Courtesy was the biggest difference

Courtesy was the biggest difference in the British culture to me. Whenever I was bumped into/shoved (which was frequently) I never heard sorry, not once. It must be how they are raised so they don't know any different. I also never heard "thank you" or "thanks" if I did something courteous to others. In America people are usually outwardly thankful, but it's just not how the Brits act. I've been told that Americans are overly apologetic, though. I had to alter my thinking so I wasn't hurt by it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มารยาทคือ ความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดในวัฒนธรรมอังกฤษกับผม (เมื่อฉันถูกชนกระแทก / ผลัก ซึ่งไม่บ่อย) ผมเคยได้ยินขอ ไม่ครั้ง จะต้องมีวิธีที่พวกเขาจะยกเพื่อให้พวกเขาไม่รู้ว่าจะแตกต่างกัน ผมยังไม่เคยได้ยิน "ขอบคุณ" หรือ "ขอบคุณ" ถ้าฉันทำสิ่งที่สุภาพกับผู้อื่น ในอเมริกา คนมักขอบคุณภายนอก แต่มันเป็นเพียงไม่วิธีการพัฒนาการปฏิบัติ ผมเคยได้บอกว่า ชาวอเมริกันมากเกินไปขออภัย แม้ว่า ผมต้องเปลี่ยนความคิดของฉันดังนั้นฉันไม่ได้ทำร้าย โดยมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มารยาทเป็นความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดในวัฒนธรรมอังกฤษกับผม เมื่อใดก็ตามที่ฉันถูกชนเข้า / ผลัก (ซึ่งเป็นบ่อย) ผมไม่เคยได้ยินขออภัยไม่ได้ครั้งเดียว มันจะต้องเป็นวิธีที่พวกเขาถูกยกสูงขึ้นเพื่อให้พวกเขาไม่ทราบว่าแตกต่างกัน ฉันยังไม่เคยได้ยินว่า "ขอบคุณ" หรือ "ขอบคุณ" ถ้าผมทำอะไรบางอย่างสุภาพกับคนอื่น ๆ ในอเมริกาคนมักจะรู้สึกขอบคุณภายนอก แต่มันไม่ได้เป็นเพียงวิธีการที่อังกฤษทำหน้าที่ ฉันได้รับการบอกว่าชาวอเมริกันที่มีมากเกินไปขอโทษแม้ว่า ผมต้องเปลี่ยนความคิดของฉันดังนั้นฉันไม่ได้รับบาดเจ็บโดยมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มารยาทคือความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดในวัฒนธรรมอังกฤษนะ เมื่อใดก็ตามที่ฉันชน / ผลัก ( ซึ่งก็บ่อย ) ผมไม่เคยได้ยินครับ ไม่เคยเลยสักครั้ง มันต้องเป็นวิธีที่พวกเขาถูกยก ดังนั้นพวกเขาไม่รู้ใด ๆที่แตกต่างกัน ผมยังไม่เคยได้ยินว่า " ขอบคุณ " และ " ขอบคุณ " ถ้าฉันทำบางอย่างอ่อนโยน ต่อผู้อื่น ที่อเมริกา ผู้คนมักภายนอกครับ แต่มันไม่ใช่แค่ว่ากฎหมายอังกฤษ ฉันบอกแล้วว่า คนอเมริกันจะถูกขอโทษด้วย ฉันได้เปลี่ยนความคิดของฉันดังนั้นฉันไม่ได้ทำร้ายมัน