Crusoe is an Englishman from the to

Crusoe is an Englishman from the town of York in the seventeenth century, the youngest son of a merchant of German origin. Encouraged by his father to study law, Crusoe expresses his wish to go to sea instead. His family is against Crusoe going out to sea, and his father explains that it is better to seek a modest, secure life for oneself. Initially, Robinson is committed to obeying his father, but he eventually succumbs to temptation and embarks on a ship bound for London with a friend. When a storm causes the near deaths of Crusoe and his friend, the friend is dissuaded from sea travel, but Crusoe still goes on to set himself up as merchant on a ship leaving London. This trip is financially successful, and Crusoe plans another, leaving his early profits in the care of a friendly widow. The second voyage does not prove as fortunate: the ship is seized by Moorish pirates, and Crusoe is enslaved to a potentate in the North African town of Sallee. While on a fishing expedition, he and a slave boy break free and sail down the African coast. A kindly Portuguese captain picks them up, buys the slave boy from Crusoe, and takes Crusoe to Brazil. In Brazil, Crusoe establishes himself as a plantation owner and soon becomes successful. Eager for slave labor and its economic advantages, he embarks on a slave-gathering expedition to West Africa but ends up shipwrecked off of the coast of Trinidad.



Crusoe soon learns he is the sole survivor of the expedition and seeks shelter and food for himself. He returns to the wreck’s remains twelve times to salvage guns, powder, food, and other items. Onshore, he finds goats he can graze for meat and builds himself a shelter. He erects a cross that he inscribes with the date of his arrival, September 1, 1659, and makes a notch every day in order never to lose track of time. He also keeps a journal of his household activities, noting his attempts to make candles, his lucky discovery of sprouting grain, and his construction of a cellar, among other events. In June 1660, he falls ill and hallucinates that an angel visits, warning him to repent. Drinking tobacco-steeped rum, Crusoe experiences a religious illumination and realizes that God has delivered him from his earlier sins. After recovering, Crusoe makes a survey of the area and discovers he is on an island. He finds a pleasant valley abounding in grapes, where he builds a shady retreat. Crusoe begins to feel more optimistic about being on the island, describing himself as its “king.” He trains a pet parrot, takes a goat as a pet, and develops skills in basket weaving, bread making, and pottery. He cuts down an enormous cedar tree and builds a huge canoe from its trunk, but he discovers that he cannot move it to the sea. After building a smaller boat, he rows around the island but nearly perishes when swept away by a powerful current. Reaching shore, he hears his parrot calling his name and is thankful for being saved once again. He spends several years in peace.

One day Crusoe is shocked to discover a man’s footprint on the beach. He first assumes the footprint is the devil’s, then decides it must belong to one of the cannibals said to live in the region. Terrified, he arms himself and remains on the lookout for cannibals. He also builds an underground cellar in which to herd his goats at night and devises a way to cook underground. One evening he hears gunshots, and the next day he is able to see a ship wrecked on his coast. It is empty when he arrives on the scene to investigate. Crusoe once again thanks Providence for having been saved. Soon afterward, Crusoe discovers that the shore has been strewn with human carnage, apparently the remains of a cannibal feast. He is alarmed and continues to be vigilant. Later Crusoe catches sight of thirty cannibals heading for shore with their victims. One of the victims is killed. Another one, waiting to be slaughtered, suddenly breaks free and runs toward Crusoe’s dwelling. Crusoe protects him, killing one of the pursuers and injuring the other, whom the victim finally kills. Well-armed, Crusoe defeats most of the cannibals onshore. The victim vows total submission to Crusoe in gratitude for his liberation. Crusoe names him Friday, to commemorate the day on which his life was saved, and takes him as his servant.

Finding Friday cheerful and intelligent, Crusoe teaches him some English words and some elementary Christian concepts. Friday, in turn, explains that the cannibals are divided into distinct nations and that they only eat their enemies. Friday also informs Crusoe that the cannibals saved the men from the shipwreck Crusoe witnessed earlier, and that those men, Spaniards, are living nearby. Friday expresses a longing to return to his people, and Crusoe is upset at the prospect of losing Friday. Crusoe then entertains the idea of making contact with the Spaniards, and Friday admits that he would rather die than lose Crusoe. The two build a boat to visit the cannibals’ land together. Before they have a chance to leave, they are surprised by the arrival of twenty-one cannibals in canoes. The cannibals are holding three victims, one of whom is in European dress. Friday and Crusoe kill most of the cannibals and release the European, a Spaniard. Friday is overjoyed to discover that another of the rescued victims is his father. The four men return to Crusoe’s dwelling for food and rest. Crusoe prepares to welcome them into his community permanently. He sends Friday’s father and the Spaniard out in a canoe to explore the nearby land.

Eight days later, the sight of an approaching English ship alarms Friday. Crusoe is suspicious. Friday and Crusoe watch as eleven men take three captives onshore in a boat. Nine of the men explore the land, leaving two to guard the captives. Friday and Crusoe overpower these men and release the captives, one of whom is the captain of the ship, which has been taken in a mutiny. Shouting to the remaining mutineers from different points, Friday and Crusoe confuse and tire the men by making them run from place to place. Eventually they confront the mutineers, telling them that all may escape with their lives except the ringleader. The men surrender. Crusoe and the captain pretend that the island is an imperial territory and that the governor has spared their lives in order to send them all to England to face justice. Keeping five men as hostages, Crusoe sends the other men out to seize the ship. When the ship is brought in, Crusoe nearly faints.

On December 19, 1686, Crusoe boards the ship to return to England. There, he finds his family is deceased except for two sisters. His widow friend has kept Crusoe’s money safe, and after traveling to Lisbon, Crusoe learns from the Portuguese captain that his plantations in Brazil have been highly profitable. He arranges to sell his Brazilian lands. Wary of sea travel, Crusoe attempts to return to England by land but is threatened by bad weather and wild animals in northern Spain. Finally arriving back in England, Crusoe receives word that the sale of his plantations has been completed and that he has made a considerable fortune. After donating a portion to the widow and his sisters, Crusoe is restless and considers returning to Brazil, but he is dissuaded by the thought that he would have to become Catholic. He marries, and his wife dies. Crusoe finally departs for the East Indies as a trader in 1694. He revisits his island, finding that the Spaniards are governing it well and that it has become a prosperous colony.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Crusoe is an Englishman from the town of York in the seventeenth century, the youngest son of a merchant of German origin. Encouraged by his father to study law, Crusoe expresses his wish to go to sea instead. His family is against Crusoe going out to sea, and his father explains that it is better to seek a modest, secure life for oneself. Initially, by EnormouSales"> Robinson is committed to obeying his father, but he eventually succumbs to temptation and embarks on a ship bound for London with a friend. When a storm causes the near deaths of Crusoe and his friend, the friend is dissuaded from sea travel, but Crusoe still goes on to set himself up as merchant on a ship leaving London. This trip is financially successful, and Crusoe plans another, leaving his early profits in the care of a friendly widow. The second voyage does not prove as fortunate: the ship is seized by Moorish pirates, and Crusoe is enslaved to a potentate in the North African town of Sallee. While on a fishing expedition, he and a slave boy break free and sail down the African coast. A kindly Portuguese captain picks them up, buys the slave boy from Crusoe, and takes Crusoe to Brazil. In Brazil, Crusoe establishes himself as a plantation owner and soon becomes successful. Eager for slave labor and its economic advantages, he embarks on a slave-gathering expedition to West Africa but ends up shipwrecked off of the coast of Trinidad. Crusoe soon learns he is the sole survivor of the expedition and seeks shelter and food for himself. He returns to the wreck’s remains twelve times to salvage guns, powder, food, and other items. Onshore, he finds goats he can graze for meat and builds himself a shelter. He erects a cross that he inscribes with the date of his arrival, September 1, 1659, and makes a notch every day in order never to lose track of time. He also keeps a journal of his household activities, noting his attempts to make candles, his lucky discovery of sprouting grain, and his construction of a cellar, among other events. In June 1660, he falls ill and hallucinates that an angel visits, warning him to repent. Drinking tobacco-steeped rum, Crusoe experiences a religious illumination and realizes that God has delivered him from his earlier sins. After recovering, Crusoe makes a survey of the area and discovers he is on an island. He finds a pleasant valley abounding in grapes, where he builds a shady retreat. Crusoe begins to feel more optimistic about being on the island, describing himself as its “king.” He trains a pet parrot, takes a goat as a pet, and develops skills in basket weaving, bread making, and pottery. He cuts down an enormous cedar tree and builds a huge canoe from its trunk, but he discovers that he cannot move it to the sea. After building a smaller boat, he rows around the island but nearly perishes when swept away by a powerful current. Reaching shore, he hears his parrot calling his name and is thankful for being saved once again. He spends several years in peace.One day Crusoe is shocked to discover a man’s footprint on the beach. He first assumes the footprint is the devil’s, then decides it must belong to one of the cannibals said to live in the region. Terrified, he arms himself and remains on the lookout for cannibals. He also builds an underground cellar in which to herd his goats at night and devises a way to cook underground. One evening he hears gunshots, and the next day he is able to see a ship wrecked on his coast. It is empty when he arrives on the scene to investigate. Crusoe once again thanks Providence for having been saved. Soon afterward, Crusoe discovers that the shore has been strewn with human carnage, apparently the remains of a cannibal feast. He is alarmed and continues to be vigilant. Later Crusoe catches sight of thirty cannibals heading for shore with their victims. One of the victims is killed. Another one, waiting to be slaughtered, suddenly breaks free and runs toward Crusoe’s dwelling. Crusoe protects him, killing one of the pursuers and injuring the other, whom the victim finally kills. Well-armed, Crusoe defeats most of the cannibals onshore. The victim vows total submission to Crusoe in gratitude for his liberation. Crusoe names him Friday, to commemorate the day on which his life was saved, and takes him as his servant.Finding Friday cheerful and intelligent, Crusoe teaches him some English words and some elementary Christian concepts. Friday, in turn, explains that the cannibals are divided into distinct nations and that they only eat their enemies. Friday also informs Crusoe that the cannibals saved the men from the shipwreck Crusoe witnessed earlier, and that those men, Spaniards, are living nearby. Friday expresses a longing to return to his people, and Crusoe is upset at the prospect of losing Friday. Crusoe then entertains the idea of making contact with the Spaniards, and Friday admits that he would rather die than lose Crusoe. The two build a boat to visit the cannibals’ land together. Before they have a chance to leave, they are surprised by the arrival of twenty-one cannibals in canoes. The cannibals are holding three victims, one of whom is in European dress. Friday and Crusoe kill most of the cannibals and release the European, a Spaniard. Friday is overjoyed to discover that another of the rescued victims is his father. The four men return to Crusoe’s dwelling for food and rest. Crusoe prepares to welcome them into his community permanently. He sends Friday’s father and the Spaniard out in a canoe to explore the nearby land.Eight days later, the sight of an approaching English ship alarms Friday. Crusoe is suspicious. Friday and Crusoe watch as eleven men take three captives onshore in a boat. Nine of the men explore the land, leaving two to guard the captives. Friday and Crusoe overpower these men and release the captives, one of whom is the captain of the ship, which has been taken in a mutiny. Shouting to the remaining mutineers from different points, Friday and Crusoe confuse and tire the men by making them run from place to place. Eventually they confront the mutineers, telling them that all may escape with their lives except the ringleader. The men surrender. Crusoe and the captain pretend that the island is an imperial territory and that the governor has spared their lives in order to send them all to England to face justice. Keeping five men as hostages, Crusoe sends the other men out to seize the ship. When the ship is brought in, Crusoe nearly faints.
On December 19, 1686, Crusoe boards the ship to return to England. There, he finds his family is deceased except for two sisters. His widow friend has kept Crusoe’s money safe, and after traveling to Lisbon, Crusoe learns from the Portuguese captain that his plantations in Brazil have been highly profitable. He arranges to sell his Brazilian lands. Wary of sea travel, Crusoe attempts to return to England by land but is threatened by bad weather and wild animals in northern Spain. Finally arriving back in England, Crusoe receives word that the sale of his plantations has been completed and that he has made a considerable fortune. After donating a portion to the widow and his sisters, Crusoe is restless and considers returning to Brazil, but he is dissuaded by the thought that he would have to become Catholic. He marries, and his wife dies. Crusoe finally departs for the East Indies as a trader in 1694. He revisits his island, finding that the Spaniards are governing it well and that it has become a prosperous colony.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ครูโซเป็นชาวอังกฤษจากเมืองยอร์คในศตวรรษที่สิบเจ็ดลูกชายคนสุดท้องของผู้ประกอบการค้าของเยอรมัน การสนับสนุนจากพ่อของเขาเป็นไปตามกฎหมายการศึกษาครูโซเป็นการแสดงออกถึงความปรารถนาของเขาที่จะไปทะเลแทน ครอบครัวของเขาผิดครูโซจะออกไปในทะเลและพ่อของเขาอธิบายว่ามันจะดีกว่าที่จะแสวงหาความเจียมเนื้อเจียมตัวชีวิตที่ปลอดภัยสำหรับตัวเอง ในขั้นต้นโรบินสันมุ่งมั่นที่จะเชื่อฟังพ่อของเขา แต่ในที่สุดเขาก็มาทนทุกข์กับการทดลองและ embarks ในเรือมุ่งลอนดอนกับเพื่อน เมื่อพายุที่ทำให้เกิดการเสียชีวิตใกล้ครูโซและเพื่อนของเขาเป็นเพื่อนที่จะเกลี้ยกล่อมจากการเดินทางทะเล แต่ครูโซยังคงไปในการที่จะตั้งตัวเองขึ้นเป็นผู้ประกอบการค้าบนเรือออกจากกรุงลอนดอน การเดินทางครั้งนี้จะประสบความสำเร็จทางการเงินและครูโซมีแผนอื่นออกจากผลกำไรในช่วงต้นของเขาในความดูแลของหญิงม่ายที่เป็นมิตร การเดินทางครั้งที่สองไม่ได้พิสูจน์ว่าเป็นโชคดี: เรือถูกยึดโดยโจรสลัดมัวร์และครูโซเป็นทาสที่จะมีอำนาจในเมืองนอร์ทแอฟริกันของ Sallee ในขณะที่การเดินทางประมงและเขาเป็นเด็กทาสเป็นอิสระและแล่นเรือลงชายฝั่งแอฟริกา กัปตันโปรตุเกสกรุณาหยิบมันขึ้นซื้อเด็กทาสจากครูโซและใช้ครูโซบราซิล ในบราซิล Crusoe กำหนดว่าตัวเองเป็นเจ้าของไร่และเร็ว ๆ นี้จะกลายเป็นที่ประสบความสำเร็จ อยากให้แรงงานทาสและข้อได้เปรียบทางเศรษฐกิจของเขา embarks ในการเดินทางทาสรวบรวมแอฟริกาตะวันตก แต่จบลงเรือออกจากชายฝั่งของตรินิแดด. ครูโซเร็ว ๆ นี้รู้ว่าเขาเป็นคนเดียวที่รอดชีวิตของการเดินทางและแสวงหาที่พักพิงและอาหารสำหรับตัวเอง เขากลับไปที่ซากซากของสิบสองครั้งที่จะกอบกู้ปืน, ผง, อาหาร, และรายการอื่น ๆ บนบกเขาพบว่าแพะเขาสามารถกินหญ้าสำหรับเนื้อและสร้างตัวเองที่พักพิง เขา erects ข้ามว่าเขาห้อยกับวันที่เขามาถึงที่ 1 กันยายน 1659 และทำให้รอยทุกวันเพื่อที่จะไม่สูญเสียการติดตามของเวลา นอกจากนี้เขายังช่วยให้วารสารของกิจกรรมที่ครอบครัวของเขาและเห็นความพยายามของเขาที่จะทำให้เทียนค้นพบโชคดีของเขาในการงอกของเมล็ดข้าวและการก่อสร้างของเขาในห้องใต้ดินในหมู่กิจกรรมอื่น ๆ ในเดือนมิถุนายน 1660 เขาตกหลุมป่วยและ hallucinates ว่าการเข้าชมเทวดาเตือนให้เขากลับใจ ดื่มเหล้ารัมยาสูบแพร่หลาย, ครูโซประสบการณ์การส่องสว่างทางศาสนาและตระหนักว่าพระเจ้าได้ทรงมอบพระองค์จากความผิดบาปของเขาก่อนหน้านี้ หลังจากฟื้นตัวครูโซทำให้การสำรวจพื้นที่และเขาค้นพบคือบนเกาะ เขาพบว่าอุดมไปด้วยหุบเขาที่น่าพอใจในองุ่นที่เขาสร้างสถานที่พักผ่อนที่ร่มรื่น ครูโซเริ่มรู้สึกแง่ดีมากขึ้นเกี่ยวกับการอยู่บนเกาะอธิบายว่าตัวเองเป็น "กษัตริย์." เขาฝึกสัตว์เลี้ยงนกแก้วใช้แพะเป็นสัตว์เลี้ยงและพัฒนาทักษะในการทอผ้าตะกร้าทำขนมปังและเครื่องปั้นดินเผา เขาลดลงต้นไม้ต้นซีดาร์มหาศาลและสร้างเรือแคนูมากจากลำต้นของมัน แต่เขาก็ค้นพบว่าเขาไม่สามารถย้ายไปยังทะเล หลังจากการสร้างเรือขนาดเล็กเขาแถวรอบเกาะ แต่เกือบพินาศเมื่อกวาดไปตามกระแสที่มีประสิทธิภาพ ถึงฝั่งเขาได้ยินเสียงนกแก้วของเขาเรียกชื่อของเขาและขอบคุณสำหรับการบันทึกไว้อีกครั้ง เขาใช้เวลาหลายปีในความสงบ. วันหนึ่งครูโซก็ต้องตกใจที่พบรอยเท้าของมนุษย์บนชายหาด ครั้งแรกที่เขาถือว่าเป็นรอยเท้าปีศาจแล้วตัดสินใจว่ามันจะต้องเป็นหนึ่งในมนุษย์กล่าวว่าจะมีชีวิตอยู่ในภูมิภาค กลัวแขนตัวเขาเองและยังคงมองหามนุษย์ นอกจากนี้เขายังสร้างห้องใต้ดินใต้ดินในการที่จะฝูงแพะของเขาในเวลากลางคืนและใหัวิธีการปรุงอาหารใต้ดิน เย็นวันหนึ่งเขาได้ยินเสียงปืนและในวันรุ่งขึ้นเขาสามารถที่จะเห็นเรืออับปางบนชายฝั่งของเขา มันเป็นที่ว่างเปล่าเมื่อเขามาถึงที่เกิดเหตุเพื่อตรวจสอบ ครูโซอีกครั้งขอบคุณสุขุมสำหรับการรับการบันทึก หลังจากนั้นไม่นานครูโซพบว่าฝั่งได้รับเกลื่อนไปด้วยการสังหารมนุษย์เห็นได้ชัดซากของงานฉลองมนุษย์กินคน เขาเป็นที่ตื่นตระหนกและยังคงต้องระมัดระวัง ต่อมาครูโซจับสายตาของมนุษย์สามสิบมุ่งหน้าไปฝั่งกับผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของพวกเขา หนึ่งในเหยื่อที่ถูกฆ่าตาย อีกคนหนึ่งที่กำลังรอที่จะฆ่าก็หยุดพักฟรีและวิ่งไปยังที่อยู่อาศัยของครูโซ ครูโซปกป้องเขาฆ่าหนึ่งที่ไล่ตามและบาดเจ็บอื่น ๆ ที่ผู้ที่ตกเป็นเหยื่อในที่สุดก็ฆ่า ดีอาวุธครูโซเอาชนะที่สุดของมนุษย์บนบก เหยื่อสาบานส่งรวมครูโซในความกตัญญูเพื่อการปลดปล่อยของเขา ชื่อครูโซเขาวันศุกร์เพื่อรำลึกถึงวันที่ชีวิตของเขาถูกบันทึกไว้และพาเขาเป็นคนรับใช้ของเขา. หาศุกร์ร่าเริงและฉลาด, ครูโซสอนเขาบางคำในภาษาอังกฤษและบางแนวคิดคริสเตียนประถมศึกษา วันศุกร์ที่ในที่สุดก็อธิบายว่ามนุษย์จะแบ่งออกเป็นประเทศที่แตกต่างกันและที่พวกเขากินเฉพาะศัตรูของพวกเขา ศุกร์ยังแจ้งครูโซที่มนุษย์ผู้ชายที่บันทึกไว้จากเรืออับปางครูโซเป็นพยานก่อนหน้านี้และว่าคนเหล่านั้นชาวสเปนที่อาศัยอยู่ใกล้เคียง ศุกร์เป็นการแสดงออกถึงความปรารถนาที่จะกลับไปที่คนของเขาและครูโซเป็นอารมณ์เสียที่คาดหมายของการสูญเสียวันศุกร์ ครูโซบันเทิงแล้วความคิดของการติดต่อกับชาวสเปนและวันศุกร์ยอมรับว่าเขาค่อนข้างจะตายเสียดีกว่าสูญเสียครูโซ สองสร้างเรือไปเยือนดินแดนมนุษย์ 'ด้วยกัน ก่อนที่พวกเขามีโอกาสที่จะปล่อยให้พวกเขาจะประหลาดใจโดยการมาถึงของยี่สิบเอ็ดมนุษย์ในเรือแคนู มนุษย์จะถือเหยื่อสามคนหนึ่งซึ่งอยู่ในชุดยุโรป วันศุกร์และฆ่าครูโซที่สุดของมนุษย์และปล่อยยุโรปชาวสเปน ศุกร์ดีใจมากที่พบว่าผู้ที่ตกเป็นเหยื่ออีกคนหนึ่งของการช่วยเหลือเป็นพ่อของเขา สี่คนกลับไปยังที่อยู่อาศัยสำหรับครูโซอาหารและส่วนที่เหลือ ครูโซเตรียมที่จะต้อนรับพวกเขาเข้ามาในชุมชนของเขาอย่างถาวร พ่อของเขาส่งของวันศุกร์และชาวสเปนออกมาในเรือแคนูในการสำรวจที่ดินที่อยู่ใกล้เคียง. แปดวันต่อมาสายตาของการเตือนภัยใกล้เรืออังกฤษวันศุกร์ ครูโซเป็นที่น่าสงสัย วันศุกร์และครูโซดูเป็นสิบเอ็ดคนใช้เวลาสามเชลยบนบกในเรือ เก้าของมนุษย์สำรวจที่ดินที่ออกจากทั้งสองเพื่อป้องกันเชลย วันศุกร์และครูโซเอาชนะคนเหล่านี้และปล่อยนักโทษคนหนึ่งในนั้นคือกัปตันของเรือซึ่งได้รับการดำเนินการในการกบฏ ตะโกน mutineers ที่เหลือจากจุดที่แตกต่างกันวันศุกร์และครูโซสับสนและยางคนโดยทำให้พวกเขาทำงานจากสถานที่ที่ ในที่สุดพวกเขาเผชิญหน้ากับ mutineers บอกพวกเขาว่าทั้งหมดอาจหลบหนีกับชีวิตของพวกเขายกเว้นหัวโจก คนที่ยอมจำนน ครูโซและกัปตันแกล้งทำเป็นว่าเกาะเป็นดินแดนจักรพรรดิและผู้ว่าราชการจังหวัดได้งดเว้นชีวิตของพวกเขาเพื่อที่จะส่งพวกเขาทั้งหมดไปยังประเทศอังกฤษที่จะเผชิญกับความยุติธรรม การรักษาห้าคนเป็นตัวประกัน, ครูโซส่งผู้ชายคนอื่น ๆ ออกไปยึดเรือ เมื่อเรือถูกนำมาใน Crusoe เกือบเป็นลม. เมื่อวันที่ 19 ธันวาคม 1686 คณะกรรมการครูโซเรือเพื่อกลับไปยังประเทศอังกฤษ ที่นั่นเขาพบว่าครอบครัวของเขาจะตายยกเว้นน้องสาวสองคน เพื่อนภรรยาม่ายของเขาได้เก็บเงินครูโซปลอดภัยและหลังจากเดินทางไปยังลิสบอนครูโซเรียนรู้จากกัปตันโปรตุเกสที่สวนของเขาในบราซิลได้รับผลกำไรสูง เขาจัดที่จะขายที่ดินของบราซิล ระวังของการเดินทางทะเลครูโซพยายามที่จะกลับไปอังกฤษโดยทางบก แต่ถูกคุกคามจากสภาพอากาศที่ไม่ดีและสัตว์ป่าในภาคเหนือของประเทศสเปน สุดท้ายกลับมาในอังกฤษครูโซได้รับคำว่าการขายสวนของเขาเสร็จเรียบร้อยแล้วและว่าเขาได้สร้างรายได้มหาศาลมาก หลังจากที่บริจาคส่วนหนึ่งที่จะเป็นม่ายและน้องสาวของเขาเป็นครูโซกระสับกระส่ายและพิจารณากลับไปบราซิล แต่เขาก็เกลี้ยกล่อมโดยคิดว่าเขาจะต้องกลายเป็นคาทอลิก เขาแต่งงานกับภรรยาของเขาเสียชีวิต ครูโซในที่สุดก็ออกเดินทางสำหรับหมู่เกาะอินเดียตะวันออกเป็นผู้ประกอบการค้าใน 1694. เขาเน้นหนักไปที่เกาะของเขาพบว่าชาวสเปนมีการปกครองมันได้ดีและมันได้กลายเป็นอาณานิคมของความเจริญรุ่งเรือง by EnormouSales"> Robinson is committed to obeying his father, but he eventually succumbs to temptation and embarks on a ship bound for London with a friend. When a storm causes the near deaths of Crusoe and his friend, the friend is dissuaded from sea travel, but Crusoe still goes on to set himself up as merchant on a ship leaving London. This trip is financially successful, and Crusoe plans another, leaving his early profits in the care of a friendly widow. The second voyage does not prove as fortunate: the ship is seized by Moorish pirates, and Crusoe is enslaved to a potentate in the North African town of Sallee. While on a fishing expedition, he and a slave boy break free and sail down the African coast. A kindly Portuguese captain picks them up, buys the slave boy from Crusoe, and takes Crusoe to Brazil. In Brazil, Crusoe establishes himself as a plantation owner and soon becomes successful. Eager for slave labor and its economic advantages, he embarks on a slave-gathering expedition to West Africa but ends up shipwrecked off of the coast of Trinidad.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ครูโซเป็นชาวอังกฤษจากเมืองนิวยอร์กในศตวรรษที่สิบเจ็ด , ลูกชายคนเล็กของพ่อค้าที่มาเยอรมัน สนับสนุนโดยบิดาของเขาศึกษาวิชากฎหมาย ครูโซแสดงความปรารถนาของเขาที่จะไปทะเลแทน ครอบครัวของเขากับครูโซออกไปสู่ทะเล และพ่อของเขาอธิบายว่ามันเป็นดีกว่าที่จะแสวงหาเจียมเนื้อเจียมตัว กลายเป็นชีวิตสำหรับตัวเอง ตอนแรก โรบินสัน มุ่งมั่นที่จะเชื่อฟังพ่อแต่ในที่สุดเขาก็แพ้ความยั่วยวนและ embarks บนเรือมุ่งหน้าไปลอนดอนกับเพื่อน เมื่อพายุสาเหตุการตายที่ใกล้ของครูโซและเพื่อนของเขา เพื่อนถูกห้ามปรามจากเกาะ ทะเล ท่องเที่ยว แต่ ครูโซ ยังคงดำเนินต่อไปเพื่อตั้งตัวเองขึ้นเป็นพ่อค้าเมื่อเรือออกจากลอนดอน ทริปนี้ประสบความสำเร็จทางการเงินและครูโซ มีแผนอื่นออกจากกำไรแรกของเขาในความดูแลของแม่ม่ายที่เป็นมิตร การเดินทางครั้งที่สองไม่ได้พิสูจน์เป็นโชคดี : เรือถูกยึดโดยโจรสลัด มัวร์ และ ครูโซเป็นทาสเป็นผู้มีอำนาจมากในเมืองทิศตะวันตกเฉียงเหนือของแอฟริกา sallee . ในขณะที่ในการเดินทางตกปลา เขาและเด็กทาสหลุดพ้นและแล่นเรือลงชายฝั่งแอฟริกา กัปตันโปรตุเกสกรุณาเลือกพวกเขา ซื้อ เด็กทาสจากครูโซและใช้ครูโซไปบราซิล ในบราซิล ครูโซสร้างเองในฐานะเจ้าของไร่และเร็ว ๆนี้กลายเป็นที่ประสบความสำเร็จ ความกระตือรือร้นแรงงานทาสและประโยชน์ทางเศรษฐกิจของตน เขา embarks ในการเดินทางเพื่อรวบรวมทาสแอฟริกาตะวันตก แต่ลงท้ายเรือออกจากชายฝั่งของตรินิแดด



Crusoe ในเร็วๆ นี้ ได้รู้ว่าเขาเป็นคนเดียวที่รอดจากการเร่งแสวงหาที่พักพิงและอาหาร สำหรับตัวเองเขากลับไปเป็นซากเหลือ 12 ครั้งเพื่อกอบกู้ปืน , แป้ง , อาหาร , และรายการอื่น ๆ บนบก เขาพบว่าเขาสามารถกินหญ้าให้แพะเนื้อและสร้างตัวเองเป็นกำบัง เขา erects ข้ามเขาลงชื่อกับวันเดินทางของเขา วันที่ 1 กันยายน ที่ ทำให้เป็นรอยเว้าทุกวันเพื่อไม่ให้สูญเสียการติดตามของเวลา เขายังบันทึกกิจกรรมของครัวเรือนของเขา