Kestrel shot a withering glare down

Kestrel shot a withering glare down at the swordswoman who’d whispered it from the brush below. A soldier of the Stormguard knew better than to speak after positions were taken. Still, every woman hiding outside the indistinct farmhouse that evening had stood watch over the burial of the blonde woman who now struggled to unload a goat from a battered old cart outside the farmhouse. Julia should have been a ghost.

The goat pulled at its rope, crying like a child.

Kestrel waited in the tangled branches of an olive tree for Catherine’s signal in the same position she’d held for hours. The feeling had gone out of her legs long before. Her bow laid out sidelong in front of her, stringed with steel. She rubbed her gloved thumb and fingerpads together, savoring the spark under her skin, but she wouldn’t use energy arrows that night. Metal shattered glass, if the bow was strung heavy enough, and the detached Stormguard unit hadn’t used magic since crossing into Gythian territory. Techies didn’t trust magic, and the last thing they needed in this land of smog and machines was attention.

Poking her tongue into her cheek, she watched the queen’s sister through her scope. Mothering twins had softened Julia’s body, and there were laugh lines by her eyes, but there was no doubt. After Julia went inside, Kestrel curled her toes to get the feeling back, rolled her right shoulder, sank her thigh into a knob in the branch, fit an arrow into the nock and hooted an owl call. Catherine whistled back the command to hold.

The goat bleated louder and sadder as the sun sank. Nothing stirred in the surrounding brush and trees. Inside the window, Julia argued with her husband, some nobody from the rebel tech army. The twins flashed by in their pajamas, chasing one another to their beds. The boy gave out a shout that shook the ground and the setting sun brightened, then dimmed. Mageborn, Kestrel mused in silence. No wonder the queen wanted them unharmed. She waited until the kids were tucked in, took aim at the left edge of a front window away from the bedrooms, then repeated her signal. Catherine whistled again to hold.

Night deepened, stars poking out that never showed above the bright light of Mont Lille. The man inside gestured with a wrench. Julia slammed a door. The goat’s shrieks twisted Kestrel’s nerves into a tight bundle. She’d hold position all night if needed, but every minute she waited was a minute something could go wrong.

The man clamped a gauntlet on one arm. Animalistic hoots and whistles sounded from varied positions. Catherine’s hold command repeated again and the goat cried and something wasn’t right; they should have attacked an hour ago. “What the hell is she waiting for?” the swordswoman grumbled. Kestrel was used to lone missions, not all of this group planning. Too many other people to depend on. Too much noise. Couldn’t think.

She let an arrow fly, and the goat shut up.

The signals paused; someone in the brush snickered. Kestrel fit another arrow into its nock. The man paused, looked at his own reflection in the nearest window, then raced across the farmhouse to Julia.

“He knows,” breathed the woman aground, bellying forward in the brush sword first.

The whispers of steel unsheathing sounded all over the olive grove. Somewhere, a blue wisp of magic snapped on and off in the air. A glowing blue shield hummed to life. Hearts pounded in throats. The man inside struggled into his armor, his wife pinching her fingers on the clamps trying to help. It was “go time,” and all they needed was Catherine’s whistle.

The whistle never came.

Kestrel pulled back, knuckles resting on the place where her jaw met her skull, three fingers under the knock, shoulderblade pinching her spine, and on her exhale …

… released.

By the time the front window shattered, Kestrel had swung down from the tree. Ignoring the burning pins and needles in her legs, she ducked low and closed in on the farmhouse.

Hanging from the windowsill by one hand, her bow slung over one shoulder, she glanced back at the storm of magic and steel following behind. Catherine stood behind the attack, tears in her eyes, a raven’s neck broken in her fist, another landing on her shoulder with an enraged scream.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Kestrel ยิงแสงจ้า withering ลงที่ swordswoman ที่มีเกมส์มันจากแปรงที่ด้านล่าง ทหารของ Stormguard รู้ดีกว่าการพูดหลังจากได้รับตำแหน่ง ยังคง ผู้หญิงทุกคนซ่อนนอกคุณภาพ indistinct ที่เย็นได้ยืนดูผ่านที่ฝังศพของผู้หญิงสีบลอนด์ที่ตอนนี้ ต่อสู้เพื่อปลดปล่อยแพะจากเกวียนเก่าที่ battered นอกคุณภาพ จูเลียควรได้ผีทำลายแพะที่เป็นเชือก ร้องไห้เหมือนเด็กรอ kestrel สาขา tangled ของใบมะกอกสำหรับแคทเธอรีนสัญญาณในตำแหน่งเดียวกันที่เธอได้จัดชั่วโมง ความรู้สึกก็หายไปจากเธอขายาวก่อน โบว์เธอวาง sidelong หน้าเธอ เครื่องสายกับเหล็ก เธอ rubbed เธอนิ้วหัวแม่มือ gloved และ fingerpads เข้าด้วยกัน พร้อมด้วยประกายภายใต้ผิวของเธอ แต่เธอจะไม่ใช้ลูกศรพลังงานคืน โลหะแก้วมลาย ถ้าคันธนูถูก strung หนักพอ หน่วย Stormguard เดี่ยวไม่ได้วิเศษตั้งแต่ข้ามเข้าไปในดินแดน Gythian นักพัฒนาไม่เชื่อเวทมนตร์ และสิ่งสุดท้ายที่พวกเขาจำเป็นต้องใช้ในแผ่นดินนี้ของหมอกควันและเครื่องจักรมีความสนใจ เธอ poking เธอลิ้นในแก้ม เห็นน้องสาวของพระราชินีผ่านขอบเขตของเธอ ฝาแฝด mothering ได้ก่อร่างกายของจูเลีย และมีหัวเราะรายการ โดยดวงตาของเธอ แต่มีข้อสงสัย หลังจากที่จูเลียไปภายใน Kestrel ม้วนงอเท้าของเธอจะได้รับความรู้สึกหลัง ไหล่ขวาของเธอ ม้วนจมสะโพกของเธอลงในปุ่มในสาขา เข้าลูกศรหมุนนก และ hooted การเรียกนกฮูก แคทเธอรี whistled กลับสั่งเก็บแพะ bleated เสียงที่ดัง และ sadder เป็นดวงอาทิตย์จม ไม่มีอะไรกวนแปรงและต้นไม้โดยรอบ ภายในหน้าต่าง จูเลียโต้เถียงกับสามี บางคนจากกองทัพกบฏเทค คู่ถ่ายโดยในชุดนอนของพวกเขา ไล่กันไปเตียงของพวกเขา Shout ที่จับพื้นดินให้เด็ก และพระอาทิตย์ตกที่ สบาย ๆ แล้ว สีจาง Mageborn, Kestrel mused ในความเงียบ พบราชินีต้องไปผจญ เธอรอจนเด็กถูกซ่อนตัวอยู่ใน ใช้จุดมุ่งหมายที่ขอบด้านซ้ายของหน้าต่างด้านหน้าออกจากห้องนอน แล้วซ้ำสัญญาณของเธอ แคทเธอรี whistled อีกครั้งเพื่อเก็บ คืนราย ดาว poking ออกที่ไม่เคยพบเหนือแสงสว่างของลีลมง คนภายใน gestured กับประแจ จูเลียถาโถมประตู ของแพะ shrieks บิดเส้นประสาทของ Kestrel เป็นกลุ่มแน่น เธอจะเก็บตำแหน่งคืนทั้งหมดหากจำเป็น แต่ทุกนาทีที่เธอรอ นาทีสิ่งที่สามารถไป ผู้ชาย clamped gauntlet แขนข้างหนึ่ง Animalistic hoots และนกหวีดแต่เพียงแห่งจากตำแหน่งแตกต่างกัน แคทเธอรีนระงับคำสั่งซ้ำอีกครั้ง และแพะร้องสิ่งที่ไม่ถูก พวกเขาควรโจมตีหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา "อะไรนรกเธอรอ" swordswoman ที่ grumbled Kestrel ถูกใช้เพื่อภารกิจเกาะโหลน ไม่ทั้งหมดของกลุ่มการวางแผนนี้ มากเกินไปคนอื่นพึ่ง เสียงรบกวนมากเกินไป ไม่คิดว่าเธอปล่อยให้บินเป็นลูกศร และแพะหุบสัญญาณหยุดชั่วคราว คนในแปรง snickered Kestrel เข้าอีกลูกศรหมุนของนก คนหยุดชั่วคราว มองตนเองสะท้อนในหน้าต่างที่ใกล้ที่สุด นั้น raced ในคุณภาพการให้จูเลีย "เขารู้ว่า แก่ผู้หญิงที่ aground, bellying ไปในดาบแปรงก่อน Whispers ของเหล็ก unsheathing แต่เพียงแห่งทั่วผลไม้มะกอก ที่ใดที่หนึ่ง กำมือสีน้ำเงินของจัดชิด และปิดในอากาศ โล่สีฟ้าเร่าร้อน hummed ชีวิต แดงโขลกในลำคอ ต่อสู้มนุษย์ภายในเป็นเกราะของเขา ภรรยาของเขาจับมือของเธอบน clamps พยายามช่วยเหลือ ได้เวลา "ไป", และทั้งหมดที่พวกเขาต้องถูกนกหวีดแคทเธอรีน นกหวีดไม่เคยมาKestrel พับ ขาวาง บนที่ขากรรไกรของเธอพบกะโหลกศีรษะของเธอ มือที่สามภายใต้เคาะ shoulderblade จับกระดูกสันหลังของเธอ และเธอหายใจออก... ...ออกการกระจกแตกเป็นเสี่ยง ๆ Kestrel มี swung ลงจากต้นไม้ ละเว้นการเขียนพินและเข็มในขาของเธอ เธอหัวเราะต่อต่ำ และปิดในคุณภาพ แขวนจาก windowsill ที่มือหนึ่ง โบว์เธอ slung ไหล่กว่าหนึ่ง เธอ glanced ที่พายุของ magic และเหล็กตามหลัง แคทเธอรียืนอยู่เบื้องหลังการโจมตี น้ำตาในดวงตาของเธอ ของ raven คอหักในกำปั้นของเธอ อื่นจอดบนไหล่ของเธอด้วยการกรี๊ดสนั่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เหยี่ยวเคสเตรลยิงกวาดเรียบแสงจ้าที่ swordswoman ใครจะกระซิบจากแปรงด้านล่าง ทหารของ stormguard รู้ดีกว่าที่จะพูดหลังจากได้ตำแหน่งแล้ว แต่ผู้หญิงทุกคนซ่อนนอกบ้านไร่ . ตอนเย็นต้องยืนเฝ้างานศพ ของผู้หญิงสีบลอนด์ที่ตอนนี้พยายามที่จะขนแพะจากซึ้งรถนอกเก่าบ้านไร่จูเลีย น่าจะเป็นผี

แพะดึงเชือก , ร้องไห้เหมือนเด็กๆ

Kestrel อยู่หนาของกิ่งต้นมะกอกสำหรับแคทเธอรีนเป็นสัญญาณในตำแหน่งเดียวกันเธอจะจัดขึ้นสำหรับชั่วโมง ความรู้สึกที่ได้ไปออกจากขาของเธอยาวก่อน เธอก้มวางเอียงไปข้างหนึ่ง ต่อหน้าเธอ เครื่องสาย กับเหล็ก เธอลูบนิ้วถุงมือของเธอ และ fingerpads ด้วยกันกำลังจุดประกายภายใต้ผิวของเธอ แต่เธอจะไม่ใช้พลังงานลูกศรในคืนนั้น โลหะ กระจกที่แตก ถ้าธนูก็เครียดหนักพอและเดี่ยว stormguard หน่วยไม่ใช้เวทมนตร์ เพราะ gythian ข้ามเข้าไปในดินแดน ผู้เชี่ยวชาญไม่ได้วิเศษ เชื่อใจ และสิ่งสุดท้ายที่พวกเขาต้องการในที่ดินของเครื่องหมอกควันและมีความสนใจ

จิ้มลิ้นในแก้มเธอมองดูน้องสาวของราชินีผ่านขอบเขตของเธอ มารดาฝาแฝดที่มีร่างกายอ่อนนุ่ม จูเลีย และมีหัวเราะบรรทัด ด้วยดวงตา แต่ไม่มีข้อสงสัย หลังจากที่จูเลียเดินเข้าไป เคสเตรลขดนิ้วเท้าของเธอรับความรู้สึกหลังไหล่ขวาของเธอรีด , จมต้นขาของเธอเป็นลูกบิดในสาขาพอดี ลูกศรลงและบรรจุ hooted นกฮูกเรียก แคทเธอรีน เป่าปาก กลับสั่งให้ถือ .

แพะ bleated ดังขึ้นและเศร้าเหมือนดวงอาทิตย์จม ไม่มีอะไรกวนในรอบแปรงต้นไม้ ภายในหน้าต่าง จูเลียทะเลาะกับสามี บางคนไม่มีใครจากกบฏเทคกองทัพ ฝาแฝดแวบโดยในชุดนอนของเขา ไล่คนอื่นไปเตียงของพวกเขา เด็กก็ตะโกนว่า พื้นดินสั่นและพระอาทิตย์สว่างแล้วมัวๆ mageborn Kestrel , รำพึงในความเงียบไม่สงสัยเลยว่าทำไมราชินีต้องการพวกเขาไม่เป็นอันตราย เธอรอจนกระทั่งเด็กๆ อยู่ใน เล็งไปที่ขอบด้านซ้ายของหน้าต่างด้านหน้าห่างจากห้องนอน แล้วทำซ้ำสัญญาณของเธอ แคทเธอรีนเป่าปากอีกนะ

เมื่อคืนแนบแน่น ดาวโผล่ออกมาที่ไม่เคยพบข้างต้นแสงสว่างของ Mont ลีล . คนวงในชี้นิ้วบอกว่ากับประแจ จูเลีย กระแทกประตูแพะนั่นกรีดร้องบิด Kestrel เป็นเส้นประสาทเป็นมัดแน่น เธอจะอยู่ในตำแหน่งได้ทั้งคืนถ้าจำเป็น แต่ทุกนาทีที่เธอรอเป็นนาที สิ่งที่สามารถไปผิด

ผู้ชายทำงานหนัก หนีบแขนเดียว hoots เหมือนพวกสัตว์และนกหวีดเป่าจากตำแหน่งที่แตกต่างกัน แคทเธอรีนถือคำสั่งทำซ้ำอีกครั้งและแพะร้องและสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ;พวกเขาควรจะโจมตีเมื่อชั่วโมงที่แล้ว " เธอเป็นอะไรรอ " swordswoman คร่ำครวญ . เหยี่ยวเคสเตรลถูกใช้ในภารกิจเดียว ไม่ใช่ทั้งหมดของกลุ่มนี้วางแผน คนอื่นมากเกินไปที่จะพึ่งพา เสียงดังเกินไป ไม่สามารถคิด

เธอปล่อยให้ลูกธนูบินและแพะเงียบ

สัญญาณหยุดชั่วคราว ; คนที่แปรง snickered . เหยี่ยวเคสเตรลพอดีลูกศรอื่นลงบรรจุ . ผู้ชายที่หยุดชั่วคราวมองภาพสะท้อนของตัวเองในหน้าต่างที่ใกล้ที่สุด แล้ววิ่งข้ามบ้านไร่กับจูเลีย

" เขารู้ว่า " ลมหายใจผู้หญิงสิ่งกีดขวาง bellying ข้างหน้าปัดดาบแรก

เสียงดึงเสียงกระซิบของเหล็กทั่วสวนมะกอก บาง ขมวดสีฟ้าของมายากลหักคอ และออกไปในอากาศ แบบเรืองแสงสีฟ้าโล่ hummed เพื่อชีวิต หัวใจโขลกในลำคอผู้ชายที่เข้าไปต่อสู้ในชุดเกราะของเขา ภรรยาของเขาหยิกนิ้วของเธอบนยึด พยายามจะช่วย มันคือ " เวลา " และทั้งหมดที่พวกเขาต้องการคือแคทเธอรีน นกหวีด

เสียงนกหวีดไม่เคยมา

Kestrel ดึงกลับ , knuckles พักผ่อนในสถานที่ที่ขากรรไกรของเธอพบกะโหลกนาง สามนิ้วใต้ก๊อก shoulderblade หยิกกระดูกสันหลังของเธอ และเมื่อเธอหายใจออก . . . . . . .



. . . . . . . ปล่อยตัวโดยเวลาที่กระจกหน้าร้าว เหยี่ยวเคสเตรลได้เหวี่ยงลงมาจากต้นไม้ ไม่สนใจเขียน หมุดและเข็มในขาของเธอ เธอดำน้ำต่ำและปิดในบ้านไร่

ที่ห้อยจากขอบหน้าต่าง โดยมือข้างหนึ่งของเธอ คันธนูสะพายบนไหล่ เธอมองกลับไปที่พายุของเวทมนตร์และเหล็กตามข้างหลัง แคทเธอรีนยืนอยู่เบื้องหลัง น้ำตาในดวงตาของเรเวนคอหักในมือของเธอลงบนไหล่ของเธออีกด้วย
โกรธร้อง