The Teenager Feels LuckyThis chapte

The Teenager Feels Lucky

This chapter is inspired by EXO's song, 'Lucky'. :)

Journey 24

Everything was a daze after Joonmyeon left her on the hilltop. It was a miracle how Jinri still successfully found her way back towards the trail when everything around her was blurry and watery. She did not care if ferns scratched her legs or if mosquitoes feasted her neck. All Jinri wanted at that moment was to go somewhere - anywhere - just to let her forget the pain.

She found her gift lying on the space where Joonmyeon's car was parked earlier. Jinri shakily knelt on the ground and picked the unopened parcel. It breaks her heart how she will never smell Joonmyeon the way she dreamt him to be - a scent between mint and pine.

How much longer she stayed there, she did not know. She lets time ticked by, she lets her feet drag her by instinct. Later on, she found herself in front of her apartment. She did not even how she got there.

* * *

It was already nine in the evening and Jinri was still not home yet. Chanyeol paced around the room and looked at the wall clock every now and then, growing more worried for Jinri as time ticked on.

But why must he be worried? She's with Joonmyeon after all. He can never mistaken those firm grips Joonmyeon gave to Jinri, his affectionate stares and loving smiles. Joonmyeon, unlike him, is protective and mature. And Chanyeol has to admit that he has the assurance that she'll be safe in Joonmyeon's presence.

Giving up, Chanyeol decided to eat dinner all by himself. He opened the fridge but only a half carton of milk and frozen pasta were inside it. He searched the cupboards as well but found it empty. He made a mental note to remind Jinri to visit the grocery store once she came home.

Chanyeol jogged outside the apartment, deciding to stop on the convenience store nearby. He ordered packs of ramen, bread, new cartons of milk and sachets of black coffee for Jinri. He took his time on his way back to the apartment. He whistled leisurely, swinging the bags of new short groceries while doing so.

"Jinri?" he stopped in front of the apartment, staring at Jinri's figure. Her shoulders were shaking and through the moonlight's glow he can visibly see the tears that are flowing down her cheeks. He was thunderstruck to see a person crying... what are tears for humans? How can they easily let it fall from their eyes?

He slowly approached Jinri with caution, not knowing what to do in these occasions. Kyungsoo had not taught him how to handle fragile girls in tears. So he stood beside Jinri and listened to her sobs instead.

"Jinri..."

Jinri snapped her head towards Chanyeol with defiant eyes. She balled her fists and punched Chanyeol's chest repeatedly. The punches were hard but soft at the same time. It's like knocking on Chanyeol's chest, only with pressure and frustration and pain that she was feeling right now.

"Why are you crying?"

Jinri responded with hiccups and sobs. She continued punching Chanyeol's chest harder and harder. Then she stopped, leaning her forehead on Chanyeol's chest.

"Joonmyeon broke up with me." she gurgled through her sobs. "He broke up with me you idiot!"

Chanyeol jumped from Jinri's outburst. Fresh tears were flowing down her puffy eyes and it made Chanyeol sad. He reached towards her and touched her face. She did not cringe however, and so he took it as a cue to wipe her tears through his thumb.

"Hold my hand, and whatever you do, never let go." Chanyeol said. Jinri looked at him in confusion but he gave her a reassuring smile. "Close your eyes Jinri." he said softly.

Jinri did so. She hold Chanyeol's hand tighter, breathing the chilly air around them. Then fierce wind slammed her face prompting her to open her eyes.

"OH JESUS CHANYEOL!!!!!" Jinri shrieked out loud. She closed her eyes again and gripped Chanyeol's arms tighter. "You know I'm afraid of heights!"

Chanyeol chuckled lightly and touched Jinri's cheeks.

"I thought you've overcome your fears before? Look down Jinri, the scene's beyond amazing."

Jinri took deep breaths before daring herself to look down - and she never regretted doing so. The city of lights left her breathless for words to describe its beauty. They were like stars among the stars, only she and Chanyeol shined the brightest. Slowly, a smile crept her lips.

"Welcome to the city of love!!!!!" Chanyeol greeted with open arms. "Close your eyes Jinri! Feel the wind!"

Jinri opened her arms wide too and closed her eyes. She breathed the fresh air, she welcomed the new sensation of peace inside her.

"CHOI JINRI DON'T CRY ANYMORE!!!!!!" Chanyeol shouted out loud. The loud swish of the wind made it almost impossible to hear Chanyeol. Jinri chuckled and imitated him.
"PARK CHANYEOL I'M NOT CRYING NOW!!!!!!" Jinri shouted too. She looked at Chanyeol and Chanyeol looked at him, and they stared at each other with smiling eyes.
"Chanyeol." Jinri suddenly said.
"Yes?"
"Should we be here?"
"No." Chanyeol laughed.

Jinri laughed as well.

"WE ARE SO FREAKIN' DEAD!!!!!" Jinri shouted again.
"Not before they catch us." Chanyeol winked. "Where do you want to go next?"
"Anywhere?"
"Anywhere."

And so Jinri grasped Chanyeol's hand tightly for the rest of the night. They visited the pyramids in Egypt, Malaysia's Petronas Towers, New York's Time Square, Arizona's Grand Canyon, India's Taj Mahal, Japan's Mount Fuji, and so on.

"I'm hungry." Jinri pouted one time they were strolling in Philippine's outskirts.

Chanyeol clicked his fingers as a newly-cooked burger appeared out of thin air.

"Here you go my lady." he said, bowing low and offering the piece of burger for her.
"Where'd you get this?" Jinri asked, laughing.
"Where the heck did my burger go?!" an old man shouted not far from them. Jinri and Chanyeol peeked sneakily and giggled.
"Let's go before he sees his burger!" Chanyeol urged, holding Jinri's hands again.

Jinri clasped it tightly. They ran as fast as they can with no direction to go. She and Chanyeol just ran, never letting go of each other.

* * *

Jinri smiled as she stared on the full moon above her. She and Chanyeol were back in Seoul, but before they go home Chanyeol decided to make one last stop to his secret place.

They were in a meadow surrounded by bleeding hearts. The white and pink flowers blossomed marvelously from the moon's shade, creating a magical sanctuary for Chanyeol and Jinri.

Chanyeol picked one bleeding heart and played it around his fingers.

"Lamprocapnos spectabilis." he said.
"Huh?"
"It's this flower's scientific name." Chanyeol grinned. "I read its Japanese legend. Do you want to hear it?"
"Okay."
"There's this man who tried to win a girl's heart." Chanyeol gave the flower to Jinri.
"Go on." Jinri prompted, twirling the flower in her own fingers.
"He gave a pair of rabbits as a gift, followed a pair of slippers and finally, a pair of earrings. The white color resembles the rabbits, the slippers on the other hand, were the first two pink petals and the earrings signifies the middle part of the flower. But the girl continuously rejected him. Heart-broken, he pierced his heart with a sword, and that's how bleeding hearts existed."
"Poor man." Jinri said sadly. She sympathized with him because he had to suffer from a broken heart. Maybe if the girl just gave him a chance... maybe they can be happier and the man doesn't had to take his own life. Maybe if Joonmyeon gave her another chance she doesn't have to suffer from a bleeding heart as well. Maybe...

Chanyeol glimpsed at Jinri and saw her crying again. He sighed, and nudged her playfully. She jumped in alarm and looked at him.

"What?" she asked.
"I'll teach you a trick. Whenever you cry, arch your head backwards and pinched your nose at the same time."
"Like this?" Jinri did what Chanyeol instructed her to do. "What's this for?" she asked.
"So you can stop your snot from falling. Ow!"

Jinri tugged his hair and scoffed. Silence followed after that, and she remembered Joonmyeon again. She arched her head backwards and pinched her nose, hoping that it would do the trick of stopping herself from crying.

"I'm sorry."

Jinri stopped pinching her nose and looked at Chanyeol. He was bowing his head and chewing his lower lip, his eyes filled with genuine sincerity. "I know I'm the reason why you two broke up. It's because of my tactless words, isn't?"

Jinri only stared at him in response. Chanyeol slowly looked at her, ready to face her angry eyes.

But when he locked gazes with her, it was only filled with understanding.

"The issue in our relationship isn't your words Chanyeol, but my actions. I lied, and trust is the biggest ingredient of building a relationship. That's how important trust is that it can even overlap love. That's how I took Joonmyeon for granted, because I always thought that he'll stay for me and be understanding despite of my lies. Obviously, I was wrong."
"But -"
"I'm not saying that what you did was right." Jinri smiled. "You are so tactless and oblivious that you never noticed another person's feelings. But I have my part of mistake as well, so you don't have to say sorry at all."

Chanyeol fonded on Jinri's smile. The moonlight glistened her beauty further but what makes her more beautiful was her pure heart.

"My princess is so kind." he said affectionately.
"P-princess?" Jinri widened her eyes.
"Yes. Luhan and Kai told me that I'm their prince. So I need a princess right?" Chanyeol flattened Jinri's hair and curled a strand of her hair on her ears. "Joonmyeon lost such a precious person like you."

Jinri blinked back. She paid attention on Chanyeol's touch on her hair, and when he curled a strand of it on her ear, she felt her heartbeat pounced faster. She can see her own reflection in his deep eyes and hear his heartbeat in symphony with her own.


It was on that night on the meadow filled with bleeding hearts when Jinri's heart will change forever.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เด็กวัยรุ่นรู้สึกโชคดีบทนี้ได้รับอิทธิพลเพลงของเอกโซ 'กี้' :)เดินทาง 24ทุกอย่างถูกดึกหลังจากที่ Joonmyeon ซ้ายเธอบนยอดเขา โรงแรมมิราเคิลวิธี Jinri เรียบร้อยแล้วยังคงพบถูกทางของเธอกลับไปบันทึกเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างรอบ ๆ เธอมัว และแฉะได้ เธอไม่ได้ดูแล ถ้าเฟิร์นขาของเธอที่มีรอยขีดข่วน หรือยุง feasted คอของเธอ Jinri ทั้งหมดต้องที่ว่า ช่วงเวลาไปไหน -ทุก - เพียงเพื่อให้เธอลืมความเจ็บปวดเธอพบว่าของขวัญของเธอนอนอยู่บนพื้นที่ที่ Joonmyeon ของรถถูกจอดก่อนหน้านี้ Jinri shakily knelt บนพื้นดิน และเบิกพัสดุยัง มันแบ่งหัวใจของเธอว่าเธอจะไม่กลิ่น Joonmyeon แบบที่เธอฝันเขา - กลิ่นมินท์และสนจำนวนอีกเธออยู่ เธอไม่รู้ เธอให้เวลา ticked โดย เธอทำให้เท้าของเธอลากเธอ โดยสัญชาตญาณ ภายหลังเมื่อ เธอพบตัวเองอยู่หน้าอพาร์ทเมนท์ของเธอ เธอก็ไม่ได้ว่าเธอได้มี* * *ก็แล้ว 9 ในช่วงเย็น และ Jinri ยังคงเป็นหน้าแรกยังไม่ Chanyeol ศึกษาได้ทั่วห้อง และมองนาฬิกาทุกขณะนี้แล้ว เติบโตมากกว่าห่วงสำหรับ Jinri เป็น ticked บนระยะเวลาแต่ทำไมเขาต้องกังวล เธออยู่กับ Joonmyeon หลังจากทั้งหมด นอกจากนี้เขาไม่สามารถดาวตามปกติที่จับของบริษัท Joonmyeon ให้ Jinri, stares สุภาพและรอยยิ้มความรักของเขา Joonmyeon ไม่เหมือน เขาได้ป้องกัน และผู้ใหญ่ และ Chanyeol ได้รับการยอมรับว่า เขามีความมั่นใจว่า เธอจะปลอดภัยในสถานะของ JoonmyeonGiving up, Chanyeol decided to eat dinner all by himself. He opened the fridge but only a half carton of milk and frozen pasta were inside it. He searched the cupboards as well but found it empty. He made a mental note to remind Jinri to visit the grocery store once she came home.Chanyeol jogged outside the apartment, deciding to stop on the convenience store nearby. He ordered packs of ramen, bread, new cartons of milk and sachets of black coffee for Jinri. He took his time on his way back to the apartment. He whistled leisurely, swinging the bags of new short groceries while doing so."Jinri?" he stopped in front of the apartment, staring at Jinri's figure. Her shoulders were shaking and through the moonlight's glow he can visibly see the tears that are flowing down her cheeks. He was thunderstruck to see a person crying... what are tears for humans? How can they easily let it fall from their eyes?He slowly approached Jinri with caution, not knowing what to do in these occasions. Kyungsoo had not taught him how to handle fragile girls in tears. So he stood beside Jinri and listened to her sobs instead."Jinri..."Jinri snapped her head towards Chanyeol with defiant eyes. She balled her fists and punched Chanyeol's chest repeatedly. The punches were hard but soft at the same time. It's like knocking on Chanyeol's chest, only with pressure and frustration and pain that she was feeling right now."Why are you crying?"Jinri responded with hiccups and sobs. She continued punching Chanyeol's chest harder and harder. Then she stopped, leaning her forehead on Chanyeol's chest."Joonmyeon broke up with me." she gurgled through her sobs. "He broke up with me you idiot!"Chanyeol jumped from Jinri's outburst. Fresh tears were flowing down her puffy eyes and it made Chanyeol sad. He reached towards her and touched her face. She did not cringe however, and so he took it as a cue to wipe her tears through his thumb."Hold my hand, and whatever you do, never let go." Chanyeol said. Jinri looked at him in confusion but he gave her a reassuring smile. "Close your eyes Jinri." he said softly.Jinri did so. She hold Chanyeol's hand tighter, breathing the chilly air around them. Then fierce wind slammed her face prompting her to open her eyes."OH JESUS CHANYEOL!!!!!" Jinri shrieked out loud. She closed her eyes again and gripped Chanyeol's arms tighter. "You know I'm afraid of heights!"Chanyeol chuckled lightly and touched Jinri's cheeks."I thought you've overcome your fears before? Look down Jinri, the scene's beyond amazing."Jinri took deep breaths before daring herself to look down - and she never regretted doing so. The city of lights left her breathless for words to describe its beauty. They were like stars among the stars, only she and Chanyeol shined the brightest. Slowly, a smile crept her lips."Welcome to the city of love!!!!!" Chanyeol greeted with open arms. "Close your eyes Jinri! Feel the wind!"Jinri opened her arms wide too and closed her eyes. She breathed the fresh air, she welcomed the new sensation of peace inside her."CHOI JINRI DON'T CRY ANYMORE!!!!!!" Chanyeol shouted out loud. The loud swish of the wind made it almost impossible to hear Chanyeol. Jinri chuckled and imitated him."PARK CHANYEOL I'M NOT CRYING NOW!!!!!!" Jinri shouted too. She looked at Chanyeol and Chanyeol looked at him, and they stared at each other with smiling eyes."Chanyeol." Jinri suddenly said."Yes?""Should we be here?""No." Chanyeol laughed.Jinri laughed as well."WE ARE SO FREAKIN' DEAD!!!!!" Jinri shouted again."Not before they catch us." Chanyeol winked. "Where do you want to go next?""Anywhere?""Anywhere."And so Jinri grasped Chanyeol's hand tightly for the rest of the night. They visited the pyramids in Egypt, Malaysia's Petronas Towers, New York's Time Square, Arizona's Grand Canyon, India's Taj Mahal, Japan's Mount Fuji, and so on."I'm hungry." Jinri pouted one time they were strolling in Philippine's outskirts.Chanyeol clicked his fingers as a newly-cooked burger appeared out of thin air."Here you go my lady." he said, bowing low and offering the piece of burger for her."Where'd you get this?" Jinri asked, laughing."Where the heck did my burger go?!" an old man shouted not far from them. Jinri and Chanyeol peeked sneakily and giggled."Let's go before he sees his burger!" Chanyeol urged, holding Jinri's hands again.

Jinri clasped it tightly. They ran as fast as they can with no direction to go. She and Chanyeol just ran, never letting go of each other.

* * *

Jinri smiled as she stared on the full moon above her. She and Chanyeol were back in Seoul, but before they go home Chanyeol decided to make one last stop to his secret place.

They were in a meadow surrounded by bleeding hearts. The white and pink flowers blossomed marvelously from the moon's shade, creating a magical sanctuary for Chanyeol and Jinri.

Chanyeol picked one bleeding heart and played it around his fingers.

"Lamprocapnos spectabilis." he said.
"Huh?"
"It's this flower's scientific name." Chanyeol grinned. "I read its Japanese legend. Do you want to hear it?"
"Okay."
"There's this man who tried to win a girl's heart." Chanyeol gave the flower to Jinri.
"Go on." Jinri prompted, twirling the flower in her own fingers.
"He gave a pair of rabbits as a gift, followed a pair of slippers and finally, a pair of earrings. The white color resembles the rabbits, the slippers on the other hand, were the first two pink petals and the earrings signifies the middle part of the flower. But the girl continuously rejected him. Heart-broken, he pierced his heart with a sword, and that's how bleeding hearts existed."
"Poor man." Jinri said sadly. She sympathized with him because he had to suffer from a broken heart. Maybe if the girl just gave him a chance... maybe they can be happier and the man doesn't had to take his own life. Maybe if Joonmyeon gave her another chance she doesn't have to suffer from a bleeding heart as well. Maybe...

Chanyeol glimpsed at Jinri and saw her crying again. He sighed, and nudged her playfully. She jumped in alarm and looked at him.

"What?" she asked.
"I'll teach you a trick. Whenever you cry, arch your head backwards and pinched your nose at the same time."
"Like this?" Jinri did what Chanyeol instructed her to do. "What's this for?" she asked.
"So you can stop your snot from falling. Ow!"

Jinri tugged his hair and scoffed. Silence followed after that, and she remembered Joonmyeon again. She arched her head backwards and pinched her nose, hoping that it would do the trick of stopping herself from crying.

"I'm sorry."

Jinri stopped pinching her nose and looked at Chanyeol. He was bowing his head and chewing his lower lip, his eyes filled with genuine sincerity. "I know I'm the reason why you two broke up. It's because of my tactless words, isn't?"

Jinri only stared at him in response. Chanyeol slowly looked at her, ready to face her angry eyes.

But when he locked gazes with her, it was only filled with understanding.

"The issue in our relationship isn't your words Chanyeol, but my actions. I lied, and trust is the biggest ingredient of building a relationship. That's how important trust is that it can even overlap love. That's how I took Joonmyeon for granted, because I always thought that he'll stay for me and be understanding despite of my lies. Obviously, I was wrong."
"But -"
"I'm not saying that what you did was right." Jinri smiled. "You are so tactless and oblivious that you never noticed another person's feelings. But I have my part of mistake as well, so you don't have to say sorry at all."

Chanyeol fonded on Jinri's smile. The moonlight glistened her beauty further but what makes her more beautiful was her pure heart.

"My princess is so kind." he said affectionately.
"P-princess?" Jinri widened her eyes.
"Yes. Luhan and Kai told me that I'm their prince. So I need a princess right?" Chanyeol flattened Jinri's hair and curled a strand of her hair on her ears. "Joonmyeon lost such a precious person like you."

Jinri blinked back. She paid attention on Chanyeol's touch on her hair, and when he curled a strand of it on her ear, she felt her heartbeat pounced faster. She can see her own reflection in his deep eyes and hear his heartbeat in symphony with her own.


It was on that night on the meadow filled with bleeding hearts when Jinri's heart will change forever.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัยรุ่นรู้สึกโชคดีในบทนี้จะเป็นแรงบันดาลใจเพลงของ EXO 'โชคดี' :) เดินทาง 24 ทุกอย่างงุนงงหลังจาก Joonmyeon ซ้ายของเธอบนยอดเขา มันเป็นวิธีการที่มิราเคิล Jinri ยังพบว่าประสบความสำเร็จในทางของเธอกลับไปยังเส้นทางเมื่อทุกอย่างรอบ ๆ ตัวเธอเป็นตาพร่าและน้ำ เธอไม่ได้สนใจว่าเฟิร์นขาของเธอมีรอยขีดข่วนหรือถ้ายุงเลี้ยงคอของเธอ Jinri ทุกคนต้องการในขณะที่กำลังจะไปที่ไหนสักแห่ง - ที่ใดก็ได้ -. เพียงเพื่อให้เธอลืมความเจ็บปวดเธอพบว่าของขวัญที่เธอนอนอยู่บนพื้นที่ที่รถJoonmyeon ถูกจอดอยู่ก่อนหน้านี้ Jinri ตัวสั่นคุกเข่าบนพื้นดินและเลือกพัสดุที่ปิดสนิท จะแบ่งหัวใจของเธอว่าเธอจะไม่ได้กลิ่น Joonmyeon วิธีที่เธอฝันว่าเขาจะเป็น -. กลิ่นมิ้นท์ระหว่างและสนวิธีนานเธออยู่ที่นั่นเธอไม่เคยรู้ เธอช่วยให้เวลา ticked โดยเธอช่วยให้เท้าของเธอลากเธอโดยสัญชาตญาณ ต่อมาเมื่อเธอพบว่าตัวเองอยู่หน้าอพาร์ตเมนต์ของเธอ เธอไม่ได้แม้กระทั่งวิธีการที่เธอได้มี. * * * * * * * * * * * * มันเป็นอยู่แล้วเก้าในตอนเย็นและ Jinri ก็ยังคงยังไม่กลับบ้าน ชานยอลเดินไปเดินมารอบ ๆ ห้องและมองไปที่นาฬิกาแขวนทุกขณะนี้แล้วเติบโตกังวลมากขึ้นสำหรับ Jinri เวลา ticked บน. แต่ทำไมเขาต้องเป็นห่วง? เธอเป็นคนที่มี Joonmyeon หลังจากทั้งหมด เขาไม่สามารถเข้าใจผิดจับ บริษัท ผู้ Joonmyeon ให้ Jinri, จ้องมองความรักของเขาและรอยยิ้มความรัก Joonmyeon ซึ่งแตกต่างจากเขาคือป้องกันและผู้ใหญ่ ชานยอลและมีการยอมรับว่าเขามีความเชื่อมั่นว่าเธอจะมีความปลอดภัยในการปรากฏตัวของ Joonmyeon. ให้ขึ้น, ชานยอลตัดสินใจที่จะกินอาหารมื้อค่ำทั้งหมดด้วยตัวเอง เขาเปิดตู้เย็น แต่เพียงครึ่งหนึ่งของกล่องนมและพาสต้าแช่แข็งอยู่ภายในนั้น เขาค้นหาตู้เช่นกัน แต่พบว่ามันว่างเปล่า เขาทำให้ทราบจิตเพื่อเตือน Jinri ไปเยี่ยมชมร้านขายของชำเมื่อเธอมาที่บ้าน. ชานยอลวิ่งนอกอพาร์ทเม้นตัดสินใจที่จะหยุดร้านสะดวกซื้อที่อยู่ใกล้เคียง เขาสั่งให้ชุดของราเม็งขนมปังกล่องใหม่ของนมและกาแฟซองสีดำสำหรับ Jinri เขาเอาเวลาของเขาในทางของเขากลับไปที่อพาร์ทเม้น เขาผิวปากสบายแกว่งถุงของร้านขายของชำสั้นใหม่ในขณะที่การทำเช่นนั้น. "Jinri?" เขาหยุดอยู่หน้าอพาร์ทเม้นจ้องมองที่รูป Jinri ของ ไหล่ของเธอถูกสั่นและผ่านการเรืองแสงแสงจันทร์ของเขาอย่างเห็นได้ชัดสามารถดูน้ำตาที่ไหลลงแก้มของเธอ เขาเป็นคนที่ตกใจที่จะเห็นคนร้องไห้ ... สิ่งที่เป็นน้ำตาสำหรับมนุษย์? วิธีที่พวกเขาสามารถปล่อยให้มันตกจากตาของพวกเขาอย่างช้า ๆ เขาเดินเข้าไปใกล้ Jinri ด้วยความระมัดระวังไม่ทราบว่าสิ่งที่จะทำในโอกาสเหล่านี้ คยองซูไม่ได้สอนเขาวิธีการจัดการกับสาว ๆ ที่เปราะบางในน้ำตา ดังนั้นเขายืนอยู่ข้าง Jinri และฟังเสียงสะอื้นเธอแทน. "Jinri ... " Jinri snapped หัวของเธอที่มีต่อชานยอลที่มีตาท้าทาย เธอกำกำปั้นของเธอและเจาะหน้าอกของชานยอลซ้ำแล้วซ้ำอีก เจาะได้ยาก แต่อ่อนในเวลาเดียวกัน มันก็เหมือนกับการเคาะบนหน้าอกของชานยอลเท่านั้นที่มีความดันและความยุ่งยากและความเจ็บปวดที่เธอรู้สึกได้ในขณะนี้. "ทำไมคุณกำลังร้องไห้?" Jinri ตอบโต้ด้วยการสะอึกและเสียงสะอื้น เธอยังคงไล่หน้าอกชานยอลที่หนักและยาก จากนั้นเธอก็หยุดพิงหน้าผากของเธอบนหน้าอกของชานยอล. "Joonmyeon เลิกกับฉัน." เธอ gurgled ผ่านเสียงสะอื้นของเธอ "เขาเลิกกับฉันคุณโง่!" ชานยอลเพิ่มขึ้นจากการระเบิดของ Jinri น้ำตาสดถูกไหลลงถุงใต้ตาของเธอและมันทำให้ชานยอลที่น่าเศร้า เขาเอื้อมมือไปหาเธอและสัมผัสใบหน้าของเธอ เธอไม่ได้ประจบประแจงอย่างไรและเพื่อให้เขาเอามันเป็นคิวที่จะเช็ดน้ำตาของเธอผ่านนิ้วหัวแม่มือของเขา. "จับมือของฉันและสิ่งที่คุณจะไม่เคยปล่อยให้ไป." ชานยอลกล่าวว่า Jinri มองไปที่เขาอยู่ในความสับสน แต่เขาทำให้เธอยิ้มมั่นใจ "ปิดตาของคุณ Jinri." เขาพูดเบา ๆ . Jinri ทำเช่นนั้น เธอจับมือของชานยอลที่เข้มงวดมากขึ้นของการหายใจอากาศเย็นรอบตัวพวกเขา จากนั้นลมที่รุนแรงกระแทกใบหน้าของเธอกระตุ้นให้เธอที่จะเปิดตาของเธอ. "OH พระเยซูชานยอล !!!!!" Jinri ร้องออกมาดัง ๆ เธอปิดตาของเธออีกครั้งและจับแขนของชานยอลที่เข้มงวดมากขึ้น "คุณรู้ว่าฉันกลัวความสูง!" ชานยอลหัวเราะเบา ๆ และสัมผัสแก้มของ Jinri. "ผมคิดว่าคุณจะเอาชนะความกลัวของคุณมาก่อนหรือไม่มองลงมา Jinri เกินกว่าฉากที่น่าตื่นตาตื่นใจ." การJinri เอาหายใจลึกก่อนที่จะกล้าหาญตัวเองให้มองลงมา - และเธอไม่เคยเสียใจที่ทำเช่นนั้น เมืองไฟซ้ายหายใจของเธอสำหรับคำพูดที่จะอธิบายความงามของมัน พวกเขาเป็นเหมือนดาวในหมู่ดวงดาวเดียวที่เธอและชานยอลส่องสว่าง ช้ารอยยิ้มพุ่งริมฝีปากของเธอ. "ยินดีต้อนรับสู่เมืองแห่งความรัก !!!!!" ชานยอลได้รับการต้อนรับด้วยอาวุธเปิด "ปิดตา Jinri คุณรู้สึกลม!" Jinri เปิดอ้อมแขนของเธอกว้างเกินไปและปิดตาของเธอ เธอสูดลมหายใจที่มีอากาศบริสุทธิ์เธอยินดีความรู้สึกใหม่ของความสงบสุขภายในของเธอ. "CHOI Jinri อย่าร้องไห้อีกต่อไป !!!!!!" ชานยอลตะโกนออกมาดัง ๆ หวดดังของลมทำให้มันเป็นไปไม่ได้เกือบที่จะได้ยินชานยอล Jinri หัวเราะและลอกเลียนแบบเขา. "ชานยอล PARK ฉันไม่ร้องไห้ตอนนี้ !!!!!!" Jinri ตะโกนเกินไป เธอมองที่ชานยอลและชานยอลมองไปที่เขาและพวกเขาจ้องมองที่แต่ละอื่น ๆ ที่มีตายิ้ม. "ชานยอล." Jinri จู่ ๆ ก็กล่าวว่า. "ใช่?" "เราควรจะอยู่ที่นี่?" "ไม่ใช่" ชานยอลหัวเราะ. Jinri หัวเราะเช่นกัน. "เราจึง FREAKIN 'ตาย !!!!!" Jinri ตะโกนอีกครั้ง. "ไม่ได้ก่อนที่พวกเขาจับเรา." ชานยอลที่เชื่อมโยง "อะไรคือสิ่งที่คุณต้องการจะไปต่อไปหรือไม่" "ที่ไหน?" "ที่ไหน." และเพื่อให้ Jinri คว้ามือของชานยอลแน่นสำหรับส่วนที่เหลือของคืน พวกเขาเข้าเยี่ยมชมปิรามิดในอียิปต์มาเลเซียปิโตรนาสทาวเวอร์สแควร์เวลานิวยอร์กรัฐแอริโซนาแกรนแคนยอนของอินเดียทัชมาฮาลของญี่ปุ่นภูเขาฟูจิและอื่น ๆ . "ฉันหิว." Jinri pouted ครั้งหนึ่งที่พวกเขากำลังเดินเล่นอยู่ในเขตชานเมืองของฟิลิปปินส์. ชานยอลคลิกนิ้วมือของเขาเป็นเบอร์เกอร์ที่เพิ่งสุกปรากฏออกจากอากาศบาง. "นี่คุณไปผู้หญิงของฉัน". เขากล่าวว่าโค้งต่ำและนำเสนอชิ้นส่วนของเบอร์เกอร์สำหรับเธอ. "หมอนคุณได้รับนี้?" Jinri ถามหัวเราะ. "ที่ไม่ห่าเบอร์เกอร์ของฉันไป ?!" ชายชราคนหนึ่งตะโกนไม่ไกลจากพวกเขา Jinri และชานยอลแอบมองและหัวเราะคิกคักลอบ. "ขอไปก่อนที่เขาจะเห็นเบอร์เกอร์ของเขา!" ชานยอลเรียกร้องให้จับมือ Jinri อีกครั้ง. Jinri ประสานให้แน่น พวกเขาวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาสามารถมีทิศทางที่จะไปไม่มี เธอและชานยอลเพียงแค่ขับรถไม่เคยปล่อยให้ไปของแต่ละอื่น ๆ . * * * * * * * * * * * * Jinri ยิ้มขณะที่เธอจ้องบนดวงจันทร์เต็มรูปแบบข้างต้นของเธอ เธอและชานยอลก็กลับมาอยู่ในกรุงโซล แต่ก่อนที่พวกเขาไปที่บ้านชานยอลตัดสินใจที่จะทำให้หนึ่งหยุดที่ผ่านมาไปยังสถานที่ลับของเขา. พวกเขาอยู่ในทุ่งหญ้าล้อมรอบด้วยหัวใจมีเลือดออก ดอกไม้สีขาวและสีชมพูเบ่งบานอย่างเหลือเชื่อจากร่มเงาของดวงจันทร์, การสร้างสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่มีมนต์ขลังสำหรับชานยอลและ Jinri. ชานยอลเลือกหนึ่งหัวใจมีเลือดออกและเล่นไปรอบ ๆ นิ้วมือของเขา. "Lamprocapnos spectabilis." เขากล่าวว่า. "หือ?" "มันเป็นชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่าดอกไม้นี้". ชานยอลยิ้ม "ผมอ่านตำนานญี่ปุ่น. คุณต้องการที่จะได้ยินมัน?" "โอเค." "มีชายคนนี้ที่พยายามที่จะชนะหัวใจของผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็น." ชานยอลให้ดอกไม้เพื่อ Jinri. "ไป." Jinri ได้รับแจ้งให้หมุนดอกไม้ในมือของเธอเอง. "เขาให้คู่ของกระต่ายเป็นของขวัญตามคู่ของรองเท้าแตะและสุดท้ายคู่ของต่างหู. สีขาวคล้ายกระต่าย, รองเท้าแตะบนมืออื่น ๆ ที่เป็น สองคนแรกกลีบดอกสีชมพูและต่างหูหมายถึงส่วนตรงกลางของดอก. แต่หญิงสาวที่เขาปฏิเสธอย่างต่อเนื่อง. หัวใจเสียเขาแทงหัวใจของเขาด้วยดาบและนั่นคือวิธีที่หัวใจมีเลือดออกอยู่. "" คนไม่ดี. " Jinri กล่าวว่าเศร้า เธอเห็นใจกับเขาเพราะเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานจากหัวใจที่แตกสลาย บางทีถ้าผู้หญิงคนนั้นเพียงแค่ให้เขามีโอกาส ... บางทีพวกเขาอาจจะมีความสุขและคนที่ไม่ได้มีการใช้ชีวิตของเขาเอง บางทีถ้า Joonmyeon ให้เธอโอกาสอีกครั้งเธอจะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานจากหัวใจที่มีเลือดออกเช่นกัน บางที ... ชานยอลที่เห็น Jinri และเห็นเธอร้องไห้อีกครั้ง เขาถอนหายใจและสะกิดเธออย่างสนุกสนาน เธอเพิ่มขึ้นในการเตือนภัยและมองไปที่เขา. "คืออะไร" เธอถาม. "ผมจะสอนเคล็ดลับ. เมื่อใดก็ตามที่คุณร้องไห้โค้งหัวของคุณไปข้างหลังและบีบจมูกของคุณในเวลาเดียวกัน." "เช่นนี้?" Jinri ทำในสิ่งที่ชานยอลสั่งให้เธอทำ "สิ่งนี้คืออะไรหรือ?" เธอถาม. "ดังนั้นคุณสามารถหยุดน้ำมูกของคุณจากการลดลง. โอ๊ย!" Jinri ดึงผมของเขาและเย้ยหยัน เงียบตามมาหลังจากนั้นและเธอจำ Joonmyeon อีกครั้ง เธอโค้งศีรษะไปข้างหลังและบีบจมูกของเธอหวังว่ามันจะทำเคล็ดลับของการหยุดตัวเองจากการร้องไห้. "ฉันขอโทษ." Jinri หยุดการจับจมูกของเธอและมองไปที่ชานยอล เขาได้รับการก้มศีรษะของเขาและเคี้ยวริมฝีปากล่างของเขาดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจของแท้ "ฉันรู้ว่าฉันเหตุผลว่าทำไมคุณสองคนเลิกกัน. มันเป็นเพราะคำกาลเทศะของฉันไม่ได้?" Jinri เพียงจ้องมองมาที่เขาในการตอบสนอง ชานยอลอย่างช้า ๆ มองไปที่เธอพร้อมที่จะเผชิญตาโกรธเธอ. แต่เมื่อเขาถูกขังอยู่อาศัยการมองตากับเธอมันก็เต็มไปด้วยความเข้าใจ. "ปัญหาในความสัมพันธ์ของเราไม่ได้เป็นคำพูดของคุณชานยอล แต่การกระทำของฉัน. ฉันโกหกและความไว้วางใจ เป็นส่วนผสมที่ใหญ่ที่สุดของการสร้างความสัมพันธ์. นั่นเป็นวิธีที่ความไว้วางใจที่สำคัญก็คือว่ามันยังสามารถทับซ้อนรัก. นั่นเป็นวิธีที่ผมเอา Joonmyeon ที่ได้รับเพราะฉันมักจะคิดว่าเขาจะอยู่ที่สำหรับฉันและเข้าใจแม้จะโกหกฉัน. เห็นได้ชัดว่า ผมผิด "." แต่ - "" ผมไม่ได้บอกว่าสิ่งที่คุณทำถูกต้อง ". Jinri ยิ้ม "คุณจึงไม่มีไหวพริบและสมาธิที่คุณไม่เคยสังเกตเห็นความรู้สึกของคนอื่น. แต่ผมมีส่วนของความผิดพลาดเป็นอย่างดีเพื่อให้คุณไม่ต้องบอกว่าเสียใจที่ทุกคน." ชานยอล fonded ในรอยยิ้มของ Jinri แสงจันทร์ประกายความงามของเธอต่อไป แต่สิ่งที่ทำให้เธอสวยขึ้นเป็นหัวใจที่บริสุทธิ์ของเธอ. "เจ้าหญิงของฉันเป็นชนิดดังนั้น." เขากล่าวว่าเสน่หา. "? P-เจ้าหญิง" Jinri กว้างดวงตาของเธอ. "ใช่. ลู่หานและหาดไก่บอกฉันว่าฉันเจ้าชายของพวกเขา. ดังนั้นฉันต้องการในทันทีเจ้าหญิง?" ชานยอลบี้ผม Jinri และขดเส้นผมของเธอในหูของเธอ "Joonmyeon หายไปเช่นคนที่มีค่าเช่นคุณ." Jinri กระพริบตากลับ เธอให้ความสนใจในการติดต่อชานยอลในผมของเธอและเมื่อเขาขดเกลียวของมันที่หูของเธอเธอรู้สึกว่าการเต้นของหัวใจของเธอกระโจนเข้าใส่ได้เร็วขึ้น เธอสามารถมองเห็นภาพสะท้อนของตัวเองในสายตาลึกของเขาและได้ยินการเต้นของหัวใจของเขาในซิมโฟนีกับเธอเอง. มันเป็นในคืนนั้นในทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยหัวใจเลือดออกเมื่อหัวใจ Jinri จะเปลี่ยนไปตลอดกาล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัยรุ่นรู้สึกว่าโชคดี

บทนี้เป็นแรงบันดาลใจจากเพลง exo ' โชคดี ' : )

การเดินทาง 24

ทุกอย่างงง หลังจาก joonmyeon ทิ้งเธอไว้บนยอดเขา มันเป็นปาฏิหารย์แล้ว jinri ก็ประสบความสำเร็จ เจอทางกลับสู่เส้นทางเมื่อทุกอย่างรอบตัวเธอมันไม่ค่อยชัดใส . เธอไม่ได้ดูแลถ้าเฟิร์นข่วนขาหรือถ้ายุง feasted คอของเธอทั้งหมด jinri ต้องการตอนนั้นคือไปที่ไหน - ที่ไหน - อยากให้เธอลืมความเจ็บปวด

เธอพบของขวัญที่เธอนอนบนพื้นที่ที่ joonmyeon รถจอดก่อน jinri ดิกๆคุกเข่าบนพื้นและเก็บพัสดุเปิดเลย มันทำลายหัวใจของเธอ ว่าเธอจะไม่มีกลิ่น joonmyeon วิธีที่เธอฝันถึงเขาอยู่ระหว่าง - กลิ่นมิ้นท์และสน

นานแค่ไหน เธออยู่ตรงนั้นเธอไม่รู้ เธอให้เวลา ticked โดยเธอให้เท้าของเธอลากเธอตามสัญชาตญาณ ต่อมาเธอก็พบว่าตัวเองอยู่หน้าห้องของเธอ เธอไม่ได้ว่าเธอได้

* * *

มันมีเก้าในตอนเย็นและ jinri ยังไม่ได้กลับบ้านเลย ชานยอลเดินรอบห้อง แล้วมองนาฬิกาตอนนี้ เติบโต เป็นห่วง jinri เป็นเวลา ticked .

แต่ทำไมเขาต้องเป็นกังวล เธอกับ joonmyeon หลังจากทั้งหมด เขาเคยเข้าใจผิดนั้น บริษัท joonmyeon ให้ jinri grips , พิศวาสของเขาจ้องมองรอยยิ้มความรัก joonmyeon แตกต่างจากเขา คือการป้องกัน และผู้ใหญ่ แล้วชานยอลก็ต้องยอมรับว่า เขามีความเชื่อมั่นว่าเธอจะปลอดภัยใน joonmyeon มั่ง

ยอมแพ้ ชานยอลตัดสินใจกินข้าวเย็นคนเดียวเขาเปิดตู้เย็น แต่แค่ครึ่งกล่องนมและพาสต้าแช่แข็งอยู่ข้างใน เขาค้นตู้เช่นกัน แต่พบว่ามันว่างเปล่า เขาได้สังเกตจิตใจเพื่อเตือน jinri ไปเยี่ยมร้านขายของชำเมื่อเธอกลับบ้าน

ชานยอล jogged ข้างนอกอพาร์ทเมนต์ , ตัดสินใจที่จะหยุดที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ เขาสั่งแพ็ค บะหมี่ ขนมปังกล่องใหม่ของนมและกาแฟซองสีดำสำหรับ jinri . เขาใช้เวลาของเขาในทางของเขากลับไปที่อพาร์ทเมนต์ เขาผิวปากสบายแกว่งถุงของชำสั้นใหม่ในขณะที่การทำเช่นนั้น .

" jinri ? " เขาหยุดอยู่หน้าห้อง มองจ้อง jinri เป็นรูป ไหล่ของเธอเขย่าและผ่านมูนไลท์ เรืองแสง เขาสามารถมองเห็นเห็นน้ำตาที่กำลังไหลลงอาบแก้มของเธอ