The survival of individual STEC iso

The survival of individual STEC isolates in ground beef is shown in Table 1.

In this study 350 MPa was used in order to capture the full range of STEC D10 using appropriate time intervals.

The STEC isolates that were tested included 11 O serovars which possessed various combinations of stx1, stx2, eae, and ehxA genes required for virulence.

They were isolated from humans, animals, and the environment and may or may not have been implicated in human
illness from consumption of contaminated meat or produce.

The mean D10 for the 39 STEC was 9.74 min, with a range of 0.89e25.70 min with a max/min ratio of 28.9, which demonstrates the heterogeneity of STEC resistance to HPP.

The D10 of the STEC involved in human illness was 9.25 min vs. 10.40 for those not involved in human illness (p > 0.05).

The presence or absence of virulence genes (e.g. stx1, stx2, eae, ehxA) had no effect on the HPP D10.

Previous research using gamma radiation has indicated that presence or absence of the Locus of Enterocyte Effacement Island (LEE-PAI) in which the eae gene resides may be involved in resistance to ionizing radiation (Sommers et al., 2015).

Sommers et al. (2015) reported that the mean irradiation D10 with and without the eae gene were 0.27 kGy and 0.37 kGy, respectively, with p < 0.05.

When the gamma radiation D10 of the 39 individual STEC strains (Sommers et al., 2015) is compared to the HPP D10 obtained for the same 39 isolates in this study there is no apparent correlation between the two.

It may be possible the chaperonins encoded on the LEE-PAI may not interfere with the cellular damage induced by HPP.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อยู่รอดของแต่ละ STEC แยกในเนื้อดินจะแสดงในตารางที่ 1 ในการศึกษานี้ 350 MPa ถูกนำมาใช้เพื่อที่จะจับเต็มรูปแบบของ STEC D10 ใช้ช่วงเวลาที่เหมาะสม. แยก STEC ที่ได้รับการทดสอบรวม ​​11 serovars O ซึ่งมีต่างๆ การรวมกันของ stx1, Stx2, EAE และยีน ehxA จำเป็นสำหรับความรุนแรง. พวกเขาถูกโดดเดี่ยวจากมนุษย์สัตว์และสิ่งแวดล้อมและอาจจะหรืออาจจะไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องในมนุษย์เจ็บป่วยจากการบริโภคเนื้อสัตว์ที่ปนเปื้อนหรือผลิต. เฉลี่ย D10 สำหรับ 39 STEC เป็น 9.74 นาที, ที่มีช่วงของ 0.89e25.70 นาทีมีอัตราสูงสุด / นาที 28.9 ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างของความต้านทาน STEC จะ HPP ได้. D10 ของ STEC มีส่วนร่วมในการเจ็บป่วยของมนุษย์เป็น 9.25 นาทีเมื่อเทียบกับ 10.40 สำหรับ ผู้ที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในการเจ็บป่วยของมนุษย์ (p> 0.05). การมีหรือไม่มียีนรุนแรง (เช่น stx1, Stx2, EAE, ehxA) ไม่มีผลกระทบต่อ HPP D10. วิจัยก่อนหน้านี้โดยใช้รังสีแกมมาได้ชี้ให้เห็นว่าการมีหรือไม่มีของ สถานทีของ enterocyte น้อยเนื้อต่ำใจ Island (LEE-PAI) ซึ่งอยู่ในยีน EAE อาจจะเกี่ยวข้องกับความต้านทานต่อรังสี (ซอมเมอร์ et al., 2015). ซอมเมอร์และอัล (2015) รายงานว่า D10 การฉายรังสีเฉลี่ยที่มีและไม่มียีน EAE เป็น 0.27 กิโลเกรย์และ 0.37 กิโลเกรย์ตามลำดับโดยมี p <0.05. เมื่อรังสีแกมมา D10 ของ 39 สายพันธุ์ STEC ของแต่ละบุคคล (ซอมเมอร์ et al., 2015) เมื่อเทียบ กับ HPP D10 ได้สำหรับเดียวกัน 39 สายพันธุ์ในการศึกษาครั้งนี้ไม่มีความสัมพันธ์ที่ชัดเจนระหว่างสอง. อาจเป็นไปได้ chaperonins เข้ารหัสบน LEE-PAI อาจจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับความเสียหายของเซลล์ที่เกิดจาก HPP

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

May Allah, we see you next time.May Allah, we see you next time.May Allah, we see you next time.May Allah, we see you next time.May Allah, we see you next time.