ear.
“Bye-bye.”
Shin saw Millie off as she was led by Wilhelm and disappeared into the crowd.
He walked toward Bear Point Pavilion while thinking about the words he was told by Millie.
After he returned to Bear Point Pavilion, Shin took a rest in his room as he had some free time before dinner.
He sat on the bed and recalled the words Millie whispered, in his head.
“Help the fox-san which is in the northern forest…huh?”
During the time of the game, he was able to determine what to expect from the area information, but unfortunately, he couldn’t make an inference now, since the topography had greatly changed.
He tilted his head in doubt about whether or not there would be a fox. At least, a fox type monster never attacked Shin. The monsters which were similar to a bear, a snake, and a dog were often found and occasionally a flight type appeared.
Other wild animals were extremely rare because there were a lot of monsters, and it was snakes and rats that he saw the most. A monster was a wild animal that mutated under the influence of magical power, so naturally there were common animals. Still, he didn’t remember seeing a fox before.
“It’s no good, I don’t know nothing about it.”
The answer didn’t appear no matter how much he thought about it. But she said “help”. That might be something imminent. Especially the area of the northern forest in the vicinity of the Bayreuth kingdom, where the risk was quite high.
She might have judged Shin as an adventurer because he was an acquaintance of Wilhelm’s, although it seemed strange that she requested Shin during their first meeting.
It was not something that he must do just because it was requested. However, if he didn’t do anything, it would leave a bitter feeling. Shin decided to plan for tomorrow as well as for Millie’s request. Incidentally, he intended to meet Tiera, and finish the message to Schnee.
“So I have decided…meal it is.”
The yakitori had already been digested. Shin went downstairs to eat dinner.
“…………”
“…Drool”
“Oi…”
Correction. The cat-eared little girl was intently staring at the skewer that Shin held. Somehow, her strong desire could be seen.
“…………”
“Uum…”
“…………”
“Errr…”
“…………”
“…Do you want to eat it?”
The little girl’s intense staring was interrupted by Shin. Besides her desire which were completely revealed, her innocent eyes caused Shin to feel bad.
Since he thought that he bought too many anyway, he took out a freshly cooked skewer from the bag while holding his half-eaten skewer in his mouth, and presented it to the girl.
Shin intended to say “Do you want to eat it?”, but only gave off the incomprehensible words “Fu fu ah it” as a result of having a skewer in his mouth.
Though it was not certain, was she able to decipher Shin’s pronunciation? Or was it simply because of the act of presenting the skewer to her. The little girl lightly ran toward Shin and with quick “Shu~batsu” sound effect, she took the skewer from Shin by force. She sat next to him as she began to stuff the yakitori into her mouth. The moment when their eyes met, her cat ears went “Syu~pin!”, even Shin was a little surprised.
“Mugumugu…Hamuhamu” (TL note: munching with closed mouth sfx and bite chew sfx)
They ate the meat silently for a while. When Shin looked at the girl working hard to fill her small mouth, he was able to confirm her appearance. Somehow it made Shin feel heartwarming.
The words young vagrant and beggar appeared on Shin’s mind in addition from it. But, he denied those kind of words immediately when he saw the appearance of the girl.
Her clothes had been mended here and there, but she wore the clothes properly, and there was no emaciation either. Also, there was no sign of aiming at one’s wallet. There might be a person who raised her with at least a home to return to, Shin judged.
“Whew, thanks for the delicious meal.”
“Mm, you’re welcome.”
After she finished eating the last bit neatly, the girl bowed to Shin.
“Onii-chan, a good person.”
“Oh, thank you.”
Shin looked at the little girl with a small laugh. From the cat ears, he understood that the girl might be a beast which belonged to the feline family. Only the tips of her yellow hair were dyed light brown, and he wondered if she was a Tiger Type. Because 30% of the population of the Bayreuth kingdom were Beast as he learned from a chat with Tsugumi, it was not particularly rare.
“I, Millie. Onii-chan?”
“Name? I am Shin, just Shin.”
“Together with Millie”
“Together?”
“Millie too, just Millie.”
“Ooh, indeed together.”
‘Shin’ was not a surname because the name he used exactly his player name. Particularly, because it wasn’t pointed out and he didn’t see any problems keeping his name as it was during the registration in the guild. It seemed that the thought of a timid Millie had disappeared, and she seemed to be looking delightful.
“Now then, I have finished eating the meat and I have to go soon, but what will Millie do? Should I send you home?”
“It’s alright. Pick me up, came.”
“Huh? No way! Pick you up…?”
The direction where Millie pointed to, Shin was unable to hide his surprise about the figure that walked toward them.
When the figure noticed that Millie was with Shin, it quickened its pace to approach them.
“Oh! We meet again, Shin.”
“It’s been awhile since the lunch, Wilhelm.”
A raven-haired man who had the presence of a beast greeted Shin. So, when Millie said pick up, it was none other than Wilhelm Avis.
“Wil-nii!”
Millie ran and clung to Wilhelm. Shin was astonished at the unexpected development.
“No way, Wilhelm’s…child?”
“That’s not it! I am taking care of her at the orphanage!”
“Orphanage?”
“Ah, that reminds me, it hasn’t been that long since you came to this country.”
While patting Millie’s head, Wilhelm briefly explained. According to him, a church in the west district was doubling as an orphanage and seemed to be taking care of children who lost their parents in some kind of circumstances. Millie was one of them.
“This fellow skillfully sneaked out from the orphanage some time ago. I was searching for her like a fool.”
“Did you go out without permission? I can’t really admire that.”
“Uu, sorry, I am”
Millie, who was aware she had done a bad thing, apologized obediently. The cat ears also went “Shu~n*…” as one would expect in fantasy. (TL note: her ears wilted, I think.)
“Even so, it’s unusual for this person to not be afraid like this.”
“Afraid?”
“I don’t understand after what I have seen today, but this person is afraid of strangers. She doesn’t approach strangers at their first meeting.”
“Is that so?”
Only tempted by the meat, Shin thought, but Millie shook her head. Was she able to read Shin’s thoughts? It seemed likely he hit the bull’s-eye. And for some reason, it felt like she said “You must not say it”.
“Well, I don’t want to stay here for too long. Come on Millie, let’s go home.”
“Wait!”
Said Millie as she ran toward Shin.
“What’s wrong?”
“Ear, lend.”
“Like this?”
Shin squat down and brought his ear close to Millie’s mouth. Millie, who ran toward Shin in the same way as she did to Wilhelm, whispered words to Shin’s ear.
“Bye-bye.”
Shin saw Millie off as she was led by Wilhelm and disappeared into the crowd.
He walked toward Bear Point Pavilion while thinking about the words he was told by Millie.
After he returned to Bear Point Pavilion, Shin took a rest in his room as he had some free time before dinner.
He sat on the bed and recalled the words Millie whispered, in his head.
“Help the fox-san which is in the northern forest…huh?”
During the time of the game, he was able to determine what to expect from the area information, but unfortunately, he couldn’t make an inference now, since the topography had greatly changed.
He tilted his head in doubt about whether or not there would be a fox. At least, a fox type monster never attacked Shin. The monsters which were similar to a bear, a snake, and a dog were often found and occasionally a flight type appeared.
Other wild animals were extremely rare because there were a lot of monsters, and it was snakes and rats that he saw the most. A monster was a wild animal that mutated under the influence of magical power, so naturally there were common animals. Still, he didn’t remember seeing a fox before.
“It’s no good, I don’t know nothing about it.”
The answer didn’t appear no matter how much he thought about it. But she said “help”. That might be something imminent. Especially the area of the northern forest in the vicinity of the Bayreuth kingdom, where the risk was quite high.
She might have judged Shin as an adventurer because he was an acquaintance of Wilhelm’s, although it seemed strange that she requested Shin during their first meeting.
It was not something that he must do just because it was requested. However, if he didn’t do anything, it would leave a bitter feeling. Shin decided to plan for tomorrow as well as for Millie’s request. Incidentally, he intended to meet Tiera, and finish the message to Schnee.
“So I have decided…meal it is.”
The yakitori had already been digested. Shin went downstairs to eat dinner.
0/5000
“…………”“…………”“… ให้""อ้อย..."การแก้ไข Intently สาวน้อยหูแมวจ้องให้สะเต๊ะที่ชินขึ้น อย่างใด เธอปรารถนาสามารถมองเห็น“…………”"ระบุวัน..."“…………”"Errr..."“…………”“… คุณต้องรับประทานหรือไม่"สาวน้อยที่จ้องมองรุนแรงถูกขัดจังหวะ โดยชิน นอกจากความปรารถนาของเธอซึ่งถูกเปิดเผยทั้งหมด ดวงตาของเธอบริสุทธิ์เกิดชินจะรู้สึกไม่ดีเนื่องจากเขาคิดว่า เขาซื้อมากเกินไปหรือ เขาเอาออกสะเต๊ะสดสุกจากกระเป๋ายึดถือของเขาครึ่งกินสะเต๊ะในปากของเขา และนำเสนอให้กับหญิงสาวชินไว้ว่า "คุณต้องรับประทานหรือไม่" แต่ให้ปิดคำไม่สามารถเข้าใจได้เฉพาะ "ฟูฟูอา มัน" จากมีสะเต๊ะที่ในปากของเขาแต่ก็ไม่แน่นอน ถูกเธอสามารถถอดรหัสออกเสียงของชิน หรือเป็นเพียง เพราะการกระทำของนำสะเต๊ะที่เธอ สาวน้อยเบา ๆ วิ่ง ไปทางชิน และด่วน "ชู ~ batsu " ลักษณะพิเศษเสียง เธอเอาสะเต๊ะที่จากชินโดยกองทัพ เธอนั่งติดกับเขาเธอเริ่มสิ่ง yakitori เข้าไปในปากของเธอ ขณะที่เมื่อสายตาของพวกเขาตาม หูแมวของเธอไป " Syu ~ ขา! ", ชินแม้แต่ประหลาดใจเล็กน้อย"Mugumugu... Hamuhamu" (หมายเหตุ TL: munching กับปิดปาก sfx และกัดวเจต sfx)พวกเขากินเนื้ออยู่เบื้องหลังในขณะนั้น เมื่อชินมองหญิงสาวทำงานหนักเพื่อกรอกปากเล็ก ๆ ของเธอ เขายืนยันลักษณะของเธอ อย่างใด มันชินรู้สึกเซฟคำ vagrant หนุ่มและคนขอทานปรากฏในใจของชินแห่งนั้น แต่ เขาปฏิเสธคำชนิดนั้นทันทีเขาเห็นรูปลักษณ์ของหญิงสาวเสื้อผ้าของเธอได้ถูก mended โน่น แต่เธอสวมเสื้อผ้าอย่างถูกต้อง และมี emaciation ไม่อย่างใดอย่างหนึ่ง ยัง มีป้ายห้ามมุ่งที่ตัวกระเป๋า อาจมีคนยกเธอกับบ้านน้อยกลับ ชินตัดสิน"Whew ขอบคุณสำหรับอาหารอร่อย""มม. ด้วยความยินดี"หลังจากเธอเสร็จกินบิตสุดท้ายอย่าง สาวก้มกราบให้ชิน"Onii-จันทร์ คนดี""โอ้ ขอบคุณ"ดูที่สาวน้อยชินกับเสียงหัวเราะเล็ก ๆ จากหูแมว เขาเข้าใจว่า หญิงสาวอาจเป็นสัตว์ซึ่งเป็นสมาชิกครอบครัวแมว เพียงแต่เคล็ดลับของผมสีเหลืองที่ย้อมแสงสีน้ำตาล และเขาสงสัยว่า ถ้า เธอชนิดเสือ เนื่องจาก 30% ของประชากรของราชอาณาจักร Bayreuth ได้สัตว์เขาได้เรียนรู้จากการสนทนากับ Tsugumi ได้ไม่ยากโดยเฉพาะอย่างยิ่ง"ฉัน พิชิตแอนตาร์กติกา Onii จัง""ชื่อ ฉันชิน ชินเพียง""ร่วมกับ Millie""กันหรือไม่"" Millie Millie เกินไป เพียง""ได้ แน่นอนร่วมกัน"'ชิน' ไม่มีนามสกุล เพราะเขาใช้ชื่อว่าเขาชื่อเล่น โดยเฉพาะ เนื่องจากมันไม่ได้ชี้ให้เห็น และเขาไม่เห็นปัญหาใด ๆ ทำให้ชื่อของเขา ได้ในระหว่างการลงทะเบียนในการสมาคม มันดูเหมือนว่า ความคิดของพิชิตแอนตาร์กติกาเป็นพิเศษหาย และเธอดูเหมือนจะกำลังงาม"ตอนนี้แล้ว เสร็จกินเนื้อ และมีไปเร็ว ๆ นี้ แต่จะพิชิตแอนตาร์กติกาทำอะไร ฉันควรส่งคุณบ้าน""ได้ครับ รับฉัน มา""ฮะ ไม่มีทาง! รับ... ? "ทิศทางที่ชี้ที่ Millie ชินไม่สามารถซ่อนของเขาประหลาดใจเกี่ยวกับรูปที่เดินต่อไปเมื่อตัวเลขพบว่า Millie คือกับชิน quickened ก้าวของการเข้าหาพวกเขา"โอ้ พบกันอีก ชิน""มันได้ตั้งแต่อาหารกลางวัน วิลเฮล์มสักครู่"คน raven-haired ที่มีอยู่ของสัตว์รับการต้อนรับชิน ดังนั้น เมื่อ Millie กล่าวว่า รับค่า จะได้ไม่มีอื่น ๆ กว่า Avis วิลเฮล์ม"ยังคง-nii"Millie วิ่ง และพืชเพื่อวิลเฮล์ม ชินถูกประหลาดที่การพัฒนาที่ไม่คาดคิด"วิธี วิลเฮล์มของ...ลูก""ก็ไม่ได้ ผมกำลังดูแลเธอที่นิธิ""มูลนิธิสงเคราะห์เด็ก""อา ที่นึกถึง มันไม่ถูกที่ยาวตั้งแต่คุณมาประเทศนี้"ในขณะที่ patting หัว Millie's วิลเฮล์มสั้น ๆ อธิบาย ตามเขา คริสตจักรในเขตตะวันตกถูกจะเป็นพินอิน และดูเหมือน จะดูแลเด็กที่สูญเสียพ่อแม่ในบางชนิดของสถานการณ์ พิชิตแอนตาร์กติกาเป็นหนึ่งของพวกเขา"นี่ไงรูป sneaked ออกจากมูลนิธิสงเคราะห์เด็กเวลาผ่านมา ฉันถูกค้นหาเธอเหมือนคนโง่""ไม่ได้ไปเที่ยวไม่ได้รับอนุญาตหรือไม่ ฉันไม่สามารถจริง ๆ ชื่นชมที่""Uu ขออภัย ฉัน"Millie ที่ได้ตระหนักถึงเธอทำสิ่งเลวร้าย ทรงอุ้ม หูแมวไปยัง "ชู ~ n *..." อย่างคาดในจินตนาการ (หมายเหตุ TL: หูของเธอ wilted คิด)"ถึงกระนั้น มันเป็นเรื่องปกติคนนี้ไม่กลัวเช่นนี้""กลัวไหม""ฉันไม่เข้าใจหลังจากสิ่งที่ฉันได้เห็นวันนี้ แต่คนนี้ไม่กลัวคนแปลกหน้า เธอไม่เข้าหาคนแปลกหน้าในการประชุมครั้งแรก""อยู่ที่นั้น? "เท่านั้น โดยเนื้อล่อ ชินคิด แต่ Millie จับศีรษะของเธอ คือเธอสามารถอ่านความคิดของชิน มันดูเหมือนมีแนวโน้มเขาตี bull's-eye และในบางกรณี มันรู้สึกเหมือนเธอกล่าวว่า "คุณต้องไม่ว่า มัน""ดี ฉันไม่ต้องการเข้าพักที่นี่นานเกินไป โธ่ Millie ลองกลับบ้าน""รอ"กล่าวว่า Millie เธอวิ่งไปทางชินคืออะไรผิด""หู ยืมนั้น""เช่นนี้"ชินหมอบลง และนำหูใกล้กับปากของพิชิตแอนตาร์กติกา พิชิตแอนตาร์กติกา ที่วิ่งไปทางชินแบบเดียวกับเธอได้ให้วิลเฮล์ม กระซิบคำของชินหู"Bye-bye"ชินเห็น Millie ปิดเธอถูกนำ โดยวิลเฮล์ม และหายไปในฝูงชนเขาเดินไปยังศาลาจุดหมีขณะคิดคำที่เขาไม่บอก โดยพิชิตแอนตาร์กติกาหลังจากที่เขากลับไปหมีจุดพาวิลเลี่ยน ชินใช้เวลาพักผ่อนในห้องของเขา ตามที่เขาได้บางเวลาว่างก่อนอาหารมื้อค่ำเขานั่งบนเตียงนอน และยกเลิกคำ Millie กระซิบ ในหัวของเขา"ช่วยสุนัขจิ้งจอก-ซานซึ่งอยู่ในป่าภาคเหนือ...ฮะ? "ในช่วงเวลาของเกม สามารถกำหนดสิ่งที่คาดหวังจากข้อมูลพื้นที่ แต่อับ เขาไม่สามารถทำให้ข้อความตอนนี้ เนื่องจากภูมิประเทศที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากเขายืดหัวสงสัยว่าหรือไม่ จะมีจิ้งจอก น้อย มอนสเตอร์ชนิดจิ้งจอกไม่เคยโจมตีชิน มักจะพบมอนสเตอร์ซึ่งคล้ายกับหมี งู และสุนัข และบางชนิดบินปรากฏสัตว์ป่าอื่น ๆ มีน้อยมาก เพราะมีคนมากมายและมอนสเตอร์ และมันเป็นงูและหนูที่เห็นมากที่สุด สัตว์ประหลาดเป็นสัตว์ป่าที่กลายภายใต้อิทธิพลของขลัง ดังนั้นจึงมีสัตว์ทั่วไป ยัง เขาไม่ได้จำได้เห็นสุนัขจิ้งจอกก่อน"ก็ไม่ดี ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมัน"คำตอบนั้น ไม่เท่าไรเขาคิดเกี่ยวกับมัน แต่เธอบอกว่า "ช่วย" ที่อาจเป็นสิ่งที่ใกล้มาถึง โดยเฉพาะอย่างยิ่งพื้นที่ป่าภาคเหนือแห่งราชอาณาจักร Bayreuth ซึ่งความเสี่ยงที่ค่อนข้างสูงเธออาจมีตัดสินชินเป็นนักผจญภัยเนื่องจากเขามีความใกล้ชิดของวิลเฮล์มของ แม้ว่าดูเหมือนแปลกที่เธอร้องขอชินในระหว่างการประชุมครั้งแรกไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องทำเพียง เพราะมีการร้องขอ อย่างไรก็ตาม ถ้าเขาไม่ทำอะไร มันจะทำให้รู้สึกขม ชินตัดสินใจการวางแผนสำหรับวันพรุ่งนี้ด้วยสำหรับคำขอของพิชิตแอนตาร์กติกา บังเอิญ เขาตั้งใจให้ตรงกับ Tiera และจบข้อความ Schnee"ดังนั้นฉันตัดสินใจ...อาหาร ได้"Yakitori ที่ได้แล้วถูกต้อง ชินไปด้านล่างเพื่อรับประทานอาหารเย็น
การแปล กรุณารอสักครู่..
"............ " "............ " "... drool" "เฮ้ย ... " การแก้ไข สาวน้อยแมวหูก็ตั้งใจจ้องมองที่เสียบที่ชินจัดขึ้น อย่างใดปรารถนาอันแรงกล้าของเธออาจจะเห็น. "............ " "Uum ... " "............ " "errr ... " "............ " "... คุณต้องการที่จะกินมันได้หรือไม่" จ้องมองที่รุนแรงของสาวน้อย ถูกขัดจังหวะโดยชิน นอกจากนี้ความปรารถนาของเธอที่ได้รับการเปิดเผยอย่างสมบูรณ์สายตาบริสุทธิ์ของเธอที่เกิดชินจะรู้สึกไม่ดี. เพราะเขาคิดว่าเขาซื้อมากเกินไปแล้วเขาเอาออกเสียบปรุงสดใหม่จากถุงในขณะที่ถือเสียบครึ่งกินของเขาในปากของเขาและนำเสนอ ไปยังสาว. ชินตั้งใจที่จะพูดว่า "คุณต้องการที่จะกินมันได้หรือไม่" แต่เพียงให้ออกคำที่ไม่สามารถเข้าใจ "ฟูฟูอามันว่า" เป็นผลมาจากการมีเสียบในปากของเขา. แม้ว่ามันจะไม่ได้บางอย่างเป็น เธอสามารถถอดรหัสการออกเสียงชิน? หรือมันเป็นเพียงเพราะการกระทำของการนำเสนอเสียบกับเธอ สาวน้อยเบา ๆ วิ่งไปทางชินและอย่างรวดเร็ว "เอส ~ batsu" เสียงเธอเอาเสียบจาก บริษัท ชินโดยการบังคับ เธอนั่งถัดจากเขาขณะที่เธอเริ่มที่จะสิ่งที่ Yakitori เข้าไปในปากของเธอ ช่วงเวลาที่สายตาของพวกเขาได้พบกับหูแมวของเธอไป "Syu ~ ขา!" แม้ชินก็แปลกใจเล็กน้อย. "Mugumugu ... Hamuhamu" (หมายเหตุ TL: เคี้ยวกับ SFX ปิดและปากกัดเคี้ยว SFX) พวกเขากินเนื้อเงียบสำหรับ ในขณะที่ เมื่อชินมองไปที่หญิงสาวที่ทำงานอย่างหนักเพื่อกรอกปากเล็ก ๆ ของเธอเขาก็สามารถที่จะยืนยันรูปร่างหน้าตาของเธอ ยังไงก็เถอะมันทำให้รู้สึกอบอุ่นใจชิน. คำหนุ่มสาวและคนจรจัดขอทานปรากฏในใจของชินนอกเหนือจากมัน แต่เขาปฏิเสธชนิดของคำเหล่านั้นทันทีเมื่อเขาเห็นการปรากฏตัวของหญิงสาว. เสื้อผ้าของเธอได้รับการซ่อมที่นี่และมี แต่เธอสวมเสื้อผ้าอย่างถูกต้องและไม่มีความผอมทั้ง นอกจากนี้ยังไม่มีสัญญาณของการเล็งไปที่กระเป๋าสตางค์ของคน ๆ หนึ่ง อาจจะมีคนที่ยกของเธอที่มีอย่างน้อยบ้านเพื่อกลับไปยังชินตัดสิน. "ต๊ายขอบคุณสำหรับอาหารอร่อย." "อืมคุณจะได้รับการต้อนรับ." หลังจากที่เธอกินเสร็จบิตสุดท้ายเรียบร้อยสาว โค้งคำนับให้กับชิน. "Onii จังเป็นคนดี." "โอ้ขอบคุณคุณ." ชินมองไปที่สาวน้อยพร้อมกับหัวเราะเล็ก ๆ จากหูแมวเขาเข้าใจว่าผู้หญิงคนนั้นอาจจะมีสัตว์ซึ่งเป็นของครอบครัวแมว เคล็ดลับเฉพาะของผมสีเหลืองของเธอถูกย้อมสีน้ำตาลอ่อนและเขาสงสัยว่าเธอเป็นประเภทเสือ เพราะ 30% ของประชากรของอาณาจักรไบเป็นสัตว์ในขณะที่เขาได้เรียนรู้จากการสนทนากับ Tsugumi มันก็ไม่ได้หายากโดยเฉพาะอย่างยิ่ง. "ผมมิลลี่ Onii จัง? " "ชื่อ? ผมชินชินเพียง. " "ร่วมกับมิลลี่" "ร่วมกัน?" "มิลลี่เกินไปเพียงมิลลี่." "โอ้จริงด้วยกัน." 'ชิน' ไม่ได้นามสกุลเพราะชื่อที่เขาใช้ว่าชื่อของผู้เล่นของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะมันไม่ได้ชี้ให้เห็นและเขาก็ไม่เห็นปัญหาใด ๆ การรักษาชื่อของเขามันเป็นระหว่างการลงทะเบียนในสมาคม ดูเหมือนว่าความคิดของมิลลี่ขี้อายได้หายไปและเธอดูเหมือนจะมองที่น่ารื่นรมย์. "ตอนนี้แล้วผมได้ดำเนินการเสร็จสิ้นการรับประทานเนื้อสัตว์และฉันต้องไปเร็ว ๆ นี้ แต่สิ่งที่มิลลี่จะทำอย่างไร ผมควรจะส่งคุณกลับบ้าน? " "มันไม่เป็นไร รับฉันขึ้นมา. " "หือ? ไม่มีทาง! รับคุณ ... ? " ทิศทางที่ชี้ไปที่มิลลี่ชินก็ไม่สามารถที่จะซ่อนความประหลาดใจของเขาเกี่ยวกับร่างที่เดินไปยังพวกเขา. เมื่อร่างสังเกตเห็นว่ามิลลี่อยู่กับชินก็เร่งที่จะก้าวเข้าใกล้พวกเขา. "โอ้! เราพบกันอีกครั้งชิน. " "มันเป็นเดี๋ยวตั้งแต่กลางวันวิลเฮล์." กามีผมคนที่มีการปรากฏตัวของสัตว์ที่ได้รับการต้อนรับชิน ดังนั้นเมื่อมิลลี่กล่าวว่ารับก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากวิลเฮล์ Avis. "Wil-NII!" มิลลี่วิ่งและยึดติดกับวิลเฮล์ ชินก็ต้องประหลาดใจที่การพัฒนาที่ไม่คาดคิด. "ไม่มีทางวิลเฮล์ของเด็ก ... ?" "นั่นคือไม่ได้! ฉันกำลังการดูแลของเธอที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า! " "สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า?" "อาที่เตือนฉันก็ยังไม่ได้รับการที่ยาวตั้งแต่คุณมาประเทศนี้." ในขณะที่ตบศีรษะของมิลลี่วิลเฮล์อธิบายสั้น ๆ ตามเขาคริสตจักรในย่านตะวันตกได้รับการเสแสร้งเป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและดูเหมือนจะได้รับการดูแลเด็กที่สูญเสียพ่อแม่ของพวกเขาในชนิดของบางสถานการณ์ มิลลี่เป็นหนึ่งของพวกเขา. "คนนี้ชำนาญแอบออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเวลาที่ผ่านมา ฉันถูกค้นหาสำหรับเธอเหมือนคนโง่. " "คุณออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาต? ฉันไม่สามารถจริงๆชื่นชมว่า. " "UU ขอโทษฉัน" มิลลี่ที่ได้ตระหนักถึงเธอได้ทำสิ่งที่ไม่ดีขอโทษเชื่อฟัง หูแมวยังไป "เอส ~ n * ... " เป็นหนึ่งคาดหวังในจินตนาการ (หมายเหตุ TL: หูของเธอร่วงโรยผมคิดว่า.) "ดังนั้นแม้จะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนนี้ไม่ต้องกลัวเช่นนี้." "กลัว"? "ฉันไม่เข้าใจหลังจากสิ่งที่ผมได้เห็นในวันนี้ แต่คนคนนี้คือ กลัวคนแปลกหน้า เธอไม่เข้าใกล้คนแปลกหน้าในที่ประชุมครั้งแรกของพวกเขา. " "นั่นคือเพื่อ?" ล่อลวงโดยเฉพาะเนื้อชินคิดว่ามิลลี่ แต่ส่ายหัวของเธอ เธอก็สามารถที่จะอ่านความคิดของชิน? มันดูเหมือนเขาตีวัวตา และด้วยเหตุผลบางอย่างมันรู้สึกเหมือนเธอกล่าวว่า "คุณไม่ต้องบอกว่ามัน". "ดีฉันไม่ต้องการที่จะอยู่ที่นี่นานเกินไป มามิลลี่ให้กลับบ้าน. " "รอ!" กล่าวว่ามิลลี่ขณะที่เธอวิ่งไปทางชิน. "มีอะไรผิดหรือเปล่า?" "หูยืม." "เช่นนี้?" ชินหมอบลงและนำหูของเขาใกล้กับปากของมิลลี่ มิลลี่ที่วิ่งไปทางชินในลักษณะเดียวกับที่เธอทำกับ Wilhelm กระซิบคำพูดกับหูชิน. "ลาก่อน." ชินเห็นมิลลี่ออกขณะที่เธอกำลังนำโดยวิลเฮล์และหายเข้าไปในฝูงชน. เขาเดินไปยังหมีจุดพาวิลเลี่ยน ในขณะที่ความคิดเกี่ยวกับคำพูดที่เขาได้รับการบอกเล่าจากมิลลี่. หลังจากที่เขากลับไปจำ Pavilion จุดชินเอาส่วนที่เหลือในห้องของเขาขณะที่เขามีเวลาว่างก่อนอาหารค่ำ. เขานั่งอยู่บนเตียงและนึกถึงคำพูดของมิลลี่กระซิบในหัวของเขา . "ช่วยสุนัขจิ้งจอกซังซึ่งอยู่ในป่าทางตอนเหนือของ ... ฮะ?" ในช่วงเวลาของเกมเขาก็สามารถที่จะตรวจสอบสิ่งที่คาดหวังจากข้อมูลพื้นที่ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถให้ข้อสรุปในขณะนี้เนื่องจาก ภูมิประเทศที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก. เขาเอียงศีรษะของเขาในข้อสงสัยเกี่ยวกับหรือไม่ว่าจะมีสุนัขจิ้งจอก อย่างน้อยมอนสเตอร์เผ่าจิ้งจอกไม่เคยทำร้ายชิน มอนสเตอร์ที่มีความคล้ายคลึงกับหมี, งูและสุนัขของเขาถูกพบและบางครั้งก็มักจะบินประเภทปรากฏ. สัตว์ป่าอื่น ๆ ที่หายากมากเพราะมีจำนวนมากของมอนสเตอร์และมันเป็นงูและหนูว่าเขาเห็นมากที่สุด . มอนสเตอร์เป็นสัตว์ป่าที่กลายพันธุ์ภายใต้อิทธิพลของพลังอำนาจวิเศษจึงเป็นธรรมชาติที่มีสัตว์ที่พบบ่อย แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ได้จำได้ว่าเห็นสุนัขจิ้งจอกก่อน. "มันไม่ดีผมไม่ทราบอะไรเกี่ยวกับมัน." คำตอบไม่ปรากฏว่าเท่าไหร่ที่เขาคิดเกี่ยวกับมันไม่ แต่เธอบอกว่า "ช่วย" ที่อาจจะมีบางสิ่งบางอย่างที่ใกล้เข้ามา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ของป่าภาคเหนือในบริเวณใกล้เคียงของอาณาจักรไบที่มีความเสี่ยงค่อนข้างสูง. เธออาจจะได้รับการตัดสินชินเป็นนักผจญภัยเพราะเขาเป็นคนใกล้ชิดของวิลเฮล์ของแม้ว่ามันจะดูเหมือนแปลกว่าเธอขอชินในระหว่างการประชุมครั้งแรกของพวกเขา . มันไม่ได้เป็นสิ่งที่เขาต้องทำเพียงเพราะได้รับการร้องขอ แต่ถ้าเขาไม่ได้ทำอะไรก็จะปล่อยให้ความรู้สึกที่ขมขื่น ชินตัดสินใจที่จะวางแผนสำหรับวันพรุ่งนี้เช่นเดียวกับคำขอของมิลลี่ อนึ่งเขาตั้งใจที่จะตอบสนองความ Tiera และจบข้อความไป Schnee. "ดังนั้นผมจึงได้ตัดสินใจที่ ... มันเป็นอาหาร." Yakitori ได้รับการย่อยแล้ว ชินมาชั้นล่างที่จะกินอาหารค่ำ
การแปล กรุณารอสักครู่..
" . "
" . "
" . . . . . . . น้ำลายไหล "
" โอ๊ย . . . . . . . "
แก้ไข แมวหูสาวน้อยก็ตั้งใจจ้องเสียบที่ชินขึ้น อย่างไรก็ตาม ความต้องการอาจจะเห็น " . .
"
" uum " . . . . . . . . "
"
" เอ้ย . . . . . . . "
" . "
" . . . . . . . คุณจะกินมันมั้ย ? "
เด็กเข้มจ้องถูกขัดจังหวะโดยชิน นอกจากนี้เธอปรารถนาที่ถูกเปิดเผยดวงตาที่ไร้เดียงสาของเธอ ทำให้ชินรู้สึกไม่ดี
เพราะเขาคิดว่าเขาซื้อเยอะเกินไปอยู่ดี เขาเอาไปปรุงสดใหม่เสียบจากกระเป๋าในขณะที่ถือครึ่งหนึ่งของเขากินสะเต๊ะในปากของเขาและนำเสนอให้สาว
ชินตั้งใจจะพูดว่า " คุณจะกินมันมั้ย ? " แต่ให้ปิดคำว่า " ฟูฟู " เข้าใจยากอ่า มันเป็นผลของการเสียบในปากของเขา . . . . . .
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่แน่นอน เธอสามารถถอดรหัสการออกเสียงของชิน ? หรือเป็นเพียงเพราะการกระทำของการเสนอให้เสียบกับเธอ สาวน้อยค่อย ๆวิ่งเข้าหาชิน และรวดเร็ว " ชู ~ Batsu " เสียงเธอเอาไม้เสียบจากชินโดยแรง เธอนั่งลงข้างเขา เธอเริ่มทำทาโกะยากิ เข้าไปในปากของเธอ เมื่อสายตาของพวกเขาได้พบกับ หูแมวของเธอไป " syu ~ ขา !" แม้ชินแปลกใจเล็กน้อย mugumugu
" . . . . . . . hamuhamu " ( ปล . เคี้ยวด้วยปากปิด SFX และกัดเคี้ยว SFX )
มันกินเนื้ออย่างเงียบ ๆสักพัก เมื่อชินมองหญิงสาวทำงานอย่างหนักเพื่อกรอกปากเล็กของเธอ เขาก็สามารถที่จะยืนยันการปรากฏตัวของเธอ บางครั้งมันทำให้ชินรู้สึกอบอุ่นใจ
คำพูดเด็กจรจัด ขอทานปรากฏบนชินจิตใจนอกจากนี้จากมัน แต่เขาปฏิเสธคำพูดเหล่านั้นทันที เมื่อเขาเห็นลักษณะของผู้หญิง
เสื้อผ้าของเธอถูกแก้ไขที่นี่และมี แต่ เธอสวมเสื้อผ้าที่เหมาะสมและไม่ผอมแห้งเลย ยังไม่มีวี่แววของเป้าหมายหนึ่งของกระเป๋า อาจจะมีคนที่เลี้ยงดูเธอ อย่างน้อยบ้านที่จะกลับไป ชินตัดสิน
" เฮ้อ ขอบคุณสำหรับอาหารอร่อยๆ "
" อืมยินดีต้อนรับคุณ "
หลังจากที่เธอกินบิตสุดท้ายเรียบร้อย หญิงสาวโค้งให้ชิน
" โอนี่จัง คนดี "
" ขอบคุณค่ะ "
ชินมองสาวน้อยกับเล็กขำ จากแมวที่หู เขาเข้าใจแล้วว่าหญิงสาวอาจจะสัตว์ ซึ่งเป็นของครอบครัวแมว เคล็ดลับเฉพาะของเส้นผมของเธอมีสีน้ำตาลอ่อนอมเหลือง และสงสัยว่าหล่อนเป็นประเภทเสือเพราะ 30 % ของประชากรของอาณาจักร Bayreuth คือสัตว์ที่เขาได้เรียนรู้จากการสนทนากับสึกุมิ มันไม่โดยเฉพาะอย่างยิ่งยาก
" ฉัน มิลลี่ โอนี่จัง "
" ผม ชิน ก็ชิน . . . "
" พร้อมกับมิลลี่ "
" ด้วยกัน "
" มิลลี่ มิลลี่ ก็แค่ "
" โอ้ แท้ด้วยกัน "
'shin ' ไม่ใช่นามสกุล เพราะชื่อที่เขาใช้เล่นจริงๆ เขาชื่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะมันไม่ได้ชี้ว่า เขาไม่เห็นปัญหาใด ๆที่ทำให้ชื่อของเขาเป็นในระหว่างการลงทะเบียนในกิลด์ ดูเหมือนความคิดของมิลลี่ขี้ขลาดได้หายไป และดูเหมือนเธอจะมองที่น่ารื่นรมย์
" ตอนนี้ ฉันสามารถกินเนื้อสัตว์และฉันต้องไปเร็วๆ นี้ แต่สิ่งที่จะมิลลี่ ? ผมจะส่งคุณกลับบ้าน "
" ไม่เป็นไร รับฉันมา "
" ห๊ะ ?ไม่มีทาง ! รับ . . . . . . . ? "
ทิศทางที่มิลลี่ชี้ไปที่ชินไม่สามารถที่จะซ่อนความประหลาดใจของเขาเกี่ยวกับรูปที่เดินต่อพวกเขา .
เมื่อรูป สังเกตได้ว่า มิลลี่กับชิน มัน quickened ก้าวของมันเข้าหาพวกเขา
" โอ้ ! เราเจอกันอีกแล้วนะ ชิน "
" มันนานมากแล้วตั้งแต่เที่ยง วิล "
ขนดำขลับคนที่มีสถานะของสัตว์ทักชิน ดังนั้นเมื่อมิลลี่บอกว่ารับ ไม่ใช่ใครอื่น วิลวิส
" วิล NII ! "
มิลลี่ก็วิ่งถือวิล . ชินประหลาดใจที่สิ่งที่ไม่คาดคิด
" ไม่มีทาง เด็ก . . . . . . . วิล . . ? "
" ไม่ใช่ ! ฉันดูแลเธอที่บ้านเด็กกำพร้า ! "
" สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า "
" อ๊ะ นึกออกแล้ว มันยังไม่นานเลยนะ ตั้งแต่ที่คุณมาประเทศนี้ "
ตอนที่ลูบหัวเหมยลี่ ,วิลเ ์ม สั้น ๆอธิบาย ตามเขา , โบสถ์ในเขตตะวันตกเป็นสองเท่าเป็นเด็กกำพร้า และดูเหมือนจะดูแลเด็กที่สูญเสียพ่อแม่ของพวกเขาในบางชนิดของสถานการณ์ มิลลี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น
" หมอนี่ถนัดหนีออกมาจากบ้านเด็กกำพร้า เมื่อนานมาแล้ว ฉันตามหาเธอเหมือนคนโง่ "
" เธอออกไปข้างนอกโดยไม่ได้รับอนุญาตผมไม่สามารถจริงๆชื่นชมว่า "
" สหรัฐอเมริกา ขอโทษ ฉัน "
มิลลี่ที่ทราบว่าเธอได้ทำเรื่อง ไม่ดี ขอโทษอย่างเชื่อฟัง แมวหูก็ " ชู ~ * . . . . . . . " เป็นหนึ่งจะคาดหวังในจินตนาการ ( ปล . หูเหี่ยว ฉันคิดว่า . . )
" แล้วมันผิดปกติ สำหรับคนๆ นี้จะไม่กลัวขนาดนี้ "
" กลัว "
" ฉันก็ไม่เข้าใจสิ่งที่ผมได้เห็นในวันนี้แต่คนๆนี้ กลัวคนแปลกหน้า เธอไม่เข้าหาคนแปลกหน้า ในการประชุมครั้งแรกของพวกเขา . "
" งั้นเหรอ ? "
เพียงล่อลวงโดยเนื้อชินคิด แต่มิลลี่ส่ายหน้า เธอสามารถอ่านความคิดของชิน ? มันเหมือนกับเขาโดนกระทิง และด้วยเหตุผลบางอย่าง มันรู้สึกเหมือนเธอกล่าวว่า " คุณไม่ต้องพูด "
" เอ่อ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่นานเกินไป เอาน่ามิลลี่กลับบ้านกันเถอะ "
" เดี๋ยว ! "
ว่ามิลลี่เธอวิ่งเข้าหาชิน
" เกิดอะไรขึ้น ? "
" หู ยืม "
" แบบนี้ "
ชิน นั่งยองๆลงแล้วเอาที่หูใกล้มิลลี่ปาก มิลลี่ที่วิ่งเข้าหาชิน ในแบบเดียวกับที่เธอทำกับวิลคำกระซิบข้างหู , ชิน
" บายบาย "
ชินเห็นมิลลี่ออกไปเมื่อเธอถูกนำโดยวิลเฮล์มและหายไปในฝูงชน .
เขาเดินตรงไปยังศาลาหมีจุดเมื่อนึกถึงคำที่เขาเคยบอกมิลลี่
หลังจากที่เขากลับมาที่หมีจุดศาลาชินได้พักในห้องของเขาที่เขามีเวลาว่างก่อนมื้อเย็น
เขานั่งลงบนเตียง แล้วนึกถึงคำที่มิลลี่กระซิบในหัวของเขา . . . . . .
" ช่วยสุนัขจิ้งจอกซานซึ่งอยู่ในป่า . . . . . . . ภาคเหนือ หือ ? "
ช่วงเวลาของเกมเขาสามารถที่จะกำหนดสิ่งที่คาดหวังจากข้อมูลพื้นที่ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถให้ข้อสรุปในตอนนี้ เนื่องจากภูมิประเทศมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก
เขาเอียงศีรษะของเขาสงสัยเกี่ยวกับหรือไม่มีสุนัขจิ้งจอก อย่างน้อย ชนิดจิ้งจอกปีศาจไม่เคยทำร้ายชิน มอนสเตอร์ซึ่งมีความคล้ายคลึงกับหมี , งู ,และสุนัขที่ถูกพบบ่อย และบางครั้งเป็นประเภทเที่ยวบินปรากฏตัว
อื่น ๆ สัตว์ป่าก็หายากมาก เพราะมีมากของมอนสเตอร์ และมันคืองูและหนูที่เขาเห็นมากที่สุด ปีศาจเป็นสัตว์ป่าที่เปลี่ยนแปลงภายใต้อิทธิพลของอำนาจ ดังนั้นย่อมมีสัตว์ทั่วไป เขายังไม่เคยเห็นสุนัขจิ้งจอกก่อน
" มันก็ไม่ดีฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมัน . "
คำตอบไม่ได้ปรากฏไม่ว่าเขาคิดเกี่ยวกับมัน แต่เธอบอกว่า " ช่วยด้วย " นั่นอาจเป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้น โดยเฉพาะพื้นที่ป่าทางภาคเหนือ ในบริเวณอาณาจักร Bayreuth ที่มีความเสี่ยงค่อนข้างสูง
เธออาจจะตัดสินว่าชินเป็นนักผจญภัย เพราะเขาเคยรู้จักกับวิล ,ถึงแม้ว่ามันดูเหมือนแปลกที่เธอร้องขอให้ชิน ในระหว่างการพบกันครั้งแรก
มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องทำเพราะมันเป็นขอ แต่ถ้าเขาไม่ได้ทำสิ่งใดก็ให้รู้สึกขมขื่น ชินตัดสินใจที่จะวางแผนสำหรับวันพรุ่งนี้เช่นเดียวกับมิลลี่ ขอร้องมา อนึ่ง เขาตั้งใจที่จะตอบสนอง tiera และเสร็จสิ้นข้อความถือ
" ดังนั้นฉันได้ตัดสินใจ . . . . . . . อาหารมัน . . . "
ซึ่งทาโกะยากิก็ถูกย่อย ชินเดินลงมาชั้นล่างเพื่อทานอาหารเย็น
" . "
" . . . . . . . น้ำลายไหล "
" โอ๊ย . . . . . . . "
แก้ไข แมวหูสาวน้อยก็ตั้งใจจ้องเสียบที่ชินขึ้น อย่างไรก็ตาม ความต้องการอาจจะเห็น " . .
"
" uum " . . . . . . . . "
"
" เอ้ย . . . . . . . "
" . "
" . . . . . . . คุณจะกินมันมั้ย ? "
เด็กเข้มจ้องถูกขัดจังหวะโดยชิน นอกจากนี้เธอปรารถนาที่ถูกเปิดเผยดวงตาที่ไร้เดียงสาของเธอ ทำให้ชินรู้สึกไม่ดี
เพราะเขาคิดว่าเขาซื้อเยอะเกินไปอยู่ดี เขาเอาไปปรุงสดใหม่เสียบจากกระเป๋าในขณะที่ถือครึ่งหนึ่งของเขากินสะเต๊ะในปากของเขาและนำเสนอให้สาว
ชินตั้งใจจะพูดว่า " คุณจะกินมันมั้ย ? " แต่ให้ปิดคำว่า " ฟูฟู " เข้าใจยากอ่า มันเป็นผลของการเสียบในปากของเขา . . . . . .
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่แน่นอน เธอสามารถถอดรหัสการออกเสียงของชิน ? หรือเป็นเพียงเพราะการกระทำของการเสนอให้เสียบกับเธอ สาวน้อยค่อย ๆวิ่งเข้าหาชิน และรวดเร็ว " ชู ~ Batsu " เสียงเธอเอาไม้เสียบจากชินโดยแรง เธอนั่งลงข้างเขา เธอเริ่มทำทาโกะยากิ เข้าไปในปากของเธอ เมื่อสายตาของพวกเขาได้พบกับ หูแมวของเธอไป " syu ~ ขา !" แม้ชินแปลกใจเล็กน้อย mugumugu
" . . . . . . . hamuhamu " ( ปล . เคี้ยวด้วยปากปิด SFX และกัดเคี้ยว SFX )
มันกินเนื้ออย่างเงียบ ๆสักพัก เมื่อชินมองหญิงสาวทำงานอย่างหนักเพื่อกรอกปากเล็กของเธอ เขาก็สามารถที่จะยืนยันการปรากฏตัวของเธอ บางครั้งมันทำให้ชินรู้สึกอบอุ่นใจ
คำพูดเด็กจรจัด ขอทานปรากฏบนชินจิตใจนอกจากนี้จากมัน แต่เขาปฏิเสธคำพูดเหล่านั้นทันที เมื่อเขาเห็นลักษณะของผู้หญิง
เสื้อผ้าของเธอถูกแก้ไขที่นี่และมี แต่ เธอสวมเสื้อผ้าที่เหมาะสมและไม่ผอมแห้งเลย ยังไม่มีวี่แววของเป้าหมายหนึ่งของกระเป๋า อาจจะมีคนที่เลี้ยงดูเธอ อย่างน้อยบ้านที่จะกลับไป ชินตัดสิน
" เฮ้อ ขอบคุณสำหรับอาหารอร่อยๆ "
" อืมยินดีต้อนรับคุณ "
หลังจากที่เธอกินบิตสุดท้ายเรียบร้อย หญิงสาวโค้งให้ชิน
" โอนี่จัง คนดี "
" ขอบคุณค่ะ "
ชินมองสาวน้อยกับเล็กขำ จากแมวที่หู เขาเข้าใจแล้วว่าหญิงสาวอาจจะสัตว์ ซึ่งเป็นของครอบครัวแมว เคล็ดลับเฉพาะของเส้นผมของเธอมีสีน้ำตาลอ่อนอมเหลือง และสงสัยว่าหล่อนเป็นประเภทเสือเพราะ 30 % ของประชากรของอาณาจักร Bayreuth คือสัตว์ที่เขาได้เรียนรู้จากการสนทนากับสึกุมิ มันไม่โดยเฉพาะอย่างยิ่งยาก
" ฉัน มิลลี่ โอนี่จัง "
" ผม ชิน ก็ชิน . . . "
" พร้อมกับมิลลี่ "
" ด้วยกัน "
" มิลลี่ มิลลี่ ก็แค่ "
" โอ้ แท้ด้วยกัน "
'shin ' ไม่ใช่นามสกุล เพราะชื่อที่เขาใช้เล่นจริงๆ เขาชื่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะมันไม่ได้ชี้ว่า เขาไม่เห็นปัญหาใด ๆที่ทำให้ชื่อของเขาเป็นในระหว่างการลงทะเบียนในกิลด์ ดูเหมือนความคิดของมิลลี่ขี้ขลาดได้หายไป และดูเหมือนเธอจะมองที่น่ารื่นรมย์
" ตอนนี้ ฉันสามารถกินเนื้อสัตว์และฉันต้องไปเร็วๆ นี้ แต่สิ่งที่จะมิลลี่ ? ผมจะส่งคุณกลับบ้าน "
" ไม่เป็นไร รับฉันมา "
" ห๊ะ ?ไม่มีทาง ! รับ . . . . . . . ? "
ทิศทางที่มิลลี่ชี้ไปที่ชินไม่สามารถที่จะซ่อนความประหลาดใจของเขาเกี่ยวกับรูปที่เดินต่อพวกเขา .
เมื่อรูป สังเกตได้ว่า มิลลี่กับชิน มัน quickened ก้าวของมันเข้าหาพวกเขา
" โอ้ ! เราเจอกันอีกแล้วนะ ชิน "
" มันนานมากแล้วตั้งแต่เที่ยง วิล "
ขนดำขลับคนที่มีสถานะของสัตว์ทักชิน ดังนั้นเมื่อมิลลี่บอกว่ารับ ไม่ใช่ใครอื่น วิลวิส
" วิล NII ! "
มิลลี่ก็วิ่งถือวิล . ชินประหลาดใจที่สิ่งที่ไม่คาดคิด
" ไม่มีทาง เด็ก . . . . . . . วิล . . ? "
" ไม่ใช่ ! ฉันดูแลเธอที่บ้านเด็กกำพร้า ! "
" สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า "
" อ๊ะ นึกออกแล้ว มันยังไม่นานเลยนะ ตั้งแต่ที่คุณมาประเทศนี้ "
ตอนที่ลูบหัวเหมยลี่ ,วิลเ ์ม สั้น ๆอธิบาย ตามเขา , โบสถ์ในเขตตะวันตกเป็นสองเท่าเป็นเด็กกำพร้า และดูเหมือนจะดูแลเด็กที่สูญเสียพ่อแม่ของพวกเขาในบางชนิดของสถานการณ์ มิลลี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น
" หมอนี่ถนัดหนีออกมาจากบ้านเด็กกำพร้า เมื่อนานมาแล้ว ฉันตามหาเธอเหมือนคนโง่ "
" เธอออกไปข้างนอกโดยไม่ได้รับอนุญาตผมไม่สามารถจริงๆชื่นชมว่า "
" สหรัฐอเมริกา ขอโทษ ฉัน "
มิลลี่ที่ทราบว่าเธอได้ทำเรื่อง ไม่ดี ขอโทษอย่างเชื่อฟัง แมวหูก็ " ชู ~ * . . . . . . . " เป็นหนึ่งจะคาดหวังในจินตนาการ ( ปล . หูเหี่ยว ฉันคิดว่า . . )
" แล้วมันผิดปกติ สำหรับคนๆ นี้จะไม่กลัวขนาดนี้ "
" กลัว "
" ฉันก็ไม่เข้าใจสิ่งที่ผมได้เห็นในวันนี้แต่คนๆนี้ กลัวคนแปลกหน้า เธอไม่เข้าหาคนแปลกหน้า ในการประชุมครั้งแรกของพวกเขา . "
" งั้นเหรอ ? "
เพียงล่อลวงโดยเนื้อชินคิด แต่มิลลี่ส่ายหน้า เธอสามารถอ่านความคิดของชิน ? มันเหมือนกับเขาโดนกระทิง และด้วยเหตุผลบางอย่าง มันรู้สึกเหมือนเธอกล่าวว่า " คุณไม่ต้องพูด "
" เอ่อ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่นานเกินไป เอาน่ามิลลี่กลับบ้านกันเถอะ "
" เดี๋ยว ! "
ว่ามิลลี่เธอวิ่งเข้าหาชิน
" เกิดอะไรขึ้น ? "
" หู ยืม "
" แบบนี้ "
ชิน นั่งยองๆลงแล้วเอาที่หูใกล้มิลลี่ปาก มิลลี่ที่วิ่งเข้าหาชิน ในแบบเดียวกับที่เธอทำกับวิลคำกระซิบข้างหู , ชิน
" บายบาย "
ชินเห็นมิลลี่ออกไปเมื่อเธอถูกนำโดยวิลเฮล์มและหายไปในฝูงชน .
เขาเดินตรงไปยังศาลาหมีจุดเมื่อนึกถึงคำที่เขาเคยบอกมิลลี่
หลังจากที่เขากลับมาที่หมีจุดศาลาชินได้พักในห้องของเขาที่เขามีเวลาว่างก่อนมื้อเย็น
เขานั่งลงบนเตียง แล้วนึกถึงคำที่มิลลี่กระซิบในหัวของเขา . . . . . .
" ช่วยสุนัขจิ้งจอกซานซึ่งอยู่ในป่า . . . . . . . ภาคเหนือ หือ ? "
ช่วงเวลาของเกมเขาสามารถที่จะกำหนดสิ่งที่คาดหวังจากข้อมูลพื้นที่ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถให้ข้อสรุปในตอนนี้ เนื่องจากภูมิประเทศมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก
เขาเอียงศีรษะของเขาสงสัยเกี่ยวกับหรือไม่มีสุนัขจิ้งจอก อย่างน้อย ชนิดจิ้งจอกปีศาจไม่เคยทำร้ายชิน มอนสเตอร์ซึ่งมีความคล้ายคลึงกับหมี , งู ,และสุนัขที่ถูกพบบ่อย และบางครั้งเป็นประเภทเที่ยวบินปรากฏตัว
อื่น ๆ สัตว์ป่าก็หายากมาก เพราะมีมากของมอนสเตอร์ และมันคืองูและหนูที่เขาเห็นมากที่สุด ปีศาจเป็นสัตว์ป่าที่เปลี่ยนแปลงภายใต้อิทธิพลของอำนาจ ดังนั้นย่อมมีสัตว์ทั่วไป เขายังไม่เคยเห็นสุนัขจิ้งจอกก่อน
" มันก็ไม่ดีฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมัน . "
คำตอบไม่ได้ปรากฏไม่ว่าเขาคิดเกี่ยวกับมัน แต่เธอบอกว่า " ช่วยด้วย " นั่นอาจเป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้น โดยเฉพาะพื้นที่ป่าทางภาคเหนือ ในบริเวณอาณาจักร Bayreuth ที่มีความเสี่ยงค่อนข้างสูง
เธออาจจะตัดสินว่าชินเป็นนักผจญภัย เพราะเขาเคยรู้จักกับวิล ,ถึงแม้ว่ามันดูเหมือนแปลกที่เธอร้องขอให้ชิน ในระหว่างการพบกันครั้งแรก
มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องทำเพราะมันเป็นขอ แต่ถ้าเขาไม่ได้ทำสิ่งใดก็ให้รู้สึกขมขื่น ชินตัดสินใจที่จะวางแผนสำหรับวันพรุ่งนี้เช่นเดียวกับมิลลี่ ขอร้องมา อนึ่ง เขาตั้งใจที่จะตอบสนอง tiera และเสร็จสิ้นข้อความถือ
" ดังนั้นฉันได้ตัดสินใจ . . . . . . . อาหารมัน . . . "
ซึ่งทาโกะยากิก็ถูกย่อย ชินเดินลงมาชั้นล่างเพื่อทานอาหารเย็น
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- เพื่อไปศึกษาต่อในอาชีพหมอหรือพยาบาล
- ไปเที่ยวกับครอบครัว
- Have a night
- มันเป็นวันที่บ้ามาก
- There have been computer predictions tha
- I don t need your money i can take care
- อาทิตย์แรกของการฝึกงาน
- แต่ยังมีเจ้าลิงน้อยจอมเกเร แสนขี้เกรียจ
- Which country bali belongs to?
- Rice with fried
- พี่สาวบอกว่าระวังฉันจะโดนคุณทิ้ง
- เมื่อวาน
- I don t need your money i can take care
- We will ask the certificate of residence
- Ancient Egyptions called Aloe Vera the “
- ไฟหน้าแตก
- 糖果
- กินข้าวหรือยัง
- ฉันเป็นคนพูดภาษาอังกฤษไม่เก่ง
- สินค้าที่ฉันขายเป็นสินค้าเฉพาะกลุ่ม ซึ่ง
- I ship joon jae and takuya
- มีหนังสือ magazine เกี่ยวกับ wedding ไหม
- How's life?
- Still of watching the movie
