The Blind Concubine’s body was simi

The Blind Concubine’s body was similar to a piece of rag, lying paralyzed on the ground. His mouth was panting and gasping for air without stopping.

Xiao Bao was looking at him, having difficultly opening and closing his mouth, so he worriedly inched his ears closer to that mouth. A faint voice was transmitted inside his ears. The more he listened, the more he got scared; his eyes opened widely to the point of becoming round.

After a good while, his face turned to that of a mournful face, his mouth murmured: “Master……”

His voice had yet to fade when suddenly he heard a noise of rubbing metal clashing violently.

Xiao Bao was startled. He lifted his head to face the source of the sound. Didn’t know since when the prison door had been unlocked. The long iron chain was being hurled to the floor. About two or three prison guards carrying along a wooden pail gushed in from the prison tunnel.

He couldn’t help but to grasp his sleeve tightly, rose his bowing back: “What do you want??”

The leader of the prison guards spat at him: “None of your business!! Go away!!”

Xiao Bao straightened up his body to block the prison door, “His Majesty hasn’t given his order. What do you actually want to do??”

The prison guard raised his leg, kicked Xiao Bao straight in his abdomen. Xiao Bao made a pitiful ‘hmph’ sound, then tumbled, he became a huddle on the ground after he severely bumped against the limestone wall.

After kicking him, the prison guards entered the prison cell. Using their physical strength, they lifted and poured out all the water in the wooden pail. They poured the water from the head of the Blind Concubine to all over his body.

Xiao Bao was lying on his stomach, with a hissing voice as he shouted: “STOP!!”

The Blind Concubine’s lips became greenish purple; he was already unable to move. As if like a broken rag doll, twisted and toppled on the floor. Xiao Bao forcefully propped up his body, struggling to crawl to the prison door, pleaded with his mournful voice: “Master had once fainted because of being drenched in the Bamboo Forest, the Imperial Physician had warned that he must never get drenched anymore, otherwise, if he relapsed because of his former affliction, he might lose his life!”

The prison guards pretended that they heard nothing. Pail after pail of the icy cold well water was smashed on the Blind Concubine’s face one after another and onto his body. Xiao Bao gritted his teeth and crawled to enter the prison. His thin and weak body was blocking the smashing icy cold water. While trembling greatly from head to toe, he shielded the Blind Concubine in his embrace.

The prison guard creased his brows and gave Xiao Bao a kick. Xiao Bao closed his eyes tightly, enduring the pain on his back, allowing his back to be kicked over and over again. Only biting down on his lips, hugging the Blind Concubine even tighter.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ร่างกายของนางสนมที่ตาบอดก็คล้ายกับชิ้นส่วนของผ้าขี้ริ้ว เป็นอัมพาตนอนอยู่บนพื้นดิน หอบ และ gasping สำหรับอากาศโดยไม่หยุดปากเสี่ยวเปากำลังที่เขา มี difficultly เปิด และปิดปาก เพื่อให้เขา worriedly inched หูของเขาใกล้ชิดกับปากที่ เสียงลมถูกส่งภายในหูของเขา ยิ่งเขาฟัง ยิ่งเขาได้กลัว ดวงตาของเขาเปิดกันอย่างแพร่หลายไปยังจุดของการเป็นรอบหลังดี ใบหน้าของเขาหันไปที่ของใบหน้าที่โศกเศร้า ปาก murmured: "หลัก..."เสียงของเขายังมีจางเมื่อทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงของถูโลหะปะทะอย่างรุนแรงเสี่ยวเปาตกใจไป เขายกศีรษะหน้าแหล่งที่มาของเสียง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อได้ปลดล็อกประตูคุก โซ่เหล็กยาวถูกถูกโยนไปยังชั้น เกี่ยวกับคุกสอง หรือสาม ยามแบกถังไม้เป็นไปตาม gushed ในจากอุโมงค์คุกเขาไม่สามารถช่วย แต่จับแขนของเขาแน่น กุหลาบโค้งกลับของเขา: "คุณต้องการ?"ผู้นำของคุกยามทะเลาะวิวาทกันที่เขา: "ไม่มีธุรกิจของคุณ!! หายไป!!"เสี่ยวเปายืดให้ตรงขึ้นร่างกายของเขาเพื่อป้องกันประตูคุก "พระยังไม่ได้สั่ง สิ่งที่คุณจริง ๆ ต้องทำ??"คุกยกขาของเขา เตะเสี่ยวเปาตรงในช่องท้องของเขา เสี่ยวเปาทำ 'hmph' น่าสงสาร เสียงร่วงลงมาแล้ว เขาตอนกลางบนพื้นดินหลังจากที่เขารุนแรงชนกับผนังหินปูนหลังจากเตะเขา คุกยามป้อนเซลล์คุก ใช้แรงกายของพวกเขา พวกเขายก และเทน้ำทั้งหมดในถังไม้ พวกเขาเทน้ำจากหัวของนางสนมตาบอดไปทั่วร่างกายของเขาเสี่ยวเปากำลังนอนท้องของเขา ด้วยเสียง hissing เป็นเขาตะโกน: "STOP !!"ริมฝีปากของนางสนมตาบอดกลายเป็น สีม่วงเขียว เขาได้ไปแล้วไม่สามารถย้าย เป็นถ้าเช่นตุ๊กตาผ้าขี้ริ้วหัก บิด และ toppled บนชั้น เสี่ยวเปาประ propped ขึ้นร่างกายของเขา ดิ้นรนจะตระเวนไปประตูคุก นปช. ด้วยเสียงที่โศกเศร้าของเขา: "เมื่อมีเป็นหลักเนื่องจากกำลังเปียกโชกในป่าไผ่ แพทย์อิมพีเรียลได้เตือนว่า เขาต้องไม่ได้รับเปียกโชกอีกต่อไป หรือ ถ้าเขาอาการกำเริบเนื่องจากธุรกิจเดิมของเขา เขาอาจสูญเสียชีวิต"ยามคุกหลอกลวงว่าว่า พวกเขาได้ยินอะไร ถังหลังจากถังทั้งน้ำเย็นน้ำแข็งทุบบนใบหน้าของนางสนมที่ตาบอดหนึ่งหลัง จากที่อื่น และ บนร่างกายของเขา เสี่ยวเปา gritted ฟันของเขา และตระเวนไปใส่คุก ร่างบาง และอ่อนแอถูกปิดกั้นน้ำเย็นเป็นน้ำแข็งยอดเยี่ยม ขณะสั่นอย่างมากตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาหุ้มนางสนมคนตาบอดในอ้อมกอดของเขาคุกรอยคิ้วของเขา และให้เสี่ยวเปาเตะ เสี่ยวเปาปิดตาแน่น ยืนยงความเจ็บปวดบนหลังของเขา ช่วยให้เขากลับไปถูกเตะซ้ำแล้วซ้ำอีก เพียง กัดลงบนริมฝีปากของเขา กอดนางสนมตาบอดแม้เข้มงวดมากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ร่างกายของคนตาบอดเมียน้อยก็คล้ายกับชิ้นส่วนของเศษผ้านอนเป็นอัมพาตอยู่บนพื้นดิน ปากของเขาก็หอบและ gasping สำหรับอากาศโดยไม่หยุด. เสี่ยวเปาถูกมองที่เขามีกุกกักเปิดและปิดปากของเขาเพื่อให้เขากังวลนิ้วหูของเขาใกล้ชิดกับปากว่า เสียงลมถูกส่งภายในหูของเขา ยิ่งเขาฟังมากขึ้นเขากลัว; . ดวงตาของเขาเปิดกว้างไปยังจุดของการเป็นรอบหลังจากที่ในขณะที่ดีใบหน้าของเขาหันไปที่ใบหน้าเศร้าปากของเขาพากันบ่น: "นาย ...... " เสียงของเขายังไม่เคยจางหายไปทันทีเมื่อเขาได้ยินเสียงของโลหะถู การปะทะกันอย่างรุนแรง. เสี่ยวเปาก็ต้องสะดุ้ง เขายกศีรษะของเขาที่จะเผชิญกับแหล่งที่มาของเสียง ไม่ทราบว่าตั้งแต่เมื่อประตูคุกได้รับการปลดล็อค ห่วงโซ่เหล็กยาวถูกโยนลงไปที่พื้น . ประมาณสองหรือสามคุมแบกพร้อมถังไม้ทะลักออกมาจากอุโมงค์ในคุกเขาไม่สามารถช่วย แต่จะเข้าใจแขนเสื้อของเขาแน่นเพิ่มขึ้นโค้งของเขากลับมา: "คุณต้องการอะไร ??" ผู้นำของผู้คุมทะเลาะวิวาทกัน ที่เขาว่า: "ไม่มีของธุรกิจของคุณ !! หายไป !! " เสี่ยวเปายืดขึ้นร่างกายของเขาเพื่อป้องกันประตูคุก" พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวยังไม่ได้รับการสั่งซื้อของเขา สิ่งใดที่คุณต้องการทำจริง ?? " ยามคุกยกขาเตะเสี่ยวเปาตรงในช่องท้องของเขา เสี่ยวเปาทำเสียง 'ฮึ่ม' น่าสงสารแล้วร่วงลงเขาก็กลายเป็นกองอยู่บนพื้นดินหลังจากที่เขาชนอย่างรุนแรงกับผนังหินปูน. หลังจากเตะเขาคุมที่ป้อนเซลล์คุก โดยใช้ความแข็งแรงทางกายภาพของพวกเขาและยกเทน้ำออกทั้งหมดในถังไม้ พวกเขาเทน้ำจากหัวของคนตาบอดนางสนมไปทั่วร่างกายของเขา. เสี่ยวเปากำลังนอนอยู่ในท้องของเขาด้วยเสียงเปล่งเสียงดังกล่าวในขณะที่เขาตะโกน: "หยุด !!" ริมฝีปากของคนตาบอดเมียน้อยกลายเป็นสีเขียวสีม่วง เขาก็ไม่สามารถที่จะย้าย ถ้าเป็นเหมือนตุ๊กตาเศษหักบิดและล้มลงบนพื้น เสี่ยวเปาอย่างแข็งขัน propped ขึ้นร่างกายของเขาดิ้นรนเพื่อรวบรวมข้อมูลไปที่ประตูคุกอ้อนวอนด้วยเสียงเศร้าของเขา: "Master ได้เป็นลมครั้งเดียวเพราะถูกชุ่มป่าไผ่แพทย์อิมพีเรียลได้เตือนว่าเขาจะต้องไม่เคยได้รับเปียกโชกอีกต่อไปมิฉะนั้น ถ้าเขามีอาการกำเริบเพราะความทุกข์ในอดีตของเขาเขาอาจจะสูญเสียชีวิตของเขา! " ยามคุกแกล้งทำเป็นว่าพวกเขาได้ยินอะไร หลังจากถังถังน้ำแข็งน้ำเย็นซึ่งได้ถูกทุบบนใบหน้าของคนตาบอดนางสนมของหนึ่งหลังจากที่อื่นและเข้าสู่ร่างกายของเขา เสี่ยวเปา gritted ฟันของเขาและรวบรวมข้อมูลเพื่อเข้าสู่เรือนจำ ร่างกายบางและอ่อนแอของเขาถูกปิดกั้นแรงน้ำเย็นน้ำแข็ง ในขณะที่ตัวสั่นอย่างมากจากศีรษะจรดปลายเท้าเขาป้องกันคนตาบอดนางสนมในอ้อมกอดของเขา. ยามคุกจีบคิ้วของเขาและให้เสี่ยวเปาเตะ เสี่ยวเปาหลับตาแน่นทนความเจ็บปวดบนหลังของเขาที่ช่วยให้เขากลับไปเตะซ้ำแล้วซ้ำอีก เพียงกัดลงบนริมฝีปากของเขากอดคนตาบอดเมียน้อยแนบแน่นยิ่งขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ร่างของเจ้าจอมตาบอดคล้ายคลึงกับชิ้นส่วนของผ้า นอนสลบบนพื้น ปากก็หอบ gasping สำหรับอากาศโดยไม่หยุดเสี่ยวเปากำลังมองเขา มีตำแหน่งเปิดและปิดปากของเขา ดังนั้นเขา worriedly นิ้ว หูของเขาใกล้ปาก เสียงลมถูกถ่ายทอดในหูของเขา ยิ่งได้ฟัง ยิ่งกลัว ตาของเขาเบิกกว้าง ไปยังจุดของการเป็นรอบหลังจากที่ในขณะที่ดี ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าที่เศร้าโศก ปากของเขาพึมพำว่า " อาจารย์ . . . . . . . "เสียงของเขายังจางหายเมื่อจู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงของโลหะ rubbing การปะทะอย่างรุนแรงเสี่ยวเปาถึงกับสะดุ้ง เขายกศีรษะของเขาไปหน้าแหล่งที่มาของเสียง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อประตูคุกถูกปลดล็อค โซ่เหล็กยาวก็ถูกโยนไปที่พื้น ประมาณสองหรือสามผู้คุมพร้อมด้วยแบกถังไม้ทะลักจากในคุกของอุโมงค์เขาไม่สามารถช่วย แต่จะคว้าแขนของเขาไว้แน่น ลุกขึ้นโค้งหลังของเขา : " สิ่งที่คุณต้องการ ? ? "หัวหน้าผู้คุมเรือนจำงอนที่เขา : " ไม่ใช่ธุระอะไรของนาย ! ! ออกไป ! ! "เสี่ยวเปาลุกขึ้นตัวบังประตูคุก " ฝ่าบาทยังไม่ได้รับคำสั่งของเขา ที่จริงแล้วเธอต้องการอะไรล่ะ ? "ผู้คุมคุกยกขาของเขาเตะเสี่ยวเปาตรงช่องท้อง เสี่ยวเปาทำน่าสงสาร " ฮึ " เสียงนั้นทันที เขากลายเป็นกองรวมกันไว้บนพื้นดิน หลังเขาอย่างแรงกระแทกกับหินปูนที่ผนังหลังจากเตะเขา ผู้คุมนักโทษเข้าคุกได้ การใช้ความแข็งแรงของร่างกายของพวกเขา พวกเขายกและเทน้ำทั้งหมดในถังที่ทำด้วยไม้ พวกเขาเทน้ำจากหัวของนางสนมตาบอดไปทั่วตัวของเขาเสี่ยวเปากำลังนอนบนท้องของเขาด้วยเสียงเย้ยหยัน เขาตะโกนว่า " หยุด ! ! "ริมฝีปากของเจ้าจอมตาบอดเป็นสีเขียวสีม่วง เขาก็ไม่สามารถที่จะขยับได้ เหมือนเป็นตุ๊กตาผ้าหัก บิด และล้มลงบนพื้น เสี่ยวเปาอย่างแรง propped ขึ้น ร่างกายของเขา พยายามคลานไปที่ประตูคุก อ้อนวอนด้วยเสียงโศกเศร้าของเขา : " อาจารย์เคยเป็นลมเพราะถูกชุ่มในป่าไม้ไผ่ หมอหลวงได้เตือนว่าเขาต้องไม่เปียกอีกแล้ว ถ้าเขากลับมาเพราะความทุกข์ในอดีตของเขา เขาอาจจะสูญเสียชีวิต ของเขา ! "ผู้คุมนักโทษแกล้งทำเป็นว่าพวกเขาไม่ได้ยินอะไรเลย ถังหลังถังของเย็นก็น้ำแตกในบอดของเจ้าจอมหน้าหนึ่งหลังจากที่อื่นและบนร่างกายของเขา เสี่ยวเปา gritted ฟัน แล้วคลานเข้าคุก ของเขาบางและอ่อนแอร่างกายขวางดี น้ำเย็น น้ำแข็ง ในขณะที่สั่นมากตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาปกป้องพระสนมตาบอดในอ้อมกอดของเขาผู้คุมคุกรอยย่นคิ้วของเขาและให้เสี่ยวเปาเตะ เสี่ยวเปา หลับตาแน่น ทนความเจ็บปวดบนหลังของเขา ให้เขาถูกเตะซ้ำแล้วซ้ำเล่า แค่กัดลงบนริมฝีปากของเขา กอดเมียน้อยตาบอดแม้ที่เข้มงวดมากขึ้น