Prior to the 13th century, Tai king

Prior to the 13th century, Tai kingdoms had existed in the northern highlands including the Ngoenyang Kingdom of the Tai Yuan people (centered on Chiang Saen and the predecessor of the Lanna Kingdom), and the Heokam Kingdom of the Tai Lue people (centered on Chiang Hung, modern Jinghong in China). Sukhothai had been a trade center and part of Lavo (present day Lopburi), which was under the domination of the Khmer Empire. The migration of Tai people into the upper Chao Phraya valley was somewhat gradual.

Modern historians stated that the secession of Sukhothai (once known as Sukhodaya)[2] from the Khmer empire began as early as 1180 during the reign of Pho Khun Sri Naw Namthom who was the ruler of Sukhothai and the peripheral city of Si Satchanalai (now a part of Sukhothai Province as Amphoe). Sukhothai had enjoyed a substantial autonomy until it was reconquered around 1180 by the Mon people of Lavo under Khomsabad Khlonlampong.

Two friends, Pho Khun Bangklanghao and Pho Khun Pha Mueang revolted against the Khmer Empire governor of Sukhothai.[3]:195-196 Khun, before becoming a Thai feudal title, was a Tai title for a ruler of a fortified town and its surrounding villages, together called a mueang; in older usage prefixed by pho (พ่อ) "father",[4] (comparable in sound and meaning to rural English Paw). Bangklanghao ruled Sukhothai as Sri Indraditya – and began the Phra Ruang Dynasty - he expanded his primordial kingdom to the bordering cities. At the end of his reign in 1257, the Sukhothai kingdom covered the entire upper valley of the Chao Phraya River (then known simply as Menam, "Mother of Waters," the generic Thai name for rivers.)

Traditional Thai historians considered the foundation of the Sukhothai kingdom as the beginning of their nation because little was known about the kingdoms prior to Sukhothai. Modern historical studies demonstrate that Thai history began before Sukhothai. Yet the foundation of Sukhothai is still a celebrated event.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ก่อนที่จะศตวรรษที่ 13 อาณาจักรไทได้อยู่ในพื้นที่สูงทางภาคเหนือรวมทั้งราชอาณาจักรหิรัญนครเงินยางเชียงราวของชาวไทญวน (มีศูนย์กลางอยู่ที่เชียงแสนและบรรพบุรุษของอาณาจักรล้านนา) และ Heokam ราชอาณาจักรของคนไทลื้อ (มีศูนย์กลางอยู่ที่จังหวัด ฮุงจิ่งหงที่ทันสมัยในจีน) สุโขทัยเคยเป็นศูนย์กลางการค้าและเป็นส่วนหนึ่งของละโว้ (ปัจจุบันลพบุรี) ซึ่งอยู่ภายใต้การปกครองของอาณาจักรเขมร การอพยพของชาวไทเข้าสู่เจ้าพระยาตอนบนหุบเขาเป็นค่อยๆค่อนข้าง. โมเดิร์นนักประวัติศาสตร์ระบุว่าการแยกตัวออกสุโขทัย (ครั้งหนึ่งที่รู้จักกันเป็น Sukhodaya) [2] จากอาณาจักรขอมเริ่มเป็นช่วงต้น 1180 ในรัชสมัยของพ่อขุนศรีอ่ะ Namthom ซึ่งเป็นผู้ปกครองของสุโขทัยและเมืองที่ต่อพ่วงของศรีสัชนาลัย (ตอนนี้เป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดสุโขทัยเป็นอำเภอ) . สุโขทัยมีความสุขเป็นอิสระมากจนกระทั่งมันถูก reconquered รอบ 1180 โดยชาวมอญของละโว้ภายใต้ Khomsabad Khlonlampong สองเพื่อนพ่อขุน Bangklanghao และพ่อขุนผาเมืองเห็นด้วยกับอาณาจักรเขมรผู้ว่าราชการจังหวัดสุโขทัย [3]:. 195-196 คุณ ก่อนที่จะกลายเป็นชื่อศักดินาไทยเป็นชื่อไทสำหรับผู้ปกครองจัดการเมืองและหมู่บ้านโดยรอบพร้อมเรียกว่าเมือง; ในการใช้งานที่มีอายุมากกว่านำโดยโพธิ์ (พ่อ) "พ่อ" [4] (เทียบเคียงเสียงและความหมายเป็นภาษาอังกฤษ Paw ชนบท) Bangklanghao ปกครองสุโขทัยศรี Indraditya - และเริ่มราชวงศ์พระร่วง - เขาขยายอาณาจักรดั่งเดิมของเขาไปยังเมืองที่มีพรมแดนติด ในตอนท้ายของการครองราชย์ของเขาใน 1257 ที่อาณาจักรสุโขทัยปกคลุมบนหุบเขาทั้งหมดของแม่น้ำเจ้าพระยา (ที่รู้จักกันแล้วก็เป็นแม่น้ำ "แม่ของน้ำ" ชื่อไทยทั่วไปสำหรับแม่น้ำ.) ประวัติศาสตร์แผนไทยถือว่าเป็นรากฐานของ อาณาจักรสุโขทัยเป็นจุดเริ่มต้นของประเทศของพวกเขาเพราะเป็นที่รู้จักกันเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับราชอาณาจักรก่อนที่จะสุโขทัย การศึกษาประวัติศาสตร์สมัยใหม่แสดงให้เห็นว่าประวัติศาสตร์ไทยก่อนที่จะเริ่มสุโขทัย แต่รากฐานของสุโขทัยก็ยังคงเป็นเหตุการณ์ที่มีชื่อเสียงโด่งดัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ก่อนศตวรรษที่ 13 , ไทก๊กได้มีอยู่ในภาคเหนือ ( รวมถึงดวงจันทร์ของดาวเสาร์ราชอาณาจักรไทหยวนคน ( ศูนย์กลางอยู่ที่เชียงแสน และบรรพบุรุษของอาณาจักรล้านนา ) และ heokam ราชอาณาจักรไทลื้อคน ( ศูนย์กลางในอาณาจักรพุกาม ทันสมัย จิ่งหง ในประเทศจีน ) สุโขทัยมีศูนย์การค้า และส่วนหนึ่งของละโว้ ( ปัจจุบันลพบุรี )ซึ่งอยู่ภายใต้การปกครองของจักรวรรดิขอม การย้ายถิ่นของคนใต้ไปบนเจ้าพระยาหุบเขาค่อนข้างค่อยเป็นค่อยไป .

นักประวัติศาสตร์สมัยใหม่กล่าวว่า การแยกตัวออกจากสุโขทัย ( เมื่อทราบว่าเป็นทาง ) [ 2 ] จากอาณาจักรขอมเริ่มก่อน , ในระหว่างรัชสมัยของพ่อขุนศรี namthom นอซึ่งเป็นเจ้าของอุปกรณ์ต่อพ่วงของสุโขทัยและเมืองศรีสัชนาลัย ( ตอนนี้เป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดสุโขทัย อำเภอ )สุโขทัยมีชอบอิสระมากจนเอาชนะได้อีกรอบ , โดยคนมอญ ของละโว้ ภายใต้ khomsabad khlonlampong

สองเพื่อน , พ่อขุน bangklanghao และพ่อขุนผาเมืองปฏิวัติต่อต้านจักรวรรดิขอมเจ้าเมืองสุโขทัย [ 3 ] : 195-196 ขุนก่อนเป็นศักดินาไทยชื่อเรื่อง เป็นไท ชื่อสำหรับ ไม้บรรทัดของป้อมและเมืองโดยรอบหมู่บ้านเข้าด้วยกันเรียกว่าเมือง ในแก่การใช้งาน - โดยโพธิ์ ( พ่อ ) ว่า " พ่อ " [ 4 ] ( เทียบเคียงเสียง และความหมายของอุ้งเท้าภาษาอังกฤษในชนบท ) bangklanghao ปกครองสุโขทัย พ่อขุนศรีอินทราทิตย์ ) และเริ่มพระร่วงราชวงศ์ - เขาขยายอาณาจักรกลุ่มของเขาไปประชิดเมือง ในปลายรัชกาล ในเรื่องของเขา ,ราชอาณาจักรสุโขทัยครอบคลุมเหนือหุบเขาทั้งหมดของแม่น้ำเจ้าพระยา ( จากนั้นก็เป็นที่รู้จักกัน แม่น้ำ " แม่ " , " ยาไทยชื่อแม่น้ำ )

แบบดั้งเดิมของไทยนักประวัติศาสตร์ถือว่ารากฐานของราชอาณาจักรสุโขทัยเป็นจุดเริ่มต้นของประเทศเพราะ เล็กน้อยเป็นที่รู้จักเกี่ยวกับอาณาจักรก่อนสุโขทัยการศึกษาประวัติศาสตร์สมัยใหม่ เริ่มแสดงให้เห็นว่าประวัติศาสตร์ไทยก่อนสมัยสุโขทัย แต่รากฐานของสุโขทัย ยังคงเฉลิมฉลองเหตุการณ์