Skip to Main ContentHome Texas Stat

Skip to Main ContentHome Texas State Historical Association (TSHA)
A Digital Gateway to Texas History
menu iconsearch icon
sidebar menu icon

AEROSPACE MEDICINE, LYNDON B. JOHNSON SPACE CENTER


AEROSPACE MEDICINE, LYNDON B. JOHNSON SPACE CENTER. As the center of the national space program, the Lyndon B. Johnson Space Center has become the focus of research in aerospace medicine.
NASA and aerospace medicine. The successful launch of Earth's first artificial satellite by the Soviet Union on October 4, 1957, was the initial step in a series of events that made the state of Texas the home of the United States manned space-exploration program. Sputnik I provided the impetus for President Dwight D. Eisenhower to propose and Congress to approve the National Aeronautics and Space Act, which was signed into law on July 29, 1958. To implement the act, Eisenhower selected the National Advisory Committee for Aeronautics. The NACA was soon renamed the National Aeronautics and Space Administration, and T. Keith Glennan and Hugh Dryden were named administrator and deputy administrator, respectively. Although plans for manned space flight were well under way before the establishment of NASA, one of NASA's highest priorities was to consolidate the work done by the NACA laboratories and the military services and focus on the goal of launching a person into orbital flight and returning that person safely to Earth. To accomplish this goal, Glennan established a Space Task Group on November 5, 1958, at Langley Research Center under the direction of Robert R. Gilruth, who had been at Langley since graduating from the University of Minnesota in 1936. During the years before NASA, Glennan assembled an extremely competent and vigorous group of engineers. Included in it were many who later became highly influential, both in technical and management roles, in all NASA's manned space flight programs. Among these were Maxime A. Faget, Christopher C. Kraft, Jr., Paul E. Purser, Charles W. Mathews, Robert O. Piland, and Charles J. Donlan. The technology for manned space flight came from this dedicated and ingenious cadre of engineers, but the aerospace medical expertise resided in the military service and in universities supported by the military. The United States Air Force, in particular, held the required expertise in the physiological aspects of space flight.
After World War II, 130 German scientists and engineers, led by Werner von Braun, were brought to the United States and stationed at Fort Bliss in El Paso, Texas, to continue their work on rockets. The United States Air Force also enlisted the service of a number of German physicians, physiologists, and psychologists who had been the nucleus of the Luftwaffe medical-research program in support of high-altitude and high-speed airplane flight. Six of these were assigned as research physicians to the Air Force School of Aviation Medicine at Randolph Air Force Base in San Antonio. Although they concentrated primarily on aviation medicine, the natural extension of their high-altitude research programs drew their interests to space.
In 1948, nine years before Sputnik I, Col. Harry G. Armstrong, commandant of the school, convened a panel to discuss "Aeromedical Problems of Space Travel." The panel discussion included presentations by Hubertus Strughold and Heinz Haber, two of the German physicians, and commentary from six noted university and military scientists. At this panel, Strughold coined the term "space medicine." Later, through the excellence of his work, he was nicknamed "the father of space medicine." The foundation of aerospace medicine in support of manned space flight had been established. As research continued, concern grew throughout this medical community that weightless flight would gravely affect the physiological systems of those who flew. German physicians Heinz Haber and Otto Gauer, who supported the air force aviation-medicine program, noted that weightlessness could seriously affect the "autonomic nervous functions and ultimately produce a very severe sensation of succumbence associated with an absolute incapacity to act." This concern for physiological and psychological dangers associated with space flight resulted in the establishment of an operational aerospace medical group within the Space Task Group to address the problem. The first members of the medical group were two air force physicians, Lt. Col. Stanley C. White and Maj. William S. Augerson, and one navy psychologist, Lt. Robert Voas; their primary interest was flight-crew selection and training. To provide contact between the Space Task Group medical group, NASA Headquarters, and external medical and life-sciences groups, the Life Sciences Advisory Committee was established, with W. Randolph Lovelace II as chairman. The committee played a role in the selection of the Mercury astronauts.
The Manned Spacecraft Center and Project Mercury. The accomplishments of the Space Task Group over the next three years were phenomenal. The Redstone and Atlas rockets were selected and, after extensive testing, man-rated for suborbital and orbital missions, respectively. The Mercury capsule was designed, tested, and flown. Life-support systems were developed to provide a breathable atmosphere at regulated pressure with temperature and humidity control. Food and water systems were developed. A couch was designed to protect the astronaut from the forces of high acceleration launch and landing.
Astronaut-selection planning began seriously in 1958. On April 9, 1959, at a Washington news conference, Glennan introduced the seven military test pilots selected for space flight. They were selected from thirty-two candidates who had passed the initial screening and evaluation process, had been through a rigorous physical examination at the Lovelace Clinic in New Mexico, and had been through extensive mental and physical environmental tests at the Wright Air Development Center in Dayton, Ohio. America's first astronauts were Lt. Cdr. Alan B. Shepard, Lt. Cdr. Walter M. Schirra, Jr., and Lt. M. Scott Carpenter from the navy; Capt. Donald K. Slayton, Capt. L. Gordon Cooper, and Capt. Virgil I. Grissom from the air force; and Lt. Col. John H. Glenn from the marines. Doctors Stanley White and Robert Voas were members of the first astronaut-selection committee, which was chaired by Charles Donlan, assistant project manager of the Space Task Group. Two years later, on May 5, 1961, Alan Shepard became the first American in space when the Redstone rocket boosted his Mercury space capsule into suborbital flight for five minutes and sixteen seconds of weightlessness. Shortly after Shepard's flight, President John F. Kennedy, in a special message presented to Congress on May 25, 1961, made a statement that profoundly affected America's space program. He said, "I believe this nation should commit itself to achieving the goal, before this decade is out, of landing a man on the Moon and returning him safely to the Earth. No single space project in this period will be more impressive to mankind, or more important for the long-range exploration of space; and none will be so difficult or expensive to accomplish."
President Kennedy's statement gave the Space Task Group both a future and a challenge. The STG had grown from thirty-three persons at its inception to 794 by mid-1961. A new facility dedicated to manned space flight was necessary to accomplish the challenge. Kennedy approved the new facility in principle as an adjunct to his emphasis on an enlarged space program. Congress, sensing the interest of the American people in responding to the earlier successes of the Soviet Union, approved the budget, and a site-survey team was established in August 1961. On September 19, 1961, James E. Webb, the new NASA administrator, announced that a new NASA center named the Manned Spacecraft Center would be built near Houston, Texas, on 1,000 acres of land transferred to the government by Rice University and an adjacent plot that the government purchased. The site was in Harris County near Clear Lake and was connected through Galveston Bay to the Gulf of Mexico. There was criticism that Vice President Lyndon B. Johnson and Houstonian Albert Thomas,qqv chairman of the Independent Offices Subcommittee of the House Appropriations Committee, had exercised undue political influence in the selection of Houston as the site of MSC. The charges were denied by NASA. Gilruth, now officially director of MSC, moved quickly to lease facilities in the nearby Houston area, while plans were completed for the construction of fourteen buildings at an estimated cost of $60 million to accommodate more than 3,000 persons. During the next year, as construction began on a permanent facility, NASA successfully launched three orbital missions. On May 15, 1963, Gordon Cooper completed twenty-two orbits of Earth in the final Mercury mission.
Aerospace medicine and manned space flight. Project Mercury provided confidence in the ability of the astronaut to perform satisfactorily in the weightless environment and in the capability of the spacecraft environmental-control system to support life in space. In addition, many worries about psychological and physiological dangers that could be associated with space and the weightless environment were dispelled. Several physiological problems did, however, emerge from the Mercury project. Dehydration was observed in every crew member, accompanied by decreased water consumption and increased urine output. Some degradation of performance capability was evident and was thought to be related to fatigue associated with sleep disturbances. Two astronauts experienced orthostatic hypotension after flight; soon after leaving the spacecraft their pulse rate increased and their blood pressure decreased as their cardiovascular systems were challenged by Earth's gravitational forces following their exposure to weightlessness. Postflight clinical evaluatio

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ข้ามไปที่รัฐเท็กซัส ContentHome หลักประวัติศาสตร์สมาคม (TSHA)ดิจิตอลเกตเวย์ในเท็กซัสประวัติเมนูไอคอน iconsearchไอคอนเมนู sidebarอุตสาหกรรมยา ศูนย์อวกาศจอห์นสันเกิด LYNDONอุตสาหกรรมยา ศูนย์อวกาศจอห์นสันเกิด LYNDON เป็นศูนย์กลางของโปรแกรมอวกาศแห่งชาติ Lyndon B. Johnson Space Center ได้กลายเป็น จุดเน้นของการวิจัยในอุตสาหกรรมยานาซ่าและอุตสาหกรรมยา เปิดตัวดินประดิษฐ์ดาวเทียมแรกโดยสหภาพโซเวียตในเดือน 4 ตุลาคม 1957 ประสบความสำเร็จเป็นขั้นตอนแรกในชุดของเหตุการณ์ที่ทำบ้านของโปรแกรม manned สำรวจอวกาศของสหรัฐอเมริการัฐเท็กซัส Sputnik ฉันมีแรงผลักดันสำหรับประธานไวท์ D. Eisenhower เสนอสภาเพื่ออนุมัติหลงชาติและพื้นที่พระราชบัญญัติ ที่ถูกเซ็นชื่อเป็นกฎหมายในวันที่ 29 กรกฎาคม 1958 การใช้การกระทำ Eisenhower เลือกคณะกรรมการปรึกษาแห่งชาติสำหรับหลง NACA เร็ว ๆ นี้ถูกเปลี่ยนชื่อหลงชาติและจัดการพื้นที่ และต. Keith Glennan และฮิวจ์ Dryden ได้ชื่อผู้ดูแลระบบและผู้ดูแลรอง ตามลำดับ แม้ว่าแผนการบิน manned ได้ดีเดินทางก่อนการก่อตั้งของ NASA หนึ่งระดับความสำคัญสูงสุดของ NASA คือการรวมงานที่ทำ โดยห้องปฏิบัติการ NACA และบริการทหาร และความในเป้าหมายของการเปิดตัวผู้ลงในเที่ยวบินโคจร และความที่คนปลอดภัยโลก เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้ Glennan สร้าง กลุ่มงานพื้นที่บน 5 พฤศจิกายน 1958 ศูนย์วิจัยลแลงเกลย์ภายใต้ทิศทางของโรเบิร์ต R. Gilruth ที่ได้รับที่ลแลงเกลย์ตั้งแต่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยมินนิโซตาในค.ศ. 1936 ในช่วงปีก่อนนาซ่า Glennan รวบรวมกลุ่มมีอำนาจมาก และคึกคักของวิศวกร ทั้งในทางเทคนิคและการจัดการบทบาท NASA ทั้งหมดรวมอยู่ในนั้นมีหลายคนในภายหลังก็มีอิทธิพลสูง manned โปรแกรมบิน ในหมู่เหล่านี้ถูก Maxime A. Faget คริสโตเฟอร์ C. คราฟท์ จูเนียร์ Paul E. Purser ชาร์ลส์แม ทิวส์ W. โรเบิร์ตโอ Piland และ Donlan ชาร์ลส์เจ เทคโนโลยีสำหรับ manned บินมาจากนี้คาเดรทุ่มเท และแยบยลของวิศวกร แต่ความเชี่ยวชาญทางการแพทย์ที่บินอยู่ ในการรับราชการทหาร และ ในมหาวิทยาลัยที่ได้รับการสนับสนุน โดยทหาร กองทัพอากาศสหรัฐอเมริกา โดยเฉพาะ จัดต้องใช้ความเชี่ยวชาญในด้านสรีรวิทยาของการบินAfter World War II, 130 German scientists and engineers, led by Werner von Braun, were brought to the United States and stationed at Fort Bliss in El Paso, Texas, to continue their work on rockets. The United States Air Force also enlisted the service of a number of German physicians, physiologists, and psychologists who had been the nucleus of the Luftwaffe medical-research program in support of high-altitude and high-speed airplane flight. Six of these were assigned as research physicians to the Air Force School of Aviation Medicine at Randolph Air Force Base in San Antonio. Although they concentrated primarily on aviation medicine, the natural extension of their high-altitude research programs drew their interests to space.In 1948, nine years before Sputnik I, Col. Harry G. Armstrong, commandant of the school, convened a panel to discuss "Aeromedical Problems of Space Travel." The panel discussion included presentations by Hubertus Strughold and Heinz Haber, two of the German physicians, and commentary from six noted university and military scientists. At this panel, Strughold coined the term "space medicine." Later, through the excellence of his work, he was nicknamed "the father of space medicine." The foundation of aerospace medicine in support of manned space flight had been established. As research continued, concern grew throughout this medical community that weightless flight would gravely affect the physiological systems of those who flew. German physicians Heinz Haber and Otto Gauer, who supported the air force aviation-medicine program, noted that weightlessness could seriously affect the "autonomic nervous functions and ultimately produce a very severe sensation of succumbence associated with an absolute incapacity to act." This concern for physiological and psychological dangers associated with space flight resulted in the establishment of an operational aerospace medical group within the Space Task Group to address the problem. The first members of the medical group were two air force physicians, Lt. Col. Stanley C. White and Maj. William S. Augerson, and one navy psychologist, Lt. Robert Voas; their primary interest was flight-crew selection and training. To provide contact between the Space Task Group medical group, NASA Headquarters, and external medical and life-sciences groups, the Life Sciences Advisory Committee was established, with W. Randolph Lovelace II as chairman. The committee played a role in the selection of the Mercury astronauts.The Manned Spacecraft Center and Project Mercury. The accomplishments of the Space Task Group over the next three years were phenomenal. The Redstone and Atlas rockets were selected and, after extensive testing, man-rated for suborbital and orbital missions, respectively. The Mercury capsule was designed, tested, and flown. Life-support systems were developed to provide a breathable atmosphere at regulated pressure with temperature and humidity control. Food and water systems were developed. A couch was designed to protect the astronaut from the forces of high acceleration launch and landing.Astronaut-selection planning began seriously in 1958. On April 9, 1959, at a Washington news conference, Glennan introduced the seven military test pilots selected for space flight. They were selected from thirty-two candidates who had passed the initial screening and evaluation process, had been through a rigorous physical examination at the Lovelace Clinic in New Mexico, and had been through extensive mental and physical environmental tests at the Wright Air Development Center in Dayton, Ohio. America's first astronauts were Lt. Cdr. Alan B. Shepard, Lt. Cdr. Walter M. Schirra, Jr., and Lt. M. Scott Carpenter from the navy; Capt. Donald K. Slayton, Capt. L. Gordon Cooper, and Capt. Virgil I. Grissom from the air force; and Lt. Col. John H. Glenn from the marines. Doctors Stanley White and Robert Voas were members of the first astronaut-selection committee, which was chaired by Charles Donlan, assistant project manager of the Space Task Group. Two years later, on May 5, 1961, Alan Shepard became the first American in space when the Redstone rocket boosted his Mercury space capsule into suborbital flight for five minutes and sixteen seconds of weightlessness. Shortly after Shepard's flight, President John F. Kennedy, in a special message presented to Congress on May 25, 1961, made a statement that profoundly affected America's space program. He said, "I believe this nation should commit itself to achieving the goal, before this decade is out, of landing a man on the Moon and returning him safely to the Earth. No single space project in this period will be more impressive to mankind, or more important for the long-range exploration of space; and none will be so difficult or expensive to accomplish."President Kennedy's statement gave the Space Task Group both a future and a challenge. The STG had grown from thirty-three persons at its inception to 794 by mid-1961. A new facility dedicated to manned space flight was necessary to accomplish the challenge. Kennedy approved the new facility in principle as an adjunct to his emphasis on an enlarged space program. Congress, sensing the interest of the American people in responding to the earlier successes of the Soviet Union, approved the budget, and a site-survey team was established in August 1961. On September 19, 1961, James E. Webb, the new NASA administrator, announced that a new NASA center named the Manned Spacecraft Center would be built near Houston, Texas, on 1,000 acres of land transferred to the government by Rice University and an adjacent plot that the government purchased. The site was in Harris County near Clear Lake and was connected through Galveston Bay to the Gulf of Mexico. There was criticism that Vice President Lyndon B. Johnson and Houstonian Albert Thomas,qqv chairman of the Independent Offices Subcommittee of the House Appropriations Committee, had exercised undue political influence in the selection of Houston as the site of MSC. The charges were denied by NASA. Gilruth, now officially director of MSC, moved quickly to lease facilities in the nearby Houston area, while plans were completed for the construction of fourteen buildings at an estimated cost of $60 million to accommodate more than 3,000 persons. During the next year, as construction began on a permanent facility, NASA successfully launched three orbital missions. On May 15, 1963, Gordon Cooper completed twenty-two orbits of Earth in the final Mercury mission.
Aerospace medicine and manned space flight. Project Mercury provided confidence in the ability of the astronaut to perform satisfactorily in the weightless environment and in the capability of the spacecraft environmental-control system to support life in space. In addition, many worries about psychological and physiological dangers that could be associated with space and the weightless environment were dispelled. Several physiological problems did, however, emerge from the Mercury project. Dehydration was observed in every crew member, accompanied by decreased water consumption and increased urine output. Some degradation of performance capability was evident and was thought to be related to fatigue associated with sleep disturbances. Two astronauts experienced orthostatic hypotension after flight; soon after leaving the spacecraft their pulse rate increased and their blood pressure decreased as their cardiovascular systems were challenged by Earth's gravitational forces following their exposure to weightlessness. Postflight clinical evaluatio

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้ามไปยังหน้าหลัก ContentHome รัฐเท็กซัสมาคมประวัติศาสตร์ (TSHA)
เกตเวย์ดิจิตอลเท็กซัสประวัติศาสตร์เมนู iconsearch ไอคอนเมนูแถบด้านข้างไอคอนAEROSPACE ยา, ลินดอนบี SPACE CENTER AEROSPACE ยา, ลินดอนบีศูนย์อวกาศ ในฐานะที่เป็นศูนย์กลางของโครงการอวกาศแห่งชาติที่ลินดอนบีจอห์นสันศูนย์อวกาศได้กลายเป็นจุดสนใจของการวิจัยในการแพทย์การบินและอวกาศ. นาซ่าและยารักษาโรคการบินและอวกาศ การเปิดตัวที่ประสบความสำเร็จของดาวเทียมครั้งแรกของโลกโดยสหภาพโซเวียตเมื่อวันที่ 4 ตุลาคม 1957 เป็นขั้นตอนแรกในชุดของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ทำให้รัฐเท็กซับ้านของสหรัฐอเมริกาประจำโครงการอวกาศสำรวจที่ Sputnik ฉันให้เกิดแรงกระตุ้นให้ประธานาธิบดีดไวต์ดีในการเสนอและสภาคองเกรสอนุมัติการบินและอวกาศแห่งชาติพระราชบัญญัติซึ่งได้รับการลงนามในกฎหมายเมื่อวันที่ 29 กรกฏาคม 1958 ที่จะใช้การกระทำไอเซนฮาวที่เลือกคณะกรรมการที่ปรึกษาแห่งชาติวิชาการ NACA เร็ว ๆ นี้ได้เปลี่ยนชื่อเป็นชาตินาซาและตันคี ธ Glennan และฮิวจ์ดรายชื่อผู้ดูแลระบบและผู้บริหารรองผู้อำนวยการตามลำดับ แม้ว่าแผนสำหรับการบินอวกาศได้ดีภายใต้วิธีการก่อนที่สถานประกอบการของนาซ่าซึ่งเป็นหนึ่งในความสำคัญสูงสุดของนาซ่าคือการรวมงานที่ทำโดยห้องปฏิบัติการ NACA และบริการทางทหารและมุ่งเน้นเป้าหมายของการเปิดตัวบุคคลในการบินโคจรและกลับมาว่า คนได้อย่างปลอดภัยไปยังโลก เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้ Glennan จัดตั้งกลุ่มงานอวกาศที่ 5 พฤศจิกายน 1958 ที่ศูนย์การวิจัยแลงลีย์ภายใต้การดูแลของโรเบิร์ตอาร์ Gilruth ที่ได้รับอยู่ในแลงลีย์ตั้งแต่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยมินนิโซตาในปี 1936 ในช่วงปีก่อนที่นาซ่า , Glennan ประกอบเป็นกลุ่มที่มีอำนาจมากและแข็งแรงของวิศวกร รวมอยู่ในนั้นถูกหลายคนที่ต่อมากลายเป็นผู้มีอิทธิพลอย่างสูงทั้งในบทบาทเทคนิคและการจัดการในทุกอวกาศของนาซ่าโปรแกรมเที่ยวบิน กลุ่มคนเหล่านี้ก็มักซีมเอ Faget, คริสซีคราฟท์, จูเนียร์, พอลอีลูกเรือ, ดับบลิวแมทธิวส์ชาร์ลส์โรเบิร์ตโอ Piland และชาร์ลส์เจ Donlan เทคโนโลยีสำหรับเที่ยวบินอวกาศมาจากนายทหารฝ่ายเสนาธิการนี้ทุ่มเทและความคิดสร้างสรรค์ของวิศวกร แต่ความเชี่ยวชาญทางการแพทย์การบินและอวกาศอาศัยอยู่ในราชการทหารและในมหาวิทยาลัยได้รับการสนับสนุนโดยทหาร สหรัฐอเมริกากองทัพอากาศโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จัดขึ้นความเชี่ยวชาญที่จำเป็นในด้านสรีรวิทยาของการบินอวกาศ. หลังจากสงครามโลกครั้งที่สอง 130 นักวิทยาศาสตร์ชาวเยอรมันและวิศวกรนำโดยเวอร์เนอร์ฟอนบราวน์ถูกนำไปยังประเทศสหรัฐอเมริกาและประจำการที่ฟอร์บลิสใน El Paso, เท็กซัสที่จะดำเนินงานของพวกเขาในจรวด สหรัฐอเมริกากองทัพอากาศยังเกณฑ์บริการจำนวนของเยอรมันแพทย์ physiologists และนักจิตวิทยาที่ได้รับนิวเคลียสของกองทัพโปรแกรมทางการแพทย์การวิจัยในการสนับสนุนของระดับความสูงสูงและเครื่องบินความเร็วสูง หกเหล่านี้ได้รับมอบหมายให้เป็นแพทย์การวิจัยเพื่อโรงเรียนกองทัพอากาศเวชศาสตร์การบินที่ Randolph ฐานทัพอากาศในซานอันโตนิโอ แม้ว่าพวกเขาจะมีความเข้มข้นยาหลักในการบิน, การขยายตามธรรมชาติของโครงการวิจัยระดับสูงของพวกเขาดึงความสนใจของพวกเขาไปยังพื้นที่. ในปี 1948 เก้าปีก่อน Sputnik ฉัน พ.อ. แฮร์รี่กรัมอาร์มสตรองผู้บัญชาการของโรงเรียนแผงประชุมเพื่อหารือเกี่ยวกับ "Aeromedical ปัญหาของการท่องเที่ยวอวกาศ." อภิปรายรวมถึงการนำเสนอผลงานโดย Hubertus Strughold และไฮนซ์ฮาเบอร์สองของแพทย์เยอรมันและความเห็นจากที่ระบุไว้หกมหาวิทยาลัยและนักวิทยาศาสตร์ทหาร ที่แผงนี้ Strughold บัญญัติคำว่า "ยาพื้นที่." ต่อมาผ่านความเป็นเลิศของการทำงานของเขาเขาชื่อเล่นว่า "พระบิดาแห่งการแพทย์แผนพื้นที่." รากฐานของการแพทย์การบินและอวกาศในการสนับสนุนของการบินอวกาศที่ได้รับการจัดตั้งขึ้น เป็นงานวิจัยอย่างต่อเนื่องความกังวลขึ้นตลอดชุมชนทางการแพทย์นี้ว่าเที่ยวบินไร้น้ำหนักหนักจะมีผลต่อระบบทางสรีรวิทยาของผู้ที่บิน แพทย์เยอรมันไฮนซ์ฮาเบอร์และอ็อตโต Gauer ผู้สนับสนุนกองทัพอากาศโปรแกรมการบินยาตั้งข้อสังเกตว่าน้ำหนักอย่างจริงจังอาจส่งผลกระทบต่อ "ฟังก์ชั่นประสาทอัตโนมัติและในที่สุดการผลิตความรู้สึกที่รุนแรงมากของ succumbence เกี่ยวข้องกับความไร้ความสามารถที่จะทำหน้าที่แน่นอน." ความกังวลสำหรับอันตรายทางสรีรวิทยาและจิตวิทยาที่เกี่ยวข้องกับการบินอวกาศนี้ส่งผลในการจัดตั้งกลุ่มทางการแพทย์ในการดำเนินงานการบินและอวกาศในอวกาศกลุ่มงานในการแก้ไขปัญหา สมาชิกคนแรกของกลุ่มการแพทย์สองแพทย์กองทัพอากาศ พ.ต.ท. สแตนลีซีสีขาวและพลวิลเลียมเอ Augerson และนักจิตวิทยากองทัพเรือหนึ่งแอลโรเบิร์ต Voas. สนใจหลักของพวกเขาคือการเลือกเที่ยวบินลูกเรือและการฝึกอบรม เพื่อให้การติดต่อระหว่างพื้นที่กลุ่มงานกลุ่มการแพทย์, สำนักงานใหญ่ของนาซ่าและภายนอกทางการแพทย์และวิทยาศาสตร์เพื่อชีวิตกลุ่มชีวิตวิทยาศาสตร์คณะกรรมการที่ปรึกษาก่อตั้งขึ้นด้วย W. Randolph เลิฟเลซครั้งที่สองในฐานะประธาน คณะกรรมการมีบทบาทในการเลือกของนักบินอวกาศพุธ. ศูนย์ยานอวกาศและโครงการเมอร์คิวรี ความสำเร็จของกลุ่มงานอวกาศในอีกสามปีเป็นปรากฎการณ์ จรวดจับกลุ่ม Atlas และได้รับการคัดเลือกและหลังจากการทดสอบอย่างกว้างขวางคนนิยมสำหรับภารกิจ suborbital และโคจรตามลำดับ แคปซูลเมอร์ได้รับการออกแบบทดสอบและบิน ระบบสนับสนุนชีวิตถูกพัฒนาขึ้นเพื่อให้บรรยากาศที่ระบายอากาศที่ความดันที่มีการควบคุมอุณหภูมิและควบคุมความชื้น อาหารและระบบน้ำที่ถูกพัฒนาขึ้น ที่นอนได้รับการออกแบบมาเพื่อปกป้องนักบินอวกาศจากกองกำลังของการเปิดตัวการเร่งความเร็วสูงและเชื่อมโยงไปถึง. วางแผนนักบินอวกาศเลือกเริ่มอย่างจริงจังในปี 1958 ที่ 9 เมษายน 1959 ที่ประชุมข่าววอชิงตัน Glennan แนะนำเจ็ดนักบินทดสอบทหารเลือกสำหรับการเดินทางไปในอวกาศ . พวกเขาได้รับการคัดเลือก 30-2 ผู้สมัครที่ได้ผ่านการคัดกรองเบื้องต้นและขั้นตอนการประเมินได้รับการผ่านการตรวจร่างกายอย่างเข้มงวดที่คลินิกเลิฟเลซในเม็กซิโกและเคยผ่านการทดสอบด้านสิ่งแวดล้อมที่กว้างขวางทั้งกายและใจที่ไรท์ศูนย์พัฒนาอากาศ เดย์โอไฮโอ นักบินอวกาศคนแรกของอเมริกาเป็นพงษ์ผบ อลันเชพเพิร์บีแอลผบ วอลเตอร์เมตร Schirra จูเนียร์และแอลเอ็มสกอตต์คาร์เพนจากกองทัพเรือ; . รโดนัลด์เค Slayton, Capt แอลกอร์ดอนคูเปอร์และ ร.อ. เฝอ I. กริสซัมจากกองทัพอากาศ.. และ พ.ต.ท. เกล็นจอห์นเอชจากนาวิกโยธิน แพทย์สแตนเลย์สีขาวและโรเบิร์ต Voas เป็นสมาชิกของคณะกรรมการการเลือกนักบินอวกาศครั้งแรกที่เป็นประธานโดยชาร์ลส์ Donlan, ผู้ช่วยผู้จัดการโครงการอวกาศของกลุ่มงาน สองปีต่อมาเมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม 1961 อลันเชพเพิร์กลายเป็นชาวอเมริกันคนแรกในอวกาศเมื่อจรวดจับกลุ่มแคปซูลเพิ่มพื้นที่ของเขาเมอร์ในการบิน suborbital ห้าสิบหกนาทีและวินาทีน้ำหนัก ไม่นานหลังจากที่เที่ยวบินของ Shepard ประธานาธิบดี John F. Kennedy ในข้อความพิเศษที่นำเสนอต่อสภาคองเกรสในวันที่ 25 พฤษภาคม 1961 ที่ทำคำสั่งที่ได้รับผลกระทบอย่างลึกซึ้งโครงการอวกาศของอเมริกา เขากล่าวว่า "ผมเชื่อว่าประเทศนี้ควรกระทำตัวเองเพื่อให้บรรลุเป้าหมายก่อนทศวรรษนี้จะออกจากการเชื่อมโยงไปถึงคนที่อยู่บนดวงจันทร์และกลับมาเขาได้อย่างปลอดภัยกับโลก. ไม่มีโครงการพื้นที่เดียวในช่วงเวลานี้จะเป็นที่น่าประทับใจมากขึ้นเพื่อมนุษยชาติ หรือความสำคัญมากขึ้นสำหรับการสำรวจในระยะยาวของพื้นที่และไม่มีใครจะเป็นเรื่องยากหรือมีราคาแพงเพื่อให้บรรลุ ". คำสั่งของประธานาธิบดีเคนเนดีให้กลุ่มงานอวกาศทั้งในอนาคตและความท้าทาย STG เติบโต 30-3 ท่านที่ลงทะเบียนเรียนไป 794 ในช่วงกลางปี ​​1961 สิ่งอำนวยความสะดวกใหม่ที่ทุ่มเทให้กับการบินอวกาศเป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อให้บรรลุความท้าทาย เคนเนดี้ได้รับการอนุมัติสถานที่ใหม่ในหลักการเป็นส่วนเสริมที่จะให้ความสำคัญของเขาในโครงการอวกาศขยาย รัฐสภาตรวจจับความสนใจของคนอเมริกันในการตอบสนองต่อความสำเร็จก่อนหน้านี้ของสหภาพโซเวียตได้รับการอนุมัติงบประมาณและทีมสำรวจสถานที่ก่อตั้งขึ้นในเดือนสิงหาคม 1961 เมื่อวันที่ 19 กันยายน 1961, เจมส์อีเวบบ์ใหม่ของนาซา ผู้ดูแลระบบประกาศว่าศูนย์นาซาใหม่ที่ชื่อว่าศูนย์ยานอวกาศจะสร้างที่อยู่ใกล้ฮูสตัน, เท็กซัสใน 1,000 ไร่ของที่ดินที่โอนไปยังรัฐบาลโดยมหาวิทยาลัยไรซ์และพล็อตที่อยู่ติดกันว่ารัฐบาลซื้อ เว็บไซต์ที่อยู่ในแฮร์ริสเคาน์ตี้ใกล้เคลียร์เลคและได้รับการเชื่อมต่อผ่านกัลเวสตันอ่าวอ่าวเม็กซิโก มีการวิจารณ์ว่าเป็นรองประธานลินดอนบีจอห์นสันและโทมัสอัลเบิร์ Houstonian ประธาน qqv คณะอนุกรรมการสำนักงานอิสระของคณะกรรมการสรรบ้านได้ใช้อิทธิพลทางการเมืองที่ไม่เหมาะในการเลือกของฮุสตันเป็นที่ตั้งของ MSC ค่าใช้จ่ายที่ถูกปฏิเสธโดยองค์การนาซ่า Gilruth ตอนนี้ผู้อำนวยการอย่างเป็นทางการของ MSC ย้ายได้อย่างรวดเร็วเพื่อเช่าสิ่งอำนวยความสะดวกในสถานที่ใกล้เคียงพื้นที่เมืองฮุสตันในขณะที่มีแผนจะเสร็จสมบูรณ์สำหรับการก่อสร้างอาคารที่สิบสี่ที่มีค่าใช้จ่ายประมาณ $ 60,000,000 เพื่อรองรับกว่า 3,000 คน ในช่วงปีหน้าในขณะที่เริ่มการก่อสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกถาวรนาซาประสบความสำเร็จในการเปิดตัวสามภารกิจโคจร เมื่อวันที่ 15 พฤษภาคม 1963 กอร์ดอนคูเปอร์เสร็จยี่สิบสองวงโคจรของโลกในภารกิจสุดท้ายเมอร์. ยาการบินและอวกาศและการบินอวกาศ โครงการเมอร์คิวรีให้ความเชื่อมั่นในความสามารถของนักบินอวกาศที่จะดำเนินการเป็นที่น่าพอใจในสภาพแวดล้อมที่น้ำหนักและความสามารถในการส่งยานอวกาศของระบบการควบคุมสิ่งแวดล้อมเพื่อรองรับการใช้ชีวิตในพื้นที่ นอกจากนี้ยังมีความกังวลเกี่ยวกับอันตรายหลายด้านจิตใจและร่างกายที่อาจจะเกี่ยวข้องกับพื้นที่และสภาพแวดล้อมที่ถูกยกเลิกน้ำหนัก ปัญหาทางสรีรวิทยาหลายได้ แต่โผล่ออกมาจากโครงการเมอร์ การคายน้ำพบว่าในสมาชิกลูกเรือทุกคนมาพร้อมกับการใช้น้ำลดลงและเพิ่มขึ้นปัสสาวะออก ความสามารถในการย่อยสลายของผลการดำเนินงานบางส่วนก็เห็นได้ชัดและเป็นความคิดที่จะเกี่ยวข้องกับความเมื่อยล้าที่เกี่ยวข้องกับการนอนหลับ นักบินอวกาศสองประสบการณ์ความดันเลือดต่ำมีพยาธิสภาพหลังจากที่เที่ยวบิน; เร็ว ๆ นี้หลังจากที่ออกจากยานอวกาศอัตราชีพจรที่เพิ่มขึ้นและความดันเลือดของพวกเขาลดลงเมื่อระบบหัวใจและหลอดเลือดของพวกเขาถูกท้าทายโดยแรงโน้มถ่วงของโลกต่อไปของพวกเขาเพื่อเปิดรับน้ำหนัก evaluatio คลินิก Postflight

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ข้ามหลัก contenthome สมาคมประวัติศาสตร์รัฐ Texas ( tsha ) : ประตูดิจิตอลเท็กซัสประวัติศาสตร์
เมนูไอคอนเมนูไอคอนแถบด้านข้าง iconsearch

อวกาศยา ลินดอน บี. จอห์นสันศูนย์อวกาศ


อวกาศยา ลินดอน บี. จอห์นสันศูนย์อวกาศ . เป็นศูนย์กลางของโครงการอวกาศแห่งชาติ ลินดอน บี. จอห์นสันศูนย์อวกาศได้กลายเป็นโฟกัสของวิจัยด้านเวชศาสตร์การบิน .
นาซาและเวชศาสตร์การบินและอวกาศ ประสบความสำเร็จเปิดตัวแรกของโลก โดยดาวเทียมสหภาพโซเวียตเมื่อ 4 ตุลาคม 1957 เป็นขั้นตอนแรกในชุดของเหตุการณ์ที่ทำให้รัฐ เท็กซัส บ้านแห่งสหรัฐอเมริกาประจำโปรแกรมการสำรวจพื้นที่ เครื่องผมมีแรงผลักดันให้ประธานาธิบดีดไวต์ดี.ไอเซนฮาวร์เสนอและรัฐสภาอนุมัติกฎหมายการบินและอวกาศแห่งชาติ ซึ่งได้ลงนามเป็นกฎหมายเมื่อวันที่ 29 , 1958 เพื่อดำเนินการตามพระราชบัญญัติ , ไอเซนฮาวร์แห่งชาติเพื่อเลือกคณะกรรมการที่ปรึกษาวิชาการ ส่วน NACA ทันทีเปลี่ยนชื่อหรือองค์การบริหารการบินและอวกาศแห่งชาติ และ คีธ glennan ฮิวจ์ ไดรย์เดน และชื่อผู้บริหารและผู้ดูแลระบบรองตามลำดับ แม้ว่าแผนการจัดการพื้นที่การบินเป็นอย่างดีภายใต้วิธีการก่อนที่ตั้งของนาซา หนึ่งของนาซาที่มีลำดับความสำคัญได้รวมงานที่ทำโดย NACA ห้องปฏิบัติการและบริการทหารและมุ่งเน้นไปที่เป้าหมายของการเปิดตัวบุคคลในเที่ยวบินโคจรและกลับคนๆนั้นได้อย่างปลอดภัยบนโลกใบนี้ เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้glennan สร้างพื้นที่งานกลุ่มที่ 5 พฤศจิกายน 1958 ที่แลงลีย์ศูนย์วิจัยภายใต้ทิศทางของ โรเบิร์ต อาร์ gilruth , ที่ได้รับในแลงลีย์ตั้งแต่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยมินนิโซตา 1936 . ในช่วงปีก่อนหน้านี้นาซา , glennan ประกอบกลุ่มมากเก่งและแข็งแรงของวิศวกร รวมอยู่ในนั้นหลายคน ซึ่งต่อมากลายเป็นมีอิทธิพลสูงทั้งในด้านเทคนิคและการจัดการ ในทั้งหมดของนาซ่าประจำพื้นที่การบินโปรแกรม ในหมู่เหล่านี้คือ แม็กซิม . แฟจิต คริสโตเฟอร์ ซี. คราฟท์ , จูเนียร์ , Paul E . ผู้จัดการฝ่ายการเงิน ชาร์ลส์ ดับเบิลยู แมทธิวส์ , โรเบิร์ต โอ piland และชาร์ลส์เจ. ดอนลาน . เทคโนโลยีสําหรับนักบินบินมาจากนี้โดยเฉพาะ และแยบยล cadre ของวิศวกรแต่อวกาศแพทย์เชี่ยวชาญอยู่ในกองทัพและในมหาวิทยาลัย โดยได้รับการสนับสนุนจากทหาร กองทัพอากาศสหรัฐ โดยเฉพาะ จัดเป็นความเชี่ยวชาญในด้านสรีรวิทยาการบิน อวกาศ
หลังจากสงครามโลกครั้งที่สองนักวิทยาศาสตร์และวิศวกร 130 เยอรมัน นำโดย เวอร์เนอร์ ฟอน บราวน์ ถูกพาไปยังสหรัฐอเมริกา และประจำอยู่ที่ป้อมบลิสใน El Paso , เท็กซัส