RTNs became nervous and feared poss

RTNs became nervous and feared possible mistakes. When anaesthesia
was involved in a child's radiotherapy treatment, RTNs felt
that they were handing over responsibility for the child to the
anaesthetic team and could concentrate more on the technical aspects
of the procedure. Despite the fact that the treatment proceeded
more calmly when the child was anaesthetised, RTNs
sometimes felt greater concern in such situations:
“I think it can be difficult when the child receives general anaesthesia
because you don't have control, and you just sit there and are
nervous. And if the child wakes up, what can I do? That is not my
responsibility, but I feel nervous because I don't have complete control.
Normally, you do everything.” (10)
Regarding their profession, the RTNs perceived they needed to
know their limitations, take greater responsibility and develop
their skills concerning the children's care. They believed this could
be done by teaching and guiding one another but also by increasing
their knowledge of the available evidence and research.
“[In terms of] how we plan the steps and the personnel that are
involved, [we need to] have a strategy for how we care for the children.
We have that, but I think that we can do better. And that is something
that we must constantly improve; we should talk to each other about
how we do things and educate each other based on the experiences we
have.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

RTNs กลายเป็นประสาท และกลัวความผิดพลาดได้ เมื่อ anaesthesiaเกี่ยวข้องในการรักษาเด็กฉายแสง สักหลาด RTNsที่พวกเขาได้ชำระความรับผิดชอบสำหรับเด็กทีมงานยาสลบ และจะเน้นมากทางด้านเทคนิคของกระบวนการ ทั้ง ๆ ที่การรักษาครอบครัวขึ้นเบา ๆ เมื่อเด็กถูก anaesthetised, RTNsบางครั้งรู้สึกกังวลมากในสถานการณ์เช่นนี้:"ผมคิดว่า อาจเป็นเรื่องยากเมื่อลูกได้รับ anaesthesia ทั่วไปเนื่องจากคุณไม่มีตัวควบคุม และคุณเพียงนั่งมีและมีประสาท และถ้าลูกกลับค่า ฉันทำอะไร ที่ไม่ใช่ของฉันความรับผิดชอบ แต่รู้สึกประสาท เพราะไม่ควบคุมโดยปกติ คุณทำทุกอย่าง" (10)เกี่ยวกับอาชีพของพวกเขา RTNs ถือว่า พวกเขาต้องรู้ข้อจำกัดของพวกเขา รับผิดชอบมากขึ้น และพัฒนาทักษะของพวกเขาเกี่ยวกับการดูแลเด็ก พวกเขาเชื่อว่า นี้ได้ทำได้ โดยการสอน และแนะนำกัน แต่ โดยการเพิ่มความรู้มีหลักฐานและการวิจัย"[ใน] วิธีที่เราวางแผนขั้นตอนต่าง ๆ และบุคลากรที่เกี่ยวข้อง, [ต้อง] มีกลยุทธ์สำหรับวิธีเราดูแลเด็กเรามีที่ แต่ผมคิดว่า เราสามารถทำดี และนั่นเป็นสิ่งที่ว่า เราต้องอย่างต่อเนื่องปรับปรุง เราควรพูดคุยกันเกี่ยวกับวิธีการที่เราทำสิ่งต่าง ๆ และรู้กันตามประสบการณ์เรามี"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

RTNs กลายเป็นประสาทและกลัวความผิดพลาดที่เป็นไปได้ เมื่อการระงับความรู้สึกมีส่วนร่วมในการรักษาด้วยรังสีของเด็ก RTNs รู้สึกว่าพวกเขาได้มอบความรับผิดชอบในการที่เด็กกับทีมยาชาและไม่สามารถมีสมาธิมากขึ้นในด้านเทคนิคของขั้นตอน RTNs became nervous and feared possible mistakes. When anaesthesia
was involved in a child's radiotherapy treatment, RTNs felt
that they were handing over responsibility for the child to the
anaesthetic team and could concentrate more on the technical aspects
of the procedure. Despite the fact that the treatment proceeded
more calmly when the child was anaesthetised, RTNs
sometimes felt greater concern in such situations:
“I think it can be difficult when the child receives general anaesthesia
because you don't have control, and you just sit there and are
nervous. And if the child wakes up, what can I do? That is not my
responsibility, but I feel nervous because I don't have complete control.
Normally, you do everything.” (10)
Regarding their profession, the RTNs perceived they needed to
know their limitations, take greater responsibility and develop
their skills concerning the children's care. They believed this could
be done by teaching and guiding one another but also by increasing
their knowledge of the available evidence and research.
“[In terms of] how we plan the steps and the personnel that are
involved, [we need to] have a strategy for how we care for the children.
We have that, but I think that we can do better. And that is something
that we must constantly improve; we should talk to each other about
how we do things and educate each other based on the experiences we
have.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

rtns กลายเป็นกังวลและกลัวความผิดพลาดที่เป็นไปได้ เมื่อยาสลบ
มีส่วนร่วมในรักษาด้วยรังสีของเด็ก rtns รู้สึก
ที่พวกเขามอบความรับผิดชอบให้เด็ก
ทีมยาชาและสามารถสมาธิมากขึ้นในด้านเทคนิค
ของกระบวนการ แม้จะมีความจริงที่ว่ารักษาต่อไป
ใจเย็นมากขึ้น ตอนเด็ก anaesthetised rtns
,บางครั้งรู้สึกกังวลมากขึ้นในสถานการณ์เช่นนี้ :
" ฉันคิดว่า มันอาจเป็นเรื่องยากเมื่อเด็กได้รับยาสลบทั่วไป
เพราะคุณไม่ได้มีการควบคุม และคุณเพียงแค่นั่งมี และมี
ตื่นเต้น และถ้าลูกตื่น ฉันสามารถทำอะไร ? นั่นไม่ใช่ความรับผิดชอบของฉัน
, แต่ผมรู้สึกกังวล เพราะผมไม่มีการควบคุมที่สมบูรณ์ .
ปกติคุณทำทุกสิ่ง . " ( 10 )
เกี่ยวกับอาชีพของพวกเขาการ rtns รับรู้พวกเขาต้องการ

รู้ข้อจำกัด ใช้เวลามากขึ้น ความรับผิดชอบ และพัฒนาทักษะของพวกเขาเกี่ยวกับการดูแล
ของเด็ก พวกเขาเชื่อว่านี้อาจจะทำโดยการสอนและชี้แนะ

อีกหนึ่ง แต่ยังโดยการเพิ่มความรู้จากหลักฐานที่มีอยู่ และการวิจัย .
" [ เป็น ] ยังไงเราวางแผนขั้นตอน และบุคลากรที่เกี่ยวข้อง
,[ เราต้อง ] มีกลยุทธ์สำหรับวิธีการที่เราดูแลเด็ก .
เราได้ แต่ผมคิดว่า เราสามารถทำได้ดีกว่านี้ และนั่นคือสิ่งที่
ที่เราต้องปรับปรุง เราควรจะคุยกัน
วิธีที่เราจะทำ และให้ศึกษากัน จากประสบการณ์เรา
. "