When a new film from Quentin Tarant

When a new film from Quentin Tarantino is released, a film as original and awash in genre-geometry as Inglourious Basterds, the post-viewing sensation that follows remains difficult to describe. In Kill Bill Vol. 1, there is a scene set inside the House of Blue Leaves in which Uma Thurman’s Bride blinks and the film switches from black and white to color. A sizable light switch is then thrown by a yakuza. In seconds, the screen turns a cool midnight blue. At that moment the aural equivalent of digital goosebumps chimes unusually through the speakers. Now everything on screen appears the same but is different, renergized and alive. I remember watching this scene and realizing that it inexplicably captures how I feel after a QT film; the difference being that the sensation of a QT film is not flicked instantaneously; it spreads over the following weeks and months as if by a potent time-release capsule. In addition, as this sensation is occuring at a personal level, Tarantino’s characters and images are similarly infiltrating and titillating the collective mind of endless media, fellow cinephiles, and general moviegoers. Pop-culture synapses connect further until a single Tarantino character is loaded into the permanent highlight reel of a respective year, for film or otherwise. It’s the lysergic, symbiotic propaganda of a true genius.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อภาพยนตร์เรื่องใหม่จากเควนตินทารันติโนจะถูกปล่อยออกภาพยนตร์เช่นเดิมและจมอยู่ใต้น้ำในรูปแบบเรขาคณิตเป็น Inglourious Basterds, ความรู้สึกหลังการรับชมต่อไปนี้ยังคงเป็นเรื่องยากที่จะอธิบาย ใน Kill Bill Vol 1, มีฉากที่ตั้งอยู่ภายในบ้านของใบสีฟ้าในที่ Uma Thurman ของเจ้าสาวกระพริบและสวิทช์ภาพยนตร์จากสีดำและสีขาวเป็นสี สวิทช์ไฟขนาดใหญ่ถูกโยนแล้วโดยยากูซ่า ในวินาทีหน้าจอจะเปลี่ยนสีฟ้าเย็นเที่ยงคืน ในขณะที่เทียบเท่าหูของขนลุกดิจิตอลตีระฆังผิดปกติผ่านลำโพง ตอนนี้ทุกอย่างจะปรากฏขึ้นบนหน้าจอเหมือนกัน แต่จะแตกต่างกันและมีชีวิต renergized ผมจำได้ว่าดูฉากนี้และตระหนักว่ามันลึกลับจับวิธีการที่ฉันรู้สึกหลังจากที่ภาพยนตร์ QT; ความแตกต่างที่ถูกความรู้สึกของความเป็นหนังน่ารักที่ไม่ได้สะบัดทันที; มันจะกระจายในช่วงสัปดาห์ต่อเดือนเช่นถ้าโดยแคปซูลเวลาการเปิดตัวที่มีศักยภาพ นอกจากนี้ยังเป็นความรู้สึกนี้เกิดขึ้นในระดับส่วนบุคคลยียวนตัวอักษรและภาพในทำนองเดียวกันการแทรกซึมเข้าไปปิดล้อมและจิตใจรวมของสื่อที่ไม่มีที่สิ้นสุด cinephiles เพื่อนและผู้ชมทั่วไป ประสาทวัฒนธรรมป๊อปเชื่อมต่อไปจนกว่าตัวละครยียวนเดียวจะโหลดลงในไฮไลท์รีลถาวรของปีตามลำดับสำหรับภาพยนตร์หรือมิฉะนั้น มัน lysergic การโฆษณาชวนเชื่อทางชีวภาพของอัจฉริยะอย่างแท้จริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อภาพยนตร์เรื่องใหม่จาก เควนติน ตารันติโนออกฟิล์มเป็นต้นฉบับและจมอยู่ใต้น้ำในเรขาคณิตประเภทยุทธการเดือดเชือดนาซี โพสต์ดูความรู้สึกที่ตามมายังคงยากที่จะอธิบาย ในฆ่าบิลเล่ม 1 มีฉากในบ้านใบไม้สีน้ำเงินซึ่งเป็น Uma Thurman เจ้าสาวกระพริบตาและภาพยนตร์สวิตช์จากขาวดำและสีสวิตช์แสงขนาดใหญ่ถูกโยนโดยยากูซ่า ในไม่กี่วินาที หน้าจอจะเปลี่ยนเป็นเย็นสีฟ้าเที่ยงคืน . ในช่วงเวลานั้นเทียบเท่ากับหูของคนโง่ดิจิตอลระฆังผิดปกติผ่านลำโพง ตอนนี้ทุกอย่างบนหน้าจอจะปรากฏขึ้นเหมือนกัน แต่จะแตกต่างกัน รีเนอไจซ์ และมีชีวิตอยู่ ผมจำได้ว่าดูฉากนี้ และตระหนักว่ามันลึกลับจับผมรู้สึกยังไงหลังจากที่ QT ฟิล์มความแตกต่างที่เพทนาของ Qt ฟิล์มไม่สะบัดไปทันที มันกระจายไปตามสัปดาห์และเดือนเหมือนต้าเวลาปล่อยแคปซูล นอกจากนี้ เป็น ความรู้สึกนี้จะเกิดขึ้นในระดับบุคคล ตารันติโน่เป็นอักขระและภาพเป็นเหมือนกับการแทรกซึม และ titillating จิตใจโดยรวมของสื่อ เพื่อน cinephiles ไม่มีที่สิ้นสุด และผู้ชมทั่วไปเส้นประสาทเชื่อมต่อไปจนถึงวัฒนธรรมเดียว ตารันติโนตัวละครจะโหลดลงในถาวรรีลไฮไลท์ของปีนั้นๆ สำหรับภาพยนตร์หรืออื่น ๆ มัน lysergic โฆษณาชวนเชื่อ symbiotic ของอัจฉริยะจริง