I have said that I dwelt apart from

I have said that I dwelt apart from the visible world, but I have not said that I dwelt alone. This no human creature may do; for lacking the fellowship of the living, he inevitably draws upon the companionship of things that are not, or are no longer, living. Close by my home there lies a singular wooded hollow, in whose twilight deeps I spent most of my time; reading, thinking, and dreaming. Down its moss-covered slopes my first steps of infancy were taken, and around its grotesquely gnarled oak trees my first fancies of boyhood were woven. Well did I come to know the presiding dryads of those trees, and often have I watched their wild dances in the struggling beams of a waning moon but of these things I must not now speak. I will tell only of the lone tomb in the darkest of the hillside thickets; the deserted tomb of the Hydes, an old and exalted family whose last direct descendant had been laid within its black recesses many decades before my birth.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมได้กล่าวว่า ฉันอาศัยอยู่นอกจากโลกที่มองเห็นได้ แต่ผมไม่ได้กล่าวว่า ที่ ฉันอาศัยอยู่คนเดียว ไม่มีมนุษย์สิ่งมีชีวิตนี้อาจทำ สำหรับการขาดทุนของที่อยู่อาศัย เขาย่อมเสมอกับมิตรภาพของสิ่งที่ไม่ หรือไม่ อาศัยอยู่ ใกล้บ้านของฉันมีอยู่โพรงป่าเอกพจน์ ในอักษะทไวไลท์ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของเวลาของฉัน การอ่าน คิด และฝัน ถ่ายตอนแรก ๆ ของวัยเด็กลงเนินปกคลุมด้วยมอส และรอบต้นโอ๊กเป็นปุ่มปม grotesquely ความ เพ้อฝันของฉันแรกของ boyhood ถูกทอ ดีเหมือนรู้ dryads ควบคุมของต้นไม้เหล่านั้น และมักจะได้ดูรำของป่าในคานการดิ้นรน ของข้างแรม แต่สิ่งเหล่านี้ผมต้องไม่พูดตอนนี้ ผมจะบอกเฉพาะของสุสานโลนในมืดที่สุดของเนินเขาโกหก สุสานร้างของการ Hydes ซอกชิ้นงานเก่า และยกย่องครอบครัวหลานโดยตรงครั้งสุดท้ายที่มีการวางภายในสีดำของทศวรรษก่อนเกิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันได้บอกว่าผมอาศัยอยู่ห่างจากโลกที่มองเห็น แต่ฉันยังไม่ได้บอกว่าผมอาศัยอยู่คนเดียว นี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตมนุษย์อาจทำ; ไม่เพียงพอสำหรับการคบหาของที่อยู่อาศัยที่เขาหลีกเลี่ยงไม่ได้เสมอเมื่อมิตรภาพของสิ่งที่ไม่ได้หรือไม่ได้เป็นที่อยู่อาศัย ใกล้กับบ้านของฉันมีอยู่เอกพจน์ป่ากลวงซึ่งอยู่ในที่ลึกพลบค่ำผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของฉัน อ่านความคิดและความฝัน ลงเนินเขาปกคลุมไปด้วยหญ้ามอสของขั้นตอนแรกของทารกถูกนำและรอบ ๆ ต้นโอ๊กมันตะปุ่มตะป่ำพิลึกกึกกือเพ้อฝันแรกของวัยเด็กทอ ดีฉันไม่มาทำความรู้จักกับนางไม้ประธานของต้นไม้เหล่านั้นและมักจะมีฉันดูป่าเต้นรำของพวกเขาในคานดิ้นรนของข้างแรม แต่สิ่งเหล่านี้ผมต้องพูดไม่ได้ตอนนี้ ฉันจะบอกเพียงหนึ่งเดียวของหลุมฝังศพคนเดียวในที่มืดที่สุดของพุ่มเนินเขา; สุสานร้างของ Hydes, ครอบครัวเก่าและยกย่องซึ่งที่ผ่านมาตรงลูกหลานได้รับการวางภายในสีดำซุ้มหลายสิบปีก่อนที่จะเกิดของฉัน